When I was born, there was really only one book about how to raise your children, and it was written by Dr. Spock. (Laughter) Thank you for indulging me. I have always wanted to do that.
Toen ik werd geboren bestond er eigenlijk maar één boek over hoe je je kinderen moest opvoeden en dat was geschreven door Dr. Spock. (Gelach) Ja sorry hoor, maar dat heb ik altijd al een keer willen doen.
No, it was Benjamin Spock, and his book was called "The Common Sense Book of Baby And Child Care." It sold almost 50 million copies by the time he died. Today, I, as the mother of a six-year-old, walk into Barnes and Noble, and see this. And it is amazing the variety that one finds on those shelves. There are guides to raising an eco-friendly kid, a gluten-free kid, a disease-proof kid, which, if you ask me, is a little bit creepy. There are guides to raising a bilingual kid even if you only speak one language at home. There are guides to raising a financially savvy kid and a science-minded kid and a kid who is a whiz at yoga. Short of teaching your toddler how to defuse a nuclear bomb, there is pretty much a guide to everything.
Nee, het was Benjamin Spock, en het boek heette 'Baby- en kinderverzorging'. Toen hij overleed waren er al 50 miljoen exemplaren van verkocht. Tegenwoordig loop ik, als moeder van een zesjarige, een boekhandel binnen en zie ik dit. Het is echt niet te geloven wat je allemaal in de schappen vindt. Er zijn handboeken over het opvoeden van een ecovriendelijk kind, een glutenvrij kind, een ziektebestendig kind, wat mij persoonlijk wel heel eng klinkt. Er zijn er ook voor tweetalige kinderen, zelfs als je thuis maar één taal spreekt. Er zijn boeken voor het grootbrengen van een financieel slim kind of voor een wetenschappelijke bolleboos of voor een kind wat uitblinkt in yoga. Afgezien van hoe je je kind moet leren een atoombom te ontmantelen is er zo ongeveer overal wel een handboek voor.
All of these books are well-intentioned. I am sure that many of them are great. But taken together, I am sorry, I do not see help when I look at that shelf. I see anxiety. I see a giant candy-colored monument to our collective panic, and it makes me want to know, why is it that raising our children is associated with so much anguish and so much confusion? Why is it that we are at sixes and sevens about the one thing human beings have been doing successfully for millennia, long before parenting message boards and peer-reviewed studies came along? Why is it that so many mothers and fathers experience parenthood as a kind of crisis?
Al die boeken zijn goed bedoeld en er zitten vast hele goede tussen. Maar als geheel zo, als ik eerlijk ben, zie ik geen hulp als ik naar die schappen kijk, ik zie angst. Ik zie een gigantisch snoepkleurig monument voor onze collectieve paniek. De vraag dringt zich bij me op waarom het grootbrengen van onze kinderen zorgt voor zoveel benauwdheid en zoveel verwarring. Waarom worstelen we zo met dat ene ding dat mensen al eeuwenlang met succes hebben gedaan, lang voor het ontstaan van fora over ouderschap en collegiaal getoetste studies? Waarom is het toch dat zo veel vaders en moeders het ouderschap ervaren als een soort crisis?
Crisis might seem like a strong word, but there is data suggesting it probably isn't. There was, in fact, a paper of just this very name, "Parenthood as Crisis," published in 1957, and in the 50-plus years since, there has been plenty of scholarship documenting a pretty clear pattern of parental anguish. Parents experience more stress than non-parents. Their marital satisfaction is lower. There have been a number of studies looking at how parents feel when they are spending time with their kids, and the answer often is, not so great. Last year, I spoke with a researcher named Matthew Killingsworth who is doing a very, very imaginative project that tracks people's happiness, and here is what he told me he found: "Interacting with your friends is better than interacting with your spouse, which is better than interacting with other relatives, which is better than interacting with acquaintances, which is better than interacting with parents, which is better than interacting with children. Who are on par with strangers." (Laughter)
Crisis lijkt misschien een groot woord maar er zijn genoeg gegevens die dat woord ondersteunen. Er was trouwens een rapport met precies die naam, "Ouderschap als Crisis", gepubliceerd in 1957. In de meer dan vijftig jaar sindsdien hebben meer dan genoeg wetenschappers een duidelijk patroon gedocumenteerd over de angst van ouders. Ouders ervaren meer stress dan niet-ouders. Ze zijn minder tevreden over hun huwelijk. Er zijn onderzoeken geweest naar hoe ouders zich voelen wanneer ze tijd besteden met hun kinderen en het antwoord is vaak: niet geweldig. Vorig jaar sprak ik met een onderzoeker, Matthew Killingsworth, die een heel creatief project aan het doen is dat het geluksgevoel van mensen peilt. Hij vertelde me dat hij dit had vastgesteld: "Interactie met je vrienden is leuker dan interactie met je partner, wat weer leuker is dan interactie met andere familiegenoten, wat leuker is dan interactie met bekenden, wat weer leuker is dan interactie met ouders, wat leuker is dan interactie met kinderen. Die scoren ongeveer gelijk met vreemden." (Gelach)
But here's the thing. I have been looking at what underlies these data for three years, and children are not the problem. Something about parenting right now at this moment is the problem. Specifically, I don't think we know what parenting is supposed to be. Parent, as a verb, only entered common usage in 1970. Our roles as mothers and fathers have changed. The roles of our children have changed. We are all now furiously improvising our way through a situation for which there is no script, and if you're an amazing jazz musician, then improv is great, but for the rest of us, it can kind of feel like a crisis.
Maar weet je wat het is, ik heb drie jaar lang gezocht naar wat hier achter zit en kinderen zijn niet het probleem. Er zit gewoon op dit moment iets niet goed met het ouderschap. Om precies te zijn denk ik dat we niet weten wat het ouderschap hoort te zijn. In het Engels werd 'parent' als werkwoord pas in 1970 algemeen gebruikt. Onze rollen als moeders en vaders zijn veranderd. De rollen van onze kinderen zijn veranderd. We improviseren ons nu allemaal door een situatie heen waar geen draaiboek voor is. Als je een geweldige jazzmuzikant bent, is improviseren prachtig maar voor de rest van ons voelt het als een soort crisis. Hoe komen we hier zo verzeild?
So how did we get here? How is it that we are all now navigating a child-rearing universe without any norms to guide us? Well, for starters, there has been a major historical change. Until fairly recently, kids worked, on our farms primarily, but also in factories, mills, mines. Kids were considered economic assets. Sometime during the Progressive Era, we put an end to this arrangement. We recognized kids had rights, we banned child labor, we focused on education instead, and school became a child's new work. And thank God it did. But that only made a parent's role more confusing in a way. The old arrangement might not have been particularly ethical, but it was reciprocal. We provided food, clothing, shelter, and moral instruction to our kids, and they in return provided income.
Waarom moeten we zelf zo de weg zoeken op het gebied van ouderschap zonder dat we enige leidraad hebben? Nou, om te beginnen heeft er een grote verandering plaatsgevonden. Tot niet zo lang geleden werkten onze kinderen, voornamelijk op onze boerderijen maar ook in fabrieken en in mijnen. Kinderen werden gezien als economische activa. Aan het begin van de vorige eeuw zijn we daarmee gestopt. We realiseerden ons dat kinderen rechten hebben. We verboden kinderarbeid, we gingen ons richten op de ontwikkeling en de school werd hun nieuwe werkplek. God zij dank. Dat maakte de rol van de ouder wel verwarrender. De oude rolverdeling was misschien niet zo ethisch maar hij was wel wederkerig. Wij zorgden voor eten, kleren, onderdak, en morele vorming van onze kinderen, en zij zorgden voor inkomen.
Once kids stopped working, the economics of parenting changed. Kids became, in the words of one brilliant if totally ruthless sociologist, "economically worthless but emotionally priceless." Rather than them working for us, we began to work for them, because within only a matter of decades it became clear: if we wanted our kids to succeed, school was not enough. Today, extracurricular activities are a kid's new work, but that's work for us too, because we are the ones driving them to soccer practice. Massive piles of homework are a kid's new work, but that's also work for us, because we have to check it. About three years ago, a Texas woman told something to me that totally broke my heart. She said, almost casually, "Homework is the new dinner." The middle class now pours all of its time and energy and resources into its kids, even though the middle class has less and less of those things to give. Mothers now spend more time with their children than they did in 1965, when most women were not even in the workforce.
Toen onze kinderen stopten met werken, veranderden de economische regels van het ouderschap. Kinderen werden, volgens een briljante maar meedogenloze socioloog, "economisch waardeloos maar emotioneel onbetaalbaar". In plaats van dat zij voor ons werkten, gingen wij voor hen werken, want binnen een paar decennia werd het wel duidelijk: als we wilden dat onze kinderen slaagden, was alleen school niet genoeg. Vandaag zijn buitenschoolse activiteiten het nieuwe werk van kinderen, maar dat betekent ook werk voor ons, want wij moeten ze naar de training brengen. Enorme hoeveelheden huiswerk is het nieuwe werk van kinderen, maar dat is ook werk voor ons, want wij moeten het nakijken. Een jaar of drie geleden zij een vrouw uit Texas iets tegen me waar ik echt stuk van was. Ze zei, bijna terloops: "Huiswerk is het nieuwe avondeten." De middenklasse steekt nu al haar tijd, energie en middelen in haar kinderen en dat terwijl ze daar steeds minder van te vergeven hebben. Moeders besteden nu meer tijd met hun kinderen dan ze deden in 1965, terwijl moeders toen amper nog werkten.
It would probably be easier for parents to do their new roles if they knew what they were preparing their kids for. This is yet another thing that makes modern parenting so very confounding. We have no clue what portion our wisdom, if any, is of use to our kids. The world is changing so rapidly, it's impossible to say. This was true even when I was young. When I was a kid, high school specifically, I was told that I would be at sea in the new global economy if I did not know Japanese. And with all due respect to the Japanese, it didn't turn out that way. Now there is a certain kind of middle-class parent that is obsessed with teaching their kids Mandarin, and maybe they're onto something, but we cannot know for sure. So, absent being able to anticipate the future, what we all do, as good parents, is try and prepare our kids for every possible kind of future, hoping that just one of our efforts will pay off. We teach our kids chess, thinking maybe they will need analytical skills. We sign them up for team sports, thinking maybe they will need collaborative skills, you know, for when they go to Harvard Business School. We try and teach them to be financially savvy and science-minded and eco-friendly and gluten-free, though now is probably a good time to tell you that I was not eco-friendly and gluten-free as a child. I ate jars of pureed macaroni and beef. And you know what? I'm doing okay. I pay my taxes. I hold down a steady job. I was even invited to speak at TED. But the presumption now is that what was good enough for me, or for my folks for that matter, isn't good enough anymore. So we all make a mad dash to that bookshelf, because we feel like if we aren't trying everything, it's as if we're doing nothing and we're defaulting on our obligations to our kids.
Die nieuwe rol zou de ouders waarschijnlijk beter afgaan als ze wisten waar ze hun kinderen voor klaarstoomden. Dat is ook nog eens iets wat het moderne ouderschap zo lastig maakt. We hebben geen idee of, en welk deel van, onze wijsheid onze kinderen van pas zal komen. De wereld verandert zo snel, het is haast niet te zeggen. Dat was al zo toen ik jong was. Op de middelbare school werd me verteld dat ik in de nieuwe wereldeconomie geen schijn van kans had als ik geen Japans sprak. En met alle respect voor Japan, zo is het niet gelopen. Op dit moment zijn er ouders uit de middenklasse die zijn geobsedeerd met het onderwijzen van Chinees. Misschien hebben ze wel een punt, we weten het niet. Dus zolang we de toekomst niet kunnen voorspellen, proberen we als verantwoordelijke ouders onze kinderen maar voor te bereiden op welke toekomst dan ook, hopende dat één van onze inspanningen dan toch resultaat oplevert. We leren onze kinderen schaken, want misschien hebben ze analytisch vermogen nodig. We doen ze op een sportvereniging, om hun samenwerkingsvaardigheden verder te ontwikkelen voor als ze misschien op Harvard gaan studeren. We proberen ze financieel slim te maken, wetenschappelijk en ecovriendelijk en glutenvrij, al ik moet nu wel even eerlijk zeggen dat ik zelf geen ecovriendelijk of glutenvrij kind was. Ik at gepureerde macaroni met rundvlees. En weet je wat? Het gaat best goed. Ik betaal belasting. Ik heb een vaste baan. Ze laten me zelfs bij TED spreken! Maar men gaat er nu van uit dat wat goed genoeg was voor mij, of voor mijn ouders, nu niet goed genoeg meer is. Dus sprinten we als wilden naar die boekenplank want we hebben het gevoel dat als we er niet alles aan doen, dat we er dan eigenlijk niks aan doen en dat we tekort schieten in onze verantwoordelijkheid. Het is dus moeilijk genoeg om onze weg te vinden
So it's hard enough to navigate our new roles as mothers and fathers. Now add to this problem something else: we are also navigating new roles as husbands and wives because most women today are in the workforce. This is another reason, I think, that parenthood feels like a crisis. We have no rules, no scripts, no norms for what to do when a child comes along now that both mom and dad are breadwinners. The writer Michael Lewis once put this very, very well. He said that the surest way for a couple to start fighting is for them to go out to dinner with another couple whose division of labor is ever so slightly different from theirs, because the conversation in the car on the way home goes something like this: "So, did you catch that Dave is the one who walks them to school every morning?" (Laughter) Without scripts telling us who does what in this brave new world, couples fight, and both mothers and fathers each have their legitimate gripes. Mothers are much more likely to be multi-tasking when they are at home, and fathers, when they are at home, are much more likely to be mono-tasking. Find a guy at home, and odds are he is doing just one thing at a time. In fact, UCLA recently did a study looking at the most common configuration of family members in middle-class homes. Guess what it was? Dad in a room by himself. According to the American Time Use Survey, mothers still do twice as much childcare as fathers, which is better than it was in Erma Bombeck's day, but I still think that something she wrote is highly relevant: "I have not been alone in the bathroom since October." (Laughter)
als vaders en moeders. Bovenop dit probleem komt nog iets anders: we proberen ook nieuwe wegen te vinden als echtgenoten omdat er tegenwoordig zoveel vrouwen zijn gaan werken. Dit is denk ik nog een reden waarom het ouderschap aanvoelt als een crisis. We hebben geen regels, geen draaiboek, geen normen, voor hoe we voor een kind moeten zorgen, nu zowel man als vrouw een baan hebben. Schrijver Michael Lewis zei het ooit heel treffend. Hij zei dat als een stel ruzie wil dat ze maar één ding hoeven te doen en dat is uit gaan eten met een ander stel dat een werkverdeling heeft dat maar een klein beetje afwijkt van het hunne, want het gesprek in de auto op de weg terug naar huis gaat dan ongeveer zo: "Hoorde je dat Dave degene is die de kinderen 's ochtends naar school brengt?" (Gelach) Zonder draaiboek voor wie wat doet maken stellen ruzie en zowel vaders als moeders hebben soms goede redenen om te mopperen. Moeders hebben eerder de neiging om thuis meerdere dingen tegelijk te doen. Vaders zijn, wanneer ze thuis zijn, eerder aan het mono-tasken. Als een man thuis is vind je hem meestal maar met één ding tegelijk bezig. De universiteit UCLA deed onlangs een onderzoek naar de meest voorkomende vorm van familieleden in middenklassehuishoudens. En wat denk je? Vader in een kamer apart. Volgens het Amerikaanse Tijdsgebruiksonderzoek zorgen moeders nog twee keer zoveel voor kinderen als vaders. Dat is beter dan in de tijd van Erma Bombeck maar toch denk ik dat iets wat zij schreef nog steeds heel relevant is: "Ik ben sinds oktober niet meer alleen in de badkamer geweest." (Gelach)
But here is the thing: Men are doing plenty. They spend more time with their kids than their fathers ever spent with them. They work more paid hours, on average, than their wives, and they genuinely want to be good, involved dads. Today, it is fathers, not mothers, who report the most work-life conflict.
Begrijp me niet verkeerd: mannen doen een hoop. Ze besteden meer tijd met hun kinderen dan hun vaders ooit met hen deden. Ze maken gemiddeld meer betaalde uren dan hun vrouwen, en ze willen echt wel goede, betrokken vaders zijn. Vandaag de dag zijn het vaders, niet moeders, die de meeste conflicten melden tussen thuis en werk. Trouwens,
Either way, by the way, if you think it's hard for traditional families to sort out these new roles, just imagine what it's like now for non-traditional families: families with two dads, families with two moms, single-parent households. They are truly improvising as they go.
als die rolverdeling al zo lastig is in traditionele gezinnen stel je eens voor hoe het nu is voor niet-traditionele gezinnen: gezinnen met twee vaders of twee moeders, éénoudergezinnen. Die moeten echt gaandeweg improviseren. In een wat progressiever land,
Now, in a more progressive country, and forgive me here for capitulating to cliché and invoking, yes, Sweden, parents could rely on the state for support. There are countries that acknowledge the anxieties and the changing roles of mothers and fathers. Unfortunately, the United States is not one of them, so in case you were wondering what the U.S. has in common with Papua New Guinea and Liberia, it's this: We too have no paid maternity leave policy. We are one of eight known countries that does not.
en vergeef me als ik in clichés verval maar het is niet anders: Zweden, kunnen ouders terugvallen op de overheid voor ondersteuning. Er zijn landen die de onrust onderkennen van de veranderende rollen van vaders en moeders. Helaas behoort de Verenigde Staten niet tot die landen, dus mocht je je afvragen wat de VS gemeen heeft met Papoea-Nieuw-Guinea en Liberia, dan is dat het volgende: We hebben hier geen betaald zwangerschapsverlof. We zijn een van slechts acht landen waarvan bekend is dat ze dat niet doen.
In this age of intense confusion, there is just one goal upon which all parents can agree, and that is whether they are tiger moms or hippie moms, helicopters or drones, our kids' happiness is paramount. That is what it means to raise kids in an age when they are economically worthless but emotionally priceless. We are all the custodians of their self-esteem. The one mantra no parent ever questions is, "All I want is for my children to be happy." And don't get me wrong: I think happiness is a wonderful goal for a child. But it is a very elusive one. Happiness and self-confidence, teaching children that is not like teaching them how to plow a field. It's not like teaching them how to ride a bike. There's no curriculum for it. Happiness and self-confidence can be the byproducts of other things, but they cannot really be goals unto themselves. A child's happiness is a very unfair burden to place on a parent. And happiness is an even more unfair burden to place on a kid.
In deze tijd van intense verwarring is er maar één doel waar alle ouders het over eens zijn, of ze nou tijgermoeders zijn, hippiemoeders, of helikoptermoeders, het geluk van onze kinderen staat voorop. Zo is het om kinderen groot te brengen in een tijd waarin ze economisch waardeloos maar emotioneel onbetaalbaar zijn. We zijn allemaal de hoeders van hun gevoel van eigenwaarde. Het enige mantra waar geen enkele ouder vraagtekens bij zet, is: "Ik wil alleen maar dat mijn kind gelukkig is." Begrijp me niet verkeerd, ik denk dat geluk een prachtig doel is voor een kind. Maar het is wel een heel ongrijpbaar doel. Geluk en zelfvertrouwen, het zijn geen dingen die je leert zoals je leert ploegen. Het niet zoals je ze leert fietsen. Er bestaat geen handleiding voor. Geluk en zelfvertrouwen kunnen het neveneffect zijn van andere dingen, ze kunnen geen doel op zich zijn. Een kind gelukkig maken is een onredelijke opdracht voor een ouder. En gelukkig zijn is een nog onredelijker opdracht voor een kind zelf.
And I have to tell you, I think it leads to some very strange excesses. We are now so anxious to protect our kids from the world's ugliness that we now shield them from "Sesame Street." I wish I could say I was kidding about this, but if you go out and you buy the first few episodes of "Sesame Street" on DVD, as I did out of nostalgia, you will find a warning at the beginning saying that the content is not suitable for children. (Laughter) Can I just repeat that? The content of the original "Sesame Street" is not suitable for children. When asked about this by The New York Times, a producer for the show gave a variety of explanations. One was that Cookie Monster smoked a pipe in one skit and then swallowed it. Bad modeling. I don't know. But the thing that stuck with me is she said that she didn't know whether Oscar the Grouch could be invented today because he was too depressive. I cannot tell you how much this distresses me. (Laughter) You are looking at a woman who has a periodic table of the Muppets hanging from her cubicle wall. The offending muppet, right there.
Ik denk zelfs dat het tot vreemde excessen leidt. We proberen inmiddels zo verkrampt onze kinderen in bescherming te nemen dat we ze niet meer naar Sesamstraat laten kijken. Ik zou graag zeggen dat het een grapje was maar als je de dvd koopt met de eerste afleveringen van Sesamstraat, zoals ik uit pure nostalgie heb gedaan, zie je in het begin een waarschuwing dat het programma niet geschikt is voor kinderen. (Gelach) Mag ik dat even herhalen? De oorspronkelijke afleveringen van Sesamstraat zijn niet geschikt voor kinderen. Toen de producer ernaar gevraagd werd door de New York Times, gaf hij daar een aantal verklaringen voor. Een ervan was dat in een van de sketches het koekjesmonster een pijp inslikte. Gaf hij het slechte voorbeeld? Maar wat mij het meeste bijbleef, was dat ze zei dat volgens haar Oscar Mopperkont vandaag de dag niet zou worden verzonnen omdat hij te depressief zou zijn. Ja nou, dat vind ik ook heel zorgelijk! (Gelach) Hier staat een vrouw die in haar kantoor een overzicht van de Muppets aan de muur heeft hangen. De gewraakte muppet, daarzo.
That's my son the day he was born. I was high as a kite on morphine. I had had an unexpected C-section. But even in my opiate haze, I managed to have one very clear thought the first time I held him. I whispered it into his ear. I said, "I will try so hard not to hurt you." It was the Hippocratic Oath, and I didn't even know I was saying it. But it occurs to me now that the Hippocratic Oath is a much more realistic aim than happiness. In fact, as any parent will tell you, it's awfully hard. All of us have said or done hurtful things that we wish to God we could take back. I think in another era we did not expect quite so much from ourselves, and it is important that we all remember that the next time we are staring with our hearts racing at those bookshelves. I'm not really sure how to create new norms for this world, but I do think that in our desperate quest to create happy kids, we may be assuming the wrong moral burden. It strikes me as a better goal, and, dare I say, a more virtuous one, to focus on making productive kids and moral kids, and to simply hope that happiness will come to them by virtue of the good that they do and their accomplishments and the love that they feel from us. That, anyway, is one response to having no script. Absent having new scripts, we just follow the oldest ones in the book -- decency, a work ethic, love — and let happiness and self-esteem take care of themselves. I think if we all did that, the kids would still be all right, and so would their parents, possibly in both cases even better.
Dat is mijn zoon op zijn geboortedag. Ik was compleet high van de morfine. Ik had een ongeplande keizersnede ondergaan. Maar zelfs door die opium-nevel heen had ik toch een hele heldere gedachte toen ik hem het voor het eerst vasthield. Ik fluisterde het in zijn oor. Ik zei: "Ik zal zo goed mijn best doen om je niet pijn te doen." De Eed van Hippocrates, niet dat ik dat wist, trouwens. Maar het komt me nu zo voor dat die Eed van Hippocrates een veel realistischer doel is dan geluk. En iedere ouder zal je vertellen hoe moeilijk dat nog is. Iedereen van ons heeft wel eens dingen gezegd of gedaan die pijn doen. Dingen die we maar wát graag ongedaan zouden maken. Ik denk dat we vroeger niet zulke hoge eisen stelde aan onszelf. Iets waar we onszelf maar aan moeten herinneren wanneer we weer eens radeloos voor die boekenplanken staan. Ik weet niet hoe we ons nieuwe normen moeten stellen voor in de huidige wereld maar ik denk wel dat, in onze wanhopige pogingen om onze kinderen gelukkig te maken, we onszelf misschien de verkeerde morele last opleggen. Het lijkt me een beter doel, en mischien wel een deugdzamer doel, ons best te doen voor productieve kinderen en moreel sterke kinderen, en te hopen dat ze gelukkig zullen worden door het goed dat ze doen en hun prestaties en de liefde die ze van ons voelen. Dat is in ieder geval één manier om zonder script te werken. Zonder nieuwe regels volgen we gewoon de oudste die er zijn: fatsoen, een arbeidsethos, liefde. Laat geluk en een gevoel van eigenwaarde daar dan het resultaat van zijn. Ik denk dat, als we dat zouden doen, het prima zou gaan met onze kinderen, en ook met hun ouders, misschien nog wel beter.
Thank you.
Dank jullie wel.
(Applause)
(Applaus)