Engang løste vi store problemer. På d. 21. juli 1969, krøb Buzz Aldrin ud af Apollo 11's månefartøj og steg ned til Stilhedens hav Armstrong og Aldrin var alene, men deres tilstedeværelse på månens grå overflade, var et produkt af en voldsom kollektiv indsats.
So, we used to solve big problems. On July 21st, 1969, Buzz Aldrin climbed out of Apollo 11's lunar module and descended onto the Sea of Tranquility. Armstrong and Aldrin were alone, but their presence on the moon's gray surface was the culmination of a convulsive, collective effort.
Apolloprogrammet var det største fredstidsprojekt i De Forenede Staters historie. For at sende nogen til månen brugte NASA omkring 180 milliarder dollars i dagens valuta hvilket var omtrent fire procent af statsbudgettet. Apollo beskæftigede omkring 400.000 folk og trak på samarbejdet mellem 20.000 virksomheder, universiteter og statslige myndigheder. Folk mistede livet, deriblandt Apollo 1's besætning. Men før Apolloprogrammet afslutning havde 24 mænd flået til månen. Tolv havde gået på den, hvoraf Aldrin, efter Armstrongs død sidste år, nu er den ældste.
The Apollo program was the greatest peacetime mobilization in the history of the United States. To get to the moon, NASA spent around 180 billion dollars in today's money, or four percent of the federal budget. Apollo employed around 400,000 people and demanded the collaboration of 20,000 companies, universities and government agencies. People died, including the crew of Apollo 1. But before the Apollo program ended, 24 men flew to the moon. Twelve walked on its surface, of whom Aldrin, following the death of Armstrong last year, is now the most senior.
Så hvorfor tage til månen? De tog ikke det store med tilbage: 380 kilo gamle sten, og noget alle 24 senere udtalte - En ny forståelse for, hvor småt og skrøbeligt vores fælles hjem er. Hvorfor tage afsted? Det kyniske svar er, at de tog afsted fordi John. F. Kennedy ville demonstrere over for Sovjetunionen, at amerikanerne havde de bedste raketter. Men Kennedys egne ord ved Rice Universitetet i 1962 giver en bedre idé.
So why did they go? They didn't bring much back: 841 pounds of old rocks, and something all 24 later emphasized -- a new sense of the smallness and the fragility of our common home. Why did they go? The cynical answer is they went because President Kennedy wanted to show the Soviets that his nation had the better rockets. But Kennedy's own words at Rice University in 1962 provide a better clue.
"Men hvorfor, er der nogen der spørger, månen? Hvorfor have den som mål? De kan lige så godt spørge, "Hvorfor bestige de højeste bjerge?" "Hvorfor flyve over Atlanterhavet for 35 år siden?" "Hvorfor spiller Rice mod Texas?" Vi vælger at flyve til månen... Vi vælger at flyve til månen... (Bifald) Vi vælger at flyve til månen i dette årti, og gøre alt det andet, ikke fordi det er let, men netop fordi det er svært."
(Video) John F. Kennedy: But why, some say, the moon? Why choose this as our goal? And they may well ask, why climb the highest mountain? Why, 35 years ago, fly the Atlantic? Why does Rice play Texas? We choose to go to the moon. We choose to go to the moon. (Applause) We choose to go to the moon in this decade, and do the other things, not because they are easy, but because they are hard.
Dengang var Apollo ikke bare en Vestlig sejr over Østen i Den Kolde Krig. Dengang var den stærkeste følelse af forunderlighed over teknologiens uendelige muligheder. De fløj til månen, for at sætte en teknologisk milepæl. Månelandingen var en perle på snoren i en kæde af teknologiske triumfer. Den første halvdel af det tyvende århundrede bød på samlebåndet og flyvemaskinen, penicillin og en vaccine imod tuberkulose. I midten af århundredet blev polio og kopper udryddet. Teknologien selv så ud til at besidde hvad Alvin Toffler i 1970 kaldte "Accelererende kraft". I det meste af mennesket historie, har det ikke været muligt at bevæge sig hurtigere end en hest eller en sejlbåd, men i 1969 fløj mandskabet på Apollo 10 40.000 kilometer i timen.
Jason Pontin: To contemporaries, Apollo wasn't only a victory of West over East in the Cold War. At the time, the strongest emotion was of wonder at the transcendent powers of technology. They went because it was a big thing to do. Landing on the moon occurred in the context of a long series of technological triumphs. The first half of the 20th century produced the assembly line and the airplane, penicillin and a vaccine for tuberculosis. In the middle years of the century, polio was eradicated and smallpox eliminated. Technology itself seemed to possess what Alvin Toffler in 1970 called "accelerative thrust." For most of human history, we could go no faster than a horse or a boat with a sail, but in 1969, the crew of Apollo 10 flew at 25,000 miles an hour.
Siden 1970 er der ingen mennesker, der har været tilbage på månen. Ingen har rejst hurtigere end mandskabet på Apollo 10, og den forblændede tro på teknologiens endelige muligheder er forsvundet, da de store problemer, som vi troede teknologien ville løse, såsom at flyve til Mars, bæredygtige energikilder, en kur til kræft eller at brødføde hele verden ser ud til at være uoverkommeligt svært.
Since 1970, no human beings have been back to the moon. No one has traveled faster than the crew of Apollo 10, and blithe optimism about technology's powers has evaporated as big problems we had imagined technology would solve, such as going to Mars, creating clean energy, curing cancer, or feeding the world have come to seem intractably hard.
Jeg husker, jeg så opsendelsen af Apollo 17. Jeg var fem år gammel, og min mor sagde, at jeg ikke skulle kigge direkte på flammen fra Saturn V raketten. Jeg var svagt bevidst om, at det var den sidste af måneekspeditionerne, men jeg var overbevist om, at der ville være bosættelser på Mars i min livstid.
I remember watching the liftoff of Apollo 17. I was five years old, and my mother told me not to stare at the fiery exhaust of a Saturn V rocket. I vaguely knew this was to be the last of the moon missions, but I was absolutely certain there would be Mars colonies in my lifetime.
Så tanken "Der skete noget med vores evner til at løse de store problemer med teknologi." er blevet normen. Du kan høre den udtalt overalt. Vi har hørt den de sidste to dage her ved TED. Det føles som om teknologerne har splittet os og beriget dem selv med hverdagsisenkram, såsom iPhones, apps og sociale medier, eller algoritmer der øger hastigheden af automatiseret handel. Der er intet galt med mange af disse ting. De har gjort vores liv bedre. Men de har ikke løst verdens store problemer.
So "Something happened to our capacity to solve big problems with technology" has become a commonplace. You hear it all the time. We've heard it over the last two days here at TED. It feels as if technologists have diverted us and enriched themselves with trivial toys, with things like iPhones and apps and social media, or algorithms that speed automated trading. There's nothing wrong with most of these things. They've expanded and enriched our lives. But they don't solve humanity's big problems.
Hvad sker der? Der er en delvis forklaring i Silicon Valley, som vedstår at støtte mindre ambitiøse virksomheder, end dengang de støttede Intel, Microsoft, Apple og Genentech. Silicon Valley siger, at markedet er skyldneren, især de ordninger, som venturekapitalisterne giver til entreprenørerne. Silicon Valley siger, at den risikofyldte investering er gledet væk fra nytænkende ideer og over imod mindre problemer eller sågar ikke eksisterende problemer. Men personligt tror jeg ikke, at den forklaring holder. Den forklaring dækker mest af alt, hvad der er galt med Silicon Valley. Selv da venturekapitalisterne var på toppen af deres risikoglæde, foretrak de mindre investeringer, investeringer der havde en 10 års horisont. Venturekapitalisterne har altid kæmpet med at investere profitabelt i teknologier såsom energi, hvis økonomiske forudsætninger er enorme og hvis udvikling er lang og sejlivet, og venturekapitalisterne har aldrig støttet udviklingen af teknologier med formål at løse de store problemer, som ikke har en umiddelbar kommerciel værdi. Nej, grundene til at vi ikke kan løse de store problemer, er dybere og mere kompliceret.
What happened? So there is a parochial explanation in Silicon Valley, which admits that it has been funding less ambitious companies than it did in the years when it financed Intel, Microsoft, Apple and Genentech. Silicon Valley says the markets are to blame, in particular the incentives that venture capitalists offer to entrepreneurs. Silicon Valley says that venture investing shifted away from funding transformational ideas and towards funding incremental problems or even fake problems. But I don't think that explanation is good enough. It mostly explains what's wrong with Silicon Valley. Even when venture capitalists were at their most risk-happy, they preferred small investments, tiny investments that offered an exit within 10 years. V.C.s have always struggled to invest profitably in technologies such as energy whose capital requirements are huge and whose development is long and lengthy, and V.C.s have never, never funded the development of technologies meant to solve big problems that possess no immediate commercial value. No, the reasons we can't solve big problems are more complicated and more profound.
Nogen gang vælger vi ikke at løse de store problemer. Vi ville sagtens kunne tage til Mars, hvis vi ville. NASA har sågar en overordnet plan. Men at tage til Mars ville ville være en politisk beslutning baseret på folkestemning, og det vil aldrig ske. Vi vil ikke tage til Mars, fordi alle mener, at der er vigtigere ting at gøre her på Jorden.
Sometimes we choose not to solve big problems. We could go to Mars if we want. NASA even has the outline of a plan. But going to Mars would follow a political decision with popular appeal, and that will never happen. We won't go to Mars, because everyone thinks there are more important things to do here on Earth.
Nogen gange, kan vi ikke løse de store problemer, fordi vores politiske systemer fejler. Den dag i dag, kommer mindre end to procent af verdens energi fra avancerede, bæredygtige kilder, såsom solenergi, vindenergi og biobrændsel, mindre end to procent, og årsagen er udelukkende økonomisk. Kul og naturgas er billigere end solenergi og vindenergi, og benzin er billigere end biobrændsel. Vi vil gerne have alternative energikilder, der kan konkurrere på prisen. Der er ingen. Det er sådan, at videnskabsfolk, virksomhedsledere og økonomer alle er enige om hvilke nationale politikker og internationale aftaler, der ville igangsætte udviklingen af alternativ energi: Mest af alt en mærkbar indsats i energiforskning og -udvikling, og derudover en eller anden pris på fossile brændstoffer. Men der er intet håb for, at vi i det nuværende politiske landskab, vil se amerikansk energipolitik eller internationale aftaler, der følger det konsensus.
Sometimes, we can't solve big problems because our political systems fail. Today, less than two percent of the world's energy consumption derives from advanced, renewable sources such as solar, wind and biofuels, less than two percent, and the reason is purely economic. Coal and natural gas are cheaper than solar and wind, and petroleum is cheaper than biofuels. We want alternative energy sources that can compete on price. None exist. Now, technologists, business leaders and economists all basically agree on what national policies and international treaties would spur the development of alternative energy: mostly, a significant increase in energy research and development, and some kind of price on carbon. But there's no hope in the present political climate that we will see U.S. energy policy or international treaties that reflect that consensus.
Nogen af de store problemer, der har virket teknologiske i oprindelse, viser sig ikke at være det. Hungersnød har længe været forstået som mangelfuld madproduktion. Men 30 års forskning viser, at hungersnød er en politisk krise der på katastrofal vis har indflydelse på maddistribution. Teknologien kan forbedre ting som markudbytte eller systemer til at opbevare og transportere mad, men der vil være hungersnød lige så længe som der er dårlige regeringer.
Sometimes, big problems that had seemed technological turn out not to be so. Famines were long understood to be caused by failures in food supply. But 30 years of research have taught us that famines are political crises that catastrophically affect food distribution. Technology can improve things like crop yields or systems for storing and transporting food, but there will be famines so long as there are bad governments.
Endelig, store problemers løsninger undgår os, fordi vi ganske enkelt ikke forstår problemet. Richard Nixon erklærede krig imod kræft i 1971, men vi opdagede hurtigt, at der er mange former for kræft, hvoraf de fleste er ubehageligt modstandsdygtige over for behandling, og det er kun i de seneste 10 år, at effektive, fornuftige behandlingsformer er begyndt at virke realistiske. Svære problemer er svære.
Finally, big problems sometimes elude solution because we don't really understand the problem. President Nixon declared war on cancer in 1971, but we soon discovered there are many kinds of cancer, most of them fiendishly resistant to therapy, and it is only in the last 10 years that effective, viable therapies have come to seem real. Hard problems are hard.
Det er ikke sådan, at vi ikke kan løse store problemer med teknologien. Vi kan og vi skal, men der er fire forudsætninger, der alle skal opfyldes: Politiske ledere og folket skal ville løse problemet; institutioner skal støtte op om løsningen; det skal være et teknologisk problem; vi skal være i stand til at forstå det.
It's not true that we can't solve big problems through technology. We can, we must, but these four elements must all be present: Political leaders and the public must care to solve a problem; institutions must support its solution; It must really be a technological problem; and we must understand it.
Apolloekspeditionerne, der er blevet til en slags metafor for teknologiens muligheder for at løse store problemer, opfyldte alle disse forudsætninger. Men det er en ikke reproducerbar model i fremtiden. Det er ikke 1961. Der er ikke nogen hærdende konkurrence som Den Kolde Krig, ingen politiker som John Kennedy, som formår at glorificere det svære og det farlige, og der er ingen populær science fiction mytologi, såsom at udforske solsystemet. Når alt kommer til alt, var det let at flyve til månen. Det var bare tre dage væk. Og, vil nogen mene, løste det ikke rigtig nogen problemer.
The Apollo mission, which has become a kind of metaphor for technology's capacity to solve big problems, met these criteria. But it is an irreproducible model for the future. It is not 1961. There is no galvanizing contest like the Cold War, no politician like John Kennedy who can heroize the difficult and the dangerous, and no popular science fictional mythology such as exploring the solar system. Most of all, going to the moon turned out to be easy. It was just three days away. And arguably it wasn't even solving much of a problem.
Vi lever i nutiden, og fremtidens problemer vil være hårdere at overkomme. Gud ved, at vi ikke mangler udfordringer.
We are left alone with our day, and the solutions of the future will be harder won. God knows, we don't lack for the challenges.
Mange tak.
Thank you very much.
(Bifald)
(Applause)