I'm an ecologist, mostly a coral reef ecologist. I started out in Chesapeake Bay and went diving in the winter and became a tropical ecologist overnight. And it was really a lot of fun for about 10 years. I mean, somebody pays you to go around and travel and look at some of the most beautiful places on the planet. And that was what I did.
אני אקולוג, בעיקר אקולוג של שוניות אלמוגים. התחלתי במפרץ צ'ספיק: יצאתי לצלול בחורף, והפכתי בין-לילה לאקולוג טרופי. וזה היה באמת כיף גדול במשך כ-10 שנים. כלומר, מישהו משלם לך להסתובב בעולם ולחפש אחדים מהמקומות היפים ביותר בכדור הארץ. ובכך עסקתי.
And I ended up in Jamaica, in the West Indies, where the coral reefs were really among the most extraordinary, structurally, that I ever saw in my life. And this picture here, it's really interesting, it shows two things: First of all, it's in black and white because the water was so clear and you could see so far, and film was so slow in the 1960s and early 70s, you took pictures in black and white. The other thing it shows you is that, although there's this beautiful forest of coral, there are no fish in that picture.
בסופו של דבר הגעתי לג'מייקה, שבאיי הודו המערבית, ששוניות האלמוגים בה היו באמת כמה מהיוצאים מן הכלל, מבחינה מבנית, שאי-פעם ראיתי בחיי. התמונה הזאת מאד מעניינת. היא מראה שני דברים. ראשית, היא בשחור-לבן כי המים כה צלולים והראות כה טובה וזה נעשה בחשיפה האיטית של שנות ה-60 ותחילת שנות ה-70, הצילום נעשה בשחור-לבן. הדבר השני שהיא מראה היא שלמרות היופי הזה של יער האלמוגים, אין דגים בתמונה.
Those reefs at Discovery Bay, Jamaica were the most studied coral reefs in the world for 20 years. We were the best and the brightest. People came to study our reefs from Australia, which is sort of funny because now we go to theirs. And the view of scientists about how coral reefs work, how they ought to be, was based on these reefs without any fish. Then, in 1980, there was a hurricane, Hurricane Allen. I put half the lab up in my house. The wind blew very strong. The waves were 25 to 50 feet high. And the reefs disappeared, and new islands formed, and we thought, "Well, we're real smart. We know that hurricanes have always happened in the past." And we published a paper in Science, the first time that anybody ever described the destruction on a coral reef by a major hurricane. And we predicted what would happen, and we got it all wrong. And the reason was because of overfishing, and the fact that a last common grazer, a sea urchin, died. And within a few months after that sea urchin dying, the seaweed started to grow. And that is the same reef; that's the same reef 15 years ago; that's the same reef today. The coral reefs of the north coast of Jamaica have a few percent live coral cover and a lot of seaweed and slime. And that's more or less the story of the coral reefs of the Caribbean, and increasingly, tragically, the coral reefs worldwide.
השוניות האלה של מפרץ דיסקברי שבג'מייקה היו שוניות האלמוגים הכי נחקרות בעולם במשך 20 שנה. היינו הכי טובים והכי מבריקים. אנשים הגיעו לחקור את השוניות שלנו מאוסטרליה, שזה קצת מצחיק, מפני שכעת אנחנו מגיעם אל השוניות שלהם. וההשקפה המדעית לגבי אופן הפעולה של שוניות אלמוגים, איך הן אמורות להיות, התבססה על שוניות אלה נטולות הדגים. ואז, בשנות ה-80, התחולל הוריקן, הוריקן "אלן". הכנסתי חצי מהמעבדה לביתי. הרוח נשבה בעוצמה רבה מאד. הגלים היו בגובה של 8 עד 15 מטר, והשוניות נעלמו, ונוצרו איים חדשים. ואנו חשבנו, "כמה שאנו חכמים. אנו יודעים שהוריקנים תמיד עברו כאן בעבר." ופירסמנו מאמר בירחון "מדע", וזו היתה הפעם הראשונה שמישהו תיאר את ההרס שקורה בשונית אלמוגים אחרי הוריקן גדול. ובמאמר חזינו מה עתיד לקרות. וטעינו לגמרי. הסיבה היתה דיג-יתר, והעובדה שמלחך הצמחים האחרון, קיפוד הים, מת. ותוך חודשים ספורים אחרי שאותו קיפוד-ים מת, הצמחיה הימית החלה לגדול, והנה אותה שונית, אותה שונית אחרי 15 שנה. זו אותה שונית, כיום. לשוניות האלמוגים בחוף הצפוני של ג'מייקה יש ציפוי של אחוזים בודדים של אלמוגי חיים והמון עשבי-ים ובוץ. וזה פחות או יותר הסיפור של שוניות האלמוגים בים הקריבי, ויותר ויותר, למרבה העצב, של שוניות האלמוגים בעולם כולו.
Now, that's my little, depressing story. All of us in our 60s and 70s have comparable depressing stories. There are tens of thousands of those stories out there, and it's really hard to conjure up much of a sense of well-being, because it just keeps getting worse. And the reason it keeps getting worse is that after a natural catastrophe, like a hurricane, it used to be that there was some kind of successional sequence of recovery, but what's going on now is that overfishing and pollution and climate change are all interacting in a way that prevents that. And so I'm going to sort of go through and talk about those three kinds of things.
והנה הסיפור הקטן והמדכא שלי. לכל אחד מאיתנו, בשנות ה-60 וה-70, יש סיפורים מדכאים שאפשר להשוות ביניהם. יש עשרות אלפים סיפורים כאלה. וקשה מאד למצוא בהם משהו שמח, מפני שהמצב הולך ומחמיר. והסיבה שזה הולך ומחמיר היא שאחרי אסון טבע, כמו הוריקן, היה בעבר איזשהו תהליך הדרגתי של התאוששות, אך מה שקורה כיום הוא, שדיג היתר והזיהום ושינויי האקלים פועלים כולם במשולב באופן שמונע זאת. אז בכוונתי לעבור על שלושה סוגי דברים.
We hear a lot about the collapse of cod. It's difficult to imagine that two, or some historians would say three world wars were fought during the colonial era for the control of cod. Cod fed most of the people of Western Europe. It fed the slaves brought to the Antilles, the song "Jamaica Farewell" -- "Ackee rice salt fish are nice" -- is an emblem of the importance of salt cod from northeastern Canada. It all collapsed in the 80s and the 90s: 35,000 people lost their jobs. And that was the beginning of a kind of serial depletion from bigger and tastier species to smaller and not-so-tasty species, from species that were near to home to species that were all around the world, and what have you. It's a little hard to understand that, because you can go to a Costco in the United States and buy cheap fish. You ought to read the label to find out where it came from, but it's still cheap, and everybody thinks it's okay.
שמענו הרבה על קריסת דיג הבקלה. קשה לדמיין ששתיים, ויש היסטוריונים שיאמרו שלוש, מלחמות עולם התחוללו בעידן הקולוניאלי סביב השליטה בדגי הבקלה. הבקלה הזינה את רוב עמי אירופה המערבית. היא האכילה את העבדים שהובאו לאיי האנטילים. השיר "ג'מייקה פיירוול"-- "אורז ודגים זה נחמד"-- מסמל את החשיבות שיש לדגי הבקלה של צפון-מזרח קנדה. כל זה קרס בשנות ה-80 וה-90, 35,000 בני-אדם איבדו את עבודתם, וזו היתה ההתחלה של הידלדלות סדרתית החל ממינים גדולים וטעימים יותר ועד למינים קטנים ולא הכי טעימים, ממינים שחיו ליד הבית, ועד למינים שחיו בכל העולם, ואלה שחיים אצלכם. קצת קשה להבין זאת, כי הרי אפשר להיכנס לכל מרכול בארה"ב ולקנות דגים בזול. צריך לקרוא את התווית כדי לדעת מאין הם הגיעו, אבל זה עדיין זול, וכולם חושבים שזה בסדר,
It's hard to communicate this, and one way that I think is really interesting is to talk about sport fish, because people like to go out and catch fish. It's one of those things. This picture here shows the trophy fish, the biggest fish caught by people who pay a lot of money to get on a boat, go to a place off of Key West in Florida, drink a lot of beer, throw a lot of hooks and lines into the water, come back with the biggest and the best fish, and the champion trophy fish are put on this board, where people take a picture, and this guy is obviously really excited about that fish. Well, that's what it's like now, but this is what it was like in the 1950s from the same boat in the same place on the same board on the same dock. The trophy fish were so big that you couldn't put any of those small fish up on it. And the average size trophy fish weighed 250 to 300 pounds, goliath grouper, and if you wanted to go out and kill something, you could pretty much count on being able to catch one of those fish. And they tasted really good. And people paid less in 1950 dollars to catch that than what people pay now to catch those little, tiny fish. And that's everywhere.
וקשה להסביר את זה. אז אחת הדרכים שבעזרתן אפשר לדעתי לעניין אנשים, היא לדבר על ספורט הדיג, כי אנשים אוהבים לצאת לדיג. זה מין מנהג שכזה. התמונה הזו מראה את דג הפרס, הדג הכי גדול שנתפס ע"י אנשים ששילמו הרבה כסף כדי לעלות על סירה, לשוט לאיזה מקום ליד קי-ווסט שבפלורידה, לשתות המון בירה, להשליך הרבה קרסים וחכות אל המים, ולחזור עם הדגים הכי גדולים והכי טובים, ואת דג הפרס הגדול שמו על הקרש הזה כדי שאנשים יצלמו אותו, ואפשר לראות שהבחור הזה מאד מאושר מהדג הזה. זה המצב עכשיו, אבל כך זה נראה בשנות ה-50, באותה סירה ובאותו מקום ואותו קרש ואותו מזח. ודג הפרס היה כה גדול, שאי-אפשר היה להניח לידו משהו מהדגים הקטנים האלה. דג הפרס הממוצע שקל בין 100 ל-140 קילו, דג לוקוס ענק. ואם רציתם לצאת ולהרוג משהו, הייתם יכולים להיות בטוחים שתצליחו לתפוס דג כזה, והם היו ממש טעימים. ואנשים שילמו פחות, במונחים של 1850, כדי לתפוס אותם, מכפי שמשלמים היום כדי לתפוס את הדגים הקטנטנים האלה. וזה קורה בכל מקום.
It's not just the fish, though, that are disappearing. Industrial fishing uses big stuff, big machinery. We use nets that are 20 miles long. We use longlines that have one million or two million hooks. And we trawl, which means to take something the size of a tractor trailer truck that weighs thousands and thousands of pounds, put it on a big chain, and drag it across the sea floor to stir up the bottom and catch the fish. Think of it as being kind of the bulldozing of a city or of a forest, because it clears it away. And the habitat destruction is unbelievable. This is a photograph, a typical photograph, of what the continental shelves of the world look like. You can see the rows in the bottom, the way you can see the rows in a field that has just been plowed to plant corn. What that was, was a forest of sponges and coral, which is a critical habitat for the development of fish. What it is now is mud, and the area of the ocean floor that has been transformed from forest to level mud, to parking lot, is equivalent to the entire area of all the forests that have ever been cut down on all of the earth in the history of humanity. We've managed to do that in the last 100 to 150 years.
אבל לא רק הדגה נעלמת. אבל לא רק הדגה נעלמת. בדיג התעשייתי עושים שימוש במכונות גדולות. אנו משתמשים ברשתות באורך 30 קילומטר. אנו משתמשים בחכות גדולות שיש עליהן מיליון או 2 מיליון קרסים. ואנו משתמשים במכמורות, שזה אומר לקחת משהו בגודל של סמי-טריילר ששוקל אלפי טונות, לחבר אותו לשרשרת גדולה, ולגרור אותו על קרקעית הים כדי להסעיר אותה ולתפוס את הדגים. חישבו על כך כעל חישוף של עיר או של יער, כי זה מנקה הכל. והרס בתי הגידול הוא לא-ייאמן. זהו צילום, צילום אופייני שמראה איך המדפים היבשתיים נראים כיום. אפשר לראות את התלמים על הקרקעית, בדומה לתלמים שרואים בשדה שזה עתה נחרש לפני זריעת תירס. מה שהיה כאן הוא יער של ספוגים ואלמוגים, וזה בית גידול חיוני להתפתחותם של דגים. כעת זה סתם בוץ. והשטח של קרקעית האוקינוס שנהפכה מיער למשטח בוץ, למגרש חניה, שווה ערך לכל האזור של כל היערות שאי-פעם נכרתו עלי אדמות בכל ההיסטוריה האנושית. ואנו הצלחנו לעשות זאת בתוך 100 עד 150 השנים האחרונות.
We tend to think of oil spills and mercury and we hear a lot about plastic these days. And all of that stuff is really disgusting, but what's really insidious is the biological pollution that happens because of the magnitude of the shifts that it causes to entire ecosystems. And I'm going to just talk very briefly about two kinds of biological pollution: one is introduced species and the other is what comes from nutrients. So this is the infamous Caulerpa taxifolia, the so-called killer algae. A book was written about it. It's a bit of an embarrassment. It was accidentally released from the aquarium in Monaco, it was bred to be cold tolerant to have in peoples aquaria. It's very pretty, and it has rapidly started to overgrow the once very rich biodiversity of the northwestern Mediterranean. I don't know how many of you remember the movie "The Little Shop of Horrors," but this is the plant of "The Little Shop of Horrors." But, instead of devouring the people in the shop, what it's doing is overgrowing and smothering virtually all of the bottom-dwelling life of the entire northwestern Mediterranean Sea. We don't know anything that eats it, we're trying to do all sorts of genetics and figure out something that could be done, but, as it stands, it's the monster from hell, about which nobody knows what to do.
אנו מודאגים בקשר לדליפות נפט ולכספית, ואנו שומעים היום הרבה על פלסטיק. וכל הדברים האלה באמת מגעילים, אבל הדבר הערמומי באמת הוא הזיהום הביולוגי שמתרחש בגלל עוצמת השינויים שהוא מחולל בכל המערכות האקולוגיות. וברצוני לדבר מאד בקצרה על שני סוגים של זיהום ביולוגי. האחד הוא המינים שמוחדרים מבחוץ, והשני הוא זה שמגיע בחומרים המזינים. זאת היא הקאלופרה טקסיפוליה הידועה לשמצה, המכונה אצה קטלנית. נכתב עליה ספר. זה קצת מביך. היא שוחררה בטעות מתוך אקווריום במונקו. פיתחו אותה לעמידות בקור, כדי שתוכל לחיות באקווריומים ביתיים. היא מאד יפה, והיא החלה במהירות לגדול פרא ולהשתלט על מה שהיה פעם המגוון הביולוגי העשיר מאד של צפון-מערב הים התיכון. אינני יודע כמה מכם זוכרים את הסרט "חנות קטנה ומטריפה", אבל זהו הצמח מהסרט "חנות קטנה ומטריפה". אלא שבמקום לבלוע את האנשים שבחנות, הוא מתפשט וחונק למעשה את כל החיים על הקרקעית בכל האזור הצפון-מערבי של הים התיכון. אנו לא מכירים משהו שאוכל אותה. אנו עושים כל מיני ניסויים גנטיים כדי למצוא מה אפשר לעשות, אבל לעת-עתה, זו מפלצת אמיתית, שאיש איננו יודע מה לעשות לגביה.
Now another form of pollution that's biological pollution is what happens from excess nutrients. The green revolution, all of this artificial nitrogen fertilizer, we use too much of it. It's subsidized, which is one of the reasons we used too much of it. It runs down the rivers, and it feeds the plankton, the little microscopic plant cells in the coastal water. But since we ate all the oysters and we ate all the fish that would eat the plankton, there's nothing to eat the plankton and there's more and more of it, so it dies of old age, which is unheard of for plankton. And when it dies, it falls to the bottom and then it rots, which means that bacteria break it down. And in the process they use up all the oxygen, and in using up all the oxygen they make the environment utterly lethal for anything that can't swim away. So, what we end up with is a microbial zoo dominated by bacteria and jellyfish, as you see on the left in front of you. And the only fishery left -- and it is a commercial fishery -- is the jellyfish fishery you see on the right, where there used to be prawns. Even in Newfoundland where we used to catch cod, we now have a jellyfish fishery.
צורה נוספת של זיהום שהוא זיהום ביולוגי היא מה שקורה כשיש עודפי מזון. המהפכה הירוקה, כל אותם דשנים כימיים, השתמשנו ביותר מדי מהם. הם מסובסדים, וזו אחת הסיבות שהשתמשנו ביותר מדי מהם. הם נשטפים עם הנהרות, ומזינים את הפלנקטון, התאים הצמחיים המיקרוסקופיים שבמי החופים, אך מכיוון שאכלנו את כל הצדפות, ואת כל הדגים שיכלו לאכול את הפלנקטון, לא נשאר מי שיאכל את הפלנקטון. ויש יותר ויותר מהם, כך שהם מתים מזקנה, שזה חסר-תקדים בכל הנוגע לפלנקטון. וכשהם מתים, הם שוקעים לקרקעית ונרקבים שם, כלומר, החיידקים מפרקים אותם. ואגב כך הם מנצלים את כל החמצן. ובכך שהם מנצלים את כל החמצן, הם הופכים את הסביבה קטלנית לחלוטין לכל מה שלא יכול לשחות משם. כך שבסופו של דבר אנו מקבלים גן-חיות של חיידקים, שמושלים בהם חיידקים ומדוזות, כפי שאתם רואים לפניכם, מצד שמאל. ואזור הדיג שנותר, שהוא אזור של דגי מסחרי, הוא אזור דיג המדוזות שאתם רואים מימין, שבו היו פעם סרטני מאכל. אפילו בניופאונדלנד, שם דגנו פעם דגי בקלה, יש כעת אזור-דיג של מדוזות.
And another version of this sort of thing is what is often called red tides or toxic blooms. That picture on the left is just staggering to me. I have talked about it a million times, but it's unbelievable. In the upper right of that picture on the left is almost the Mississippi Delta, and the lower left of that picture is the Texas-Mexico border. You're looking at the entire northwestern Gulf of Mexico; you're looking at one toxic dinoflagellate bloom that can kill fish, made by that beautiful little creature on the lower right. And in the upper right you see this black sort of cloud moving ashore. That's the same species. And as it comes to shore and the wind blows, and little droplets of the water get into the air, the emergency rooms of all the hospitals fill up with people with acute respiratory distress. And that's retirement homes on the west coast of Florida. A friend and I did this thing in Hollywood we called Hollywood ocean night, and I was trying to figure out how to explain to actors what's going on. And I said, "So, imagine you're in a movie called 'Escape from Malibu' because all the beautiful people have moved to North Dakota, where it's clean and safe. And the only people who are left there are the people who can't afford to move away from the coast, because the coast, instead of being paradise, is harmful to your health."
וגירסה אחרת של הדבר הזה היא מה שקרוי גאות אדומה של תפרחות ארסיות. התמונה הזאת מזעזעת אותי. דיברתי עליה מיליון פעם, והיא עדיין מדהימה אותי. למעלה מימין, בתמונה משמאל זה כמו השפך של המיסיסיפי, ולמטה משמאל בתמונה הזאת זה בטקסס, בגבול מקסיקו, מה שאתם רואים זה כל צפון-מערב מפרץ מקסיקו. אתם מתבוננים בתפרחת שוטונים ענקית שמסוגלת להרוג דגים, שיצר אותה היצור היפהפה והקטן שלמטה מימין. ומימין למעלה אתם רואים מעין ענן שחור שנע לעבר החוף. זה אותו מין. וכשהוא מגיע לחוף והרוח נושבת, טיפות המים הקטנות נישאות באוויר, וחדרי המיון בכל בתי החולים מתמלאים באנשים עם מצוקת נשימה חריפה. וכאן גרים כל האנשים בגמלאות של החוף המערבי של פלורידה. ידידי ואני הצגנו בהוליווד משהו שכינינו "ערב אוקינוס". וניסיתי למצוא דרך להסביר לשחקנים מה קורה. אז אמרתי, "תארו לעצמכם שאתם בסרט 'הבריחה ממאליבו', שבו כל האנשים היפים עברו לצפון-דקוטה הנקיה והבטוחה, והיחידים שנשארו הם האנשים שלא היו להם אמצעים להסתלק מאזור החוף, כי החוף, במקום להיות גן-עדן, מזיק לבריאותכם."
And then this is amazing. It was when I was on holiday last early autumn in France. This is from the coast of Brittany, which is being enveloped in this green, algal slime. The reason that it attracted so much attention, besides the fact that it's disgusting, is that sea birds flying over it are asphyxiated by the smell and die, and a farmer died of it, and you can imagine the scandal that happened. And so there's this war between the farmers and the fishermen about it all, and the net result is that the beaches of Brittany have to be bulldozed of this stuff on a regular basis.
והנה עוד דבר מדהים, זה היה כשהייתי בחופשה בתחילת הסתיו הקודם בצרפת. זה צולם בחוף בריטני, שהתכסה כולו ברפש האצות הירוק הזה. הסיבה שזה משך תשומת לב כה רבה, פרט לעובדה שזה מגעיל, היא שעופות הים שעפות מעל לזה נחנקות מהריח ומתות, איכר אחד מת מזה, ואתם יכולים לתאר לעצמכם איזו שערוריה זו היתה. אז ניטשת מלחמה בין החוואים לבין הדייגים סביב זה. והתוצאה נטו היא שיש לגרוף בדחפורים את החומר הזה מחופי בריטני באופן סדיר.
And then, of course, there's climate change, and we all know about climate change. I guess the iconic figure of it is the melting of the ice in the Arctic Sea. Think about the thousands and thousands of people who died trying to find the Northwest Passage. Well, the Northwest Passage is already there. I think it's sort of funny; it's on the Siberian coast, maybe the Russians will charge tolls. The governments of the world are taking this really seriously. The military of the Arctic nations is taking it really seriously. For all the denial of climate change by government leaders, the CIA and the navies of Norway and the U.S. and Canada, whatever are busily thinking about how they will secure their territory in this inevitability from their point of view. And, of course, Arctic communities are toast.
וכמובן, ישנו השינוי באקלים, וכולנו יודעים הכל על שינויי האקלים. לדעתי הדימוי הסמלי של זה הוא המסת הקרח בים הארקטי. חישבו על רבבות בני האדם שמתו בנסיון לגלות את המעבר הצפון מערבי. ובכן, המעבר הצפון-מערבי כבר קיים. אני חושב שזה די משעשע, שהוא נמצא בחוף של סיביר. אולי הרוסים יגבו דמי-מעבר. ממשלות העולם מתייחסות לכך מאד ברצינות, הצבאות של מדינות החוג הארקטי מתייחסים לכך מאד ברצינות. בכל ההתעלמות משינויי האקלים מצד מנהיגי העולם, הסי-איי-איי והציים של נורבגיה, ארה"ב, קנדה ומי לא עסוקים מאד בשאלה איך להגן על הטריטוריות שלהם במצב הבלתי-נמנע הזה, כל אחד מנקודת השקפתו. וכמובן, קהילות החוג הארקטי הן בצרות.
The other kinds of effects of climate change -- this is coral bleaching. It's a beautiful picture, right? All that white coral. Except it's supposed to be brown. What happens is that the corals are a symbiosis, and they have these little algal cells that live inside them. And the algae give the corals sugar, and the corals give the algae nutrients and protection. But when it gets too hot, the algae can't make the sugar. The corals say, "You cheated. You didn't pay your rent." They kick them out, and then they die. Not all of them die; some of them survive, some more are surviving, but it's really bad news. To try and give you a sense of this, imagine you go camping in July somewhere in Europe or in North America, and you wake up the next morning, and you look around you, and you see that 80 percent of the trees, as far as you can see, have dropped their leaves and are standing there naked. And you come home, and you discover that 80 percent of all the trees in North America and in Europe have dropped their leaves. And then you read in the paper a few weeks later, "Oh, by the way, a quarter of those died." Well, that's what happened in the Indian Ocean during the 1998 El Nino, an area vastly greater than the size of North America and Europe, when 80 percent of all the corals bleached and a quarter of them died.
הסוגים הנוספים של השפעות שינויי האקלים-- אלו אלמוגים שהלבינו. תמונה יפה באמת. כל האלמוגים הלבנים האלה. אלא שהם אמורים להיות חומים. ומה שקורה הוא שהאלמוגים הם צורת חיים סימביוטית, ויש להם תאי אצה קטנים שחיים בתוכם. האצה נותנת לאלמוגים סוכר, והאלמוגים נותנים לאצה חומרים מזינים והגנה. אבל כשיש התחממות רבה מדי, האצות לא מסוגלות לייצר סוכר, והאלמוגים אומרים, "רימיתם! לא שילמתם שכר-דירה." והם מסלקים אותן, ואז הם מתים. לא כולם מתים. חלקם שורדים. חלק מהם שורדים, אבל אלה באמת בשורות רעות. כדי לתת לכם מושג לגבי זה, תארו לעצמכן שאתם יוצאים לקמפינג ביולי במקום כלשהו באירופה או בצפון-אמריקה, ואתם מתעוררים בבוקר ומביטים סביב, ורואים ש-80 אחוז מהעצים, עד קצה גבול הראייה, השירו את העלים ועומדים עירומים. ואתם חוזרים הביתה ומגלים ש-80 אחוז מכל העצים בצפון-אמריקה ובאירופה השירו את עליהם. וכמה שבועות אחר כך אתם קוראים בעיתון, שחוץ מזה, רבע מכל העצים האלה מתו. זה מה שקרה באוקינוס ההודי במהלך "אל ניניו" של 1998, אזור גדול בהרבה מכל צפון-אמריקה ואירופה, כש-80 אחוז מכל האלמוגים הלבינו ורבע מהם מתו.
And then the really scary thing about all of this -- the overfishing, the pollution and the climate change -- is that each thing doesn't happen in a vacuum. But there are these, what we call, positive feedbacks, the synergies among them that make the whole vastly greater than the sum of the parts. And the great scientific challenge for people like me in thinking about all this, is do we know how to put Humpty Dumpty back together again? I mean, because we, at this point, we can protect it. But what does that mean? We really don't know.
והדבר המפחיד באמת בכל זה, בדיג היתר, בזיהום ובשינויי האקלים, הוא שכל אחד מהם איננו קורה כשלעצמו, אלא שיש מה שאנו מכנים משובים חיוביים. הסינרגיה ביניהם, שהופכת את השלם לגדול בהרבה מסכום חלקיו. והאתגר המדעי הגדול עבור אנשים כמוני, שחושבים על כל זה, הוא בשאלה האם נדע איך להרכיב בחזרה את מה שנשבר? כלומר, בשלב זה אנו יכולים להגן על זה. אבל מה זה אומר? איננו באמת יודעים.
So what are the oceans going to be like in 20 or 50 years? Well, there won't be any fish except for minnows, and the water will be pretty dirty, and all those kinds of things and full of mercury, etc., etc. And dead zones will get bigger and bigger and they'll start to merge, and we can imagine something like the dead-zonification of the global, coastal ocean. Then you sure won't want to eat fish that were raised in it, because it would be a kind of gastronomic Russian roulette. Sometimes you have a toxic bloom; sometimes you don't. That doesn't sell.
ואיך ייראו האוקינוסים בעוד 20 או 50 שנה? לא יהיו הרבה דגים פרט לגסטרוסטאוסים, והמים יהיו מלוכלכים למדי, ויהיו כל מיני דברים, המון כספית וכו' וכו' והאזורים המתים ילכו ויגדלו, והם יתחילו להתחבר. ואנו יכולים לדמיין משהו כמו הכרזה על אזור מת של כל חופי האוקינוס בעולם. ואז ודאי לא תרצו לאכול דגים שגדלו שם, כי זה יהיה כמו רולטה רוסית גסטרונומית. לפעמים תהיה פריחה ארסית, ולפעמים לא. זה לא טוב למכירות.
The really scary things though are the physical, chemical, oceanographic things that are happening. As the surface of the ocean gets warmer, the water is lighter when it's warmer, it becomes harder and harder to turn the ocean over. We say it becomes more strongly stratified. The consequence of that is that all those nutrients that fuel the great anchoveta fisheries, of the sardines of California or in Peru or whatever, those slow down and those fisheries collapse. And, at the same time, water from the surface, which is rich in oxygen, doesn't make it down and the ocean turns into a desert.
אך מה שבאמת מפחיד הוא ההיבטים הפיזיים, הכימיים, של מה שקורה מבחינת חקר האוקיינוסים. ככל שפני הים מתחממים, המים נעשים קלים יותר, וקשה יותר ויותר למי הים להסתחרר. אנו אומרים שזה עושה את הים למרובד יותר בנוקשות. התוצאה של זה היא שכל החומרים המזינים האלה שמזינים את אזורי הדיג של ה"אנשובטה", של הסרדינים של קליפורניה, או פרו, או בכל מקום, הם מאיטים, ואזורי הדיג האלה יקרסו, ובמקביל, המים מפני הים, העשירים בחמצן, לא יצליחו להגיע למטה, והים יהפוך למדבר.
So the question is: How are we all going to respond to this? And we can do all sorts of things to fix it, but in the final analysis, the thing we really need to fix is ourselves. It's not about the fish; it's not about the pollution; it's not about the climate change. It's about us and our greed and our need for growth and our inability to imagine a world that is different from the selfish world we live in today. So the question is: Will we respond to this or not? I would say that the future of life and the dignity of human beings depends on our doing that.
אז השאלה היא: איך כולנו מתכוננים להגיב לכך? והאם נוכל לעשות כל מיני דברים כדי לתקן זאת? אלא שבניתוח סופי הדבר שאנו באמת צריכים לתקן הוא את עצמנו. לא מדובר בדגה, לא מדובר בזיהום. לא מדובר בשינויי האקלים. מדובר בנו, בתאוות הבצע שלנו ובצורך שלנו לגדול וביכולתנו לדמיין עולם שונה מן העולם האנוכי שבו אנו לחיים כיום. השאלה היא: האם נגיב לכך או לא? הייתי אומר שעתיד החיים וכבודם של בני האדם תלוי בכך שנעשה זאת.
Thank you. (Applause)
תודה רבה.