Hannah is excited to be going to college. She couldn't wait to get out of her parents' house, to prove to them that she's an adult, and to prove to her new friends that she belongs.
Hannah is enthousiast, omdat ze naar de universiteit gaat. Ze kon niet wachten om bij haar ouders weg te gaan, om te laten zien dat ze volwassen is, en haar nieuwe vrienden laat zien dat ze erbij hoort.
She heads to a campus party where she sees a guy that she has a crush on. Let's call him Mike. The next day, Hannah wakes up with a pounding headache. She can only remember the night in flashes. But what she does remember is throwing up in the hall outside Mike's room and staring at the wall silently while he was inside her, wanting it to stop, then shakily stumbling home. She doesn't feel good about what happened, but she thinks, "Maybe this is just what sex in college is?"
Ze gaat naar een campusfeestje waar ze een jongen ziet die ze erg leuk vindt. Laten we hem Mike noemen. De volgende dag wordt Hannah wakker met een kloppende hoofdpijn. Ze herinnert zich slechts flarden van de nacht, maar ze kan zich wel herinneren dat ze heeft overgegeven in de gang voor de kamer van Mike, stil naar de muur staarde toen hij in haar was, hopend dat het op zou houden, en dat ze naar huis is gewankeld. Ze heeft er geen goed gevoel over, maar ze denkt: "Misschien gaat het zo wel met seks op de universiteit?"
One in five women and one in 13 men will be sexually assaulted at some point during their college career in the United States. Less than 10 percent will ever report their assault to their school or to the police. And those who do, on average, wait 11 months to make the report.
Een op de vijf vrouwen en een op de 13 mannen zullen seksueel worden aangerand tijdens hun tijd op de universiteit in de Verenigde Staten. Minder dan 10 procent zullen ooit aangifte doen bij de school of de politie. En als ze dat wel doen, wachten ze daar gemiddeld 11 maanden mee.
Hannah initially just feels like dealing with what happened on her own. But when she sees Mike taking girls home from parties, she's worried about them.
Hannah wilde het in eerste instantie in haar eentje verwerken, maar als ze ziet dat Mike meisjes mee naar huis neemt, maakt ze zich zorgen om hen.
After graduation, Hannah learns that she was one of five women who Mike did the exact same thing to. And this is not an unlikely scenario because 90 percent of sexual assaults are committed by repeat offenders. But with such low reporting rates, it's fairly unlikely that even repeat perpetrators will be reported, much less anything happen if they are.
Na haar afstuderen, verneemt Hannah dat ze een van de vijf vrouwen was waar Mike hetzelfde mee heeft gedaan. Dit is geen onwaarschijnlijk verhaal, aangezien 90 procent van het seksuele geweld wordt gepleegd door meerplegers. Maar met zo'n laag aangiftecijfer is het erg onwaarschijnlijk dat zelfs meerplegers worden aangegeven, of dat er iets mee gedaan wordt als dat wel gebeurt.
In fact, only six percent of assaults reported to the police end with the assailant spending a single day in prison. Meaning, there's a 99 percent chance that they'll get away with it. This means there's practically no deterrent to assault in the United States.
Het is zelfs zo dat bij slechts 6 procent van de bij de politie gemelde aanrandingen de dader ook maar een enkele dag in de gevangenis doorbrengt. Dat betekent dus dat ze een kans van 99% hebben om er mee weg te komen. Er is dus vrijwel niets dat aanranders afschrikt in de Verenigde Staten.
Now, I'm an infectious disease epidemiologist by training. I'm interested in systems and networks and where we can concentrate our resources to do the most good. So this, to me, is a tragic but a solvable problem.
Nu ben ik zelf opgeleid als epidemioloog voor besmettelijke ziektes. Ik ben geïnteresseerd in systemen en netwerken en hoe we onze middelen het beste kunnen aanwenden. Ik zie dit dus als een tragisch, maar oplosbaar probleem.
So when the issue of campus assault started hitting the news a few years ago, it felt like a unique opportunity to make a change. And so we did. We started by talking to college survivors. And what they wish they'd had in college is pretty simple; they wanted a website, one they could use at the time and place that felt safest to them with clearly written information about their reporting options, with the ability to electronically report their assault, rather than having the first step to go in and talk to someone who may or may not believe them. With the option to create a secure, timestamped document of what happened to them, preserving evidence even if they don't want to report yet. And lastly, and perhaps most critically, with the ability to report their assault only if someone else reported the same assailant. You see, knowing that you weren't the only one changes everything. It changes the way you frame your own experience, it changes the way you think about your perpetrator, it means that if you do come forward, you'll have someone else's back and they'll have yours.
Toen de aanrandingen op de campus een paar jaar geleden in het nieuws kwamen, zag ik dat als een unieke kans om iets te veranderen. En dus hebben we dat gedaan. We begonnen te praten met overlevenden van de universiteit. En ze zeiden dat ze eigenlijk iets heel eenvoudigs hadden gewild: ze wilden een website, die ze konden bereiken op het tijdstip en de plek die voor hen het veiligst voelden, met duidelijke informatie over de mogelijkheid tot melden en de mogelijkheid om hun aanranding elektronisch aan te geven, zodat ze niet die eerste stap hoefden te zetten om ergens te spreken met iemand die ze misschien niet zou geloven. Met de optie om een veilig, gedateerd document aan te maken over wat er met ze gebeurd was, om een bewijs te bewaren als ze nog geen aangifte wilden doen. En wat misschien wel het belangrijkste was, de mogelijkheid om alleen aangifte te doen als iemand anders de dader al had aangegeven. Weten dat je niet de enige bent, verandert namelijk alles. Het verandert hoe je naar je eigen ervaring kijkt, het verandert hoe je over jouw dader denkt. Het betekent dat als je naar voren treedt, je gesteund wordt en steun biedt.
We created a website that actually does this and we launched it [...] in August, on two college campuses.
We hebben een website opgezet waar dit kan en hebben die twee maanden geleden geopend, in augustus, op twee universiteitscampussen.
And we included a unique matching system where if Mike's first victim had come forward, saved her record, entered into the matching system and named Mike, and Mike's second victim had done the same thing a few months later, they would have matched and the verified contact information of both survivors would have been sent to the authorities at the same time for investigation and follow up.
Het heeft een uniek afstemmingssysteem, zodat als Mikes eerste slachtoffer zich bekend had gemaakt, haar gegevens had achtergelaten in het systeem en Mike had genoemd, en het tweede slachtoffer een paar maanden later hetzelfde had gedaan, er een match zou zijn en de geverifieerde contactinformatie van beide overlevenden tegelijkertijd naar de autoriteiten zou worden doorgestuurd, om een onderzoek te kunnen starten.
If a system like this had existed for Hannah and her peers, it's more likely that they would have reported, that they would have been believed, and that Mike would have been kicked off campus, gone to jail, or at least gotten the help that he needed. And if we were able to stop repeat offenders like Mike after just their second assault following a match, survivors like Hannah would never even be assaulted in the first place. We could prevent 59 percent of sexual assaults just by stopping repeat perpetrators earlier on. And because we're creating a real deterrent to assault, for perhaps the first time, maybe the Mikes of the world would never even try to assault anyone.
Als er zo'n systeem was geweest voor Hannah en haar lotgenoten, was het waarschijnlijker geweest dat ze aangifte hadden gedaan, werden geloofd, en dat Mike van de campus was verwijderd, naar de gevangenis was gegaan of op z'n minst therapie had gekregen. En als we meerplegers als Mike kunnen stoppen, gelijk na hun tweede aanranding, op basis van een match, zouden overlevenden als Hannah nooit aangerand zijn. We zouden 59 procent van seksuele aanrandingen kunnen voorkomen door meerplegers sneller te stoppen. Doordat we een echte afschrikking voor aanranding creëren, misschien wel voor het eerst, zouden mensen als Mike misschien niet eens proberen om iemand aan te randen.
The type of system I'm describing, the type of system that survivors want is a type of information escrow, meaning an entity that holds on to information for you and only releases it to a third party when certain pre-agreed upon conditions are met, such as a match. The application that we built is for college campuses. But the same type of system could be used in the military or even the workplace.
Het soort systeem dat ik beschrijf, het soort systeem dat overlevenden willen, is een soort van informatieborgsysteem, waarmee ik bedoel dat een entiteit informatie voor je bewaart en die alleen vrijgeeft aan een derde partij als aan bepaalde, vooraf overeengekomen, voorwaarden is voldaan, zoals een match. Onze applicatie is gebouwd voor universiteitscampussen, maar hetzelfde systeem kan in het leger gebruikt worden of zelfs in het bedrijfsleven.
We don't have to live in a world where 99 percent of rapists get away with it. We can create one where those who do wrong are held accountable, where survivors get the support and justice they deserve, where the authorities get the information they need, and where there's a real deterrent to violating the rights of another human being.
We hoeven niet in een wereld te leven waar 99 procent van de verkrachters ermee weg komt. We kunnen er een maken waar overtreders aansprakelijk worden gesteld, waar overlevenden de verdiende ondersteuning en de gerechtigheid krijgen, waar de autoriteiten de benodigde informatie krijgen, en er een echt afschrikmiddel is tegen het schenden van de rechten van een medemens.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)