Όταν γεννήθηκα, υπήρχε ουσιαστικά μόνο ένα βιβλίο, για το πώς να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, και ήταν γραμμένο από τον Δρ. Σποκ. (Γέλια) Ευχαριστώ που γελάτε. Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό.
When I was born, there was really only one book about how to raise your children, and it was written by Dr. Spock. (Laughter) Thank you for indulging me. I have always wanted to do that.
Όχι, ήταν ο Μπέντζαμιν Σπόκ, και ήταν «Το βιβλίο της Κοινής Λογικής για τη Βρεφική και Παιδική Φροντίδα». Πούλησε σχεδόν 50 εκατομμύρια αντίτυπα ως τον θάνατό του. Σήμερα, εγώ, ως μητέρα ενός εξάχρονου, μπαίνω στο βιβλιοπωλείο Μπάρνς και Νόμπλ, και βλέπω αυτό. Και είναι εκπληκτική η ποικιλία που βρίσκει κανείς σ' αυτά τα ράφια. Υπάρχουν οδηγοί για να αναθρέψεις ένα παιδί φιλικό προς το περιβάλλον, ένα παιδί χωρίς γλουτένη, ένα παιδί ανθεκτικό στις ασθένειες, που, αν με ρωτήσεις, είναι λίγο ανατριχιαστικό. Οδηγοί για να αναθρέψεις ένα δίγλωσσο παιδί ακόμη και αν μιλάς μόνο μια γλώσσα στο σπίτι. Οδηγοί για να μεγαλώσεις ένα παιδί με αντίληψη των οικονομικών ή ένα παιδί με επιστημονική σκέψη και ένα παιδί-θαύμα στη γιόγκα. Εκτός από το να διδάξεις το νήπιο σου πώς να εξουδετερώσει μια πυρηνική βόμβα, υπάρχει ένας οδηγός σχεδόν για τα πάντα.
No, it was Benjamin Spock, and his book was called "The Common Sense Book of Baby And Child Care." It sold almost 50 million copies by the time he died. Today, I, as the mother of a six-year-old, walk into Barnes and Noble, and see this. And it is amazing the variety that one finds on those shelves. There are guides to raising an eco-friendly kid, a gluten-free kid, a disease-proof kid, which, if you ask me, is a little bit creepy. There are guides to raising a bilingual kid even if you only speak one language at home. There are guides to raising a financially savvy kid and a science-minded kid and a kid who is a whiz at yoga. Short of teaching your toddler how to defuse a nuclear bomb, there is pretty much a guide to everything.
Όλα αυτά τα βιβλία είναι καλοπροαίρετα. Είμαι σίγουρη ότι πολλά από αυτά είναι υπέροχα. Αλλά γενικά, λυπάμαι, δεν βλέπω βοήθεια όταν κοιτάζω αυτό το ράφι. Βλέπω ανησυχία. Βλέπω ένα γιγάντιο καραμελόχρωμο μνημείο αφιερωμένο στον συλλογικό πανικό μας, και με κάνει να θέλω να μάθω, γιατί η ανατροφή των παιδιών μας σχετίζεται με τόση πολλή αγωνία και τόση πολλή σύγχυση; Γιατί είμαστε τόσο μπερδεμένοι για το ένα πράγμα που τα ανθρώπινα όντα κάνουν επιτυχημένα για χιλιετίες, πολύ πριν εμφανιστούν τα φόρουμ για γονείς και οι αξιολογηθείσες έρευνες από ομότιμους; Γιατί τόσες πολλές μητέρες και πατεράδες βιώνουν τον γονικό ρόλο σαν ένα είδος κρίσης;
All of these books are well-intentioned. I am sure that many of them are great. But taken together, I am sorry, I do not see help when I look at that shelf. I see anxiety. I see a giant candy-colored monument to our collective panic, and it makes me want to know, why is it that raising our children is associated with so much anguish and so much confusion? Why is it that we are at sixes and sevens about the one thing human beings have been doing successfully for millennia, long before parenting message boards and peer-reviewed studies came along? Why is it that so many mothers and fathers experience parenthood as a kind of crisis?
Η κρίση μπορεί να φαίνεται έντονη λέξη, αλλά υπάρχουν δεδομένα που υπονοούν ότι μάλλον δεν είναι. Όντως υπήρχε μια εφημερίδα με αυτό ακριβώς το όνομα, «Ο ρόλος του γονιού ως κρίση», που εκδόθηκε το 1957 και για πάνω από 50 χρόνια από τότε, έχει υπάρξει όγκος εργασιών που τεκμηριώνουν ένα πολύ καθαρό μοτίβο γονικής αγωνίας. Οι γονείς βιώνουν περισσότερο στρες από τους μη γονείς. Η συζυγική τους ικανοποίηση είναι χαμηλότερη. Έχουν υπάρξει αρκετές μελέτες για το πώς νοιώθουν οι γονείς όταν περνούν χρόνο με τα παιδιά τους, και η απάντηση συχνά είναι, όχι τόσο υπέροχα. Πέρυσι μίλησα με έναν ερευνητή ονόματι Μάθιου Κίλινγκσγουέρθ ο οποίος κάνει ένα πάρα πολύ ευφάνταστο πρότζεκτ που ανιχνεύει την ευτυχία των ανθρώπων, και να τι βρήκε κατά τα λεγόμενά του: «Η συναναστροφή με φίλους σου είναι καλύτερη από τη συναναστροφή με τη σύζυγό σου, που είναι καλύτερη από τη συναναστροφή με άλλους συγγενείς, που είναι καλύτερη από το να συναναστρέφεσαι γνωστούς, που είναι καλύτερη από το να συναναστρέφεσαι γονείς, που είναι καλύτερη από το να συναναστρέφεσαι παιδιά, που είναι το ίδιο επίπεδο με τους ξένους». (Γέλια)
Crisis might seem like a strong word, but there is data suggesting it probably isn't. There was, in fact, a paper of just this very name, "Parenthood as Crisis," published in 1957, and in the 50-plus years since, there has been plenty of scholarship documenting a pretty clear pattern of parental anguish. Parents experience more stress than non-parents. Their marital satisfaction is lower. There have been a number of studies looking at how parents feel when they are spending time with their kids, and the answer often is, not so great. Last year, I spoke with a researcher named Matthew Killingsworth who is doing a very, very imaginative project that tracks people's happiness, and here is what he told me he found: "Interacting with your friends is better than interacting with your spouse, which is better than interacting with other relatives, which is better than interacting with acquaintances, which is better than interacting with parents, which is better than interacting with children. Who are on par with strangers." (Laughter)
Αλλά να ποιο είναι το θέμα. Ερευνώ το τι υπάρχει κάτω από αυτά τα δεδομένα για τρία χρόνια, και τα παιδιά δεν είναι το πρόβλημα. Κάτι σχετικά με τον γονικό ρόλο ακριβώς αυτή τη στιγμή είναι το πρόβλημα. Συγκεκριμένα, δεν νομίζω ότι γνωρίζουμε ποιός υποτίθεται ότι είναι ο γονικός ρόλος. Το ρήμα "parent" (=διεξάγω καθήκοντα γονέως) μπήκε σε χρήση μόλις το 1970. Οι ρόλοι μας σαν μητέρες και πατεράδες έχουν αλλάξει. Οι ρόλοι των παιδιών μας έχουν αλλάξει. Τώρα όλοι πανικόβλητοι αυτοσχεδιάζουμε την πορεία μας μέσα από μια κατάσταση για την οποία δεν υπάρχει σενάριο, και αν είσαι ένα εκπληκτικός μουσικός της τζάζ, τότε ο αυτοσχεδιασμός είναι υπέροχος, αλλά για τους υπόλοιπους από εμάς, μοιάζει κάπως σαν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
But here's the thing. I have been looking at what underlies these data for three years, and children are not the problem. Something about parenting right now at this moment is the problem. Specifically, I don't think we know what parenting is supposed to be. Parent, as a verb, only entered common usage in 1970. Our roles as mothers and fathers have changed. The roles of our children have changed. We are all now furiously improvising our way through a situation for which there is no script, and if you're an amazing jazz musician, then improv is great, but for the rest of us, it can kind of feel like a crisis.
Λοιπόν πώς φτάσαμε εδώ; Πώς γίνεται και ταξιδεύουμε όλοι μας τώρα σε ένα σύμπαν ανατροφής παιδιών χωρίς καθόλου πρότυπα να μας καθοδηγήσουν; Κατ' αρχάς λοιπόν, συνέβει μια σημαντική ιστορική αλλαγή. Μέχρι σχετικά πρόσφατα, τα παιδιά εργαζόταν, στις φάρμες μας κυρίως, αλλά επίσης σε εργοστάσια, μύλους, ορυχεία. Τα παιδιά θεωρούνταν οικονομικοί πόροι. Κάποια στιγμή κατά την Προοδευτική Εποχή, σταμάτησε αυτή η ρύθμιση. Αναγνωρίσαμε ότι τα παιδιά είχαν δικαιώματα, καταργήσαμε την παιδική εργασία, εστιάσαμε αντιθέτως στην εκπαίδευση, και το σχολείο έγινε η νέα δουλειά του παιδιού. Και δόξα τω Θεώ που έγινε. Αλλά αυτό απλά έκανε τον γονικό ρόλο πιο μπερδεμένο κατά κάποιο τρόπο. Η προηγούμενη ρύθμιση ίσως να μην ήταν ιδιαίτερα ηθική, αλλά ήταν αμοιβαία. Παρείχαμε τροφή, ρούχα, στέγη, και ηθική καθοδήγηση στα παιδιά μας, και αυτά σε αντάλλαγμα παρείχαν εισόδημα.
So how did we get here? How is it that we are all now navigating a child-rearing universe without any norms to guide us? Well, for starters, there has been a major historical change. Until fairly recently, kids worked, on our farms primarily, but also in factories, mills, mines. Kids were considered economic assets. Sometime during the Progressive Era, we put an end to this arrangement. We recognized kids had rights, we banned child labor, we focused on education instead, and school became a child's new work. And thank God it did. But that only made a parent's role more confusing in a way. The old arrangement might not have been particularly ethical, but it was reciprocal. We provided food, clothing, shelter, and moral instruction to our kids, and they in return provided income.
Όταν τα παιδιά σταμάτησαν να εργάζονται τα οικονομικά της ανατροφής των παιδιών άλλαξαν. Τα παιδιά έγιναν, σύμφωνα με ένα λαμπρό πλην όμως αδίστακτο κοινωνιολόγο, «οικονομικά άνευ αξίας αλλά συναισθηματικά ανεκτίμητα». Αντί να δουλεύουν αυτά για μας, αρχίσαμε εμείς να δουλεύουμε για αυτά, επειδή μέσα σε λίγες δεκαετίες έγινε ξεκάθαρο: αν θέλαμε τα παιδιά μας να πετύχουν, το σχολείο δεν ήταν αρκετό. Σήμερα οι εξωσχολικές δραστηριότητες είναι η νέα δουλειά ενός παιδιού αλλά είναι δική μας δουλειά επίσης, επειδή εμείς τα πάμε στην προπόνηση ποδοσφαίρου. Τεράστιοι σωροί ασκήσεων είναι η νέα δουλειά ενός παιδιού, αλλά είναι δουλειά και για μας γιατί πρέπει να την ελέγξουμε. Πριν περίπου τρία χρόνια, μια Τεξανή μου είπε κάτι που μου ράγισε εντελώς την καρδιά. Είπε σχεδόν ανέμελα, «Οι σχολικές εργασίες είναι το νέο δείπνο». Η μεσαία τάξη πλέον ρίχνει όλο τον χρόνο της και την ενέργεια και τους πόρους στα παιδιά της, αν και η μεσαία τάξη έχει όλο και λιγότερα από αυτά να δώσει. Οι μητέρες τώρα περνούν περισσότερο χρόνο με τα παιδιά τους απ' ό,τι το 1965, όταν οι πιο πολλές γυναίκες δεν ανήκαν καν στο εργατικό δυναμικό.
Once kids stopped working, the economics of parenting changed. Kids became, in the words of one brilliant if totally ruthless sociologist, "economically worthless but emotionally priceless." Rather than them working for us, we began to work for them, because within only a matter of decades it became clear: if we wanted our kids to succeed, school was not enough. Today, extracurricular activities are a kid's new work, but that's work for us too, because we are the ones driving them to soccer practice. Massive piles of homework are a kid's new work, but that's also work for us, because we have to check it. About three years ago, a Texas woman told something to me that totally broke my heart. She said, almost casually, "Homework is the new dinner." The middle class now pours all of its time and energy and resources into its kids, even though the middle class has less and less of those things to give. Mothers now spend more time with their children than they did in 1965, when most women were not even in the workforce.
Ίσως να ήταν ευκολότερο για τους γονείς να εκτελέσουν τον νέο ρόλο τους αν ήξεραν για τι πράγμα προετοιμάζουν τα παιδιά τους. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που ο σύγχρονος γονικός ρόλος είναι τόσο πολύ μπερδεμένος. Δεν έχουμε ιδέα αν κάποιο ποσοστό της σοφίας μας είναι χρήσιμο στα τα παιδιά μας. Ο κόσμος αλλάζει τόσο γρήγορα που είναι αδύνατον να ξέρουμε. Αυτό ίσχυε ακόμη και όταν εγώ ήμουν μικρή. Όταν ήμουν παιδί, στο γυμνάσιο συγκεκριμένα, μου είπαν ότι θα ήμουν χαμένη στη νέα παγκόσμια οικονομία αν δεν γνώριζα Ιαπωνικά. Με όλο τον σεβασμό στους Ιάπωνες, δεν επαληθεύτηκαν. Ένα συγκεκριμένο είδος γονιού της μεσαίας τάξης έχει εμμονή να μάθουν τα παιδιά του Κινέζικα, και ίσως να έχουν δίκιο, αλλά δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά. Έτσι, μην μπορώντας να προβλέψουμε το μέλλον, αυτό που κάνουμε όλοι σαν καλοί γονείς, είναι να προσπαθούμε να προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για κάθε πιθανό μέλλον, ελπίζοντας ότι κάποια από τις προσπάθειές μας θα αποδώσει. Μαθαίνουμε στα παιδιά μας σκάκι, μήπως τυχόν χρειαστούν αναλυτικές δεξιότητες. Τα γράφουμε σε ομαδικά σπόρ, πιστεύοντας ότι ίσως χρειαστούν συνεργατικές ικανότητες, ξέρετε, για όταν θα πάνε στο Οικονομικό του Χάρβαρντ. Προσπαθούμε να τους διδάξουμε να έχουν αντίληψη των οικονομικών και επιστημονική σκέψη και οικολογική συνείδηση και να ζούνε χωρίς γλουτένη, αν και τώρα είναι ώρα να σας πω ότι δεν είχα οικολογική συνείδηση, ούτε ζούσα χωρίς γλουτένη σαν παιδί. Έτρωγα βάζα με πουρέ μακαρονιών με βοδινό. Και ξέρετε κάτι; Τα πάω καλά. Πληρώνω τους φόρους μου. Κρατάω μια σταθερή δουλειά. Με προσκάλεσαν ακόμη και να μιλήσω στο TED. Αλλά το σκεπτικό τώρα είναι ότι αυτό που ήταν αρκετό για μένα, η για τους δικούς μου αντίστοιχα, δεν είναι αρκετά καλό πλέον. Έτσι όλοι ορμάμε σε εκείνο το ράφι, επειδή νοιώθουμε ότι αν δεν δοκιμάσουμε τα πάντα, είναι σαν να μην κάνουμε τίποτα και αμελούμε τις υποχρεώσεις μας προς τα παιδιά μας.
It would probably be easier for parents to do their new roles if they knew what they were preparing their kids for. This is yet another thing that makes modern parenting so very confounding. We have no clue what portion our wisdom, if any, is of use to our kids. The world is changing so rapidly, it's impossible to say. This was true even when I was young. When I was a kid, high school specifically, I was told that I would be at sea in the new global economy if I did not know Japanese. And with all due respect to the Japanese, it didn't turn out that way. Now there is a certain kind of middle-class parent that is obsessed with teaching their kids Mandarin, and maybe they're onto something, but we cannot know for sure. So, absent being able to anticipate the future, what we all do, as good parents, is try and prepare our kids for every possible kind of future, hoping that just one of our efforts will pay off. We teach our kids chess, thinking maybe they will need analytical skills. We sign them up for team sports, thinking maybe they will need collaborative skills, you know, for when they go to Harvard Business School. We try and teach them to be financially savvy and science-minded and eco-friendly and gluten-free, though now is probably a good time to tell you that I was not eco-friendly and gluten-free as a child. I ate jars of pureed macaroni and beef. And you know what? I'm doing okay. I pay my taxes. I hold down a steady job. I was even invited to speak at TED. But the presumption now is that what was good enough for me, or for my folks for that matter, isn't good enough anymore. So we all make a mad dash to that bookshelf, because we feel like if we aren't trying everything, it's as if we're doing nothing and we're defaulting on our obligations to our kids.
Είναι λοιπόν δύσκολο να χειριστούμε τους νέους ρόλους μας σαν μητέρες και πατεράδες. Προσθέστε σε αυτό το πρόβλημα και κάτι άλλο: έχουμε επίσης καινούριους ρόλους σαν σύζυγοι επειδή οι περισσότερες γυναίκες σήμερα είναι εργαζόμενες. Είναι πιστεύω άλλος ένας λόγος που ο γονικός ρόλος φαίνεται σαν κρίση. Δεν έχουμε καθόλου κανόνες, σενάρια ή πρότυπα για το τι να κάνουμε όταν φθάνει ένα παιδί τώρα που και οι δύο γονείς εργάζονται εκτός σπιτιού. Ο συγγραφέας Μάικλ Λιούις κάποτε το έθεσε πολύ καλά. Είπε ότι ο πιο σίγουρος τρόπος για να αρχίσει να μαλώνει ένα ζευγάρι είναι να βγούνε έξω για φαγητό με ένα άλλο ζευγάρι του οποίου ο καταμερισμός εργασίας είναι ελαφρώς πιο διαφορετικός από τον δικό τους, επειδή η συζήτηση στο αμάξι στο δρόμο για το σπίτι πάει κάπως έτσι: «Το έπιασες ότι ο Ντέιβ είναι εκείνος που τα πάει στο σχολείο κάθε πρωί;» (Γέλια) Χωρίς σενάρια να μας λένε ποιος κάνει τι σε αυτόν τον γενναίο καινούριο κόσμο, τα ζευγάρια μαλώνουν, και οι μητέρες και οι πατεράδες έχουν ο καθένας τα δικαιολογημένα παράπονά τους. Οι μητέρες είναι πιο πιθανόν να κάνουν πολλές δουλειές ταυτόχρονα στο σπίτι, και οι πατεράδες, όταν είναι στο σπίτι, πιθανότατα κάνουν μόνο ένα πράγμα. Βρες έναν τύπο στο σπίτι, και οι πιθανότητες είναι να κάνει μόνο ένα πράγμα τη φορά. Το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια έκανε πρόσφατα μια έρευνα που εξέταζε την πιο κοινή ρύθμιση των μελών της οικογένειας στα σπίτια της μεσαίας τάξης. Μαντέψτε ποια ήταν; Ο μπαμπάς σε ένα δωμάτιο μόνος του. Σύμφωνα με την Έρευνα Χρήσης Χρόνου των Αμερικανών, οι μητέρες ασχολούνται δύο φορές περισσότερο με τα παιδιά, που είναι καλύτερα από την εποχή της Έρμα Μπόμπεκ, αλλά ακόμη νομίζω ότι κάτι που αυτή έγραψε είναι πολύ σχετικό: «Δεν έχω βρεθεί μόνη μου στο μπάνιο από τον Οκτώβριο». (Γέλια)
So it's hard enough to navigate our new roles as mothers and fathers. Now add to this problem something else: we are also navigating new roles as husbands and wives because most women today are in the workforce. This is another reason, I think, that parenthood feels like a crisis. We have no rules, no scripts, no norms for what to do when a child comes along now that both mom and dad are breadwinners. The writer Michael Lewis once put this very, very well. He said that the surest way for a couple to start fighting is for them to go out to dinner with another couple whose division of labor is ever so slightly different from theirs, because the conversation in the car on the way home goes something like this: "So, did you catch that Dave is the one who walks them to school every morning?" (Laughter) Without scripts telling us who does what in this brave new world, couples fight, and both mothers and fathers each have their legitimate gripes. Mothers are much more likely to be multi-tasking when they are at home, and fathers, when they are at home, are much more likely to be mono-tasking. Find a guy at home, and odds are he is doing just one thing at a time. In fact, UCLA recently did a study looking at the most common configuration of family members in middle-class homes. Guess what it was? Dad in a room by himself. According to the American Time Use Survey, mothers still do twice as much childcare as fathers, which is better than it was in Erma Bombeck's day, but I still think that something she wrote is highly relevant: "I have not been alone in the bathroom since October." (Laughter)
Αλλά εδώ είναι το θέμα: Οι άνδρες κάνουν πολλά. Περνούν περισσότερη ώρα με τα παιδιά από ότι ποτέ οι πατεράδες τους μαζί τους. Δουλεύουν περισσότερες εργατοώρες, κατά μέσο όρο, από ότι οι γυναίκες τους, και ειλικρινά θέλουν να είναι καλοί, συμμετοχικοί μπαμπάδες. Σήμερα είναι οι πατεράδες, όχι οι μητέρες, που αναφέρουν την μεγαλύτερη σύγκρουση μεταξύ δουλειάς και ζωής.
But here is the thing: Men are doing plenty. They spend more time with their kids than their fathers ever spent with them. They work more paid hours, on average, than their wives, and they genuinely want to be good, involved dads. Today, it is fathers, not mothers, who report the most work-life conflict.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, αν θεωρείτε δύσκολο οι παραδοσιακές οικογένειες να διευθετήσουν τους νέους ρόλους, απλά φανταστείτε πώς είναι τώρα για τις μη παραδοσιακές οικογένειες: οικογένειες με δύο μπαμπάδες, με δύο μαμάδες, μονογονεϊκά νοικοκυριά. Αυτοί αληθινά αυτοσχεδιάζουν καθώς προχωρούν.
Either way, by the way, if you think it's hard for traditional families to sort out these new roles, just imagine what it's like now for non-traditional families: families with two dads, families with two moms, single-parent households. They are truly improvising as they go.
Τώρα σε μια πιο προοδευτική χώρα, και επιτρέψτε μου να υποκύψω στο κλισέ, και θα επικαλεστώ, ναι, τη Σουηδία, οι γονείς θα μπορούσαν να βασιστούν στο κράτος για στήριξη. Υπάρχουν χώρες που αναγνωρίζουν τις ανησυχίες και την αλλαγή των ρόλων των μητέρων και των πατεράδων. Δυστυχώς οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μια από αυτές, έτσι στην περίπτωση που αναρωτιέστε τι έχουν κοινό οι ΗΠΑ με την Παπούα Νέα Γουινέα και τη Λιβερία, είναι αυτό: Ούτε εμείς έχουμε πολιτική πληρωμένης άδειας μητρότητας. Είμαστε μια από οκτώ γνωστές χώρες που δεν έχει.
Now, in a more progressive country, and forgive me here for capitulating to cliché and invoking, yes, Sweden, parents could rely on the state for support. There are countries that acknowledge the anxieties and the changing roles of mothers and fathers. Unfortunately, the United States is not one of them, so in case you were wondering what the U.S. has in common with Papua New Guinea and Liberia, it's this: We too have no paid maternity leave policy. We are one of eight known countries that does not.
Σε αυτή την εποχή της έντονης σύγχυσης, υπάρχει απλά ένας στόχος στον οποίο όλοι οι γονείς μπορούν να συμφωνήσουν, και αυτός είναι ότι, είτε είμαστε μαμάδες κέρβεροι ή χίπις, υπερπροστατευτικές ή πιο διακριτικές, η ευτυχία των παιδιών μας είναι κυρίαρχη. Να τι σημαίνει να μεγαλώνεις παιδιά σε μια εποχή που είναι οικονομικώς άνευ αξίας αλλά συναισθηματικά ανεκτίμητα. Είμαστε όλοι φύλακες της αυτοεκτίμησής τους. Το μοναδικό μάντρα που κανένας γονιός ποτέ δεν αμφισβήτησε είναι, «Το μόνο που θέλω είναι να είναι ευτυχισμένα τα παιδιά μου». Και μην με παρεξηγείτε: Νομίζω ότι η ευτυχία είναι ένας θαυμάσιος στόχος για ένα παιδί. Αλλά είναι ένας πολύ άπιαστος στόχος. Το να τα διδάξουμε ευτυχία και αυτοπεποίθηση, δεν είναι σαν να τα διδάσκουμε πώς να οργώσουν ένα χωράφι. Δεν είναι σαν να τα μαθαίνουμε να κάνουν ποδήλατο. Δεν υπάρχει πρόγραμμα σπουδών γι' αυτό. Η ευτυχία και η αυτοπεποίθηση μπορεί να είναι υποπροϊόντα άλλων, αλλά δεν μπορεί να είναι στόχοι από μόνοι τους. Η ευτυχία ενός παιδιού είναι ένα πολύ άδικο φορτίο για έναν γονιό. Και η ευτυχία είναι ένα ακόμη πιο άδικο φορτίο για ένα παιδί.
In this age of intense confusion, there is just one goal upon which all parents can agree, and that is whether they are tiger moms or hippie moms, helicopters or drones, our kids' happiness is paramount. That is what it means to raise kids in an age when they are economically worthless but emotionally priceless. We are all the custodians of their self-esteem. The one mantra no parent ever questions is, "All I want is for my children to be happy." And don't get me wrong: I think happiness is a wonderful goal for a child. But it is a very elusive one. Happiness and self-confidence, teaching children that is not like teaching them how to plow a field. It's not like teaching them how to ride a bike. There's no curriculum for it. Happiness and self-confidence can be the byproducts of other things, but they cannot really be goals unto themselves. A child's happiness is a very unfair burden to place on a parent. And happiness is an even more unfair burden to place on a kid.
Και οφείλω να σας πω, νομίζω ότι οδηγεί σε πολύ περίεργες ακρότητες. Αγωνιούμε τόσο πολύ να προστατεύσουμε τα παιδιά μας από την ασχήμια του κόσμου που τώρα τα προστατεύουμε από το «Σουσάμι Άνοιξε». Μακάρι να αστειευόμουν, αλλά αν βγεις να αγοράσεις τα πρώτα επεισόδια του «Σουσάμι Άνοιξε» σε DVD, όπως έκανα εγώ από νοσταλγία, θα βρεις μια προειδοποίηση στην αρχή που λέει ότι το περιεχόμενο δεν είναι κατάλληλο για παιδιά. (Γέλια) Μπορώ να το επαναλάβω; Το περιεχόμενο από το αυθεντικό «Σουσάμι Άνοιξε» δεν είναι κατάλληλο για παιδιά. Όταν ρωτήθηκαν από τούς Τάϊμς της Νέας Υόρκης, ένας παραγωγός του σόου έδωσε διάφορες εξηγήσεις. Μία ήταν ότι ο Κούκι Μάνστερ κάπνιζε πίπα σε ένα σκέτς και μετά την κατάπιε. Κακά πρότυπα. Δεν ξέρω. Αλλά αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι που είπε ότι δεν ήξερε αν ο Όσκαρ ο Γκρινιάρης θα μπορούσε να εφευρεθεί σήμερα επειδή ήταν υπερβολικά καταθλιπτικός. Δεν μπορώ να σας πω πόσο πολύ με θλίβει αυτό. (Γέλια) Κοιτάζετε μια γυναίκα που έχει έναν περιοδικό πίνακα των Μάπετς κρεμασμένο στον τοίχο του γραφείου της. Τα προσβλητικό μάπετ, ακριβώς εκεί.
And I have to tell you, I think it leads to some very strange excesses. We are now so anxious to protect our kids from the world's ugliness that we now shield them from "Sesame Street." I wish I could say I was kidding about this, but if you go out and you buy the first few episodes of "Sesame Street" on DVD, as I did out of nostalgia, you will find a warning at the beginning saying that the content is not suitable for children. (Laughter) Can I just repeat that? The content of the original "Sesame Street" is not suitable for children. When asked about this by The New York Times, a producer for the show gave a variety of explanations. One was that Cookie Monster smoked a pipe in one skit and then swallowed it. Bad modeling. I don't know. But the thing that stuck with me is she said that she didn't know whether Oscar the Grouch could be invented today because he was too depressive. I cannot tell you how much this distresses me. (Laughter) You are looking at a woman who has a periodic table of the Muppets hanging from her cubicle wall. The offending muppet, right there.
Αυτός είναι ο γιος μου τη μέρα που γεννήθηκε. Ήμουν μέσα στην καλή χαρά από τη μορφίνη. Είχα μια απρόσμενη καισαρική τομή. Αλλά ακόμη και στην οπιούχα θολούρα μου, κατάφερα να κάνω μια πολύ καθαρή σκέψη την πρώτη φορά που τον κράτησα. Το ψιθύρισα στο αυτί του. Είπα, «Θα προσπαθήσω τόσο σκληρά να μην σε πληγώσω». Ήταν ο Όρκος του Ιπποκράτη, και ούτε καν ήξερα ότι τον έλεγα. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ο Όρκος του Ιπποκράτη είναι ένας πολύ πιο ρεαλιστικός στόχος απ' ό,τι η ευτυχία. Στην πραγματικότητα, όπως θα σας πει κάθε γονιός, είναι φοβερά δύσκολο. Όλοι μας έχουμε πει ή κάνει οδυνηρά πράγματα που θα ευχόμασταν να μπορούσαμε να τα πάρουμε πίσω. Νομίζω ότι σε μια άλλη εποχή δεν θα περιμέναμε τόσα πολλά από τους εαυτούς μας, και είναι σημαντικό να το θυμόμαστε όλοι την επόμενη φορά που θα κοιτάζουμε, με καρδιές γεμάτες αγωνία, εκείνα τα ράφια. Δεν είμαι πολύ σίγουρη πώς να δημιουργήσουμε νέα πρότυπα για αυτό τον κόσμο, αλλά αληθινά πιστεύω ότι στην απελπισμένη αναζήτησή μας να φτιάξουμε ευτυχισμένα παιδιά ίσως αναλαμβάνουμε το λάθος ηθικό φορτίο. Μοιάζει σαν ένας καλύτερος στόχος, και, τολμώ να πω, πιο ενάρετος, να εστιάσουμε στο να φτιάξουμε παραγωγικά παιδιά και ηθικά παιδιά, και απλά να ελπίζουμε ότι η ευτυχία θα τα βρει χάρη στο καλό που θα κάνουν και στα επιτεύγματά τους και στην αγάπη που θα νοιώθουν από εμάς. Αυτό πάντως είναι μια αντίδραση στην έλλειψη σεναρίου. Μην έχοντας καινούρια σενάρια, απλά ακολουθούμε τα παραδοσιακά, -ευπρέπεια, μια εργασιακή ηθική, αγάπη- και η ευτυχία και η αυτοεκτίμηση θα βρουν το δρόμο τους. Νομίζω ότι αν όλοι το κάναμε αυτό, τα παιδιά και πάλι θα ήταν εντάξει, και το ίδιο και οι γονείς τους, πιθανώς και στις δύο περιπτώσεις ακόμη καλύτερα.
That's my son the day he was born. I was high as a kite on morphine. I had had an unexpected C-section. But even in my opiate haze, I managed to have one very clear thought the first time I held him. I whispered it into his ear. I said, "I will try so hard not to hurt you." It was the Hippocratic Oath, and I didn't even know I was saying it. But it occurs to me now that the Hippocratic Oath is a much more realistic aim than happiness. In fact, as any parent will tell you, it's awfully hard. All of us have said or done hurtful things that we wish to God we could take back. I think in another era we did not expect quite so much from ourselves, and it is important that we all remember that the next time we are staring with our hearts racing at those bookshelves. I'm not really sure how to create new norms for this world, but I do think that in our desperate quest to create happy kids, we may be assuming the wrong moral burden. It strikes me as a better goal, and, dare I say, a more virtuous one, to focus on making productive kids and moral kids, and to simply hope that happiness will come to them by virtue of the good that they do and their accomplishments and the love that they feel from us. That, anyway, is one response to having no script. Absent having new scripts, we just follow the oldest ones in the book -- decency, a work ethic, love — and let happiness and self-esteem take care of themselves. I think if we all did that, the kids would still be all right, and so would their parents, possibly in both cases even better.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)