To 2013 μια ομάδα ερευνητών διεξήγαγε ένα τεστ μαθηματικών. Το τεστ δόθηκε σε παραπάνω από 1.100 ενήλικες Αμερικανούς, και σχεδιάστηκε, εν μέρει, για να εξετάσει τη δυνατότητα αξιολόγησης δεδομένων. Ανάμεσα σε αυτά τα μαθηματικά προβλήματα κρύβονταν δύο σχεδόν ολόιδιες ερωτήσεις. Και τα δύο προβλήματα χρησιμοποιούσαν τα ίδια δύσκολα δεδομένα και καθένα από αυτά είχε μία αντικειμενικά σωστή απάντηση. Το πρώτο αφορούσε τη συσχέτιση μεταξύ εξανθημάτων και μιας νέας κρέμας δέρματος. Το δεύτερο αφορούσε τη συσχέτιση μεταξύ των ποσοστών εγκληματικότητας και της νομοθεσίας περί οπλοκατοχής.
In 2013, a team of researchers held a math test. The exam was administered to over 1,100 American adults, and designed, in part, to test their ability to evaluate sets of data. Hidden among these math problems were two almost identical questions. Both problems used the same difficult data set, and each had one objectively correct answer. The first asked about the correlation between rashes and a new skin cream. The second asked about the correlation between crime rates and gun control legislation.
Οι συμμετέχοντες με μεγάλες μαθηματικές ικανότητες ήταν πολύ πιο πιθανό να απαντήσουν σωστά στο πρώτο πρόβλημα. Αλλά παρόλο που ήταν ίδια από μαθηματική άποψη, τα αποτελέσματα στο δεύτερο πρόβλημα ήταν εντελώς διαφορετικά. Εκεί, οι μαθηματικές ικανότητες δεν ήταν ο κύριος παράγοντας για να απαντήσουν οι συμμετέχοντες σωστά. Αντιθέτως, μια άλλη μεταβλητή που έψαχναν οι ερευνητές ήρθε στο φως: η πολιτική ταυτότητα. Οι συμμετέχοντες με πολιτικές πεποιθήσεις ευθυγραμμισμένες με τη σωστή ερμηνεία των δεδομένων ήταν πολύ πιο πιθανό να απαντήσουν σωστά στο πρόβλημα. Ακόμη και οι καλύτεροι μαθηματικοί της έρευνας ήταν 45% πιο πιθανό να απαντήσουν λάθος στη δεύτερη ερώτηση όταν η σωστή απάντηση συγκρουόταν με τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.
Participants with strong math skills were much more likely to get the first question correct. But despite being mathematically identical, the results for the second question looked totally different. Here, math skills weren’t the best predictor of which participants answered correctly. Instead, another variable the researchers had been tracking came into play: political identity. Participants whose political beliefs aligned with a correct interpretation of the data were far more likely to answer the problem right. Even the study’s top mathematicians were 45% more likely to get the second question wrong when the correct answer challenged their political beliefs.
Γιατί η πολιτική ωθεί σε τέτοια παράλογα λάθη; Μπορούν οι πολιτικές πεποιθήσεις να επηρεάσουν την ικανότητα επεξεργασίας των πληροφοριών; Η απάντηση βρίσκεται σε ένα γνωστικό φαινόμενο που γίνεται όλο και πιο ορατό στην καθημερινότητα: τον κομματισμό.
What is it about politics that inspires this kind of illogical error? Can someone’s political identity actually affect their ability to process information? The answer lies in a cognitive phenomenon that has become increasingly visible in public life: partisanship.
Ενώ συναντάται συνήθως στο πλαίσιο της πολιτικής, ο κομματισμός χαρακτηρίζεται γενικά ως μια ισχυρή προτίμηση ή κλίση προς οποιαδήποτε ομάδα ή ιδεολογία. Οι πολιτικές, εθνικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις μας είναι διαφορετικές μορφές κομματισμού. Φυσικά, η ταύτιση με κοινωνικές ομάδες είναι ένα αναγκαίο και υγιές μέρος της ζωής του ανθρώπου. Η αντίληψη του εαυτού μας ορίζεται όχι μόνο από το ποιοι είμαστε ως άτομα, αλλά και από τις ομάδες στις οποίες ανήκουμε. Έτσι, τείνουμε συνήθως να υπερασπιστούμε τις πεποιθήσεις της ομάδας μας, προστατεύοντας την αντίληψη του εαυτού μας καθώς και τις κοινωνικές μας ομάδες.
While it’s often invoked in the context of politics, partisanship is more broadly defined as a strong preference or bias towards any particular group or idea. Our political, ethnic, religious, and national identities are all different forms of partisanship. Of course, identifying with social groups is an essential and healthy part of human life. Our sense of self is defined not only by who we are as individuals, but also by the groups we belong to. As a result, we’re strongly motivated to defend our group identities, protecting both our sense of self and our social communities.
Αλλά αυτό αποτελεί πρόβλημα όταν οι πεποιθήσεις της ομάδας συγκρούονται με την πραγματικότητα. Φανταστείτε ότι η αγαπημένη σας ομάδα κάνει ένα σοβαρό φάουλ. Ξέρετε ότι είναι ενάντια στους κανόνες, αλλά οι υπόλοιποι οπαδοί το βρίσκουν πλήρως αποδεκτό. Η σύγκρουση αυτών των δύο ασύμβατων σκέψεων ονομάζεται γνωστική ασυμφωνία, και οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να επιλύσουν αυτή την άβολη κατάσταση. Ίσως αρχίσετε να κατηγορείτε τον διαιτητή ή μπορεί να πείτε πως φταίει η αντίπαλη ομάδα ή ίσως να πείσετε τον εαυτό σας ότι δεν υπήρχε φάουλ εξαρχής. Σε μια τέτοια περίπτωση, οι άνθρωποι συνήθως προτιμούν να κρατήσουν μια φιλική σχέση με την ομάδα παρά να ερμηνεύσουν τα γεγονότα αντικειμενικά.
But this becomes a problem when the group’s beliefs are at odds with reality. Imagine watching your favorite sports team commit a serious foul. You know that’s against the rules, but your fellow fans think it’s totally acceptable. The tension between these two incompatible thoughts is called cognitive dissonance, and most people are driven to resolve this uncomfortable state of limbo. You might start to blame the referee, complain that the other team started it, or even convince yourself there was no foul in the first place. In a case like this, people are often more motivated to maintain a positive relationship with their group than perceive the world accurately.
Η συμπεριφορά αυτή είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη στην πολιτική. Σε ατομικό επίπεδο, η αφοσίωση σε ένα κόμμα μάς επιτρέπει να συγκροτήσουμε πολιτική ταυτότητα και να υποστηρίξουμε πολιτικές με τις οποίες συμφωνούμε. Αλλά η γνωστική δυσαρμονία του κομματισμού μπορεί να οδηγήσει σε απόρριψη αποδείξεων που δεν είναι συμβατές με τη γραμμή του κόμματος ή δυσφημίζουν τον αρχηγό του. Και όταν μια ομάδα ανθρώπων ανασκευάζει τα γεγονότα λόγω κομματικών αντιλήψεων, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές που δεν βασίζονται στην αλήθεια ή τη λογική.
This behavior is especially dangerous in politics. On an individual scale, allegiance to a party allows people to create a political identity and support policies they agree with. But partisan-based cognitive dissonance can lead people to reject evidence that’s inconsistent with the party line or discredits party leaders. And when entire groups of people revise the facts in service of partisan beliefs, it can lead to policies that aren’t grounded in truth or reason.
Το πρόβλημα αυτό δεν είναι καινούριο. Οι πολιτικές πεποιθήσεις υπάρχουν εδώ και αιώνες. Αλλά μελέτες δείχνουν πως η κομματική πόλωση έχει αυξηθεί δραματικά τις τελευταίες δεκαετίες. Μια θεωρία που εξηγεί αυτή την αύξηση είναι η τάση προς γεωγραφική ομαδοποίηση σε κοινότητες ομοϊδεατών. Μια άλλη εξήγηση είναι η αυξανόμενη τάση να βασιζόμαστε σε κομματικά νέα ή σε φούσκες των κοινωνικών δικτύων. Αυτές συνήθως λειτουργούν ως «θάλαμοι αντήχησης», μεταφέροντας ειδήσεις και ιδέες από ανθρώπους με παρόμοιες πεποιθήσεις.
This problem isn’t new— political identities have been around for centuries. But studies show that partisan polarization has increased dramatically in the last few decades. One theory explaining this increase is the trend towards clustering geographically in like-minded communities. Another is the growing tendency to rely on partisan news or social media bubbles. These often act like echo chambers, delivering news and ideas from people with similar views.
Ευτυχώς, οι γνωσιακοί επιστήμονες έχουν ανακαλύψει στρατηγικές αντίστασης σε αυτά τα φίλτρα διαστρέβλωσης. Μία είναι να θυμάστε πως πιθανώς είστε πιο προκατειλημμένοι από όσο νομίζετε. Οπότε, όταν συναντάτε μια νέα πληροφορία, προσπαθήστε συνειδητά να αγνοήσετε το αρχικό σας ένστικτο και να την αξιολογήσετε αναλυτικά. Στις ομάδες σας, κάντε τον έλεγχο των πληροφοριών και την αμφισβήτηση σημαντικό τμήμα της κουλούρας. Η προειδοποίηση των ανθρώπων πως ίσως έχουν δεχθεί παραπληροφόρηση μπορεί επίσης να βοηθήσει. Και όταν προσπαθείτε να πείσετε κάποιον άλλον, ο σεβασμός των αξιών του και η διατύπωση του ζητήματος στη γλώσσα του μπορεί να τον κάνει πιο δεκτικό.
Fortunately, cognitive scientists have uncovered some strategies for resisting this distortion filter. One is to remember that you’re probably more biased than you think. So when you encounter new information, make a deliberate effort to push through your initial intuition and evaluate it analytically. In your own groups, try to make fact-checking and questioning assumptions a valued part of the culture. Warning people that they might have been presented with misinformation can also help. And when you’re trying to persuade someone else, affirming their values and framing the issue in their language can help make people more receptive.
Έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να λύσουμε το πρόβλημα του κομματισμού. Ελπίζουμε όμως πως με αυτά τα εργαλεία θα είμαστε καλύτερα ενημερωμένοι και ικανοί να παίρνουμε σωστές αποφάσεις για την κοινή μας πραγματικότητα.
We still have a long way to go before solving the problem of partisanship. But hopefully, these tools can help keep us better informed, and capable of making evidence-based decisions about our shared reality.