This story starts with these two -- my kids. We were hiking in the Oakland woods when my daughter noticed a plastic tub of cat litter in a creek. She looked at me and said, "Daddy? That doesn't go there."
Stāsts sākas ar šiem abiem: maniem bērniem. Mēs bijām pārgājienā pa Oklendas mežiem, kad mana meita strautā pamanīja plastmasas toveri kaķu izkārnījumiem. Viņa palūkojās uz mani un teica: "Tēti? Tam te nav jābūt."
When she said that, it reminded me of summer camp. On the morning of visiting day, right before they'd let our anxious parents come barreling through the gates, our camp director would say, "Quick! Everyone pick up five pieces of litter." You get a couple hundred kids each picking up five pieces, and pretty soon, you've got a much cleaner camp. So I thought, why not apply that crowdsourced cleanup model to the entire planet? And that was the inspiration for Litterati.
Viņas teiktais man atgādināja vasaras nometni. Apmeklējumu dienas rītā, tieši pirms vārtu atvēršanas un trauksmaino vecāku iebrukšanas, nometnes direktors teica: "Aši! Katrs uzlasa pa pieciem zemē nomestiem atkritumiem." Pārsimt bērnu, katrs uzlasa pa pieciem atkritumiem, un ātri vien nometne kļūst daudz tīrāka. Tā nu es nodomāju, kāpēc gan neizmantot pūļpakalpojuma modeli, lai uzkoptu visu zemeslodi. Un tas bija <i>Litterati</i> iedvesmas avots.
The vision is to create a litter-free world. Let me show you how it started. I took a picture of a cigarette using Instagram. Then I took another photo ... and another photo ... and another photo. And I noticed two things: one, litter became artistic and approachable; and two, at the end of a few days, I had 50 photos on my phone and I had picked up each piece, and I realized that I was keeping a record of the positive impact I was having on the planet. That's 50 less things that you might see, or you might step on, or some bird might eat.
Vīzija ir radīt pasauli bez zemē nomestiem atkritumiem. Lūk, kā tas sākās. Es ar <i>Instagram</i> palīdzību uzņēmu izsmēķa attēlu. Tad es uzņēmu vēl vienu attēlu... un vēl vienu... un vēl vienu. Un es ievēroju divas īpatnības: pirmkārt, atkritumi kļuva mākslinieciski un baudāmi; otrkārt, pēc dažām dienām manā telefonā bija 50 attēlu, un es biju savācis visus šos atkritumus un sapratu, ka fiksēju to, kā es pozitīvi ietekmēju zemeslodi. Tas ir par 50 lietām mazāk, kas nekritīs acīs vai nemētāsies pa kājām, vai ko neapēdīs kāds putns.
So I started telling people what I was doing, and they started participating. One day, this photo showed up from China. And that's when I realized that Litterati was more than just pretty pictures; we were becoming a community that was collecting data. Each photo tells a story. It tells us who picked up what, a geotag tells us where and a time stamp tells us when. So I built a Google map, and started plotting the points where pieces were being picked up. And through that process, the community grew and the data grew. My two kids go to school right in that bullseye.
Tā nu es sāku stāstīt cilvēkiem, ko daru, un viņi sāka līdzdarboties. Kādu dienu pārādījās šis foto no Ķīnas. Un tad es sapratu, ka <i>Litterati</i> ir kas vairāk nekā glīti attēli. Mēs kļuvām par kopienu, kas vāc datus. Katram attēlam ir stāsts. Tas stāsta, kurš atkritumu ir pacēlis, ģeobirka pastāsta – kur, un laika zīmogs – kad. Es izveidoju <i>Google</i> karti un sāku atzīmēt punktus, kur atkritumi uzlasīti. Šajā procesā kopiena auga un datu apjoms arī. Mani bērni iet uz skolu tieši šeit centrā.
Litter: it's blending into the background of our lives. But what if we brought it to the forefront? What if we understood exactly what was on our streets, our sidewalks and our school yards? How might we use that data to make a difference?
Atkritumi: tie kļūst par mūsu dzīves fonu. Bet ja nu mēs tos izvirzītu priekšplānā? Ja nu mēs precīzi saprastu, kas mētājas uz mūsu ielām, ietvēm un skolu pagalmos? Kā mēs šos datus varētu izmantot, lai kaut ko uzlabotu?
Well, let me show you. The first is with cities. San Francisco wanted to understand what percentage of litter was cigarettes. Why? To create a tax. So they put a couple of people in the streets with pencils and clipboards, who walked around collecting information which led to a 20-cent tax on all cigarette sales. And then they got sued by big tobacco, who claimed that collecting information with pencils and clipboards is neither precise nor provable. The city called me and asked if our technology could help. I'm not sure they realized that our technology was my Instagram account --
Tūlīt parādīšu. Sāksim ar pilsētām. Sanfrancisko gribēja saprast, cik daudz no nomestajiem atkritumiem ir izsmēķi. Kāpēc? Lai ieviestu nodokli. Viņi izsūtīja ielās pāris cilvēku ar zīmuli un bloknotu, lai tie staigātu apkārt un savāktu informāciju, kas noveda pie 20 centu nodokļa visām pārdotajām cigaretēm. Un tad viņus iesūdzēja tiesā lielie tabakas uzņēmumi, kas apgalvoja, ka informācijas vākšana ar zīmuli un bloknotu ir nedz precīza, nedz pierādāma. Pilsētas dome piezvanīja man un jautāja, vai mūsu tehnoloģija var palīdzēt. Nezinu, vai viņi zināja, ka mūsu tehnoloģija bija mans <i>Instagram</i> konts.
(Laughter)
(Smiekli)
But I said, "Yes, we can."
Bet es teicu: "Jā, mēs to varam."
(Laughter)
(Smiekli)
"And we can tell you if that's a Parliament or a Pall Mall. Plus, every photograph is geotagged and time-stamped, providing you with proof." Four days and 5,000 pieces later, our data was used in court to not only defend but double the tax, generating an annual recurring revenue of four million dollars for San Francisco to clean itself up.
"Un mēs varam noteikt, vai tas ir <i>Parliament</i> vai <i>Pall Mall</i>. Turkāt katram attēlam ir ģeobirka un laika zīmogs, kas sniedz pierādījumu." Pēc četrām dienām un 5000 izsmēķiem šos datus izmantoja tiesā ne vien ieviestā nodokļa aizstāvēšanai, bet arī tā dubultošanai, radot ikgadējus nodokļu ieņēmumus četru miljonu dolāru apmērā Sanfrancisko pilsētas satīrīšanai.
Now, during that process I learned two things: one, Instagram is not the right tool --
Šajā procesā es ielāgoju divas lietas: pirmkārt, <i>Instagram</i> nav piemērots rīks,
(Laughter)
(Smiekli)
so we built an app.
tāpēc mēs izveidojām lietotni.
And two, if you think about it, every city in the world has a unique litter fingerprint, and that fingerprint provides both the source of the problem and the path to the solution. If you could generate a revenue stream just by understanding the percentage of cigarettes, well, what about coffee cups or soda cans or plastic bottles? If you could fingerprint San Francisco, well, how about Oakland or Amsterdam or somewhere much closer to home? And what about brands? How might they use this data to align their environmental and economic interests?
Otrkārt, ja padomā, katrai pasaules pilsētai ir unikāls atkritumu profils, un šis profils piedāvā gan problēmas cēloni, gan ceļu uz tās atrisinājumu. Ja spējat radīt nodokļu ieņēmumus, vien nosakot izsmēķu īpatsvaru, kā būtu ar papīra glāzēm kafijai vai limonādes bundžām, vai plastmasas pudelēm? Ja var izveidot Sanfrancisko profilu, kā būtu ar Oklendu vai Amsterdamu, vai kaut kur daudz tuvāk mājām? Un kā ar zīmoliem? Kā viņi varētu izmantot šos datus, lai līdzsvarotu savu ietekmi uz vidi un ekonomiskās intereses?
There's a block in downtown Oakland that's covered in blight. The Litterati community got together and picked up 1,500 pieces. And here's what we learned: most of that litter came from a very well-known taco brand. Most of that brand's litter were their own hot sauce packets, and most of those hot sauce packets hadn't even been opened. The problem and the path to the solution -- well, maybe that brand only gives out hot sauce upon request or installs bulk dispensers or comes up with more sustainable packaging. How does a brand take an environmental hazard, turn it into an economic engine and become an industry hero?
Kāds Oklendas centra rajons ir piemētāts ar atkritumiem. <i>Litterati</i> kopiena sanāca kopā un uzlasīja 1500 vienības. Un, lūk, ko mēs sapratām: vairums šo atkritumu ir no kāda labi pazīstama tako zīmola. Vairums šī zīmola atkritumu bija asās mērces paciņas, un vairums no tām pat nebija atvērtas. Problēma un ceļš uz tās risinājumu – varbūt šim zīmolam vajadzētu izsniegt aso mērci tikai pēc pieprasījuma vai uzstādīt traukus mērces paņemšanai pēc vēlēšanās, vai ieviest videi draudzīgu iepakojumu. Kā lai zīmols vides apdraudējumu pārvērš ekonomiskā dzinējspēkā un kļūst par nozares varoni?
If you really want to create change, there's no better place to start than with our kids. A group of fifth graders picked up 1,247 pieces of litter just on their school yard. And they learned that the most common type of litter were the plastic straw wrappers from their own cafeteria. So these kids went to their principal and asked, "Why are we still buying straws?" And they stopped. And they learned that individually they could each make a difference, but together they created an impact.
Ja tiešām vēlaties izmaiņas, nav labāka sākumpunkta kā mūsu bērni. Kāda piektklasnieku grupa uzlasīja 1247 atkritumu vienības savā skolas pagalmā vien. Un viņi saprata, ka visizplatītākais atkritumu veids ir salmiņu plastmasas iepakojumi no skolas ēdnīcas. Tad šie skolēni aizgāja pie direktora un jautāja: "Kāpēc mums jāpērk salmiņi?" Un viņi pārstāja iepirkt tos. Viņi iemācījās, ka katra individuālajai rīcībai ir nozīme, bet visi kopā viņi ietekmēja notiekošo.
It doesn't matter if you're a student or a scientist, whether you live in Honolulu or Hanoi, this is a community for everyone. It started because of two little kids in the Northern California woods, and today it's spread across the world. And you know how we're getting there? One piece at a time.
Nav svarīgi, vai esat students vai zinātnieks, vai dzīvojat Honolulū vai Hanojā, šī kopiena der ikkatram. Tas sākās ar diviem bērneļiem Ziemeļkalifornijas mežos un tagad ir izplatījies visā pasaulē. Un zināt, kā mēs pie tā nonācām? Atkritumu pa atkritumam.
Thank you.
Paldies.
(Applause)
(Aplausi)