I can't help but this wish: to think about when you're a little kid, and all your friends ask you, "If a genie could give you one wish in the world, what would it be?" And I always answered, "Well, I'd want the wish to have the wisdom to know exactly what to wish for." Well, then you'd be screwed, because you'd know what to wish for, and you'd use up your wish, and now, since we only have one wish -- unlike last year they had three wishes -- I'm not going to wish for that.
Met deze wens kan ik niet anders dan denken aan toen je klein was, en jij -- en al je vrienden je vragen: als een geest in de fles je één grote wens zou laten doen, wat zou die wens dan zijn? Ik antwoordde altijd: "Ik zou wensen dat ik de wijsheid had om exact te weten wat ik moest wensen." Dan zou je gezien zijn, omdat je zou weten wat te wensen, en daarmee zou je wens zijn opgebruikt. Vermits we nu maar één wens hebben -- tot vorig jaar waren het drie wensen -- ga ik dat niet wensen.
So let's get to what I would like, which is world peace. And I know what you're thinking: You're thinking, "The poor girl up there, she thinks she's at a beauty pageant. She's not. She's at the TED Prize." (Laughter) But I really do think it makes sense. And I think that the first step to world peace is for people to meet each other. I've met a lot of different people over the years, and I've filmed some of them, from a dotcom executive in New York who wanted to take over the world, to a military press officer in Qatar, who would rather not take over the world. If you've seen the film "Control Room" that was sent out, you'd understand a little bit why. (Applause) Thank you. Wow! Some of you watched it. That's great. That's great.
Over naar mijn wens dan maar: ik wens wereldvrede. Ik weet wat jullie denken. Jullie denken: arm meisje, ze denkt dat dit een schoonheidswedstrijd is. Niet zo. Dit is de TED Prize. Maar ik denk echt dat het zin heeft. Ik denk dat de eerste stap naar wereldvrede is dat mensen elkaar ontmoeten. De afgelopen jaren heb ik veel verschillende mensen ontmoet, en heb ik er een aantal gefilmd -- gaande van een dotcom-directeur in New York die de wereld in handen wou krijgen, tot een militaire persattaché in Qatar, die dat juist liever niet deed. Als jullie onlangs de film 'Control Room' hebben gezien, begrijpen jullie waarschijnlijk wel ongeveer waarom. Dank je. (Applaus) Wow! Sommige van jullie hebben de film gezien! Geweldig.
So basically what I'd like to talk about today is a way for people to travel, to meet people in a different way than -- because you can't travel all over the world at the same time. And a long time ago -- well, about 40 years ago -- my mom had an exchange student. And I'm going to show you slides of the exchange student. This is Donna. This is Donna at the Statue of Liberty. This is my mother and aunt teaching Donna how to ride a bike. This is Donna eating ice cream. And this is Donna teaching my aunt how to do a Filipino dance. I really think as the world is getting smaller, it becomes more and more important that we learn each other's dance moves, that we meet each other, we get to know each other, we are able to figure out a way to cross borders, to understand each other, to understand people's hopes and dreams, what makes them laugh and cry. And I know that we can't all do exchange programs, and I can't force everybody to travel; I've already talked about that to Chris and Amy, and they said that there's a problem with this: You can't force people, free will. And I totally support that, so we're not forcing people to travel. But I'd like to talk about another way to travel that doesn't require a ship or an airplane, and just requires a movie camera, a projector and a screen. And that's what I'm going to talk to you about today.
Waar ik het vandaag eigenlijk over wil hebben, is een manier waarop mensen kunnen reizen, om mensen op een andere manier te leren kennen, omdat je niet allemaal tegelijk over de hele wereld kunt gaan reizen. Lang geleden, ongeveer 40 jaar geleden, woonde er een uitwisselingsstudente bij mijn moeder. Ik toon jullie een paar beelden van die studente. Dit is Donna. Dit is Donna bij het Vrijheidsbeeld. Dit zijn mijn moeder en tante die Donna leren fietsen. Dit is Donna die een ijsje eet. Dit is Donna die mijn tante een Filipijns dansje leert. Naarmate de wereld kleiner wordt, denk ik echt dat het steeds belangrijker wordt dat we elkaars dansjes leren, dat we elkaar ontmoeten, elkaar leren kennen, een manier vinden om grenzen te overschrijden, elkaar te begrijpen, de hoop en de dromen van mensen te begrijpen, wat ze doet lachen en wat ze doet huilen. Ik weet dat we niet allemaal een uitwisselingsprogramma kunnen volgen, en ik kan niet iedereen dwingen te reizen. Ik heb er al over gesproken met Chris en Amy, en ze hebben me verteld dat dat niet kan. Je kan vrije mensen niet dwingen, daar sta ik helemaal achter. We dwingen mensen dus niet om te reizen. Maar ik wil graag praten over een andere manier om te reizen, waar je geen schip of vliegtuig voor nodig hebt, waarvoor je alleen een camera, en projector en een scherm nodig hebt. Daar ga ik het vandaag over hebben.
I was asked that I speak a little bit about where I personally come from, and Cameron, I don't know how you managed to get out of that one, but I think that building bridges is important to me because of where I come from. I'm the daughter of an American mother and an Egyptian-Lebanese-Syrian father. So I'm the living product of two cultures coming together. No pun intended. (Laughter) And I've also been called, as an Egyptian-Lebanese-Syrian American with a Persian name, the "Middle East Peace Crisis."
Ik werd gevraagd om een beetje te praten over waar ik zelf vandaan kom. Cameron, ik weet niet hoe jij daaraan bent ontsnapt, maar ik denk dat ik bruggen bouwen belangrijk vind vanwege mijn herkomst. Ik ben de dochter van een Amerikaanse moeder en een Egyptisch-Libanese-Syrische vader. Ik ben dus het levende product van de samenkomst van twee culturen. Dat was geen grapje. Ik heb ook eens de bijnaam gehad - als Egyptisch-Libanese-Syrische-Amerikaanse met een Perzische naam - van "het Midden-Oosten-conflict". Misschien begon ik wel foto's te maken om op één of andere manier
So maybe me starting to take pictures was some kind of way to bring both sides of my family together -- a way to take the worlds with me, a way to tell stories visually. It all kind of started that way, but I think that I really realized the power of the image when I first went to the garbage-collecting village in Egypt, when I was about 16. My mother took me there. She's somebody who believes strongly in community service, and decided that this was something that I needed to do. And so I went there and I met some amazing women there. There was a center there, where they were teaching people how to read and write, and get vaccinations against the many diseases you can get from sorting through garbage. And I began teaching there. I taught English, and I met some incredible women there. I met people that live seven people to a room, barely can afford their evening meal, yet lived with this strength of spirit and sense of humor and just incredible qualities.
de twee kanten van mijn familie te verenigen, de twee werelden met me mee te nemen, verhalen visueel te vertellen. Het begon eigenlijk allemaal zo, maar ik denk dat ik de kracht van het beeld pas echt besefte toen ik voor het eerst naar een dorp van vuilnisverzamelaars in Egypte ging. Toen ik een jaar of 16 was, nam mijn moeder me er mee naartoe. Ze gelooft erg in gemeenschapsdienst en ze had besloten dat ik dit moest doen. Dus ging ik erheen, en ik ontmoette er een paar fantastische vrouwen. Er was daar een centrum waar ze mensen leerden lezen en schrijven, en waar ze gevaccineerd werden tegen de vele ziektes die je kan krijgen als je vuilnis doorzoekt. Ik ben daar les gaan geven. Ik gaf Engels. Ik ontmoette er een paar ongelooflijke vrouwen. Ik ontmoette mensen die met zeven in een kamer wonen, zich nauwelijks een avondmaal kunnen permitteren, en toch leven met een sterke geesteskracht en zin voor humor. Gewoon ongelooflijke kwaliteiten.
I got drawn into this community and I began to take pictures there. I took pictures of weddings and older family members -- things that they wanted memories of. About two years after I started taking these pictures, the UN Conference on Population and Development asked me to show them at the conference. So I was 18; I was very excited. It was my first exhibit of photographs and they were all put up there, and after about two days, they all came down except for three. People were very upset, very angry that I was showing these dirty sides of Cairo, and why didn't I cut the dead donkey out of the frame? And as I sat there, I got very depressed. I looked at this big empty wall with three lonely photographs that were, you know, very pretty photographs and I was like, "I failed at this." But I was looking at this intense emotion and intense feeling that had come out of people just seeing these photographs. Here I was, this 18-year-old pipsqueak that nobody listened to, and all of a sudden, I put these photographs on the wall, and there were arguments, and they had to be taken down. And I saw the power of the image, and it was incredible. And I think the most important reaction that I saw there was actually from people that would never have gone to the garbage village themselves, that would never have seen that the human spirit could thrive in such difficult circumstances. And I think it was at that point that I decided I wanted to use photography and film to somehow bridge gaps, to bridge cultures, bring people together, cross borders. And so that's what really kind of started me off.
Ik werd aangetrokken door deze gemeenschap en begon foto's te nemen. Ik nam foto's van bruiloften en oudere familieleden, dingen waar ze herinneringen aan wilden overhouden. Ongeveer twee jaar nadat ik deze foto's begon te maken, vroeg de Caïro-Conferentie van de VN over Bevolking en Ontwikkeling me ze te laten zien op de conferentie. Ik was 18, en erg opgewonden. Het was mijn eerste fototentoonstelling. Ze werden allemaal tentoongesteld. Na ongeveer twee dagen werden ze allemaal verwijderd, op drie na. De mensen waren ontzet en erg boos dat ik deze vieze kanten van Caïro liet zien. Waarom had ik de dode ezel niet uit beeld gehouden? Ik zat daar, en werd erg depressief. Ik keek naar die grote lege muur met drie eenzame foto's, erg mooie foto's, en ik dacht: ik heb gefaald. Maar toen keek ik naar de intense emotie en het intense gevoel dat mensen was overkomen door naar deze foto's te kijken. Daar stond ik dan, een 18-jarige kleine garnaal naar wie niemand luisterde, en opeens had ik deze foto's aan de muur gehangen, en waren er discussies, en moesten ze eraf gehaald worden. Toen zag ik de kracht van het beeld. Het was ongelooflijk. Volgens mij kwam de belangrijkste reactie die ik daar zag van mensen die nooit zelf naar die vuilnisdorpen zouden gegaan zijn, die nooit zouden gezien hebben dat de menselijke geest kan gedijen in zo moeilijke omstandigheden. Dat was het punt waarop ik besliste dat ik fotografie en film wilde gebruiken om kloven te overbruggen, culturen samen te brengen, mensen samen te brengen, grenzen te overschrijden. Dus daar begon het mee. Ik werkte even bij MTV, maakte een film genaamd Startup.com,
Did a stint at MTV, made a film called "Startup.com," and I've done a couple of music films. But in 2003, when the war in Iraq was about to start, it was a very surreal feeling for me, because before the war started, there was kind of this media war that was going on. And I was watching television in New York, and there seemed to be just one point of view that was coming across, and the coverage went from the US State Department to embedded troops. And what was coming across on the news was that there was going to be this clean war and precision bombings, and the Iraqis would be greeting the Americans as liberators, and throwing flowers at their feet in the streets of Baghdad. And I knew that there was a completely other story that was taking place in the Middle East, where my parents were. I knew that there was a completely other story being told, and I was thinking, "How are people supposed to communicate with each other when they're getting completely different messages, and nobody knows what the other's being told? How are people supposed to have any kind of common understanding or know how to move together into the future? So I knew that I had to go there. I just wanted to be in the center. I had no plan. I had no funding. I didn't even have a camera at the time -- I had somebody bring it there, because I wanted to get access to Al Jazeera, George Bush's favorite channel, and a place which I was very curious about because it's disliked by many governments across the Arab world, and also called the mouthpiece of Osama Bin Laden by some people in the US government.
en rond het jaar 2000 deed ik een paar muziekfilps. In 2003, toen de oorlog in Irak op til was, voelde ik -- het was een onwezenlijk gevoel, want voor de start van de oorlog woedde er een soort media-oorlog. Ik zat in New York tv te kijken en het leek of er maar één standpunt was dat het publiek bereikte. De reportages kwamen van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en van meereizende troepen. Wat het nieuws bereikte, was dat er een 'schone oorlog' zou komen, met precisiebombardementen, en dat de Irakezen de Amerikanen als bevrijders zouden inhalen, en de straten van Bagdad met bloemen voor hen zouden plaveien. Ik wist dat er een volstrekt ander verhaal plaatshad in het Midden-Oosten, waar mijn ouders zich bevonden. Ik wist dat daar een heel ander verhaal werd verteld. Ik dacht: hoe moeten mensen met elkaar communiceren als ze totaal verschillende boodschappen krijgen en niemand weet welk verhaal er aan de ander wordt verteld? Hoe moeten mensen een gezamenlijk inzicht verwerven of weten wat ze in de toekomst samen moeten doen? Dus wist ik dat ik erheen moest. Ik wilde gewoon in het middelpunt zijn. Ik had geen plan. Ik had geen geld. Ik had toentertijd niet eens een camera. Ik vroeg uiteindelijk iemand er een te brengen, omdat ik toegang wilde tot Al Jazeera, de lievelingszender van George Bush en een plek waar ik heel nieuwsgierig naar was omdat het door veel Arabische overheden wordt afgekeurd en omdat het ook wel 'de spreekbuis van Osama Bin Laden' wordt genoemd door bepaalde mensen in de Amerikaanse overheid.
So I was thinking, this station that's hated by so many people has to be doing something right. I've got to go see what this is all about. And I also wanted to go see Central Command, which was 10 minutes away. And that way, I could get access to how this news was being created -- on the Arab side, reaching the Arab world, and on the US and Western side, reaching the US.
Ik dacht: als deze zender zo gehaat wordt door zovele mensen, dan moet hij wel iets goed doen. Ik moet er achter komen waar dit over gaat. Ik wilde ook bij het centrale hoofdkwartier gaan kijken, dat maar 10 minuten verderop was. Op die manier kreeg ik toegang tot hoe dit nieuws tot stand kwam, aan de Arabische kant voor de Arabische wereld, en aan de kant van de VS en het Westen voor de VS.
And when I went there and sat there, and met these people that were in the center of it, and sat with these characters, I met some surprising, very complex people. And I'd like to share with you a little bit of that experience of when you sit with somebody and you film them, and you listen to them, and you allow them more than a five-second sound bite. The amazing complexity of people emerges.
Toen ik erheen ging en er zat, en de mensen ontmoette die er middenin zaten en met hen praatte, ontmoette ik een aantal verrassende, complexe mensen. Ik wil graag een beetje van die ervaring met jullie delen. Als je met mensen samenzit, ze filmt, naar hen luistert, ze meer gunt dan een soundbite van vijf seconden, dan komt de ongelooflijke complexiteit van mensen naar boven.
Samir Khader: Business as usual. Iraq, and then Iraq, and then Iraq. But between us, if I'm offered a job with Fox, I'll take it. To change the Arab nightmare into the American dream. I still have that dream. Maybe I will never be able to do it, but I have plans for my children. When they finish high school, I will send them to America to study there. I will pay for their study. And they will stay there. Josh Rushing: The night they showed the POWs and the dead soldiers -- Al Jazeera showed them -- it was powerful, because America doesn't show those kinds of images. Most of the news in America won't show really gory images and this showed American soldiers in uniform, strewn about a floor, a cold tile floor. And it was revolting. It was absolutely revolting. It made me sick at my stomach. And then what hit me was, the night before, there had been some kind of bombing in Basra, and Al Jazeera had shown images of the people. And they were equally, if not more, horrifying -- the images were. And I remember having seen it in the Al Jazeera office, and thought to myself, "Wow, that's gross. That's bad." And then going away, and probably eating dinner or something. And it didn't affect me as much. So, the impact that had on me -- me realizing that I just saw people on the other side, and those people in the Al Jazeera office must have felt the way I was feeling that night, and it upset me on a profound level that I wasn't as bothered as much the night before. It makes me hate war. But it doesn't make me believe that we're in a world that can live without war yet.
Sameer Khader: 'Business as usual', Irak, vervolgens Irak, en dan Irak. Maar even tussen ons, als ik een baan krijg aangeboden bij Fox, dan neem ik die. Om de Arabische nachtmerrie te veranderen in de Amerikaanse droom. Die droom heb ik nog steeds. Misschien lukt het me nooit. Maar ik heb plannen voor mijn kinderen. Als ze klaar zijn met hun middelbare school, stuur ik ze naar Amerika om daar te studeren. Ik betaal voor hun studie. En ze blijven daar. Josh Rushing: De avond dat ze de krijgsgevangen en dode soldaten lieten zien -- Al Jazeera liet ze zien -- was dat krachtig omdat Amerika dat soort beelden niet laat zien. Het Amerikaanse nieuws toont meestal geen bloederige beelden. Hier zag je een vloer bezaaid met Amerikaanse soldaten in uniform, een koude tegelvloer. Het was walgelijk. Het was absoluut walgelijk. Ik werd er misselijk van. Toen drong het tot me door dat er de avond ervoor een of ander bombardement was geweest in Basra. Al Jazeera had toen beelden van de mensen getoond. Die waren net zo walgelijk als deze, zoniet erger. Ik had ze gezien in het kantoor van Al Jazeera en had gedacht: "Wow, dat is erg. Dat is echt erg." Waarna ik wegging en waarschijnlijk ging eten of zo. Het deed me veel minder. Dat had grote invloed op mij, het besef dat ik net mensen aan de andere kant had gezien, en dat de mensen in het kantoor van Al Jazeera hetzelfde moeten hebben gevoeld als ik die avond voelde. Het raakte me diep dat het me minder deed de avond ervoor. Het doet me de oorlog haten. Maar het doet me niet geloven dat we al in een wereld leven die kan bestaan zonder oorlog. Jehane Noujaim: De reacties op de film overvielen me,
Jehane Noujaim: I was overwhelmed by the response of the film. We didn't know whether it would be able to get out there. We had no funding for it. We were incredibly lucky that it got picked up. And when we showed the film in both the United States and the Arab world, we had such incredible reactions. It was amazing to see how people were moved by this film. In the Arab world -- and it's not really by the film, it's by the characters -- I mean, Josh Rushing was this incredibly complex person who was thinking about things. And when I showed the film in the Middle East, people wanted to meet Josh. He kind of redefined us as an American population. People started to ask me, "Where is this guy now?" Al Jazeera offered him a job. (Laughter) And Samir, on the other hand, was also quite an interesting character for the Arab world to see, because it brought out the complexities of this love-hate relationship that the Arab world has with the West.
omdat we niet wisten of het zou lukken hem uit te brengen. We hadden er geen financiering voor. We hebben veel geluk gehad dat iemand hem opmerkte, en toen we hem in Amerika en in de Arabische wereld lieten zien, waren de reacties ongelooflijk. Het was verbazend om te zien hoe mensen door deze film werden geraakt. In de Arabische wereld -- en dat kwam niet alleen door de film, maar door de personages. Josh Rushing was een ongelooflijk complexe persoonlijkheid die diep over dingen nadacht. Toen ik de film in het Midden-Oosten liet zien, wilden mensen Josh ontmoeten. Hij heeft gezorgd voor een nieuwe definitie van het Amerikaanse volk. Mensen begonnen me te vragen: waar zit die kerel nu? Al Jazeera bood hem een baan aan. Van de andere kant was Sameer een interessant personage voor de Arabische wereld, omdat hij de complexiteit toonde van de haat-liefde-verhouding van de Arabische wereld met het Westen.
In the United States, I was blown away by the motivations, the positive motivations of the American people when they'd see this film. You know, we're criticized abroad for believing we're the saviors of the world in some way, but the flip side of it is that, actually, when people do see what is happening abroad and people's reactions to some of our policy abroad, we feel this power, that we need to -- we feel like we have to get the power to change things. And I saw this with audiences. This woman came up to me after the screening and said, "You know, I know this is crazy. I saw the bombs being loaded on the planes, I saw the military going out to war, but you don't understand people's anger towards us until you see the people in the hospitals and the victims of the war, and how do we get out of this bubble?
In de Verenigde Staten werd ik overrompeld door de motivatie, de positieve motivatie van het Amerikaanse volk toen ze deze film zagen. In het buitenland kregen we kritiek omdat we geloofden dat we de redders van de wereld waren. De keerzijde is dat als mensen echt zien wat er in het buitenland gebeurt, en hoe sommige mensen op onze buitenlandse politiek reageren, we het gevoel hebben dat we de kracht moeten krijgen om dingen te veranderen. Ik zag dit bij het publiek. Een vrouw zocht me op na de vertoning en zei: "Weet je, ik weet dat dit gek is: ik zag dat bommen in vliegtuigen werden geladen, ik zag het leger ten oorlog trekken. Maar je begrijpt de woede van de mensen tegenover ons niet totdat je de mensen in de ziekenhuizen en de slachtoffers van de oorlog ziet. Hoe geraken we uit deze bubbel? Hoe begrijpen we wat de ander denkt?
How do we understand what the other person is thinking?" Now, I don't know whether a film can change the world. But I know the power of it, I know that it starts people thinking about how to change the world.
Ik weet niet of een film de wereld kan veranderen, maar ik weet dat het een begin is, ik ken de kracht. Ik weet dat het mensen aan het denken zet over hoe ze de wereld kunnen veranderen.
Now, I'm not a philosopher, so I feel like I shouldn't go into great depth on this, but let film speak for itself and take you to this other world. Because I believe that film has the ability to take you across borders, I'd like you to just sit back and experience for a couple of minutes being taken into another world. And these couple clips take you inside of two of the most difficult conflicts that we're faced with today. [The last 48 hours of two Palestinian suicide bombers.] [Paradise Now]
Ik ben geen filosoof, dus denk ik niet dat ik hier al te diep op moet ingaan. Ik zal de film voor zich laten spreken en je meenemen naar deze andere wereld. Ik geloof dat film de kracht heeft om je over grenzen heen te brengen. Ga er gewoon even voor zitten en ervaar voor een paar minuten hoe het is om een andere wereld binnen te komen. Deze paar clipjes nemen je mee naar twee van de moeilijkste conflicten waar we vandaag de dag mee worden geconfronteerd.
[Man: As long as there is injustice, someone must make a sacrifice!]
Man 1: Zolang er onrechtvaardigheid bestaat, moet iemand zich opofferen!
[Woman: That's no sacrifice, that's revenge!] [If you kill, there's no difference between victim and occupier.]
Vrouw 1: Dat is geen offer, dat is wraak! Als je doodt, is er geen verschil tussen het slachtoffer en de dader.
[Man: If we had airplanes, we wouldn't need martyrs, that's the difference.]
Man 1: Als we vliegtuigen hadden, hadden we geen martelaars nodig, dat is het verschil.
[Woman: The difference is that the Israeli military is still stronger.]
Vrouw: Het verschil is dat het Israëlische leger alsnog sterker is.
[Man: Then let us be equal in death.] [We still have Paradise.]
Man: Laten we dan gelijk zijn in de dood. We hebben nog het Paradijs.
[Woman: There is no Paradise! It only exists in your head!]
Vrouw: Er is geen Paradijs! Het bestaat alleen in je hoofd!
[Man: God forbid!] [May God forgive you.] [If you were not Abu Azzam's daughter ...] [Anyway, I'd rather have Paradise in my head than live in this hell!] [In this life, we're dead anyway.]
Man: Alsjeblieft zeg! Moge God je vergeven. Als jij niet Abu Azzam's dochter was geweest... Alleszins, liever een Paradijs in mijn hoofd dan een leven in deze hel! In dit leven zijn we toch dood.
[One only chooses bitterness when the alternative is even bitterer.]
Man: Men kiest alleen het bittere als het alternatieve nog bitterder is.
[Woman: And what about us? The ones who remain?] [Will we win that way?] [Don't you see what you're doing is destroying us?] [And that you give Israel an alibi to carry on?]
Vrouw: En wij dan? De achterblijvers? Winnen we zo? Zie je niet dat wat je doet ons vernietigt? En dat je Israël een alibi geeft om door te gaan?
[Man: So with no alibi, Israel will stop?]
Man: Dus, zonder alibi houdt Israël ermee op?
[Woman: Perhaps. We have to turn it into a moral war.]
Vrouw: Misschien. We moeten er een morele oorlog van maken.
[Man: How, if Israel has no morals?]
Man: Hoe dan, als Israël immoreel is?
[Woman: Be careful!] [And the real people building peace through non-violence] [Encounter Point] Video: (Ambulance siren) [Tel Aviv, Israel 1996]
Vrouw: Wees voorzichtig!
[Tzvika: My wife Ayelet called me and said, ] ["There was a suicide bombing in Tel Aviv."]
George: Mijn vrouw Ayelet belde me op en zei: "Er was een zelfmoordaanslag in Tel Aviv."
[Ayelet: What do you know about the casualties?] [Tzvika off-screen: We're looking for three girls.]
Ayelet: Wat weet je over de slachtoffers? We zoeken drie meisjes.
[We have no information.]
George: We hebben geen informatie.
[Ayelet: One is wounded here, but we haven't heard from the other three.]
Ayelet: Er ligt er hier een gewonde, maar we weten niets over de andere drie.
[Tzvika: I said, "OK, that's Bat-Chen, that's my daughter.] [Are you sure she is dead?"] [They said yes.] Video: (Police siren and shouting over megaphone) [Bethlehem, Occupied Palestinian Territories, 2003]
George: Ik zei: "OK, dat is Bat-Chen, dat is mijn dochter." "Weet U zeker dat ze dood is?" Ze zeiden ja.
[George: On that day, at around 6:30] [I was driving with my wife and daughters to the supermarket.] [When we got to here ...] [we saw three Israeli military jeeps parked on the side of the road.] [When we passed by the first jeep ...] [they opened fire on us.] [And my 12-year-old daughter Christine] [was killed in the shooting.] [Bereaved Families Forum, Jerusalem]
Tzvika: Op die dag, rond 6:30, reed ik met mijn vrouw en dochters naar de supermarkt. Toen we daar aankwamen... zagen we drie Israëlische militaire jeeps geparkeerd aan de kant van de weg. Toen we de eerste jeep passeerden... openden ze het vuur op ons. Mijn 12-jarige dochter Christine werd gedood in het vuurgevecht.
[Tzvika: I'm the headmaster for all parts.]
Tzvika: Ik ben het hoofd van alle afdelingen.
[George: But there is a teacher that is in charge?] [Tzvika: Yes, I have assistants.] [I deal with children all the time.] [One year after their daughters' deaths both Tzvika and George join the forum]
George: Maar is er een leraar die verantwoordelijk is? Tzvika: Ja, ik heb assistenten. Ik heb elke dag met kinderen te maken.
[George: At first, I thought it was a strange idea.] [But after thinking logically about it, ] [I didn't find any reason why not to meet them] [and let them know of our suffering.]
Tzvika: In het begin vond ik het een vreemd idee. Maar toen ik het logisch bekeek, zag ik geen reden ze niet te ontmoeten, om ze in te lichten over ons lijden.
[Tzvika: There were many things that touched me.] [We see that there are Palestinians who suffered a lot, who lost children,] [and still believe in the peace process and in reconciliation.] [If we who lost what is most precious can talk to each other,] [and look forward to a better future,] [then everyone else must do so, too.] [From South Africa: A Revolution Through Music] [Amandla] (Music)
George: Er waren veel dingen die me troffen. We zien dat er Palestijnen zijn die veel hebben geleden, die kinderen hebben verloren, en die nog steeds geloven in het proces van vrede en verzoening. Als wij, diegenen die ons dierbaarste goed zijn kwijtgeraakt, met elkaar kunnen praten, en uitkijken naar een betere toekomst, dan moet de rest dat ook kunnen.
(Video) Man: Song is something that we communicated with people who otherwise would not have understood where we're coming from. You could give them a long political speech, they would still not understand. But I tell you, when you finish that song, people will be like, "Damn, I know where you niggas are coming from. I know where you guys are coming from. Death unto apartheid!"
Man: Liederen gebruiken we om te communiceren met mensen, die anders niet hadden begrepen waar we het over hebben. Je zou een lange politieke speech kunnen geven, en dan zouden ze het nog niet begrijpen. Ik zeg het je, als je klaar bent met dat lied, zeggen mensen: "Man, ik begrijp waar die gasten het over hebben." Ik begrijp jullie standpunt. Dood aan apartheid!"
Narrator: It's about the liberation struggle. It's about those children who took to the streets -- fighting, screaming, "Free Nelson Mandela!" It's about those unions who put down their tools and demanded freedom. Yes. Yes! (Music and singing) (Singing) Freedom! (Applause)
Het gaat over de strijd om bevrijding... Het gaat over die kinderen die naar de straten trokken, vechtend, gillend: "Bevrijd Nelson Mandela!" Het gaat over de vakbonden die hun werktuigen neerlegden en vrijheid eisten. Ja. Ja! Vrijheid! Jehane Noujaim: Ik denk dat iedereen dacht dat hij in een bioscoop zat,
Jehane Noujaim: I think everybody's had that feeling of sitting in a theater, in a dark room, with other strangers, watching a very powerful film, and they felt that feeling of transformation. And what I'd like to talk about is how can we use that feeling to actually create a movement through film? I've been listening to the talks in the conference, and Robert Wright said yesterday that if we have an appreciation for another person's humanity, then they will have an appreciation for ours. And that's what this is about. It's about connecting people through film, getting these independent voices out there. Now, Josh Rushing actually ended up leaving the military and taking a job with Al Jazeera. (Laughter) So his feeling is that he's at Al Jazeera International because he feels like he can actually use media to bridge the gap between East and West. And that's an amazing thing. But I've been trying to think about ways to give power to these independent voices, to give power to the filmmakers, to give power to people who are trying to use film for change. And there are incredible organizations that are out there doing this already. There's Witness, that you heard from earlier. There's Just Vision, that are working with Palestinians and Israelis who are working together for peace, and documenting that process and getting interviews out there and using this film to take to Congress to show that it's a powerful tool, to show that this is a woman who's had her daughter killed in an attack, and she believes that there are peaceful ways to solve this. There's Working Films and there's Current TV, which is an incredible platform for people around the world to be able to put their -- (Applause) Yeah, it's amazing. I've watched it and I'm blown away by it and its potential to bring voices from around the world -- independent voices from around the world -- and create a truly democratic, global television.
in een donkere kamer met andere vreemden, en dat hij keek naar een krachtige film, en een gevoel van transformatie kende. Waar ik het over heb -- waar ik het over zou willen hebben, is hoe we dat gevoel kunnen gebruiken om een beweging te creëren via film. Ik bedoel, ik heb zitten luisteren naar de toespraken in een gedeelte van de conferentie, en Robert Wright zei gisteren dat als we begrip hebben voor andermans humaniteit, zij begrip zullen hebben voor de onze. En daar gaat het hier om. Het gaat over mensen samenbrengen via film, de onafhankelijke stemmen aan de wereld laten horen. Josh Rushing heeft uiteindelijk het leger verlaten en een baan aangenomen bij Al Jazeera. Zijn gevoel daarbij is dat hij bij Al Jazeera International werkt omdat hij het idee heeft dat hij de media echt kan gebruiken om de kloof tussen en het Oosten en het Westen te dichten. En dat is geweldig. Maar ik heb nagedacht over de verschillende manieren om deze onafhankelijke stemmen kracht bij te zetten, om filmmakers sterker te maken, om mensen sterker te maken die film proberen te gebruiken voor verandering. Er zijn geweldige organisaties die hier al mee bezig zijn. Er is Witness, waar je eerder al over hoorde. Er is Just Vision, die werkt met Palestijnen en Israëliers die samen werken aan vrede, en dat proces vastleggen, en interviews geven en deze film gebruiken om aan het Congres te laten zien dat dit een krachtig middel is, om te laten zien dat er een vrouw is wiens dochter omkwam in een aanval, en die gelooft dat er vredige oplossingen bestaan. Er is Working Films en Current TV, een geweldig platform voor mensen over de hele wereld om hun -- ja het is echt geweldig. Ik keek ernaar en ik ben gewoon... overweldigd door het potentieel om stemmen van over de hele wereld, onafhankelijke stemmen, samen te brengen, om een echt democratische, wereldwijde televisie te creëren.
So what can we do to create a platform for these organizations, to create some momentum, to get everybody in the world involved in this movement? I'd like for us to imagine for a second. Imagine a day when you have everyone coming together from around the world. You have towns and villages and theaters -- all from around the world, getting together, and sitting in the dark, and sharing a communal experience of watching a film, or a couple of films, together. Watching a film which maybe highlights a character that is fighting to live, or just a character that defies stereotypes, makes a joke, sings a song. Comedies, documentaries, shorts. This amazing power can be used to change people and to bond people together; to cross borders, and have people feel like they're having a communal experience. So if you imagine this day when all around the world, you have theaters and places where we project films. If you imagine projecting from Times Square to Tahrir Square in Cairo, the same film in Ramallah, the same film in Jerusalem. You know, we've been talking to a friend of mine about using the side of the Great Pyramid and the Great Wall of China. It's endless what you can imagine, in terms of where you can project films and where you can have this communal experience. And I believe that this one day, if we can create it, this one day can create momentum for all of these independent voices. There isn't an organization which is connecting the independent voices of the world to get out there, and yet I'm hearing throughout this conference that the biggest challenge in our future is understanding the other, and having mutual respect for the other and crossing borders. And if film can do that, and if we can get all of these different locations in the world to watch these films together -- this could be an incredible day.
Dus wat kunnen we doen om een platform voor deze organisaties te maken, om een impuls te geven, om iedereen in de wereld bij de beweging te betrekken? Stel je even voor -- stel je een dag voor waarop iedereen uit de hele wereld samenkomt. Je hebt steden en dorpen en bioscopen uit de hele wereld die samenkomen, in het donker zitten, en de ervaring delen dat ze samen een film bekijken, of een paar films. Ze bekijken een film die misschien een personage toelicht dat voor zijn leven vecht, of een personage dat de stereotypen tart, grapjes maakt, en liedjes zingt. Komedies, documentaires, kortfilms. Deze geweldige kracht kan gebruikt worden om mensen te veranderen en ze samen te brengen, om grenzen te verleggen en mensen het gevoel van een gedeelde ervaring te geven. Stel je deze dag voor, waarop over de hele wereld alle bioscopen en andere plekken waar films worden geprojecteerd... Stel je voor -- films van Times Square tot het Tahrirplein in Caïro, dezelfde film in Ramallah, dezelfde film in Jeruzalem. Weet je, we zouden zelfs -- we spraken met een vriend van me over het gebruik van de zijkant van de Grote Piramide en de Chinese Muur. Je kan eindeloze dingen bedenken, waar je de films kan projecteren en waar je deze ervaring kunt delen. Ik geloof dat ooit, als het ons lukt, deze dag een impuls kan geven aan al die onafhankelijke stemmen. Er is geen plek -- er is geen organisatie die bezig is met het verbinden van de onafhankelijke stemmen om ze te laten klinken, en toch hoor ik op deze conferentie dat het grootste gevaar van onze toekomst een [gebrek aan] begrip is en wederzijds begrip voor de ander en het verleggen van grenzen. Als een film dat kan bereiken, en als we op allemaal verschillende plekken op aarde samen naar deze films kunnen doen kijken, zou het een ongelooflijke dag zijn.
So we've already made a partnership, set up through somebody from the TED community, John Camen, who introduced me to Steven Apkon, from the Jacob Burns Film Center. And we started calling up everybody. And in the last week, there have been so many people that have responded to us, from as close as Palo Alto, to Mongolia and to India. There are people that want to be a part of this global day of film; to be able to provide a platform for independent voices and independent films to get out there. Now, we've thought about a name for this day, and I'd like to share this with you. Now, the most amazing part of this whole process has been sharing ideas and wishes, and so I invite you to give brainstorms onto how does this day echo into the future? How do we use technology to make this day echo into the future, so that we can build community and have these communities working together, through the Internet? There was a time, many, many years ago, when all of the continents were stuck together. And we call that landmass Pangea. So what we'd like to call this day of film is Pangea Cinema Day. And if you just imagine that all of these people in these towns would be watching, then I think that we can actually really make a movement towards people understanding each other better.
We hebben al een samenwerkingsverband, via TED -- iemand uit de TED-gemeenschap, John Camen, introduceerde me bij Steven Apkon, van het Jacob Burns Film Center. We zijn iedereen gaan opbellen. De jongste week hebben we zo veel reacties gekregen, vanuit Palo Alto, vlakbij, tot Mongolië en India. Er zijn mensen die betrokken willen zijn bij deze wereldwijde filmdag, om een platform te kunnen bieden aan de onafhankelijke stemmen, en onafhankelijke films de wereld in te helpen. We hebben ook nagedacht over een naam voor deze dag, en dat deel ik graag met jullie. Het mooiste aan dit hele proces is het delen van ideeën en wensen geweest, dus nodig ik jullie uit om te brainstormen over hoe -- hoe we deze dag kunnen voortzetten in de toekomst. Hoe kunnen we technologie gebruiken om deze dag verder te laten klinken in de toekomst, zodat we een gemeenschap kunnen bouwen, en deze gemeenschappen samen kunnen laten werken, via Internet? Er was een dag - er was een tijd, vele jaren geleden, toen alle continenten nog samen waren geplakt. Dat grote stuk land heette Pangea. Dus we zouden deze filmdag Pangea Cinema Day willen noemen. Stel je gewoon voor dat al deze mensen in de steden mee zouden kijken: dan denk ik dat we echt een beweging kunnen beginnen in de richting van meer begrip voor elkaar.
I know that it's very intangible, touching people's hearts and souls, but the only way that I know how to do it, the only way that I know how to reach out to somebody's heart and soul all across the world, is by showing them a film. And I know that there are independent filmmakers and films out there that can really make this happen. And that's my wish. I guess I'm supposed to give you my one-sentence wish, but we're way out of time.
Ik weet dat het heel ontastbaar is, de harten en zielen van mensen raken, maar de enige manier die ik ken om het te doen, de enige manier waarop ik iemands hart en ziel over de hele wereld kan proberen te raken, is door film. Ik weet dat er onafhankelijke filmmakers en films zijn die dit echt kunnen laten gebeuren. Dat is mijn wens. De opdracht was om mijn wens in één zin weer te geven, maar de tijd is op.
Chris Anderson: That is an incredible wish. Pangea Cinema: The day the world comes together.
Chris Anderson: Dat is een ongelooflijke wens. Pangea Cinema -- de dag dat de wereld samen komt.
JN: It's more tangible than world peace, and it's certainly more immediate. But it would be the day that the world comes together through film, the power of film.
Het is meer tastbaar dan vrede op aarde, en het is zeker sneller haalbaar. Het zou de dag zijn dat de wereld samen komt via film, de kracht van film.
CA: Ladies and gentlemen, Jehane Noujaim.
Dames en heren, Jehane Noujaim.