I'm an ecologist, mostly a coral reef ecologist. I started out in Chesapeake Bay and went diving in the winter and became a tropical ecologist overnight. And it was really a lot of fun for about 10 years. I mean, somebody pays you to go around and travel and look at some of the most beautiful places on the planet. And that was what I did.
Olen ekologi ja tutkin lähinnä koralliriuttoja. Aloittelin Chesapeakenlahdella talvisukelluksella, ja minusta tuli heti trooppinen ekologi. Se oli todella hauskaa noin 10 vuotta. Minulle maksettiin matkustelusta katselemaan planeettamme kauneimpia paikkoja. Se oli minun työtäni.
And I ended up in Jamaica, in the West Indies, where the coral reefs were really among the most extraordinary, structurally, that I ever saw in my life. And this picture here, it's really interesting, it shows two things: First of all, it's in black and white because the water was so clear and you could see so far, and film was so slow in the 1960s and early 70s, you took pictures in black and white. The other thing it shows you is that, although there's this beautiful forest of coral, there are no fish in that picture.
Päädyin Jamaikalle Länsi-Intiaan, missä koralliriutat olivat rakenteiltaan ainutlaatuisimpia koskaan eläissäni näkemistäni. Tämä kuva on todella mielenkiintoinen ja osoittaa kaksi asiaa. Ensinnäkin se on mustavalkoinen, koska vesi oli niin kirkasta, että voi nähdä pitkälle, ja filmi niin hidasta 1960-luvulla ja 1970-luvun alkupuolella, että otettiin mustavalkokuvia. Toisekseen, vaikka kuvassa on tämä kaunis korallimetsä, siinä ei ole lainkaan kaloja.
Those reefs at Discovery Bay, Jamaica were the most studied coral reefs in the world for 20 years. We were the best and the brightest. People came to study our reefs from Australia, which is sort of funny because now we go to theirs. And the view of scientists about how coral reefs work, how they ought to be, was based on these reefs without any fish. Then, in 1980, there was a hurricane, Hurricane Allen. I put half the lab up in my house. The wind blew very strong. The waves were 25 to 50 feet high. And the reefs disappeared, and new islands formed, and we thought, "Well, we're real smart. We know that hurricanes have always happened in the past." And we published a paper in Science, the first time that anybody ever described the destruction on a coral reef by a major hurricane. And we predicted what would happen, and we got it all wrong. And the reason was because of overfishing, and the fact that a last common grazer, a sea urchin, died. And within a few months after that sea urchin dying, the seaweed started to grow. And that is the same reef; that's the same reef 15 years ago; that's the same reef today. The coral reefs of the north coast of Jamaica have a few percent live coral cover and a lot of seaweed and slime. And that's more or less the story of the coral reefs of the Caribbean, and increasingly, tragically, the coral reefs worldwide.
Discovery Bayn riutat Jamaikalla olivat maailman tutkituimpia koralliriuttoja 20 vuoden ajan. Me olimme parhaat ja välkyimmät. Australiasta tultiin tutkimaan riuttojamme, mikä hieman huvittaa, koska nyt me menemme sinne. Tiedemiesten näkemykset koralliriuttojen toiminnasta ja hyvinvoinnista perustuivat näihin kalattomiin riuttoihin. Sitten vuonna 1980 tuli hurrikaani Allen. Siirsin puolet labrasta taloni yläkertaan. Tuuli puhalsi raivoisasti. Aallot olivat 10-15 metriä korkeita. Riutat hävisivät, ja muodostui uusia saaria. Ajattelimme: "Olemmepa tosi fiksuja. Tiedämme, että hirmumyrskyjä on sattunut aina ennenkin." Julkaisimme tutkimuksen Science-lehdessä, maaiman ensimmäisen kuvauksen voimakkaan hurrikaanin aiheuttamasta tuhosta koralliriutalla. Ennustimme mitä tulisi tapahtumaan. Se meni täysin pieleen. Syynä oli ryöstökalastus ja erään viimeisimmän laiduntajan, merisiilin, kuolema. Muutaman kuukauden kuluttua merisiilien kuolemasta merilevät alkoivat lisääntyä. Tuossa on sama riutta 15 vuotta sitten Tässä sama riutta nykyään. Jamaikan pohjoisrannikon koralliriuttojen pinnasta vain muutama prosentti on elävää korallia, mutta paljon merilevää ja limaa. Se oli pääpiirteissään Karibian koralliriuttojen tarina, ja traagista kyllä yhä useamman koralliriuttojen tarina maailmassa.
Now, that's my little, depressing story. All of us in our 60s and 70s have comparable depressing stories. There are tens of thousands of those stories out there, and it's really hard to conjure up much of a sense of well-being, because it just keeps getting worse. And the reason it keeps getting worse is that after a natural catastrophe, like a hurricane, it used to be that there was some kind of successional sequence of recovery, but what's going on now is that overfishing and pollution and climate change are all interacting in a way that prevents that. And so I'm going to sort of go through and talk about those three kinds of things.
Tässä minun lyhyt, masentava kertomukseni. Kaikilla meillä 60-70-vuotiailla on vastaavia masentavia tarinoita. Näitä kertomuksia on kymmenin tuhansin joka puolella. On todella vaikea loihtia suurta hyvänolon tunnetta, koska huononeminen jatkuu yhä. Tilanne pahenee, koska hurrikaanin kaltaisen luonnonkatastrofin jälkeen seurasi tavallisesti jonkinlainen toipumisjakso. Mutta nyt on käynnissä ryöstökalastus, saastuttaminen ja ilmastonmuutos, jotka kaikki yhdessä estävät toipumisen. Puheessani tulen käsittelemään näitä kolmea asiaa.
We hear a lot about the collapse of cod. It's difficult to imagine that two, or some historians would say three world wars were fought during the colonial era for the control of cod. Cod fed most of the people of Western Europe. It fed the slaves brought to the Antilles, the song "Jamaica Farewell" -- "Ackee rice salt fish are nice" -- is an emblem of the importance of salt cod from northeastern Canada. It all collapsed in the 80s and the 90s: 35,000 people lost their jobs. And that was the beginning of a kind of serial depletion from bigger and tastier species to smaller and not-so-tasty species, from species that were near to home to species that were all around the world, and what have you. It's a little hard to understand that, because you can go to a Costco in the United States and buy cheap fish. You ought to read the label to find out where it came from, but it's still cheap, and everybody thinks it's okay.
Olemme kuulleet paljon turskakannan romahduksesta. On vaikea kuvitella, että kaksi, joidenkin historioitsijoiden mukaan kolme, maailmansotaa käytiin siirtomaakaudella turskan herruudesta. Turskalla ruokittiin Länsi-Euroopan väestö. Sillä ruokittiin Antilleille tuodut orjat. Laulu "Jamaica Farewell" -- "Aki rice salt fish are nice" -- kuvaa koillisen Kanadan suolaturskan merkitystä. Kaikki romahti 80- ja 90-luvulla. 35 000 ihmistä menetti työpaikkansa. Siitä alkoi ehtymisten sarja: suuremmista ja maukkaammista lajeista pienempiin ja mauttomampiin lajeihin, kotoisista lajeista muun maailman lajeihin ja sitä rataa. Tätä on vähän vaikea ymmärtää, koska USA:ssa voi mennä Costcon myymälään ostamaan halpaa kalaa. Alkuperän selvittämiseksi pitäisi tutkia tuoteseloste, mutta kala on vieläkin halpaa, ja kaikkien mielestä se on OK.
It's hard to communicate this, and one way that I think is really interesting is to talk about sport fish, because people like to go out and catch fish. It's one of those things. This picture here shows the trophy fish, the biggest fish caught by people who pay a lot of money to get on a boat, go to a place off of Key West in Florida, drink a lot of beer, throw a lot of hooks and lines into the water, come back with the biggest and the best fish, and the champion trophy fish are put on this board, where people take a picture, and this guy is obviously really excited about that fish. Well, that's what it's like now, but this is what it was like in the 1950s from the same boat in the same place on the same board on the same dock. The trophy fish were so big that you couldn't put any of those small fish up on it. And the average size trophy fish weighed 250 to 300 pounds, goliath grouper, and if you wanted to go out and kill something, you could pretty much count on being able to catch one of those fish. And they tasted really good. And people paid less in 1950 dollars to catch that than what people pay now to catch those little, tiny fish. And that's everywhere.
Tätä on vaikea saada perille. Mielestäni yksi todella kiinnostava keino on puhua urheilukalastuksesta, koska ihmiset nauttivat kalastuksesta. Se vain on niin. Tässä kuvassa ovat voittokalat, suurimmat saaliit ihmisiltä, jotka maksavat paljon päästäkseen veneeseen, jonnekin Floridan Key Westin lähivesille, juovat paljon olutta, kalastavat uutterasti, ja saavat koukkuunsa suurimmat ja parhaimmat kalat. Mestaruuskalat laitetaan tälle taululle valokuvattaviksi, ja tämä kaveri on ilmeisesti todella innoissaan tuosta kalasta. Tältä näyttää nyt, mutta tämä kuvaa tilannetta 1950-luvulta, samasta veneestä, samalta paikalta, samalta taululta, samalta laiturilta. Palkintokalat olivat niin valtavia, ettei taululle voinut ripustaa lainkaan pikkukaloja. Keskikokoinen voittokala oli yli 100-kiloinen meriahvenjätti. Jos halusi harrastaa tappamista, voi olla melko varma, että pystyi pyydystämään yhden tuollaisen kalan. Ne maistuivat tosi hyvältä. 1950-luvulla maksettiin vähemmän tuollaisten pyydystämisestä kuin nyt maksetaan noiden pikkusinttien narraamisesta. Näin on kaikkialla.
It's not just the fish, though, that are disappearing. Industrial fishing uses big stuff, big machinery. We use nets that are 20 miles long. We use longlines that have one million or two million hooks. And we trawl, which means to take something the size of a tractor trailer truck that weighs thousands and thousands of pounds, put it on a big chain, and drag it across the sea floor to stir up the bottom and catch the fish. Think of it as being kind of the bulldozing of a city or of a forest, because it clears it away. And the habitat destruction is unbelievable. This is a photograph, a typical photograph, of what the continental shelves of the world look like. You can see the rows in the bottom, the way you can see the rows in a field that has just been plowed to plant corn. What that was, was a forest of sponges and coral, which is a critical habitat for the development of fish. What it is now is mud, and the area of the ocean floor that has been transformed from forest to level mud, to parking lot, is equivalent to the entire area of all the forests that have ever been cut down on all of the earth in the history of humanity. We've managed to do that in the last 100 to 150 years.
Eivätkä ainoastaan kalat ole katoamassa. Teollisessa kalastuksessa käytetään isoja laitteita. Käytämme 30 km pitkiä verkkoja. Käytämme pitkäsiimoja, joissa on 1-2 miljoonaa koukkua. Troolaamme käyttäen tuplarekan kokoista kalustoa, joka painaa kymmeniä tuhansia kiloja. Ripustamme laitteet vaijereiden varaan ja vetelemme niitä merenpohjaa pitkin sekoittaaksemme pohjan kalojen pyydystämiseksi. Tätä voi ajatella kaupungin tai metsän raivaamisena maansiirtokoneilla, jotka pistävät kaiken matalaksi. Elinympäristön tuho on aivan uskomaton. Tässä on tyypillinen kuva siitä, miltä maailman mannerjalustat näyttävät. Pohjan urat muistuttavat kyntövakoja juuri kynnetyllä maissipellolla. Siinä oli ennen sieni- ja korallimetsä, mikä on äärimmäisen tärkeä elinympäristö kalojen kehittymiselle. Nyt se on pelkkää liejua. Valtameren pohja-alue, jonka metsä on tasoitettu pysäköintialueeksi, joka vastaa koko sen metsäalueen kokonaispinta-alaa, joka on kautta aikain kaadettu koko maapallolta ihmiskunnan historiassa. Tämän olemme onnistuneet saamaan aikaan viimeisten 100-150 vuoden aikana.
We tend to think of oil spills and mercury and we hear a lot about plastic these days. And all of that stuff is really disgusting, but what's really insidious is the biological pollution that happens because of the magnitude of the shifts that it causes to entire ecosystems. And I'm going to just talk very briefly about two kinds of biological pollution: one is introduced species and the other is what comes from nutrients. So this is the infamous Caulerpa taxifolia, the so-called killer algae. A book was written about it. It's a bit of an embarrassment. It was accidentally released from the aquarium in Monaco, it was bred to be cold tolerant to have in peoples aquaria. It's very pretty, and it has rapidly started to overgrow the once very rich biodiversity of the northwestern Mediterranean. I don't know how many of you remember the movie "The Little Shop of Horrors," but this is the plant of "The Little Shop of Horrors." But, instead of devouring the people in the shop, what it's doing is overgrowing and smothering virtually all of the bottom-dwelling life of the entire northwestern Mediterranean Sea. We don't know anything that eats it, we're trying to do all sorts of genetics and figure out something that could be done, but, as it stands, it's the monster from hell, about which nobody knows what to do.
Meillä on taipumus ajatella öljyvuotoja ja elohopeaa, ja saamme kuulla paljon muovista näinä päivinä. Kaikki nuo jutut ovat tosi inhottavia, mutta todella salakavalaa on nyt tapahtuva biologinen saastuminen, koska se aiheuttaa niin suuria muutoksia kokonaisille ekosysteemeille. Puhun vain hyvin lyhyesti kahdenlaisesta biologisesta saastumisesta. Toinen johtuu vieraslajeista ja toinen ravinteiden vaikutuksista. Tämä on surullisen kuuluisa caulerpa taxifolia, niin kutsuttu tappajalevä. Siitä kirjoitettiin kirja. Se on hieman kiusallinen juttu. Se pääsi vahingossa vapaaksi akvaariosta Monacossa. Se jalostettiin kylmänkestäväksi ihmisten akvaarioihin. Se on hyvin sievä ja se on alkanut nopeasti peittää alleen kerran niin runsasta biodiversiteettiä luoteisella Välimerellä. Muistaneeko moni teistä elokuvan "Pieni kauhukauppa", tämä kasvi on siitä kauhukaupasta. Se ei hotkaise suihinsa ihmisiä kaupassa, vaan kasvaa liikaa ja peittää miltei kaiken pohjaelämän koko luoteisella Välimerellä. Emme tiedä mitään, mikä söisi sitä. Yritämme kaikenlaisia geneettisiä temppuja keksiäksemme, mitä voitaisiin tehdä, mutta nykyisellään se on helvetillinen hirviö, jolle kukaan ei mahda mitään.
Now another form of pollution that's biological pollution is what happens from excess nutrients. The green revolution, all of this artificial nitrogen fertilizer, we use too much of it. It's subsidized, which is one of the reasons we used too much of it. It runs down the rivers, and it feeds the plankton, the little microscopic plant cells in the coastal water. But since we ate all the oysters and we ate all the fish that would eat the plankton, there's nothing to eat the plankton and there's more and more of it, so it dies of old age, which is unheard of for plankton. And when it dies, it falls to the bottom and then it rots, which means that bacteria break it down. And in the process they use up all the oxygen, and in using up all the oxygen they make the environment utterly lethal for anything that can't swim away. So, what we end up with is a microbial zoo dominated by bacteria and jellyfish, as you see on the left in front of you. And the only fishery left -- and it is a commercial fishery -- is the jellyfish fishery you see on the right, where there used to be prawns. Even in Newfoundland where we used to catch cod, we now have a jellyfish fishery.
Toisenlaista biologista saastumista syntyy liikaravinteista. Vihreän vallankumouksen kaikki keinotekoiset typpilannoiteet, joita käytimme liikaa. Tukiaiset johtivat osaltaan niiden liikakäyttöön. Jokivesien valumat ruokkivat planktonia, mikroskooppisen pieniä kasvisoluja rannikkovesissä. Mutta syötyämme kaikki osterit ja kaikki planktonia syövät kalat ei ole enää mitään mikä söisi planktonin. Sitä on yhä enemmän joten se kuolee vanhuuteen, mikä on planktonille aivan tavatonta. Kuoltuaan se vajoaa pohjaan ja mätänee, mikä tarkoittaa, että bakteerit hajottavat sen. Tämän prosessin aikana ne käyttävät loppuun kaiken hapen. Kuluttaessaan kaiken hapen ne tekevät ympäristön kuolettavan vaaralliseksi kaikelle mikä ei pysty uimaan karkuun. Lopulta saamme mikrobieläintarhan, jota bakteerit ja meduusat hallitsevat, kuten näette tässä vasemmalla. Ainoa jäljelle jäänyt kalanjalostamo, kaupallinen kalalaitos, on meduusajalostamo, jonka näette oikealla. Siellä oli ennen suuria katkarapuja. Jopa Newfoundlandissa, missä ennen pyysimme turskaa, meillä on nyt meduusakalastamo.
And another version of this sort of thing is what is often called red tides or toxic blooms. That picture on the left is just staggering to me. I have talked about it a million times, but it's unbelievable. In the upper right of that picture on the left is almost the Mississippi Delta, and the lower left of that picture is the Texas-Mexico border. You're looking at the entire northwestern Gulf of Mexico; you're looking at one toxic dinoflagellate bloom that can kill fish, made by that beautiful little creature on the lower right. And in the upper right you see this black sort of cloud moving ashore. That's the same species. And as it comes to shore and the wind blows, and little droplets of the water get into the air, the emergency rooms of all the hospitals fill up with people with acute respiratory distress. And that's retirement homes on the west coast of Florida. A friend and I did this thing in Hollywood we called Hollywood ocean night, and I was trying to figure out how to explain to actors what's going on. And I said, "So, imagine you're in a movie called 'Escape from Malibu' because all the beautiful people have moved to North Dakota, where it's clean and safe. And the only people who are left there are the people who can't afford to move away from the coast, because the coast, instead of being paradise, is harmful to your health."
Monesti tällaista ilmiötä kutsutaan levä- tai myrkkykukinnoksi. Tämä kuva on minusta tyrmistyttävä. Olen puhunut siitä miljoona kertaa, mutta se on aivan uskomaton. Vasemmanpuoleisen kuvan oikeassa yläkulmassa näkyy miltei Mississippin suisto ja saman kuvun vasemmassa alakulmassa on Teksasin ja Meksikon raja. Näette koko luoteisen Meksikonlahden. Katselette yhtä toksista panssarileväkukintoa, joka voi tappaa kaloja. Kukinnon muodostaa tuo kaunis pikkueliö oikeassa alakuvassa. Sen yläpuolella näette mustanpuhuvan pilven liikkuvan rantaa kohden. Se on samaa lajia. Kun se rantautuu tuulisella ilmalla ja pikkuruiset vesipisarat pääsevät ilmaan, kaikkien sairaaloiden ensiapuklinikat täyttyvät ihmisistä, joilla on äkillisiä hengitysvaikeuksia. Nuo ovat eläkeläisten koteja Floridan länsirannikolla. Tein ystäväni kanssa Hollywoodissa jutun, nimeltään "Hollywoodin valtameri-ilta". Yritin keksiä keinon selittää näyttelijöille, mitä on tapahtumassa. Sanoin: "Kuvitelkaa olevanne elokuvassa 'Pako Malibusta', kaikki kauniit ihmiset ovat muuttaneet puhtaaseen ja turvalliseen Pohjois-Dakotaan. Jäljelle jääneillä ihmisillä ei ole varaa muuttaa pois rannikolta. Rannikko ei enää ole paratiisi vaan terveydelle vaarallinen."
And then this is amazing. It was when I was on holiday last early autumn in France. This is from the coast of Brittany, which is being enveloped in this green, algal slime. The reason that it attracted so much attention, besides the fact that it's disgusting, is that sea birds flying over it are asphyxiated by the smell and die, and a farmer died of it, and you can imagine the scandal that happened. And so there's this war between the farmers and the fishermen about it all, and the net result is that the beaches of Brittany have to be bulldozed of this stuff on a regular basis.
Seuraava ällistyttävä juttu, joka tapahtui lomaillessani alkusyksystä Ranskassa. Tämä on Bretagnen rannikolta, joka on peittynyt vihreään limalevään. Syynä sen saamaan valtavaan huomioon, inhottavan ulkonäkönsä lisäksi, on se, että ylitse lentäviä merilintuja tukehtuu katkuun ja kuolee. Eräs maanviljelijä kuoli siihen, eikä ole vaikea kuvitella seurannutta skandaalia. Niinpä kalastajat ja maanvijelijät sotivat keskenään tämän jupakan takia. Kouriintuntuvana tuloksena tästä Bretagnen rannat täytyy puhdistaa säännöllisesti puskutraktoreilla.
And then, of course, there's climate change, and we all know about climate change. I guess the iconic figure of it is the melting of the ice in the Arctic Sea. Think about the thousands and thousands of people who died trying to find the Northwest Passage. Well, the Northwest Passage is already there. I think it's sort of funny; it's on the Siberian coast, maybe the Russians will charge tolls. The governments of the world are taking this really seriously. The military of the Arctic nations is taking it really seriously. For all the denial of climate change by government leaders, the CIA and the navies of Norway and the U.S. and Canada, whatever are busily thinking about how they will secure their territory in this inevitability from their point of view. And, of course, Arctic communities are toast.
Sitten on tietenkin ilmastonmuutos, jonka kaikki tunnemme. Sen kuvallinen ikoni on arktisen meren sulava jääpeite. Ajatelkaa niitä tuhansia ihmisiä, jotka kuolivat yrittäessään löytää luoteisväylän. Luoteisväylä on jo olemassa. Minusta on vähän hassua, että se on Siperian rannikolla. Ehkäpä venäläiset ryhtyvät kantamaan tullia. Maailman hallitukset suhtautuvat tähän todella vakavasti. Arktisten kansakuntien sotavoimat suhtautuvat siihen todella vakavasti. Huolimatta ilmastonmuutoksen kieltämisestä hallitusten johtotahoilla, C.I.A. ja Norjan, USA:n ja Kanadan laivastot jne. miettivät koko ajan kuumeisesti, miten turvaisivat oman alueensa tässä heidän kannaltaan väistämättömässä tilanteessa. Arktiset yhteisöt ovat tietenkin lirissä.
The other kinds of effects of climate change -- this is coral bleaching. It's a beautiful picture, right? All that white coral. Except it's supposed to be brown. What happens is that the corals are a symbiosis, and they have these little algal cells that live inside them. And the algae give the corals sugar, and the corals give the algae nutrients and protection. But when it gets too hot, the algae can't make the sugar. The corals say, "You cheated. You didn't pay your rent." They kick them out, and then they die. Not all of them die; some of them survive, some more are surviving, but it's really bad news. To try and give you a sense of this, imagine you go camping in July somewhere in Europe or in North America, and you wake up the next morning, and you look around you, and you see that 80 percent of the trees, as far as you can see, have dropped their leaves and are standing there naked. And you come home, and you discover that 80 percent of all the trees in North America and in Europe have dropped their leaves. And then you read in the paper a few weeks later, "Oh, by the way, a quarter of those died." Well, that's what happened in the Indian Ocean during the 1998 El Nino, an area vastly greater than the size of North America and Europe, when 80 percent of all the corals bleached and a quarter of them died.
Muista ilmastonmuutoksen vaikutuksista -- tältä näyttää korallien vaaleneminen. Nätit valkoiset korallit. Paitsi että niiden pitäisi olla ruskeita. Itse asiassa korallit elävät symbioosissa, ja niillä on pieniä eläviä leväsoluja sisällään. Levät antavat koralleille sokeria, ja korallit antavat leville ravinteita ja suojaa. Mutta kun tulee liian kuuma, levät eivät voi valmistaa sokeria. Korallit sanovat: "Petturit. Vuokra maksamatta." Korallit antavat niille kenkää, ja sitten ne kuolevat. Kaikki eivät kuole; jotkut selviävät hengissä. Jotkut jäävät vielä henkiin, mutta uutinen on todella huono. Antaakseni vähän tuntumaa tähän, kuvitelkaa leirielämää heinäkuussa jossain Euroopassa tai Pohjois-Amerikassa. Seuraavana aamuna katsoessasi ympärillesi huomaat, että 80 prosenttia puista kaikkialla ympärilläsi tököttää alastomina lehtensä pudottaneina. Kotona huomaat, että 80 prosenttia kaikista puista Pohjois-Amerikassa ja Euroopassa on pudottanut lehtensä. Parin viikon päästä luet lehdestä, niin, muuten, neljännes puista kuoli. Näin tapahtui Intian valtameressä 1988 El Niñon aikana alueella, joka on valtavan paljon suurempi kuin Pohjois-Amerikka ja Eurooppa. 80 prosenttia koralleista haalistui, ja neljännes niistä kuoli.
And then the really scary thing about all of this -- the overfishing, the pollution and the climate change -- is that each thing doesn't happen in a vacuum. But there are these, what we call, positive feedbacks, the synergies among them that make the whole vastly greater than the sum of the parts. And the great scientific challenge for people like me in thinking about all this, is do we know how to put Humpty Dumpty back together again? I mean, because we, at this point, we can protect it. But what does that mean? We really don't know.
Todella pelottavaa tässä kaikessa, ryöstökalastuksessa, saastuttamisessa ja ilmastonmuutoksessa on se, etteivät ne tapahdu tyhjiössä vaan syntyy niin sanottua positiivinen takaisinkytentä. Yhteisvaikutukset tekevät kokonaisuudesta huikeasti suuremman kuin osiensa summa. Todellinen tieteellinen haaste minunkaltaisilleni ihmisille tästä kaikesta on kysymys, pystymmekö kasaamaan Lilleri Lallerin uudelleen? Toistaiseksi pystymme suojaamaan sitä. Mutta mitä se tarkoittaa? Emme tosiaankaan tiedä.
So what are the oceans going to be like in 20 or 50 years? Well, there won't be any fish except for minnows, and the water will be pretty dirty, and all those kinds of things and full of mercury, etc., etc. And dead zones will get bigger and bigger and they'll start to merge, and we can imagine something like the dead-zonification of the global, coastal ocean. Then you sure won't want to eat fish that were raised in it, because it would be a kind of gastronomic Russian roulette. Sometimes you have a toxic bloom; sometimes you don't. That doesn't sell.
Millaisia valtameret tulevat olemaan 20-50 vuoden kuluttua? Ei tule olemaan kaloja, paitsi mutujen tapaisia pikkukaloja, ja vesi tulee olemaan aika likaista, ja muuta vastaavaa, paljon elohopeaa jne. Kuolleet vyöhykkeet suurenevat suurenemistaan ja alkavat kasvaa yhteen. Voimme kuvitella mielessämme kuoleman vyöhykkeitä maailman valtamerten rannikoille. Silloin ei varmasti halua syödä siellä kasvaneita kaloja, koska se olisi jonkinlaista gastronomista venäläistä rulettia. Joskus söisi myrkyllistä kukintoa; joskus ei. Ei mikään myyntivaltti.
The really scary things though are the physical, chemical, oceanographic things that are happening. As the surface of the ocean gets warmer, the water is lighter when it's warmer, it becomes harder and harder to turn the ocean over. We say it becomes more strongly stratified. The consequence of that is that all those nutrients that fuel the great anchoveta fisheries, of the sardines of California or in Peru or whatever, those slow down and those fisheries collapse. And, at the same time, water from the surface, which is rich in oxygen, doesn't make it down and the ocean turns into a desert.
Tosi pelottavia asioita ovat kuitenkin fysikaaliset ja kemialliset oseanografiset tapahtumat. Kun valtamerten pintavedet lämpenevät, lämpimämpi vesi on keveämpää, ja veden sekoittuminen heikkenee heikkenemistään. Sanotaan, että vesi kerrostuu selkeämmin. Tämän seurauksena ravinteet, jotka ravitsevat suuria kalavesiä, jotka kasvattavat sardiineja Kaliforniassa tai Perussa tai muualla, ne vähentyvät, ja lopulta kalakannat romahtavat. Samalla kertaa runsashappinen pintavesi ei pääse enää alas, ja meri muuttuu autiomaaksi.
So the question is: How are we all going to respond to this? And we can do all sorts of things to fix it, but in the final analysis, the thing we really need to fix is ourselves. It's not about the fish; it's not about the pollution; it's not about the climate change. It's about us and our greed and our need for growth and our inability to imagine a world that is different from the selfish world we live in today. So the question is: Will we respond to this or not? I would say that the future of life and the dignity of human beings depends on our doing that.
Kysymys kuuluu: kuinka me tulemme reagoimaan tähän? Voimme tehdä kaikenlaisia korjausyrityksiä, mutta loppujen lopuksi se, mikä meidän on pakko korjata, olemme me itse. Kyseessä eivät ole kalat, eivätkä saasteet, eikä ilmastonmuutos. Kyseessä olemme me, meidän ahneutemme ja tarpeemme kasvaa ja kyvyttömyytemme kuvitella maailma erilaiseksi kuin se itsekäs maailma, jossa elämme tänä päivänä. Kysymys kuuluu: reagoimmeko tähän vai emme? Sanoisin, että elämän tulevaisuus ja ihmisolentojen arvokkuus riippuu tästä.
Thank you. (Applause)
Kiitoksia.