I'm an ecologist, mostly a coral reef ecologist. I started out in Chesapeake Bay and went diving in the winter and became a tropical ecologist overnight. And it was really a lot of fun for about 10 years. I mean, somebody pays you to go around and travel and look at some of the most beautiful places on the planet. And that was what I did.
Sunt un ecologist. În mare parte un ecologist în recife de corali Am început în Golful Chesapeake, am făcut scufundări iarna și am devenit rapid un ecologist tropical. și a fost foarte distractiv cam 10 ani. Cineva te plătește să te plimbi și să călătorești și să vezi unele din cele mai frumoase locuri din lume. Și asta am făcut.
And I ended up in Jamaica, in the West Indies, where the coral reefs were really among the most extraordinary, structurally, that I ever saw in my life. And this picture here, it's really interesting, it shows two things: First of all, it's in black and white because the water was so clear and you could see so far, and film was so slow in the 1960s and early 70s, you took pictures in black and white. The other thing it shows you is that, although there's this beautiful forest of coral, there are no fish in that picture.
Și am sfârșit în Jamaica, în Indiile de Vest, unde recifele de corali erau, structural vorbind, printre cele mai extraordinare lucruri pe care le-am văzut vreodată. Această imagine foarte interesantă indică două lucruri. În primul rând, este alb-negru, pentru că apa era atât de limpede și puteai să vezi mult în depărtare, filmul avea o expunere atât de lungă în anii '60 și începutul anilor '70, și fotografiile se realizau alb-negru. Alt lucru pe care ți-l arată este că, deși e această frumoasă pădure de corali, nu există pești în imagine.
Those reefs at Discovery Bay, Jamaica were the most studied coral reefs in the world for 20 years. We were the best and the brightest. People came to study our reefs from Australia, which is sort of funny because now we go to theirs. And the view of scientists about how coral reefs work, how they ought to be, was based on these reefs without any fish. Then, in 1980, there was a hurricane, Hurricane Allen. I put half the lab up in my house. The wind blew very strong. The waves were 25 to 50 feet high. And the reefs disappeared, and new islands formed, and we thought, "Well, we're real smart. We know that hurricanes have always happened in the past." And we published a paper in Science, the first time that anybody ever described the destruction on a coral reef by a major hurricane. And we predicted what would happen, and we got it all wrong. And the reason was because of overfishing, and the fact that a last common grazer, a sea urchin, died. And within a few months after that sea urchin dying, the seaweed started to grow. And that is the same reef; that's the same reef 15 years ago; that's the same reef today. The coral reefs of the north coast of Jamaica have a few percent live coral cover and a lot of seaweed and slime. And that's more or less the story of the coral reefs of the Caribbean, and increasingly, tragically, the coral reefs worldwide.
Acele recife din Golful Discovery Jamaica au fost cele mai studiate recife de corali din lume timp de 20 de ani. Eram cei mai buni și cei mai minunați. Oamenii veneau din Australia să ne studieze recifele, ceea ce e cumva amuzant, pentru că acum mergem noi la ale lor. Iar opiniile oamenilor de știință despre ce înseamnă recifele de corali, cum ar trebui să fie, se bazau pe aceste recife fără niciun pește. Apoi, în 1980, a fost un uragan, Uraganul Allen. Am pus jumătate din laborator la mine în casă. Vântul sufla foarte tare. Valurile aveau între 7 și 15 metri înălțime. Recifele au dispărut după asta și s-au format noi insule. Și ne-am zis "Suntem inteligenți. Știm că au avut loc mereu uragane în trecut. Așa că am publicat o lucrare în Science, a fost prima oară când cineva a descris distrugerea unui recif de corali de către un uragan. Am prezis ce avea să se întâmple. Și ne-am înșelat. Cauza a fost pescuitul în exces și faptul că un ultim erbivor comun, un arici de mare, a murit. Și, la câteva luni după moartea acelui arici de mare, algele au început să crească. Iar aici este același recif. E același recif de acum 15 ani. E același recif astăzi. Recifele de corali ale coastei jamaicane de nord au un procentaj mic de coral viu și multe alge și mâl. Și cam asta e povestea recifelor de coral ai Caraibelor și, din ce în ce mai mult, în mod tragic, al recifelor din întreaga lume.
Now, that's my little, depressing story. All of us in our 60s and 70s have comparable depressing stories. There are tens of thousands of those stories out there, and it's really hard to conjure up much of a sense of well-being, because it just keeps getting worse. And the reason it keeps getting worse is that after a natural catastrophe, like a hurricane, it used to be that there was some kind of successional sequence of recovery, but what's going on now is that overfishing and pollution and climate change are all interacting in a way that prevents that. And so I'm going to sort of go through and talk about those three kinds of things.
Asta e mica mea poveste deprimantă. Cu toții avem povești deprimante comparabile din anii '60 și '70. Sunt zeci de mii de povești de genul ăsta. Și e chiar greu să invocăm prea multă conștiință de bunăstare, pentru că se înrăutățește pe zi ce trece. Și motivul pentru care se înrăutățește este pentru că, după o catastrofă naturală, precum un uragan, era un fel de succesiune de măsuri de recuperare, dar ce se întâmplă acum este că pescuitul excesiv, poluarea și schimbările climatice acționează împreună într-un mod care împiedică asta. Așa că am să vorbesc despre acele trei lucruri.
We hear a lot about the collapse of cod. It's difficult to imagine that two, or some historians would say three world wars were fought during the colonial era for the control of cod. Cod fed most of the people of Western Europe. It fed the slaves brought to the Antilles, the song "Jamaica Farewell" -- "Ackee rice salt fish are nice" -- is an emblem of the importance of salt cod from northeastern Canada. It all collapsed in the 80s and the 90s: 35,000 people lost their jobs. And that was the beginning of a kind of serial depletion from bigger and tastier species to smaller and not-so-tasty species, from species that were near to home to species that were all around the world, and what have you. It's a little hard to understand that, because you can go to a Costco in the United States and buy cheap fish. You ought to read the label to find out where it came from, but it's still cheap, and everybody thinks it's okay.
Auzim multe despre dispariția codului. E greu să ne imaginăm că două, unii istorici ar spune trei, războaie mondiale au fost purtate în timpul erei coloniale pentru controlul codului. Codul a hrănit mulți dintre locuitorii Europei de Vest. A hrănit sclavii aduși în Antile. Cântecul "Jamaica Farewell" -- "Aki rice salt fish are nice" -- este un simbol al importanței codului sărat din Canada de nord-est. Totul s-a prăbușit în anii '80 și '90. 35 de mii de oameni și-au pierdut locul de muncă. Iar acesta era începutul unui fel de epuizări de la specii mai mari și mai gustoase la specii mai mici și nu chiar așa de gustoase, de la specii care erau aproape de casă la specii care erau în toată lumea, și ce ai tu. E un pic dificil de înțeles asta, pentru că te poți duce la Costco în State și să cumperi pește ieftin. Trebuie să citești eticheta pentru a afla de unde provine, dar tot e ieftin, și toată lumea crede că e normal.
It's hard to communicate this, and one way that I think is really interesting is to talk about sport fish, because people like to go out and catch fish. It's one of those things. This picture here shows the trophy fish, the biggest fish caught by people who pay a lot of money to get on a boat, go to a place off of Key West in Florida, drink a lot of beer, throw a lot of hooks and lines into the water, come back with the biggest and the best fish, and the champion trophy fish are put on this board, where people take a picture, and this guy is obviously really excited about that fish. Well, that's what it's like now, but this is what it was like in the 1950s from the same boat in the same place on the same board on the same dock. The trophy fish were so big that you couldn't put any of those small fish up on it. And the average size trophy fish weighed 250 to 300 pounds, goliath grouper, and if you wanted to go out and kill something, you could pretty much count on being able to catch one of those fish. And they tasted really good. And people paid less in 1950 dollars to catch that than what people pay now to catch those little, tiny fish. And that's everywhere.
Și e dificil să comunici asta. Și cred că este foarte interesant să vorbim despre pescuitul sportiv, pentru că oamenilor le place să meargă să prindă pește. Este unul din acele lucruri. Această fotografie arată peștele ca trofeu, cei mai mari pești prinși de către oameni care dau o mulțime de bani să se urce într-o barcă, să se ducă într-un loc departe de Key West, în Florida, să bea multă bere, să arunce multe cârlige și fire în apă, să se întoarcă cu cel mai mare și cel mai bun pește, iar peștii trofeu remarcabili sunt puși pe această placă, unde oamenii fac fotografii, iar tipul ăsta este în mod clar foarte încântat de acei pești. Ei, așa e acum, dar așa era în anii '50, din aceeași barcă, în același loc, pe același bord, pe același doc. Iar peștii trofeu erau așa de mari, încât nu puteai să pui niciunul din peștii ăia mici pe ea. Iar un pește trofeu cântărea în medie între 100 și 140 de kilograme. Și, dacă voiai să te duci să prinzi ceva, puteai să te aștepți că vei putea prinde un așa pește. Și erau foarte gustoși. Și oamenii dădeau mai puțini dolari în 1950, ca să prindă peștele ăla decât plătesc oamenii acum pentru a prinde acei peștișori. Și așa e peste tot.
It's not just the fish, though, that are disappearing. Industrial fishing uses big stuff, big machinery. We use nets that are 20 miles long. We use longlines that have one million or two million hooks. And we trawl, which means to take something the size of a tractor trailer truck that weighs thousands and thousands of pounds, put it on a big chain, and drag it across the sea floor to stir up the bottom and catch the fish. Think of it as being kind of the bulldozing of a city or of a forest, because it clears it away. And the habitat destruction is unbelievable. This is a photograph, a typical photograph, of what the continental shelves of the world look like. You can see the rows in the bottom, the way you can see the rows in a field that has just been plowed to plant corn. What that was, was a forest of sponges and coral, which is a critical habitat for the development of fish. What it is now is mud, and the area of the ocean floor that has been transformed from forest to level mud, to parking lot, is equivalent to the entire area of all the forests that have ever been cut down on all of the earth in the history of humanity. We've managed to do that in the last 100 to 150 years.
Totuși, nu e vorba doar de peștele care dispare. Pescăria industrială folosește chestii mari, utilaje mari. Folosim plase care au 30 de kilometri. Folosim fire lungi care au unul sau două milioane de cârlige. Și pescuim cu traulul, ceea ce înseamnă să iei ceva de dimensiunea unui camion cu remorcă ce cântărește tone, să-l pui pe un lanț mare, să-l târăști pe fundul mării ca să-l răscolești și să prinzi peștele. Și imaginați-vă asta c-ar fi ca și cum ar trece un buldozer printr-un oraș sau printr-o pădure și vă lămuriți. Iar distrugerea habitatului este incredibilă. Aceasta este o fotografie, o fotografie tipică a aspectului platformelor continentale. Puteți vedea șirurile din spate, așa cum se văd șirurile pe un teren care abia a fost arat pentru a planta porumb. Și asta a fost o pădure de bureți și corali, un habitat periculos pentru dezvoltarea peștilor. Acum este noroi. Iar suprafața de pe fundul oceanului care a ajuns din pădure noroi nivelat, loc de parcare, este echivalentă cu toată suprafața pădurilor care au fost tăiate de pe întreg pămîntul din istoria omenirii. Și am reușit să facem asta în ultimii 100 - 150 de ani.
We tend to think of oil spills and mercury and we hear a lot about plastic these days. And all of that stuff is really disgusting, but what's really insidious is the biological pollution that happens because of the magnitude of the shifts that it causes to entire ecosystems. And I'm going to just talk very briefly about two kinds of biological pollution: one is introduced species and the other is what comes from nutrients. So this is the infamous Caulerpa taxifolia, the so-called killer algae. A book was written about it. It's a bit of an embarrassment. It was accidentally released from the aquarium in Monaco, it was bred to be cold tolerant to have in peoples aquaria. It's very pretty, and it has rapidly started to overgrow the once very rich biodiversity of the northwestern Mediterranean. I don't know how many of you remember the movie "The Little Shop of Horrors," but this is the plant of "The Little Shop of Horrors." But, instead of devouring the people in the shop, what it's doing is overgrowing and smothering virtually all of the bottom-dwelling life of the entire northwestern Mediterranean Sea. We don't know anything that eats it, we're trying to do all sorts of genetics and figure out something that could be done, but, as it stands, it's the monster from hell, about which nobody knows what to do.
Înclinăm să ne gîndim la scurgerile de petrol și de mercur și auzim multe despre plastic în zilele noastre. Și toate astea sunt chiar dezgustătoare, dar ce este chiar insidios este poluarea biologică ce are loc din cauza importanței schimbărilor cauzate întregului ecosistem. Și am să vorbesc foarte pe scurt despre două tipuri de poluare biologică. Una este cea a speciilor nou introduse și cealaltă este cea care provine de la nutrimenți. Aici este infama caulerpa taxifolia, așa-numita algă ucigașă. S-a scris o carte despre ea. E un pic jenant. A fost eliberată accidental din acvariul din Monaco. A fost crescută să fie rezistentă la frig, să fie ținută în acvariile oamenilor. E foarte frumoasă și a început să crească rapid și să invadeze biodiversitatea, foarte bogată cîndva, din nord-vestul Mării Mediterane. Nu știu cîți dintre voi își amintesc filmul "The Little Shop of Horrors," dar aceasta este planta din "The Little Shop of Horrors," Însă, în loc să devoreze oamenii din magazin, ce face este să invadeze și să sufoce practic toată viața marină de pe fundul părții nord-vestice a Mării Mediterane. Nu știm nimic care s-o mănânce. Încercăm să realizăm ceva genetic și să descoperim ce s-ar putea face, dar, după cum pare, e un monstru din iad, despre care nimeni nu știe ce să facă.
Now another form of pollution that's biological pollution is what happens from excess nutrients. The green revolution, all of this artificial nitrogen fertilizer, we use too much of it. It's subsidized, which is one of the reasons we used too much of it. It runs down the rivers, and it feeds the plankton, the little microscopic plant cells in the coastal water. But since we ate all the oysters and we ate all the fish that would eat the plankton, there's nothing to eat the plankton and there's more and more of it, so it dies of old age, which is unheard of for plankton. And when it dies, it falls to the bottom and then it rots, which means that bacteria break it down. And in the process they use up all the oxygen, and in using up all the oxygen they make the environment utterly lethal for anything that can't swim away. So, what we end up with is a microbial zoo dominated by bacteria and jellyfish, as you see on the left in front of you. And the only fishery left -- and it is a commercial fishery -- is the jellyfish fishery you see on the right, where there used to be prawns. Even in Newfoundland where we used to catch cod, we now have a jellyfish fishery.
Poluarea biologică este o altă formă de poluare care se petrece din cauza nutrimenților. Revoluția verde, toate astea despre fertilizatorul artificial de nitrogen, le folosim prea mult. Este subvenționat, motiv pentru care-l folosim atât de mult. Se scurge în râuri, și alimentează planctonul, micile celule vegetale microscopice în apa de pe coastă. Dar, de vreme ce am mâncat toate stridiile și am mîncat tot peștele care putea mânca planctonul, nu mai e nimic care să mănânce planctonul. Și e din ce în ce mai mult, așa că moare de bătrânețe, ceea ce este neobișnuit pentru plancton. Și atunci când moare, se lasă la fund unde putrezește, ceea ce înseamnă că bacteriile le descompun. Iar în timpul acestui proces, folosesc tot oxigenul. Și, folosind tot oxigenul, transformă mediul într-unul mortal pentru orice care nu poate înota departe. Și cu ce rămânem este un zoo microbian, dominat de bacterii și de meduze, cum puteți vedea în stânga, în fața voastră. Și singura pescărie rămasă, și este una comercială, este pescăria de meduze pe care o vedeți în dreapta, unde de obicei erau creveți. Chiar și în Newfoundland, unde obișnuiam să prindem cod, acum avem o pescărie de meduze.
And another version of this sort of thing is what is often called red tides or toxic blooms. That picture on the left is just staggering to me. I have talked about it a million times, but it's unbelievable. In the upper right of that picture on the left is almost the Mississippi Delta, and the lower left of that picture is the Texas-Mexico border. You're looking at the entire northwestern Gulf of Mexico; you're looking at one toxic dinoflagellate bloom that can kill fish, made by that beautiful little creature on the lower right. And in the upper right you see this black sort of cloud moving ashore. That's the same species. And as it comes to shore and the wind blows, and little droplets of the water get into the air, the emergency rooms of all the hospitals fill up with people with acute respiratory distress. And that's retirement homes on the west coast of Florida. A friend and I did this thing in Hollywood we called Hollywood ocean night, and I was trying to figure out how to explain to actors what's going on. And I said, "So, imagine you're in a movie called 'Escape from Malibu' because all the beautiful people have moved to North Dakota, where it's clean and safe. And the only people who are left there are the people who can't afford to move away from the coast, because the coast, instead of being paradise, is harmful to your health."
Și o altă versiune la asta sunt mareele roșii, întîlnite des și sub numele de eflorescențe toxice. Această imagine pur și simplu mă cutremură. Am vorbit despre ea de un milion de ori, dar este incredibil. În partea de dreapta sus a imaginii din stânga este aproape Delta Mississippi, iar în partea de stânga jos a imaginii este Texas, granița cu Mexic. Vă uitați la întreaga parte nord-vestică a Golfului Mexic. Vă uitați la o eflorescență toxică dinoflagelată care poate ucide pești, făcută din acea creatură mică și frumoasă din colțul din dreapta jos. Iar în dreapta sus vedeți un fel de nor negru care se apropie de mal. Acestea sunt aceleași specii. Și, pe măsură ce se apropie de mal și vântul suflă și mici picături de apă ajung în aer, sălile de urgență ale tuturor spitalelor se umplu cu oameni cu probleme respiratorii acute. Și astea sunt azilurile de bătrâni de pe coasta de vest a Floridei. Un prieten și cu mine am făcut ceva în Hollywood și l-am numit noaptea oceanului Hollywood. Și încercam să-mi dau seama cum să explic actorilor ce se întâmplă. Și am zis: "Imaginați-vă că sunteți într-un film numit "Evadare din Malibu", pentru că toți oamenii s-au mutat în Dakota de Nord, unde este curat și sigur. Și singurii oameni care au rămas aici sunt cei care nu-și permit să se mute departe de coastă, pentru că această coastă, în loc să fie paradis, este dăunătoare sănătății tale."
And then this is amazing. It was when I was on holiday last early autumn in France. This is from the coast of Brittany, which is being enveloped in this green, algal slime. The reason that it attracted so much attention, besides the fact that it's disgusting, is that sea birds flying over it are asphyxiated by the smell and die, and a farmer died of it, and you can imagine the scandal that happened. And so there's this war between the farmers and the fishermen about it all, and the net result is that the beaches of Brittany have to be bulldozed of this stuff on a regular basis.
Apoi este un lucru extraordinar. S-a petrecut când am fost în vacanță toamna trecută în Franța. Asta este de pe coastele din Britania, care este acoperită de această vâscozitate verde cu alge. Motivul pentru care a atras așa de mult atenția, pe lângă faptul că este dezgustătoare, este că păsările marine care zboară pe deasupra sunt asfixiate de miros și mor, la fel cum și un fermier a murit din cauza asta, și vă puteți imagina scandalul care s-a creat. Și acum este un război pe tema asta între fermieri și pescari Iar rezultatul net este că plajele din Britania trebuie să fie curățate de mizeria asta în mod regulat.
And then, of course, there's climate change, and we all know about climate change. I guess the iconic figure of it is the melting of the ice in the Arctic Sea. Think about the thousands and thousands of people who died trying to find the Northwest Passage. Well, the Northwest Passage is already there. I think it's sort of funny; it's on the Siberian coast, maybe the Russians will charge tolls. The governments of the world are taking this really seriously. The military of the Arctic nations is taking it really seriously. For all the denial of climate change by government leaders, the CIA and the navies of Norway and the U.S. and Canada, whatever are busily thinking about how they will secure their territory in this inevitability from their point of view. And, of course, Arctic communities are toast.
Apoi, bineînțeles, sunt schimbările climatice și cu toții cunoaștem subiectul. Și bănuiesc că imaginea reprezentativă pentru asta e topirea ghețarilor din marea arctică. Gândiți-vă la mii și mii de oameni care au murit încercând să găsească Pasajul de Nord-Vest. Ei, pasajul este deja acolo. Oarecum amuzant, este pe coasta siberiană. Poate rușii vor impune niște taxe. Guvernele din întreaga lume iau asta foarte în serios. Armata din țările arctice ia asta foarte în serios. Pentru toată negarea schimbărilor climatice de către liderii de guvern, C.I.A., forța navală din Norvegia, Statele Unite și Canada, mă rog, sunt ocupați să se gîndească la cum își vor apăra ei teritoriul în această iminență din punctul lor de vedere. Și, bineînțeles, comunitățile arctice sunt terminate.
The other kinds of effects of climate change -- this is coral bleaching. It's a beautiful picture, right? All that white coral. Except it's supposed to be brown. What happens is that the corals are a symbiosis, and they have these little algal cells that live inside them. And the algae give the corals sugar, and the corals give the algae nutrients and protection. But when it gets too hot, the algae can't make the sugar. The corals say, "You cheated. You didn't pay your rent." They kick them out, and then they die. Not all of them die; some of them survive, some more are surviving, but it's really bad news. To try and give you a sense of this, imagine you go camping in July somewhere in Europe or in North America, and you wake up the next morning, and you look around you, and you see that 80 percent of the trees, as far as you can see, have dropped their leaves and are standing there naked. And you come home, and you discover that 80 percent of all the trees in North America and in Europe have dropped their leaves. And then you read in the paper a few weeks later, "Oh, by the way, a quarter of those died." Well, that's what happened in the Indian Ocean during the 1998 El Nino, an area vastly greater than the size of North America and Europe, when 80 percent of all the corals bleached and a quarter of them died.
Celelalte tipuri de efecte ale schimbărilor climatice -- aceasta e albirea unor corali. Este o imagine frumoasă, da. Tot coralul acela alb. Doar că trebuia să fie maro. Și ce se întâmplă este că acești corali reprezintă o simbioză și au niște celule algale care trăiesc înăuntrul lor. Iar algele dau coralilor zahăr, iar coralii dau algelor nutrimenți și protecție. Dar cînd se încălzește prea rău, alga nu poate produce zahăr. Coralii spun: "Ai trișat. Nu ți-ai plătit chiria." Le dau afară și mor. Nu toți mor; unii dintre ei supraviețuiesc. Mai mulți supraviețuiesc, dar acestea sunt vești proaste. Ca să încerc să vă explic asta, imaginați-vă că vă duceți în camping în luna iulie undeva în Europa sau în America de Nord, și vă treziți în dimineața următoare, vă uitați în jur, și cât puteți cuprinde cu privirea, vedeți că la 80 la sută din copaci le-au căzut frunzele și stau acolo dezgoliți. Și vă întoarceți acasă și descoperiți că 80 la sută din toți copacii din America de Nord și Europa au pierdut frunzele. Apoi citești în ziar cîteva săptămâni mai târziu, apropo, un sfert din aceia au murit. Ei, asta s-a întîmplat în Oceanul Indian în 1998, în timpul catastrofei El Niño, o suprafață mult mai mare decât America de Nord și Europa la un loc, cînd 80 % din toți coralii au albit și un sfert din ei au murit.
And then the really scary thing about all of this -- the overfishing, the pollution and the climate change -- is that each thing doesn't happen in a vacuum. But there are these, what we call, positive feedbacks, the synergies among them that make the whole vastly greater than the sum of the parts. And the great scientific challenge for people like me in thinking about all this, is do we know how to put Humpty Dumpty back together again? I mean, because we, at this point, we can protect it. But what does that mean? We really don't know.
Și apoi lucrul cel mai înfricoșător cu privire la toate astea, pescuitul în exces, poluarea și schimbările climatice, este că fiecare dintre ele nu se întîmplă izolat, ci sunt aceste reacții pozitive, cum le numim noi. Sinergia din rândul lor care face întregul mult mai dramatic decât suma părților. Iar marea provocare științifică pentru oamenii ca mine, gândindu-se la toate astea, este dacă știm noi cum să-l reparăm pe Humpty Dumpty? Adică, pentru că noi, la acest moment, îl putem proteja. Dar ce înseamnă asta? Nu prea știm.
So what are the oceans going to be like in 20 or 50 years? Well, there won't be any fish except for minnows, and the water will be pretty dirty, and all those kinds of things and full of mercury, etc., etc. And dead zones will get bigger and bigger and they'll start to merge, and we can imagine something like the dead-zonification of the global, coastal ocean. Then you sure won't want to eat fish that were raised in it, because it would be a kind of gastronomic Russian roulette. Sometimes you have a toxic bloom; sometimes you don't. That doesn't sell.
Deci cum vor arăta oceanele peste 20 sau 50 de ani? Păi, nu vor mai fi pești deloc, cu excepția plevuștilor, iar apa va fi destul de murdară, și multe altele, și încărcate de mercur, etc., etc. Și zonele moarte vor deveni din ce în ce mai mari și vor începe să se unească. Și ne putem închipui ceva de genul unei zonificări moarte a oceanului de coastă, global. Apoi sigur nu vei vrea să mănânci pește care a fost crescut acolo, pentru că ar fi ca un fel de ruletă rusească gastronomică. Uneori capeți o eflorescență toxică, alteori nu. Așa nu merge.
The really scary things though are the physical, chemical, oceanographic things that are happening. As the surface of the ocean gets warmer, the water is lighter when it's warmer, it becomes harder and harder to turn the ocean over. We say it becomes more strongly stratified. The consequence of that is that all those nutrients that fuel the great anchoveta fisheries, of the sardines of California or in Peru or whatever, those slow down and those fisheries collapse. And, at the same time, water from the surface, which is rich in oxygen, doesn't make it down and the ocean turns into a desert.
Ce sperie cel mai mult totuși sunt fenomenele fizice, chimice și oceanografice care au loc. Cu cât suprafața oceanului se încălzește mai mult, apa e mai ușoară cînd e mai caldă, devine din ce în ce mai greu să resuscităm oceanul. Spunem că devine mai puternic stratificat. Consecința acestui lucru este că toți acei nutrimenți care alimentează marile pescării de anșoa, sardinele din California, sau în Peru, sau altundeva, acelea încetinesc, iar acele pescării se prăbușesc. Și, în același timp, apa de la suprafață, care este bogată în oxigen, nu reușește să ajungă până jos și oceanul se transformă într-un deșert.
So the question is: How are we all going to respond to this? And we can do all sorts of things to fix it, but in the final analysis, the thing we really need to fix is ourselves. It's not about the fish; it's not about the pollution; it's not about the climate change. It's about us and our greed and our need for growth and our inability to imagine a world that is different from the selfish world we live in today. So the question is: Will we respond to this or not? I would say that the future of life and the dignity of human beings depends on our doing that.
Așa că întrebarea este: Cum vom reacționa cu toții la asta? Și putem face tot felul de lucruri ca să reparăm asta, dar de fapt ce trebuie să reparăm este pe noi înșine. Nu e vorba despre pești; nici despre poluare; și nici despre schimbările climatice. E vorba despre noi, și despre lăcomia și nevoia noastră de a crește și despre incapacitatea de a ne imagina o lume care este diferită de lumea egoistă în care trăim astăzi. Așa că întrebarea este: Vom reacționa la asta sau nu? Aș putea spune că viitorul vieții și demnitatea ființei umane depinde de realizarea acestui lucru de către noi.
Thank you. (Applause)
Mulțumesc.