I'm an ecologist, mostly a coral reef ecologist. I started out in Chesapeake Bay and went diving in the winter and became a tropical ecologist overnight. And it was really a lot of fun for about 10 years. I mean, somebody pays you to go around and travel and look at some of the most beautiful places on the planet. And that was what I did.
Ik ben ecoloog, gespecialiseerd in koraalriffen. Ik ben begonnen in Chesapeake Bay en ging duiken in de winter en werd van de ene op de andere dag een tropen ecoloog. Ik het was echt heel leuk, voor zo'n 10 jaar. Ik bedoel, je wordt betaald om rond te reizen en te kijken naar enkele van de mooiste plekken op aarde. Dat deed ik dus.
And I ended up in Jamaica, in the West Indies, where the coral reefs were really among the most extraordinary, structurally, that I ever saw in my life. And this picture here, it's really interesting, it shows two things: First of all, it's in black and white because the water was so clear and you could see so far, and film was so slow in the 1960s and early 70s, you took pictures in black and white. The other thing it shows you is that, although there's this beautiful forest of coral, there are no fish in that picture.
En zo kwam ik terecht op Jamaica, in het Caribisch gebied, waar de koraalriffen structureel van de meest bijzondere zijn die ik ooit zag. Deze foto hier is echt interessant, het laat twee zaken zien. Om te beginnen is het in zwart-wit. Omdat het water zo helder was en je zo ver kon zien en de film nog zo weinig gevoelig was in de zestiger en begin zeventiger jaren, werd er nog in zwart-wit gefotografeerd. Ten tweede kan je zien dat er, al heb je hier een prachtig koraalwoud, geen vissen te zien zijn.
Those reefs at Discovery Bay, Jamaica were the most studied coral reefs in the world for 20 years. We were the best and the brightest. People came to study our reefs from Australia, which is sort of funny because now we go to theirs. And the view of scientists about how coral reefs work, how they ought to be, was based on these reefs without any fish. Then, in 1980, there was a hurricane, Hurricane Allen. I put half the lab up in my house. The wind blew very strong. The waves were 25 to 50 feet high. And the reefs disappeared, and new islands formed, and we thought, "Well, we're real smart. We know that hurricanes have always happened in the past." And we published a paper in Science, the first time that anybody ever described the destruction on a coral reef by a major hurricane. And we predicted what would happen, and we got it all wrong. And the reason was because of overfishing, and the fact that a last common grazer, a sea urchin, died. And within a few months after that sea urchin dying, the seaweed started to grow. And that is the same reef; that's the same reef 15 years ago; that's the same reef today. The coral reefs of the north coast of Jamaica have a few percent live coral cover and a lot of seaweed and slime. And that's more or less the story of the coral reefs of the Caribbean, and increasingly, tragically, the coral reefs worldwide.
Deze riffen in Discovery Bay Jamaica waren indertijd de meest bestudeerde riffen ter wereld gedurende 20 jaar. Wij waren de besten en de slimsten. Zelfs vanuit Australië kwamen er mensen om onze riffen te bestuderen wat eigenlijk grappig is want nu gaan wij naar die van hun. En het beeld van de wetenschappers over hoe koraalriffen functioneren, hoe ze zouden moeten zijn was op deze riffen zonder vis gebaseerd. Toen, in 1980 was er de orkaan Allen. Ik sloeg de helft van het lab op bij mij thuis. De windkracht was zeer groot. De golven waren 8 tot 15 meter hoog. Riffen verdwenen en er werden nieuwe eilanden gevormd. En we dachten: "Wel, we zijn echt slim. We weten dat er vroeger nog orkanen zijn geweest." En we publiceerden een onderzoek in Science. De eerste keer dat iemand ooit de vernieling van een koraalrif door een grote orkaan beschreef. En we voorspelden wat er ging gebeuren. En we sloegen de bal totaal mis. En de reden was overbevissing. En het feit dat een van de meest voorkomende grazers, de zee-egel, stierf. En een paar maanden na het uitsterven van de zee-egel begon het zeewier te groeien. En dit is nu hetzelfde rif. Dat is hetzelfde rif 15 jaar geleden. En zo ziet het er vandaag uit. De koraalriffen van de Jamaïcaanse noordkust hebben enkele procenten levende koraal dekking en heel veel zeewier en slijm. En dat is zo'n beetje het verhaal van de koraalriffen van het Caribisch gebied, en in toenemende mate, tragisch genoeg, dat van de koraalriffen over de hele wereld.
Now, that's my little, depressing story. All of us in our 60s and 70s have comparable depressing stories. There are tens of thousands of those stories out there, and it's really hard to conjure up much of a sense of well-being, because it just keeps getting worse. And the reason it keeps getting worse is that after a natural catastrophe, like a hurricane, it used to be that there was some kind of successional sequence of recovery, but what's going on now is that overfishing and pollution and climate change are all interacting in a way that prevents that. And so I'm going to sort of go through and talk about those three kinds of things.
Nou, Dat is mijn eigen, deprimerende verhaaltje. En wij zestigers en zeventigers hebben allemaal vergelijkbare deprimerende verhalen. Er bestaan tienduizenden van dergelijke verhalen. En het is echt moeilijk nog een gevoel van welzijn te ervaren omdat het alleen maar erger wordt. En de reden dat het alleen maar erger wordt is dat vroeger, na een natuurlijke catastrofe zoals een orkaan, het meestal zo was dat er een soort van natuurlijk herstel optrad, maar wat er nu gebeurt is dat overbevissing, vervuiling en klimaatsverandering door onderlinge interactie dat op de een of andere manier verhinderen. En daarom ga ik even wat dieper in op deze drie soorten oorzaken.
We hear a lot about the collapse of cod. It's difficult to imagine that two, or some historians would say three world wars were fought during the colonial era for the control of cod. Cod fed most of the people of Western Europe. It fed the slaves brought to the Antilles, the song "Jamaica Farewell" -- "Ackee rice salt fish are nice" -- is an emblem of the importance of salt cod from northeastern Canada. It all collapsed in the 80s and the 90s: 35,000 people lost their jobs. And that was the beginning of a kind of serial depletion from bigger and tastier species to smaller and not-so-tasty species, from species that were near to home to species that were all around the world, and what have you. It's a little hard to understand that, because you can go to a Costco in the United States and buy cheap fish. You ought to read the label to find out where it came from, but it's still cheap, and everybody thinks it's okay.
We horen een heleboel over de teloorgang van de kabeljauw. Je kan je moeilijk indenken dat er twee, volgens sommige geschiedkundigen zelfs drie, wereldoorlogen tijdens het koloniale tijdperk werden uitgevochten over de controle op de kabeljauw vangst. Kabeljauw voedde de meeste volkeren van West Europa. Het voedde de slaven die naar de Antillen werden gebracht. Het lied "Jamaica Farewell" -- "Aki rice salt fish are nice" -- is een getuigenis van het belang van de vangst van gezouten kabeljauw van Noordoost Canada. Die ging teloor in de tachtiger en negentiger jaren. 35.000 mensen verloren hun werk. En dat was nog maar het begin van de opeenvolgende uitputting van grotere en lekkerder soorten naar kleinere en minder lekkere soorten, van soorten dicht bij huis naar soorten van over de hele wereld, of waar je maar wil. het is wat moeilijk te begrijpen, want je kan in de Verenigde Staten naar een warenhuis als Costco gaan en goedkope vis kopen. Je zou op het etiket moeten lezen waar het vandaan komt maar het blijft goedkoop, en iedereen vindt dat normaal.
It's hard to communicate this, and one way that I think is really interesting is to talk about sport fish, because people like to go out and catch fish. It's one of those things. This picture here shows the trophy fish, the biggest fish caught by people who pay a lot of money to get on a boat, go to a place off of Key West in Florida, drink a lot of beer, throw a lot of hooks and lines into the water, come back with the biggest and the best fish, and the champion trophy fish are put on this board, where people take a picture, and this guy is obviously really excited about that fish. Well, that's what it's like now, but this is what it was like in the 1950s from the same boat in the same place on the same board on the same dock. The trophy fish were so big that you couldn't put any of those small fish up on it. And the average size trophy fish weighed 250 to 300 pounds, goliath grouper, and if you wanted to go out and kill something, you could pretty much count on being able to catch one of those fish. And they tasted really good. And people paid less in 1950 dollars to catch that than what people pay now to catch those little, tiny fish. And that's everywhere.
Het is ook moeilijk uit te leggen. Ik denk dat een interessantere manier om het uit te leggen is door de sportvisserij als voorbeeld te nemen. Omdat mensen ervan houden erop uit te trekken om te vissen. Zo gaan die dingen. Deze foto toont een prijsvis, de grootste vis gevangen door mensen die er veel geld voor over hebben om per boot naar een plaats voorbij Key West in Florida te gaan, een hoop bier te drinken, een hoop haken en lijnen in het water te gooien, terug te komen met de grootste en beste vissen, en de kampioen prijsvis aan een bord vast te pinnen, zodat iemand een er kiekje kan van nemen en deze man is duidelijk erg in zijn nopjes met die vis. Nou, zo ziet het er nu uit, maar zo zag het eruit rond 1950, van dezelfde boot op dezelfde plaats op hetzelfde bord op hetzelfde dok. En de prijs vissen waren zo groot, dat er geen kleine vissen meer bij konden. En een prijs vis van gemiddelde grootte woog rond de 125 kilogram, de reuzenzeebaars. En als je wou uitvaren om iets te doden, dan kon je er vrij zeker van zijn dat het je zou lukken om zo'n soort vis te vangen. En ze smaakten erg goed. En mensen betaalden in 1950 minder geld, om dat te vangen, dan wat ze nu betalen om dat kleine vis te vangen. En zo is het overal.
It's not just the fish, though, that are disappearing. Industrial fishing uses big stuff, big machinery. We use nets that are 20 miles long. We use longlines that have one million or two million hooks. And we trawl, which means to take something the size of a tractor trailer truck that weighs thousands and thousands of pounds, put it on a big chain, and drag it across the sea floor to stir up the bottom and catch the fish. Think of it as being kind of the bulldozing of a city or of a forest, because it clears it away. And the habitat destruction is unbelievable. This is a photograph, a typical photograph, of what the continental shelves of the world look like. You can see the rows in the bottom, the way you can see the rows in a field that has just been plowed to plant corn. What that was, was a forest of sponges and coral, which is a critical habitat for the development of fish. What it is now is mud, and the area of the ocean floor that has been transformed from forest to level mud, to parking lot, is equivalent to the entire area of all the forests that have ever been cut down on all of the earth in the history of humanity. We've managed to do that in the last 100 to 150 years.
En het is niet alleen de vis die aan het verdwijnen is. De Industrieele visserij maakt gebruik van groot materiaal, grote machines. We gebruiken netten van 30 km lang. We gebruiken lange lijnen met 1 tot 2 miljoen haken. En we trawlen, wat wil zeggen dat we iets nemen met de grootte van een oplegger voor tractoren die duizenden kilogram weegt, hangen het aan een grote ketting, en slepen het over de oceaanbodem om de bodem om te woelen en de vis te vangen. Je kan dat vergelijken met het plat buldozeren van een hele stad of het rooien van een woud, omdat het helemaal schoongeveegd wordt. En de habitat vernietiging is ongeloofelijk. Dit is een foto, een typische foto van hoe de continentale platen van de wereld eruitzien. Je kan de groeven in de bodem zien, op dezelfde manier waarop je de voren in een pas geploegd graanveld kan zien. Dit was ooit een woud van sponzen en koralen, een kwetsbare habitat voor de ontwikkeling van vissen. En nu zie je alleen nog maar modder. En de oppervlakte van de oceaanbodem die van woud getransformeerd werd tot vlakke modder, tot parkeerterrein, is ongeveer gelijk aan de volledige oppervlakte van alle bossen die ooit gerooid werden over de hele aarde in de geschiedenis van de mensheid. En het is ons gelukt om dit te doen in de laatste 100 tot 150 jaar.
We tend to think of oil spills and mercury and we hear a lot about plastic these days. And all of that stuff is really disgusting, but what's really insidious is the biological pollution that happens because of the magnitude of the shifts that it causes to entire ecosystems. And I'm going to just talk very briefly about two kinds of biological pollution: one is introduced species and the other is what comes from nutrients. So this is the infamous Caulerpa taxifolia, the so-called killer algae. A book was written about it. It's a bit of an embarrassment. It was accidentally released from the aquarium in Monaco, it was bred to be cold tolerant to have in peoples aquaria. It's very pretty, and it has rapidly started to overgrow the once very rich biodiversity of the northwestern Mediterranean. I don't know how many of you remember the movie "The Little Shop of Horrors," but this is the plant of "The Little Shop of Horrors." But, instead of devouring the people in the shop, what it's doing is overgrowing and smothering virtually all of the bottom-dwelling life of the entire northwestern Mediterranean Sea. We don't know anything that eats it, we're trying to do all sorts of genetics and figure out something that could be done, but, as it stands, it's the monster from hell, about which nobody knows what to do.
We hebben de neiging vooral denken aan de olielekken, kwik, en we horen nogal wat over plastic dezer dagen. En al die zaken zijn echt afschuwelijk, maar wat echt verraderlijk is is de biologische vervuiling die plaatsvindt door de omvang van de veranderingen die dat veroorzaakt op volledige ecosystemen. En ik ga even heel in 't kort spreken over twee soorten biologische vervuiling. De ene is geïntroduceerde soorten, en de andere komt van meststoffen. Hier zie je de beruchte caulerpa taxifolia, het zogenoemde "killerwier". Er is een boek over geschreven. Het brengt je wat in verlegenheid. Het ontsnapte per ongeluk uit het aquarium van Monaco. Het werd gekweekt om tegen de kou te kunnen om in huisaquaria te houden. Het is zeer mooi en het begon al snel de eens zeer rijke biodiversiteit van de Noordwestelijke Middellandse zee te overgroeien. Misschien herinneren sommigen onder u zich de film "The Little Shop of Horrors," maar dit is de plant uit de "The Little Shop of Horrors." Maar in plaats van mensen in de winkel te verslinden overgroeit en versmacht het zo goed als elk leven op de boden van de hele Noordwestelijke Middellandse zee. We kennen geen organisme dat het wil eten. We hebben allerlei soorten genetica geprobeerd om er iets tegen te vinden, maar tot op heden is dit echt een monster uit de hel, waarvan niemand weet wat eraan te doen valt.
Now another form of pollution that's biological pollution is what happens from excess nutrients. The green revolution, all of this artificial nitrogen fertilizer, we use too much of it. It's subsidized, which is one of the reasons we used too much of it. It runs down the rivers, and it feeds the plankton, the little microscopic plant cells in the coastal water. But since we ate all the oysters and we ate all the fish that would eat the plankton, there's nothing to eat the plankton and there's more and more of it, so it dies of old age, which is unheard of for plankton. And when it dies, it falls to the bottom and then it rots, which means that bacteria break it down. And in the process they use up all the oxygen, and in using up all the oxygen they make the environment utterly lethal for anything that can't swim away. So, what we end up with is a microbial zoo dominated by bacteria and jellyfish, as you see on the left in front of you. And the only fishery left -- and it is a commercial fishery -- is the jellyfish fishery you see on the right, where there used to be prawns. Even in Newfoundland where we used to catch cod, we now have a jellyfish fishery.
Nog een andere vorm van vervuiling is de biologische vervuiling afkomstig van een overmatig gebruik van meststoffen. Door de "groene revolutie" hebben we teveel stikstofhoudende kunstmest in het milieu gebracht. Het werd gesubsidieerd, waardoor we er teveel van zijn gaan gebruiken. Het komt mee met de rivieren en voedt het plankton, die microscopisch kleine plantencellen, in de kustwateren. Maar omdat we alle oesters hebben opgegeten en ook alle vis die zich voedde met plankton, is er niets meer dat plankton eet. En daardoor komt er steeds meer van zodat het alleen nog maar doodgaat van ouderdom, wat ongehoord is voor plankton. En als het doodgaat, zakt het naar de bodem waar het gaat rotten, dat wil zeggen, het wordt afgebroken door bacteriën. En daardoor wordt alle zuurstof in het water opgebruikt. En door alle zuurstof op te gebruiken maken ze het milieu uitermate dodelijk voor alles wat niet weg kan zwemmen. En waar we dan mee opgescheept worden is een microbiële dierentuin, gedomineerd door bacteriën en kwallen, zoals je daar aan de linkerkant voor je kan zien. En de enige overblijvende visserij, en het is nog wel een commerciële visserij, is de visserij op kwallen zoals je hier aan de rechterkant ziet, waar je vroeger garnalen vond. Zelfs in Newfoundland waar we vroeger kabeljauw vingen, vissen we nu op kwallen.
And another version of this sort of thing is what is often called red tides or toxic blooms. That picture on the left is just staggering to me. I have talked about it a million times, but it's unbelievable. In the upper right of that picture on the left is almost the Mississippi Delta, and the lower left of that picture is the Texas-Mexico border. You're looking at the entire northwestern Gulf of Mexico; you're looking at one toxic dinoflagellate bloom that can kill fish, made by that beautiful little creature on the lower right. And in the upper right you see this black sort of cloud moving ashore. That's the same species. And as it comes to shore and the wind blows, and little droplets of the water get into the air, the emergency rooms of all the hospitals fill up with people with acute respiratory distress. And that's retirement homes on the west coast of Florida. A friend and I did this thing in Hollywood we called Hollywood ocean night, and I was trying to figure out how to explain to actors what's going on. And I said, "So, imagine you're in a movie called 'Escape from Malibu' because all the beautiful people have moved to North Dakota, where it's clean and safe. And the only people who are left there are the people who can't afford to move away from the coast, because the coast, instead of being paradise, is harmful to your health."
En een andere versie van dit soort zaken is wat vaak "rood getij" of giftige algenbloei wordt genoemd. Dit beeld is gewoon onthutsend voor mij. Ik heb er al een ontelbaar keer over gepraat, maar het blijft ongelofelijk. In de rechterbovenhoek van de linker foto zie je bijna de gehele Mississippi Delta, en aan de linker onderkant van diezelfde foto is de Texas, de grens met Mexico. Je ziet de volledige noordwestelijke Golf van Mexico. Je kijkt naar de toxische bloei van één soort van dinoflagellaat wat vis kan doden. De oorzaak is dat mooie, kleine wezentje rechts onder. En rechts boven zie je een soort zwarte wolk naar de kust toe drijven. Dat zijn dezelfde soort. Als ze naar de kust toe drijven, voortgeblazen door de wind, en kleine druppeltjes ervan zich in de lucht verspreiden, dan lopen de spoedgevallen diensten van de hospitalen al snel vol met patiënten met acute ademhalingsproblemen. En dat zijn bejaardentehuizen aan de westkust van Florida. Samen met een vriend deed ik dit in Hollywood En we noemden het "Hollywood ocean night". Ik probeerde aan de acteurs uit te leggen wat er aan het gebeuren was. En ik zei: "Stel je voor dat je meespeelt in een film 'Ontsnapping uit Malibu' omdat de jetset verhuisd is naar Noord Dakota, waar het nog schoon en veilig is. En alle mensen die achter zijn gebleven zijn degenen met te weinig geld om van de kust weg te kunnen, omdat de kust, in plaats van een paradijs, nu slecht voor je gezondheid is."
And then this is amazing. It was when I was on holiday last early autumn in France. This is from the coast of Brittany, which is being enveloped in this green, algal slime. The reason that it attracted so much attention, besides the fact that it's disgusting, is that sea birds flying over it are asphyxiated by the smell and die, and a farmer died of it, and you can imagine the scandal that happened. And so there's this war between the farmers and the fishermen about it all, and the net result is that the beaches of Brittany have to be bulldozed of this stuff on a regular basis.
En ook dit is verbazingwekkend. In de vroege herfst van vorig jaar was ik op vakantie in Frankrijk. Dit is de kust van Bretagne besmeurd met groene, slijmerige wieren. De reden dat het zoveel aandacht kreeg is dat, naast het feit dat het walgelijk is, zeevogels die er overheen vlogen door de geur verstikten en doodvielen. En ook een boer is eraan gestorven. En je kunt je voorstellen wat een schandaal dat gaf. Hierdoor zijn er nu conflicten tussen de boeren en de vissers over dit alles. Het netto resultaat is dat de stranden van Bretagne af en toe moeten worden schoongeveegd.
And then, of course, there's climate change, and we all know about climate change. I guess the iconic figure of it is the melting of the ice in the Arctic Sea. Think about the thousands and thousands of people who died trying to find the Northwest Passage. Well, the Northwest Passage is already there. I think it's sort of funny; it's on the Siberian coast, maybe the Russians will charge tolls. The governments of the world are taking this really seriously. The military of the Arctic nations is taking it really seriously. For all the denial of climate change by government leaders, the CIA and the navies of Norway and the U.S. and Canada, whatever are busily thinking about how they will secure their territory in this inevitability from their point of view. And, of course, Arctic communities are toast.
En dan is er natuurlijk ook nog de klimaatsverandering. Daar hebben we allemaal over gehoord. Ik vermoed dat het meest beklijvende beeld hiervan het smelten van het ijs in de in de arctische zeeën is. Denk aan de duizenden mensen die zijn gestorven bij het zoeken naar de Noordwest passage. Nou, de Noordwest passage is er al. I denk dat het een soort grappig is, dat ze langs de Siberische kust ligt. Misschien zullen de Russen nu wel tol gaan eisen. De regeringen van de hele wereld nemen dit echt serieus. Ook de legerleidingen van de arctische landen nemen dit echt serieus. Terwijl de regeringsleiders de klimaatsverandering blijven ontkennen, zijn de C.I.A. en de zeemachten van Noorwegen, de Verenigde Staten, Canada en wie dan ook, er al hard over aan het nadenken hoe ze hun territoria zullen beveiligen als deze onvermijdelijkheid zich zal voordoen. En, de arctische gemeenschappen zijn er natuurlijk de dupe van.
The other kinds of effects of climate change -- this is coral bleaching. It's a beautiful picture, right? All that white coral. Except it's supposed to be brown. What happens is that the corals are a symbiosis, and they have these little algal cells that live inside them. And the algae give the corals sugar, and the corals give the algae nutrients and protection. But when it gets too hot, the algae can't make the sugar. The corals say, "You cheated. You didn't pay your rent." They kick them out, and then they die. Not all of them die; some of them survive, some more are surviving, but it's really bad news. To try and give you a sense of this, imagine you go camping in July somewhere in Europe or in North America, and you wake up the next morning, and you look around you, and you see that 80 percent of the trees, as far as you can see, have dropped their leaves and are standing there naked. And you come home, and you discover that 80 percent of all the trees in North America and in Europe have dropped their leaves. And then you read in the paper a few weeks later, "Oh, by the way, a quarter of those died." Well, that's what happened in the Indian Ocean during the 1998 El Nino, an area vastly greater than the size of North America and Europe, when 80 percent of all the corals bleached and a quarter of them died.
Maar nog een ander effect van de klimaatswijziging - Dit is het verbleken van het koraal. Een mooi plaatje, nietwaar? Al dat witte koraal. Behalve dat het er bruin had moeten uitzien. Wat er aan de hand is, is dat de koralen in symbiose leven met kleine algen die erin leven. Deze algen verschaffen de koralen suikers terwijl de koralen hen voorzien van mineralen en bescherming. Maar als het te warm wordt kunnen de algen geen suiker meer maken. De koralen zeggen dan: "Jullie spelen vals. Je betaalt je huur niet." Ze worden uitgestoten en gaan dan dood. Maar niet allemaal; sommigen overleven het. Nog anderen overleven het ook, maar het is echt slecht nieuws. Om je daarvan een beeld te kunnen vormen, denk je eens in dat je in Juli op kampeervakantie gaat ergens in Europa of Noord Amerika, en je wordt 's morgens wakker en ziet dat rondom je zowat 80 procent van de bomen zover je kan kijken hun bladeren hebben verloren en kaal zijn. En ook als je thuiskomt zie je dat 80 procent van alle bomen in Noord Amerika of Europa hun bladeren hebben verloren. En dan lees je een paar weken later in de krant dat, o ja, trouwens, een vierde daarvan is doodgegaan. Welnu, dat is wat er is gebeurd in de Indische Oceaan tijdens de El Niño van 1998, in een gebied dat een stuk groter was dan Noord Amerika en Europa samen, toen 80 procent van de koralen verbleekten en één vierde ervan dood ging.
And then the really scary thing about all of this -- the overfishing, the pollution and the climate change -- is that each thing doesn't happen in a vacuum. But there are these, what we call, positive feedbacks, the synergies among them that make the whole vastly greater than the sum of the parts. And the great scientific challenge for people like me in thinking about all this, is do we know how to put Humpty Dumpty back together again? I mean, because we, at this point, we can protect it. But what does that mean? We really don't know.
En het echt angstaanjagende van dit alles, de overbevissing, de vervuiling en de klimaatsverandering, is dat elk ding niet in een vacuüm gebeurt, maar dat er ook, wat wij positieve feedback noemen, plaatsvind. De onderlinge reacties maken dat het gezamenlijk effect groter is dan de som van de delen. En de grote wetenschappelijke uitdaging voor mensen zoals ik die daarover nadenken, is om uit te vissen hoe we de gebroken potten weer moeten lijmen? omdat we, op dit punt gekomen, nog in staat zijn om het te beschermen. Maar wat houdt dat in? We weten het echt niet.
So what are the oceans going to be like in 20 or 50 years? Well, there won't be any fish except for minnows, and the water will be pretty dirty, and all those kinds of things and full of mercury, etc., etc. And dead zones will get bigger and bigger and they'll start to merge, and we can imagine something like the dead-zonification of the global, coastal ocean. Then you sure won't want to eat fish that were raised in it, because it would be a kind of gastronomic Russian roulette. Sometimes you have a toxic bloom; sometimes you don't. That doesn't sell.
Hoe zullen de oceanen eruit zien over 20 of 50 jaar? Nou, er zal geen vis zijn met uitzondering van witvis, en het water zal nogal smerig zijn, en meer van dat soort dingen, en vol kwik, enzovoort. De zones zonder leven zullen zich uitbreiden en samenkomen. We kunnen ons een soort "dode-zoneficatie" van de gehele globale oceaankusten voorstellen. En je zal zeker geen vis die daarin werd gekweekt willen eten, want dit zou een soort gastronomische Russische roulette zijn. Soms zal er toxische algenbloei in zitten, soms niet. Maar dat verkoopt niet.
The really scary things though are the physical, chemical, oceanographic things that are happening. As the surface of the ocean gets warmer, the water is lighter when it's warmer, it becomes harder and harder to turn the ocean over. We say it becomes more strongly stratified. The consequence of that is that all those nutrients that fuel the great anchoveta fisheries, of the sardines of California or in Peru or whatever, those slow down and those fisheries collapse. And, at the same time, water from the surface, which is rich in oxygen, doesn't make it down and the ocean turns into a desert.
De echt angstaanjagende zaken zijn echter de fysieke, chemische, oceanografische zaken die aan de gang zijn. Naarmate de oceaanoppervlakte opwarmt zal, doordat warmer water lichter is, het steeds moeilijker worden voor de verschillende lagen om zich te mengen. We zeggen dat de oceaan dan sterker gelaagd wordt. De consequentie hiervan is dat al deze mineralen die de ansjovis visserijen voedden, voor de sardines van Californië, of van Peru, of waar dan ook niet snel genoeg groeien, en deze visserijen zullen verdwijnen. En, tegelijkertijd, zal oppervlaktewater, dat rijk is aan zuurstof, niet meer kunnen zakken, en de oceaan verandert in een woestijn.
So the question is: How are we all going to respond to this? And we can do all sorts of things to fix it, but in the final analysis, the thing we really need to fix is ourselves. It's not about the fish; it's not about the pollution; it's not about the climate change. It's about us and our greed and our need for growth and our inability to imagine a world that is different from the selfish world we live in today. So the question is: Will we respond to this or not? I would say that the future of life and the dignity of human beings depends on our doing that.
De vraag is dus: Hoe gaan we met zijn allen op deze uitdaging reageren? We kunnen allerlei dingen doen om het op te lossen, maar uiteindelijke analyse zal laten zien, dat wat we echt moeten veranderen, onszelf is; Het gaat niet om de vissen; niet om de vervuiling; niet om de klimaatswijziging. Het gaat om ons, en onze hebzucht en onze behoefte aan groei en ons onvermogen om ons een wereld voor te stellen die anders is dan de zelfzuchtige wereld waarin we vandaag leven. De vraag is dus of we hier een antwoord op zullen hebben? Ik zou zeggen dat de toekomst van het leven en de waardigheid van mensen hiervan afhangt.
Thank you. (Applause)
Dank u wel.