I was basically concerned about what was going on in the world. I couldn't understand the starvation, the destruction, the killing of innocent people. Making sense of those things is a very difficult thing to do. And when I was 12, I became an actor. I was bottom of the class. I haven't got any qualifications. I was told I was dyslexic. In fact, I have got qualifications. I got a D in pottery, which was the one thing that I did get -- which was useful, obviously. And so concern is where all of this comes from. And then, being an actor, I was doing these different kinds of things, and I felt the content of the work that I was involved in really wasn't cutting it, that there surely had to be more.
Ik was echt bezorgd over wat er gaande was in de wereld. Ik kon de honger, de vernietiging, het doden van onschuldige mensen niet begrijpen. De zin van die dingen inzien, is zeer moeilijk. Op mijn 12de werd ik acteur. Laatste van de klas. Geen diploma's. Ik kreeg te horen ik dyslectisch was. Maar ik heb kwalificaties. Ik kreeg een D voor pottenbakken, dat was dan ook het enige - maar nuttig, natuurlijk. Bezorgdheid is bijgevolg de bron van dit alles. Als acteur hield ik me met dit soort dingen bezig. Maar ik voelde dat het werk waar ik mee bezig was, niet veel hout sneed. Het kon zeker beter.
And at that point, I read a book by Frank Barnaby, this wonderful nuclear physicist, and he said that media had a responsibility, that all sectors of society had a responsibility to try and progress things and move things forward. And that fascinated me, because I'd been messing around with a camera most of my life. And then I thought, well maybe I could do something. Maybe I could become a filmmaker. Maybe I can use the form of film constructively to in some way make a difference. Maybe there's a little change I can get involved in. So I started thinking about peace, and I was obviously, as I said to you, very much moved by these images, trying to make sense of that. Could I go and speak to older and wiser people who would tell me how they made sense of the things that are going on? Because it's obviously incredibly frightening.
Toen las ik een boek van Frank Barnaby, een knappe kernfysicus, en hij zei dat de media een verantwoordelijkheid hadden, dat alle sectoren van de samenleving een verantwoordelijkheid hadden om de dingen vooruit te laten gaan en te veranderen. Dat fascineerde me omdat ik al mijn hele leven had zitten rommelen met een camera. Toen dacht ik dat ik misschien iets kon doen. Misschien kon ik filmmaker te worden. Misschien kon ik constructief gebruik maken van het filmmedium om een verschil te maken. Misschien kon ik mijn steentje bijdragen. Dus begon ik na te denken over vrede, en ik was natuurlijk, zoals ik jullie al zei, heel erg ontroerd door deze beelden. Ik probeerde de zin ervan in te zien. Kon ik gaan praten met oudere en wijzere mensen die mij zouden kunnen vertellen hoe zij omgingen met wat er allemaal gebeurde? Want het is natuurlijk ongelooflijk angstaanjagend.
But I realized that, having been messing around with structure as an actor, that a series of sound bites in itself wasn't enough, that there needed to be a mountain to climb, there needed to be a journey that I had to take. And if I took that journey, no matter whether it failed or succeeded, it would be completely irrelevant. The point was that I would have something to hook the questions of -- is humankind fundamentally evil? Is the destruction of the world inevitable? Should I have children? Is that a responsible thing to do? Etc., etc.
Maar ik besefte, omdat ik als acteur wist wat structuur was, dat een reeks soundbites op zichzelf niet genoeg was, dat er iets overwonnen moest worden, dat ik een weg had af te leggen. Als ik dat deed, zou het niet relevant zijn of ik al dan niet zou slagen. Het punt was dat ik iets zou hebben om de vragen aan op te hangen - is de mensheid fundamenteel slecht? Is de vernietiging van de wereld onvermijdelijk? Moet ik kinderen krijgen? Is dat nog te verantwoorden? Enz., enz.
So I was thinking about peace, and then I was thinking, well where's the starting point for peace? And that was when I had the idea. There was no starting point for peace. There was no day of global unity. There was no day of intercultural cooperation. There was no day when humanity came together, separate in all of those things and just shared it together -- that we're in this together, and that if we united and we interculturally cooperated, then that might be the key to humanity's survival. That might shift the level of consciousness around the fundamental issues that humanity faces -- if we did it just for a day.
Dus ik dacht na over vrede, en toen dacht ik: wat is het uitgangspunt voor de vrede? Toen viel het mij te binnen. Er was geen uitgangspunt voor de vrede. Er was geen dag van wereldwijde eenheid. Er was geen dag van interculturele samenwerking. Er was geen dag waarop de mensheid, die in al die opzichten gescheiden is, bij elkaar kwam en dat samen deelde - dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Als we verenigd zouden zijn en intercultureel zouden samenwerken, dan zou dat de sleutel tot het overleven van de mensheid kunnen worden. Dat zou het niveau van bewustzijn rond de fundamentele vraagstukken waarmee de mensheid wordt geconfronteerd, kunnen verschuiven - als we dat al was het maar één dag konden doen.
So obviously we didn't have any money. I was living at my mom's place. And we started writing letters to everybody. You very quickly work out what is it that you've got to do to fathom that out. How do you create a day voted by every single head of state in the world to create the first ever Ceasefire Nonviolence Day, the 21st of September? And I wanted it to be the 21st of September because it was my granddad's favorite number. He was a prisoner of war. He saw the bomb go off at Nagasaki. It poisoned his blood. He died when I was 11. So he was like my hero. And the reason why 21 was the number is 700 men left, 23 came back, two died on the boat and 21 hit the ground. And that's why we wanted it to be the 21st of September as the date of peace.
Maar we hadden duidelijk geen geld. Ik woonde nog bij mijn moeder. We begonnen met iedereen aan te schrijven. Je komt er vlug achter wat je te doen staat. Hoe slaag je erin om elk staatshoofd in de wereld te laten stemmen om van 21 september de allereerste Dag van Wapenstilstand en Geweldloosheid te maken? Ik wilde dat het 21 september zou worden want dat was mijn opa's favoriete getal. Hij was krijgsgevangene. Hij zag de bom afgaan boven Nagasaki. Ze vergiftigde zijn bloed. Hij stierf toen ik 11 was. Hij was mijn held. Waarom 21 zijn favoriete getal was? 700 mannen vertrokken, 23 kwamen terug, twee stierven op de boot en 21 raakten terug thuis. Daarom wilden we 21 september als datum.
So we began this journey, and we launched it in 1999. And we wrote to heads of state, their ambassadors, Nobel Peace laureates, NGOs, faiths, various organizations -- literally wrote to everybody. And very quickly, some letters started coming back. And we started to build this case. And I remember the first letter. One of the first letters was from the Dalai Lama. And of course we didn't have the money; we were playing guitars and getting the money for the stamps that we were sending out all of [this mail]. A letter came through from the Dalai Lama saying, "This is an amazing thing. Come and see me. I'd love to talk to you about the first ever day of peace." And we didn't have money for the flight. And I rang Sir Bob Ayling, who was CEO of BA at the time, and said, "Mate, we've got this invitation. Could you give me a flight? Because we're going to go see him." And of course, we went and saw him and it was amazing. And then Dr. Oscar Arias came forward.
We begonnen eraan. We lanceerden het in 1999. We schreven staatshoofden aan, hun ambassadeurs, laureaten van de Nobelprijs voor de Vrede, NGO's, religies, verschillende organisaties - letterlijk iedereen. Zeer snel kwamen er wat antwoorden. We begonnen de zaak op poten te zetten. Ik herinner me de eerste brief. Een van de eerste brieven kwam van de Dalai Lama. Natuurlijk hadden we geen geld, we speelden gitaar om geld voor postzegels bij elkaar te krijgen. Er kwam een brief van de Dalai Lama: "Dit is iets geweldigs. Kom naar hier. Ik wil graag met jullie praten over de eerste dag van de vrede." We hadden geen geld voor de vlucht. Ik belde Sir Bob Ayling op, die toen CEO van British Airways was, en zei: "Vriend, we hebben deze uitnodiging gekregen. Kan je mij een vlucht bezorgen? Want we gaan naar hem toe." Natuurlijk gingen we en het was geweldig. Toen nam Dr. Oscar Arias contact op.
And actually, let me go back to that slide, because when we launched it in 1999 -- this idea to create the first ever day of ceasefire and non-violence -- we invited thousands of people. Well not thousands -- hundreds of people, lots of people -- all the press, because we were going to try and create the first ever World Peace Day, a peace day. And we invited everybody, and no press showed up. There were 114 people there -- they were mostly my friends and family. And that was kind of like the launch of this thing. But it didn't matter because we were documenting, and that was the thing. For me, it was really about the process. It wasn't about the end result. And that's the beautiful thing about the camera. They used to say the pen is mightier than the sword. I think the camera is. And just staying in the moment with it was a beautiful thing and really empowering actually.
Laat me even terug te gaan naar die dia, want toen we het lanceerden in 1999 - de idee om de allereerste Dag van Wapenstilstand en Geweldloosheid te creëren - nodigden we duizenden mensen uit. Nou, niet duizenden - honderden mensen, veel mensen - de pers, omdat we de eerste Dag van Vrede gingen creëren. We nodigden iedereen uit maar de pers kwam niet opdagen. Er waren 114 mensen - voor het merendeel vrienden en familie. Zo is dit ding tot stand gekomen. Maar het deed er niet toe, we verzamelden materiaal, dat was het voornaamste. Voor mij ging het echt om het proces. Niet om het eindresultaat. Dat is het mooie van een camera. Ze zeggen dat de pen machtiger is dan het zwaard. Maar voor mij is dat de camera. Ik vond het een mooi ding dat me het gevoel gaf iets te kunnen doen.
So anyway, we began the journey. And here you see people like Mary Robinson, I went to see in Geneva. I'm cutting my hair, it's getting short and long, because every time I saw Kofi Annan, I was so worried that he thought I was a hippie that I cut it, and that was kind of what was going on. (Laughter) Yeah, I'm not worried about it now. So Mary Robinson, she said to me, "Listen, this is an idea whose time has come. This must be created." Kofi Annan said, "This will be beneficial to my troops on the ground." The OAU at the time, led by Salim Ahmed Salim, said, "I must get the African countries involved." Dr. Oscar Arias, Nobel Peace laureate, president now of Costa Rica, said, "I'll do everything that I can." So I went and saw Amr Moussa at the League of Arab States. I met Mandela at the Arusha peace talks, and so on and so on and so on -- while I was building the case to prove whether this idea would make sense.
Maar goed, we begonnen aan de reis. Hier zie je mensen als Mary Robinson, die ik in Genève ontmoette. Ik liet mijn haar knippen, want elke keer als ik Kofi Annan ontmoette, was ik bang dat hij dacht met een hippie te doen te hebben. Zo ging dat. (Gelach) Nu trek ik me dat niet meer aan. Mary Robinson zei tegen mij: "Dit is een idee waarvoor de tijd rijp is. Hier moeten we iets mee doen." Kofi Annan zei: "Dit zal mijn soldaten te velde een hart onder de riem steken." De OAE, toen onder leiding van Salim Ahmed Salim, zei: "Ik moet de Afrikaanse landen erbij betrekken." Dr. Oscar Arias, winnaar van de Nobelprijs voor de vrede, nu president van Costa Rica, zei: "Ik zal alles doen wat ik kan." Ik ontmoette Amr Moussa bij de Liga van Arabische Staten. Ik ontmoette Mandela op de vredesbesprekingen van Arusha. En zo verder en zo voort en zo verder - terwijl ik bezig was met te bewijzen dat dit idee zinvol zou zijn.
And then we were listening to the people. We were documenting everywhere. 76 countries in the last 12 years, I've visited. And I've always spoken to women and children wherever I've gone. I've recorded 44,000 young people. I've recorded about 900 hours of their thoughts. I'm really clear about how young people feel when you talk to them about this idea of having a starting point for their actions for a more peaceful world through their poetry, their art, their literature, their music, their sport, whatever it might be. And we were listening to everybody.
We luisterden naar de mensen. We verzamelden overal materiaal. In de afgelopen 12 jaar heb ik 76 landen bezocht. Waar ik ook kwam, sprak ik met vrouwen en kinderen. Ik heb 44.000 jongeren gefilmd, 900 uur van hun gedachten vastgelegd. Ik ben helemaal op de hoogte over hoe jonge mensen zich voelen wanneer je met ze praat over dit idee om een uitgangspunt voor hun acties voor een vreedzamere wereld te hebben, voor hun poëzie, hun kunst, hun literatuur, hun muziek, hun sport, wat het ook moge zijn. We luisterden naar iedereen.
And it was an incredibly thing, working with the U.N. and working with NGOs and building this case. I felt that I was presenting a case on behalf of the global community to try and create this day. And the stronger the case and the more detailed it was, the better chance we had of creating this day. And it was this stuff, this, where I actually was in the beginning kind of thinking no matter what happened, it didn't actually matter. It didn't matter if it didn't create a day of peace. The fact is that, if I tried and it didn't work, then I could make a statement about how unwilling the global community is to unite -- until, it was in Somalia, picking up that young girl. And this young child who'd taken about an inch and a half out of her leg with no antiseptic, and that young boy who was a child soldier, who told me he'd killed people -- he was about 12 -- these things made me realize that this was not a film that I could just stop. And that actually, at that moment something happened to me, which obviously made me go, "I'm going to document. If this is the only film that I ever make, I'm going to document until this becomes a reality." Because we've got to stop, we've got to do something where we unite -- separate from all the politics and religion that, as a young person, is confusing me. I don't know how to get involved in that process.
Het was een ongelooflijk ding om voor de VN te werken. Met ngo's te werken om dit op te bouwen. Ik voelde dat ik opkwam voor de internationale gemeenschap door te proberen deze dag erdoor te krijgen. Hoe sterker en meer gedetailleerd de zaak was, hoe groter kans we hadden om deze dag te organiseren. Dat bedoelde ik in het begin toen ik zei dat wat er ook gebeurde, het niet echt iets uitmaakte. Het maakte niet uit of er een dag van vrede zou komen. Feit is: als ik het had geprobeerd en het niet werkte, dan kon ik een verklaring afleggen over hoe de internationale gemeenschap niet bereid is om zich te verenigen - totdat ik in Somalië dat jonge meisje in mijn armen nam. Dit jonge kind van wie 4 centimeter uit haar been was weggenomen zonder antiseptica, en die jongen die een kindsoldaat was geweest en die me vertelde dat hij mensen had gedood - hij was ongeveer 12 - deze dingen deden me beseffen dat dit geen film was die ik gewoon kon stoppen. Toen gebeurde er iets met mij dat me aan de gang zette: "Ik ga materiaal verzamelen. Als er enige film is die ik ooit zal maken, dan zal het deze zijn." Want het moet stoppen, we moeten iets doen waarvoor we ons verenigen - los van alle politiek en religie die mij als jong mens verwarren. Ik wist niet hoe erbij betrokken te raken.
And then on the seventh of September, I was invited to New York. The Costa Rican government and the British government had put forward to the United Nations General Assembly, with 54 co-sponsors, the idea of the first ever Ceasefire Nonviolence Day, the 21st of September, as a fixed calendar date, and it was unanimously adopted by every head of state in the world. (Applause) Yeah, but there were hundreds of individuals, obviously, who made that a reality. And thank you to all of them. That was an incredible moment. I was at the top of the General Assembly just looking down into it and seeing it happen. And as I mentioned, when it started, we were at the Globe, and there was no press. And now I was thinking, "Well, the press it really going to hear this story." And suddenly, we started to institutionalize this day.
Dan werd ik op 7 september uitgenodigd naar New York. De overheid van Costa Rica en de Britse regering hadden, samen met 54 co-sponsors, het idee van de allereerste Wapenstilstand en Geweldloosheid Dag op een vaste datum, 21 september, naar voren gebracht op de algemene vergadering van de Verenigde Naties, en het werd unaniem goedgekeurd door ieder staatshoofd in de wereld. (Applaus) Ja, maar het was duidelijk dat er honderden mensen waren die dat tot werkelijkheid maakten. Dank aan allen. Dat was een ongelooflijk moment. Ik zat boven in de algemene vergadering en keek naar beneden toen het gestemd werd. Zoals ik al zei, toen het begon waren we in de Globe en was er geen pers aanwezig. Nu dacht ik: "Nu zal de pers dit verhaal te horen krijgen." We begonnen van deze dag een instelling te maken.
Kofi Annan invited me on the morning of September the 11th to do a press conference. And it was 8:00 AM when I stood there. And I was waiting for him to come down, and I knew that he was on his way. And obviously he never came down. The statement was never made. The world was never told there was a day of global ceasefire and nonviolence. And it was obviously a tragic moment for the thousands of people who lost their lives, there and then subsequently all over the world. It never happened. And I remember thinking, "This is exactly why, actually, we have to work even harder. And we have to make this day work. It's been created; nobody knows. But we have to continue this journey, and we have to tell people, and we have to prove it can work."
Kofi Annan nodigde me op de ochtend van 11 september uit om een persconferentie te beleggen. Om 8 uur stond ik daar. Ik wachtte tot hij naar beneden zou komen. Ik wist dat hij onderweg was. Natuurlijk kwam hij nooit naar beneden. De verklaring werd nooit afgelegd. De wereld werd nooit medegedeeld dat er een dag van wereldwijde wapenstilstand en geweldloosheid was ingesteld. Het was natuurlijk een tragisch moment voor de duizenden mensen die hun leven verloren, daar en dan vervolgens over de hele wereld. Het kwam er niet meer van. Ik herinner me dat ik dacht "Dit is precies waarom we eigenlijk nog harder moeten werken. We moeten deze dag laten werken. Hij is er nu en niemand weet het. Maar wij moeten deze reis voortzetten, en we moeten het de mensen vertellen, en bewijzen dat het kan werken."
And I left New York freaked, but actually empowered. And I felt inspired by the possibilities that if it did, then maybe we wouldn't see things like that. I remember putting that film out and going to cynics. I was showing the film, and I remember being in Israel and getting it absolutely slaughtered by some guys having watched the film -- that it's just a day of peace, it doesn't mean anything. It's not going to work; you're not going to stop the fighting in Afghanistan; the Taliban won't listen, etc., etc. It's just symbolism. And that was even worse than actually what had just happened in many ways, because it couldn't not work. I'd spoken in Somalia, Burundi, Gaza, the West Bank, India, Sri Lanka, Congo, wherever it was, and they'd all tell me, "If you can create a window of opportunity, we can move aid, we can vaccinate children. Children can lead their projects. They can unite. They can come together. If people would stop, lives will be saved." That's what I'd heard. And I'd heard that from the people who really understood what conflict was about.
Ik verliet New York helemaal van slag, maar gemotiveerder dan ooit. Ik voelde me geïnspireerd door de mogelijkheden dat als het lukte, we dan misschien dat soort dingen niet meer zouden zien. Ik vertoonde die film aan cynici. Ik was met de film in Israël en hij werd volledig afgekraakt door sommige kerels die hem bekeken - dat het gewoon een dag van vrede zou zijn maar verder niets zou betekenen. Het zou niet werken. Je gaat daarmee de gevechten in Afghanistan niet stoppen. De Taliban zullen niet luisteren, enz., enz. Het is maar wat symboliek. Dat was op vele manieren nog erger dan wat er zojuist gebeurd was, omdat het niet 'niet kon werken'. Ik sprak in Somalië, Burundi, Gaza, de Westelijke Jordaanoever, India, Sri Lanka, Congo, waar dan ook, en ze vertelden me allemaal: "Als het zou lukken, dan kunnen we hulp binnenbrengen en kinderen vaccineren. Kinderen kunnen hun projecten leiden. Zij kunnen zich verenigen. Ze kunnen samenkomen. Als ze stoppen, zullen er levens worden gered." Dat is wat ik hoorde. Ik hoorde dat van de mensen die echt begrepen waar conflicten over gingen.
And so I went back to the United Nations. I decided that I'd continue filming and make another movie. And I went back to the U.N. for another couple of years. We started moving around the corridors of the U.N. system, governments and NGOs, trying desperately to find somebody to come forward and have a go at it, see if we could make it possible. And after lots and lots of meetings obviously, I'm delighted that this man, Ahmad Fawzi, one of my heroes and mentors really, he managed to get UNICEF involved. And UNICEF, God bless them, they said, "Okay, we'll have a go." And then UNAMA became involved in Afghanistan. It was historical. Could it work in Afghanistan with UNAMA and WHO and civil society, etc., etc., etc.? And I was getting it all on film and I was recording it, and I was thinking, "This is it. This is the possibility of it maybe working. But even if it doesn't, at least the door is open and there's a chance."
Dus ging ik terug naar de Verenigde Naties. Ik besloot door te gaan met filmen en een andere film te maken. Ik ging nog een paar jaar terug naar de VN. We zijn begonnen met in de wandelgangen van het VN-systeem overheden en ngo's af te lopen, in een wanhopige poging om iemand te vinden die zijn nek wou uitsteken en nagaan of we het mogelijk konden maken. Na natuurlijk weer heel veel vergaderingen, ben ik blij dat deze man, Ahmad Fawzi, echt een van mijn helden en mentoren, erin slaagde om Unicef erbij te betrekken. En Unicef, God zegene hen, zei: 'Oké, we proberen het." Toen deed UNAMA mee in Afghanistan. Het was historisch. Zou het in Afghanistan met UNAMA, de WGO en de civiele samenleving, enz. kunnen aanslaan? Ik filmde het allemaal en dacht: "Dit is het. Nu kan het misschien werken. Maar zelfs als het niet zo is, dan is in ieder geval de deur open en is er een kans."
And so I went back to London, and I went and saw this chap, Jude Law. And I saw him because he was an actor, I was an actor, I had a connection to him, because we needed to get to the press, we needed this attraction, we needed the media to be involved. Because if we start pumping it up a bit maybe more people would listen and there'd be more -- when we got into certain areas, maybe there would be more people interested. And maybe we'd be helped financially a little bit more, which had been desperately difficult. I won't go into that. So Jude said, "Okay, I'll do some statements for you."
Ik terug naar Londen. Ik ontmoette er deze man, Jude Law. Ik ontmoette hem want hij was acteur. En ik was acteur. We hadden een band. We moesten naar de pers. We hadden deze aandacht nodig. De media moesten erbij betrokken worden. Want als we het wat zouden aandikken, zouden misschien meer mensen luisteren en zouden er op bepaalde gebieden meer mensen geïnteresseerd zijn. We zouden misschien financieel een beetje meer geholpen worden, want dat was wanhopig moeilijk. Ik zal daar niet op ingaan. Jude zei: "Oké, ik zal wat uitspraken voor je doen."
While I was filming these statements, he said to me, "Where are you going next?" I said, "I'm going to go to Afghanistan." He said, "Really?" And I could sort of see a little look in his eye of interest. So I said to him, "Do you want to come with me? It'd be really interesting if you came. It would help and bring attention. And that attention would help leverage the situation, as well as all of the other sides of it." I think there's a number of pillars to success. One is you've got to have a great idea. The other is you've got to have a constituency, you've got to have finance, and you've got to be able to raise awareness. And actually I could never raise awareness by myself, no matter what I'd achieved. So these guys were absolutely crucial. So he said yes, and we found ourselves in Afghanistan.
Terwijl ik deze uitspraken filmde, zei hij tegen mij: "Wat ga je nu doen?" Ik zei: "Ik ga naar Afghanistan." Hij zei: "Echt?" Ik zag dat het hem interesseerde. Dus zei ik tegen hem: "Wil je met me mee? Het zou echt interessant zijn als je meeging. Het zou het onder de aandacht brengen. En die aandacht zou de situatie en alles wat ermee samenhangt, helpen verbeteren." Ik denk dat er een aantal pijlers zijn voor succes. Eén daarvan is je een goed idee moet hebben. Het andere is dat je een achterban moet hebben, je moet fondsen hebben, en je moet kunnen sensibiliseren. Eigenlijk ben ik er op mijn eentje nooit in gelukt te sensibiliseren, eender wat ik had bereikt. Deze jongens waren dus absoluut cruciaal. Hij zei ja en we vertrokken naar Afghanistan.
It was a really incredible thing that when we landed there, I was talking to various people, and they were saying to me, "You've got to get everybody involved here. You can't just expect it to work. You have to get out and work." And we did, and we traveled around, and we spoke to elders, we spoke to doctors, we spoke to nurses, we held press conferences, we went out with soldiers, we sat down with ISAF, we sat down with NATO, we sat down with the U.K. government. I mean, we basically sat down with everybody -- in and out of schools with ministers of education, holding these press conferences, which of course, now were loaded with press, everybody was there. There was an interest in what was going on. This amazing woman, Fatima Gailani, was absolutely instrumental in what went on as she was the spokesperson for the resistance against the Russians. And her Afghan network was just absolutely everywhere. And she was really crucial in getting the message in.
Het was echt ongelooflijk. Verschillende mensen zeiden me: "Je moet iedereen hier aan boord krijgen. Je kunt niet verwachten dat het zomaar zal werken. Je moet erop uit en eraan werken." We reisden rond, en we spraken met ouderlingen, met artsen, met verpleegkundigen. We hielden persconferenties, gingen mee met soldaten, we vergaderden met ISAF, met de NAVO, met de overheid van het VK. Met zowat iedereen - met ministers van onderwijs, we hielden persconferenties, nu natuurlijk afgeladen vol met perslui, iedereen was er. Iedereen was geïnteresseerd in wat er gaande was. Deze geweldige vrouw, Fatima Magalani, was absoluut onmisbaar in het gebeuren. Ze was de woordvoerster van het verzet tegen de Russen geweest. Haar Afghaanse netwerk was gewoon absoluut overal. Ze was echt van cruciaal belang om de boodschap te doen aanslaan.
And then we went home. We'd sort of done it. We had to wait now and see what happened. And I got home, and I remember one of the team bringing in a letter to me from the Taliban. And that letter basically said, "We'll observe this day. We will observe this day. We see it as a window of opportunity. And we will not engage. We're not going to engage." And that meant that humanitarian workers wouldn't be kidnapped or killed. And then suddenly, I obviously knew at this point, there was a chance. And days later, 1.6 million children were vaccinated against polio as a consequence of everybody stopping. (Applause) And like the General Assembly, obviously the most wonderful, wonderful moment.
Toen gingen we naar huis. We hadden ons best gedaan. We moesten nu afwachten om te zien wat er zou gebeuren. Ik kwam thuis, en ik herinner me dat iemand van het team mij een brief van de Taliban bracht. Die brief kwam hierop neer: "We zullen deze dag in acht nemen. We zullen ons aan deze dag houden. We zien het als een opening. We zullen die dag niet vechten. We gaan dat niet doen." Dat betekende dat humanitaire hulpverleners niet ontvoerd of gedood zouden worden. En plots wist ik dat we een kans hadden. Dagen later werden 1,6 miljoen kinderen ingeënt tegen polio doordat iedereen stopte met vechten. (Applaus) Net zoals toen op de algemene vergadering: een mooi en prachtig moment.
And so then we wrapped the film up and we put it together because we had to go back. We put it into Dari and Pashto. We put it in the local dialects. We went back to Afghanistan, because the next year was coming, and we wanted to support. But more importantly, we wanted to go back, because these people in Afghanistan were the heroes. They were the people who believed in peace and the possibilities of it, etc., etc. -- and they made it real. And we wanted to go back and show them the film and say, "Look, you guys made this possible. And thank you very much." And we gave the film over. Obviously it was shown, and it was amazing.
We werkten de film af, want we moesten terug. We vertaalden hem naar het Dari en Pashtu, naar de lokale dialecten. We gingen terug naar Afghanistan, want het volgende jaar kwam eraan en we wilden ondersteuning geven. Maar nog belangrijker is dat we wilden teruggaan omdat deze mensen in Afghanistan de echte helden zijn. Zij waren de mensen die geloofden in vrede en de mogelijkheden ervan. Zij zorgden dat het lukte. We wilden teruggaan en de film vertonen om te zeggen: "Kijk, jullie hebben dit mogelijk gemaakt. Dankjewel." We overhandigden de film. Uiteraard werd hij vertoond, en het was geweldig.
And then that year, that year, 2008, this ISAF statement from Kabul, Afghanistan, September 17th: "General Stanley McChrystal, commander of international security assistance forces in Afghanistan, announced today ISAF will not conduct offensive military operations on the 21st of September." They were saying they would stop. And then there was this other statement that came out from the U.N. Department of Security and Safety saying that, in Afghanistan, because of this work, the violence was down by 70 percent. 70 percent reduction in violence on this day at least. And that completely blew my mind almost more than anything.
Dat jaar, dat jaar, in 2008, kwam er deze verklaring van ISAF, uit Kaboel, Afghanistan, op 17 september: "Generaal Stanley McChrystal, commandant van de International Security Assistance Forces in Afghanistan, kondigde vandaag aan dat ISAF geen offensieve militaire operaties zal uitvoeren op 21 september." Ze zeiden dat ze zouden stoppen. Dan was er nog die andere verklaring van het Department of Security and Safety. Ze stelden vast dat in Afghanistan, als gevolg van dit werk, het geweld daalde met 70 procent. 70 procent vermindering van het geweld op deze dag op zijn minst. Dat bracht me meer dan wat dan ook buiten mezelf.
And I remember being stuck in New York, this time because of the volcano, which was obviously much less harmful. And I was there thinking about what was going on. And I kept thinking about this 70 percent. 70 percent reduction in violence -- in what everyone said was completely impossible and you couldn't do. And that made me think that, if we can get 70 percent in Afghanistan, then surely we can get 70 percent reduction everywhere. We have to go for a global truce. We have to utilize this day of ceasefire and nonviolence and go for a global truce, go for the largest recorded cessation of hostilities, both domestically and internationally, ever recorded.
Ik herinner me dat ik vastzat in New York, dit keer als gevolg van de vulkaan. Die was natuurlijk veel minder schadelijk. Ik zat te denken over wat er gaande was. Ik bleef maar denken over die 70 procent. 70 procent reductie van geweld - nadat iedereen gezegd had dat het volkomen onmogelijk was, dat het niet zou lukken. Dat deed me denken: als we 70 procent kunnen krijgen in Afghanistan, dan kunnen we zeker overal 70 procent krijgen. We moeten gaan voor een wereldwijde wapenstilstand. We moeten deze Dag van Wapenstilstand en Geweldloosheid gebruiken en gaan voor een wereldwijde wapenstilstand, gaan voor de grootste geregistreerde beëindiging van de vijandelijkheden ooit gemeten. Zowel nationaal als internationaal.
That's exactly what we must do. And on the 21st of September this year, we're going to launch that campaign at the O2 Arena to go for that process, to try and create the largest recorded cessation of hostilities. And we will utilize all kinds of things -- have a dance and social media and visiting on Facebook and visit the website, sign the petition. And it's in the six official languages of the United Nations. And we'll globally link with government, inter-government, non-government, education, unions, sports. And you can see the education box there. We've got resources at the moment in 174 countries trying to get young people to be the driving force behind the vision of that global truce. And obviously the life-saving is increased, the concepts help.
Dat is precies wat we moeten doen. Op 21 september van dit jaar starten we die campagne in de O2-Arena. We gaan proberen de grootste geregistreerde wapenstilstand te realiseren. We zullen gebruik maken van allerlei dingen - dansen en sociale media. Teken de petitie via Facebook en de website. Ze bestaat in de zes officiële talen van de Verenigde Naties. We zullen wereldwijd linken met de overheid, intergouvernementeel, ngo, onderwijs, vakbonden, sport. Je kunt hier de onderwijsdoos zien. We hebben op het moment in 174 landen middelen ingezet om te proberen van jongeren de drijvende kracht te maken voor die visie van mondiale wapenstilstand. Uiteraard zullen hierdoor levens worden gered, deze concepten helpen.
Linking up with the Olympics -- I went and saw Seb Coe. I said, "London 2012 is about truce. Ultimately, that's what it's about." Why don't we all team up? Why don't we bring truce to life? Why don't you support the process of the largest ever global truce? We'll make a new film about this process. We'll utilize sport and football. On the Day of Peace, there's thousands of football matches all played, from the favelas of Brazil to wherever it might be. So, utilizing all of these ways to inspire individual action. And ultimately, we have to try that. We have to work together.
Om aan te sluiten bij de Olympische Spelen - ik ontmoette Seb Coe. Ik zei: "Londen 2012 gaat over wapenstilstand, daar gaat het uiteindelijk om." Waarom gaan we er niet allemaal samen tegenaan? Waarom zouden we deze wapenstilstand niet realiseren? Waarom zou je het proces van de grootste wereldwijde wapenstilstand ooit niet ondersteunen? We zullen over dit proces een nieuwe film maken. We maken gebruik van sport en voetbal. Op de Dag van de Vrede zullen er duizenden voetbalwedstrijden worden gespeeld, van de favela's van Brazilië tot waar dan ook. We gebruiken al deze manieren om te inspireren tot individuele actie. We moeten dat proberen. We moeten samenwerken.
And when I stand here in front of all of you, and the people who will watch these things, I'm excited, on behalf of everybody I've met, that there is a possibility that our world could unite, that we could come together as one, that we could lift the level of consciousness around the fundamental issues, brought about by individuals. I was with Brahimi, Ambassador Brahimi. I think he's one of the most incredible men in relation to international politics -- in Afghanistan, in Iraq. He's an amazing man. And I sat with him a few weeks ago. And I said to him, "Mr. Brahimi, is this nuts, going for a global truce? Is this possible? Is it really possible that we could do this?" He said, "It's absolutely possible." I said, "What would you do? Would you go to governments and lobby and use the system?" He said, "No, I'd talk to the individuals." It's all about the individuals. It's all about you and me. It's all about partnerships. It's about your constituencies; it's about your businesses. Because together, by working together, I seriously think we can start to change things.
Als ik hier sta voor jullie allemaal, en de mensen die hiernaar zullen kijken, dan ben ik enthousiast, namens iedereen die ik heb ontmoet, dat er een mogelijkheid is dat onze wereld kan worden verenigd, dat we samen kunnen komen als één, dat we het niveau van bewustzijn rondom de fundamentele kwesties, veroorzaakt door individuen, kunnen verhogen. Ik ontmoette Brahimi, ambassadeur Brahimi. Ik denk dat hij een van de meest ongelooflijke mensen is in de internationale politiek - in Afghanistan, in Irak. Hij is een geweldige man. Ik vergaderde een paar weken geleden met hem. Ik zei: "Mijnheer Brahimi, is het gekkenwerk om te gaan voor een wereldwijde wapenstilstand? Is het mogelijk? Is het echt mogelijk dat we dit doen?" Hij zei: "Het is absoluut mogelijk." Ik zei: "Wat zou u doen? Zou u naar de regeringen gaan, lobbyen en gebruik maken van het systeem?" Hij zei: "Nee, ik zou met de individuen gaan praten." Het draait allemaal om de individuen. Het draait allemaal om jou en mij. Het draait allemaal om partnerschappen. Het gaat over je achterban, het gaat over je bedrijf. Want samen, door samen te werken, denk ik dat we serieus dingen kunnen beginnen te veranderen.
And there's a wonderful man sitting in this audience, and I don't know where he is, who said to me a few days ago -- because I did a little rehearsal -- and he said, "I've been thinking about this day and imagining it as a square with 365 squares, and one of them is white." And it then made me think about a glass of water, which is clear. If you put one drop, one drop of something, in that water, it'll change it forever.
Er is hier een geweldige man in het publiek, ik weet niet waar hij zit, die een paar dagen geleden tegen mij zei - omdat ik een beetje aan het repeteren was - en hij zei: "Ik heb eens nagedacht over deze dag. Ik verbeeldde hem als een vierkant met 365 vakken, en een ervan is wit." Dat deed me denken aan een glas water, dat ook helder is. Als je één druppel, één druppel van iets in dat water laat vallen zal het voor altijd veranderen.
By working together, we can create peace one day. Thank you TED. Thank you.
Door samen te werken, kunnen we één dag vrede hebben. Dank je, TED. Dank je.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)
Thanks a lot.
Heel erg bedankt.
(Applause)
(Applaus)
Thank you very much. Thank you.
Heel hartelijk bedankt. Dank je.