This story starts with these two -- my kids. We were hiking in the Oakland woods when my daughter noticed a plastic tub of cat litter in a creek. She looked at me and said, "Daddy? That doesn't go there."
Câu chuyện này xuất phát từ hai đứa con của tôi. Lúc đó, chúng tôi đang đi vào rừng Oakland con gái tôi phát hiện một cái hộp nhựa trong một con lạch. Nó nhìn tôi rồi nói: "Bố ơi?" "Cái hộp không nên ở đó."
When she said that, it reminded me of summer camp. On the morning of visiting day, right before they'd let our anxious parents come barreling through the gates, our camp director would say, "Quick! Everyone pick up five pieces of litter." You get a couple hundred kids each picking up five pieces, and pretty soon, you've got a much cleaner camp. So I thought, why not apply that crowdsourced cleanup model to the entire planet? And that was the inspiration for Litterati.
Khi cô bé nói vậy, tôi nhớ đến buổi cắm trại mùa hè. Vào buổi sáng đi thăm quan đó, ngay trước khi họ để các bố mẹ đi qua cổng để đón con, vị giám sát trại sẽ nói: "Nhanh nào!" "Mỗi người hãy nhặt năm mảnh rác!" Bạn thấy vài trăm đứa trẻ, mỗi đứa nhặt năm mảnh rác, sau đó, khu trại trở nên sạch sẽ hơn rất nhiều. Tôi nghĩ rằng, tại sao ta không áp dụng mô hình đó với tầm cỡ toàn cầu? Đó chính là ý tưởng của Litterati.
The vision is to create a litter-free world. Let me show you how it started. I took a picture of a cigarette using Instagram. Then I took another photo ... and another photo ... and another photo. And I noticed two things: one, litter became artistic and approachable; and two, at the end of a few days, I had 50 photos on my phone and I had picked up each piece, and I realized that I was keeping a record of the positive impact I was having on the planet. That's 50 less things that you might see, or you might step on, or some bird might eat.
Tham vọng là tạo ra một thế giới sạch bóng rác. Tôi sẽ nói về cách nó bắt đầu. Tôi chụp một điếu thuốc lá và đăng lên Instagram. Và tôi chụp một bức khác... một bức khác... lại một bức khác nữa. Tôi thấy hai điều: một, rác trở thành một thứ nghệ thuật dễ tiếp cận. Thứ hai, trong vòng vài ngày, tôi đã chụp 50 bức ảnh, tôi nhặt ra từng ảnh một, tôi nhận ra tôi đã lập kỷ lục mới về khả năng gây ảnh hưởng tích cực của bản thân lên toàn thế giới. Đó có thể là một trong 50 thứ bạn nhìn thấy, hoặc bạn dẫm lên, hoặc các chú chim vô tình ăn.
So I started telling people what I was doing, and they started participating. One day, this photo showed up from China. And that's when I realized that Litterati was more than just pretty pictures; we were becoming a community that was collecting data. Each photo tells a story. It tells us who picked up what, a geotag tells us where and a time stamp tells us when. So I built a Google map, and started plotting the points where pieces were being picked up. And through that process, the community grew and the data grew. My two kids go to school right in that bullseye.
Tôi nói với mọi người về điều mình đang làm, và họ bắt đầu tham gia cùng tôi. Một ngày, bức ảnh từ Trung Quốc này xuất hiện. Và dó là lúc tôi nhận ra Litterati có sẽ không chỉ dừng lại ở vài bức ảnh hoa mỹ, chúng tôi sẽ trở thành một cộng đồng thu thập dữ liệu. Mỗi bức ảnh là một câu chuyện. Nó cho ta biết, ai đã nhặt được gì, và được nhặt ở đâu, và khi nào. Tôi đã xây dựng một bản đồ trên Google map, và đánh dấu các địa điểm những túi rác được thu gom. Bằng cách đó, cộng đồng chúng tôi phát triển và các dữ liệu cũng phát triển. Đường đến trường của hai con tôi xuyên qua trung tâm những chỗ rác đó.
Litter: it's blending into the background of our lives. But what if we brought it to the forefront? What if we understood exactly what was on our streets, our sidewalks and our school yards? How might we use that data to make a difference?
Rác: nó luôn hiện diện đằng sau cuộc sống của chúng ta. Nhưng nếu ta đưa chúng ra ánh sáng? Nếu ta hiểu rõ về chúng, thứ hiện diện trên đường phố, trên vỉa hè, và trong sân trường? Làm cách nào để tạo nên sự khác biệt nhờ vào những dữ liệu đó?
Well, let me show you. The first is with cities. San Francisco wanted to understand what percentage of litter was cigarettes. Why? To create a tax. So they put a couple of people in the streets with pencils and clipboards, who walked around collecting information which led to a 20-cent tax on all cigarette sales. And then they got sued by big tobacco, who claimed that collecting information with pencils and clipboards is neither precise nor provable. The city called me and asked if our technology could help. I'm not sure they realized that our technology was my Instagram account --
Tôi sẽ cho các bạn thấy. Đầu tiên là ở các thành phố. San Francisco muốn tìm hiểu xem trong rác chứa bao nhiêu phần trăm thuốc lá, Tại sao? Để đánh thuế. Họ cho một vài người đi trên phố, với bút chì và bảng ghi, họ sẽ đi thu thập thông tin, để đưa đến việc đánh thuế 20 cent cho mỗi điếu thuốc bán ra. Và họ bị kiện bởi công ty thuốc lá, vì cho rằng việc đi thu thập dữ liệu bằng bút chì và bảng ghi là không chính xác và không đáng tin. Thành phố hỏi tôi rằng liệu công nghệ của chúng tôi có giúp được không. Họ không phát hiện ra, rằng thứ "công nghệ" đó thực ra là Instagram...
(Laughter)
(Cười)
But I said, "Yes, we can."
Nhưng tôi nói, "Được chứ!"
(Laughter)
(Cười)
"And we can tell you if that's a Parliament or a Pall Mall. Plus, every photograph is geotagged and time-stamped, providing you with proof." Four days and 5,000 pieces later, our data was used in court to not only defend but double the tax, generating an annual recurring revenue of four million dollars for San Francisco to clean itself up.
"Công nghệ đó kiểm tra được nhãn thuốc lá, ví dụ Parliament hoặc Pall Mall. Hơn nữa, mọi bức ảnh đều được gán nhãn thời gian và địa điểm, để làm bằng chứng." Trong bốn ngày, 5000 ảnh đã được xử lý, dữ liệu đó được đưa ra toà, giúp cho việc thu thuế và tăng gấp đôi số thuế thu được, tạo ra giá trị thặng dư hằng năm khoảng bốn triệu đôla, giúp San Francisco trong việc vệ sinh môi trường.
Now, during that process I learned two things: one, Instagram is not the right tool --
Tôi rút ra hai thứ khi làm công việc đó: một, Instagram không hẳn là công cụ tốt...
(Laughter)
(Cười)
so we built an app.
nên chúng tôi đã viết phần mềm.
And two, if you think about it, every city in the world has a unique litter fingerprint, and that fingerprint provides both the source of the problem and the path to the solution. If you could generate a revenue stream just by understanding the percentage of cigarettes, well, what about coffee cups or soda cans or plastic bottles? If you could fingerprint San Francisco, well, how about Oakland or Amsterdam or somewhere much closer to home? And what about brands? How might they use this data to align their environmental and economic interests?
Thứ hai, nếu bạn để ý kỹ, mỗi thành phố trên thế giời đều có cách thức xả rác riêng! Cách thức riêng biệt đó giúp chúng tôi nhận diện căn nguyên vấn đề, và tìm ra hướng giải quyết. Nếu bạn tạo ra lãi chỉ bằng việc điều tra về tỷ lệ vỏ thuốc lá, ồ... nếu chúng là vỏ cốc cà phê, vỏ chai soda, hoặc chai nhựa thì sao? Nếu bạn hiểu về những loại rác ở San Francisco, vậy còn Oakland, Amsterdam, hay những nơi xung quanh nhà mình thì sao? Nhãn của rác à? Ta dùng dữ liệu này thế nào, để tận dụng lợi ích về môi trường và kinh tế của chúng?
There's a block in downtown Oakland that's covered in blight. The Litterati community got together and picked up 1,500 pieces. And here's what we learned: most of that litter came from a very well-known taco brand. Most of that brand's litter were their own hot sauce packets, and most of those hot sauce packets hadn't even been opened. The problem and the path to the solution -- well, maybe that brand only gives out hot sauce upon request or installs bulk dispensers or comes up with more sustainable packaging. How does a brand take an environmental hazard, turn it into an economic engine and become an industry hero?
Có một toà nhà ở trung tâm Oakland từng ngập trong rác, Cộng đồng Litterati đến đó và đã thu thập được 1500 mẩu rác. Đây là thứ chúng tôi rút ra: hầu hết số rác đó đều từ một nhãn bánh taco nổi tiếng. Hầu hết rác ở nhãn bánh đó đến từ gói tương ớt của họ. Và hầu hết những gói tương ớt đó thậm chí còn chưa được bóc ra. Vấn đề là vậy, còn hướng giải quyết... Có lẽ họ chỉ nên cho khách hàng tương ớt khi được yêu cầu, hoặc bán với số lượng lớn, hoặc nghĩ ra cách lưu trữ bền lâu hơn. Làm cách nào để một nhãn hàng biến một thứ gây ô nhiễm, thành một động lực phát triển kinh tế, và trở thành người hùng?
If you really want to create change, there's no better place to start than with our kids. A group of fifth graders picked up 1,247 pieces of litter just on their school yard. And they learned that the most common type of litter were the plastic straw wrappers from their own cafeteria. So these kids went to their principal and asked, "Why are we still buying straws?" And they stopped. And they learned that individually they could each make a difference, but together they created an impact.
Nếu bạn muốn thực sự thay đổi, hãy bắt đầu với những đứa trẻ của mình. Một nhóm học sinh lớp năm thu gom được 1247 mảnh rác chúng đều ở trên sân trường. Họ nhận ra rằng loại rác phổ biến nhất là ống hút bằng nhựa từ chính căng tin của trường mình. Và những đứa trẻ này đến gặp Hiệu trưởng và hỏi, "Tại sao ta phải mua ống hút?" Và họ không mua nữa. Họ ngộ ra rằng, từng cá nhân có thể tạo ra sự khác biệt, nhưng đoàn kết lại, họ sẽ tạo ra sức ảnh hưởng.
It doesn't matter if you're a student or a scientist, whether you live in Honolulu or Hanoi, this is a community for everyone. It started because of two little kids in the Northern California woods, and today it's spread across the world. And you know how we're getting there? One piece at a time.
Không quan trọng việc bạn là học sinh hay nhà khoa học, bạn sống ở Honolulu hay Hà Nội, đây là cộng đồng chung của mọi người. Nó bắt đầu từ hai đứa trẻ ở khu rừng phía bắc California, và bây giờ nó lan rộng ra toàn thế giới. Cách chúng tôi đã đạt được chúng ư? Từng chút, từng chút một.
Thank you.
Cám ơn.
(Applause)
(Vỗ tay)