This story starts with these two -- my kids. We were hiking in the Oakland woods when my daughter noticed a plastic tub of cat litter in a creek. She looked at me and said, "Daddy? That doesn't go there."
Ši istorija prasideda nuo šitų dviejų. Mano vaikų. Mes vaikščiojome po Ouklando miškus, kai mano dukra pastebėjo plastikinį kačių kraiko kibirą upelyje. Ji atsisuko į mane ir pasakė: „Tėti, šitas čia nepriklauso.“
When she said that, it reminded me of summer camp. On the morning of visiting day, right before they'd let our anxious parents come barreling through the gates, our camp director would say, "Quick! Everyone pick up five pieces of litter." You get a couple hundred kids each picking up five pieces, and pretty soon, you've got a much cleaner camp. So I thought, why not apply that crowdsourced cleanup model to the entire planet? And that was the inspiration for Litterati.
Tai man priminė vasaros stovyklą. Lankymo dienos rytą, prieš leidžiant nerimaujantiems tėvams pulti pro vartus, stovyklos direktorius sakydavo: „Greit! Kiekvienas surinkit po penkias šiukšles.“ Pora šimtų vaikų, kiekvienas surenka po penkias šiukšles, ir visai netrukus, stovykla kur kas švaresnė. Taigi, aš pamaniau, kodėl nepritaikius kolektyvinio švarinimo modelio planetos mąstu? Tai ir buvo „Litterati“ įkvėpimas.
The vision is to create a litter-free world. Let me show you how it started. I took a picture of a cigarette using Instagram. Then I took another photo ... and another photo ... and another photo. And I noticed two things: one, litter became artistic and approachable; and two, at the end of a few days, I had 50 photos on my phone and I had picked up each piece, and I realized that I was keeping a record of the positive impact I was having on the planet. That's 50 less things that you might see, or you might step on, or some bird might eat.
Vizija yra sukurti pasaulį be šiukšlių. Štai kaip tai prasidėjo. Aš su Instagram nufotografavau cigaretę. Tuomet įamžinau kitą nuotrauką... ir dar kitą... ir dar kitą. Ir pastebėjau du dalykus. Pirma, šiukšlė tapo artistiška ir prieinama. Ir antra, po keletos dienų aš turėjau 50 nuotraukų telefone. Aš pakėliau kiekvieną šiukšlę ir supratau, kad dokumentuoju savo teigiamą poveikį planetai. Tai 50-čia mažiau šiukšlių, kurias pamatysite, arba ant kurių užlipsite, arba kurias sules paukščiai.
So I started telling people what I was doing, and they started participating. One day, this photo showed up from China. And that's when I realized that Litterati was more than just pretty pictures; we were becoming a community that was collecting data. Each photo tells a story. It tells us who picked up what, a geotag tells us where and a time stamp tells us when. So I built a Google map, and started plotting the points where pieces were being picked up. And through that process, the community grew and the data grew. My two kids go to school right in that bullseye.
Taigi, aš pradėjau pasakoti žmonėms apie tai, ir jie ėmė prisidėti. Vieną dieną pasirodė ši nuotrauka iš Kinijos. Tada aš ir supratau, kad „Litterati“ yra kur kas daugiau, nei tik gražios nuotraukos. Mes tapome bendruomene, kuri renka duomenis. Kiekviena nuotrauka pasakoja istoriją. Pasakoja, kas pakėlė ką, geogairė sako kur, o laiko žyma sako kada. Taigi, aš sukūriau Google žemėlapį, ir ėmiau žymėti taškus, kuriuose rastos šiukšlės. Ir per šį procesą bendruomenė augo, ir duomenys augo. Mano du vaikai eina į mokyklą, vidury viso to.
Litter: it's blending into the background of our lives. But what if we brought it to the forefront? What if we understood exactly what was on our streets, our sidewalks and our school yards? How might we use that data to make a difference?
Šiukšlė: ji įsilieja į mūsų aplinką. O kas, jeigu mes išstumtume ją į priekį? Kas, jeigu mes suprastume, kas būtent guli ant mūsų gatvių, šaligatvių, mūsų mokyklų kiemuose? Kaip šie duomenys galėtų pradėti pokytį?
Well, let me show you. The first is with cities. San Francisco wanted to understand what percentage of litter was cigarettes. Why? To create a tax. So they put a couple of people in the streets with pencils and clipboards, who walked around collecting information which led to a 20-cent tax on all cigarette sales. And then they got sued by big tobacco, who claimed that collecting information with pencils and clipboards is neither precise nor provable. The city called me and asked if our technology could help. I'm not sure they realized that our technology was my Instagram account --
Leiskite pademonstruoti. Pirmiausia – miestai. San Franciskas norėjo suprasti, kokią dalį šiukšlių sudaro nuorūkos. Kodėl? Mokesčiui sukurti. Taigi jie išleido keletą žmonių į gatves, su pieštukais ir segtuvais, kurie vaikščiojo aplink ir rinko duomenis. Tai privedė prie 20-ties centų mokesčio visų cigarečių pardavimui. Ir tuomet juos padavė į teismą didelė tabako kompanija, kuri tvirtino, jog duomenys, surinkti pieštukais segtuvuose, nėra nei tikslūs, nei įrodomi. Miestas paskambino man paklausti, ar mūsų technologija galėtų padėti. Nesu tikras, ar jie suvokė, kad mūsų technologija buvo mano Instagram paskyra.
(Laughter)
(Juokas.)
But I said, "Yes, we can."
Bet aš atsakiau: „Taip, galėtų.“
(Laughter)
(Juokas.)
"And we can tell you if that's a Parliament or a Pall Mall. Plus, every photograph is geotagged and time-stamped, providing you with proof." Four days and 5,000 pieces later, our data was used in court to not only defend but double the tax, generating an annual recurring revenue of four million dollars for San Francisco to clean itself up.
„Ir mes galime pasakyti, ar tai nuo Parliament, ar Pall Mall. Be to, kiekviena nuotrauka turi geogairę ir laiko žymą, taip tapdama įrodymu.“ Po keturių dienų ir 5000 šiukšlių, mūsų duomenys teisme ne tik apgynė, bet ir padvigubino mokestį, sukurdami metines keturių milijonų dolerių pajamas San Francisko švarinimui.
Now, during that process I learned two things: one, Instagram is not the right tool --
Šiame procese aš išmokau du dalykus: Pirma, Instagram nėra tinkamas įrankis.
(Laughter)
(Juokas.)
so we built an app.
Todėl mes sukūrėme programėlę.
And two, if you think about it, every city in the world has a unique litter fingerprint, and that fingerprint provides both the source of the problem and the path to the solution. If you could generate a revenue stream just by understanding the percentage of cigarettes, well, what about coffee cups or soda cans or plastic bottles? If you could fingerprint San Francisco, well, how about Oakland or Amsterdam or somewhere much closer to home? And what about brands? How might they use this data to align their environmental and economic interests?
Antra, pagalvojus apie tai, kiekvienas miestas pasaulyje turi savo unikalų šiukšlių antspaudą, kuris yra abu: ir problemos šaltinis, ir kelias į sprendimą. Jeigu galėtume sukurti pajamų srautą tiesiog žinodami, kokią dalį sudaro nuorūkos, arba kavos puodeliai, arba limonado skardinės, arba plastikiniai buteliai? Jeigu galime taip žymėti San Franciską, tai galbūt ir Ouklandą, arba Amsterdamą, arba kur nors daug arčiau namų? O kaip prekės ženklai? Kaip jie galėtų panaudoti šiuos duomenis, suderinti savo aplinkos ir ekonominius interesus?
There's a block in downtown Oakland that's covered in blight. The Litterati community got together and picked up 1,500 pieces. And here's what we learned: most of that litter came from a very well-known taco brand. Most of that brand's litter were their own hot sauce packets, and most of those hot sauce packets hadn't even been opened. The problem and the path to the solution -- well, maybe that brand only gives out hot sauce upon request or installs bulk dispensers or comes up with more sustainable packaging. How does a brand take an environmental hazard, turn it into an economic engine and become an industry hero?
Ouklande yra rajonas, padengtas šiukšlėmis. „Litterati“ bendruomenė suvienijo jėgas ir surinko 1 500 šiukšlių. Ir štai, ką mes išmokome. Dauguma šiukšlių priklausė garsiam taco gaminančiam prekės ženklui. Dauguma šio prekės ženklo šiukšlių buvo aštraus padažo pakuotės. O dauguma šių aštraus padažo pakuočių net nebuvo atidarytos. Problema ir tuo pačiu kelias į sprendimą? Na, galbūt šis prekės ženklas galėtų pridėti padažą tik jo paprašius, arba įdiegti masinius padažo dozatorius, arba sukurti labiau aplinką tausojančią pakuotę. Kaip prekės ženklas gali iš grėsmės aplinkai sukurti ekonomikos variklį ir tapti pramonės herojumi?
If you really want to create change, there's no better place to start than with our kids. A group of fifth graders picked up 1,247 pieces of litter just on their school yard. And they learned that the most common type of litter were the plastic straw wrappers from their own cafeteria. So these kids went to their principal and asked, "Why are we still buying straws?" And they stopped. And they learned that individually they could each make a difference, but together they created an impact.
Jeigu tikrai norite pradėti pokytį, nėra geresnės vietos pradėti, nei mūsų vaikai. Grupė penktokų surinko 1 247 šiukšles vien savo mokyklos kieme. Ir sužinojo, kad dažniausia šiukšlė buvo plastikinis šiaudelis iš mokyklos valgyklos. Šie vaikai nuėjo pas mokyklos direktorių ir paklausė: „Kodėl mes vis dar perkame šiaudelius?“ Ir mokykla nustojo. Jie išmoko, kad atskirai kiekvienas jų gali kažką pakeisti, bet kartu jie gali padaryti daug.
It doesn't matter if you're a student or a scientist, whether you live in Honolulu or Hanoi, this is a community for everyone. It started because of two little kids in the Northern California woods, and today it's spread across the world. And you know how we're getting there? One piece at a time.
Nesvarbu, ar esate studentas, ar mokslininkas, gyvenate Honolulu ar Hanojuje, ši bendruomenė skirta visiems. Ji prasidėjo su šiais dviem vaikais Šiaurės Kaliforijos miškuose, o šiandien yra išplitusi po visą pasaulį. Ir žinote, kaip mes judame pirmyn? Po mažą žingsnelį.
Thank you.
Ačiū jums.
(Applause)
(Plojimai.)