Οι ιστορίες που διηγούμαστε ο ένας στον άλλον είναι πολύ σημαντικές Οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας για τη δική μας ζωή έχουν σημασία. Και πάνω απ' όλα νομίζω πως ο τρόπος με τον οποίο συμμετέχουμε στις ιστορίες των άλλων έχει μεγάλη σημασία. Ήμουν έξι χρονών όταν άκουσα για πρώτη φορά ιστορίες για τους φτωχούς. Θα μου πεις τώρα, δεν τις άκουσες από τους ίδιους τους φτωχούς, τις άκουσα από τη δασκάλα του κατηχητικού μου και από το Χριστό, μέσω της δασκάλας του κατηχητικού μου. Θυμάμαι όταν μας έμαθαν ότι οι φτωχοί χρειαζόταν υλικά αγαθά -- τροφή, ρουχισμό, στέγαση -- κάτι που δεν είχαν. Έμαθα επίσης, μαζί μ' αυτό, ότι ήταν η δική μας ευθύνη -- μια αίθουσα γεμάτη με παιδιά πέντε και έξι χρονών -- προφανώς, ήταν η δική μας ευθύνη, να βοηθήσουμε. Αυτά μας ζήτησε ο Χριστός. Και τότε είπε: "καθόσον τα κάνατε αυτά σ' έναν από τους αδελφούς μου αυτούς τους ασήμαντους, σ' εμένα τα κάνατε." Οπότε ήμουν πολύ νευρική. Ήμουν πολύ πρόθυμη να χρησιμεύσω σε κάτι. Νομίζω πως όλοι μας νιώθουμε το ίδιο πράγμα. Επίσης, ήταν κάπως ενδιαφέρον ότι ο Θεός χρειαζόταν βοήθεια. Δεν το ήξερα αυτό. και ένιωθα πως ήταν κάτι πολύ σημαντικό όπου θα μπορούσα να συμμετέχω.
The stories we tell about each other matter very much. The stories we tell ourselves about our own lives matter. And most of all, I think the way that we participate in each other's stories is of deep importance. I was six years old when I first heard stories about the poor. Now I didn't hear those stories from the poor themselves, I heard them from my Sunday school teacher and Jesus, kind of via my Sunday school teacher. I remember learning that people who were poor needed something material -- food, clothing, shelter -- that they didn't have. And I also was taught, coupled with that, that it was my job -- this classroom full of five and six year-old children -- it was our job, apparently, to help. This is what Jesus asked of us. And then he said, "What you do for the least of these, you do for me." Now I was pretty psyched. I was very eager to be useful in the world -- I think we all have that feeling. And also, it was kind of interesting that God needed help. That was news to me, and it felt like it was a very important thing to get to participate in.
Ωστόσο έμαθα επίσης πολύ σύντομα ότι ο Χριστός είπε ακόμη, και σας παραφράζω, οι φτωχοί θα είναι πάντα μαζί μας. Αυτό με ενοχλούσε και με μπέρδευε Ένιωθα πως είχα μια εργασία για το σπίτι την οποία θα έπρεπε να κάνω, και ήμουν ενθουσιασμένη, αλλά παρ' όλες μου τις δυνατές προσπάθειες, θα απέτυχα. Οπότε ένιωσα μπερδεμένη, λίγο απογοητευμένη και θυμωμένη σαν να μην είχα καταλάβει κάτι. Ένιωθα καταβεβλημένη. Και για πρώτη φορά, άρχισα να φοβάμαι αυτή την ομάδα ανθρώπων και να έχω αρνητικά αισθήματα ενάντια μιας ολόκληρης ομάδα ανθρώπων. Φανταζόμουν μια μεγάλη ουρά από άτομα που δεν θα έφευγαν ποτέ, που θα έμεναν μαζί μας για πάντα. Θα μου ζητούσαν πάντα να τους βοηθήσω και να τους δώσω πράγματα για τα οποία ήμουν ενθουσιασμένη, αλλά δεν ήξερα πώς θα πάνε τα πράγματα. Και δεν ήξερα τι θα γινόταν όταν δεν θα είχα πλέον τίποτα να δώσω, ειδικά αν το πρόβλημα θα επέμενε. Στα χρόνια που ακολούθησαν, άκουσα κι άλλες ιστορίες για τους φτωχούς που ολοένα και αυξάνονταν, διόλου θετικές. Για παράδειγμα, είδα φωτογραφίες και εικόνες συχνά θλίψης και πόνου. Άκουγα για πράγματα που δεν πήγαιναν καλά στην ζωή των φτωχών. Άκουσα να μιλάνε για αρρώστιες και για πόλεμο. Φαίνεται πως ήταν πάντα συνδεδεμένα Γενικά, είχα την αντίληψη ότι οι φτωχοί στον κόσμο ζούσαν μια ζωή η οποία τους είχε σφυρηλατήσει μέσα στα βάσανα και τη λύπη, τη καταστροφή, την απελπισία.
But I also learned very soon thereafter that Jesus also said, and I'm paraphrasing, the poor would always be with us. This frustrated and confused me; I felt like I had been just given a homework assignment that I had to do, and I was excited to do, but no matter what I would do, I would fail. So I felt confused, a little bit frustrated and angry, like maybe I'd misunderstood something here. And I felt overwhelmed. And for the first time, I began to fear this group of people and to feel negative emotion towards a whole group of people. I imagined in my head, a kind of long line of individuals that were never going away, that would always be with us. They were always going to ask me to help them and give them things, which I was excited to do, but I didn't know how it was going to work. And I didn't know what would happen when I ran out of things to give, especially if the problem was never going away. In the years following, the other stories I heard about the poor growing up were no more positive. For example, I saw pictures and images frequently of sadness and suffering. I heard about things that were going wrong in the lives of the poor. I heard about disease, I heard about war -- they always seemed to be kind of related. And in general, I got this sort of idea that the poor in the world lived lives that were wrought with suffering and sadness, devastation, hopelessness.
Και μετά από λίγο, δημιούργησα αυτό που πιστεύω πως όλοι μας κάνουμε, εκείνη την αναμενόμενη απάντηση, όταν ένιωθα άσχημα κάθε φορά που άκουγα γι' αυτούς. Άρχισα να έχω ενοχές για την περιουσία μου, γιατί, απ' ότι φαίνεται δεν έκανα αρκετά, για να καλυτερέψω τα πράγματα. Ένιωθα μάλιστα κάποια ντροπή γι' αυτό το λόγο. Κι όπως ήταν φυσικό, άρχισα να κρατάω κάποια απόσταση, σταμάτησα να ακούω τις ιστορίες τους τόσο προσεκτικά όσο άλλοτε Και σταμάτησα να περιμένω τα πράγματα να αλλάξουν πραγματικά. Ωστόσο έδινα ακόμα. Φαινομενικά έμοιαζα ακόμη αρκετά ενεργή. Αφιέρωνα τον χρόνο μου κι έδινα τα χρήματά μου. Έδινα όταν οι λύσεις ήταν σε έκπτωση. Η αξία για ένα ποτήρι καφέ μπορεί να σώσει την ζωή ενός παιδιού, έτσι; Εννοώ, ποιος μπορεί να υποστηρίξει το αντίθετο; Έδινα όταν ανησυχούσα, όταν ήταν δύσκολο να το αποφύγω, και γενικά έδινα, όταν τα αρνητικά αισθήματα συσσωρεύονταν αρκετά και έδινα για να ελαφρύνω τον ψυχικό μου πόνο, παρά εκείνον κάποιου άλλου. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, έδινα από εκείνο το σημείο αναφοράς όχι από ειλικρινή ελπίδα κι ενθουσιασμό για να βοηθήσω κι από γενναιοδωρία. Κατάντησε για μένα μια συναλλαγή ένα είδος εμπορίου. Αγόραζα κάτι. Αγόραζα το δικαίωμα να συνεχίσω τη μέρα μου και να μην ενοχλούμαι απαραίτητα από αυτές τις άσχημες ειδήσεις. Και νομίζω πως ο τρόπος με τον οποίο το περνάμε καμιά φορά μπορεί, κατ' αρχήν, να απομόνωσει μια ομάδα ανθρώπων, ατόμων κάπου στον κόσμο. Μπορεί επίσης να τους μετατρέψει σε προϊόν, το οποίο είναι κάτι πολύ τρομακτικό Οπότε καθώς το κανα, και πιστεύω πως πολλοί από μας το κάνουμε, αγοράζουμε την απόστασή μας, αγοράζουμε το δικαίωμα να συνεχίζουμε τη μέρα μας. Πιστεύω πως η ανταλλαγή εμποδίζει εκείνο το οποίο επιθυμούμε περισσότερο απ' όλα. Εμποδίζει τις επιθυμίες μας να ήμαστε σημαντικοί και χρήσιμοι στη ζωή κάποιου άλλου με λίγα λόγια, να αγαπάμε.
And after a while, I developed what I think many of us do, is this predictable response, where I started to feel bad every time I heard about them. I started to feel guilty for my own relative wealth, because I wasn't doing more, apparently, to make things better. And I even felt a sense of shame because of that. And so naturally, I started to distance myself. I stopped listening to their stories quite as closely as I had before. And I stopped expecting things to really change. Now I still gave -- on the outside it looked like I was still quite involved. I gave of my time and my money, I gave when solutions were on sale. The cost of a cup of coffee can save a child's life, right. I mean who can argue with that? I gave when I was cornered, when it was difficult to avoid and I gave, in general, when the negative emotions built up enough that I gave to relieve my own suffering, not someone else's. The truth be told, I was giving out of that place, not out of a genuine place of hope and excitement to help and of generosity. It became a transaction for me, became sort of a trade. I was purchasing something -- I was buying my right to go on with my day and not necessarily be bothered by this bad news. And I think the way that we go through that sometimes can, first of all, disembody a group of people, individuals out there in the world. And it can also turn into a commodity, which is a very scary thing. So as I did this, and as I think many of us do this, we kind of buy our distance, we kind of buy our right to go on with our day. I think that exchange can actually get in the way of the very thing that we want most. It can get in the way of our desire to really be meaningful and useful in another person's life and, in short to love.
Για καλή τύχη, τα πράγματα άλλαξαν για μένα, πριν από μερικά χρόνια γιατί άκουσα να μιλάει αυτός ο κύριος, ο Δρ. Μουχάμαντ Ιούνους. Ξέρω πως πολλοί από σας κατά πάσαν πιθανότητα να τον γνωρίζετε, αλλά για να δώσω μια σύντομη περίληψη σε όσος δεν τον έχουν ακουστά, ο Δρ. Ιούνους πήρε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης πριν από μερικά χρόνια για το πρωτοποριακό του έργο στη σύγχρονη μικροχρηματοδότηση Τον άκουσα να μιλάει τρία χρόνια πριν από το γεγονός. Αλλά στην ουσία, μικροχρηματοδότηση -- αν είναι επίσης κάτι καινούριο για σας -- σκεφτείτε το σαν οικονομικές υπηρεσίες για τους φτωχούς. Σκεφτείτε όλα όσα παίρνετε από την τράπεζά σας και φανταστείτε τα προϊόντα και τις υπηρεσίες αυτές προσαρμοσμένες στις ανάγκες κάποιου που ζει με λίγα δολάρια την ημέρα. Ο Δρ. Ιούνους διηγήθηκε την ιστορία του, εξηγώντας περί τίνος πρόκειται, και τι έχει κάνει με τη τράπεζά του, το Γκραμίτ. Μίλησε ωστόσο ειδικότερα για τα μικροδάνεια, το οποίο είναι ένα πολύ μικρό δάνειο που μπορεί να βοηθήσει κάποιον να ξεκινήσει ή να αναπτύξει μια επιχείρηση. Οπότε, όταν τον άκουσα, ήταν συναρπαστικό για διάφορους λόγους. Πρώτα απ' όλα, έμαθα γι' αυτή τη νέα μέθοδο αλλαγής στον κόσμο που μου έδειξε, ίσως, για πρώτη φορά, έναν τρόπο να αλληλεπιδρώ με κάποιον και να δώσω, να μοιράσω τους πόρους κατά κάποιο τρόπο που δεν ήταν παράξενος και δεν μ' έκανε να νιώθω άσχημα Αυτό ήταν συναρπαστικό Αλλά το σημαντικότερο, διηγήθηκε ιστορίες για τους φτωχούς που ήταν διαφορετικές από κάθε άλλη ιστορία που είχα ακούσει στο παρελθόν. Στην πραγματικότητα, το γεγονός ότι τα άτομα για τα οποία μιλούσε ήταν φτωχοί αποτελούσε μια λεπτομέρεια Εκείνος έκανε λόγο για δυνατούς, έξυπνους, εργατικούς επιχειρηματίες που ξυπνούσαν κάθε μέρα και έκαναν πράγματα που καλυτέρευαν την ζωή τους και εκείνη των οικογενειών τους. Το μόνο που ήθελαν για να το κάνουν ταχύτερα και καλύτερα ήταν λίγο κεφάλαιο. Ήταν ένα είδος καταπληκτικής αντίληψης για μένα.
Thankfully, a few years ago, things shifted for me because I heard this gentleman speak, Dr. Muhammad Yunus. I know many in the room probably know exactly who he is, but to give the shorthand version for any who have not heard him speak, Dr. Yunus won the Nobel Peace Prize a few years ago for his work pioneering modern microfinance. When I heard him speak, it was three years before that. But basically, microfinance -- if this is new to you as well -- think of that as financial services for the poor. Think of all the things you get at your bank and imagine those products and services tailored to the needs of someone living on a few dollars a day. Dr. Yunus shared his story, explaining what that was, and what he had done with his Grameen Bank. He also talked about, in particular, microlending, which is a tiny loan that could help someone start or grow a business. Now, when I heard him speak, it was exciting for a number of reasons. First and foremost, I learned about this new method of change in the world that, for once, showed me, maybe, a way to interact with someone and to give, to share of a resource in a way that wasn't weird and didn't make me feel bad -- that was exciting. But more importantly, he told stories about the poor that were different than any stories I had heard before. In fact, those individuals he talked about who were poor was sort of a side note. He was talking about strong, smart, hardworking entrepreneurs who woke up every day and were doing things to make their lives and their family's lives better. All they needed to do that more quickly and to do it better was a little bit of capital. It was an amazing sort of insight for me.
Στην πραγματικότητα, ήμουν τόσο συγκινημένη, είναι δύσκολο τώρα να σας εξηγήσω πόσο πολύ με επηρέασε, αλλά συγκινήθηκα τόσο πολύ που παράτησα τη δουλειά μου ύστερα από μερικές εβδομάδες, και πήγα στην Ανατολική Αφρική για να δω με τα μάτια μου περί τίνος πρόκειται. Στην πραγματικότητα, για πρώτη φορά, για πολύ καιρό ήθελα να συναντήσω εκείνα τα άτομα, ήθελα να συναντήσω εκείνους τους επιχειρηματίες, και να δω με τα μάτια μου πώς ήταν η ζωή τους. Οπότε πέρασα τρεις μήνες στην Κένια, στην Ουγκάντα και στην Τανζανία παίρνοντας συνέντευξη από επιχειρηματίες που είχαν πάρει 100 δολάρια για να ξεκινήσουν ή να αναπτύξουν μια επιχείρηση. Και στην πραγματικότητα, μέσω αυτής της επικοινωνίας, άρχισα, για πρώτη φορά, να γίνομαι φίλη με μερικούς από κείνους στην άμορφη μάζα εκεί πέρα που υποτίθεται ότι ήταν κάπου μακριά. Άρχισα να αναπτύσσω φιλίες και να γνωρίζω τις προσωπικές τους ιστορίες. καθώς τους έπαιρνα συνέντευξη κατ' επανάληψη, και περνούσα τη μέρα μου μαζί τους, άκουσα ιστορίες που άλλαξαν ζωές και καταπληκτικές μικρές λεπτομέρειες αλλαγής.
And I, in fact, was so deeply moved by this -- it's hard to express now how much that affected me -- but I was so moved that I actually quit my job a few weeks later, and I moved to East Africa to try to see for myself what this was about. For the first time, actually, in a long time I wanted to meet those individuals, I wanted to meet these entrepreneurs, and see for myself what their lives were actually about. So I spent three months in Kenya, Uganda and Tanzania interviewing entrepreneurs that had received 100 dollars to start or grow a business. And in fact, through those interactions, for the first time, I was starting to get to be friends with some of those people in that big amorphous group out there that was supposed to be far away. I was starting to be friends and get to know their personal stories. And over and over again, as I interviewed them and spent my days with them, I did hear stories of life change and amazing little details of change.
Έτσι άκουσα από τους γιδοβοσκούς που είχαν αγοράσει μερικές ακόμη γίδες με τα χρήματα που είχαν πάρει. Η πορεία της επιχείρησής τους άλλαζε Κέρδιζαν λίγο περισσότερα χρήματα. Το βιωτικό τους επίπεδο άλλαζε και καλυτέρευε. Και έκαναν πραγματικά ενδιαφέρουσες μικρές αλλαγές στη ζωή τους, για παράδειγμα έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο. Μπορούσαν να αγοράσουν κουνουπιέρες. Ίσως να μπορούσαν να αγοράσουν μια κλειδαριά για την πόρτα και να νιώθουν ασφαλείς. Ίσως να μπορούσαν να έχουν ζάχαρη για το τσάι τους και να μου το προσφέρουν όταν ήμουν εκεί καλεσμένη και τους έκανε περήφανους Αλλά υπήρχαν αυτές οι όμορφες λεπτομέρειες, έστω κι αν μιλούσα με 20 γιδοβοσκούς στη σειρά, και αυτό γινόταν κάποιες μέρες -- αυτές οι όμορφες λεπτομέρειες που άλλαξαν ζωές που είχαν σημασία σ' αυτούς. Αυτό ήταν κάτι άλλο που με συγκίνησε. Ήταν πραγματικά ταπεινωτικό να δει κανείς για πρώτη φορά, να καταλάβει κανείς ότι, ακόμα κι αν μπορούσα να πάρω ένα μαγικό ραβδί και να τα διορθώσω όλα, πιθανότατα θα είχα κάνει πολλά λάθη. Γιατί ο καλύτερος τρόπος να αλλάξει κανείς τη ζωή του είναι με το να έχει κανείς έλεγχο και να κάνει αυτό που πιστεύει πως είναι το καλύτερο πράγμα γι' αυτόν. Οπότε το είδα και ήταν πολύ ταπεινωτικό.
So I would hear from goat herders who had used that money that they had received to buy a few more goats. Their business trajectory would change. They would make a little bit more money; their standard of living would shift and would get better. And they would make really interesting little adjustments in their lives, like they would start to send their children to school. They might be able to buy mosquito nets. Maybe they could afford a lock for the door and feel secure. Maybe it was just that they could put sugar in their tea and offer that to me when I came as their guest and that made them feel proud. But there were these beautiful details, even if I talked to 20 goat herders in a row, and some days that's what happened -- these beautiful details of life change that were meaningful to them. That was another thing that really touched me. It was really humbling to see for the first time, to really understand that even if I could have taken a magic wand and fixed everything, I probably would have gotten a lot wrong. Because the best way for people to change their lives is for them to have control and to do that in a way that they believe is best for them. So I saw that and it was very humbling.
Τέλος πάντων, κάτι άλλο ενδιαφέρον συνέβη όταν ήμουν εκεί. Ποτέ δε μου ζήτησαν δωρεά, που ήταν πάντα η δική μου μέθοδος, έτσι; Υπάρχει φτώχεια, δίνει κανείς χρηματική βοήθεια. Κανείς δε μου ζήτησε δωρεά. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν ήθελε να τους λυπάμαι. Αντιθέτως,εκείνοι ήθελαν απλά να καταφέρουν περισσότερα απ' όσα ήδη έκαναν και να δημιουργήσουν με τις δικές τους ικανότητες. Έτσι αυτό που άκουγα, κάπου-κάπου, ήταν ότι οι άνθρωποι ήθελαν ένα δάνειο -- σκέφτηκα πως αυτό είναι πολύ λογικό και πραγματικά συναρπαστικό Μιας και το' φερε κι ο λόγος, σπούδασα φιλοσοφία και ποίηση στο πανεπιστήμιο, οπότε δεν ήξερα τη διαφορά μεταξύ κέρδους και εισοδήματος όταν πήγα στη Ανατολική Αφρική. Απλά είχα αυτή την εντύπωση πως τα χρήματα θα έκαναν τη δουλειά. Και η γνωριμία μου με τον επιχειρηματικό κόσμο έγινε μέσω αυτών των ενσταλάξεων κεφαλαίου των 100$. Έμαθα για το κέρδος και το εισόδημα, για την επιρροή, και πολλά άλλα πράγματα, από τους αγρότες, τις μοδίστρες, τους γιδοβοσκούς. Οπότε η ιδέα ότι αυτές οι καινούριες ιστορίες επιχειρήσεων και ελπίδας μπορεί να μοιραστούν με φίλους και οικογένεια, και μ' αυτό τον τρόπο, ίσως να βρεθεί κάποιο απαιτούμενο χρηματικό ποσό για να μπορέσουν να συνεχίσουν τις επιχειρήσεις τους μέσω δανείων, αυτή η μικρή ιδέα είναι που μεταμορφώθηκε σε Κίβα.
Anyway, another interesting thing happened while I was there. I never once was asked for a donation, which had kind of been my mode, right. There's poverty, you give money to help -- no one asked me for a donation. In fact, no one wanted me to feel bad for them at all. If anything, they just wanted to be able to do more of what they were doing already and to build on their own capabilities. So what I did hear, once in a while, was that people wanted a loan -- I thought that sounded very reasonable and really exciting. And by the way, I was a philosophy and poetry major in school, so I didn't know the difference between profit and revenue when I went to East Africa. I just got this impression that the money would work. And my introduction to business was in these $100 little infuses of capital. And I learned about profit and revenue, about leverage, all sorts of things, from farmers, from seamstresses, from goat herders. So this idea that these new stories of business and hope might be shared with my friends and family, and through that, maybe we could get some of the money that they needed to be able to continue their businesses as loans, that's this little idea that turned into Kiva.
Ύστερα από λίγους μήνες, ξαναγύρισα στην Ουγκάντα με μια ψηφιακή κάμερα και μία απλή ιστοσελίδα που τη δημιουργήσαμε μαζί, ο σύντροφος μου, ο Μάθιου κι εγώ, και φωτογραφίσαμε εφτά από τους καινούργιους μου φίλους, δημοσιεύσαμε τις ιστορίες τους, εκείνες της επιχειρηματικότητας, στην ιστοσελίδα, στείλαμε ηλεκτρονικά μηνύματα σε φίλους και οικογένεια και είπαμε, 'Νομίζουμε πως αυτό νόμιμο. Δεν έχουμε ακούσει τίποτα από το SEC για όλες τις λεπτομέρειες, αλλά θα' θελες, ας πούμε, να συμμετάσχεις σ' αυτό, να διαθέσεις τα χρήματα που χρειάζονται;' Βασικά τα χρήματα ήρθαν πολύ γρήγορα. Τα στείλαμε στην Ουγκάντα. Και κατά τη διάρκεια των έξι επόμενων μηνών, κάτι όμορφο συνέβη: οι επιχειρηματίες έλαβαν τα χρήματα, πληρώθηκαν και οι επιχειρήσεις τους μεγάλωσαν όντως, και μπόρεσαν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους και να αλλάξουν την πορεία της ζωής τους. Τον Οκτώβριο του 2005 αφότου εξοφλήθηκαν τα εφτά πρώτα δάνεια, ο Ματ κι εγώ διαγράψαμε από την ιστοσελίδα τη φράση 'δοκιμαστική περίοδος'. Είπαμε: 'Το μικρό μας πείραμα" ήταν επιτυχές. Ας ξεκινήσουμε στα σοβαρά.' Αυτή ήταν για μας η επίσημη έναρξη. Και τότε εκείνη την πρώτη χρονιά, Οκτώβριος του 2005 έως το 2006, το Κίβα διευκόλυνε 500.000 δολάρια σε δάνεια. Το δεύτερο χρόνο, ήταν ένα σύνολο των 15 εκατομμυρίων Τον τρίτο χρόνο, το συνολικό ποσό ήταν γύρω στα 40. Τον τέταρτο χρόνο, παραλίγο να φτάσουμε τα 100. Και σήμερα, ύστερα από σχεδόν πέντε χρόνια το Κίβα διευκολύνει περισσότερο από 150 εκατομμύρια δολάρια, σε μικρά ποσοστά των 25 δολαρίων από δανειστές και επιχειρηματίες -- με περισσότερα από ένα εκατομμύριο συμμετέχοντες, σε συνολικά 200 χώρες.
A few months later, I went back to Uganda with a digital camera and a basic website that my partner, Matthew, and I had kind of built, and took pictures of seven of my new friends, posted their stories, these stories of entrepreneurship, up on the website, spammed friends and family and said, "We think this is legal. Haven't heard back yet from SEC on all the details, but do you say, do you want to help participate in this, provide the money that they need?" The money came in basically overnight. We sent it over to Uganda. And over the next six months, a beautiful thing happened; the entrepreneurs received the money, they were paid, and their businesses, in fact, grew, and they were able to support themselves and change the trajectory of their lives. In October of '05, after those first seven loans were paid, Matt and I took the word beta off of the site. We said, "Our little experiment has been a success. Let's start for real." That was our official launch. And then that first year, October '05 through '06, Kiva facilitated $500,000 in loans. The second year, it was a total of 15 million. The third year, the total was up to around 40. The fourth year, we were just short of 100. And today, less than five years in, Kiva's facilitated more than 150 million dollars, in little 25-dollar bits, from lenders and entrepreneurs -- more than a million of those, collectively in 200 countries.
Να που βρίσκεται το Κίβα σήμερα, για να σας δώσω την εικόνα του παρόντος Κι ενώ οι αριθμοί και τα στατιστικά είναι πραγματικά ωραία για να μιλάει κανείς και είναι ενδιαφέροντα, για μένα, το Κίβα είναι πραγματικά οι ιστορίες. Πρόκειται για μια άλλη διήγηση της ιστορίας των φτωχών, και πρόκειται για την ευκαιρία που δίνουμε στους εαυτούς μας να συμμετέχουμε το οποίο επικυρώνει την αξιοπρέπειά τους, επικυρώνει τη σχέση συνεταιρισμού όχι μια σχέση που βασίζεται στον παραδοσιακό είδος του δότη δικαιούχου περιέργειας το οποίο μπορεί να συμβεί. Αντίθετα, μια σχέση που προωθεί το σεβασμό και την ελπίδα και την αισιοδοξία ότι όλοι μαζί μπορούμε να προοδεύσουμε. Οπότε ελπίζω ότι, όχι μόνο θα μπορέσουν να συσσωρευθούν τα χρήματα μέσω του Κίβα -- αυτό είναι κάτι το θετικό και γεμάτο σημασία -- αλλά ελπίζω πως το Κίβα θα μπορέσει να θολώσει εκείνα τα σύνορα, όπως ανέφερα προηγουμένως μεταξύ των παραδοσιακά πλούσιων και φτωχών κατηγοριών που μας έχουν μάθει να βλέπουμε στον κόσμο, αυτή η ψευδής διχοτομία μεταξύ εμάς κι εκείνων, εχόντων και μη. Ελπίζω πως το Κίβα θα μπορέσει να θολώσει εκείνα τα σύνορα. Επειδή, καθώς συμβαίνει κάτι τέτοιο, νομίζω πως αισθανόμαστε ελεύθεροι να αλληλεπιδρούμε με πιο ανοιχτό, δίκαιο και δημιουργικό τρόπο να δημιουργήσουμε επαφές μεταξύ μας και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον.
So that's where Kiva is today, just to bring you right up to the present. And while those numbers and those statistics are really fun to talk about and they're interesting, to me, Kiva's really about stories. It's about retelling the story of the poor, and it's about giving ourselves an opportunity to engage that validates their dignity, validates a partnership relationship, not a relationship that's based on the traditional sort of donor beneficiary weirdness that can happen. But instead a relationship that can promote respect and hope and this optimism that together we can move forward. So what I hope is that, not only can the money keep flowing forth through Kiva -- that's a very positive and meaningful thing -- but I hope Kiva can blur those lines, like I said, between the traditional rich and poor categories that we're taught to see in the world, this false dichotomy of us and them, have and have not. I hope that Kiva can blur those lines. Because as that happens, I think we can feel free to interact in a way that's more open, more just and more creative, to engage with each other and to help each other.
Σκεφτείτε πως νιώθετε όταν βλέπετε κάποιον στο δρόμο να ζητιανεύει και είσαστε έτοιμοι να τον πλησιάσετε. Σκεφτείτε πως νιώθετε. Και τότε φανταστείτε τη διαφορά όταν θα βλέπατε κάποιον ο οποίος έχει μια ιστορία επιχειρηματικότητας και σκληρής δουλειάς που θέλει να σας μιλήσει για την δουλειά του. Ίσως να χαμογελάνε, και να θέλουν να σας μιλήσουν για όλα όσα έχουν κάνει. Φανταστείτε να μιλούσατε με κάποιον που καλλιεργεί διάφορα είδη και τα κάνει να ανθίζουν, κάποιος που χρησιμοποιεί το ταλέντο του να καταφέρει κάτι παραγωγικό, κάποιος που δημιούργησε την επιχείρησή του από το μηδέν κάποιος που βρίσκεται μέσα στην αφθονία, όχι στην έλλειψη, που στην πραγματικότητα δημιουργεί αφθονία, κάποιος με γεμάτα τα χέρια έτοιμος να προσφέρει κάτι, όχι με αδειανά ζητώντας από σας να τους δώσετε κάτι. Φανταστείτε αν μπορούσατε να ακούσετε μια απροσδόκητη ιστορία κάποιου που ξυπνάει κάθε μέρα και δουλεύει πολύ, πολύ σκληρά για να καλυτερεύσει τη ζωή του. Αυτές οι ιστορίες μπορούν πραγματικά να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για τον καθένα μας. Κι αν θα μπορούσαμε να συγκροτήσουμε μια κοινότητα αλληλεγγύης να στραφεί προς αυτά τα άτομα και να συμμετάσχει στην ιστορία τους δανείζοντας λίγα χρήματα, νομίζω πως αυτό μπορεί να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο πιστεύουμε ο ένας στον άλλον στην δυνατότητα των άλλων.
Imagine how you feel when you see somebody on street who is begging and you're about to approach them. Imagine how you feel; and then imagine the difference when you might see somebody who has a story of entrepreneurship and hard work who wants to tell you about their business. Maybe they're smiling, and they want to talk to you about what they've done. Imagine if you're speaking with somebody who's growing things and making them flourish, somebody who's using their talents to do something productive, somebody who's built their own business from scratch, someone who is surrounded by abundance, not scarcity, who's in fact creating abundance, somebody with full hands with something to offer, not empty hands asking for you to give them something. Imagine if you could hear a story you didn't expect of somebody who wakes up every day and works very, very hard to make their life better. These stories can really change the way that we think about each other. And if we can catalyze a supportive community to come around these individuals and to participate in their story by lending a little bit of money, I think that can change the way we believe in each other and each other's potential.
Προς το παρόν, το Κίβα είναι απλά η αρχή για μένα. Καθώς ανυπομονώ να δω τα επακόλουθα, μ' έχει βοηθήσει να σκεφτώ για όλα όσα έχω μάθει μέχρι στιγμής. Πρώτον, όπως ανέφερα και προηγουμένως, η επιχειρηματικότητα ήταν μια καινούρια ιδέα για μένα. Οι δανειολήπτες του Κίβα, καθώς τους ρωτούσα και τους γνώριζα καλύτερα κατά τη διάρκεια των περασμένων χρόνων, μου έμαθαν τι σημαίνει επιχειρηματικότητα. Και νομίζω πως, στην ουσία, είναι η απόφαση να θέλει κανείς μια καλύτερη ζωή. Βλέπει κανείς μια ευκαιρία, και αποφασίζει για το τι θα κάνει για να την αρπάξει. Εν συντομία, είναι η απόφαση του καθενός ότι το αύριο μπορεί να είναι καλύτερο από το σήμερα και να το επιδιώξει. Το δεύτερο πράγμα που έμαθα είναι ότι τα δάνεια είναι πολύ ενδιαφέροντα εργαλεία συνεκτικότητας. Οπότε δεν είναι μια δωρεά. Ωραία, ίσως να μην ακούγεται πολύ διαφορετικό. Αλλά στην πραγματικότητα, όταν δίνει κανείς κάτι σε κάποιον κι εκείνοι λένε: 'Ευχαριστώ' και σε κρατάνε ενήμερο, είναι το ένα κομμάτι. Όταν δανείζεις χρήματα, κι εκείνοι σε πληρώνουν πίσω σιγά σιγά με το πέρασμα του χρόνου, έχει κανείς τη δικαιολογία να διατηρήσει ένα συνεχή διάλογο. Αυτή η συνεχής προσοχή, η τρέχουσα προσοχή, είναι πραγματικά σπουδαίο πράγμα στο να χτίσουμε διάφορες σχέσεις μεταξύ μας. Και τρίτον, απ' όσα έχω μάθει από τους επιχειρηματίες που γνώρισα, επί ίσοις όροις μεταξύ της επιλογής να έχει κανείς απλά χρήματα για να κάνει ό'τι χρειάζεται, ή τα χρήματα μαζί με την υποστήριξη και την ενθάρρυνση μιας παγκόσμιας κοινότητας, οι άνθρωποι επιλέγουν την κοινότητα μαζί με τα χρήματα. Αυτός ο συνδυασμός είναι πολύ πιο σημαντικός, πολύ πιο ισχυρός
Now for me, Kiva is just the beginning. And as I look forward to what is next, it's been helpful to reflect on the things I've learned so far. The first one is, as I mentioned, entrepreneurship was a new idea to me. Kiva borrowers, as I interviewed them and got to know them over the last few years, have taught me what entrepreneurship is. And I think, at its core, it's deciding that you want your life to be better. You see an opportunity and you decide what you're going to do to try to seize that. In short, it's deciding that tomorrow can better than today and going after that. Second thing that I've learned is that loans are a very interesting tool for connectivity. So they're not a donation. Yeah, maybe it doesn't sound that much different. But in fact, when you give something to someone and they say, "Thanks," and let you know how things go, that's one thing. When you lend them money, and they slowly pay you back over time, you have this excuse to have an ongoing dialogue. This continued attention -- this ongoing attention -- is a really big deal to build different kinds of relationships among us. And then third, from what I've heard from the entrepreneurs I've gotten to know, when all else is equal, given the option to have just money to do what you need to do, or money plus the support and encouragement of a global community, people choose the community plus the money. That's a much more meaningful combination, a more powerful combination.
Οπότε, εν όψει αυτών, αυτό το ιδιαίτερο γεγονός με οδήγησε σ' αυτό το οποίο εργάζομαι τώρα. Τώρα βλέπω επιχειρηματίες παντού, τώρα που έχω μπει το θέμα. Και αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι ήδη υπάρχουν πολλές κοινότητες αλληλεγγύης στον κόσμο. Με τα κοινωνικά δίκτυα είναι ένας θαυμάσιος τρόπος να αυξήσουμε ραγδαία τον αριθμό των ανθρώπων που έχουμε τριγύρω μας στις δικές μας κοινότητες αλληλεγγύης. Κι οπότε, καθώς σκεφτόμουν γι' αυτό, Αναρωτιέμαι: πως μπορούμε να ενεργοποιήσουμε αυτές τις κοινότητες αλληλεγγύης για να συγκροτήσουμε ακόμα περισσότερες επιχειρηματικές ιδέες και να συγκροτηθούμε όλοι μας για να κάνουνε το αύριο καλύτερο από το σήμερα; Κατά τη διάρκεια των ερευνών μου σχετικά με το τι συμβαίνει στις ΗΠΑ, προέκυψαν μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες. Οπότε μια είναι ότι, φυσικά, όπως θα το περιμέναμε όλοι, πολλές μικρές επιχειρήσεις στις ΗΠΑ και παντού στον κόσμο χρειάζονται ακόμα χρήματα για να αναπτυχθούν και να κάνουν περισσότερα απ' αυτά που θέλουν, ή μπορεί να χρειάζονται χρήματα κατά τη διάρκεια ενός δύσκολου μήνα. Αλλά υπάρχει πάντα η ανάγκη για πόρους κάπου κοντά. Καθώς φαίνεται, κάτι άλλο είναι ότι αυτοί οι πόροι δεν προέρχονται από τα μέρη που θα περίμενε κανείς -- τράπεζες, κεφαλαιούχοι, και άλλους οργανισμούς και δομές υποστήριξης -- έρχονται από φίλους και την οικογένεια. Κάποια στατιστικά δείχνουν πως 85 τοις εκατό ή περισσότερο της χρηματοδότησης για μικρές επιχειρήσεις προέρχεται από φίλους και οικογένεια. Αυτό αντιστοιχεί περίπου με 130 δισεκατομμύρια το χρόνο. Αυτά είναι πολλά. Και τρίτο, καθώς συμβαίνει αυτή η διαδικασία χρηματοδότησης από φίλους και οικογένεια, είναι πολύ περίεργο, οι άνθρωποι δεν ξέρουν ακριβώς τι να ρωτήσουν, πώς να ρωτήσουν, τι να υποσχεθούν, παρά το ότι έχουν τις καλύτερες προθέσεις και θέλουν να ευχαριστήσουν αυτούς που τους υποστηρίζουν.
So with that in mind, this particular incident has led to the things that I'm working on now. I see entrepreneurs everywhere now, now that I'm tuned into this. And one thing that I've seen is there are a lot of supportive communities that already exist in the world. With social networks, it's an amazing way, growing the number of people that we all have around us in our own supportive communities, rapidly. And so, as I have been thinking about this, I've been wondering: how can we engage these supportive communities to catalyze even more entrepreneurial ideas and to catalyze all of us to make tomorrow better than today? As I've researched what's going on in the United States, a few interesting little insights have come up. So one is that, of course, as we all might expect, many small businesses in the U.S. and all over the world still need money to grow and to do more of what they want to do or they might need money during a hard month. But there's always a need for resources close by. Another thing is, it turns out, those resources don't usually come from the places you might expect -- banks, venture capitalists, other organizations and support structures -- they come from friends and family. Some statistics say 85 percent or more of funding for small businesses comes from friends and family. That's around 130 billion dollars a year -- it's a lot. And third, so as people are doing this friends and family fundraising process, it's very awkward, people don't know exactly what to ask for, how to ask, what to promise in return, even though they have the best of intentions and want to thank those people that are supporting them.
Οπότε, για να χαλιναγωγήσουμε τη δύναμη αυτών των κοινοτήτων αλληλεγγύης με έναν καινούριο τρόπο και για να αφήσουμε τους επιχειρηματίες να αποφασίσουν μόνοι τους πώς ακριβώς θα πρέπει να είναι εκείνη η εμπορική συναλλαγή, τι ακριβώς ταιριάζει σ' αυτούς και σ' άλλους τριγύρω τους, αυτή την εβδομάδα, ξεκινούμε σιγά σιγά την έναρξη του Προφάουντερ, το οποίο είναι μια πλατφόρμα χρηματοδότησης πλήθους για μικρές επιχειρήσεις για να συγκεντρώσουν αυτά που χρειάζονται μέσω επενδύσεων από φίλους και οικογένεια. Και είναι επενδύσεις, μήτε δωρεές, μήτε δάνεια, αλλά επενδύσεις που έχουν δυναμικές αποδόσεις Έτσι η προετοιμασία της συμμετοχής σ' αυτή την ιστορία, στην πραγματικότητα τρέχει με τα πάνω κάτω. Οπότε με λίγα λόγια, είναι ένα 'καν'το μόνος σου' εργαλείο για μικρές επιχειρήσεις για να συγκεντρώσουν τα χρήματα. Και αυτό που μπορεί να κάνει κανείς είναι να επισκεφτεί την ιστοσελίδα, και να δημιουργήσει ένα προφίλ και να δημιουργήσει επενδυτικούς όρους με έναν πραγματικό εύκολο τρόπο. Το κάνουμε πραγματικά εύκολο για μένα κι επίσης για οποιονδήποτε άλλο θέλει να χρησιμοποιήσει τη σελίδα. Και επιτρέπουμε στους επιχειρηματίες να μοιράσουν ένα ποσοστό των εσόδων τους. Μπορούν να συγκεντρώσουν μέχρι κι ένα εκατομμύριο δολάρια από έναν απεριόριστο αριθμό ανεξουσιοδοτημένων, μη εξεζητημένων επενδυτών απλοί άνθρωποι, Θεός φυλάξοι -- και μπορούν να μοιράσουν τις αποδόσεις με το πέρασμα του χρόνου -- και πάλι, με βάση τους οποιοσδήποτε όρους που έχουν θέσει. Καθώς οι επενδυτές επιλέγουν να αναμειχθούν με βάση εκείνους τους όρους, είτε μπορούν να πάρουν τα κέρδη τους πίσω τοις μετρητοίς, ή μπορούν να αποφασίσουν εκ των προτέρων να δώσουν τις αποδόσεις σε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση. Οπότε μπορούν να είναι επενδυτές των χρημάτων ή της αιτίας. Ελπίζω ότι αυτό το είδος εργαλείου μπορεί να δείξει στον καθένα που έχει μια ιδέα ένα δρόμο να κάνει αυτό που επιθυμεί στον κόσμο και να συγκεντρώσει γύρω του τους ανθρώπους που ήδη έχει, εκείνους που τον ξέρουν καλύτερα που τον αγαπούν και θέλουν να τον υποστηρίξουν, να τους συγκεντρώσει για να τα καταφέρει.
So to harness the power of these supportive communities in a new way and to allow entrepreneurs to decide for themselves exactly what that financial exchange should look like, exactly what fits them and the people around them, this week actually, we're quietly doing a launch of Profounder, which is a crowd funding platform for small businesses to raise what they need through investments from their friends and family. And it's investments, not donations, not loans, but investments that have a dynamic return. So the mapping of participating in the story, it actually flows with the up and down. So in short, it's a do-it-yourself tool for small businesses to raise these funds. And what you can do is go onto the site, create a profile, create investment terms in a really easy way. We make it really, really simple for me as well as anyone else who wants to use the site. And we allow entrepreneurs to share a percentage of their revenues. They can raise up to a million dollars from an unlimited number of unaccredited, unsophisticated investors -- everyday people, heaven forbid -- and they can share those returns over time -- again, whatever terms they set. As investors choose to become involved based on those terms, they can either take their rewards back as cash, or they can decide in advance to give those returns away to a non-profit. So they can be a cash, or a cause, investor. It's my hope that this kind of tool can show anybody who has an idea a path to go do what they want to do in the world and to gather the people around them that they already have, the people that know them best and that love them and want to support them, to gather them to make this happen.
Οπότε προς το παρόν εργάζομαι πάνω σ' αυτό. Και για να τελειώσω, θέλω να πω, ρίξτε μια ματιά σ' αυτά τα εργαλεία. Αυτή τη στιγμή, το Προφάουντερ βρίσκεται σε πρωταρχικό στάδιο, και είναι πολύ εύπλαστο, είναι πολύ ξεκάθαρο, ότι είναι απλά ένα δοχείο, είναι απλά ένα εργαλείο. Εκείνο που θέλουμε είναι οι άνθρωποι να νοιάζονται, να πάνε και να το χρησιμοποιήσουν, έτσι όπως νοιάστηκαν αρκετά να χρησιμοποιήσουν το Κίβα για να δημιουργήσουν εκείνες τις διασυνδέσεις Αλλά τα καλά νέα είναι ότι δεν χρειάζεται να κάθομαι εδώ πέρα και να σας πείσω να ενδιαφερθείτε Ούτε που θα το δοκιμάσω. Δεν νομίζω, παρ' όλα που ακούμε συχνά, ξέρετε, ακούμε για τους ηθικούς λόγους, τους θρησκευτικούς λόγους, 'Ιδού γιατί το να νοιάζεται και να δίνει κανείς τον κάνει πιο ευτυχή.' Δεν νομίζω ότι πρέπει να μας πείσει κανείς γι' αυτό. Νομίζω πως το ξέρουμε. Στην πραγματικότητα, νομίζω πως το γνωρίζουμε τόσο καλά, και είναι τέτοια η πραγματικότητα που μας νοιάζει τόσο βαθιά, που στην πραγματικότητα, αυτό που μας εμποδίζει είναι ότι φοβόμαστε μη τα κάνουμε θάλασσα, γιατί μας νοιάζει τόσο πολύ να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε σημαντικοί στη ζωή του καθένα μας.
So that's what I'm working on now. And to close, I just want to say, look these are tools. Right now, Profounder's right at the very beginning, and it's very palpable; it's very clear to me, that it's just a vessel, it's just a tool. What we need are for people to care, to actually go use it, just like they've cared enough to use Kiva to make those connections. But the good news is I don't think I need to stand here and convince you to care -- I'm not even going to try. I don't think, even though we often hear, you know, hear the ethical and moral reasons, the religious reasons, "Here's why caring and giving will make you happier." I don't think we need to be convinced of that. I think we know; in fact, I think we know so much, and it's such a reality that we care so deeply, that in fact, what usually stops us is that we're afraid to try and to mess up, because we care so very much about helping each other and being meaningful in each other's lives.
Οπότε νομίζω πως αυτό που μπορώ να κάνω σήμερα, το καλύτερο που μπορώ να σας προσφέρω -- σας είπα την ιστορία μου, αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω. Και νομίζω πως μπορώ να σας υπενθυμίσω ότι νοιαζόμαστε. Νομίζω πως όλοι μας το γνωρίζουμε ήδη. Και νομίζω πως ξέρουμε ότι η αγάπη είναι αρκετά ανθεκτική για να πάμε και να δοκιμάσουμε. Μια στιγμή.
So what I think I can do today, that best thing I can give you -- I've given you my story, which is the best I can do. And I think I can remind us that we do care. I think we all already know that. And I think we know that love is resilient enough for us to get out there and try. Just a sec.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)
Ο καλύτερος τρόπος για μένα να εμπνευσθώ για να δοκιμάσω είναι να σταματήσω και να ακούσω την ιστορία κάποιου άλλου. Κι αισθάνομαι ευγνωμοσύνη που βρίσκομαι εδώ στο TED. Είμαι ευγνώμων ότι κάθε φορά που το κάνω, εγγυημένα, εμπνέομαι εμπνέομαι από εκείνον που ακούω. Και πιστεύω όλο και περισσότερο κάθε φορά που ακούω πιστεύω στην δυνατότητά του ανθρώπου να κατορθώσει σπουδαία πράγματα στον κόσμο και στην δική μου δυνατότητα να μπορέσω να βοηθήσω. Και αυτό -- ξεχάστε τα εργαλεία και τη διακίνηση των πόρων -- αυτό δεν είναι τίποτα. Πιστεύοντας ο ένας στον άλλον, πραγματικά να είναι κανείς βέβαιος σε ώρα ανάγκης ότι ο καθένας μας μπορεί να καταφέρει φοβερά πράγματα στον κόσμο, αυτό μπορεί να μετατρέψει τις ιστορίες μας σε ιστορίες αγάπης και τη συλλογική μας ιστορία σε μια ιστορία που διαιωνίζει συνεχώς την ελπίδα και καλά αγαθά για όλους μας. Έτσι, αυτή η εμπιστοσύνη στον καθέναν γνωρίζοντάς το δίχως αμφιβολία και συμμετέχοντας καθημερινά με οτιδήποτε ασχολείται κανείς αυτό νομίζω πως θα αλλάξει τον κόσμο και θα κάνει το αύριο καλύτερο από το σήμερα.
For me, the best way to be inspired to try is to stop and to listen to someone else's story. And I'm grateful that I've gotten to do that here at TED. And I'm grateful that whenever I do that, guaranteed, I am inspired -- I am inspired by the person I am listening to. And I believe more and more every time I listen in that that person's potential to do great things in the world and in my own potential to maybe help. And that -- forget the tools, forget the moving around of resources -- that stuff's easy. Believing in each other, really being sure when push comes to shove that each one of us can do amazing things in the world, that is what can make our stories into love stories and our collective story into one that continually perpetuates hope and good things for all of us. So that, this belief in each other, knowing that without a doubt and practicing that every day in whatever you do, that's what I believe will change the world and make tomorrow better than today.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)