Let's face it: Driving is dangerous. It's one of the things that we don't like to think about, but the fact that religious icons and good luck charms show up on dashboards around the world betrays the fact that we know this to be true. Car accidents are the leading cause of death in people ages 16 to 19 in the United States -- leading cause of death -- and 75 percent of these accidents have nothing to do with drugs or alcohol.
Le ta pranojmë: Të ngasësh makinën është e rrezikshme. Është një prej gjërave që nuk na pëlqen ta mendojmë, por fakti se ikona fetare apo hajmali të ndryshme qëndrojnë të varura në pjesën e përparme të makinës, tradhetojnë faktin që kjo është e vërtetë. Aksidentet automobilistike janë shkaku kryesor i vdekjeve për njerëzit nga mosha 16 deri në 19 vjeç në Shetet e Bashkuara -- shkaktari kryesor -- dhe 75 përqind e këtyre aksidenteve nuk kanë fare të bëjnë me përdorimin e lëndëve narkotike apo të alkoolit.
So what happens? No one can say for sure, but I remember my first accident. I was a young driver out on the highway, and the car in front of me, I saw the brake lights go on. I'm like, "Okay, all right, this guy is slowing down, I'll slow down too." I step on the brake. But no, this guy isn't slowing down. This guy is stopping, dead stop, dead stop on the highway. It was just going 65 -- to zero? I slammed on the brakes. I felt the ABS kick in, and the car is still going, and it's not going to stop, and I know it's not going to stop, and the air bag deploys, the car is totaled, and fortunately, no one was hurt. But I had no idea that car was stopping, and I think we can do a lot better than that. I think we can transform the driving experience by letting our cars talk to each other.
Kështu që pyesim veten se çfarë ndodh? Asnjë prej nesh nuk e thotë me siguri se i kujtohet si ka ndodhur aksidenti i parë. Unë isha një shofer i ri që po ngisja makinën në autostradë, dhe pashë se u ndezen dritat e frenave të makinës para meje. Them me vete " OK, nuk ka problem, ai tipi para meje po ul pak shpejtësinë, kështu që po e ul dhe unë". Vura pak këmbën mbi frena. Por jo, ai tipi nuk po ulte thjesht pak shpejtësinë. Ai frenoi, frenoi komplet, në mes të autostradës. Ishte njësoj si të zbrisje nga 65 në 0. I shkela frenat me forcë. Ndjeva jastëkët e ajrit të më godisnin, ndërsa makina vazhdonte të ecte, dhe nuk po ndalonte dhe as që kishte ndërmend të ndalonte, ndërkohë që jastëkët e ajrit fryheshin edhe më shumë, makina u shkatërrua totalisht, por fatmirësisht asnjë nuk u lëndua. Nuk e kisha idenë se ajo makina do të ndalonte, por mendoj se mund ta kishim kontrolluar shumë herë më mirë situatën. Unë besoj se mund ta ndryshojmë përvojën e drejtimit të makinës duke u dhënë mundësinë makinave tona që të komunikojnë me njëra tjetrën.
I just want you to think a little bit about what the experience of driving is like now. Get into your car. Close the door. You're in a glass bubble. You can't really directly sense the world around you. You're in this extended body. You're tasked with navigating it down partially-seen roadways, in and amongst other metal giants, at super-human speeds. Okay? And all you have to guide you are your two eyes. Okay, so that's all you have, eyes that weren't really designed for this task, but then people ask you to do things like, you want to make a lane change, what's the first thing they ask you do? Take your eyes off the road. That's right. Stop looking where you're going, turn, check your blind spot, and drive down the road without looking where you're going. You and everyone else. This is the safe way to drive. Why do we do this? Because we have to, we have to make a choice, do I look here or do I look here? What's more important? And usually we do a fantastic job picking and choosing what we attend to on the road. But occasionally we miss something. Occasionally we sense something wrong or too late. In countless accidents, the driver says, "I didn't see it coming." And I believe that. I believe that. We can only watch so much.
Dua të mendoni për pak, se si është deri tani përvoja e drejtimit të makinës. Hyn në makinë. Mbyll derën dhe ja ku je brenda një flluske të qelqtë. Ti nuk mund të ndjesh botën e cila të të rrethon. ti ndodhesh brenda këtij trupi të ngurtë. Detyra jote është ta drejtosh atë nëpër rrugë pjesërisht të njohura, apo në mes të një numri pafund trupash të tjerë metalikë gjigandë që ecin me shpejtësi mbi-njerëzore. Dakord? Dhe e vetmja gjë që të ndihmon ta drejtosh makinën janë sytë e tu. Pra, kjo është gjithçka ju keni, sytë, të cilët faktikisht nuk janë planifikuar për një punë të tillë, por kur njerëzit të kërkojnë që të bësh gjëra si për shembull të ndërrosh korsinë, cila është gjëja e parë që ata të kërkojnë? Hiqi sytë nga rruga. Tamam. Mos shiko se ku po vete, kthehu, kontrollo zonat e pakapshme nga pasqyrat, dhe drejtoje makinën nëpër rrugë pa e parë se nga po drejtohesh. Ti dhe çdokush tjetër. Kjo është mënyra më e mirë për të drejtuar një makinë. Pse veprojmë kështu? Sepse duhet, duhet të bëjmë një zgjidhje, duhet të shoh këtej apo andej? Cila është më e rëndësishmja? Zakonisht ne bëjmë një punë të shkëlqyer kur bëjmë zgjedhjen tonë se çfarë ndjekim gjatë drejtimit të makinës. Por me raste humbasim diçka. Ka raste kur ne e ndiejmë diçka të gabuar me shumë vonesë. Në një numër shumë të madh aksidentesh, drejtuesi thotë: " Nuk e kuptova si ndodhi". Unë e besoj një gjë të tillë, është më se e vërtetë. Ne vetëm mund të shohim se si ndodhin këto gjëra.
But the technology exists now that can help us improve that. In the future, with cars exchanging data with each other, we will be able to see not just three cars ahead and three cars behind, to the right and left, all at the same time, bird's eye view, we will actually be able to see into those cars. We will be able to see the velocity of the car in front of us, to see how fast that guy's going or stopping. If that guy's going down to zero, I'll know.
Por ekzistenca e teknologjisë në ditët e sotme mund të na ndihmojë në përmirësimin dhe reduktimin e këtyre aksidenteve. Në të ardhmen, kur makinat do të kenë mundësinë e shkëmbimit të informacionit me njëra tjetrën, ne do të jemi në gjendje të shohim jo vetëm tre makinat para nesh dhe ato tre pas nesh, apo majtas dhe djathtas, por të gjitha njëkohësisht, ashtu si një zog sheh gjithçka nga lart, po ashtu edhe ne do të mund të shohim edhe në brendësi të tyre. Do të jemi në gjendje të përllogarisim shpejtësinë e makinës para nesh, dhe të kuptojmë se sa shpejt po ecën dikush apo kur ka ndër mend të ndalojë. Nëse ai tipi para nesh do të uli shpejtësinë në zero, ne do ta dimë ketë.
And with computation and algorithms and predictive models, we will be able to see the future. You may think that's impossible. How can you predict the future? That's really hard. Actually, no. With cars, it's not impossible. Cars are three-dimensional objects that have a fixed position and velocity. They travel down roads. Often they travel on pre-published routes. It's really not that hard to make reasonable predictions about where a car's going to be in the near future. Even if, when you're in your car and some motorcyclist comes -- bshoom! -- 85 miles an hour down, lane-splitting -- I know you've had this experience -- that guy didn't "just come out of nowhere." That guy's been on the road probably for the last half hour. (Laughter) Right? I mean, somebody's seen him. Ten, 20, 30 miles back, someone's seen that guy, and as soon as one car sees that guy and puts him on the map, he's on the map -- position, velocity, good estimate he'll continue going 85 miles an hour. You'll know, because your car will know, because that other car will have whispered something in his ear, like, "By the way, five minutes, motorcyclist, watch out." You can make reasonable predictions about how cars behave. I mean, they're Newtonian objects. That's very nice about them.
Falë përllogaritjeve, algoritmeve matematikore dhe modeleve parashikuese ne do të jemi në gjendje të shohim drejt së ardhmes. Me të drejtë ju do të mendoni se kjo është e pamundur. Si mund të parashikosh të ardhmen? Kjo është e pamundur. Në të vërtetë jo. Me makinat nuk është e pamundur. Makina janë objekte tri-dimensionale që kanë një vendndodhje dhe shpejtësi të caktuar. Ato udhëtojnë nëpër rrugë. Shpesh rastis që të udhëtojnë në itinerare të njohura. Nuk është e vështirë që të bësh parashikime të arsyeshme se ku do të ndodhet një makinë në të ardhmen e afërt. Edhe nëse ti je në makinën tënde dhe papritmas një motoçiklist --bam -- përlaset me ty -- me një shpejtësi 136 km/orë, edhe pse ndodheni në dy korsi të ndryshme. E di se e keni përjetuar një gjë të tillë-- ai tipi nuk erdhi nga " asgjëkundi". Ka shumë gjasa që ai tipi të ketë qënë në qarkullim për më shumë se gjysmë ore. ( Të qeshura) Apo jo? Dua të them se dikush tjetër e ka parë atë me siguri. Dhjetë, 20 apo 30 milje pas jush, dikush tjetër e ka parë atë, dhe sapo një makinë tjetër e lokalizon atë dhe e vendos në hartën elektronike, ai konfigurohet në hartë dhe njëkohësisht përcaktohen edhe vendndodhja edhe shpejtësia, si dhe arrin të shikosh nëse ai vazhdon të eci akoma me 85 km/orë. Ti do jesh në gjendje ta dish, sepse makina jote do ta dijë, sepse makinat e tjera do të komunikojnë me të, duke i thënë: " Është rrugës, për pesë minuta vjen një motoçiklist, kujdes". Ju mund të bëni parashikime të arsyeshme se si sillen makinat. Me këtë dua të them se ato janë objekte që veprojnë sipas ligjeve të Njutonit. Kjo është gjëja më e bukur për makinat.
So how do we get there? We can start with something as simple as sharing our position data between cars, just sharing GPS. If I have a GPS and a camera in my car, I have a pretty precise idea of where I am and how fast I'm going. With computer vision, I can estimate where the cars around me are, sort of, and where they're going. And same with the other cars. They can have a precise idea of where they are, and sort of a vague idea of where the other cars are. What happens if two cars share that data, if they talk to each other? I can tell you exactly what happens. Both models improve. Everybody wins. Professor Bob Wang and his team have done computer simulations of what happens when fuzzy estimates combine, even in light traffic, when cars just share GPS data, and we've moved this research out of the computer simulation and into robot test beds that have the actual sensors that are in cars now on these robots: stereo cameras, GPS, and the two-dimensional laser range finders that are common in backup systems. We also attach a discrete short-range communication radio, and the robots talk to each other. When these robots come at each other, they track each other's position precisely, and they can avoid each other.
Kështu lind pyetja se si mund të realizohet e gjithë kjo? Ne mund të nisim me diçka të thjeshtë siç është informacioni mbi vendndodhjen midis makinave, thjesht duke ndarë GPS ose Sistemi Global i Vendndodhjes. Nëse unë kam nje sistem GPS dhe një kamera në makinë, atëherë kam një ide të saktë mbi vendndodhjen time dhe e di me çfarë shpejtësie e drejtoj makinën. Me anë të pamjes kompjuterike, mund të vlerësoj vendndodhjen e makinave afër meje, tipet e tyre si dhe drejtimin e tyre. E njëjta gje me makinat e tjera. Ato kanë një ide të saktë se ku ndodhen, dhe pak a shumë kanë një farë ideje se ku mund të ndodhen makinat e tjera. Çfarë ndodh kur dy makina ndajnë informacion, ndërsa ato komunikojnë me njëra tjetrën? Unë mund t'ju shpjegoj saktësisht se çfarë ndodh. Të dyja modelet përmirësohen. Të gjithë janë të fituar. Profesori Bob Wang dhe skuadra e tij kanë ndërtuar imitime kompjuterike të asaj që ndodh kur kombinohen përllogaritje shpërqëndruese, edhe në trafik më të lehtësuar, kur makinat thjesht ndajnë të dhënat GPS, dhe ne e kemi zhvendosur këtë punë kërkimore jashtë kontekstit të imitimeve kompjuterike në testimet robotike të cilët kanë sensorë dhe që tashmë ndodhen të instaluara edhe nëpër makina: kamera dixhitale me sensorë, GPS, dhe aparate dixhitale dy-dimensionale që masin distancën të cilat janë të zakonshme në sistemet e ruajtjes së të dhënave. Ne i bashkangjisim gjithashtu një radio të veçantë komunikimi me valë të shkurtra dhe robotë në mënyrë që të mundësojmë komunikimin. Kur këta robotë i afrohen njëri tjetrit, ata lokalizojnë me saktësi vendndodhjen e njëri tjetrit, dhe si rrjedhojë mund ta shmangin njëri tjetrin.
We're now adding more and more robots into the mix, and we encountered some problems. One of the problems, when you get too much chatter, it's hard to process all the packets, so you have to prioritize, and that's where the predictive model helps you. If your robot cars are all tracking the predicted trajectories, you don't pay as much attention to those packets. You prioritize the one guy who seems to be going a little off course. That guy could be a problem. And you can predict the new trajectory. So you don't only know that he's going off course, you know how. And you know which drivers you need to alert to get out of the way.
Ne po shtojmë një numër më të madh robotësh dhe në këtë pikë po përballemi me disa probleme. Një prej problemeve, është se kur merr shumë më tepër informacion, është i vështirë përpunimi i tij, prandaj duhet që të jepni përparësi disa informacioneve specifike dhe pikërisht në këtë pikë ju vjen në ndihmë modeli parashikues. Nëse makinat tuaja robotike lokalizojnë të gjitha trajektoret e parashikuara, ju nuk keni pse ti kushtoni vëmendje të gjithë informacionit të marrë. Ju i jepni prioritet automjetit që duket se është më afër jush. Pikërisht aty gjendet problemi. Në këtët mënyrë ju mund të parashikoni trajektoren e tij të ardhshme. Kështu ju nuk njihni vetëm faktin se ai po del jashtë kursit, por e dini dhe se në cfarë mënyre. Si rrjedhojë ju dini se cilët drejtues automjetesh duhet të sinjalizoni.
And we wanted to do -- how can we best alert everyone? How can these cars whisper, "You need to get out of the way?" Well, it depends on two things: one, the ability of the car, and second the ability of the driver. If one guy has a really great car, but they're on their phone or, you know, doing something, they're not probably in the best position to react in an emergency. So we started a separate line of research doing driver state modeling. And now, using a series of three cameras, we can detect if a driver is looking forward, looking away, looking down, on the phone, or having a cup of coffee. We can predict the accident and we can predict who, which cars, are in the best position to move out of the way to calculate the safest route for everyone. Fundamentally, these technologies exist today.
Pra, nëse duam ta bëjmë një gjë të tillë -- si mund të lajmërojmë çdokënd? Si mund të të pëshpërisin këto makina " Ti duhet të ndërrosh rrugë?" Kjo varet nga dy gjëra: së pari, nga aftësia e makinës. dhe së dyti nga aftësia e shoferit. Nëse dikush ka një makinë shumë të mirë dhe luksoze, por është duke folur në telefon ndërsa po drejton apo është duke bërë dicka tjetër, ka të ngjarë që ata nuk janë në pozicionin më të mirë për t'u kundërpërgjigjur në një rast urgjent. Për këtë arsye, ndërmorrëm një linjë të veçantë kërkimi duke krijuar modelin e gjendjes së shoferit. Tani, duke përdorur një linjë me tre kamera, ne mund të zbulojmë nëse shoferi po shikon përpara, po shikon diku larg, poshtë apo është duke folur në telefon apo ndoshta është duke pirë kafe. Ne mund të parashikojmë aksidentin dhe mund të parashikojmë se kush apo cilat makina mund të shmangim nga rruga jonë në mënyrë që itinerari ynë të jetë sa më i sigurt. Këto teknologji ekzistojnë plotësisht në ditët e sotme.
I think the biggest problem that we face is our own willingness to share our data. I think it's a very disconcerting notion, this idea that our cars will be watching us, talking about us to other cars, that we'll be going down the road in a sea of gossip. But I believe it can be done in a way that protects our privacy, just like right now, when I look at your car from the outside, I don't really know about you. If I look at your license plate number, I don't really know who you are. I believe our cars can talk about us behind our backs.
Unë mendoj se problemi më i madh me të cilin ne përballemi është vullneti ynë për të ndarë këtë informacion. Mendoj se është një koncept pak shqetësues ideja se makinat tona do të na mbikqyrin, dhe do të komunikojnë me njëra tjetrën, sepse mendojmë se do jemi të përfshirë në një det thashethemesh. Por unë besoj se mund të gjendet një rrugë e mesme e cila mbron dhe privatësinë tonë, ashtu si tani, që kur unë e shoh makinën tënde nga jashtë, shikoj vetëm atë, por nuk të njoh ty. Nëse unë shikoj targen e makines tënde, unë nuk të njoh se kush je. Unë mendoj se makinat tona mund të flasin për ne pas krahëve tanë.
(Laughter)
( Të qeshura)
And I think it's going to be a great thing. I want you to consider for a moment if you really don't want the distracted teenager behind you to know that you're braking, that you're coming to a dead stop. By sharing our data willingly, we can do what's best for everyone.
Jam i bindur se ky do të jetë një sukses i madh. Dua që ta mendoni për një çast, nëse vërtet nuk dëshironi që ai adoleshent i shqetësuar pas jush të dijë se ti bëhesh gati të frenosh, dhe të ndalosh plotesisht. Duke ndarë informacionin në mënyrë të vullnetshme, ne mund të bëjmë më të mirën për jetën e njerëzve.
So let your car gossip about you. It's going to make the roads a lot safer.
Kështu që, lërini makinat të flasin pas krahëve tuaj. Kjo gjë i bën rrugët më të sigurta.
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
( Duartrokitje)