Μετακόμισα στη Βοστόνη πριν 10 χρόνια, από το Σικάγο, θέλοντας να εντρυφήσω στον καρκίνο και τη χημεία. Ίσως γνωρίζετε ότι η χημεία είναι η επιστήμη που φτιάχνει μόρια -- ή κατ' εμέ, νέα φάρμακα για τον καρκίνο. Και μπορεί επίσης να γνωρίζετε ότι, για τις θετικές επιστήμες και την ιατρική, η Βοστόνη είναι η χαρά του παιδιού. Δεν γίνεται να μην φρενάρεις σ' ένα στοπ στο Κέιμπριτζ χωρίς να χτυπήσεις έναν μεταπτυχιακό φοιτητή. Το μπαρ λέγεται το Θαύμα της Επιστήμης. Τα διαφημιστικά ταμπλό λένε "Διατίθεται Εργαστηριακός Χώρος".
I moved to Boston 10 years ago from Chicago, with an interest in cancer and in chemistry. You might know that chemistry is the science of making molecules or, to my taste, new drugs for cancer. And you might also know that, for science and medicine, Boston is a bit of a candy store. You can't roll a stop sign in Cambridge without hitting a graduate student. The bar is called the Miracle of Science. The billboards say "Lab Space Available."
Και μπορούμε να πούμε ότι αυτά τα 10 χρόνια, έχουμε γίνει καθ' όλα μάρτυρες της αρχής μιας επιστημονικής επανάστασης -- της γονιδιωματικής ιατρικής. Γνωρίζουμε πλέον περισσότερα για τους ασθενείς που μπαίνουν στις κλινικές μας από ποτέ άλλοτε. Και μπορούμε, επιτέλους, ν' απαντήσουμε στην ερώτηση που ήταν τόσο βασανιστική για τόσο πολλά χρόνια: γιατί έχω καρκίνο; Αυτή η πληροφορία είναι επίσης αρκετά συγκλονιστική. Ίσως γνωρίζετε ότι, μέχρι στιγμής στην αυγή και μόνο αυτής της επανάστασης, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ίσως 40.000 μοναδικές μεταλλάξεις που επηρεάζουν περισσότερα από 10.000 γονίδια και ότι 500 από αυτά είναι αυθεντικά γονίδια-οδηγοί, αιτίες καρκίνου.
And it's fair to say that in these 10 years, we've witnessed absolutely the start of a scientific revolution -- that of genome medicine. We know more about the patients that enter our clinic now than ever before. And we're able, finally, to answer the question that's been so pressing for so many years: Why do I have cancer? This information is also pretty staggering. You might know that, so far, in just the dawn of this revolution, we know that there are perhaps 40,000 unique mutations affecting more than 10,000 genes, and that there are 500 of these genes that are bona-fide drivers, causes of cancer.
Ωστόσο συγκριτικά, έχουμε καμιά δεκαριά στοχευμένες φαρμακευτικές αγωγές. Και αυτήν την ανεπάρκεια της αντικαρκινικής ιατρικής την ένιωσα στο πετσί μου όταν ο πατέρας μου διαγνώστηκε με παγκρεατικό καρκίνο. Δεν τον πήγαμε αεροπορικώς στη Βοστόνη. Δεν χαρτογραφήσαμε το γονιδίωμά του. Είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες τι προκαλεί αυτήν την κακοήθεια. Είναι τρεις πρωτεΐνες -- η Ras, η MIC και η P53. Αυτές είναι παλιές πληροφορίες που γνωρίζουμε περίπου από την δεκαετία του '80, ωστόσο δεν υπάρχει καμία φαρμακευτική αγωγή που να μπορώ να γράψω σε ασθενή με αυτόν ή οποιονδήποτε από τους πολυάριθμους συμπαγείς όγκους που προκαλούνται από αυτούς τους τρεις καβαλάρηδες της αποκάλυψης που είναι ο καρκίνος. Δεν υπάρχει φάρμακο ούτε για την Ras, ούτε την MIC, ούτε την P53.
Yet comparatively, we have about a dozen targeted medications. And this inadequacy of cancer medicine really hit home when my father was diagnosed with pancreatic cancer. We didn't fly him to Boston. We didn't sequence his genome. It's been known for decades what causes this malignancy. It's three proteins: ras, myc, p53. This is old information we've known since about the 80s, yet there's no medicine I can prescribe to a patient with this or any of the numerous solid tumors caused by these three ... Horsemen of the Apocalypse that is cancer. There's no ras, no myc, no p53 drug.
Και μπορεί πολύ σωστά να ρωτήσετε: γιατί αυτό; Και η καθόλου ικανοποιητική, μα επιστημονική, απάντηση είναι ότι είναι πολύ δύσκολο. Ότι για κάποιο λόγο, αυτές οι τρεις πρωτεΐνες ανήκουν σε αυτό που η γλώσσα του πεδίου μας αποκαλεί μη φαρμακεύσιμο γονιδίωμα -- που είναι σαν ν' αποκαλούμε έναν υπολογιστή μη περιηγήσιμο ή το Φεγγάρι μη περπατίσιμο. Είναι ένας φρικτός όρος του κλάδου. Αλλά αυτό που σημαίνει είναι ότι δεν κατορθώνουμε να εντοπίσουμε έναν λιπαρό θύλακα σε αυτές τις πρωτεΐνες, μέσα στον οποίο εμείς, σαν μοριακοί κλειδαράδες, θα φτιάξουμε ένα ενεργό, μικρό, οργανικό μόριο ή μια φαρμακευτική ουσία.
And you might fairly ask: Why is that? And the very unsatisfying yet scientific answer is: it's too hard. That for whatever reason, these three proteins have entered a space, in the language of our field, that's called the undruggable genome -- which is like calling a computer unsurfable or the Moon unwalkable. It's a horrible term of trade. But what it means is that we've failed to identify a greasy pocket in these proteins, into which we, like molecular locksmiths, can fashion an active, small, organic molecule or drug substance.
Όταν εκπαιδευόμουν στην κλινική ιατρική και την αιματολογία και την ογκολογία και τη μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων, αυτό που είχαμε αντ' αυτού, να κατακλύζει το ρυθμιστικό δίκτυο της Υπηρεσίας Τροφίμων και Φαρμάκων, ήταν αυτές οι ουσίες -- αρσενικό, θαλιδομίδη και το χημικό παράγωγο του αζωτούχου υπερίτη. Και είμαστε στον 21ο αιώνα. Οπότε, απογοητευμένος θα έλεγα με την απόδοση και την ποιότητα αυτών των φαρμάκων, επέστρεψα στις σπουδές και στη χημεία με την ιδέα ότι ίσως με το να μάθω την τέχνη της ερευνητικής χημείας και προσεγγίζοντάς την μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο αυτού του γενναίου νέου κόσμου του ανοιχτού κώδικα, της ανάθεσης έργων σε πλήθη, του συνεργατικού δικτύου στο οποίο έχουμε πρόσβαση μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα, ότι θα μπορούσαμε να φέρουμε πιο γρήγορα ισχυρές και στοχευμένες θεραπείες στους ασθενείς μας.
Now, as I was training in clinical medicine and hematology and oncology and stem-cell transplantation, what we had instead, cascading through the regulatory network at the FDA, were these substances: arsenic, thalidomide, and this chemical derivative of nitrogen mustard gas. And this is the 21st century. And so, I guess you'd say, dissatisfied with the performance and quality of these medicines, I went back to school, in chemistry, with the idea that perhaps by learning the trade of discovery chemistry and approaching it in the context of this brave new world of the open source, the crowd source, the collaborative network that we have access to within academia, that we might more quickly bring powerful and targeted therapies to our patients.
Και σας παρακαλώ να το δείτε αυτό ως έργο εν εξελίξει. Αλλά θα ήθελα να σας πω σήμερα μια ιστορία για έναν πολύ σπάνιο καρκίνο που λέγεται καρκίνωμα μέσης γραμμής, για τον πρωτεϊνικό στόχο, τον μη φαρμακεύσιμο πρωτεϊνικό στόχο που προκαλεί αυτόν τον καρκίνο, που λέγεται BRD4 και για ένα μόριο που αναπτύχθηκε στο εργαστήριό μου στο Ινστιτούτο Καρκίνου Ντέινα Φάρμπερ που λέγεται JQ1, το οποίο φιλικά ονομάσαμε προς τιμήν του Τζουν Κι, του χημικού που έφτιαξε αυτό το μόριο. Η BRD4 λοιπόν είναι μια ενδιαφέρουσα πρωτεΐνη.
And so, please consider this a work in progress, but I'd like to tell you today a story about a very rare cancer called midline carcinoma, about the undruggable protein target that causes this cancer, called BRD4, and about a molecule developed at my lab at Dana-Farber Cancer Institute, called JQ1, which we affectionately named for Jun Qi, the chemist that made this molecule. Now, BRD4 is an interesting protein.
Μπορεί να αναρωτιέστε, με όλα όσα προσπαθεί να κάνει ο καρκίνος για να σκοτώσει τον ασθενή μας, πώς θυμάται ότι είναι καρκίνος; Όταν κουβαριάζει το γονιδίωμά του, διαιρείται σε δύο κύτταρα και ξετυλίγεται πάλι, γιατί δεν μεταμορφώνεται σε μάτι, σε συκώτι, μιας και έχει όλα τα απαραίτητα γονίδια για να το κάνει; Θυμάται ότι είναι καρκίνος. Και ο λόγος είναι ότι ο καρκίνος, όπως και κάθε άλλο κύτταρο πάνω στο σώμα, βάζει μικρούς μοριακούς σελιδοδείκτες, μικρά αυτοκόλλητα σημειώματα, που υπενθυμίζουν στο κύτταρο "Είμαι καρκίνος· πρέπει να συνεχίσω να αναπτύσσομαι". Και αυτά τα αυτοκόλλητα σημειώματα περιλαμβάνουν αυτήν και άλλες πρωτεΐνες της τάξης της -- τις επονομαζόμενες bromodomain. Οπότε αναπτύξαμε μια ιδέα, μια λογική, ότι αν φτιάχναμε ένα μόριο το οποίο δεν θ' άφηνε το αυτοκόλλητο σημείωμα να κολλήσει με το να μπει μέσα στον μικρό θύλακα στη βάση αυτής της περιστρεφόμενης πρωτεΐνης, τότε ίσως να μπορούσαμε να πείσουμε καρκινικά κύτταρα, ιδιαίτερα αυτά που είναι εθισμένα στην πρωτεΐνη BRD4, ότι δεν είναι καρκίνος.
You might ask: with all the things cancer's trying to do to kill our patient, how does it remember it's cancer? When it winds up its genome, divides into two cells and unwinds again, why does it not turn into an eye, into a liver, as it has all the genes necessary to do this? It remembers that it's cancer. And the reason is that cancer, like every cell in the body, places little molecular bookmarks, little Post-it notes, that remind the cell, "I'm cancer; I should keep growing." And those Post-it notes involve this and other proteins of its class -- so-called bromodomains. So we developed an idea, a rationale, that perhaps if we made a molecule that prevented the Post-it note from sticking by entering into the little pocket at the base of this spinning protein, then maybe we could convince cancer cells, certainly those addicted to this BRD4 protein, that they're not cancer.
Κι έτσι αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω σ' αυτό το πρόβλημα. Αναπτύξαμε βιβλιοθήκες ενώσεων και τελικά καταλήξαμε σε αυτήν και σε παρόμοιες ουσίες με το όνομα JQ1. Καθώς δεν ήμασταν φαρμακευτική εταιρεία, μπορούσαμε να κάνουμε κάποια πράγματα, είχαμε κάποια ευελιξία κινήσεων, που εκτιμώ ότι μια φαρμακευτική βιομηχανία δεν έχει. Απλώς αρχίσαμε να το ταχυδρομούμε στους φίλους μας. Εγώ έχω ένα μικρό εργαστήριο. Σκεφτήκαμε να στείλουμε το μόριο σε άλλους και να δούμε πώς συμπεριφέρεται. Και το στείλαμε στην Οξφόρδη, στην Αγγλία όπου μια ομάδα από ταλαντούχους κρυσταλλογράφους μας παρείχε αυτήν την εικόνα, η οποία μας βοήθησε να καταλάβουμε πώς ακριβώς το μόριο είναι τόσο δραστικό στον πρωτεϊνικό στόχο. Είναι αυτό που λέμε το τέλειο ζευγάρι συμπληρωματικότητας σχήματος, ταιριάζουν γάντι.
And so we started to work on this problem. We developed libraries of compounds and eventually arrived at this and similar substances called JQ1. Now, not being a drug company, we could do certain things, we had certain flexibilities, that I respect that a pharmaceutical industry doesn't have. We just started mailing it to our friends. I have a small lab. We thought we'd just send it to people and see how the molecule behaves. We sent it to Oxford, England, where a group of talented crystallographers provided this picture, which helped us understand exactly how this molecule is so potent for this protein target. It's what we call a perfect fit of shape complementarity, or hand in glove.
Είναι ένας πολύ σπάνιος καρκίνος, ο εθισμένος στην BRD4 καρκίνος. Κι έτσι δουλέψαμε με δείγματα υλικού τα οποία συλλέχθηκαν από νεαρούς παθολόγους στο Γυναικολογικό Νοσοκομείο Μπρίγκαμ. Και καθώς ακολουθήσαμε αγωγή στα κύτταρα με αυτό το μόριο, παρατηρήσαμε κάτι πραγματικά εντυπωσιακό. Τα καρκινικά κύτταρα, μικρά, σφαιρικά και ταχέως διαιρούμενα, ανέπτυξαν βραχίονες και προεκτάσεις. Άλλαζαν σχήμα. Στην ουσία, το καρκινικό κύτταρο ξεχνούσε ότι ήταν καρκίνος και γινόταν ένα φυσιολογικό κύτταρο.
Now, this is a very rare cancer, this BRD4-addicted cancer. And so we worked with samples of material that were collected by young pathologists at Brigham and Women's Hospital. And as we treated these cells with this molecule, we observed something really striking. The cancer cells -- small, round and rapidly dividing, grew these arms and extensions. They were changing shape. In effect, the cancer cell was forgetting it was cancer and becoming a normal cell.
Αυτό μας ενθουσίασε πολύ. Το επόμενο βήμα θα ήταν να βάλουμε αυτό το μόριο μέσα σε ποντίκια. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι δεν υπήρχε μοντέλο ποντικού γι' αυτόν τον σπάνιο καρκίνο. Οπότε την περίοδο που κάναμε αυτήν την έρευνα, παρακολουθούσα έναν 29χρονο πυροσβέστη από το Κονέκτικατ που ήταν πάρα πολύ κοντά στο τέλος της ζωής του εξαιτίας αυτού του ανίατου καρκίνου. Ο εθισμένος στην BRD4 καρκίνος αναπτυσσόταν σε όλον τον αριστερό του πνεύμονα και είχε έναν θωρακοσωλήνα που αντλούσε μικρά κομματάκια υπολειμμάτων. Και σε κάθε νοσηλευτική βάρδια πετούσαμε αυτό το υλικό στα σκουπίδια. Οπότε προσεγγίσαμε τον ασθενή και τον ρωτήσαμε αν θα συνεργαζόταν μαζί μας. Αν θα μπορούσαμε να πάρουμε αυτό το πολύτιμο και σπάνιο καρκινικό υλικό από τον θωρακοσωλήνα και να το πάμε στην άλλη άκρη της πόλης και να το βάλουμε μέσα σε ποντίκια και να προσπαθήσουμε να κάνουμε μια κλινική δοκιμή και να την στήσουμε μ' ένα πρωτότυπο φάρμακο. Βέβαια αυτό θα ήταν αδύνατο και, ορθώς, παράνομο να το κάνουμε σε ανθρώπους. Και μας έκανε τη χάρη. Στο Κέντρο Απεικόνισης Ζώων της Οικογένειας Λούρι, ο συνεργάτης μου, Άντριου Κανγκ, ανέπτυξε αυτόν τον καρκίνο επιτυχώς σε ποντίκια χωρίς καν ν' αγγίξει πλαστικό.
This got us very excited. The next step would be to put this molecule into mice. The only problem was there's no mouse model of this rare cancer. And so at the time we were doing this research, I was caring for a 29-year-old firefighter from Connecticut who was very much at the end of life with this incurable cancer. This BRD4-addicted cancer was growing throughout his left lung. And he had a chest tube in that was draining little bits of debris. And every nursing shift, we would throw this material out. And so we approached this patient and asked if he would collaborate with us. Could we take this precious and rare cancerous material from this chest tube and drive it across town and put it into mice and try to do a clinical trial at a stage that with a prototype drug, well, that would be, of course, impossible and, rightly, illegal to do in humans. And he obliged us. At the Lurie Family Center for Animal Imaging, our colleague, Andrew Kung, grew this cancer successfully in mice without ever touching plastic.
Εδώ μπορείτε να δείτε την ποζιτρονική τομογραφία του ποντικιού. Ο καρκίνος αναπτύσσεται ως μια κόκκινη, τεράστια μάζα στο πίσω άκρο του ζώου. Και καθώς τον καταπολεμούμε με την ένωσή μας, αυτός ο εθισμός στη ζάχαρη, αυτή η ταχεία ανάπτυξη, χάθηκε. Και στο ζώο στα δεξιά, βλέπετε ότι ο καρκίνος ανταποκρινόταν. Έχουμε ολοκληρώσει πλέον κλινικές δοκιμές σε τέσσερα μοντέλα ποντικού αυτής της αρρώστιας. Και κάθε φορά, παρατηρούμε το ίδιο πράγμα. Τα ποντίκια με αυτόν τον καρκίνο που παίρνουν το φάρμακο ζουν και αυτά που δεν το παίρνουν πεθαίνουν γρήγορα.
And you can see this PET scan of a mouse -- what we call a pet PET. The cancer is growing as this red, huge mass in the hind limb of this animal. And as we treat it with our compound, this addiction to sugar, this rapid growth, faded. And on the animal on the right, you see that the cancer was responding. We've completed, now, clinical trials in four mouse models of this disease. And every time, we see the same thing. The mice with this cancer that get the drug live, and the ones that don't rapidly perish.
Οπότε αρχίσαμε ν' αναρωτιόμαστε, τι θα έκανε μια φαρμακευτική εταιρεία σ' αυτό το σημείο; Μάλλον θα το κρατούσε μυστικό μέχρι να μετατρέψει ένα πρωτότυπο φάρμακο σε μια ενεργή φαρμακευτική ουσία. Κι έτσι κάναμε ακριβώς το αντίθετο. Δημοσιεύσαμε μια επιστημονική εργασία που περιέγραφε αυτό το εύρημα στο πιο πρώιμο στάδιο του πρωτοτύπου. Δώσαμε στον κόσμο τη χημική ταυτότητα αυτού του μορίου, κάτι που μένει συνήθως μυστικό στον κλάδο μας. Είπαμε στον κόσμο ακριβώς πώς να το φτιάξει. Τους δώσαμε την ηλεκτρονική μας διεύθυνση, αναφέροντας ότι, αν επικοινωνήσουν μαζί μας, θα τους στείλουμε ένα δωρεάν μόριο. Βασικά, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα όσο πιο δυνατόν ανταγωνιστικό περιβάλλον για το εργαστήριό μας. Και, δυστυχώς, το επιτύχαμε.
So we started to wonder, what would a drug company do at this point? Well, they probably would keep this a secret until they turn the prototype drug into an active pharmaceutical substance. So we did just the opposite. We published a paper that described this finding at the earliest prototype stage. We gave the world the chemical identity of this molecule, typically a secret in our discipline. We told people exactly how to make it. We gave them our email address, suggesting that if they write us, we'll send them a free molecule. (Laughter) We basically tried to create the most competitive environment for our lab as possible.
(Γέλια)
And this was, unfortunately, successful.
Γιατί τώρα που έχουμε μοιραστεί αυτό το μόριο, μόλις από τον Δεκέμβρη του περασμένου έτους, με 40 εργαστήρια στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλα 30 στην Ευρώπη -- πολλά εκ των οποίων φαρμακευτικές εταιρείες που προσπαθούν τώρα να εισέλθουν στον χώρο, για να στοχεύσουν αυτόν τον σπάνιο καρκίνο που, ευτυχώς τώρα, είναι αρκετά επιθυμητός προς μελέτη στη βιομηχανία. Αλλά η επιστημονική γνώση που λαμβάνουμε απ' όλα αυτά τα εργαστήρια για τη χρήση του μορίου μας έχει προσφέρει ιδέες που μπορεί να μην είχαμε από μόνοι μας. Κύτταρα λευχαιμίας κατόπιν αγωγής με την ένωση γίνονται φυσιολογικά λευκά αιμοσφαίρια. Ποντίκια με πολλαπλό μυέλωμα, μια ανίατη κακοήθεια του μυελού των οστών, ανταποκρίνονται εντυπωσιακά στη θεραπεία με αυτό το φάρμακο. Ίσως γνωρίζετε ότι το λίπος έχει μνήμη. Χαίρομαι που μπορώ να σας το επιδείξω. Και για την ακρίβεια, αυτό το μόριο
(Laughter) Because now, we've shared this molecule, just since December of last year, with 40 laboratories in the United States and 30 more in Europe -- many of them pharmaceutical companies, seeking now to enter this space, to target this rare cancer that, thankfully right now, is quite desirable to study in that industry. But the science that's coming back from all of these laboratories about the use of this molecule has provided us insights we might not have had on our own. Leukemia cells treated with this compound turn into normal white blood cells. Mice with multiple myeloma, an incurable malignancy of the bone marrow, respond dramatically to the treatment with this drug. You might know that fat has memory. I'll nicely demonstrate that for you. (Laughter)
εμποδίζει το λιποκύτταρο, το βλαστοκύτταρο λίπους, να θυμάται πώς να φτιάχνει λίπος έτσι ώστε ποντίκια με δίαιτα υψηλή σε λιπαρά, σαν το σόι μου στην ιδιαίτερη πατρίδα μου το Σικάγο, να μην αναπτύσσουν λιπώδες ήπαρ, που είναι ένα μείζον ιατρικό πρόβλημα.
In fact, this molecule prevents this adipocyte, this fat stem cell, from remembering how to make fat, such that mice on a high-fat diet, like the folks in my hometown of Chicago -- (Laughter) fail to develop fatty liver, which is a major medical problem.
Αυτό που μας έμαθε αυτή η έρευνα -- όχι μόνο το εργαστήριό μου, αλλά και το ινστιτούτο μας και η Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ γενικότερα -- είναι ότι έχουμε μοναδικούς πόρους στην πανεπιστημιακή κοινότητα για την ανακάλυψη φαρμάκων -- ότι το κέντρο μας που έχει ελέγξει ίσως περισσότερα καρκινικά μόρια με επιστημονικό τρόπο από κάθε άλλο, ποτέ δεν έφτιαξε ένα δικό του. Για όλους τους λόγους που βλέπετε ν' αναφέρονται εδώ, πιστεύουμε ότι υπάρχει μια σπουδαία ευκαιρία για τα ακαδημαϊκά κέντρα να συμμετάσχουν σ' αυτόν τον πρώιμο, εννοιολογικά περίπλοκο και δημιουργικό κλάδο της ανακάλυψης πρωτότυπων φαρμάκων.
What this research taught us -- not just my lab, but our institute, and Harvard Medical School more generally -- is that we have unique resources in academia for drug discovery; that our center, which has tested perhaps more cancer molecules in a scientific way than any other, never made one of its own. For all the reasons you see listed here, we think there's a great opportunity for academic centers to participate in this earliest, conceptually tricky and creative discipline of prototype drug discovery.
Και μετά τι; Έχουμε αυτό το μόριο, αλλά δεν είναι χάπι ακόμα. Δεν είναι διαθέσιμο για χορήγηση από το στόμα. Πρέπει να το φτιάξουμε, ώστε να μπορούμε να το χορηγήσουμε στους ασθενείς μας. Και οι πάντες στο εργαστήριο, ειδικά μετά την επαφή με αυτούς τους ασθενείς, νιώθουν την υποχρέωση να παραδώσουν μια φαρμακευτική ουσία βασισμένη σ' αυτό το μόριο. Κάπου εδώ είναι που πρέπει να πω ότι θα εκτιμούσαμε την βοήθειά σας και τις ιδέες σας, τη συλλογική σας συμμετοχή. Αντίθετα με μια φαρμακευτική εταιρεία, δεν έχουμε γραμμή παραγωγής μέσα στην οποία να βάλουμε αυτά τα μόρια. Δεν έχουμε μια ομάδα από πωλητές και υπεύθυνους μάρκετινγκ που να μπορεί να μας πει πώς ν' αντιπαραθέσουμε αυτό το φάρμακο με τ' άλλο. Αυτό που έχουμε όμως είναι η ευελιξία ενός ακαδημαϊκού κέντρου που δουλεύει με ικανούς, κινητοποιημένους, ενθουσιώδεις ανθρώπους και, ελπίζουμε, με επαρκή χρηματοδότηση, για να προωθήσουμε αυτά τα μόρια μέσα στην κλινική διατηρώντας παράλληλα την ικανότητά μας να μοιραζόμαστε αυτό το πρωτότυπο φάρμακο παγκοσμίως.
So what next? We have this molecule, but it's not a pill yet. It's not orally bioavailable. We need to fix it so we can deliver it to our patients. And everyone in the lab, especially following the interaction with these patients, feels quite compelled to deliver a drug substance based on this molecule. It's here where I'd say that we could use your help and your insights, your collaborative participation. Unlike a drug company, we don't have a pipeline that we can deposit these molecules into. We don't have a team of salespeople and marketeers to tell us how to position this drug against the other. What we do have is the flexibility of an academic center to work with competent, motivated, enthusiastic, hopefully well-funded people to carry these molecules forward into the clinic while preserving our ability to share the prototype drug worldwide.
Αυτό το μόριο θα φύγει σύντομα από τους πάγκους μας και θα πάει σε μια μικρή νέα εταιρεία που λέγεται Τένσα Θεραπιούτικς. Και πραγματικά αυτό είναι το τέταρτο από αυτά τα μόρια που αποφοίτησε, ας πούμε, από το μικρό μας εργοστάσιο ανακάλυψης φαρμάκων, δύο εκ των οποίων -- ένα τοπικό φάρμακο για το δερματικό λέμφωμα, και μια ουσία κατάποσης για την θεραπεία του πολλαπλού μυελώματος -- θα φτάσουν στ' αλήθεια στις κλίνες για την πρώτη κλινική δοκιμή φέτος τον Ιούλιο. Για εμάς, είναι ένα τεράστιο και συναρπαστικό ορόσημο. Θέλω να σας αφήσω με δυο μόνο ιδέες. Η πρώτη είναι αν κάτι είναι μοναδικό σ' αυτή την έρευνα δεν είναι τόσο η επιστήμη όσο η στρατηγική -- το γεγονός ότι για εμάς ήταν ένα κοινωνικό πείραμα, ένα πείραμα για το τι θα γινόταν αν ήμασταν τόσο ανοιχτοί και ειλικρινείς στην πρωταρχική φάση της έρευνας της ερευνητικής χημείας όσο θα μπορούσαμε να είμαστε.
This molecule will soon leave our benches and go into a small start-up company called Tensha Therapeutics. And, really, this is the fourth of these molecules to kind of "graduate" from our little pipeline of drug discovery, two of which -- a topical drug for lymphoma of the skin and an oral substance for the treatment of multiple myeloma -- will actually come to the bedside for the first clinical trial in July of this year -- for us, a major and exciting milestone. I want to leave you with just two ideas. The first is: if anything is unique about this research, it's less the science than the strategy. This, for us, was a social experiment -- an experiment in "What would happen if we were as open and honest at the earliest phase of discovery chemistry research as we could be?"
Αυτό το μακρινάρι από γράμματα και νούμερα και σύμβολα και παρενθέσεις που μπορεί, φαντάζομαι, να σταλεί με μήνυμα σε κινητό ή στο Τουίτερ παγκοσμίως, είναι η χημική ταυτότητα της πρώιμης ένωσής μας. Είναι η πληροφορία που χρειαζόμαστε περισσότερο από τις φαρμακευτικές εταιρείες, η πληροφορία για το πώς δουλεύουν ενδεχομένως τα πρώιμα πρωτότυπα φάρμακα. Κι όμως αυτή η πληροφορία είναι κατά κύριο λόγο μυστική. Κι έτσι, προσπαθούμε πραγματικά να "κατεβάσουμε" από την εντυπωσιακή επιτυχία της βιομηχανίας της πληροφορικής δύο αρχές: αυτήν του ανοιχτού κώδικα και αυτήν της ανάθεσης έργων σε πλήθη ώστε γρήγορα, υπεύθυνα να επιταχύνουμε τη χορήγηση στοχευμένων θεραπειών σε ασθενείς με καρκίνο.
This string of letters and numbers and symbols and parentheses that can be texted, I suppose, or Twittered worldwide, is the chemical identity of our pro compound. It's the information that we most need from pharmaceutical companies, the information on how these early prototype drugs might work. Yet this information is largely a secret. And so we seek, really, to download from the amazing successes of the computer-science industry, two principles -- that of open source and that of crowdsourcing -- to quickly, responsibly accelerate the delivery of targeted therapeutics to patients with cancer.
Το επιχειρηματικό μοντέλο σας περιλαμβάνει όλους. Αυτή η έρευνα χρηματοδοτείται από το κοινό. Χρηματοδοτείται από ιδρύματα. Κι αν έχω μάθει ένα πράγμα στην Βοστόνη είναι ότι εσείς όλοι θα κάνετε τα πάντα για τον καρκίνο -- και με ενθουσιάζει αυτό. Ποδηλατοδρομίες απ' άκρη σ' άκρη της πολιτείας. Περιπάτους πάνω κάτω στο ποτάμι. (Γέλια) Αλήθεια δεν έχω δει πουθενά τέτοια μοναδική υποστήριξη για την έρευνα του καρκίνου. Και γι' αυτό θέλω να σας ευχαριστήσω. για τη συμμετοχή σας, τη συνεργασία σας και πάνω απ' όλα για την εμπιστοσύνη στις ιδέες σας.
Now, the business model involves all of you. This research is funded by the public. It's funded by foundations. And one thing I've learned in Boston is that you people will do anything for cancer, and I love that. You bike across the state, you walk up and down the river. (Laughter) I've never seen, really, anywhere, this unique support for cancer research. And so I want to thank you for your participation, your collaboration and most of all,
(Χειροκρότημα)
for your confidence in our ideas.