Γεια σας παιδιά. Είναι αστείο, κάποιος μόλις ανέφερε την τηλεοπτική σειρά ΜακΓκάιβερ, επειδή την αγαπούσα, και όταν ήμουν επτά, κόλλησα ένα πιρούνι σ' ένα τρυπάνι και είπα: «Ε, μαμά, πάω στο Όλιβ Γκάρντεν». Και -- (Ήχος τρυπανιού) (Γέλια) Εκεί δούλεψε πολύ καλά. Ξέρετε, είχε βαθιά επίδραση πάνω μου. Ακούγεται χαζό, αλλά σκέφτηκα, εντάξει, ο τρόπος που δουλεύει ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, και μπορεί να αλλάξει από εμένα με αυτούς τους τρόπους. Η σχέση μου ιδιαίτερα με τα αντικείμενα ανθρώπινης κατασκευής, τα οποία κάποιος άλλος είπε ότι δουλεύουν έτσι, λοιπόν, εγώ μπορώ να πω ότι δουλεύουν λίγο διαφορετικά.
Hey guys. It's funny, someone just mentioned MacGyver, because that was, like, I loved it, and when I was seven, I taped a fork to a drill and I was like, "Hey, Mom, I'm going to Olive Garden." And -- (Drilling noise) (Laughter) And it worked really well there. And you know, it had a profound effect on me. It sounds silly, but I thought, okay, the way the world works can be changed, and it can be changed by me in these small ways. And my relationship to especially human-made objects which someone else said they work like this, well, I can say they work a different way, a little bit.
Έτσι, σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, δεν είχα συνειδητοποιήσει την πλήρη επίδραση αυτού, αλλά πήγα στην Κόστα Ρίκα και έμεινα εκεί με τους ιθαγενείς Γκουάιμι που μπορούσαν να κόψουν φύλλα απ' τα δέντρα και να φτιάξουν ζώνες με αυτά, και με τα δέντρα να φτιάξουν κρεβάτια, και μπορούσαν --παρακολούθησα αυτή τη γυναίκα για τρεις μέρες. Ήμουν εκεί. Ξεφλούδιζε ένα φύλλο φοίνικα, έβγαζε μικρές κλωστές και τις έπλεκε μεταξύ τους και έφτιαχνε πιο χοντρές κλωστές, σαν σχοινιά και ύφαινε τα σχοινιά μαζί, και καθώς η ύλη αυτής ακριβώς της τσάντας έπαιρνε μορφή μπροστά στα μάτια μου σ' εκείνες τις τρεις μέρες, η ύλη του τρόπου που δουλεύει ο κόσμος, της πραγματικότητας, άρχισε κάπως να ξετυλίγεται στο μυαλό μου, διότι συνειδητοποίησα ότι αυτή η τσάντα και αυτά τα ρούχα και το τραμπολίνο που έχετε στο σπίτι και η ξύστρα, όλα όσα έχετε, έχουν φτιαχτεί από ένα δέντρο ή μια πέτρα ή κάτι που βγάλαμε από το έδαφος και το επεξεργαστήκαμε, ίσως πιο περίπλοκα, αλλά και πάλι, όλα είναι φτιαγμένα με αυτόν τον τρόπο.
And so, about 20 years later, I didn't realize the full effect of this, but I went to Costa Rica and I stayed with these Guaymí natives there, and they could pull leaves off of trees and make shingles out of them, and they could make beds out of trees, and they could -- I watched this woman for three days. I was there. She was peeling this palm frond apart, these little threads off of it, and she'd roll the threads together and make little thicker threads, like strings, and she would weave the strings together, and as the materiality of this exact very bag formed before my eyes over those three days, the materiality of the way the world works, of reality, kind of started to unravel in my mind, because I realized that this bag and these clothes and the trampoline you have at home and the pencil sharpener, everything you have is made out of either a tree or a rock or something we dug out of the ground and did some process to, maybe a more complicated one, but still, everything was made that way.
Οπότε έπρεπε να αρχίσω τη μελέτη, ποιος είναι αυτός που παίρνει αυτές τις αποφάσεις; Ποιος φτιάχνει αυτά τα πράγματα; Πώς τα έφτιαξαν; Τι μας σταματά από το να τα φτιάξουμε; Γιατί έτσι δημιουργείται η πραγματικότητα. Έτσι, ξεκίνησα αμέσως. Ήμουν στο Εργαστήριο Μέσων του ΜΙΤ και μελετούσα το κίνημα του δημιουργού και τους δημιουργούς και τη δημιουργικότητα. Και άρχισα από τη φύση, γιατί είδα τους Γκουάιμι να το κάνουν στη φύση κι απλά εκεί φαίνεται να υπάρχουν λιγότερα εμπόδια.
And so I had to start studying, who is it that's making these decisions? Who's making these things? How did they make them? What stops us from making them? Because this is how reality is created. So I started right away. I was at MIT Media Lab, and I was studying the maker movement and makers and creativity. And I started in nature, because I saw these Guaymís doing it in nature, and there just seems to be less barriers.
Έτσι πήγα στο Βερμόντ στη κατασκήνωση Όχι Πίσω στο Σχολείο, όπου υπάρχουν μη-μαθητές που απλώς κάνουν παρέα και είναι πρόθυμοι να δοκιμάσουν τα πάντα. Οπότε είπα: «Πάμε στο δάσος κοντά στο ποτάμι κι απλά να βάλουμε διάφορα πράγματα μαζί, να φτιάξουμε κάτι, δεν με νοιάζει τι, γεωμετρικά σχήματα, απλώς πάρτε ό,τι υπάρχει γύρω σας. Δεν θα πάρουμε τίποτα μαζί μας. Μέσα σε λίγα λεπτά, είναι κάτι πολύ εύκολο για ενήλικες κι έφηβους. Εδώ βλέπουμε ένα τρίγωνο που σχηματίστηκε κάτω από ένα τρεχούμενο ρυάκι και το σχήμα ενός φύλλου βελανιδιάς φτιαγμένο από άλλα μικρά φύλλα βελανιδιάς που τοποθετήθηκαν μαζί. Ένα φύλλο δεμένο σε ένα ξύλο με ένα χορταράκι. Η ύλη, η ευσαρκία και το κρέας του μανιταριού ερευνώνται με το πώς μπορεί να κρατήσει τα διαφορετικά αντικείμενα που έχουν κολληθεί πάνω του. Μετά από 45 λεπτά, έρχονται τα περίπλοκα σχέδια όπως φύλλα ταξινομημένα κατά απόχρωση, για να έχουμε χρωματικό ξεθώριασμα και τοποθετημένα σε κύκλο σαν στεφάνι.
So I went to Vermont to Not Back to School Camp, where there's unschoolers who are just kind of hanging out and willing to try anything. So I said, "Let's go into the woods near this stream and just put stuff together, you know, make something, I don't care, geometrical shapes, just grab some junk from around you. We won't bring anything with us. And, like, within minutes, this is very easy for adults and teens to do. Here's a triangle that was being formed underneath a flowing stream, and the shape of an oak leaf being made by other small oak leaves being put together. A leaf tied to a stick with a blade of grass. The materiality and fleshiness and meat of the mushroom being explored by how it can hold up different objects being stuck into it. And after about 45 minutes, you get really intricate projects like leaves sorted by hue, so you get a color fade and put in a circle like a wreath.
Κι ο δημιουργός αυτού εδώ, είπε: «Αυτό είναι φωτιά. Το ονομάζω φωτιά».
And the creator of this, he said, "This is fire. I call this fire."
Κάποιος τον ρώτησε: «Πώς κατάφερες να βάλεις αυτά τα ξύλα να μείνουν πάνω στο δέντρο;»
And someone asked him, "How do you get those sticks to stay on that tree?"
Αυτός είπε: «Δεν ξέρω, αλλά μπορώ να σου δείξω».
And he's like, "I don't know, but I can show you."
Και εγώ σκέφτηκα: «Πω πω, είναι πραγματικά καταπληκτικό. Δεν ξέρει, αλλά μπορεί να σου δείξει». Άρα τα χέρια του ξέρουν και η διαίσθησή του ξέρει, αλλά μερικές φορές αυτό που ξέρουμε, εμποδίζει το τι θα μπορούσε κάτι να είναι, ιδιαιτέρα όταν έχει να κάνει με τα αντικείμενα που φτιάχτηκαν και κατασκευάστηκαν απ' τους ανθρώπους. Νομίζουμε πως ξέρουμε ήδη πώς λειτουργεί κάτι, οπότε δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει. Γνωρίζουμε πώς πρέπει κάτι να δουλεύει, οπότε δεν μπορούμε να φανταστούμε όλα αυτά που θα μπορούσε να κάνει.
And I'm like, "Wow, that's really amazing. He doesn't know, but he can show you." So his hands know and his intuition knows, but sometimes what we know gets in the way of what could be, especially when it comes to the human-made, human-built world. We think we already know how something works, so we can't imagine how it could work. We know how it's supposed to work, so we can't suppose all the things that could be possible.
Τα παιδιά δεν δυσκολεύονται και τόσο μ' αυτό, και το είδα με το γιο μου όταν του έδωσα αυτό το βιβλίο. Είμαι ένας καλός χίπης μπαμπάς, οπότε του λέω: «Οκ, θα μάθεις να αγαπάς το φεγγάρι. Θα σου δώσω μερικά τουβλάκια και είναι μη ευθυγραμμισμένα τουβλάκια σε σχήμα κάκτου οπότε είναι ό,τι πρέπει». Αλλά δεν έχει ιδέα τί μπορεί να κάνει μ' αυτά. Δεν του έδειξα. Και αυτός θα σκέφτηκε: «Οκ, θα παίξω με αυτά». Αυτό δεν διαφέρει από τα ξυλάκια που είχαν οι έφηβοι στο δάσος. Απλώς θα προσπαθήσει να φτιάξει σχήματα και να τα πιέσει και τέτοια. Και σύντομα, έκανε αυτό το μηχανισμό, που μπορείς σχεδόν να εκτοξεύσεις αντικείμενα γύρω γύρω, σαν καταπέλτη και μας επιστρατεύει να τον βοηθήσουμε.
So kids don't have as hard of a time with this, and I saw in my own son, I gave him this book. I'm a good hippie dad, so I'm like, "Okay, you're going to learn to love the moon. I'm going to give you some building blocks and they're nonrectilinear cactus building blocks, so it's totally legit." But he doesn't really know what to do with these. I didn't show him. And so he's like, "Okay, I'll just mess around with this." This is no different than the sticks are to the teens in the forest. Just going to try to put them in shapes and push on them and stuff. And before long, he's kind of got this mechanism where you can almost launch and catapult objects around, and he enlists us in helping him.
Σε αυτό το σημείο, αρχίζω να σκέφτομαι, τι είδους εργαλεία να δώσουμε στον κόσμο, ειδικά στους ενήλικες, που γνωρίζουν πάρα πολλά, ώστε να μπορέσουν να δουν τον κόσμο πιο εύπλαστο, ώστε να δουν τους εαυτούς τους ως παράγοντες αλλαγής στην καθημερινή τους ζωή. Γιατί οι πιο προηγμένοι επιστήμονες πραγματικά πειραματίζονται με τον τρόπο που ο ίδιος ο κόσμος δουλεύει, πειραματίζονται με το τι μπορεί να κάνει η ύλη, οι πιο προηγμένοι καλλιτέχνες πειραματίζονται στο μέσο τους και κάθε επαρκώς πολύπλοκο πρόβλημα, είτε είσαι μάγειρας ή ξυλουργός είτε μεγαλώνεις ένα παιδί --οτιδήποτε είναι περίπλοκο-- εμφανίζει στη μέση προβλήματα που δεν λύνονται και δεν μπορείς να κάνεις καλή δουλειά λύνοντάς τα, αν δεν πεις: «Θα πρέπει αυτό να το επαναπροδιορίσουμε. Δεν με νοιάζει που τα μολύβια φτιάχτηκαν για να γράφουν. Θα τα χρησιμοποιήσω με διαφορετικό τρόπο».
And at this point, I'm starting to wonder, what kind of tools can we give people, especially adults, who know too much, so that they can see the world as malleable, so they see themselves as agents of change in their everyday lives. Because the most advanced scientists are really just kind of pushing the way the world itself works, pushing what matter can do, the most advanced artists are just pushing the medium, and any sufficiently complicated task, whether you're a cook or a carpenter or you're raising a child -- anything that's complicated -- comes up with problems that aren't solved in the middle of it, and you can't do a good job getting it done unless you can say, "Okay, well we're just going to have to refigure this. I don't care that pencils are supposed to be for writing. I'm going to use them a different way."
Έτσι, θα σας κάνω μια μικρή επίδειξη. Αυτό είναι ένα μικρό κύκλωμα πιάνου εδώ μέσα και αυτό είναι ένα συνηθισμένο πινέλο, που τα κόλλησα μαζί. (Χτυπητός ήχος) Και έτσι με λίγη κέτσαπ, -- (μουσικές νότες) -- και μετά μπορώ να --(μουσικές νότες)-- (Γέλια) (Χειροκρότημα)
So let me show you a little demo. This is a little piano circuit right in here, and this is an ordinary paintbrush that I smashed it together with. (Beeping) And so, with some ketchup, — (musical notes) — and then I can kind of — (musical notes) — (Laughter) (Applause)
Είναι φοβερό, σωστά; Αλλά δεν είναι αυτό που είναι φοβερό. Αυτό που είναι φοβερό είναι το τι συμβαίνει όταν δίνεις το κύκλωμα πιάνου στον κόσμο. Ένα μολύβι δεν είναι απλά ένα μολύβι. Κοιτάξτε τι έχει στο κέντρο του. Αυτό είναι ένα καλώδιο που το διαπερνά και όχι μόνο είναι ένα καλώδιο, αν πάρετε το κύκλωμα πιάνου, το πιέσετε με τον αντίχειρα να καρφωθεί στο μολύβι και μπορείτε να «γράψετε» το καλώδιο στη σελίδα και να έχετε ηλεκτρικό ρεύμα να περνά σε αυτό. Και μπορείτε κάπως να χακάρετε ένα μολύβι με το να πιέσετε με τον αντίχειρα πάνω του το ηλεκτρικό κύκλωμα μικρού πιάνου.
And that's awesome, right? But this is not what's awesome. What's awesome is what happens when you give the piano circuit to people. A pencil is not just a pencil. Look what it has in the middle of it. That's a wire running down the middle, and not only is it a wire, if you take that piano circuit, you can thumbtack into the middle of a pencil, and you can lay out wire on the page, too, and get electrical current to run through it. And so you can kind of hack a pencil, just by thumbtacking into it with a little piano electrical circuit.
Ο ηλεκτρισμός περνάει και από το σώμα σας. Μετά μπορείτε να βγάλετε το κύκλωμα μικρού πιάνου από το μολύβι. Μπορείτε να φτιάξετε ένα τέτοιο πινέλο εύκολα. Το μόνο που κάνετε είναι να το συνδεθείτε στις τρίχες, και οι τρίχες είναι υγρές, οπότε είναι αγωγοί και το σώμα του ανθρώπου είναι αγωγός και το δέρμα είναι να το ζωγραφίζεις και μετά μπορείτε να αρχίσετε να το συνδέετε παντού, ακόμη και στη βρύση της κουζίνας. Ο μεταλικός νιπτήρας είναι αγώγιμος. Το τρεχούμενο νερό λειτουργεί σαν θέρεμιν ή βιολί.
And the electricity runs through your body too. And then you can take the little piano circuit off the pencil. You can make one of these brushes just on the fly. All you do is connect to the bristles, and the bristles are wet, so they conduct, and the person's body conducts, and leather is great to paint on, and then you can start hooking to everything, even the kitchen sink. The metal in the sink is conductive. Flowing water acts like a theremin or a violin.
(Μουσικές νότες)
(Musical notes)
Και μπορείτε να το κολλήσετε σε δέντρα. Οτιδήποτε στον κόσμο είναι αγώγιμο ή μη αγώγιμο και μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε αυτά μαζί.
And you can even hook to the trees. Anything in the world is either conductive or not conductive, and you can use those together.
Οπότε --(Γέλια)-- Πήγα αυτό σε εκείνους τους εφήβους, επειδή αυτοί οι έφηβοι είναι πραγματικά φοβεροί και θα δοκιμάσουν πράγματα που εγώ δεν δοκιμάζω. Εγώ και να ήθελα δεν έχω πρόσβαση σε πίρσινγκ στο πρόσωπο. Αυτή η νεαρή, έκανε κάτι που ονόμασε χούλα-λούπερ και καθώς το χούλα χουπ γυρνούσε γύρω απ'το σώμα της, αυτή έχει ένα κύκλωμα κολλημένο στην μλπούζα της εκεί. Μπορείτε να την δείτε να το δείχνει στην φωτογραφία. Και κάθε φορά που το χούλα χουπ βρισκόταν σε επαφή με το σώμα της συνέδεε δύο μικρά κομμάτια ταινίας χαλκού και έκανε έναν ήχο και τον επόμενο ήχο και επαναλάμβανε τους ίδιους ήχους ξανά και ξανά.
So — (Laughter) — I took this to those same teens, because those teens are really awesome, and they'll try things that I won't try. I don't even have access to a facial piercing if I wanted to. And this young woman, she made what she called a hula-looper, and as the hula hoop traveled around her body, she has a circuit taped to her shirt right there. You can see her pointing to it in the picture. And every time the hula hoop would smush against her body, it would connect two little pieces of copper tape, and it would make a sound, and the next sound, and it would loop the same sounds over and over again.
Έκανα αυτά τα εργαστήρια παντού. Στην Ταϊβάν, σε ένα μουσείο τέχνης, αυτό το δωδεκάχρονο κορίτσι έφτιαξε ένα μανιταρένιο εκκλησιαστικό όργανο από μανιτάρια της Ταϊβάν και λίγη μονωτική ταινία και ζεστή κόλλα. Και επαγγελματίες σχεδιαστές έφτiαχναν αντικείμενα με αυτό το πράγμα δεμένο πάνω τους. Και μεγάλες εταιρείες όπως η Ιντέλ ή μικρότερες φίρμες σχεδιασμού όπως η Άιντιο ή εταιρείες που ξεκινούν τώρα όπως η Μπαμπ, με προσκαλούσαν να κάνω εργαστήρια, απλά για να εξασκήσουν αυτή την ιδέα να ενώνουμε ηλεκτρονικές συσκευές και καθημερινά αντικείμενα μαζί. Τότε μας ήρθε η ιδέα όχι μόνο να χρησιμοποιούμε ηλεκτρονικές συσκευές, αλλά να ενώνουμε υπολογιστές με καθημερινά αντικείμενα και να δούμε πώς θα πάει.
I ran these workshops everywhere. In Taiwan, at an art museum, this 12-year-old girl made a mushroom organ out of some mushrooms that were from Taiwan and some electrical tape and hot glue. And professional designers were making artifacts with this thing strapped onto it. And big companies like Intel or smaller design firms like Ideo or startups like Bump, were inviting me to give workshops, just to practice this idea of smashing electronics and everyday objects together. And then we came up with this idea to not just use electronics, but let's just smash computers with everyday objects and see how that goes over.
Και έτσι, θέλω να κάνω μια σύντομη επίδειξη. Λοιπόν, αυτό είναι το κύκλωμα Μέικι Μέικι και θα το στήσω από την αρχή μπροστά σας. Οπότε θα το συνδέσω και τώρα συνδέεται με usb. Θα συνδέσω το βέλος που «προχωρά» μπροστά. Εσείς κάθεστε έτσι, άρα θα συνδέσω αυτό. Και θα συνδέσω ένα μικρό καλώδιο γείωσης πάνω του. Τώρα, αν αγγίξω αυτό το κομμάτι πίτσα, οι διαφάνειες που σας έδειξα πριν, πάνε μπροστά. Τώρα αν βάλω αυτό το καλώδιο συνδέοντάς το στο αριστερό βέλος, είναι σαν να το προγραμματίζω ανάλογα με το πού το συνδέω, τώρα έχω ένα αριστερό βέλος και ένα δεξί βέλος, οπότε θα πρέπει να μπορώ να πάω μπροστά και πίσω και μπροστά και πίσω. Φανταστικά.
And so I just want to do a quick demo. So this is the MaKey MaKey circuit, and I'm just going to set it up from the beginning in front of you. So I'll just plug it in, and now it's on by USB. And I'll just hook up the forward arrow. You guys are facing that way, so I'll hook it to this one. And I'll just hook up a little ground wire to it. And now, if I touch this piece of pizza, the slides that I showed you before should go forward. And now if I hook up this wire just by connecting it to the left arrow, I'm kind of programming it by where I hook it up, now I have a left arrow and a right arrow, so I should be able to go forwards and backwards and forwards and backwards. Awesome.
Οπότε σκεφτήκαμε: «Πρέπει να βγάλουμε ένα βίντεο με αυτό». Επειδή κανείς δεν πίστευε ότι αυτό ήταν σημαντικό ή κάτι που να είχε νόημα, εκτός από μένα και άλλον έναν τύπο.
And so we're like, "We gotta put a video out about this." Because no one really believed that this was important or meaningful except me and, like, one other guy.
Οπότε, κάναμε ένα βίντεο που αποδεικνύει ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείτε να κάνετε. Μπορείτε να σχεδιάσετε με πλαστελίνη και απλά ψάξτε στο Google για χειριστήρια ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Συνηθισμένη πλαστελίνη Πλέι-Ντο, τίποτα ιδιαίτερο. Mπορείτε κυριολεκτικά να σχεδιάσετε μοχλούς και να βρείτε το Πάκμαν στον υπολογιστή σας και απλά συνδέστε το. (Ήχοι από ηλεκτρονικά παιχνίδια) Γνωρίζετε αυτά τα πλαστικά συρτάρια που πουλάνε στο Τάργκετ; Λοιπόν, αν τα βγάλετε έξω, κρατούν το νερό, αλλά θα κόψετε σίγουρα τα δάχτυλα των ποδιών σας, οπότε ναι, να είστε προσεκτικοί.
So we made a video to prove that there's lots of stuff you can do. You can kind of sketch with Play-Doh and just Google for game controllers. Just ordinary Play-Doh, nothing special. And you can literally draw joysticks and just find Pacman on your computer and then just hook it up. (Video game noises) And you know the little plastic drawers you can get at Target? Well, if you take those out, they hold water great, but you can totally cut your toes, so yeah, just be careful.
Γνωρίζετε το Πρότζεκτ Ευτυχία, που οι ειδικοί στήνουν σκαλοπάτια σαν πλήκτρα πιάνου και πόσο τέλειο είναι; Ε, εγώ νομίζω ότι είναι τέλειο, αλλά θα 'πρεπε να τα κάνουμε αυτά τα πράγματα μόνοι μας. Δεν θα 'πρεπε να είναι μια ομάδα εμπειρογνωμόνων που σχεδιάζουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Θα έπρεπε όλοι να συμμετέχουμε μαζί στην αλλαγή του τρόπου που ο κόσμος δουλεύει.
You know the Happiness Project, where the experts are setting up the piano stairs, and how cool that is? Well, I think it's cool, but we should be doing that stuff ourselves. It shouldn't be a set of experts engineering the way the world works. We should all be participating in changing the way the world works together.
Αλουμινόχαρτο. Όλοι έχουν μια γάτα. Πάρτε ένα μπολ με νερό. Αυτό είναι μόνο το Φώτο Μπουθ στο Μακ. Κουνήστε το ποντίκι πάνω απ' το κουμπί "τράβηξε φωτογραφία" και έχεις ένα μικρό γατένιο φωτογραφικό μηχάνημα.
Aluminum foil. Everybody has a cat. Get a bowl of water. This is just Photo Booth on your Mac OS. Hover the mouse over the "take a photo" button, and you've got a little cat photo booth.
Xρειαζόμασταν εκατοντάδες ανθρώπους να το αγοράσουν. Αν εκατοντάδες άτομα δεν το αγόραζαν, δεν θα μπορούσαμε να το βγάλουμε στην αγορά. Το βάλαμε στο Κίκστάρτερ και εκατοντάδες άτομα το αγόρασαν την πρώτη μέρα. Και μετά 30 ημέρες αργότερα, 11.000 άτομα υποστήριξαν το σχέδιο.
And so we needed hundreds of people to buy this. If hundreds of people didn't buy this, we couldn't put it on the market. And so we put it up on Kickstarter, and hundreds of people bought it in the first day. And then 30 days later, 11,000 people had backed the project.
Και τότε, το καλύτερο κομμάτι είναι ότι αρχίσαμε να λαμβάνουμε μια πλημμύρα από βίντεο όπου ο κόσμος έκανε τρελά πράγματα με αυτό. Λοιπόν, αυτός είναι ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ παιγμένος με το μεσημεριανό γεύμα, συπεριλαμβάνει και το στοματικό διάλυμα. Και πραγματικά στείλαμε υλικά σε αυτόν τον τύπο. Εμείς θέλαμε να του πούμε "Θα είμαστε χορηγοί σου, φίλε. Είσαι ένας επαγγελματίας δημιουργός".
And then what the best part is, we started getting a flood of videos in of people doing crazy things with it. So this is "The Star-Spangled Banner" by eating lunch, including drinking Listerine. And we actually sent this guy materials. We're like, "We're sponsoring you, man. You're, like, a pro maker."
Οκ, περιμένετε αυτό. Αυτό είναι καλό.
Okay, just wait for this one. This is good.
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Και αυτοί οι τύποι στο Εξπλορατόριουμ παίζουν τα φυτά εσωτερικού χώρου σαν να ήταν ντραμς. Και πατέρες και κόρες κατασκευάζουν κυκλώματα με ξεχωριστούς τρόπους.
And these guys at the exploratorium are playing house plants as if they were drums. And dads and daughters are completing circuits in special ways.
Και μετά αυτός ο αδερφός -- κοιτάξτε αυτό το διάγραμμα. Βλέπετε εκεί που λέει "αδερφή"; Τρελαίνομαι όταν ο κόσμος βάζει ανθρώπους στο διάγραμμα. Εγώ πάντα βάζω ανθρώπους σε οποιοδήποτε τεχνικό -- Αν σχεδιάζετε ένα τεχνικό διάγραμμα, να βάζετε έναν άνθρωπο μέσα. Και αυτό το παιδί είναι τόσο γλυκό. Έφτιαξε μια περιπέτεια διαφανειών στο τραμπολίνο για την αδερφή του ούτως ώστε να είναι το αστέρι της παράστασης στα γενέθλιά της, χοροπηδώντας στο τραμπολίνο για να "προχωρήσει" τις διαφάνειες. Και αυτός ο τύπος μάζεψε τα σκυλιάτου και έκανε ένα πιάνο από σκύλους.
And then this brother -- look at this diagram. See where it says "sister"? I love when people put humans on the diagram. I always add humans to any technical -- if you're drawing a technical diagram, put a human in it. And this kid is so sweet. He made this trampoline slideshow advancer for his sister so that on her birthday, she could be the star of the show, jumping on the trampoline to advance the slides. And this guy rounded up his dogs and he made a dog piano.
Και αυτό έχει πλάκα και τι θα μπορούσε να είναι πιο χρήσιμο από την αίσθηση της ζωντάνιας και της πλάκας; Αλλά είναι επίσης πολύ σοβαρό επειδή όλη αυτή η υπόθεση προσβασιμότητας εμφανίστηκε , εκεί που άνθρωποι δεν μπορούν απαραίτητα να χρησιμοποιήσουν υπολογιστές. Όπως αυτός ο μπαμπάς μάς έγραψε ότι ο γιος του έχει εγκεφαλική παράλυση και αδυνατεί να χρησιμοποιήσει ένα συνηθισμένο πληκτρολόγιο. Και έτσι ο πατέρας του δεν είχε την οικονομική άνεση να αγοράσει όλα αυτά τα προσαρμοσμένα κατά παραγγελία χειριστήρια. Οπότε, με το Μέικι Μέικι σχεδίαζε να φτιάξει αυτά τα γάντια που του επιτρέπουν να πλοηγείται στο διαδίκτυο. Και έγινε μια τεράστια έκρηξη συζητήσεων σχετικά με την προσβασιμότητα και είμαστε πραγματικά συνεπαρμένοι από αυτό. Δεν ήταν καθόλου στα σχέδιά μας.
And this is fun, and what could be more useful than feeling alive and fun? But it's also very serious because all this accessibility stuff started coming up, where people can't use computers, necessarily. Like this dad who wrote us, his son has cerebral palsy and he can't use a normal keyboard. And so his dad couldn't necessarily afford to buy all these custom controllers. And so, with the MaKey MaKey, he planned to make these gloves to allow him to navigate the web. And a huge eruption of discussion around accessibility came, and we're really excited about that. We didn't plan for that at all.
Και έπειτα όλοι οι επαγγελματίες μουσικοί άρχισαν να το χρησιμοποιούν, όπως στο Κοατσέλλα, αυτή την εβδομάδα οι Τζουράσικ 5 το χρησιμοποίησαν επί σκηνής και αυτός ο ντι τζέι είναι από το Μπρούκλιν, κοντά εδώ και ανέβασε αυτό τον προηγούμενο μήνα. Και λατρεύω το καρότο πάνω στο πικάπ.
And then all these professional musicians started using it, like at Coachella, just this weekend Jurassic 5 was using this onstage, and this D.J. is just from Brooklyn, right around here, and he put this up last month. And I love the carrot on the turntable.
(Μουσική: Μάσιβ Ατάκ -- "Teardrop")
(Music: Massive Attack — "Teardrop")
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να τα παίξουν έτσι. (Γέλια)
Most people cannot play them that way. (Laughter)
Και όταν το πράμα άρχισε να σοβαρεύει, σκέφτηκα, καλύτερα να μπει μια πολύ σοβαρή προειδοποίηση στη συσκευασία επειδή αλλιώς ο κόσμος θα το παίρνει και θα μετατρέπονται σε παράγοντες δημιουργικής αλλαγής και θα πέφτουν κυβερνήσεις και δεν θα το 'χω πει στον κόσμο, όποτε καλύτερα να τους προειδοποιήσω. Και έβαλα, επίσης, αυτή την μικρή έκπληξη. Όταν ανοίγετε το καπάκι του κουτιού, γράφει, «Ο κόσμος είναι μια εργαλειοθήκη».
And when this started to get serious, I thought, I'd better put a really serious warning label on the box that this comes in, because otherwise people are going to be getting this and they're going to be turning into agents of creative change, and governments will be crumbling, and I wouldn't have told people, so I thought I'd better warn them. And I also put this little surprise. When you open the lid of the box, it says, "The world is a construction kit."
Και καθώς αρχίζετε να ασχολείστε με αυτό, νομίζω ότι με διάφορους τρόπους, αρχίζετε να βλέπετε το τοπίο της καθημερινής σας ζωής λίγο περισσότερο σαν κάτι με το οποίο μπορείτε να εκφραστείτε σαν κάτι στο οποίο μπορείτε να συμμετάσχετε σχεδιάζοντας το μέλλον του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος.
And as you start to mess around this way, I think that, in some small ways, you do start to see the landscape of your everyday life a little bit more like something you could express yourself with, and a little bit more like you could participate in designing the future of the way the world works.
Και έτσι την επόμενη φορά που είστε στην κυλιόμενη σκάλα και σας πέσει ένα Μ&Μ κατά λάθος, ίσως να είναι σανίδα του σερφ για Μ&Μ, και όχι κυλιόμενη σκάλα, μην το σηκώσετε αμέσως. Βγάλτε μερικά ακόμα πράματα από τις τσέπες σας και πετάξτε τα κάτω και ίσως ένα βούτυρο κακάο, οτιδήποτε.
And so next time you're on an escalator and you drop an M&M by accident, you know, maybe that's an M&M surfboard, not an escalator, so don't pick it up right away. Maybe take some more stuff out of your pockets and throw it down, and maybe some chapstick, whatever.
Κάποτε ήθελα να σχεδιάσω μια ουτοπική κοινωνία ή έναν τέλειο κόσμο ή κάτι τέτοιο. Αλλά όσο μεγαλώνω και όσο ασχολούμαι με όλα αυτά τα πράματα, συνειδητοποιώ ότι η ιδέα ενός τέλειου κόσμου πραγματικά δεν μπορεί σχεδιαστεί από ένα άτομο ή ακόμη και από ένα εκατομμύριο ειδικούς. Θα είναι επτά δισεκατομμύρια ζευγάρια χέρια που ακολουθεί το καθένα το πάθος του και κάθε είδος μωσαϊκού που θα σχηματίζεται και δημιουργεί έναν κόσμο στην αυλή και στην κουζίνα του Και αυτός είναι ο κόσμος που πραγματικά θέλω να ζω.
I used to want to design a utopian society or a perfect world or something like that. But as I'm kind of getting older and kind of messing with all this stuff, I'm realizing that my idea of a perfect world really can't be designed by one person or even by a million experts. It's really going to be seven billion pairs of hands, each following their own passions, and each kind of like a mosaic coming up and creating this world in their backyards and in their kitchens. And that's the world I really want to live in.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)