Είμαι σχεδιαστής πόλεων, πολεοδόμος, πρώην θιασώτης των τεχνών, εκπαιδεύτηκα στην αρχιτεκτονική και την Ιστορία της Τέχνης, και θέλω να σας μιλήσω σήμερα, όχι για την πολεοδομία, αλλά για την Αμερική και το πώς η Αμερική μπορεί να γίνει πιο ανθεκτική οικονομικά, πιο υγιής, και πιο βιώσιμη περιβαλλοντικά. Γνωρίζω πως βρίσκομαι σε παγκόσμιο συνέδριο όμως νομίζω πως πρέπει να μιλήσω για την Αμερική γιατί υπάρχει προηγούμενο, σε μερικά μέρη, όχι σε όλα, να ακολουθούνται αμερικανικές ιδέες, να προσομοιώνονται, καλώς ή κακώς, σε διάφορα σημεία της υφηλίου.
So I'm a city planner, an urban designer, former arts advocate, trained in architecture and art history, and I want to talk to you today not about design but about America and how America can be more economically resilient, how America can be healthier, and how America can be more environmentally sustainable. And I realize this is a global forum, but I think I need to talk about America because there is a history, in some places, not all, of American ideas being appropriated, being emulated, for better or for worse, around the world.
Και η χειρότερη ιδέα που είχαμε ποτέ είναι η εξάπλωση των προαστίων. Αντιγράφεται σε πολλά μέρη αυτή τη στιγμή. «Εξάπλωση των προαστίων» αποκαλώ την αναδιοργάνωση του αστικού τοπίου και τη διαμόρφωσή του με κεντρικό άξονα την απαίτηση της χρήσης αυτοκινήτου και πως το αυτοκίνητο, που ήταν κάποτε όργανο ελευθερίας, έχει μετατραπεί σε προσθετική συσκευή που ρεύεται καυσαέριο, κατασπαταλά χρόνο και απειλεί τη ζωή μας και είναι απαραίτητο σε πολλούς, τους περισσότερους Αμερικάνους, για να μπορούν να ζήσουν τη ζωή τους. Και υπάρχει εναλλακτική. Λέμε πως η μισή ανθρωπότητα ζει σε πόλεις. Ε, στην Αμερική, η ζωή αυτή στις πόλεις, πολλοί ζουν σε πόλεις όπου εξαρτώνται από το αυτοκίνητο. Αυτό που κάνω, και ως επάγγελμα, είναι το να κάνω τις πόλεις μας πιο περπατήσιμες. Αλλά δε μπορώ να δώσω πολεοδομικά επιχειρήματα με τόσο μεγάλο αντίκτυπο όσο τα επιχειρήματα που έμαθα από οικονομολόγους, επιδημιολόγους και περιβαλλοντολόγους. Αυτά είναι τα τρία επιχειρήματα που θα σας δώσω σήμερα εν τάχει.
And the worst idea we've ever had is suburban sprawl. It's being emulated in many places as we speak. By suburban sprawl, I refer to the reorganization of the landscape and the creation of the landscape around the requirement of automobile use, and that the automobile that was once an instrument of freedom has become a gas-belching, time-wasting and life-threatening prosthetic device that many of us need just to, most Americans, in fact, need, just to live their daily lives. And there's an alternative. You know, we say, half the world is living in cities. Well, in America, that living in cities, for many of them, they're living in cities still where they're dependent on that automobile. And what I work for, and to do, is to make our cities more walkable. But I can't give design arguments for that that will have as much impact as the arguments that I've learned from the economists, the epidemiologists and the environmentalists. So these are the three arguments that I'm going
Όταν μεγάλωνα, τη δεκαετία του '70, η μέση αμερικανική οικογένεια
to give you quickly today.
ξόδευε το 1/10 του εισοδήματός της σε μετακινήσεις. Έκτοτε, έχουμε διπλασιάσει τον αριθμό των δρόμων στην Αμερική, και τώρα ξοδεύουμε το 1/5 του εισοδήματός μας σε μετακινήσεις. Οι εργαζόμενες οικογένειες, δηλαδή αυτές που έχουν εισόδημα μεταξύ 20 και 50.000 δολαρίων τον χρόνο, στην Αμερική, ξοδεύουν σήμερα περισσότερα σε μετακινήσεις απ' ό,τι σε στέγαση, ελαφρώς περισσότερα, εξαιτίας του φαινομένου που ονομάζεται «όσο μακρύτερα γίνεται, οδικώς» καθώς βρίσκουν σπίτια όλο και μακρύτερα από το κέντρο της πόλης και τις δουλειές τους έτσι ώστε εγκλωβίζονται σε δύο, τρεις, ακόμα και τέσσερις ώρες καθημερινής μετακίνησης. Και τέτοιες γειτονιές, όπως το Σέντραλ Βάλεϊ της Καλιφόρνια, δεν πληγώθηκαν απλώς όταν έσκασε η κτηματομεσιτική φούσκα και ανέβηκε η τιμή των καυσίμων, αλλά αποδεκατίστηκαν. Είναι πολλές από τις μισοερημωμένες κοινότητες που βλέπετε σήμερα. Φανταστείτε να τοποθετείτε όλα τα χρήματά σας σε μια υποθήκη, η αξία του σπιτιού να καταποντίζεται και να αναγκάζεστε να πληρώσετε διπλάσια για την οδήγηση που κάνετε.
When I was growing up in the '70s, the typical American spent one tenth of their income, American family, on transportation. Since then, we've doubled the number of roads in America, and we now spend one fifth of our income on transportation. Working families, which are defined as earning between 20,000 and 50,000 dollars a year in America are spending more now on transportation than on housing, slightly more, because of this phenomenon called "drive till you qualify," finding homes further and further and further from the city centers and from their jobs, so that they're locked in this, two, three hours, four hours a day of commuting. And these are the neighborhoods, for example, in the Central Valley of California that weren't hurt when the housing bubble burst and when the price of gas went up; they were decimated. And in fact, these are many of the half-vacant communities that you see today. Imagine putting everything you have into your mortgage, it goes underwater, and you have to pay
Έτσι λοιπόν, γνωρίζουμε τι προκάλεσε στην κοινωνία μας και πόσο παραπάνω μας ανάγκασε να κοπιάζουμε για να διατηρούμε τα αυτοκίνητά μας. Τι συμβαίνει όταν μια πόλη αποφασίζει να βάλει άλλες προτεραιότητες; Πιθανότατα το καλύτερο παράδειγμα που έχουμε στις ΗΠΑ είναι το Πόρτλαντ του Όρεγκον. Το Πόρτλαντ πήρε ορισμένες αποφάσεις τη δεκαετία του '70 που άρχισαν να το διαχωρίζουν από σχεδόν κάθε άλλη αμερικανική πόλη. Ενώ οι περισσότερες πόλεις εξαπλώνονταν αδιαφοροποίητα προς όλες τις κατευθύνσεις, στο Πόρτλαντ θέσπισαν όρια αστικής εξάπλωσης. Ενώ οι περισσότερες πόλεις διεύρυναν τους δρόμους, κατήργησαν το παράλληλο παρκάρισμα και αφαιρούσαν δέντρα για μεγαλύτερη οδική κυκλοφορία, στο Πόρτλαντ θέσπισαν πρόγραμμα στενών δρόμων. Και ενώ οι περισσότερες πόλεις επένδυαν σε περισσότερους δρόμους και λεωφόρους, στο Πόρτλαντ επένδυσαν στα ποδήλατα και στο περπάτημα. Ξόδεψαν 60 εκατομμύρια δολάρια σε ποδηλατικές εγκαταστάσεις που ακούγονται πολλά, αλλά ξοδεύτηκαν σε διάστημα περίπου 30 ετών, οπότε 2 εκατομμύρια το χρόνο, όχι και τόσο πολλά, και το μισό του κόστους του ανισόπεδου οδικού κόμβου που αποφάσισαν να ανακατασκευάσουν στην πόλη τους. Αυτές οι αλλαγές και άλλες παρόμοιες άλλαξαν τον τρόπο ζωής τους και τις αποστάσεις που διανύουν κάθε μέρα, ο χρόνος οδήγησης καθενός τους, ο οποίος αποκορυφώθηκε το 1996 και έκτοτε μειώνεται συνεχώς, και τώρα οδηγούν 20% λιγότερο από το υπόλοιπο της χώρας. Ο μέσος πολίτης του Πόρτλαντ οδηγεί 6,5 χλμ. και 11 λεπτά λιγότερο την ημέρα από όσο οδηγούσε προηγουμένως. Ο οικονομολόγος Τζο Κορτράιτ υπολόγισε πως αυτά τα 6,5 χλμ. συν αυτά τα 11 λεπτά συνολικά είναι ακριβώς το 3,5% του συνολικού εισοδήματος στην περιοχή.
twice as much for all the driving that you're doing. So we know what it's done to our society and all the extra work we have to do to support our cars. What happens when a city decides it's going to set other priorities? And probably the best example we have here in America is Portland, Oregon. Portland made a bunch of decisions in the 1970s that began to distinguish it from almost every other American city. While most other cities were growing an undifferentiated spare tire of sprawl, they instituted an urban growth boundary. While most cities were reaming out their roads, removing parallel parking and trees in order to flow more traffic, they instituted a skinny streets program. And while most cities were investing in more roads and more highways, they actually invested in bicycling and in walking. And they spent 60 million dollars on bike facilities, which seems like a lot of money, but it was spent over about 30 years, so two million dollars a year -- not that much -- and half the price of the one cloverleaf that they decided to rebuild in that city. These changes and others like them changed the way that Portlanders live, and their vehicle-miles traveled per day, the amount that each person drives, actually peaked in 1996, has been dropping ever since, and they now drive 20 percent less than the rest of the country. The typical Portland citizen drives four miles less, and 11 minutes less per day than they did before. The economist Joe Cortright did the math and he found out that those four miles plus those 11 minutes adds up to fully three and a half percent
Αφού όμως δεν τα ξοδεύουν σε οδήγηση - το 85% όσων ξοδεύουμε σε οδήγηση φεύγει από την τοπική οικονομία - αν δεν τα ξοδεύουν εκεί, πού τα ξοδεύουν; Το Πόρτλαντ φημολογείται πως έχει τις περισσότερες σχάρες αυτοκινήτων, τα περισσότερα ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία και τα περισσότερα στριπτιτζάδικα ανά κάτοικο. Αυτές είναι μικρές υπερβολές μιας βασικής αλήθειας, πως οι κάτοικοι του Πόρτλαντ ξοδεύουν πολλά περισσότερα σε κάθε είδους ψυχαγωγία από την υπόλοιπη Αμερική. Μάλιστα, στο Όρεγκον ξοδεύουν περισσότερα σε αλκοόλ από τις άλλες πολιτείες, που μπορεί να είναι καλό ή κακό, αλλά ευτυχώς που οδηγούν λιγότερο.
of all income earned in the region. So if they're not spending that money on driving -- and by the way, 85 percent of the money we spend on driving leaves the local economy -- if they're not spending that money on driving, what are they spending it on? Well, Portland is reputed to have the most roof racks per capita, the most independent bookstores per capita, the most strip clubs per capita. These are all exaggerations, slight exaggerations of a fundamental truth, which is Portlanders spend a lot more on recreation of all kinds than the rest of America. Actually, Oregonians spend more on alcohol than most other states, which may be a good thing or a bad thing, but it makes you glad they're driving less.
(Γέλια)
(Laughter)
Πάντως, στην πραγματικότητα ξοδεύουν το μεγαλύτερο ποσοστό των χρημάτων τους για το σπίτι τους, και δεν υπάρχει πιο τοπική επένδυση. Αλλά είναι κάτι ακόμα, που δεν περιλαμβάνεται σε αυτά τα στοιχεία: Νέα, μορφωμένα άτομα συρρέουν μαζικά στο Πόρτλαντ, έτσι ώστε ανάμεσα στις δύο τελευταίες απογραφές σημειώθηκε αύξηση 50% στον αριθμό των νέων με ανώτερη εκπαίδευση, πέντε φορές μεγαλύτερη από οπουδήποτε στη χώρα, ή ακόμη και τον εθνικό μέσο όρο.
But actually, they're spending most of it in their homes, and home investment is about as local an investment as you can get. But there's a whole other Portland story, which isn't part of this calculus, which is that young, educated people have been moving to Portland in droves, so that between the last two censuses, they had a 50-percent increase in college-educated millennials, which is five times what you saw anywhere else
Έτσι, από τη μία, το Πόρτλαντ αποταμιεύει για τους κατοίκους του, με το να είναι πιο περπατήσιμο και πιο φιλικό για τα ποδήλατα, αλλά από την άλλη, είναι μια ελκυστική, δημοφιλής πόλη όπου οι άνθρωποι σήμερα θα ήθελαν να ζήσουν. Άρα, η καλύτερη οικονομική στρατηγική που μπορεί να έχει μια πόλη δεν είναι, όπως παλιά, η προσέλκυση εταιριών και η προσπάθεια δημιουργίας βιοτεχνολογικής βάσης ή ιατρικής βάσης, ή αεροδιαστημικής βάσης, αλλά το να γίνει μέρος όπου ο κόσμος θέλει να βρίσκεται. Και η γενιά της χιλιετίας, αυτές οι μηχανές επιχειρηματικότητας, 64% των οποίων, πρώτα αποφασίζουν το πού θέλουν να ζήσουν μετά μετακομίζουν, μετά ψάχνουν δουλειά, θα έρθουν στην πόλη σας.
in the country, or, I should say, of the national average. So on the one hand, a city saves money for its residents by being more walkable and more bikeable, but on the other hand, it also is the cool kind of city that people want to be in these days. So the best economic strategy you can have as a city is not the old way of trying to attract corporations and trying to have a biotech cluster or a medical cluster, or an aerospace cluster, but to become a place where people want to be. And millennials, certainly, these engines of entrepreneurship, 64 percent of whom decide first where they want to live, then they move there, then they look for a job,
Το επιχείρημα της υγείας είναι τρομαχτικό, και σίγουρα το έχετε ακούσει εν μέρει. Πίσω στη δεκαετία του '70, έχουν αλλάξει πολλά από τότε, ένας στους 10 Αμερικανούς ήταν παχύσαρκος. Σήμερα, 1 στους 3 Αμερικανούς είναι παχύσαρκος, και ένα επιπλέον 1/3 είναι υπέρβαρο. Το 25% των νέων αντρών και 40% των νεαρών γυναικών παραείναι βαρείς για να καταταγούν στις ένοπλες δυνάμεις μας. Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου Ασθενειών, ολόκληρο το 1/3 όλων των παιδιών που γεννήθηκαν μετά το 2000 θα αναπτύξουν διαβήτη. Έχουμε την πρώτη γενιά παιδιών στην Αμερική που προβλέπεται να ζήσουν λιγότερο από τους γονείς τους.
they will come to your city. The health argument is a scary one, and you've probably heard part of this argument before. Again, back in the '70s, a lot's changed since then, back in the '70s, one in 10 Americans was obese. Now one out of three Americans is obese, and a second third of the population is overweight. Twenty-five percent of young men and 40 percent of young women are too heavy to enlist in our own military forces. According to the Center for Disease Control, fully one third of all children born after 2000 will get diabetes. We have the first generation of children in America who are predicted to live shorter lives than their parents.
Πιστεύω πως η κρίση της αμερικανικής υγειονομικής περίθαλψης που έχουμε όλοι ακούσει, είναι κρίση αστικού σχεδιασμού, και η θεραπεία της βρίσκεται στον ανασχεδιασμό των πόλεων. Μιλάμε τόσο καιρό για διατροφή, και γνωρίζουμε πως η διατροφή σχετίζεται με το βάρος, και το βάρος, βέβαια, επιδρά στην υγεία. Αλλά μόλις ξεκινήσαμε να μιλάμε για την απραξία, και πως η απραξία γεννιέται από το τοπίο, μια απραξία που προέρχεται από το γεγονός πως ζούμε σε μέρη που δεν υπάρχει πια σαν έννοια ο χρήσιμος περίπατος, και αυτό αυξάνει το βάρος μας. Και διαθέτουμε επιτέλους έρευνες, μια βρετανική, ονόματι «Λαιμαργία εναντίον νωθρότητας» κατέγραψε το βάρος σε σχέση με τη διατροφή, και το βάρος σε σχέση με την απραξία, και βρήκε έναν πολύ πιο ισχυρό και σημαντικό συσχετισμό μεταξύ των τελευταίων δύο. Ο Δρ. Τζέιμς Λεβίν της Κλινικής Μέγιο, φόρεσε στα πειραματόζωά του ηλεκτρονικά εσώρουχα, κράτησε σταθερή τη διατροφή τους και μετά άρχισε να τους φορτώνει θερμίδες. Μερικοί έβαλαν βάρος ενώ άλλοι δεν έβαλαν βάρος. Περίμεναν κάποιο παράγοντα μεταβολισμού η γονιδίων, αλλά σοκαρίστηκαν όταν διαπίστωσαν που η μόνη αισθητή διαφορά ανάμεσα στους συμμετέχοντες ήταν το πόσο κινούνταν, και πως εκείνοι που είχαν βάλει βάρος κάθονταν, ανά μέσο όρο, δύο επιπλέον ώρες την ημέρα από εκείνους που δεν πάχυναν.
I believe that this American healthcare crisis that we've all heard about is an urban design crisis, and that the design of our cities lies at the cure. Because we've talked a long time about diet, and we know that diet impacts weight, and weight of course impacts health. But we've only started talking about inactivity, and how inactivity born of our landscape, inactivity that comes from the fact that we live in a place where there is no longer any such thing as a useful walk, is driving our weight up. And we finally have the studies, one in Britain called "Gluttony versus sloth" that tracked weight against diet and tracked weight against inactivity, and found a much higher, stronger correlation between the latter two. Dr. James Levine at, in this case, the aptly-named Mayo Clinic put his test subjects in electronic underwear, held their diet steady, and then started pumping the calories in. Some people gained weight, some people didn't gain weight. Expecting some metabolic or DNA factor at work, they were shocked to learn that the only difference between the subjects that they could figure out was the amount they were moving, and that in fact those who gained weight were sitting, on average, two hours more per day than those who didn't.
Έτσι, έχουμε μελέτες που συνδέουν το βάρος με την απραξία, αλλά έχουμε επίσης μελέτες που συνδέουν το βάρος με τον τόπο παραμονής. Ζείτε σε περπατήσιμη πόλη ή σε λιγότερο περπατήσιμη πόλη; Σε ποια ακριβώς περιοχή της πόλης; Στο Σαν Ντιέγκο χρησιμοποίησαν Βαθμολογία Βαδίσματος
So we have these studies that tie weight to inactivity, but even more, we now have studies that tie weight to where you live. Do you live in a more walkable city or do you live in a less walkable city, or where in your city do you live? In San Diego, they used Walk Score --
-υπάρχει μία για κάθε διεύθυνση στις ΗΠΑ και σύντομα σε όλον τον κόσμο και βαθμολογεί το πόσο περπατήσιμη είναι- για να ορίσουν τις πιο περπατήσιμες γειτονιές και τις λιγότερο περπατήσιμες. Μαντέψτε. Εάν ζείτε σε πιο περπατήσιμη γειτονιά έχετε 35% πιθανότητες να είστε υπέρβαροι. Εάν ζεις σε λιγότερο περπατήσιμη γειτονιά έχεις 60% πιθανότητες να είσαι υπέρβαρος. Έτσι, έχουμε πλέον μελέτες επί μελετών που συνδέουν το μέρος όπου ζεις με την υγεία σου, ειδικά εφόσον στην Αμερική είναι η μεγαλύτερη υγειονομική κρίση και πηγάζει από την απραξία στην οποία μας βάζει ο περιβάλλον χώρος μας. Και έμαθα μια νέα λέξη τις προάλλες: ονομάζουν αυτές τις γειτονιές «παχυσαρκογενείς». Μπορεί να τη θυμάμαι λάθος, αλλά πιάνετε το νόημα.
Walk Score rates every address in America and soon the world in terms of how walkable it is -- they used Walk Score to designate more walkable neighborhoods and less walkable neighborhoods. Well guess what? If you lived in a more walkable neighborhood, you were 35 percent likely to be overweight. If you lived in a less walkable neighborhood, you were 60 percent likely to be overweight. So we have study after study now that's tying where you live to your health, particularly as in America, the biggest health crisis we have is this one that's stemming from environmental-induced inactivity. And I learned a new word last week. They call these neighborhoods "obesageneric." I may have that wrong, but you get the idea.
Αυτή είναι μια πτυχή. Εν τάχει, έχουμε επίσης επιδημία άσθματος στη χώρα μας. Μάλλον δεν το έχετε σκεφτεί πολύ. Δεκατέσσερις Αμερικανοί την ημέρα πεθαίνουν από άσθμα, τρεις φορές περισσότεροι από τη δεκαετία του '90, και προκαλείται σχεδόν αποκλειστικά από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων. Η αμερικανική μόλυνση δεν προέρχεται πια από τα εργοστάσια, αλλά από εξατμίσεις, και η χρήση αυτοκινήτου στην πόλη σας μας παρέχει ακριβείς προβλέψεις για τα προβλήματα άσθματος στην πόλη σας.
Now that's one thing, of course. Briefly mentioning, we have an asthma epidemic in this country. You probably haven't thought that much about it. Fourteen Americans die each day from asthma, three times what it was in the '90s, and it's almost all coming from car exhaust. American pollution does not come from factories anymore, it comes from tailpipes, and the amount that people are driving in your city, your urban VMT, is a good prediction
Και τελικά, για την οδήγηση υπάρχει και το θέμα του μεγαλύτερου φονιά υγιών ενηλίκων, και από τους μεγαλύτερους όλων, τα τροχαία ατυχήματα. Τα θεωρούμε δεδομένα τα τροχαία. Υποθέτουμε πως είναι φυσικός κίνδυνος του να είσαι στο δρόμο. Αλλά εδώ στην Αμερική, 12 άτομα στις 100.000 πεθαίνουν ετησίως σε τροχαία. Είμαστε σχετικά ασφαλείς εδώ. Αλλά, ξέρετε τι; Στην Αγγλία είναι 7 στους 100.000, στην Ιαπωνία, 4 στους 100.000 Ξέρετε πού είναι 3 στους 100.000; Στη Νέα Υόρκη, το Σαν Φρανσίσκο, στο Πόρτλαντ, το ίδιο. Άρα οι πόλεις μας κρατούν πιο ασφαλείς επειδή οδηγούμε λιγότερο; Τάλσα: 14 στους 100.000 Ορλάντο: 20 στους 100.000 Δεν είναι το αν είσαι αστός ή όχι αλλά του πώς είναι σχεδιασμένη η πόλη. Σχεδιάστηκε με γνώμονα τον άνθρωπο ή τα αυτοκίνητα; Γιατί, εάν η πόλη σας σχεδιάστηκε για τα αυτοκίνητα, είναι εξαιρετική στο να προκαλεί ατυχήματα μεταξύ τους.
of the asthma problems in your city. And then finally, in terms of driving, there's the issue of the single-largest killer of healthy adults, and one of the largest killers of all people, is car crashes. And we take car crashes for granted. We figure it's a natural risk of being on the road. But in fact, here in America, 12 people out of every 100,000 die every year from car crashes. We're pretty safe here. Well, guess what? In England, it's seven per 100,000. It's Japan, it's four per 100,000. Do you know where it's three per 100,000? New York City. San Francisco, the same thing. Portland, the same thing. Oh, so cities make us safer because we're driving less? Tulsa: 14 per 100,000. Orlando: 20 per 100,000. It's not whether you're in the city or not, it's how is your city designed? Was it designed around cars or around people? Because if your city is designed around cars, it's really good at smashing them into each other.
Αυτό αποτελεί μέρος μιας γενικότερης επιχειρηματολογίας για την υγεία.
That's part of a much larger health argument.
Τέλος, το περιβαλλοντικό επιχείρημα είναι συναρπαστικό, επειδή οι οικολόγοι έκαναν στροφή 180 μοιρών πριν από 10 χρόνια. Το περιβαλλοντικό κίνημα στην Αμερική ήταν ιστορικά κίνημα κατά των πόλεων, από τα χρόνια του Τζέφερσον.
Finally, the environmental argument is fascinating, because the environmentalists turned on a dime about 10 years ago. The environmental movement in America has historically been an anti-city movement from Jefferson on.
«Οι πόλεις είναι πανούκλα για την υγεία τις ελευθερίες, τις αξίες του ανθρώπου. Εάν συνεχίσουμε να στοιβαζόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον όπως κάνουν στην Ευρώπη, θα γίνουμε διεφθαρμένοι όπως εκεί και θα τρωγόμαστε μεταξύ μας σαν και εκείνους».
"Cities are pestilential to the health, to the liberties, to the morals of man. If we continue to pile upon ourselves in cities, as they do in Europe, we shall become as corrupt as they are in Europe and take to eating one another as they do there."
Είχε χιούμορ, προφανώς.
He apparently had a sense of humor.
Το αμερικανικό περιβαλλοντικό κίνημα ήταν πρωτίστως φυσιολατρικό κίνημα. Για να είμαστε πιο σωστοί περιβαλλοντικά μετακομίζουμε στη φύση, επικοινωνούμε μαζί της, χτίζουμε προάστια. Αλλά έχουμε δει, βέβαια, τι προκαλεί αυτό.
And then the American environmental movement has been a classically Arcadian movement. To become more environmental, we move into the country, we commune with nature, we build suburbs. But, of course, we've seen what that does.
Η χαρτογράφηση άνθρακα στην Αμερική, το από πού εκπέμπεται διοξείδιο του άνθρακα, για πολλά χρόνια ενίσχυε αυτόν τον ισχυρισμό. Εάν κοιτάξετε τον χάρτη άνθρακα των ΗΠΑ, επειδή είναι ανά τετραγωνικό μίλι, μοιάζει με νυχτερινή δορυφορική φωτογραφία, είναι εντονότερος στις πόλεις, μετριάζεται στα προάστια, σκοτεινός και γαλήνιος στην εξοχή. Μέχρι που μερικοί οικονομολόγοι αναρωτήθηκαν εάν είναι ο σωστός τρόπος μέτρησης του διοξειδίου του άνθρακα. Οι άνθρωποι μπορούν να επιλέξουν να ζουν εκεί που ίσως κάνουν λιγότερο κακό. Είπαν να μετρήσουν το διοξείδιο του άνθρακα ανά σπίτι, και όταν το έκαναν, οι χάρτες αντιστράφηκαν, έγιναν λιγότερο πυκνοί στα αστικά κέντρα, έντονοι στα προάστια, και εντονότατοι στις εξωαστικές γειτονιές που είναι «όσο μακρύτερα γίνεται, οδικώς». Έτσι, έγινε μια θεμελιώδης αλλαγή, και τώρα περιβαλλοντολόγοι και οικονομολόγοι, όπως ο Εντ Γκλέιζερ, λένε πως είμαστε καταστροφικό είδος. Εάν αγαπάς τη φύση, καλύτερα είναι να μείνεις μακριά της, να μετακομίσεις στην πόλη, όσο πιο πυκνοκατοικημένη γίνεται, και οι πυκνότερες πόλεις όπως το Μανχάταν είναι οι πόλεις που αποδίδουν καλύτερα. Έτσι, ο μέσος κάτοικος του Μανχάταν καταναλώνει βενζίνη με ρυθμούς που η υπόλοιπη χώρα έχει να δει από το '20, και καταναλώνει τον μισό ηλεκτρισμό από κάποιον που ζει στο Ντάλας. Οι καναδικές πόλεις καταναλώνουν τη μισή βενζίνη από τις αμερικανικές, οι ευρωπαϊκές μισή και από αυτή. Έτσι, προφανώς, μπορούμε να τα πάμε καλύτερα και το θέλουμε, και όλοι προσπαθούμε να είμαστε οικολόγοι. Ο τελικός μου ισχυρισμός σε αυτό το θέμα
The carbon mapping of America, where is the CO2 being emitted, for many years only hammered this argument in more strongly. If you look at any carbon map, because we map it per square mile, any carbon map of the U.S., it looks like a night sky satellite photo of the U.S., hottest in the cities, cooler in the suburbs, dark, peaceful in the countryside. Until some economists said, you know, is that the right way to measure CO2? There are only so many people in this country at any given time, and we can choose to live where perhaps we would have a lighter impact. And they said, let's measure CO2 per household, and when they did that, the maps just flipped, coolest in the center city, warmer in the suburbs, and red hot in these exurban "drive till you qualify" neighborhoods. So a fundamental shift, and now you have environmentalists and economists like Ed Glaeser saying we are a destructive species. If you love nature, the best thing you can do is stay the heck away from it, move to a city, and the denser the better, and the denser cities like Manhattan are the cities that perform the best. So the average Manhattanite is consuming gasoline at the rate the rest of the nation hasn't seen since the '20s, consuming half of the electricity of Dallas. But of course, we can do better. Canadian cities, they consume half the gasoline of American cities. European cities consume half as much again. So obviously, we can do better, and we want to do better, and we're all trying to be green. My final argument in this topic is that
είναι πως προσπαθούμε με λάθος τρόπο, και είμαι ένας ακόμη από αυτούς που πιστεύουν πως η μανία με τα ηλεκτρονικά μαραφέτια, με τα ηλεκτρονικά αξεσουάρ -τι μπορώ να προσθέσω στο σπίτι μου, τι μπορώ να πάρω που δεν έχω ήδη για ένα πιο βιώσιμο τρόπο ζωής;- έχει επικρατήσει στη συζήτηση. Ούτε εγώ είμαι απρόσβλητος απ' αυτή. Με τη γυναίκα μου χτίσαμε ένα σπίτι σε ένα εγκαταλελειμμένο οικόπεδο στην Ουάσιγκτον, και βάλαμε τα δυνατά μας για να αδειάσουμε τα ράφια του μαγαζιού της βιωσιμότητας. Έχουμε ηλιακά φωτοβολταϊκά, ηλιακό θερμοσίφωνα, καζανάκια διπλής ροής, πατώματα από μπαμπού. Ένα κούτσουρο που καίει στην γερμανική, υψηλής τεχνολογίας σόμπα μου υποτίθεται πως συνεισφέρει λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα από αν δεν το έκαιγα και έμενε να αποσυντεθεί μόνο του στο δάσος. Αλλά όλες αυτές οι καινοτομίες -έτσι έλεγε το διαφημιστικό- (Γέλια) Όλες μαζί οι καινοτομίες αυτές συνεισφέρουν ένα μικροσκοπικό ποσοστό όσων συνεισφέρουμε αν ζούμε σε περπατήσιμες γειτονιές τρία τετράγωνα από τον σταθμό του μετρό, στην καρδιά μιας πόλης. Αλλάξαμε όλους τους λαμπτήρες μας σε ενεργειακούς, κάντε το και εσείς, αλλά με το να αλλάξετε τους λαμπτήρες γλιτώνετε τόση ενέργεια σε έναν χρόνο όση γλιτώνετε σε μία εβδομάδα μετακομίζοντας σε μια περπατήσιμη πόλη.
I think we're trying to be green the wrong way, and I'm one of many people who believes that this focus on gadgets, on accessorizing -- What can I add to my house, what can I add to what I've already got to make my lifestyle more sustainable? -- has kind of dominated the discussion. So I'm not immune to this. My wife and I built a new house on an abandoned lot in Washington, D.C., and we did our best to clear the shelves of the sustainability store. We've got the solar photovoltaic system, solar hot water heater, dual-flush toilets, bamboo floors. A log burning in my German high-tech stove apparently, supposedly, contributes less carbon to the atmosphere than were it left alone to decompose in the forest. Yet all of these innovations -- That's what they said in the brochure. (Laughter) All of these innovations together contribute a fraction of what we contribute by living in a walkable neighborhood three blocks from a metro in the heart of a city. We've changed all our light bulbs to energy-savers, and you should do the same thing, but changing all your light bulbs to energy-savers saves as much energy in a year as moving to a walkable city does in a week.
Αποφεύγουμε αυτή τη συζήτηση. Πολιτικοί και διαφημιστές φοβούνται να προωθήσουν την οικολογία σαν επιλογή τρόπου ζωής. Δεν θέλουν να πουν στους Αμερικάνους -θου, Κύριε- πως πρέπει να αλλάξουν τρόπο ζωής. Τι θα γινόταν όμως εάν ο τρόπος ζωής αφορούσε την ποιότητα ζωής και τα όσα θα ευχαριστιόμασταν περισσότερο όλοι, κάτι καλύτερο από όσα έχουμε σήμερα;
And we don't want to have this argument. Politicians and marketers are afraid of marketing green as a "lifestyle choice." You don't want to tell Americans, God forbid, that they have to change their lifestyle. But what if lifestyle was really about quality of life and about perhaps something that we would all enjoy more, something that would be better than what we have right now?
Λοιπόν, η πεμπτουσία των βαθμίδων ποιότητας ζωής λέγεται «Αξιολόγηση Μέρσερ». Ίσως την έχετε ακουστά. Βαθμολογούν εκατοντάδες κράτη παγκοσμίως σύμφωνα με 10 κριτήρια που πιστεύουν πως όλα μαζί αποτελούν την ποιότητα ζωής: υγεία, οικονομία, εκπαίδευση, στέγαση, διάφορα. Υπάρχουν άλλα έξι. Μικρή ομιλία.
Well, the gold standard of quality of life rankings, it's called the Mercer Survey. You may have heard of it. They rank hundreds of nations worldwide according to 10 criteria that they believe add up to quality of life: health, economics, education, housing, you name it. There's six more. Short talk.
(Γέλια)
(Laughter)
Και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πως η αμερικανική πόλη που βρέθηκε ψηλότερα, η Χονολουλού στο 28, ακολουθείται από τις αναμενόμενες, όπως το Σιάτλ, τη Βοστώνη και άλλες περπατήσιμες πόλεις. Οι «πόλεις οδήγησης» στη λεγόμενη «Ζώνη του Ηλίου», το Ντάλας και το Φίνιξ και, λυπάμαι, η Ατλάντα, δεν εμφανίζονται στην λίστα. Και ποιες τα πήγαν ακόμα καλύτερα; Καναδικές πόλεις όπως το Βανκούβερ, όπου, ξανά, καίνε τα μισά καύσιμα. Συνήθως στην κορυφή βρίσκονται γερμανόφωνες πόλεις, όπως το Ντίσελντορφ και η Βιέννη, όπου καίνε, είπαμε, τα μισά από τα προηγούμενα. Βλέπετε λοιπόν την περίεργη αυτή αναλογία.
And it's very interesting to see that the highest-ranking American city, Honolulu, number 28, is followed by kind of the usual suspects of Seattle and Boston and all walkable cities. The driving cities in the Sun Belt, the Dallases and the Phoenixes and, sorry, Atlanta, these cities are not appearing on the list. But who's doing even better? The Canadian cities like Vancouver, where again, they're burning half the fuel. And then it's usually won by cities where they speak German, like Dusseldorf or Vienna, where they're burning, again, half as much fuel. And you see this alignment, this strange alignment.
Είναι η βιωσιμότητα που μας δίνει καλύτερη ποιότητα ζωής; Θα έλεγα πως αυτό ακριβώς που δίνει βιωσιμότητα δίνει και υψηλότερη ποιότητα ζωής, δηλαδή το να ζεις σε μια περπατήσιμη γειτονιά. Η βιωσιμότητα, που συμπεριλαμβάνει τον πλούτο και την υγεία μας μπορεί να μην είναι άμεσο αποτέλεσμα της βιωσιμότητας. Όμως, ιδιαίτερα εδώ στην Αμερική, μολύνουμε τόσο πολύ επειδή πετάμε το χρόνο και τα χρήματά μας και τις ζωές μας στις λεωφόρους. Έτσι αυτά τα δυο προβλήματα φαίνονται να έχουν την ίδια λύση, το να κάνουμε τις πόλεις μας πιο περπατήσιμες.
Is being more sustainble what gives you a higher quality of life? I would argue the same thing that makes you more sustainble is what gives you a higher quality of life, and that's living in a walkable neighborhood. So sustainability, which includes our wealth and our health may not be a direct function of our sustainability. But particularly here in America, we are polluting so much because we're throwing away our time and our money and our lives on the highway, then these two problems would seem to share the same solution, which is to make our cities
Δεν είναι εύκολο, αλλά γίνεται, έχει γίνει, και συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε αρκετές πόλεις του κόσμου και της χώρας μας. Με παρηγορούν τα λόγια του Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Οι Αμερικανοί σίγουρα θα κάνουν το σωστό, αφού εξαντλήσουν όλες τις εναλλακτικές». (Γέλια)
more walkable. Doing so isn't easy, but it can be done, it has been done, and it's being done now in more than a few cities, around the globe and in our country. I take some solace from Winston Churchill, who put it this way: "The Americans can be counted on to do the right thing once they have exhausted the alternatives." (Laughter)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.