Το TED με έχει πείσει ήδη να αλλάξω λίγο τη ζωή μου, πείθοντάς με να αλλάξω την έναρξη της ομιλίας μου. Μου αρέσει η ιδέα της αφοσίωσης. Οπότε, όταν θα φύγετε από εδώ σήμερα, θα σας ζητήσω να αφοσιωθείτε ή να αφοσιωθείτε ξανά, σε κάποια από τα πιο σημαντικά άτομα της ζωής σας: τα αδέρφια σας. Μπορεί να είναι κάτι που θα σας δώσει μεγάλη χαρά, ακόμα κι αν δεν είναι πάντα εύκολο.
TED has already persuaded me to change my life in one small way, by persuading me to change the opening of my speech. I love this idea of engagement. So, when you leave here today, I'm going to ask you to engage or re-engage with some of the most important people in your lives: your brothers and sisters. It can be a profoundly life-affirming thing to do, even if it isn't always easy.
Αυτός είναι ένας άντρας, ονόματι Έλιοτ, που αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες. Ο Έλιοτ ήταν μέθυσος. Πέρασε το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του παλεύοντας με τον αλκοολισμό, την κατάθλιψη, τον εθισμό στη μορφίνη, και η ζωή του τελείωσε όταν ήταν μόλις 34 χρονών. Το πιο δύσκολο για τον Έλιοτ ήταν ότι το επίθετό του ήταν Ρούζβελτ. Και δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τη σύγκριση με τον μεγαλύτερο αδερφό του, Τέντι, για τον οποίο τα πράγματα φαίνονταν να έρχονται πάντα πιο εύκολα.
This is a man named Elliot, for whom things were very difficult. Elliot was a drunk. He spent most of his life battling alcoholism, depression, morphine addiction, and that life ended when he was just 34 years old. What made things harder for Elliot is that his last name was Roosevelt. And he could never quite get past the comparisons with his big brother Teddy, for whom things always seemed to come a little bit easier.
Ούτε ήταν εύκολο να είσαι ο Μπόμπι. Και αυτός ήταν αδερφός ενός προέδρου, αλλά λάτρευε τον αδερφό του, Τζον. Πάλεψε για αυτόν, δούλεψε για αυτόν, και όταν πέθανε ο Τζον, πόνεσε για αυτόν. Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο Μπόμπι χαμογελούσε, αλλά το έκανε βεβιασμένα. Δούλευε για να ξεχαστεί, αλλά φαινόταν να βασανίζεται. Ο θάνατος του Μπόμπι, που ήταν παρόμοιος με του Τζον, φαίνεται σαν να ήταν ο κατάλληλος. Ο Τζον Κένεντι στερήθηκε τα νιάτα του. Μοιάζει σαν ν΄απάλλαξαν τον Μπόμπι από τα δικά του.
It wasn't easy being Bobby, either. He was also the sibling of a president. But he adored his brother, Jack. He fought for him, he worked for him. And when Jack died, he bled for him, too. In the years that followed, Bobby would smile, but it seemed labored. He'd lose himself in his work, but it seemed tortured. Bobby's own death, so similar to John's, seems somehow fitting. John Kennedy was robbed of his young life; Bobby seemed almost to have been relieved of his.
Ίσως να μην υπάρχει άλλη σχέση που να μας επηρεάζει περισσότερο, που να είναι πιο στενή, πιο ωραία, πιο δύσκολη, πιο γλυκιά, πιο χαρούμενη, πιο θλιβερή, πιο γεμάτη από χαρά ή καημούς από τη σχέση που έχουμε με τα αδέλφια μας. Υπάρχει δύναμη στον αδελφικό δεσμό. Υπάρχει μεγαλοπρέπεια. Επίσης, υπάρχει οξυθυμία, όπως όταν ο Νιλ Μπους, αδερφός ενός προέδρου και ενός κυβερνήτη, ξέσπασε λέγοντας: «Έχω βαρεθεί να με συγκρίνουν με τ' αδέρφια μου», σαν να ήταν, κατά κάποιο τρόπο, υπεύθυνοι ο Τζεμπ και ο Τζορτζ ο νεώτερος για το οικονομικό σκάνδαλο και το άσχημο διαζύγιο που έβαλαν τον Νιλ στο στόχαστρο του κοινού. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα αυτά τα πράγματα, είναι πως ο αδελφικός δεσμός μπορεί να είναι μια διαρκής αγάπη. Οι γονείς μας φεύγουν πολύ νωρίς, Η σύζυγος μας και τα παιδιά μας έρχονται πολύ αργά. Τα αδέρφια μας είναι οι μόνοι που είναι μαζί μας σε όλη τη διαδρομή. Μέσα στις δεκαετίες, μπορεί να μην υπάρχει τίποτα που να μας προσδιορίζει και να μας διαμορφώνει πιο δυναμικά από τη σχέση μας με τα αδέρφια μας. Αυτό ισχύει για μένα, ισχύει για τα παιδιά σας κι αν έχετε αδέρφια, ισχύει και για εσάς.
There may be no relationship that effects us more profoundly, that's closer, finer, harder, sweeter, happier, sadder, more filled with joy or fraught with woe than the relationship we have with our brothers and sisters. There's power in the sibling bond. There's pageantry. There's petulance, too, as when Neil Bush, sibling of both a president and a governor, famously griped, "I've lost patience for being compared to my older brothers," as if Jeb and George W were somehow responsible for the savings and loan scandal and the messy divorce that marked Neil in the public eye. But more important than all of these things, the sibling bond can be a thing of abiding love. Our parents leave us too early, our spouse and our children come along too late. Our siblings are the only ones who are with us for the entire ride. Over the arc of decades, there may be nothing that defines us and forms us more powerfully than our relationship with our sisters and brothers. It was true for me, it's true for your children and if you have siblings, it's true for you, too.
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε όταν ο Στιβ, στα αριστερά, ήταν οκτώ ετών. Εγώ ήμουν έξι, ο αδελφός μας ο Γκάρι ήταν πέντε και ο Μπρους ήταν τεσσάρων. Δεν θα πω ποια χρονιά τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Δεν ήταν φέτος.
This picture was taken when Steve, on the left, was eight years old. I was six, our brother Gary was five and my brother Bruce was four. I will not say what year it was taken. It was not this year.
(Γέλια)
(Laughter)
Η εισαγωγή του καινούργιου μου βιβλίου, «Η Αδελφική Επίδραση», ξεκινάει με ένα πρωινό του Σαββάτου, λίγο πριν τραβηχτεί αυτή η φωτογραφία, που τα μεγαλύτερα αδέρφια μου αποφάσισαν ότι θα ήταν καλή ιδέα να κλείσουμε τον μικρότερο αδερφό μας στο ντουλάπι με τις ασφάλειες.
I open my new book, "The Sibling Effect," on a Saturday morning, not long before this picture was taken, when the three older brothers decided that it might be a very good idea to lock the younger brother in a fuse cabinet in our playroom.
(Γέλια)
(Laughter)
Προσπαθούσαμε, είτε το πιστεύετε είτε όχι, να τον προστατέψουμε.
We were, believe it or not, trying to keep him safe.
Ο πατέρας μας ήταν ένας οξύθυμος άνθρωπος που δεν ήθελε να τον ενοχλούν τα πρωινά του Σαββάτου. Δεν ξέρω πώς περίμενε να είναι η ζωή του τα πρωινά του Σαββάτου όταν είχε τέσσερις γιους, σε ηλικίες κάτω των τεσσάρων ετών όταν γεννήθηκε ο μικρότερος, αλλά δεν ήταν ήσυχα. Δεν του άρεσε αυτό. Αντιδρούσε όταν τον ενοχλούσαμε τα πρωινά του Σαββάτου μπαίνοντας στο δωμάτιο που παίζαμε και υποβάλλοντάς μας σε όποια σωματική τιμωρία ήθελε, ξεσπώντας σε όποιον βρισκόταν πιο κοντά του. Σε καμιά περίπτωση δεν ήμασταν κακοποιημένα παιδιά, αλλά μας χτυπούσε, κι εμείς το βρίσκαμε τρομακτικό.
Our father was a hotheaded man, somebody who didn't take kindly to being disturbed on Saturday mornings. I don't know what he thought his life would be like on Saturday mornings when he had four sons, ages four years old or younger when the youngest one was born, but they weren't quiet. He did not take to that well. And he would react to being disturbed on a Saturday morning by stalking into the playroom and administering a very freewheeling form of a corporal punishment, lashing out at whoever was within arms' reach. We were by no means battered children but we did get hit, and we found it terrifying.
Έτσι, επινοήσαμε έναν τρόπο για να σκορπίζουμε και να κρυβόμαστε.
So we devised a sort of scatter-and-hide drill.
(Γέλια)
(Laughter)
Μόλις βλέπαμε ή ακούγαμε βήματα, ο Στιβ, ο μεγαλύτερος, χωνόταν κάτω από τον καναπέ, εγώ βουτούσα στην ντουλάπα που ήταν στο δωμάτιο που παίζαμε, ο Γκάρι χωνόταν στο μπαούλο των παιχνιδιών, αλλά αφού πρώτα κλείναμε τον Μπρους μέσα στο ντουλάπι με τον πίνακα ασφαλειών. Του λέγαμε ότι ήταν η διαστημική κάψουλα του Άλαν Σέπαρντ, και κάπως έτσι τα καταφέρναμε καλύτερα.
As soon as we saw or heard the footsteps coming, Steve, the oldest, would wriggle under the couch, I would dive into the closet in the playroom, Gary would dive into a window-seat toy chest, but not before we closed Bruce inside the fuse box. We told him it was Alan Shepard's space capsule, and that somehow made it work better. (Laughter)
(Γέλια)
Μπορώ να πω ότι ο πατέρας μου δεν ξεγελιόταν ποτέ μ' αυτό το κόλπο. Πολύ αργότερα άρχισα να σκέφτομαι ότι ίσως δεν ήταν πολύ καλή ιδέα να στριμώχνεις ένα τετράχρονο πάνω σε έναν πίνακα με παλιές ασφάλειες υψηλής τάσης.
I dare say my father was never fooled by this ruse. And it was only in later years that I began to think perhaps it wasn't a good idea to squeeze a four-year-old up against a panel of old-style, un-screwable high-voltage fuses.
(Γέλια)
(Laughter)
Όμως, τα αδέλφια μου κι εγώ, ακόμα κι εκείνες τις στενάχωρες στιγμές, τις αντιμετωπίζαμε με κάτι που ήταν ξεκάθαρο, δύσκολο και έξοχο: Mε μια αρχέγονη εκτίμηση για τον δεσμό που μοιραζόμασταν. Ήμασταν μια μονάδα. Μια θορυβώδης, ακατάστατη, φιλόνικη, πιστή, αγαπημένη, σταθερή μονάδα. Έτσι νιώθαμε πολύ πιο δυνατοί από ό,τι νιώθαμε σαν μεμονωμένα άτομα. Και ξέραμε ότι καθώς θα προχωρούσε η ζωή μας, θα μπορούσαμε πάντα να στραφούμε σε εκείνη τη δύναμη.
But my brothers and I, even through those unhappy times, came through them, with something that was clear and hard and fine: a primal appreciation for the bond we shared. We were a unit -- a loud, messy brawling, loyal, loving, lasting unit. We felt much stronger that way than we ever could as individuals. And we knew that as our lives went on, we could always be able to call on that strength.
Δεν είμαστε μόνοι. Μέχρι πριν από 15 χρόνια, οι επιστήμονες δεν έδιναν πολύ προσοχή στον αδελφικό δεσμό και δικαιολογημένα. Έχεις μόνο μια μητέρα, έχεις μόνο έναν πατέρα, κι αν πετύχει ο γάμος σου, έχεις μια σύζυγο για την υπόλοιπη ζωή σου. Τα αδέλφια δεν έχουν αυτή την ιδιαιτερότητα. Εναλλάσσονται, ανταλλάσσονται, είναι σαν ένα βασικό προϊόν οικιακής χρήσης. Οι γονείς στήνουν το μαγαζί τους κι αρχίζουν να γεμίζουν τα ράφια του με εμπορεύματα. Ο μόνος περιορισμός είναι το σπέρμα, τα ωάρια και τα οικονομικά.
We're not alone. Until 15 years ago, scientists didn't really pay much attention to the sibling bond. And with good reason: you have just one mother, you have just one father if you do marriage right, you have one spouse for life. Siblings can claim none of that uniqueness. They're interchangeable, fungible, a kind of household commodity. Parents set up shop and begin stocking their shelves with inventory, the only limitation being sperm, egg and economics.
(Γέλια)
(Laughter)
Όσο αναπνέεις, μπορείς κάλλιστα ν' αποθηκεύεις. Η φύση είναι απόλυτα ικανοποιημένη με αυτόν τον διακανονισμό, επειδή ο κύριος στόχος εδώ είναι να μεταβιβάσουμε όσα περισσότερα από τα γονίδιά μας μπορούμε στην επόμενη γενεά.
As long as you can keep breathing, you may as well keep stocking. Now, nature is perfectly happy with that arrangement, because our primal directive here is to get as many of our genes as possible into the next generation.
Και τα ζώα αντιμετωπίζουν τα ίδια ζητήματα, αλλά έχουν έναν πιο ξεκάθαρο τρόπο να αντιμετωπίζουν τα πράγματα. Ένας πιγκουίνος που έχει κάνει δύο αβγά, θα τα κοιτάξει προσεκτικά, και θα κλωτσήσει το μικρότερο έξω από τη φωλιά, για να εστιάσει καλύτερα την προσοχή του στον, πιθανώς, πιο υγιή νεοσσό μέσα στο μεγαλύτερο κέλυφος. Ο μαύρος αετός θα επιτρέψει στους νεοσσούς να βγουν από τ' αυγό τους και μετά θ' αφήσει τους μεγαλύτερους να επιτεθούν στους μικρότερους, όπου συνήθως τους κάνουν κομματάκια και μετά χαλαρώνουν και μεγαλώνουν ήρεμα. Τα γουρουνάκια, ενώ είναι χαριτωμένα, γεννιούνται με μια σειρά από εξωτερικά, μυτερά δόντια, που τα χρησιμοποιούν για να αλληλοκαρφώνονται καθώς παλεύουν για το ποιο θα έχει την καλύτερη θέση θηλασμού.
Animals wrestle with these same issues, too, but they have a more straightforward way of dealing with things. A crested penguin that has laid two eggs will take a good look at them and boot the smaller one out of the nest, the better to focus her attentions on the presumably heartier chick in the bigger shell. A black eagle will allow all of her chicks to hatch and then stand back while the bigger ones fight it out with the little ones, typically ripping them to ribbons and then settling back to grow up in peace. Piglets, cute as they are, are born with a strange little outward set of pointing teeth, that they use to jab at one another as they compete for the choicest nursing spots.
Το πρόβλημα για τους επιστήμονες ήταν πως η ιδέα ότι τα αδέλφια ήταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας ποτέ δεν φάνηκε να στέκει. Ενώ οι ερευνητές είχαν μάθει όσα μπορούσαν για τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια, για τις μητέρες και άλλες σχέσεις, ήρθαν αντιμέτωποι με μια κυκλοθυμική σκοτεινή ύλη που έλκονταν προς τα εμάς, ασκώντας μια δική της βαρύτητα. Κι αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τα αδέρφια μας.
The problem for scientists was that this whole idea of siblings as second-class citizens never really seemed to hold up. After the researchers had learned all they could from the relationships in the family, mothers and other relationships, they still came up with some temperamental dark matter that was pulling at us, exerting a gravity all its own. And that could only be our siblings.
Οι άνθρωποι δεν διαφέρουν από τα ζώα. Μετά τη γέννησή μας, κάνουμε ότι μπορούμε για να τραβήξουμε την προσοχή των γονιών μας, υπολογίζοντας ποια είναι τα ισχυρότερα πλεονεκτήματά μας και προωθώντας τα δυναμικά. Κάποιος είναι ο πιο αστείος, κάποιος είναι ο πιο όμορφος, κάποιος είναι ο αθλητής, κάποιος είναι ο πιο έξυπνος. Οι επιστήμονες το αποκαλούν αυτό «απόκρυψη ταυτότητας». Εάν ο μεγαλύτερος αδερφός μου είναι ποδοσφαιριστής στο γυμνάσιο- που αν τον βλέπατε, θα ξέρατε ότι δεν ήταν- θα μπορούσα να γίνω κι εγώ ποδοσφαιριστής στο γυμνάσιο και να λάβω το πολύ, το 50 τοις εκατό του χειροκροτήματος της οικογένειάς μου. Ή θα μπορούσα να γίνω πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου ή να ειδικευθώ στις τέχνες και να έχω το εκατό τοις εκατό της προσοχής τους σ' αυτούς τους τομείς.
Humans are no different from animals. After we are born, we do whatever we can to attract the attention of our parents, determining what our strongest selling points are and marketing them ferociously. Someone's the funny one, someone's the pretty one, someone's the athlete, someone's the smart one. Scientists call this "deidentification." If my older brother is a high-school football player -- which, if you saw my older brother, you'd know he was not -- I could become a high-school football player, too and get at most 50 percent of the applause in my family for doing that. Or, I could become student council president or specialize in the arts and get 100 percent of the attention in that area.
Μερικές φορές, οι γονείς μολύνουν τη διαδικασία της απόκρυψης ταυτότητας, περνώντας στα παιδιά τους, άμεσα η όχι, την ιδέα ότι μόνο κάποια συγκεκριμένα κατορθώματα θα επιβραβεύονται στο σπίτι. Ο Τζο Κένεντι φημιζόταν για αυτό, ξεκαθαρίζοντας στα εννιά παιδιά του ότι περίμενε απ' αυτά ν' ανταγωνίζονται μεταξύ τους στον αθλητισμό και θα έπρεπε να νικήσουν, αλλιώς θα έτρωγαν στην κουζίνα με το προσωπικό, και δεν θα κάθονταν στην τραπεζαρία με την οικογένεια. Δεν αποτελεί έκπληξη που ο δευτερότοκος, κοκαλιάρης Τζακ Κένεντι, πάλευε σκληρά για να ανταγωνιστεί τον πιο σωματώδη, πρωτότοκο αδελφό του, Τζο, βάζοντας συχνά τον εαυτό του σε κίνδυνο, όπως σε έναν ποδηλατικό αγώνα γύρω από το σπίτι, που κατέληξε σε σύγκρουση, κοστίζοντας 28 ράμματα στον Τζον. Ο Τζο αποχώρησε, λίγο-πολύ, σώος και αβλαβής.
Sometimes parents contaminate the deidentification process, communicating to their kids subtly or not, that only certain kinds of accomplishments will be applauded in the home. Joe Kennedy was famous for this, making it clear to his nine children that they were expected to compete with one another in athletics and were expected to win, lest they be made to eat in the kitchen with the help, rather than in the dining room with the family. It's no wonder that scrawny second-born Jack Kennedy fought so hard to compete with his fitter firstborn brother, Joe, often at his peril, at one point, engaging in a bicycle race around the house that resulted in a collision costing John 28 stitches. Joe walked away essentially unharmed.
Οι γονείς διογκώνουν αυτό το πρόβλημα όταν μεροληπτούν, και αυτό το κάνουν υπερβολικά, άσχετα αν δεν το παραδέχονται. Μια μελέτη που παραθέτω στο περιοδικό TIME, όταν αφιέρωσε ένα άρθρο στο βιβλίο μου «Η Αδελφική Επίδραση», έδειξε ότι το 70 τοις εκατό των πατέρων και το 65 τοις εκατό των μητέρων δείχνουν προτίμηση σε ένα, τουλάχιστον, παιδί. Να έχετε υπόψη εδώ, ότι η λέξη-κλειδί είναι «δείχνουν». Οι υπόλοιποι γονείς ίσως απλά κάνουν καλύτερη δουλειά στο να το κρύβουν.
Parents exacerbate this problem further when they exhibit favoritism, which they do overwhelmingly, no matter how much they admit it. A study I cite in this TIME magazine covering in the book "The Sibling Effect," found 70 percent of fathers and 65 percent of mothers exhibit a preference for at least one child. And keep in mind here -- the keyword is "exhibit." The remaining parents may simply be doing a better job of concealing things.
(Γέλια)
(Laughter)
Θα ήθελα να πω ότι το 95 τοις εκατό των γονέων έχουν αδυναμία σε ένα παιδί τους και το πέντε τοις εκατό λέει ψέματα για αυτό. Η γυναίκα μου και εγώ είμαστε η εξαίρεση. Ειλικρινά, δεν έχουμε αδυναμία σε κανένα παιδί μας.
I like to say that 95 percent of all parents have a favorite, five percent are lying about it. The exception is my wife and me. Honestly, we do not have a favorite.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν φταίνε οι γονείς που καλλιεργούν αισθήματα μεροληψίας. Ακόμα και εδώ λειτουργεί η φυσική καλωδίωση. Τα πρωτότοκα είναι τα πρώτα προϊόντα στην οικογενειακή γραμμή παραγωγής. Κατά κανόνα, οι γονείς επενδύουν για δύο χρόνια δολάρια, θερμίδες και τόσους άλλους πόρους σ' αυτά, που μέχρι να έρθει το δευτερότοκο παιδί, το πρωτότοκο είναι ήδη... είναι αυτό που οι εταιρίες αποκαλούν «εφάπαξ έξοδα». Δεν θέλεις να αποσύρεις την επένδυσή σου από το πρώτο και να κάνεις μελέτη ανάπτυξης για το νέο προϊόν.
It's not parents' fault that they harbor feelings of favoritism. And here, too, our natural wiring is at work. Firstborns are the first products on the familial assembly line. Parents typically get two years of investing dollars, calories and so many other resources in them, so that by the time the second born comes along, the firstborn is already ... it's what corporations call "sunk costs," you don't want to disinvest in this one and launch the R&D on the new product. (Laughter)
(Γέλια)
So what we begin to do is say, "I'm going to lean to the Mac OS X
Έτσι, αυτό που κάνουμε είναι να πούμε, «Θα βασιστώ στο Mac OS X και θα αφήσω το Mac OS XI να κυκλοφορήσει σε ένα-δυο χρόνια». Οπότε, κλίνουμε προς αυτή την κατεύθυνση.
and let the Mac OS XI come out in a couple of years." So we tend to lean in that direction. (Laughter)
(Γέλια)
Όμως, βρίσκονται και άλλες δυνάμεις σε λειτουργία. Μια από τις έρευνες που μελέτησα και εδώ και στο βιβλίο, έδειξε ότι η πιο κοινή αδυναμία για έναν πατέρα είναι η μικρότερη κόρη του. Για την μητέρα είναι συνήθως η αδυναμία στον πρωτότοκο γιο. Αυτό δεν είναι οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Μη δίνετε σημασία σ΄αυτά που έλεγαν κάποτε οι οπαδοί του Φρόιντ. Και δεν είναι μόνο το ότι τους πατεράδες τους τυλίγουν, συνήθως, οι μικρές κόρες τους στο δαχτυλάκι τους, αν και σαν πατέρας δύο κοριτσιών, μπορώ να σας πω ότι αυτό σίγουρα παίζει ρολό. Μάλλον λειτουργεί ένας κάποιος αναπαραγωγικός ναρκισσισμός. Τα παιδιά με αντίθετο φύλο από εσένα, δεν μπορούν ποτέ να σου μοιάσουν ακριβώς. Αλλά αν, κατά κάποιο τρόπο, σου μοιάζουν στην ιδιοσυγκρασία, θα τα αγαπάς ακόμα πιο πολύ. Σαν αποτέλεσμα, ο πατέρας που είναι επιχειρηματίας, θα λιώνει στην ιδέα της κόρης του που έχει πτυχίο διοίκησης επιχειρήσεων και που είναι σκληρή σαν ατσάλι. Μια ευαίσθητη μητέρα, θα ξετρελαθεί με τον γιο της τον ποιητή.
But there are other forces at work, too. One of the same studies I looked at both here and in the book found that, improbably, the most common favorite for a father is the last-born daughter. The most common favorite for a mother is the firstborn son. Now, this isn't Oedipal; never mind what the Freudians would have told us a hundred years ago. And it's not just that fathers are habitually wrapped around the fingers of their little girls, though I can tell you that, as the father of two girls, that part definitely plays a role. Rather, there is a certain reproductive narcissism at work. Your opposite-gender kids can never resemble you exactly. But if somehow they can resemble you temperamentally, you'll love them all the more. As the result, the father who is a businessman will just melt at the idea of his MBA daughter with a tough-as-nails worldview. The mother who is a sensitive type will go gooey over her son the poet. (Laughter)
(Γέλια)
Η σειρά γεννήσεως, άλλο ένα θέμα που κάλυψα για το περιοδικό TIME, και ένα θέμα που καλύπτω στο βιβλίο, λειτουργεί και με άλλους τρόπους. Πολύ πριν οι επιστήμονες αρχίσουν να το ερευνούν, οι γονείς παρατήρησαν ότι υπάρχουν συγκεκριμένα πρότυπα ιδιοσυγκρασίας που σχετίζονται με τη σειρά γεννήσεως: Ο σοβαρός, αγωνιστής πρωτότοκος, το πιεσμένο μεσαίο παιδί, το ζωηρό υστερότοκο παιδί. Και πάλι, όταν η επιστήμη καταπιάστηκε με αυτό το πεδίο, ανακάλυψε ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν δίκιο.
Birth order, another topic I covered for TIME, and another topic I cover in the book, plays out in other ways as well. Long before scientists began looking at this, parents noticed that there are certain temperamental templates associated with all birth rankings: the serious, striving firstborn; the caught-in-a-thicket's middle born; the wild child of a last born. And once again, when science did crack this field, they found out mom and dad are right.
Σε όλη την ιστορία, τα πρωτότοκα έτειναν να είναι μεγαλύτερα και πιο υγιή από τα επόμενα παιδιά, εν μέρη επειδή είχαν το προβάδισμα στην τροφή σε περιοχές όπου μπορεί να υπήρχε έλλειψη. Επίσης, τα πρωτότοκα εμβολιάζονται πιο συστηματικά και, συνήθως, τα πηγαίνουν πιο τακτικά στους γιατρούς όταν αρρωσταίνουν. Αυτό το μοτίβο συνεχίζεται ακόμα και σήμερα. Το ζήτημα με τον δείκτη ευφυίας, είναι, δυστυχώς- και μπορώ να το πω αυτό σαν δευτερότοκος- κάτι πραγματικό. Τα πρωτότοκα υπερέχουν κατά τρεις μονάδες στο δείκτη ευφυίας σε σχέση με τα δευτερότοκα, και τα δευτερότοκα υπερέχουν κατά μισή μονάδα έναντι των υστερότοκων, εν μέρει, εξαιτίας της αποκλειστικής προσοχής που έχουν από τη μαμά και τον μπαμπά και εν μέρει, επειδή έχουν την ευκαιρία να καθοδηγούν τα μικρότερα αδέλφια τους. Όλα αυτά εξηγούν γιατί τα πρωτότοκα είναι πιο πιθανό να γίνουν Διευθύνοντες Σύμβουλοι, πιο πιθανό να γίνουν γερουσιαστές ή αστροναύτες, και πιο πιθανό να βγάζουν περισσότερα χρήματα από τα άλλα παιδιά.
Firstborns across history have tended to be bigger and healthier than later borns, in part, because of the head start they got on food in an area in which it could be scarce. Firstborns are also vaccinated more reliably and tend to have more follow-up visits to doctors when they get sick. And this pattern continues today. This IQ question is, sadly -- I can say this as a second-born -- a very real thing. Firstborns have a three-point IQ advantage over second borns and second borns have a 1.5 IQ advantage over later borns, partly because of the exclusive attention firstborns get from mom and dad, and partly because they get a chance to mentor the younger kids. All of this explains why firstborns are likelier to be CEOs, they are likelier to be senators, they are likelier to be astronauts, and they are likelier to earn more than other kids are.
Τα υστερότοκα έρχονται στον κόσμο, με μια εντελώς διαφορετική σειρά προκλήσεων. Τα μικρότερα και ασθενέστερα κουτάβια της αγέλης, κινδυνεύουν περισσότερο να φαγωθούν ζωντανά, και γι' αυτό πρέπει να αναπτύξουν αυτό που ονομάζεται «ικανότητα χαμηλής ισχύος», η ικανότητα να γοητεύεις και να αφοπλίζεις, να διαισθάνεσαι τι σκέφτεται ο άλλος, να σκύβεις πριν φας τη μπουνιά.
Last borns come into the world with a whole different set of challenges. The smallest and weakest cubs in the den, they're at the greatest risk of getting eaten alive, so they have to develop what are called "low-power skills" -- the ability to charm and disarm, to intuit what's going on in someone else's head, the better to duck the punch before it lands. (Laughter)
(Γέλια)
Είναι, επίσης, απολύτως πιο αστείοι, που είναι κι αυτό κάτι χρήσιμο, επειδή είναι δύσκολο να ρίξεις μπουνιά σ' ένα άτομο που σε κάνει να γελάς.
They're also flat-out funnier, which is another thing that comes in handy, because a person who's making you laugh is a very hard person to slug.
(Γέλια)
(Laughter)
Ίσως, δεν είναι τυχαίο που στη ροή της ιστορίας, κάποιοι από τους μεγαλύτερους σατιρικούς συγγραφείς, όπως ο Σουίφτ, ο Τουέιν, ο Βολταίρος, ο Κόλμπερτ,
It's perhaps no coincidence that over the course of history, some of our greatest satirists -- Swift, Twain, Voltaire, Colbert --
(Γέλια)
(Laughter)
είναι είτε υστερότοκοι ή ανάμεσα στα τελευταία παιδιά σε πολύ μεγάλες οικογένειες.
are either the last borns or among the last in very large families.
Τα μεσαία παιδιά τα ρίχνουν στη συμφωνία. Μας βλέπω σαν μια πόλη που περνάς απ' έξω. Εμείς είμαστε-
Most middle borns don't get quite as sweet a deal. I think of us as the flyover states. We are --
(Γέλια)
(Laughter)
Εμείς είμαστε αυτοί που αγωνιζόμαστε για αναγνώριση μέσα στο σπίτι. Είμαστε αυτοί που πάντα σηκώνουν το χέρι ενώ ρωτάνε κάποιον άλλον στο τραπέζι. Είμαστε αυτοί που χρειαζόμαστε περισσότερο χρόνο για να βρούμε την πορεία μας στη ζωή. Ίσως να υπάρχουν και ζητήματα αυτοεκτίμησης που να σχετίζονται μ' αυτό, παρόλο που μου ζήτησαν να έρθω στο TED, έτσι, αισθάνομαι καλύτερα αυτή τη στιγμή.
we're the ones who fight harder for recognition in the home. We're the ones who are always raising our hands while someone else at the table is getting called on. We're the ones who tend to take a little longer to find their direction in life. And there can be self-esteem issues associated with that, notwithstanding the fact that I've been asked to do TED, so I feel much better about these things right now.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά το θετικό για τα μεσαία παιδιά, είναι ότι έχουν την τάση να κάνουν πιο πολλές και βαθιές σχέσεις έξω από το οικογενειακό τους περιβάλλον. Όμως, αυτό το πλεονέκτημα προκύπτει από ένα μειονέκτημα, απλά επειδή δεν καλύπτονταν οι ανάγκες τους μέσα στο σπίτι.
But the upside for middle borns is that they also tend to develop denser and richer relationships outside the home. But that advantage comes also from something of a disadvantage, simply because their needs weren't met as well in the home.
Οι τσακωμοί στο χώρο του παιχνιδιού που εξελίσσονται πέραν της μεροληψίας, της σειράς γεννήσεως και τόσων άλλων ζητημάτων, είναι τόσο αδυσώπητοι όσο φαίνονται. Σε μια μελέτη που αναφέρω στο βιβλίο, παιδιά στην ηλικιακή ομάδα των δύο έως τεσσάρων ετών, εμπλέκονται σε καβγά κάθε 6,3 λεπτά, ή αλλιώς, σε 9,5 καβγάδες την ώρα. Αυτός δεν είναι καβγάς, είναι καλλιτεχνική παράσταση.
The feuds in the playroom that play out over favoritism, birth order and so many other issues are as unrelenting as they seem. In one study I cite in the book, children in the two-to-four age group engage in one fight every 6.3 minutes, or 9.5 fights an hour. That's not fighting -- that's performance art.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτό είναι εκπληκτικό!
That's extraordinary.
Ένας λόγος που συμβαίνει αυτό, είναι γιατί υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι στο σπίτι σου απ' ό,τι νομίζεις ότι υπάρχουν. ή υπάρχουν περισσότερες σχέσεις. Κάθε άτομο στο σπίτι σου, έχει μια διακριτική, ένας προς έναν σχέση με κάθε άλλο άτομο, και αυτά τα ζεύγη, ή δυάδες, αυξάνονται γρήγορα. Σε μια οικογένεια με δύο γονείς και δύο παιδιά,υπάρχουν έξι δυάδες. Η μαμά έχει σχέση με το παιδί Α και Β, Ο μπαμπάς έχει σχέση με το παιδί Α και Β. Υπάρχει η συζυγική σχέση, και υπάρχει η σχέση ανάμεσα στα ίδια τα παιδιά. Η φόρμουλα για αυτό φαίνεται πολύ ψυχρή, αλλά είναι πραγματική. Το k ισοδυναμεί με τον αριθμό των ατόμων μέσα στο σπίτι, και το x ισοδυναμεί με τον αριθμό των δυάδων. Μέσα σε μια πενταμελή οικογένεια, υπάρχουν δέκα διακριτές δυάδες. Στο οκταμελές τσούρμο των Mπρέιντι- μη δίνετε σημασία πόσο χαριτωμένο ήταν- υπήρχαν 28 δυάδες σε εκείνη την οικογένεια. Η πρωταρχική οικογένεια των Κένεντι με τα εννιά παιδιά, είχε 55 διαφορετικές σχέσεις. Ο Μπόμπι Κένεντι, που αξιώθηκε να έχει 11 παιδιά, είχε ένα σπίτι με 91 κραυγαλέες δυάδες. Αυτός ο υπερπληθυσμός σχέσεων, καθιστά αναπόφευκτους τους καβγάδες.
One reason for this is that there are a lot more people in your home than you think there are, or at least a lot more relationships. Every person in your house has a discrete one-on-one relationship with every other person, and those pairings or dyads add up fast. In a family with two parents and two kids, there are six dyads: Mom has a relationship with child A and B, Dad has a relationship with child A and B. There's the marital relationship, and there is the relationship between the kids themselves. The formula for this looks very chilly but it's real. K equals the number of people in your household, and X equals the number of dyads. In a five-person family, there are ten discrete dyads. The eight-person Brady Bunch -- never mind the sweetness here -- there were 28 dyads in that family. The original Kennedy family with nine kids had 55 different relationships. And Bobby Kennedy, who grew up to have 11 children of his own, had a household with a whopping 91 dyads. This overpopulation of relationships makes fights unavoidable.
Και με διαφορά, το μεγαλύτερο έναυσμα για όλους του αδελφικούς καβγάδες είναι η περιουσία. Οι μελέτες έχουν δείξει ότι πάνω από το 95 τοις εκατό των καβγάδων ανάμεσα στα μικρά παιδιά, αφορούν κάποιον που άγγιξε, έπαιξε ή κοίταξε τα πράγματα του άλλου.
And far and away the biggest trigger for all sibling fights is property. Studies have found that over 95 percent of the fights among small children concern somebody touching, playing with, looking at the other person's stuff. (Laughter)
(Γέλια)
This in its own way is healthy if it's very noisy,
Αυτό από μόνο του είναι υγιές, αν και πολύ θορυβώδες, και ο λόγος είναι ότι τα μικρά παιδιά έρχονται στον κόσμο χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο. Είναι εντελώς αβοήθητα. Ο μόνος τρόπος που έχουν να προβάλλουν την περιορισμένη δύναμή τους, είναι μέσα από τα αντικείμενα που θεωρούν δικά τους. Όταν κάποιος διασχίσει αυτήν την ευμετάβλητη γραμμή, τότε αρχίζουν να τρελαίνονται και αυτό ακριβώς συμβαίνει.
and the reason is that small children come into the world with absolutely no control. They are utterly helpless. The only way they have of projecting their very limited power is through the objects they can call their own. When somebody crosses that very erasable line, they're going to go nuts, and that's what happens.
Μια ακόμα συνηθισμένη αιτία πολέμου ανάμεσα στα παιδιά, είναι η έννοια του δικαίου, όπως κάθε γονέας που ακούει 14 φορές την ημέρα, «Αυτό είναι άδικο!» μπορεί να σας βεβαιώσει. Ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο, και αυτό είναι καλό. Τα παιδιά γεννιούνται με έμφυτη την αίσθηση του σωστού και του λάθους, της δίκαιης συμφωνίας έναντι της άδικης, και αυτό τους δίνει δυνατά μαθήματα. Θέλετε να μάθετε πόσο δυναμικά καταγεγραμμένη είναι η δικαιοσύνη στο ανθρώπινο γονιδίωμα; Επεξεργαζόμαστε αυτό το φαινόμενο μέσα από τον ίδιο λοβό του εγκεφάλου που διαχειρίζεται το αίσθημα της αηδίας, που σημαίνει, ότι αντιδράμε στην ιδέα της εξαπάτησης ενός ατόμου με τον ίδιο τρόπο που αντιδράμε στο κρέας σε αποσύνθεση.
Another very common casus belli among children is the idea of fairness, as any parent who hears 14 times a day, "But that's unfair!" can tell you. In a way this is good, too, though. Kids are born with a very innate sense of right and wrong, of a fair deal versus an unfair one, and this teaches them powerful lessons. Do you want to know how powerfully encoded fairness is in the human genome? We process that phenomenon through the same lobe in our brain that processes disgust, meaning we react to the idea of somebody being cheated the same way we react to putrefied meat.
(Γέλια)
(Laughter)
Απορεί κανείς που αυτός ο τύπος, ο Μπέρνι Μάντοφ, δεν είναι δημοφιλής;
Any wonder that this fellow, Bernie Madoff, is unpopular?
Όλα αυτά τα δράματα που παίζονται καθημερινά, κάθε στιγμή, εξυπηρετούν ως άσκηση ζωής σε πραγματικό χρόνο. Τα αδέλφια διδάσκουν το ένα το άλλο πώς να αποφεύγουν και πώς να επιλύουν τις συγκρούσεις, πότε να ανορθώνουν το ανάστημά τους, πότε να παραιτούνται. Τα διδάσκουν την αγάπη, την αφοσίωση, την ειλικρίνεια, το μοίρασμα, τη φροντίδα, το συμβιβασμό, την αποκάλυψη των μυστικών, και το πιο σημαντικό, πώς να τηρούν την εχεμύθεια.
All of these dramas played out day to day, moment to moment, serve as a real-time, total-immersion exercise for life. Siblings teach each other conflict avoidance and conflict resolution, when to stand up for themselves, when to stand down; they learn love, loyalty, honesty, sharing, caring, compromise, the disclosure of secrets and much more important, the keeping of confidences.
Ακούω τις νεαρές κόρες μου- δεν είναι αξιαγάπητες;- Ακούω τις νεαρές κόρες μου να συζητάνε αργά το βράδυ με τον ίδιο τρόπο που, αναμφίβολα, οι γονείς μου άκουγαν τα αδέλφια μου και εμένα να συζητάμε, και μερικές φορές επεμβαίνω, αλλά συνήθως δεν το κάνω Συμμετέχουν σε μια συζήτηση στην οποία εγώ δεν συμμετέχω, ούτε και κανείς άλλος στον κόσμο, και είναι μια συζήτηση που μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί για το υπόλοιπο της ζωής τους. Από αυτό θα προκύψει μια αίσθηση σταθερότητας, μια αίσθηση ότι έχεις ένα μόνιμο, ταξιδιωτικό σύντροφο, κάποιον με τον οποίο έχουν κάνει δοκιμές οδήγησης της ζωής πριν ακόμα ταξιδέψουν μόνες τους.
I listen to my young daughters -- aren’t they adorable? -- I listen to my young daughters talking late into the night, the same way my parents, no doubt, listened to my brothers and me talking, and sometimes I intervene, but usually I don't. They're part of a conversation I am not part of, nobody else in the world is part of, and it's a conversation that can and should go on for the rest of their lives. From this will come a sense of constancy, a sense of having a permanent traveling companion, somebody with whom they road-tested life before they ever had to get out and travel it on their own.
Τα αδέλφια δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για μια ευτυχισμένη ζωή. Πολλές αδελφικές σχέσεις είναι εντελώς κατεστραμμένες και χρειάζεται να εγκαταλειφθούν για το καλό όλων των εμπλεκομένων. Και τα μοναχοπαίδια, κατά τη διάρκεια της ιστορίας, έχουν αποδείξει με δημιουργικό και θαυμάσιο τρόπο, ότι μπορούν να αποκτήσουν κοινωνικές και συντροφικές ικανότητες μέσα από τους φίλους τους, τα ξαδέλφια τους και τους συμμαθητές τους. Ωστόσο, το να έχεις αδέλφια και να μην αξιοποιείς αυτούς τους δεσμούς, είναι, πιστεύω, πρώτης τάξης ανοησία. Εάν οι σχέσεις είναι διαλυμένες και διορθώνονται, διορθώστε τες. Εάν λειτουργούν, κάντε τις καλύτερες. Αν δεν το κάνεις αυτό είναι σαν να έχεις χίλια στρέμματα γόνιμης γης και ποτέ να μην τα σπέρνεις. Φυσικά, μπορείς πάντα να αγοράζεις το φαΐ σου από το σουπερμάρκετ, άλλα σκέψου τι αφήνεις αχρηστευμένο. Η ζωή είναι σύντομη, πεπερασμένη και δεν πρέπει να ρισκάρουμε. Στο χρόνο που έχουμε εδώ, τα αδέλφια μας μπορεί να είναι από τις πλουσιότερες συγκομιδές μας.
Brothers and sisters aren't the sine qua non of a happy life; plenty of adult sibling relationships are fatally broken and need to be abandoned for the sanity of everybody involved. And only-children, throughout history, have shown themselves to be creatively, brilliantly capable of getting their socialization and comradeship skills through friends, through cousins, through classmates. But having siblings and not making the most of those bonds is, I believe, folly of the first order. If relationships are broken and are fixable, fix them. If they work, make them even better. Failing to do so is a little like having a thousand acres of fertile farmland and never planting it. Yes, you can always get your food at the supermarket, but think what you're allowing to lie fallow. Life is short, it's finite, and it plays for keeps. Siblings may be among the richest harvests of the time we have here. Thank you.
Σας ευχαριστώ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)