This story starts with these two -- my kids. We were hiking in the Oakland woods when my daughter noticed a plastic tub of cat litter in a creek. She looked at me and said, "Daddy? That doesn't go there."
Dit verhaal begint met deze twee -- mijn kinderen. We maakten een boswandeling toen mijn dochter een plastic kattenbak in een kreek zag liggen. Ze keek me aan en zei: "Pap? Die hoort daar niet."
When she said that, it reminded me of summer camp. On the morning of visiting day, right before they'd let our anxious parents come barreling through the gates, our camp director would say, "Quick! Everyone pick up five pieces of litter." You get a couple hundred kids each picking up five pieces, and pretty soon, you've got a much cleaner camp. So I thought, why not apply that crowdsourced cleanup model to the entire planet? And that was the inspiration for Litterati.
Toen ze dat zei, dacht ik aan het zomerkamp. De ochtend van de bezoekdag, vlak voor ze onze bezorgde ouders het kamp binnenlieten, zei onze kampdirecteur: "Snel! Raap allemaal vijf stukken afval van de grond." Een paar honderd kinderen die allemaal afval oprapen, zorgen algauw voor een veel schoner kamp. Dus ik dacht: waarom zouden we dat schoonmaakmodel niet toepassen op de hele planeet? En dat was de inspiratie voor Litterati.
The vision is to create a litter-free world. Let me show you how it started. I took a picture of a cigarette using Instagram. Then I took another photo ... and another photo ... and another photo. And I noticed two things: one, litter became artistic and approachable; and two, at the end of a few days, I had 50 photos on my phone and I had picked up each piece, and I realized that I was keeping a record of the positive impact I was having on the planet. That's 50 less things that you might see, or you might step on, or some bird might eat.
Het doel is om een afvalvrije wereld te creëren. Kijk maar naar hoe het begon. Ik nam een foto van een sigaret, met Instagram. Toen nam ik nog een foto ... en nog een foto ... en nog eentje. En ik zag twee dingen. Eén: afval werd artistiek en toegankelijk. En twee: na een paar dagen had ik 50 foto's op mijn telefoon en ik had ieder stuk opgeraapt, en realiseerde me dat ik bijhield wat voor positieve invloed ik op de planeet uitoefende. Dat zijn 50 dingen minder die jij ziet of waar jij op stapt, of die een vogel opeet.
So I started telling people what I was doing, and they started participating. One day, this photo showed up from China. And that's when I realized that Litterati was more than just pretty pictures; we were becoming a community that was collecting data. Each photo tells a story. It tells us who picked up what, a geotag tells us where and a time stamp tells us when. So I built a Google map, and started plotting the points where pieces were being picked up. And through that process, the community grew and the data grew. My two kids go to school right in that bullseye.
Dus ik begon mensen te vertellen waar ik mee bezig was en zij begonnen mee te doen. Op een dag kwam deze foto uit China tevoorschijn. En toen realiseerde ik me dat Litterati méér was dan gewoon mooie plaatjes; we waren bezig een gemeenschap te worden die gegevens verzamelde. Iedere foto vertelt een verhaal. Over wie er wat opraapte, een geotag vertelt ons waar en een tijdstempel vertelt ons wanneer. Dus ik bouwde een Google map en begon de punten te verbinden waar er afval was opgeraapt. En gedurende dat proces groeide de gemeenschap en de gegevens eveneens. Mijn kinderen gaan precies in de roos daar naar school.
Litter: it's blending into the background of our lives. But what if we brought it to the forefront? What if we understood exactly what was on our streets, our sidewalks and our school yards? How might we use that data to make a difference?
Afval: het verplaatst zich naar de achtergrond van ons leven, maar wat als we het nu eens naar de voorgrond brengen? Wat als we precies begrepen wat er op onze straten ligt, op onze stoepen en onze schoolpleinen? Hoe zouden we die gegevens kunnen gebruiken om een verschil te maken?
Well, let me show you. The first is with cities. San Francisco wanted to understand what percentage of litter was cigarettes. Why? To create a tax. So they put a couple of people in the streets with pencils and clipboards, who walked around collecting information which led to a 20-cent tax on all cigarette sales. And then they got sued by big tobacco, who claimed that collecting information with pencils and clipboards is neither precise nor provable. The city called me and asked if our technology could help. I'm not sure they realized that our technology was my Instagram account --
Dat zal ik laten zien. De eerste is met steden. San Francisco wilde begrijpen hoeveel van het afval sigaretten waren. Waarom? Om een heffing te creëren. Dus ze stuurden wat mensen de straat op met potloden en clipboards, en die liepen rond en verzamelden informatie, wat leidde tot een heffing van 20 cent op alle verkochte sigaretten. En toen werden ze aangeklaagd door de tabaksindustrie, die beweerde dat informatie verzamelen met potloden en clipboards noch precies is, noch te bewijzen valt. De stad belde mij en vroeg of onze technologie kon helpen. Ik denk niet dat ze wisten dat 'onze technologie' mijn Instagramaccount was,
(Laughter)
(Gelach)
But I said, "Yes, we can."
maar ik zei: "Jazeker."
(Laughter)
(Gelach)
"And we can tell you if that's a Parliament or a Pall Mall. Plus, every photograph is geotagged and time-stamped, providing you with proof." Four days and 5,000 pieces later, our data was used in court to not only defend but double the tax, generating an annual recurring revenue of four million dollars for San Francisco to clean itself up.
"En we kunnen aangeven of het een Parliament of een Pall Mall betreft. Plus, iedere foto is gegeotagt en heeft een tijdstempel, waarmee u bewijs heeft." Vier dagen en 5.000 afvalstukken later werden onze gegevens in de rechtbank gebruikt ter verdediging en bovendien verdúbbeling van de heffing, waarmee een jaarlijkse inkomstenbron van 4 miljoen dollar werd gegenereerd om San Francisco mee schoon te houden.
Now, during that process I learned two things: one, Instagram is not the right tool --
Tijdens dat proces leerde ik twee dingen. Eén: Instagram is niet het juiste middel --
(Laughter)
(Gelach)
so we built an app.
dus we maakten een app.
And two, if you think about it, every city in the world has a unique litter fingerprint, and that fingerprint provides both the source of the problem and the path to the solution. If you could generate a revenue stream just by understanding the percentage of cigarettes, well, what about coffee cups or soda cans or plastic bottles? If you could fingerprint San Francisco, well, how about Oakland or Amsterdam or somewhere much closer to home? And what about brands? How might they use this data to align their environmental and economic interests?
En twee: als je erover nadenkt, heeft iedere stad ter wereld een unieke afval-afdruk en die afdruk geeft zowel de kern van het probleem weer als het pad naar de oplossing. Als je een inkomstenstroom kon genereren door enkel het percentage sigaretten te begrijpen, hoe zit dat dan met koffiebekers of frisdrankblikjes of plastic flesjes? Als je San Francisco zo kunt weergeven, hoe zit het dan met Oakland? Of Amsterdam? Of ergens vlakbij huis? En hoe zit het met merken? Hoe kunnen zij deze gegevens gebruiken om hun milieubelangen in balans te houden met de economische?
There's a block in downtown Oakland that's covered in blight. The Litterati community got together and picked up 1,500 pieces. And here's what we learned: most of that litter came from a very well-known taco brand. Most of that brand's litter were their own hot sauce packets, and most of those hot sauce packets hadn't even been opened. The problem and the path to the solution -- well, maybe that brand only gives out hot sauce upon request or installs bulk dispensers or comes up with more sustainable packaging. How does a brand take an environmental hazard, turn it into an economic engine and become an industry hero?
Een wijk in de binnenstad van Oakland is volledig in afval gehuld. De Literati-gemeenschap kwam er samen en raapte 1.500 stukken afval op. En dit is wat wij leerden: het merendeel van dat afval kwam van een zeer bekend tacomerk. Het afval van dat merk was grotendeels hun eigen hete-sausverpakkingen, en die hete-sausverpakkingen waren grotendeels zelfs ongeopend. Het probleem en het pad naar de oplossing: wellicht zou dat merk alleen nog hete saus op verzoek kunnen geven of het de mensen zelf laten toevoegen of duurzamere verpakkingen gebruiken. Hoe maakt een merk van een milieurisico een economische motor en wordt het een held in de industrie?
If you really want to create change, there's no better place to start than with our kids. A group of fifth graders picked up 1,247 pieces of litter just on their school yard. And they learned that the most common type of litter were the plastic straw wrappers from their own cafeteria. So these kids went to their principal and asked, "Why are we still buying straws?" And they stopped. And they learned that individually they could each make a difference, but together they created an impact.
Als je echt verandering wilt zien, is er geen betere plek om te beginnen dan bij onze kinderen. Een groep vijfdeklassers raapte 1.247 stukken afval op, alleen al op hun schoolplein. En ze leerden dat het meest voorkomende soort afval de plastic hoesjes om rietjes uit hun eigen kantine zijn. Daarop stapten zij naar de directeur en vroegen hem: "Waarom kopen we nog steeds rietjes?" En de school stopte daar toen mee. En de kinderen leerden dat zij individueel allemaal een verschil konden maken, maar dat ze tezamen invloed uitoefenden.
It doesn't matter if you're a student or a scientist, whether you live in Honolulu or Hanoi, this is a community for everyone. It started because of two little kids in the Northern California woods, and today it's spread across the world. And you know how we're getting there? One piece at a time.
Het doet er niet toe of je nu een student of wetenschapper bent, of je in Honolulu of Hanoi woont, deze gemeenschap is voor iedereen. Het begon dankzij twee kleine kinderen in het bos van Noord Californië en het is vandaag de dag over heel de wereld verspreid. En weet je hoe we er komen? Stukje bij beetje.
Thank you.
Hartelijk bedankt.
(Applause)
(Applaus)