Ήμουν βασικά προβληματισμένος με όσα συνέβαιναν στον κόσμο. Δεν μπορούσα να καταλάβω την ασιτία, την καταστροφή, το σκοτωμό αθώων ανθρώπων. Το να βγάλεις νόημα από αυτά τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Όταν ήμουν 12 χρονών, έγινα ηθοποιός. Ήμουν στους τελευταίους της τάξης, δεν είχα καθόλου προσόντα. Μου είπαν πως ήμουν δυσλεξικός. Στην ουσία, είχα προσόντα. πήρα ένα Δ στην αγγειοπλαστική, κι ήταν το μόνο πράγμα που πήρα - που ήταν χρήσιμο, προφανώς. Είναι η ανησυχία η πηγή όλων αυτών. Ως ηθοποιός, έκανα αυτά τα διαφορετικά πράγματα και ένιωσα πως το περιεχόμενο της δουλειάς που ασχολήθηκα δεν ήταν αρκετό, ότι σίγουρα έπρεπε να υπήρχε κάτι περισσότερο.
I was basically concerned about what was going on in the world. I couldn't understand the starvation, the destruction, the killing of innocent people. Making sense of those things is a very difficult thing to do. And when I was 12, I became an actor. I was bottom of the class. I haven't got any qualifications. I was told I was dyslexic. In fact, I have got qualifications. I got a D in pottery, which was the one thing that I did get -- which was useful, obviously. And so concern is where all of this comes from. And then, being an actor, I was doing these different kinds of things, and I felt the content of the work that I was involved in really wasn't cutting it, that there surely had to be more.
Τότε ήταν που διάβασα ένα βιβλίο του Φρανκ Μπάρναμπι, αυτού του θαυμάσιου πυρηνικού φυσικού, που είπε πως τα μέσα ενημέρωσης είχαν ευθύνη, πως όλοι οι τομείς της κοινωνίας είχαν ευθύνη να προσπαθήσουν να εξελίξουν και να προχωρήσουν τα πράγματα μπροστά. Αυτό με γοήτευσε επειδή ασχολιόμουν με μια κάμερα την περισσότερη ζωή μου. Έπειτα σκέφτηκα πως ίσως μπορώ να κάνω κάτι. Ίσως θα μπορούσα να γίνω σκηνοθέτης. Ίσως μπορώ να χρησιμοποιήσω το φιλμ εποικοδομητικά ώστε με κάποιο τρόπο να κάνει τη διαφορά. 'Ίσως υπάρχει μια μικρή αλλαγή που να μπορώ να αναμειχθώ. Έτσι άρχισα να σκέφτομαι για την ειρήνη. κι ήμουν προφανώς, όπως σας είπα, συγκλονισμένος από αυτές τις εικόνες, προσπαθώντας να βγάλω κάποιο νόημα. Θα μπορούσα να πάω και να μιλήσω σε μεγαλύτερους και σοφότερους ανθρώπους που θα μπορούσαν να μου πουν πώς έβγαζαν κάποιο νόημα από όσα συνέβαιναν; Επειδή είναι προφανώς απίστευτα τρομακτικό.
And at that point, I read a book by Frank Barnaby, this wonderful nuclear physicist, and he said that media had a responsibility, that all sectors of society had a responsibility to try and progress things and move things forward. And that fascinated me, because I'd been messing around with a camera most of my life. And then I thought, well maybe I could do something. Maybe I could become a filmmaker. Maybe I can use the form of film constructively to in some way make a difference. Maybe there's a little change I can get involved in. So I started thinking about peace, and I was obviously, as I said to you, very much moved by these images, trying to make sense of that. Could I go and speak to older and wiser people who would tell me how they made sense of the things that are going on? Because it's obviously incredibly frightening.
Συνειδητοποίησα όμως, έχοντας ασχοληθεί με τη δομή ως ηθοποιός, πως μία σειρά από ηχητικά αρχεία δεν θα ήταν αρκετά από μόνα τους, πως χρειαζόταν να σκαρφαλώσω σ' ένα βουνό, πως χρειαζόταν να κάνω ένα ταξίδι. Κι αν έκανα αυτό το ταξίδι, ανεξάρτητα από το αν θα πετύχαινε ή θα αποτύχαινε, αυτό θα ήταν εντελώς άσχετο. Το θέμα ήταν ότι θα είχα κάτι για να συνδέσω ερωτήματα όπως –είναι η ανθρωπότητα ουσιαστικά κακή; Είναι η καταστροφή του κόσμου αναπόφευκτη; Θα έπρεπε να κάνω παιδιά; Είναι αυτό μια υπεύθυνη πράξη; Κτλ, κτλ.
But I realized that, having been messing around with structure as an actor, that a series of sound bites in itself wasn't enough, that there needed to be a mountain to climb, there needed to be a journey that I had to take. And if I took that journey, no matter whether it failed or succeeded, it would be completely irrelevant. The point was that I would have something to hook the questions of -- is humankind fundamentally evil? Is the destruction of the world inevitable? Should I have children? Is that a responsible thing to do? Etc., etc.
Έτσι σκεφτόμουν για την ειρήνη κι έπειτα αναλογίστηκα, ποια είναι η αφετηρία για την ειρήνη; Και τότε ήταν που είχα την ιδέα. Δεν υπήρχε αφετηρία για την ειρήνη. Δεν υπήρχε μέρα παγκόσμιας ενότητας. Δεν υπήρχε μέρα διαπολιτισμικής συνεργασίας. Δεν υπήρχε μέρα που η ανθρωπότητα να συγκεντρώθηκε, χωρισμένη μέσα σ' όλα αυτά τα πράγματα κι απλά να τα μοιράστηκε - να είμαστε μαζί σ' αυτό, κι αν είμαστε ενωμένοι και συνεργαστούμε διαπολιτισμικά, τότε αυτό μπορεί να είναι το κλειδί για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Αυτό θα μπορούσε να μετατοπίσει το επίπεδο της επίγνωσης γύρω από τα θεμελιώδη ζητήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα - αν το κάναμε έστω για μια μέρα.
So I was thinking about peace, and then I was thinking, well where's the starting point for peace? And that was when I had the idea. There was no starting point for peace. There was no day of global unity. There was no day of intercultural cooperation. There was no day when humanity came together, separate in all of those things and just shared it together -- that we're in this together, and that if we united and we interculturally cooperated, then that might be the key to humanity's survival. That might shift the level of consciousness around the fundamental issues that humanity faces -- if we did it just for a day.
Προφανώς, δεν είχαμε καθόλου λεφτά. Έμενα στο σπίτι της μαμάς μου. Αρχίσαμε να γράφουμε γράμματα σε όλους. Πολύ γρήγορα αντιλαμβάνεσαι τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να το κατανοήσεις. Πώς δημιουργείς μια μέρα που θα ψηφιστεί από κάθε αρχηγό κράτους στο κόσμο, πώς κάνεις την πρώτη Μέρα Κατάπαυσης Πυρός και Ειρηνισμού, την 21η Σεπτεμβρίου; Ήθελα να είναι η 21η Σεπτεμβρίου γιατί ήταν ο αγαπημένος αριθμός του παππού μου. Ήταν αιχμάλωτος πολέμου. Είδε την βόμβα στο Ναγκασάκι να εκρηγνύεται. Δηλητηρίασε το αίμα του. Πέθανε όταν ήμουν 11 ετών. Ήταν ο ήρωας μου. Και ο λόγος που το 21 ήταν ο αριθμός: 700 άντρες έφυγαν, 23 ήρθαν πίσω, 2 πέθαναν στο σκάφος και 21 έπεσαν στο χώμα. Γι' αυτό θέλαμε η ημερομηνία να είναι η 21η του Σεπτέμβρη.
So obviously we didn't have any money. I was living at my mom's place. And we started writing letters to everybody. You very quickly work out what is it that you've got to do to fathom that out. How do you create a day voted by every single head of state in the world to create the first ever Ceasefire Nonviolence Day, the 21st of September? And I wanted it to be the 21st of September because it was my granddad's favorite number. He was a prisoner of war. He saw the bomb go off at Nagasaki. It poisoned his blood. He died when I was 11. So he was like my hero. And the reason why 21 was the number is 700 men left, 23 came back, two died on the boat and 21 hit the ground. And that's why we wanted it to be the 21st of September as the date of peace.
Έτσι ξεκινήσαμε αυτό το ταξίδι, και το προωθήσαμε το 1999. Γράψαμε σε αρχηγούς κρατών, στους πρεσβευτές τους, σε κατόχους του Νόμπελ ειρήνης, ιδιωτικούς οργανισμούς, θρησκείες, σε διάφορους οργανισμούς -- κυριολεκτικά γράψαμε στους πάντες. και πολύ γρήγορα άρχισαν να έρχονται απαντήσεις. Κι αρχίσαμε να χτίζουμε αυτή την υπόθεση. Θυμάμαι το πρώτο γράμμα. Ένα από τα πρώτα γράμματα ήταν από τον Δαλάι Λάμα. Φυσικά δεν είχαμε τα λεφτά, παίζαμε κιθάρα και μαζεύαμε τα λεφτά για τα γραμματόσημα της αλληλογραφίας που στέλναμε. Ένα γράμμα ήρθε από τον Δαλάι Λάμα κι έλεγε, «Αυτό είναι ένα απίστευτο πράγμα. Ελάτε να με δείτε. Θα ήθελα να μιλήσουμε για την πρώτη μέρα ειρήνης.» Κι εμείς δεν είχαμε τα λεφτά για την πτήση. Τηλεφώνησα στον σερ Μπομπ Άιλινγκ, που ήταν διευθυντής των βρετανικών αερογραμμών τότε, και του είπα: «Φίλε, πήραμε αυτή τη πρόσκληση. Θα μπορούσες να με βάλεις σε μια πτήση; Επειδή θα πάμε να τον δούμε.» Και φυσικά, πήγαμε και τον είδαμε και ήταν καταπληκτικά. Και μετά ο Δρ. Όσκαρ Άριας ανέλαβε δράση.
So we began this journey, and we launched it in 1999. And we wrote to heads of state, their ambassadors, Nobel Peace laureates, NGOs, faiths, various organizations -- literally wrote to everybody. And very quickly, some letters started coming back. And we started to build this case. And I remember the first letter. One of the first letters was from the Dalai Lama. And of course we didn't have the money; we were playing guitars and getting the money for the stamps that we were sending out all of [this mail]. A letter came through from the Dalai Lama saying, "This is an amazing thing. Come and see me. I'd love to talk to you about the first ever day of peace." And we didn't have money for the flight. And I rang Sir Bob Ayling, who was CEO of BA at the time, and said, "Mate, we've got this invitation. Could you give me a flight? Because we're going to go see him." And of course, we went and saw him and it was amazing. And then Dr. Oscar Arias came forward.
Για την ακρίβεια, αφήστε με να πάω πίσω σε αυτή τη διαφάνεια, επειδή όταν το ξεκινήσαμε το 1999 -- αυτή την ιδέα να δημιουργήσουμε τη πρώτη μέρα ανακωχής και μη-βίας -- καλέσαμε χιλιάδες ανθρώπους. Καλά όχι χιλιάδες -- εκατοντάδες ανθρώπους, πολλούς ανθρώπους -- όλο το τύπο, επειδή θα προσπαθούσαμε να δημιουργήσουμε την πρώτη Παγκόσμια Μέρα Ειρήνης, μια ειρηνική ημέρα. Τους καλέσαμε όλους, και κανείς από τον τύπο δεν εμφανίστηκε. Ήρθαν 114 άνθρωποι εκεί -- ήταν κυρίως φίλοι και συγγενείς μου. Κι αυτή ήταν κατά κάποιο τρόπο, η έναρξη αυτής της προσπάθειας. Αλλά δεν είχε σημασία επειδή το καταγράφαμε, και αυτό ήταν το ζητούμενο. Για μένα, ήταν κυρίως η διαδικασία. Δεν ήταν για το τελικό αποτέλεσμα. Κι αυτό είναι το ωραίο με την κάμερα. Λένε πως η πένα είναι ισχυρότερη από το σπαθί. Εγώ νομίζω πως είναι η κάμερα. Κι απλά μένοντας στη στιγμή όπου ήταν ένα πανέμορφο πράγμα και πραγματικά ενδυναμωτικό.
And actually, let me go back to that slide, because when we launched it in 1999 -- this idea to create the first ever day of ceasefire and non-violence -- we invited thousands of people. Well not thousands -- hundreds of people, lots of people -- all the press, because we were going to try and create the first ever World Peace Day, a peace day. And we invited everybody, and no press showed up. There were 114 people there -- they were mostly my friends and family. And that was kind of like the launch of this thing. But it didn't matter because we were documenting, and that was the thing. For me, it was really about the process. It wasn't about the end result. And that's the beautiful thing about the camera. They used to say the pen is mightier than the sword. I think the camera is. And just staying in the moment with it was a beautiful thing and really empowering actually.
Τέλος πάντων, ξεκινήσαμε το ταξίδι. Κι εδώ βλέπετε ανθρώπους όπως την Μαίρη Ρόμπινσον, που πήγα να δω στη Γενεύη. Κόβω τα μαλλιά μου, μια κοντά, μια μακριά, επειδή κάθε φορά που έβλεπα τον Κόφι Ανάν, ανησυχούσα τόσο πολύ ότι θα νομίζει πως ήμουν χίπις, που τα έκοβα. Αυτό συνέβαινε. (Γέλια) Ναι, δεν ανησυχώ πια γι' αυτό. Έτσι, η Μαίρη Ρόμπινσον, μου είπε: «Είναι μια ιδέα της οποίας έχει έρθει η ώρα της. Αυτό πρέπει να γίνει.» Ο Κόφι Ανάν είπε: «Αυτό θα είναι ευεργετικό για τα στρατεύματά μου στο έδαφος.» Ο Οργανισμός Αφρικάνικης Ενότητας, με επικεφαλής εκείνη τη περίοδο, τον Σαλίμ Αχμέτ Σαλίμ, είπε, «Πρέπει να κάνω τις αφρικανικές χώρες ν' αναμιχθούν.» Ο Δρ. Όσκαρ Άριας, βραβευμένος με Νόμπελ ειρήνης, τώρα πρόεδρος της Κόστα Ρίκα, είπε, «Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου.» Έτσι πήγα και είδα τον Άμρ Μούσσα στον Σύνδεσμο Αραβικών Κρατών. Συνάντησα τον Μαντέλα στις ειρηνευτικές συνομιλίες στην Αρούσα. Κι ούτω καθεξής, κι ούτω καθεξής, κι ούτω καθεξής -- καθώς έχτιζα την υπόθεση για ν' αποδείξω εάν αυτή η ιδέα θα έβγαζε νόημα.
So anyway, we began the journey. And here you see people like Mary Robinson, I went to see in Geneva. I'm cutting my hair, it's getting short and long, because every time I saw Kofi Annan, I was so worried that he thought I was a hippie that I cut it, and that was kind of what was going on. (Laughter) Yeah, I'm not worried about it now. So Mary Robinson, she said to me, "Listen, this is an idea whose time has come. This must be created." Kofi Annan said, "This will be beneficial to my troops on the ground." The OAU at the time, led by Salim Ahmed Salim, said, "I must get the African countries involved." Dr. Oscar Arias, Nobel Peace laureate, president now of Costa Rica, said, "I'll do everything that I can." So I went and saw Amr Moussa at the League of Arab States. I met Mandela at the Arusha peace talks, and so on and so on and so on -- while I was building the case to prove whether this idea would make sense.
Κι έπειτα ακούγαμε τους ανθρώπους. Καταγράφαμε τα πάντα. Έχω επισκεφτεί 76 χώρες τα τελευταία 12 χρόνια. Πάντα μιλούσα με γυναίκες και παιδιά όπου πήγαινα. Έχω καταγράψει 44 χιλιάδες νεαρούς ανθρώπους. Έχω ηχογραφήσει περίπου 900 ώρες από τις σκέψεις τους. Έχω πολύ ξεκάθαρη εικόνα για το πώς νιώθουν οι νέοι άνθρωποι όταν τους μιλάς γι' αυτή την ιδέα της αφετηρίας για τις πράξεις τους προς έναν πιο ειρηνικό κόσμο μέσω της ποίησης τους, της τέχνης τους, της λογοτεχνίας τους, της μουσικής τους, των αθλημάτων τους, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Κι ακούγαμε τους πάντες.
And then we were listening to the people. We were documenting everywhere. 76 countries in the last 12 years, I've visited. And I've always spoken to women and children wherever I've gone. I've recorded 44,000 young people. I've recorded about 900 hours of their thoughts. I'm really clear about how young people feel when you talk to them about this idea of having a starting point for their actions for a more peaceful world through their poetry, their art, their literature, their music, their sport, whatever it might be. And we were listening to everybody.
Ήταν απίστευτο να δουλεύεις με τα Ηνωμένα Έθνη, με μη-κυβερνητικούς οργανισμούς, χτίζοντας αυτή την υπόθεση. Ένιωθα ότι παρουσίαζα μια υπόθεση εκ μέρους της παγκόσμιας κοινότητας για να προσπαθήσει να δημιουργήσει αυτή τη μέρα. Κι όσο πιο δυνατή και λεπτομερής ήταν η υπόθεση, τόσο μεγαλύτερη πιθανότητα είχαμε να δημιουργήσουμε αυτή τη μέρα. Και ήταν αυτό το πράγμα, αυτό, όπου για την ακρίβεια ήμουν στην αρχή και σκεφτόμουν πως ό,τι κι αν γινόταν, δεν είχε σημασία. Δεν είχε σημασία αν δεν δημιουργούσε μια μέρα ειρήνης. Γεγονός ήταν, πως αν προσπαθούσα και δεν πετύχαινε, τότε θα μπορούσα να κάνω μια δήλωση για το πόσο απρόθυμη είναι η παγκόσμια κοινότητα να ενωθεί - μέχρι που, ήταν στη Σομαλία, σηκώνοντας εκείνο το νεαρό κορίτσι. Αυτό το μικρό παιδί που είχε χάσει περίπου μιάμιση ίντσα από το πόδι της χωρίς αντισηπτικό, κι αυτό το νεαρό αγόρι που ήταν στρατιώτης, και μου είπε ότι είχε σκοτώσει ανθρώπους -- ήταν περίπου 12 ετών -- αυτά τα πράγματα με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως αυτό δεν ήταν μια ταινία που απλά θα μπορούσα να σταματήσω. Και πράγματι, εκείνη τη στιγμή, κάτι μου συνέβη, το οποίο προφανώς με έκανε να πω, «Θα το καταγράψω. Αν αυτή είναι η μόνη ταινία που θα κάνω ποτέ, θα το καταγράψω μέχρι αυτό να γίνει πραγματικότητα.» Επειδή πρέπει να σταματήσουμε, πρέπει να κάνουμε κάτι εκεί που θα ενωθούμε - πέρα από κάθε πολιτική και θρησκεία που, σαν νεαρό άνθρωπο, με μπερδεύουν. Δεν ξέρω πώς να εμπλακώ σε αυτή τη διαδικασία.
And it was an incredibly thing, working with the U.N. and working with NGOs and building this case. I felt that I was presenting a case on behalf of the global community to try and create this day. And the stronger the case and the more detailed it was, the better chance we had of creating this day. And it was this stuff, this, where I actually was in the beginning kind of thinking no matter what happened, it didn't actually matter. It didn't matter if it didn't create a day of peace. The fact is that, if I tried and it didn't work, then I could make a statement about how unwilling the global community is to unite -- until, it was in Somalia, picking up that young girl. And this young child who'd taken about an inch and a half out of her leg with no antiseptic, and that young boy who was a child soldier, who told me he'd killed people -- he was about 12 -- these things made me realize that this was not a film that I could just stop. And that actually, at that moment something happened to me, which obviously made me go, "I'm going to document. If this is the only film that I ever make, I'm going to document until this becomes a reality." Because we've got to stop, we've got to do something where we unite -- separate from all the politics and religion that, as a young person, is confusing me. I don't know how to get involved in that process.
Κι έπειτα, στις επτά του Σεπτέμβρη, προσκλήθηκα στη Νέα Υόρκη. H Κοσταρικανή κυβέρνηση και η Βρετανική κυβέρνηση είχαν προωθήσει στη γενική συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, με 54 συν-χορηγούς, την ιδέα της πρώτης Μέρας Ανακωχής και Μη-βιας, ως μια σταθερή ημερομηνία, την 21η Σεπτεμβρίου, και είχε υιοθετηθεί ομόφωνα από κάθε αρχηγό κράτους στο κόσμο. (Χειροκρότημα) Ναι, αλλά υπήρχαν εκατοντάδες άτομα προφανώς που το έκαναν αυτό πραγματικότητα. Και τους ευχαριστώ όλους. Αυτή ήταν μια απίστευτη στιγμή. Ήμουν στη κορυφή της ιεραρχίας και το έβλεπα να συμβαίνει. Και όπως ανέφερα, όταν ξεκίνησε, ήμασταν στο συνεδριακό κέντρο, και δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι. Και σκεφτόμουν τώρα: «Ο τύπος σίγουρα θ' ακούσει γι' αυτή την ιστορία.» Και ξαφνικά, αρχίσαμε να καθιερώνουμε αυτή τη μέρα.
And then on the seventh of September, I was invited to New York. The Costa Rican government and the British government had put forward to the United Nations General Assembly, with 54 co-sponsors, the idea of the first ever Ceasefire Nonviolence Day, the 21st of September, as a fixed calendar date, and it was unanimously adopted by every head of state in the world. (Applause) Yeah, but there were hundreds of individuals, obviously, who made that a reality. And thank you to all of them. That was an incredible moment. I was at the top of the General Assembly just looking down into it and seeing it happen. And as I mentioned, when it started, we were at the Globe, and there was no press. And now I was thinking, "Well, the press it really going to hear this story." And suddenly, we started to institutionalize this day.
Ο Κόφι Ανάν με κάλεσε το πρωινό της 11ης Σεπτεμβρίου να δώσω μια συνέντευξη τύπου. Ήταν 8 το πρωί όταν στάθηκα εκεί. Τον περίμενα να κατέβει κάτω και ήξερα πως ήταν στο δρόμο. Προφανώς ποτέ δεν κατέβηκε. Η δήλωση δεν έγινε ποτέ. Δεν ειπώθηκε στο κόσμο ότι υπήρχε μια παγκόσμια ημέρα κατάπαυσης του πυρός και ειρηνισμού. Και ήταν προφανώς μια τραγική στιγμή για τους χιλιάδες ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους, εκεί και διαδοχικά σε όλο το κόσμο. Δεν συνέβηκε ποτέ. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν: «Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος για τον οποίο πρέπει να δουλέψουμε ακόμη πιο σκληρά. Και πρέπει να κάνουμε αυτή τη μέρα να δουλέψει. Έχει δημιουργηθεί· και κανείς δεν το ξέρει. Αλλά πρέπει να συνεχίσουμε αυτό το ταξίδι, και πρέπει να το πούμε στο κόσμο, και πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορεί να δουλέψει.»
Kofi Annan invited me on the morning of September the 11th to do a press conference. And it was 8:00 AM when I stood there. And I was waiting for him to come down, and I knew that he was on his way. And obviously he never came down. The statement was never made. The world was never told there was a day of global ceasefire and nonviolence. And it was obviously a tragic moment for the thousands of people who lost their lives, there and then subsequently all over the world. It never happened. And I remember thinking, "This is exactly why, actually, we have to work even harder. And we have to make this day work. It's been created; nobody knows. But we have to continue this journey, and we have to tell people, and we have to prove it can work."
Έφυγα από τη Νέα Υόρκη φρικαρισμένος, αλλά στη πραγματικότητα ενδυναμωμένος. Εμπνεύστηκα από τις πιθανότητες ότι αν δούλευε, ίσως δεν θα βλέπαμε πράγματα σαν και αυτό. Θυμάμαι όταν έβγαλα την ταινία και την πήγα σε κυνικούς. Έδειχνα τη ταινία, και θυμάμαι ήμουν στο Ισραήλ και έπεσε μεγάλο θάψιμο από μερικούς τύπους που είδαν τη ταινία -- είναι απλά μια μέρα ειρήνης, δεν σημαίνει τίποτα. Δεν θα δουλέψει, δεν θα σταματήσετε τις μάχες στο Αφγανιστάν· οι Ταλιμπάν δεν θα ακούσουν, κτλ κτλ. Είναι απλά συμβολικό. Κι αυτό ήταν ακόμη χειρότερο από αυτό που πραγματικά μόλις είχε συμβεί, με πολλούς τρόπους, επειδή δεν γινόταν να μην δουλέψει. Είχα μιλήσει στη Σομαλία, στο Μπουρούντι, στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη, στην Ινδία, στη Σρι Λάνκα, στο Κονγκό, όπου και αν ήταν, και όλοι μου έλεγαν, «Αν μπορέσεις να δημιουργήσεις ένα παράθυρο ευκαιρίας, μπορούμε να φέρουμε βοήθεια, να εμβολιάσουμε παιδιά. Τα παιδιά μπορούν να ωθήσουν τις μελέτες τους. Μπορούν να ενωθούν. Μπορούν να συνεργαστούν. Αν οι άνθρωποι σταματούσαν, θα σώζονταν ζωές.» Αυτό άκουγα. Και το άκουγα αυτό ΑΠΟ ανθρώπους που καταλάβαιναν στ' αλήθεια τι σήμαιναν οι διαμάχες.
And I left New York freaked, but actually empowered. And I felt inspired by the possibilities that if it did, then maybe we wouldn't see things like that. I remember putting that film out and going to cynics. I was showing the film, and I remember being in Israel and getting it absolutely slaughtered by some guys having watched the film -- that it's just a day of peace, it doesn't mean anything. It's not going to work; you're not going to stop the fighting in Afghanistan; the Taliban won't listen, etc., etc. It's just symbolism. And that was even worse than actually what had just happened in many ways, because it couldn't not work. I'd spoken in Somalia, Burundi, Gaza, the West Bank, India, Sri Lanka, Congo, wherever it was, and they'd all tell me, "If you can create a window of opportunity, we can move aid, we can vaccinate children. Children can lead their projects. They can unite. They can come together. If people would stop, lives will be saved." That's what I'd heard. And I'd heard that from the people who really understood what conflict was about.
Έτσι πήγα πίσω στα Ηνωμένα Έθνη. Αποφάσισα ότι θα συνέχιζα να βιντεοσκοπώ και θα έκανα κι άλλη ταινία. Γύρισα πίσω στα Ηνωμένα Έθνη για άλλα δύο χρόνια. Αρχίσαμε να κινούμαστε γύρω από τους διαδρόμους της γραφειοκρατίας των Η. Ε., των κυβερνήσεων και των ιδιωτικών οργανισμών, προσπαθώντας απεγνωσμένα να βρούμε κάποιον να βγει μπροστά και να κάνει μια προσπάθεια, να δει αν μπορούμε να το κάνουμε πραγματικότητα. Μετά από πολλές-πολλές συναντήσεις προφανώς, χαίρομαι που αυτός ο άνθρωπος, ο Αχμάτ Φάουζι, ένας από τους ήρωές μου και μέντορας μου αλήθεια, κατάφερε να κάνει την UNICEF να συμμετάσχει. Και από τη UNICEF, ο Θεός να τους ευλογεί, είπαν: «Εντάξει θα κάνουμε μια προσπάθεια.» Κι έπειτα η UNAMA αναμίχθηκε στο Αφγανιστάν. Ήταν ιστορικό. Θα μπορούσε να δουλέψει στο Αφγανιστάν με την UNAMA και τη WHO και την κοινωνία κτλ, κτλ; Και τα έγραφα όλα σε φιλμ, τα κατέγραφα και σκεφτόμουν: «Αυτό είναι. Αυτή είναι η πιθανότητα που έχουμε να δουλέψει. Αλλά ακόμη και αν αποτύχει, τουλάχιστον ο δρόμος άνοιξε και υπάρχει μια πιθανότητα.»
And so I went back to the United Nations. I decided that I'd continue filming and make another movie. And I went back to the U.N. for another couple of years. We started moving around the corridors of the U.N. system, governments and NGOs, trying desperately to find somebody to come forward and have a go at it, see if we could make it possible. And after lots and lots of meetings obviously, I'm delighted that this man, Ahmad Fawzi, one of my heroes and mentors really, he managed to get UNICEF involved. And UNICEF, God bless them, they said, "Okay, we'll have a go." And then UNAMA became involved in Afghanistan. It was historical. Could it work in Afghanistan with UNAMA and WHO and civil society, etc., etc., etc.? And I was getting it all on film and I was recording it, and I was thinking, "This is it. This is the possibility of it maybe working. But even if it doesn't, at least the door is open and there's a chance."
Έτσι γύρισα στο Λονδίνο, και πήγα κι είδα αυτό το παλικάρι, τον Τζουντ Λόου. Τον συνάντησα επειδή ήταν ηθοποιός, κι ήμουν κι εγώ ηθοποιός. Είχα μια σύνδεση μαζί του, επειδή τον χρειαζόμασταν να πάει στο τύπο, χρειαζόμασταν αυτό το θέλγητρο, χρειαζόμασταν την ανάμιξη των μέσων. Επειδή αν το φουσκώναμε λίγο, ίσως άκουγαν περισσότεροι άνθρωποι και θα ήταν κι άλλοι - όταν μπήκαμε σε συγκεκριμένες περιοχές, ίσως να υπήρχαν περισσότεροι ενδιαφερόμενοι. Και ίσως θα μας βοηθούσαν οικονομικά λίγο περισσότερο, κάτι που ήταν απελπιστικά δύσκολο. Δεν θα μπω σε αυτό. Έτσι ο Τζούντ είπε: «Εντάξει, θα κάνω μερικές δηλώσεις για σένα.»
And so I went back to London, and I went and saw this chap, Jude Law. And I saw him because he was an actor, I was an actor, I had a connection to him, because we needed to get to the press, we needed this attraction, we needed the media to be involved. Because if we start pumping it up a bit maybe more people would listen and there'd be more -- when we got into certain areas, maybe there would be more people interested. And maybe we'd be helped financially a little bit more, which had been desperately difficult. I won't go into that. So Jude said, "Okay, I'll do some statements for you."
Καθώς κινηματογραφούσα αυτές τις δηλώσεις, μου είπε: «Πού θα πας μετά;» Του είπα: «Θα πάω στο Αφγανιστάν.» Μου λέει: «αλήθεια;» Μπορούσα να δω στα μάτια του ένα ενδιαφέρον. Έτσι του είπα: «Θέλεις να έρθεις μαζί μου; Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν ερχόσουν. Θα βοηθούσε και θα τραβούσε τη προσοχή. Κι αυτή η προσοχή θα αναμόχλευε την κατάσταση, όπως επίσης κι όλες τις άλλες πλευρές της.» Νομίζω πως υπάρχει ένας αριθμός επιπέδων για την επιτυχία. Πρώτο είναι πως πρέπει να έχεις μια σπουδαία ιδέα. Το άλλο είναι ότι πρέπει να έχεις ένα σώμα υποστηρικτών, πρέπει να έχεις χρηματοδότηση, και πρέπει να είσαι ικανός να ευαισθητοποιήσεις. Στη πραγματικότητα δεν θα μπορούσα ποτέ να ευαισθητοποιήσω από μόνος μου, ανεξαρτήτως τι είχα πετύχει. Έτσι αυτοί οι τύποι ήταν απολύτως απαραίτητοι. Έτσι είπε το ναι, και βρεθήκαμε στο Αφγανιστάν.
While I was filming these statements, he said to me, "Where are you going next?" I said, "I'm going to go to Afghanistan." He said, "Really?" And I could sort of see a little look in his eye of interest. So I said to him, "Do you want to come with me? It'd be really interesting if you came. It would help and bring attention. And that attention would help leverage the situation, as well as all of the other sides of it." I think there's a number of pillars to success. One is you've got to have a great idea. The other is you've got to have a constituency, you've got to have finance, and you've got to be able to raise awareness. And actually I could never raise awareness by myself, no matter what I'd achieved. So these guys were absolutely crucial. So he said yes, and we found ourselves in Afghanistan.
Ήταν πραγματικά απίστευτο όταν προσγειωθήκαμε εκεί. Μιλούσα σε διάφορους ανθρώπους, και μου έλεγαν, «Πρέπει να τους κάνεις όλους να αναμιχθούν εδώ. Δεν μπορείς απλά να περιμένεις να δουλέψει από μόνο του. Πρέπει να βγεις έξω και να δουλέψεις.» Αυτό κάναμε και ταξιδέψαμε γύρω, και μιλήσαμε σε ηλικιωμένους, σε γιατρούς, μιλήσαμε σε νοσοκόμους, οργανώσαμε συνεντεύξεις τύπου, βγήκαμε έξω με στρατιώτες, Μιλήσαμε με τον ISAF, μιλήσαμε με το ΝΑΤΟ, μιλήσαμε με την Βρετανική κυβέρνηση. Βασικά μιλήσαμε με τους πάντες -- μέσα κι έξω απ' τα σχολεία, με υπουργούς παιδείας, κάνοντας αυτές τις συνεντεύξεις τύπου, οι οποίες φυσικά τώρα, ήταν γεμάτες με δημοσιογράφους, όλοι ήταν εκεί. Υπήρχε ενδιαφέρον γι' αυτό που συνέβαινε. Αυτή η καταπληκτική γυναίκα, η Φατίμα Μαγκαλάνι, ήταν απολύτως καταλυτική για ό,τι γινόταν καθώς ήταν η εκπρόσωπος της αντίστασης ενάντια στους Ρώσους. Το Αφγανικό της δίκτυο εξαπλωνόταν παντού. Ήταν πραγματικά χρήσιμη για τη μεταφορά του μηνύματος.
It was a really incredible thing that when we landed there, I was talking to various people, and they were saying to me, "You've got to get everybody involved here. You can't just expect it to work. You have to get out and work." And we did, and we traveled around, and we spoke to elders, we spoke to doctors, we spoke to nurses, we held press conferences, we went out with soldiers, we sat down with ISAF, we sat down with NATO, we sat down with the U.K. government. I mean, we basically sat down with everybody -- in and out of schools with ministers of education, holding these press conferences, which of course, now were loaded with press, everybody was there. There was an interest in what was going on. This amazing woman, Fatima Gailani, was absolutely instrumental in what went on as she was the spokesperson for the resistance against the Russians. And her Afghan network was just absolutely everywhere. And she was really crucial in getting the message in.
Κι έπειτα γυρίσαμε σπίτι. Κάπως τα καταφέραμε. Τώρα έπρεπε να περιμένουμε να δούμε τι θα γινόταν. Πήγα σπίτι, και θυμάμαι ένας από την ομάδα, μου έφερε ένα γράμμα από τους Ταλιμπάν. Κι αυτό το γράμμα βασικά έλεγε: «Θα παρατηρήσουμε αυτή τη μέρα. Θα παρατηρήσουμε αυτή τη μέρα. Το βλέπουμε σαν ένα παράθυρο ευκαιρίας. Και δεν θα εμπλακούμε. Δεν πρόκειται να εμπλακούμε.» Και αυτό σήμαινε ότι οι εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα δεν θα απαγάγονταν και δεν θα σκοτώνονταν. Κι έπειτα ξαφνικά, ήξερα φυσικά σ' αυτό το σημείο, πως υπήρχε μια πιθανότητα. Μέρες αργότερα, 1.6 εκατομμύρια παιδιά είχαν εμβολιαστεί για πολιομυελίτιδα επειδή σταμάτησαν όλοι. (Χειροκρότημα) Και όπως στη γενική συνέλευση, προφανώς ήταν η πιο υπέροχη, υπέροχη στιγμή.
And then we went home. We'd sort of done it. We had to wait now and see what happened. And I got home, and I remember one of the team bringing in a letter to me from the Taliban. And that letter basically said, "We'll observe this day. We will observe this day. We see it as a window of opportunity. And we will not engage. We're not going to engage." And that meant that humanitarian workers wouldn't be kidnapped or killed. And then suddenly, I obviously knew at this point, there was a chance. And days later, 1.6 million children were vaccinated against polio as a consequence of everybody stopping. (Applause) And like the General Assembly, obviously the most wonderful, wonderful moment.
Έτσι μοντάραμε την ταινία και την τελειώσαμε επειδή έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Την μεταγλωττίσαμε σε Ντάρι και Πάστο. Τη μεταγλωττίσαμε στις τοπικές διαλέκτους. Πήγαμε πίσω στο Αφγανιστάν, επειδή ο επόμενος χρόνος πλησίαζε και θέλαμε να τους υποστηρίξουμε. Αλλά το πιο σημαντικό ήταν πως θέλαμε να πάμε πίσω, επειδή αυτοί οι άνθρωποι στο Αφγανιστάν είναι οι ήρωες. Ήταν οι άνθρωποι που πίστευαν στην ειρήνη και στις δυνατότητές της, κτλ, κτλ. -- και την έκαναν πραγματικότητα. Θέλαμε να γυρίσουμε και να τους δείξουμε τη ταινία και να πούμε: «Κοιτάξτε, εσείς το κάνατε αυτό δυνατό. Και σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.» Και τους δώσαμε τι ταινία. Προφανώς προβλήθηκε, και ήταν καταπληκτικό.
And so then we wrapped the film up and we put it together because we had to go back. We put it into Dari and Pashto. We put it in the local dialects. We went back to Afghanistan, because the next year was coming, and we wanted to support. But more importantly, we wanted to go back, because these people in Afghanistan were the heroes. They were the people who believed in peace and the possibilities of it, etc., etc. -- and they made it real. And we wanted to go back and show them the film and say, "Look, you guys made this possible. And thank you very much." And we gave the film over. Obviously it was shown, and it was amazing.
Και μετά εκείνον το χρόνο, εκείνο το χρόνο το 2008, ήρθε αυτή η δήλωση της ISAF από τη Καμπούλ, Αφγανιστάν, στις 17 του Σεπτέμβρη: «Ο στρατηγός Στάνλεϊ Μακ Κρύσταλ, διοικητής των διεθνών δυνάμεων ασφαλείας και βοήθειας στο Αφγανιστάν, ανακοίνωσε σήμερα ότι η ISAF δεν θα διεξάγει καμία επιθετική στρατιωτική επιχείρηση στις 21 Σεπτεμβρίου.» Έλεγαν ότι θα σταματήσουν. Και μετά ήταν αυτή η άλλη δήλωση που ήρθε από το Τμήμα Ασφαλείας λέγοντας ότι, στο Αφγανιστάν, λόγω αυτής της δουλειάς, η βία είχε μειωθεί κατά 70 τοις εκατό. 70 τοις εκατό μείωση στη βία για εκείνη τη μέρα τουλάχιστον. Και αυτό πραγματικά με άφησε άφωνο σχεδόν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
And then that year, that year, 2008, this ISAF statement from Kabul, Afghanistan, September 17th: "General Stanley McChrystal, commander of international security assistance forces in Afghanistan, announced today ISAF will not conduct offensive military operations on the 21st of September." They were saying they would stop. And then there was this other statement that came out from the U.N. Department of Security and Safety saying that, in Afghanistan, because of this work, the violence was down by 70 percent. 70 percent reduction in violence on this day at least. And that completely blew my mind almost more than anything.
Θυμάμαι είχα κολλήσει στη Νέα Υόρκη, αυτή τη φορά λόγω του ηφαιστείου, το οποίο ήταν προφανώς πολύ λιγότερο ζημιογόνο. Ήμουν εκεί και σκεφτόμουν τι συνέβαινε. Σκεφτόμουν συνεχώς εκείνο το 70 τοις εκατό. 70 τοις εκατό μείωση της βίας -- σε κάτι που όλοι έλεγαν πως ήταν εντελώς αδύνατο και δεν μπορούσες να το κάνεις. Και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι αν μπορούμε να έχουμε 70 τοις εκατό στο Αφγανιστάν, τότε σίγουρα μπορούμε να έχουμε 70 τοις εκατό παντού. Πρέπει να προσπαθήσουμε για παγκόσμια ανακωχή. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτή τη μέρα κατάπαυσης του πυρός και μη-βίας και να προσπαθήσουμε για παγκόσμια ανακωχή, να πάμε για τη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη παύση των εχθροπραξιών, τόσο στο εσωτερικό όσο και διεθνώς.
And I remember being stuck in New York, this time because of the volcano, which was obviously much less harmful. And I was there thinking about what was going on. And I kept thinking about this 70 percent. 70 percent reduction in violence -- in what everyone said was completely impossible and you couldn't do. And that made me think that, if we can get 70 percent in Afghanistan, then surely we can get 70 percent reduction everywhere. We have to go for a global truce. We have to utilize this day of ceasefire and nonviolence and go for a global truce, go for the largest recorded cessation of hostilities, both domestically and internationally, ever recorded.
Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Και στις 21 του Σεπτέμβρη φέτος, θα ξεκινήσουμε αυτή την εκστρατεία στην αρένα Ο2, θα ξεκινήσουμε αυτή τη διαδικασία, να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη παύση των εχθροπραξιών. Θα χρησιμοποιήσουμε κάθε λογής τεχνικές -- θα έχουμε χορό και μέσα κοινωνικής δικτύωσης επισκέψεις στο Facebook και στην ιστοσελίδα, υπογραφές της αίτησης. Είναι και στις έξι επίσημες γλώσσες των Ηνωμένων Εθνών. Και θα συνδεθούμε παγκόσμια με κυβερνήσεις, μη-κυβερνητικούς οργανισμούς, παιδεία, συντεχνίες, αθλητισμό. Μπορείτε να δείτε το εκπαιδευτικό κουτί εδώ. Αυτή τη στιγμή έχουμε πόρους σε 174 χώρες προσπαθώντας να κάνουμε τους νέους να είναι η κινητήριος δύναμη πίσω από το όραμα αυτής της παγκόσμιας ανακωχής. Φυσικά η σωτηρία ανθρώπινων ζωών αυξάνεται, οι ιδέες βοηθούν.
That's exactly what we must do. And on the 21st of September this year, we're going to launch that campaign at the O2 Arena to go for that process, to try and create the largest recorded cessation of hostilities. And we will utilize all kinds of things -- have a dance and social media and visiting on Facebook and visit the website, sign the petition. And it's in the six official languages of the United Nations. And we'll globally link with government, inter-government, non-government, education, unions, sports. And you can see the education box there. We've got resources at the moment in 174 countries trying to get young people to be the driving force behind the vision of that global truce. And obviously the life-saving is increased, the concepts help.
Η σύνδεση με τους Ολυμπιακούς αγώνες -- Πήγα και είδα τον Σεμπ Κόε. Του είπα: « Το Λονδίνο 2012 αφορά την ανακωχή. Τελικά γι' αυτό πρόκειται.» Γιατί να μην συνεργαστούμε όλοι μαζί; Γιατί να μην κάνουμε ανακωχή; Γιατί να μην υποστηρίξετε την διαδικασία της μεγαλύτερης παγκόσμιας ανακωχής; Θα κάνουμε μια καινούργια ταινία γι' αυτή τη διαδικασία. Θα χρησιμοποιήσουμε τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο. Αυτή τη Μέρα Ειρήνης, διεξάγονται χιλιάδες ποδοσφαιρικοί αγώνες, από τις φαβέλες της Βραζιλίας μέχρι οπουδήποτε θα μπορούσε να ήταν αυτό. Έτσι, χρησιμοποιούμε όλους αυτούς τους τρόπους για να εμπνεύσουμε την ατομική δράση. Τελικά, πρέπει να το δοκιμάσουμε αυτό. Πρέπει να δουλέψουμε μαζί.
Linking up with the Olympics -- I went and saw Seb Coe. I said, "London 2012 is about truce. Ultimately, that's what it's about." Why don't we all team up? Why don't we bring truce to life? Why don't you support the process of the largest ever global truce? We'll make a new film about this process. We'll utilize sport and football. On the Day of Peace, there's thousands of football matches all played, from the favelas of Brazil to wherever it might be. So, utilizing all of these ways to inspire individual action. And ultimately, we have to try that. We have to work together.
Και όταν στέκομαι εδώ, μπροστά σε όλους εσάς, και στους ανθρώπους που θα παρακολουθήσουν αυτά τα πράγματα, είμαι ενθουσιασμένος εκ μέρους όλων όσων έχω γνωρίσει, επειδή υπάρχει πιθανότητα ο κόσμος μας να μπορεί να ενωθεί, επειδή μπορούμε να γίνουμε ένα, επειδή μπορούμε να ανυψώσουμε το επίπεδο της συνείδησης γύρω από στοιχειώδη θέματα, που τέθηκαν από συγκεκριμένα άτομα. Ήμουν με τον Μπραχίμι, τον Πρέσβη Μπραχίμι. Νομίζω είναι ένας από τους πιο απίστευτους άντρες όσον αφορά τη διεθνή πολιτική -- στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ. Είναι ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Μίλησα μαζί του πριν μερικές εβδομάδες. Και του είπα: «Κύριε. Μπραχίμι, είναι τρελό να προσπαθούμε για μια παγκόσμια ανακωχή; Είναι εφικτό; Είναι αλήθεια δυνατόν να το κάνουμε αυτό;» Και είπε: «Είναι απολύτως εφικτό.» Του είπα: «Εσείς τι θα κάνατε; Θα πηγαίνατε σε κυβερνήσεις και γραφεία και θα χρησιμοποιούσατε το σύστημα;» Είπε: «Όχι, θα μιλούσα σε κοινούς ανθρώπους.» Τα πάντα είναι για αυτούς τους ανθρώπους. Είναι όλα για σένα και για μένα. Όλα αφορούν τις συνεργασίες. Είναι όλα για το σώμα των υποστηρικτών σας, είναι όλα για τις επιχειρήσεις σας. Επειδή μαζί, δουλεύοντας μαζί, πιστεύω σοβαρά ότι μπορούμε ν' αρχίσουμε ν' αλλάζουμε τα πράγματα.
And when I stand here in front of all of you, and the people who will watch these things, I'm excited, on behalf of everybody I've met, that there is a possibility that our world could unite, that we could come together as one, that we could lift the level of consciousness around the fundamental issues, brought about by individuals. I was with Brahimi, Ambassador Brahimi. I think he's one of the most incredible men in relation to international politics -- in Afghanistan, in Iraq. He's an amazing man. And I sat with him a few weeks ago. And I said to him, "Mr. Brahimi, is this nuts, going for a global truce? Is this possible? Is it really possible that we could do this?" He said, "It's absolutely possible." I said, "What would you do? Would you go to governments and lobby and use the system?" He said, "No, I'd talk to the individuals." It's all about the individuals. It's all about you and me. It's all about partnerships. It's about your constituencies; it's about your businesses. Because together, by working together, I seriously think we can start to change things.
Υπάρχει ένας θαυμάσιος άνθρωπος που κάθεται στο ακροατήριο και δεν ξέρω πού είναι, ο οποίος μου είπε πριν μερικές μέρες -- επειδή έκανα λίγη πρόβα -- είπε: «Σκεφτόμουν γι' αυτή τη μέρα και την φανταζόμουν σαν ένα τετράγωνο με 365 τετράγωνα, και ένα από αυτά είναι λευκό.» Με έκανε να σκεφτώ ένα ποτήρι νερό, που είναι καθαρό. Αν βάλεις μια σταγόνα, μια σταγόνα από οτιδήποτε, μέσα σ' εκείνο το νερό, θα το αλλάξει για πάντα.
And there's a wonderful man sitting in this audience, and I don't know where he is, who said to me a few days ago -- because I did a little rehearsal -- and he said, "I've been thinking about this day and imagining it as a square with 365 squares, and one of them is white." And it then made me think about a glass of water, which is clear. If you put one drop, one drop of something, in that water, it'll change it forever.
Δουλεύοντας μαζί, μπορούμε να δημιουργήσουμε ειρήνη μια μέρα. Ευχαριστώ ΤΕD. Ευχαριστώ.
By working together, we can create peace one day. Thank you TED. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ πολύ.
Thanks a lot.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ευχαριστώ.
Thank you very much. Thank you.