When I was born, there was really only one book about how to raise your children, and it was written by Dr. Spock. (Laughter) Thank you for indulging me. I have always wanted to do that.
Kur linda, kishte vetëm një libër që tregonte se si te rrisësh fëmijët dhe ishte i shkruar nga Dr. Spock. (Të qeshura) Falemnderit që më lavderoni. Gjithmonë kam dashur ta bëj këtë.
No, it was Benjamin Spock, and his book was called "The Common Sense Book of Baby And Child Care." It sold almost 50 million copies by the time he died. Today, I, as the mother of a six-year-old, walk into Barnes and Noble, and see this. And it is amazing the variety that one finds on those shelves. There are guides to raising an eco-friendly kid, a gluten-free kid, a disease-proof kid, which, if you ask me, is a little bit creepy. There are guides to raising a bilingual kid even if you only speak one language at home. There are guides to raising a financially savvy kid and a science-minded kid and a kid who is a whiz at yoga. Short of teaching your toddler how to defuse a nuclear bomb, there is pretty much a guide to everything.
Jo, ishte Benjamin Spock, dhe libri i tij quhet "Njohuri të përgjithshme për Kujdesin ndaj Fëmijëve dhe Bebeve." Shiti gati 50 milion kopje para se ai të vdiste. Sot, unë, si nënë e një gjashtë-vjecari, hyj në Barnes and Noble, dhe shoh këtë. Shumellojshmëria e librave në këta rafte është e mrekullueshme. Ka shpjegues që tregojnë se si te rrisësh një fëmijë në kushte ekologjike, apo një fëmijë që nuk duhet te haje gluten, apo sesi te mos sëmuret fëmija. Nëse më pyesni mua, mendoj që kjo është paksa e frikshme. Ka shpjegues si të rrisesh nje fëmijë që flet dy gjuhe edhe nëse ju flisni vetëm një gjuhë në shtëpi. Ka shpjegues për të rritur fëmijë që i kuptojnë financat dhe fëmijë me mendje shkencore, dhe fëmijë që jane ekspert në joga. Gjen shpjegues per cdo gje, me perjashtim te shpjeguesit per femije se si të c'aktivizosh nje bombe atomike.
All of these books are well-intentioned. I am sure that many of them are great. But taken together, I am sorry, I do not see help when I look at that shelf. I see anxiety. I see a giant candy-colored monument to our collective panic, and it makes me want to know, why is it that raising our children is associated with so much anguish and so much confusion? Why is it that we are at sixes and sevens about the one thing human beings have been doing successfully for millennia, long before parenting message boards and peer-reviewed studies came along? Why is it that so many mothers and fathers experience parenthood as a kind of crisis?
Të gjithë këta libra kane qëllime të mira. Jam e sigurt që shumë prej tyre jane të mrekullueshëm. Por kur i shohim të gjithë së bashku unë nuk shoh ndonjë ndihmë kur e shikoj atë raft librash. Unë shoh ankth. Unë shoh një monument shumë-ngjyrësh që i dedikohet panikut tonë kolektiv, dhe më bën te mendoj se përse rritja e fëmijëve tanë është e lidhur me aq shumë ankth dhe aq shume konfuzion? Përse ne marrim 6 apo 7 pikë në aktivitetin në të cilin njerëzit kanë qenë të suksesshëm me mileniume, shumë përpara se te ekzistonin tabelat e mesazheve apo studime shkencore? Pse shumë nëna dhe baballarë e përjetojnë prindësinë si një lloj krize?
Crisis might seem like a strong word, but there is data suggesting it probably isn't. There was, in fact, a paper of just this very name, "Parenthood as Crisis," published in 1957, and in the 50-plus years since, there has been plenty of scholarship documenting a pretty clear pattern of parental anguish. Parents experience more stress than non-parents. Their marital satisfaction is lower. There have been a number of studies looking at how parents feel when they are spending time with their kids, and the answer often is, not so great. Last year, I spoke with a researcher named Matthew Killingsworth who is doing a very, very imaginative project that tracks people's happiness, and here is what he told me he found: "Interacting with your friends is better than interacting with your spouse, which is better than interacting with other relatives, which is better than interacting with acquaintances, which is better than interacting with parents, which is better than interacting with children. Who are on par with strangers." (Laughter)
Krizë mund të duket si një fjalë e vrazhdë, por ka të dhëna që sugjerojnë se mund të mos jetë. Në fakt, ka një studim me po këtë emër "Prindësija si Krizë", që u publikua më 1957, dhe në 50 vitet që atëhere, ka shume studime që e dokumentojnë këtë model të ankthit prindëror. Prindërit përjetojnë më shumë stres se sa ata që nuk janë prindër. Kënaqësia e tyra martesore është më e ulët. Ka shumë studime qe vëzhgojnë se si ndihen prindërit kur jane duke kaluar kohë me fëmijët e tyre, dhe përgjigjet nuk janë gjithmonë te mrekullueshme. Vitin e kaluar fola me një hulumtues të quajtur Matthew Killingsworth i cili po bën një projekt shumë imagjinativ që ndjek lumturinë e njerëzve dhe ai më tregoi për këto zbulime: "Bashkëveprimi me shoqëri është më i mirë se bashkëveprimi me partnerin tuaj, që është me i mirë se bashkëveprimi me të afërm të tjerë, që është më i mirë se bashkëveprimi me të njohur, që është më i mirë se bashkëveprimi me prindërit, që është më i mirë se bashkëveprimi me fëmijët. Të cilët janë në të njejtin nivel si të panjohurit". (Të qeshura)
But here's the thing. I have been looking at what underlies these data for three years, and children are not the problem. Something about parenting right now at this moment is the problem. Specifically, I don't think we know what parenting is supposed to be. Parent, as a verb, only entered common usage in 1970. Our roles as mothers and fathers have changed. The roles of our children have changed. We are all now furiously improvising our way through a situation for which there is no script, and if you're an amazing jazz musician, then improv is great, but for the rest of us, it can kind of feel like a crisis.
Po ka edhe dicka tjetër. Ka tre vjet që po i shikoj këto të dhëna, dhe fëmijët nuk janë problemi. Dicka që ka të bëjë me të qenit prind në këtë moment është vet problemi. Në mënyre specifike, nuk mendoj që e dimë se cfarë do të thotë të jesh prindër. Të prindërosh, si folje, hyri në përdorim ne 1970. Rolet tona si nëna dh baballarë kane ndryshuar. Rolet e fëmijëve tanë kanë ndryshuar. Ne po e sajojmë gjëra furishëm për të kaluar nëpër situata që nuk kan ndonjë guidë, dhe nëse je një muzikant i xhazit, atëherë sajimi është i mrekullueshëm, por për të tjerët, mund të duket si ndonjë krizë.
So how did we get here? How is it that we are all now navigating a child-rearing universe without any norms to guide us? Well, for starters, there has been a major historical change. Until fairly recently, kids worked, on our farms primarily, but also in factories, mills, mines. Kids were considered economic assets. Sometime during the Progressive Era, we put an end to this arrangement. We recognized kids had rights, we banned child labor, we focused on education instead, and school became a child's new work. And thank God it did. But that only made a parent's role more confusing in a way. The old arrangement might not have been particularly ethical, but it was reciprocal. We provided food, clothing, shelter, and moral instruction to our kids, and they in return provided income.
Pra, si erdhëm deri këtu? Si po lundrojmë një univers që kërkon që të rrisim fëmijë pa kurrëfarë rregulla për të na drejtuar? Fillimisht, ka pasur një ndërrim të historisë. Deri vonë, fëmijët punuan, në ferma zakonisht, por edhe në fabrika, mulli, miniera. Fëmijët konsideroheshin si te mira ekonomike. Gjatë Periudhës Progresive, ne e i dhamë fund kësaj gjëje. Ne e kuptuam që fëmijët kanë të drejta, e ndaluam punën e fëmijëve, u përqëndruam në edukim, dhe shkolla u bë puna e re e fëmijëve. Falë Zotit që u bë. Por kjo e bëri rolin e prindit më të ngatërruar. Marrëveshtjet e vjetra mund të mos kene qenë shumë etike, por ishin reciproke. Ne siguronim ushqim, veshmbathje, strehë, dhe drejtim moral për fëmijët tanë, kurse ata na binin fitim.
Once kids stopped working, the economics of parenting changed. Kids became, in the words of one brilliant if totally ruthless sociologist, "economically worthless but emotionally priceless." Rather than them working for us, we began to work for them, because within only a matter of decades it became clear: if we wanted our kids to succeed, school was not enough. Today, extracurricular activities are a kid's new work, but that's work for us too, because we are the ones driving them to soccer practice. Massive piles of homework are a kid's new work, but that's also work for us, because we have to check it. About three years ago, a Texas woman told something to me that totally broke my heart. She said, almost casually, "Homework is the new dinner." The middle class now pours all of its time and energy and resources into its kids, even though the middle class has less and less of those things to give. Mothers now spend more time with their children than they did in 1965, when most women were not even in the workforce.
Kur fëmijët ndaluan punën, ekonomia e prindësisë ndërroi. Fëmijët u bënë, me fjalët e një sociologu të shkëlqyer edhe pse të pamëshirshëm, "pa vlerë ekonomike, por me vlera të pamatshme emocionale." Në vend që ata të punojnë për ne, ne filluam të punojmë për ata, sepse brenda disa dekadave u bë e qartë: nëse dëshirojmë që fëmijët tanë të kene sukses atëherë vetëm shkolla nuk mjafton. Sot, aktivitetet jashtë shkollore jane puna e re e fëmijëve, por kjo është punë edhe për ne, sepse ne jemi ata që i cojme me makine deri në trajnimet e futbollit. Detyrat e shumta të shtëpisë jane puna e re e fëmijëve, por kjo është punë edhe për ne, sepse ne duhet ti kontrollojmë. Para tre vjetesh, një grua nga Teksas me tha dicka që më theu zemren. Ajo tha, gati rastësisht, "Detyrat e shtëpisë jane darka e re." Klasa e mesme tani shpenzon gjithë kohen dhe energjinë, dhe burimet tek fëmijët, edhe pse klasa e mesme ka cdo herë e më pak nga keto. Nënat shpenzojnë më shumë kohe me fëmijët tani se sa në 1965, kur shumica e femrave nuk ishin pjesë e fuqisë punëtore.
It would probably be easier for parents to do their new roles if they knew what they were preparing their kids for. This is yet another thing that makes modern parenting so very confounding. We have no clue what portion our wisdom, if any, is of use to our kids. The world is changing so rapidly, it's impossible to say. This was true even when I was young. When I was a kid, high school specifically, I was told that I would be at sea in the new global economy if I did not know Japanese. And with all due respect to the Japanese, it didn't turn out that way. Now there is a certain kind of middle-class parent that is obsessed with teaching their kids Mandarin, and maybe they're onto something, but we cannot know for sure. So, absent being able to anticipate the future, what we all do, as good parents, is try and prepare our kids for every possible kind of future, hoping that just one of our efforts will pay off. We teach our kids chess, thinking maybe they will need analytical skills. We sign them up for team sports, thinking maybe they will need collaborative skills, you know, for when they go to Harvard Business School. We try and teach them to be financially savvy and science-minded and eco-friendly and gluten-free, though now is probably a good time to tell you that I was not eco-friendly and gluten-free as a child. I ate jars of pureed macaroni and beef. And you know what? I'm doing okay. I pay my taxes. I hold down a steady job. I was even invited to speak at TED. But the presumption now is that what was good enough for me, or for my folks for that matter, isn't good enough anymore. So we all make a mad dash to that bookshelf, because we feel like if we aren't trying everything, it's as if we're doing nothing and we're defaulting on our obligations to our kids.
Do ishte më e lehtë për prindërit të përmbushin rolin e tyre nëse e dijnë se për cfarë po i përgatisin fëmijët. Kjo është një gjë tjetër që i bën prindërit modern të hamenden. Ne nuk ja kemi idene se cila pjesë e mencurisë tonë mund të jete e përdorshme për fëmijët tanë. Bota po ndërron aq shpejt, sa që është e pamundur të thuhet se cfarë është me rëndësi. Kjo ishte e vërtet edhe kur isha e re. Kur isha një fëmijë, sidomos në shkollë të mesme me thonin se do isha e humbur në ekonominë e re globale nëse nuk di si të flas Japonisht. Por, me gjithë respektin që kam për Japonishten, nuk doli ashtu. Tani ka një klasë të mesme të prindërve që jane të obsesionuar ti mësojnë fëmijët Kinezisht, dhe ndoshta ata dijnë dicka, por nuk mund të jenë të sigurt. Kështu që pasi nuk e dime se cfarë të presim në të ardhmen ne, si prindër të mirë, provojmë ti përgatisim fëmijët tanë për cdo lloj të ardhme të mundshme, dhe shpresojmë që të paktën një prej përpjekjeve tona do shpaguhet. Ne u mësojmë fëmijeve si të luajne shah, duke menduar se ndoshta do ju duhen aftësi analitike. Ne i inkuadrojmë në sporte ekipore duke menduar se do ju duhen aftësi bashkëpunuese, kur të shkojnë në Shkollën e Biznesit në Harvard. Provojmë ti mësojmë të jenë të aftë në financa, shkence, pro-ambientit, dhe të mos hanë gluten, edhe pse më duhet t'ju them që unë nuk isha një fëmijë pro-ambientit apo pa gluten. Unë kam ngrëne makarona dhe mish lope. Dhe e dini se cfarë ndodhi? Unë jam mire. Unë paguaj taksat. Unë e kam një punë stabile. Besa edhe më ftuan të flas në TED. Por tani supozojmë që ajo që ishte e mirë për mua, dhe prindërit e mij, nuk mjafton më. Kështu që nisemi drejt rafteve të librave, sepse mendojmë se nëse nuk provojmë cdo gjë, duket sikur nuk po bëjmë asgjë dhe po i anashkalojmë obligimet tona drejt fëmijëve tanë.
So it's hard enough to navigate our new roles as mothers and fathers. Now add to this problem something else: we are also navigating new roles as husbands and wives because most women today are in the workforce. This is another reason, I think, that parenthood feels like a crisis. We have no rules, no scripts, no norms for what to do when a child comes along now that both mom and dad are breadwinners. The writer Michael Lewis once put this very, very well. He said that the surest way for a couple to start fighting is for them to go out to dinner with another couple whose division of labor is ever so slightly different from theirs, because the conversation in the car on the way home goes something like this: "So, did you catch that Dave is the one who walks them to school every morning?" (Laughter) Without scripts telling us who does what in this brave new world, couples fight, and both mothers and fathers each have their legitimate gripes. Mothers are much more likely to be multi-tasking when they are at home, and fathers, when they are at home, are much more likely to be mono-tasking. Find a guy at home, and odds are he is doing just one thing at a time. In fact, UCLA recently did a study looking at the most common configuration of family members in middle-class homes. Guess what it was? Dad in a room by himself. According to the American Time Use Survey, mothers still do twice as much childcare as fathers, which is better than it was in Erma Bombeck's day, but I still think that something she wrote is highly relevant: "I have not been alone in the bathroom since October." (Laughter)
Kështu që është vështirë ti dijmë rolet tona si nëna dhe baballarë. Tani po i shtoj këtij problemi edhe dicka tjetër: ne po mësojmë role të reja edhe si burra dhe gra, sepse shumica e femrave sot punojnë. Mendoj që kjo është edhe nje arsye që prindërit ndihen në krizë. Nuk kemi rregulla, guida, norma, për atë që duhet të bëjmë kur të bëhemi me fëmijë tani që edhe nëna edhe babai punojnë. Shkrimtari Michael Lewis tha dicka shumë shumë mirë. Ai tha që mënyra më e sigurtë për një cift të filloje të grindet është nëse dalin në darkë me një cift tjetër, i cili e ka ndarjen e punës pak më ndryshe se ata, sepse biseda që bëhet rrugës për në shtëpi, duket kështu: "A e vrejte që Dave është ai i cili i shoqeron fëmijët në shkollë cdo mëngjes? (Të qeshura) Pa rregulla të cilat na tregojnë se kush bën cfarë, ciftet përleshen dhe te dy, nënat dhe baballarët, kanë argumente legjitime. Nënat zakonisht kanë më shume punë kur janë në shtëpi, dhe baballarët, kur jane në shtëpi, zakonisht kryejnë vetëm një punë. Gjej një mashkull që është në shtëpi dhe gjasat jane që ai po bën vetëm një gje. Në fakt, Universiteti i Kalifornise ne LA bëri një studim që shikonte se cfarë renditje kane familjarët në shtëpitë e klasave të mesme. A mund ta qëlloni se cfarë ishte? Babai në një dhomë, vetem. Sipas Sondazhit të Shfrytëzimit të Kohës, nënat ende kujdesen për fëmijët dy herë më shumë se baballarët, që është më mirë se sa ishte në ditët e Erma Bombeck, por mendoj që dicka që ajo shkruajti është ende me rëndësi: "Nuk kam qenë vetem në banjo që nga Tetori." (Të qeshura)
But here is the thing: Men are doing plenty. They spend more time with their kids than their fathers ever spent with them. They work more paid hours, on average, than their wives, and they genuinely want to be good, involved dads. Today, it is fathers, not mothers, who report the most work-life conflict.
Por ka edhe dicka tjetër: Meshkujt po bëjnë shumë. Ata kalojnë më shumë kohë me fëmijët e tyre se sa baballarët e tyre kaluan me ta. Ata, mesatarisht, punojnë më shumë orë se gratë e tyre, dhe kane me të vërtetë dëshirë të jenë baballarë të mirë, dhe të përfshirë me rritjen e fëmijëve. Sot, jane baballarët, jo nënat, ata që raportojnë konfliktin më të madh mes punës dhe jetës.
Either way, by the way, if you think it's hard for traditional families to sort out these new roles, just imagine what it's like now for non-traditional families: families with two dads, families with two moms, single-parent households. They are truly improvising as they go.
Sidoqë të jetë, nëse mendoni që është vështire për familjet tradicionale të klasifikojnë këto role të reja, imagjinoni se si është për familjet jo-tradicionale: familjet me dy baballarë, familjet me dy nëna, shtëpi me vetëm një prind. Ata me të vërtetë po sajojnë rrugën e tyre.
Now, in a more progressive country, and forgive me here for capitulating to cliché and invoking, yes, Sweden, parents could rely on the state for support. There are countries that acknowledge the anxieties and the changing roles of mothers and fathers. Unfortunately, the United States is not one of them, so in case you were wondering what the U.S. has in common with Papua New Guinea and Liberia, it's this: We too have no paid maternity leave policy. We are one of eight known countries that does not.
Tani, në një vend më progresiv, dhe më falni që po përdor të zakonshmen, po, e kam fjalën për Suedinë, prindërit mund të mbështeten tek shteti për mbështetje. Ka shtete të cilat e njohin ankthin që vjen me këtë ndërrim rolesh të nënave dhe baballarëve. Fatkeqësisht, SHBA nuk eshte një prej këtyre shteteve, kështu që nëse po mendoni se cfarë ka Amerika të përbashkët me Papua New Guinea dhe Liberinë, është kjo: Ne nuk kemi leje lindje të paguar. Ne jemi një prej tetë shteteve që nuk e kane ketë politikë.
In this age of intense confusion, there is just one goal upon which all parents can agree, and that is whether they are tiger moms or hippie moms, helicopters or drones, our kids' happiness is paramount. That is what it means to raise kids in an age when they are economically worthless but emotionally priceless. We are all the custodians of their self-esteem. The one mantra no parent ever questions is, "All I want is for my children to be happy." And don't get me wrong: I think happiness is a wonderful goal for a child. But it is a very elusive one. Happiness and self-confidence, teaching children that is not like teaching them how to plow a field. It's not like teaching them how to ride a bike. There's no curriculum for it. Happiness and self-confidence can be the byproducts of other things, but they cannot really be goals unto themselves. A child's happiness is a very unfair burden to place on a parent. And happiness is an even more unfair burden to place on a kid.
Në këtë periudhë të konfuzionit ka vetëm një qëllim për të cilin mund të pajtohen të gjithë prindërit, dhe kjo ka të bëje me të gjithë, pa marr parasysh a jane nëna tigresha, apo hipi, nëna që sillen gjithmonë rreth fëmijëve apo nëna përtace. Ne të gjitha e dëshirojmë lumturinë për fëmijët tanë. Ja cfarë do të thotë të rrisësh fëmijë në një periudhe ku ata janë ekonomikisht të pavlerë, por emocionalisht të cmuar. Ne jemi mbrojtësit e vetë-besimit të tyre. Nje thënie e vetme të cilën as një prind nuk e dyshon është, "Une vetëm dua që fëmija im të jetë i lumtur." Mos më keqkuptoni: Mendoj që lumturija është një qëllim i mrekullueshëm për një fëmijë. Por është një qëllim i pakapshëm. Lumturia dhe vetë-besimi, janë gjëra që nuk mësohen sic mësohet punimi i tokës. Nuk është sikur po i mësojmë ta ngasin bicikletën. Nuk ka asnjë plan-program për këtë. Lumturia dhe vetë-besimi mund të jenë produkte të gjërave tjera, por nuk mund të jenë qëllime në vetvete. Lumturija e një fëmije është një barrë e padrejtë për prindërit. Lumturija është një barrë edhe me e padrejtë për fëmijët.
And I have to tell you, I think it leads to some very strange excesses. We are now so anxious to protect our kids from the world's ugliness that we now shield them from "Sesame Street." I wish I could say I was kidding about this, but if you go out and you buy the first few episodes of "Sesame Street" on DVD, as I did out of nostalgia, you will find a warning at the beginning saying that the content is not suitable for children. (Laughter) Can I just repeat that? The content of the original "Sesame Street" is not suitable for children. When asked about this by The New York Times, a producer for the show gave a variety of explanations. One was that Cookie Monster smoked a pipe in one skit and then swallowed it. Bad modeling. I don't know. But the thing that stuck with me is she said that she didn't know whether Oscar the Grouch could be invented today because he was too depressive. I cannot tell you how much this distresses me. (Laughter) You are looking at a woman who has a periodic table of the Muppets hanging from her cubicle wall. The offending muppet, right there.
Duhet t'ju them që, mendoj se te con deri në tejkalime të cuditshme. Ne jemi në ankth sepse gjithmonë dëshirojmë ti mbrojmë fëmijët nga gjërat e shëmtuara në botë dhe i mbrojmë nga "Sesame Street." Do kisha dëshirë të them që po bëj shaka, por nëse shkoni dhe bleni episodet e parë të "Sesame Street" në DVD, ashtu si bëra unë për shkak të nostalgjisë, do të gjeni një paralajmërim që thotë se ky material nuk është i përshtatshëm për fëmijë. (Të qeshura) A mund të përsëris këtë? Materiali origjinal i "Sesame Street" nuk është i përshtatshëm për fëmijë. Kur New York Times pyeti një producent te programit për këtë, ai dha disa shpjegime. Një prej tyre ishte që Cookie Monster tymoste një llullë ne nje skec dhe pastaj e përpiu ate. Model i keq. Nuk e di. Ajo që më bëri më së shumti përshtypje ishte që ajo tha se nuk e dinte nëse Oscar the Grouch mund të krijohej sot sepse ai ishte shume depresiv. Nuk mund t'ju them se sa shumë më stresoi kjo. (Të qeshura) Ju po shikoni një grua që ka një tabele periodike të Muppets që varet në murin e saj. Muppet ofenduese, kjo këtu.
That's my son the day he was born. I was high as a kite on morphine. I had had an unexpected C-section. But even in my opiate haze, I managed to have one very clear thought the first time I held him. I whispered it into his ear. I said, "I will try so hard not to hurt you." It was the Hippocratic Oath, and I didn't even know I was saying it. But it occurs to me now that the Hippocratic Oath is a much more realistic aim than happiness. In fact, as any parent will tell you, it's awfully hard. All of us have said or done hurtful things that we wish to God we could take back. I think in another era we did not expect quite so much from ourselves, and it is important that we all remember that the next time we are staring with our hearts racing at those bookshelves. I'm not really sure how to create new norms for this world, but I do think that in our desperate quest to create happy kids, we may be assuming the wrong moral burden. It strikes me as a better goal, and, dare I say, a more virtuous one, to focus on making productive kids and moral kids, and to simply hope that happiness will come to them by virtue of the good that they do and their accomplishments and the love that they feel from us. That, anyway, is one response to having no script. Absent having new scripts, we just follow the oldest ones in the book -- decency, a work ethic, love — and let happiness and self-esteem take care of themselves. I think if we all did that, the kids would still be all right, and so would their parents, possibly in both cases even better.
Ky është djali im në ditën e lindjes. Isha nën efektin e morfines. kisha kaluar një operacion cezarian të papritur. Por edhe në gjendjen time të pirë, munda të kisha një mendim të qarte në momentin që e mbajta djalin. I përshpërita në veshin e tij. I thashe "Do provoj të mos të lëndoj." Ishte Betimi i Hipokratit, dhe as unë nuk e dija që po e thosha. Tani e kuptoj që Betimi i Hipokratit është shumë me realist se sa qëllimi yne për lumturi. Në fakt, cdo prind do ju thotë që është shumë vështirë. Të gjithë ne kemi thënë apo bërë gjëra që lëndojnë që do kishim dëshirë që Zoti ti merrte. Mendoj që në një periudhë tjetër ne nuk prisnim kaq shumë nga vetëvetja, dhe është e rëndësishme të kujtojmë këtë heren e ardhshme kur t'ia ngulim syte me zemer ne dore te raftet e librave. Nuk e di se si të krijoj rregulla të reja për këtë botë, por mendoj që në kërkimin tonë të dëshpëruar për të krijuar fëmijë të lumtur, mund të supozojmë një barrë të gabuar morale. Më duket që një qëllim më i mirë dhe më i virtytshëm është të përqëndrohemi tek krijimi i fëmijëve me produktiv dhe më të moralshëm, dhe të shpresojmë që lumturia do vije tek ata përmes të mirës që ata bëjnë dhe arritjeve të tyre dhe dashurisë që marrin nga ne. Kjo është vetëm një përgjigje për prindërit pa skript. Nëse nuk kemi rregulla të reja, do i ndjekim ato më të vjetrat në libër -- mirësjellje, etikë pune, dashuri -- dhe ta lejojmë lumturinë dhe vetë-besimin. Mendoj që nëse të gjithë e bëjmë këtë, fëmijët do jene mirë, dhe prindërit po ashtu, mundësisht në të dy rastet.
Thank you.
Falemnderit.
(Applause)
(Duartrokitje)