B.J. was one of many fellow inmates who had big plans for the future. He had a vision. When he got out, he was going to leave the dope game for good and fly straight, and he was actually working on merging his two passions into one vision. He'd spent 10,000 dollars to buy a website that exclusively featured women having sex on top of or inside of luxury sports cars. (Laughter)
B.J. was één van mijn vele medegevangenen die grote plannen had voor de toekomst. Hij had een visie. Als hij vrij kwam, zou hij zijn drugsverleden achter zich laten en het rechte pad opgaan. Hij werkte aan het bundelen van zijn twee passies in één visie. Hij investeerde 10.000 dollar om een website te kopen die enkel vrouwen toonde die seks hadden op of in luxe sportwagens. (Gelach)
It was my first week in federal prison, and I was learning quickly that it wasn't what you see on TV. In fact, it was teeming with smart, ambitious men whose business instincts were in many cases as sharp as those of the CEOs who had wined and dined me six months earlier when I was a rising star in the Missouri Senate. Now, 95 percent of the guys that I was locked up with had been drug dealers on the outside, but when they talked about what they did, they talked about it in a different jargon, but the business concepts that they talked about weren't unlike those that you'd learn in a first year MBA class at Wharton: promotional incentives, you never charge a first-time user, focus-grouping new product launches, territorial expansion.
Dat was mijn eerste week in de federale gevangenis, en ik begreep snel dat het niet was als op tv. Het zat vol slimme, ambitieuze mannen wier zakeninstinct vaak even scherp was als dat van de CEO's met wie ik zes maanden eerder gegeten en gedronken had, toen ik een rijzende ster was in de senaat van Missouri. 95 percent van de mannen met wie ik opgesloten zat, was buiten de gevangenis drugsdealer geweest, maar wanneer ze spraken over wat ze deden, spraken ze in een ander jargon, maar de zakelijke ideeën leken veel op wat je leert in het eerste jaar van een MBA aan Wharton: promoties, een nieuwe gebruiker nooit laten betalen, focusgroepen rond nieuwe productlanceringen, marktverbreding.
But they didn't spend a lot of time reliving the glory days. For the most part, everyone was just trying to survive. It's a lot harder than you might think. Contrary to what most people think, people don't pay, taxpayers don't pay, for your life when you're in prison. You've got to pay for your own life. You've got to pay for your soap, your deodorant, toothbrush, toothpaste, all of it. And it's hard for a couple of reasons. First, everything's marked up 30 to 50 percent from what you'd pay on the street, and second, you don't make a lot of money. I unloaded trucks. That was my full-time job, unloading trucks at a food warehouse, for $5.25, not an hour, but per month.
Maar ze herbeleefden zelden hun glorietijd. Iedereen probeerde vooral te overleven. Dat is veel moeilijker dan je zou denken. In tegenstelling tot wat de meeste mensen aannemen, draait de belastingbetaler niet op voor de gevangenen. Iedereen betaalt voor zichzelf. Je moet betalen voor je zeep, je deodorant, tandenborstel, tandpasta, en al de rest. Het is hard om verschillende redenen. Ten eerste kost alles 30 tot 50 percent meer dan wat je betaalt in de straat, en ten tweede verdien je weinig geld. Ik laadde fulltime vrachtwagens uit bij een levensmiddelenmagazijn, voor 5,25 dollar -- niet per uur, maar per maand.
So how do you survive? Well, you learn to hustle, all kinds of hustles. There's legal hustles. You pay everything in stamps. Those are the currency. You charge another inmate to clean his cell. There's sort of illegal hustles, like you run a barbershop out of your cell. There's pretty illegal hustles: You run a tattoo parlor out of your own cell. And there's very illegal hustles, which you smuggle in, you get smuggled in, drugs, pornography, cell phones, and just as in the outer world, there's a risk-reward tradeoff, so the riskier the enterprise, the more profitable it can potentially be. You want a cigarette in prison? Three to five dollars. You want an old-fashioned cell phone that you flip open and is about as big as your head? Three hundred bucks. You want a dirty magazine? Well, it can be as much as 1,000 dollars.
Hoe overleef je dat? Je leert allerlei soorten zaakjes te ritselen. Er zijn legale zaakjes. Je betaalt alles met postzegels als betaalmiddel. Een medegevangene betaalt je bijvoorbeeld voor het poetsen van zijn cel. Er zijn ook enigszins illegale zaakjes, zoals een kapperszaak runnen in je cel. Dan zijn er behoorlijk illegale zaakjes: een tatoeageshop runnen. En er zijn zeer illegale zaakjes, het naar binnen smokkelen van drugs, porno of gsm's. Net als in de buitenwereld correspondeert de beloning met het risicogehalte. Hoe gevaarlijker de onderneming hoe hoger de potentiële winst. Wil je een sigaret? Drie à vijf dollar. Een ouderwetse gsm die je kan openklappen en die ongeveer even groot is als je hoofd? Driehonderd dollar. Wil je een pornoblaadje? Dat kan tot 1000 dollar kosten.
So as you can probably tell, one of the defining aspects of prison life is ingenuity. Whether it was concocting delicious meals from stolen scraps from the warehouse, sculpting people's hair with toenail clippers, or constructing weights from boulders in laundry bags tied on to tree limbs, prisoners learn how to make do with less, and many of them want to take this ingenuity that they've learned to the outside and start restaurants, barber shops, personal training businesses.
Zoals je waarschijnlijk gemerkt hebt, is vindingrijkheid één van de belangrijkste aspecten van het gevangenisleven. Of het nu gaat om de samenstelling van een heerlijke maaltijd uit gestolen afval uit het magazijn, om het snijden van iemands haar met een nagelknipper, gewichten maken door een waszak met keien aan een boomtak te binden. Gevangenen leren hun plan te trekken met minder en velen van hen willen deze aangeleerde inventiviteit te gelde maken in de buitenwereld: restaurants beginnen, of kapperszaken, of 'personal training'-bedrijfjes.
But there's no training, nothing to prepare them for that, no rehabilitation at all in prison, no one to help them write a business plan, figure out a way to translate the business concepts they intuitively grasp into legal enterprises, no access to the Internet, even. And then, when they come out, most states don't even have a law prohibiting employers from discriminating against people with a background. So none of us should be surprised that two out of three ex-offenders re-offend within five years.
Maar ze krijgen niets dat hen hierop voorbereidt. Er is geen enkele rehabilitatie, niemand die hen helpt om een bedrijfsplan te maken, of om hun intuïtieve ideeën te vertalen naar legale ondernemingen. Er is zelfs geen toegang tot het internet. En wanneer ze vrijkomen, bestaan in de meeste staten zelfs geen wetten die werkgevers verbieden om te discrimineren tegen mensen die in de cel hebben gezeten. Je hoeft dus niet verbaasd te zijn dat twee op de drie ex-gedetineerden binnen de vijf jaar recidiveren.
Look, I lied to the Feds. I lost a year of my life from it. But when I came out, I vowed that I was going to do whatever I could to make sure that guys like the ones I was locked up with didn't have to waste any more of their life than they already had.
Ik heb gelogen tegen de staat en daardoor een jaar van mijn leven verloren. Maar toen ik vrij kwam, heb ik gezworen dat ik alles zou doen om te verzekeren dat de jongens met wie ik in de cel zat niet méér van hun leven hoefden te verliezen dan ze al kwijt waren.
So I hope that you'll think about helping in some way. The best thing we can do is figure out ways to nurture the entrepreneurial spirit and the tremendous untapped potential in our prisons, because if we don't, they're not going to learn any new skills that's going to help them, and they'll be right back. All they'll learn on the inside is new hustles. Thank you. (Applause)
Ik hoop dat jullie overwegen om op één of andere manier te helpen. Het beste dat we kunnen doen, is manieren zoeken om die ondernemingsgeest te voeden en dat ongelofelijke onbenutte potentieel, want als we dat niet doen, leren ze niets nuttigs, en zijn ze zo terug. Dan leren ze de cel enkel nieuwe vuile zaakjes. Dank u. (Applaus)