Ten years ago, I had my first exhibition here. I had no idea if it would work or was at all possible, but with a few small steps and a very steep learning curve, I made my first sculpture, called "The Lost Correspondent." Teaming up with a marine biologist and a local dive center, I submerged the work off the coast of Grenada, in an area decimated by Hurricane Ivan. And then this incredible thing happened. It transformed. One sculpture became two. Two quickly became 26. And before I knew it, we had the world's first underwater sculpture park.
Tien jaar geleden had ik mijn eerste expositie hier. Ik had geen idee of het zou werken of überhaupt mogelijk was, maar stapje voor stapje en met een hele steile leercurve maakte ik mijn eerste beeldhouwwerk 'De verloren Correspondent'. Samen met een marien bioloog en een lokaal duikcentrum zonk ik het werk af voor de kust van Grenada in een gebied dat verwoest was door de orkaan Ivan. En toen gebeurde er iets ongelooflijks. Het beeld vervormde. Eén beeld werden er twee. Twee werden er al gauw 26. En voordat ik het wist hadden we het eerste onderwater- beeldenpark ter wereld.
In 2009, I moved to Mexico and started by casting local fisherman. This grew to a small community, to almost an entire movement of people in defense of the sea. And then finally, to an underwater museum, with over 500 living sculptures. Gardening, it seems, is not just for greenhouses. We've since scaled up the designs: "Ocean Atlas," in the Bahamas, rising 16 feet up to the surface and weighing over 40 tons, to now currently in Lanzarote, where I'm making an underwater botanical garden, the first of its kind in the Atlantic Ocean.
In 2009 verhuisde ik naar Mexico en begon afgietsels te maken van lokale vissers. Dit groeide uit van een kleine groep, tot een hele beweging mensen die de zee verdedigden. Tenslotte werd het een onderwatermuseum met meer dan 500 levende sculpturen. Tuinieren, zo lijkt het, wordt niet alleen gedaan in kassen. Daarna hebben we de ontwerpen opgeschaald: van 'Oceaan Atlas' op de Bahama's, dat vanaf de bodem 5 meter omhoog rijst en meer dan 40 ton weegt, tot wat we nu in Lanzarote doen waar ik een botanische tuin onder water aan het maken ben, de eerste in zijn soort in de Atlantische Oceaan.
Each project, we use materials and designs that help encourage life; a long-lasting pH-neutral cement provides a stable and permanent platform. It is textured to allow coral polyps to attach. We position them down current from natural reefs so that after spawning, there's areas for them to settle. The formations are all configured so that they aggregate fish on a really large scale. Even this VW Beetle has an internal living habitat to encourage crustaceans such as lobsters and sea urchins.
Voor elk project gebruiken we materialen en ontwerpen die het leven stimuleren; een duurzame, pH-neutrale soort cement biedt een stabiele, permanente ondergrond. Door zijn textuur kunnen koraalpoliepen zich eraan hechten. We plaatsen ze onder stromingen vanaf natuurlijke riffen zodat ze zich na het paaien ergens kunnen vestigen. Alle formaties zijn zo gevormd dat ze vissen samenbrengen en wel op hele grote schaal. Zelfs deze VW-kever huisvest een natuurlijk leefgebied, om schaaldieren zoals kreeften en zee-egels aan te trekken.
So why exhibit my work in the ocean? Because honestly, it's really not easy. When you're in the middle of the sea under a hundred-foot crane, trying to lower eight tons down to the sea floor, you start to wonder whether I shouldn't have taken up watercolor painting instead.
Waarom zou ik mijn werk tentoonstellen in de oceaan? Want het is niet bepaald makkelijk. Als je midden op zee bent, onder een 30 meter hoge kraan, en probeert 8 ton op de zeebodem te plaatsen, ga je jezelf afvragen of ik niet aan waterverf-schilderen had moeten beginnen.
(Laughter)
(Gelach)
But in the end, the results always blow my mind.
Maar uiteindelijk zijn de resultaten te gek voor woorden.
(Music)
(Muziek)
The ocean is the most incredible exhibition space an artist could ever wish for. You have amazing lighting effects changing by the hour, explosions of sand covering the sculptures in a cloud of mystery, a unique timeless quality and the procession of inquisitive visitors, each lending their own special touch to the site.
De oceaan is de meest ongelooflijke tentoonstellingsruimte die een kunstenaar zich kan wensen. Je hebt er verbazingwekkende lichteffecten die per uur veranderen, zandexplosies die de sculpturen in een geheimzinnige wolk hullen, een uniek gevoel van tijdloosheid en een stoet nieuwsgierige bezoekers die elk hun eigen speciale tintje aan de plek geven.
(Music)
(Muziek)
But over the years, I've realized that the greatest thing about what we do, the really humbling thing about the work, is that as soon as we submerge the sculptures, they're not ours anymore, because as soon as we sink them, the sculptures, they belong to the sea. As new reefs form, a new world literally starts to evolve, a world that continuously amazes me. It's a bit of a cliché, but nothing man-made can ever match the imagination of nature.
Maar door de jaren heen ben ik gaan beseffen dat het grootste aspect van wat wij doen, dat wat je echt nederig maakt, het feit is dat de beelden na het afzinken niet meer van ons zijn. Zodra ze afgezonken zijn, behoren de sculpturen aan de zee toe. Terwijl zich nieuwe riffen vormen, ontstaat er letterlijk een nieuwe wereld, een wereld die me constant verbaast. Het is een cliché, maar niets van mensenhand kan ooit de verbeelding van de natuur overtreffen.
Sponges look like veins across the faces. Staghorn coral morphs the form. Fireworms scrawl white lines as they feed. Tunicates explode from the faces. Sea urchins crawl across the bodies feeding at night. Coralline algae applies a kind of purple paint. The deepest red I've ever seen in my life lives underwater. Gorgonian fans oscillate with the waves. Purple sponges breathe water like air. And grey angelfish glide silently overhead.
Sponzen lijken wel aderen over gezichten. Staghorn-koraal verandert vormen. Vuurwormen krassen witte lijnen als ze aan het eten zijn. Manteldieren ontploffen uit gezichten. Zee-egels kruipen over de lichamen terwijl ze zich 's nachts voeden. Koraalalgen brengen een soort paarse verf aan. Het diepste rood dat ik ooit zag, huist onder water. Hoornkoralen deinen met de golven mee. Paarse sponzen ademen water als lucht. En grijze maanvissen glijden stil boven hoofden.
And the amazing response we've had to these works tells me that we've managed to plug into something really primal, because it seems that these images translate across the world, and that's made me focus on my responsibility as an artist and about what I'm trying to achieve. I'm standing here today on this boat in the middle of the ocean, and this couldn't be a better place to talk about the really, really important effect of my work. Because as we all know, our reefs are dying, and our oceans are in trouble.
De verbluffende respons die we kregen op dit werk zegt me dat we erin zijn geslaagd aan iets oer-wezenlijks te raken, want het lijkt dat deze beelden over de hele wereld wat uitleggen. Hierdoor ging ik kijken naar mijn verantwoordelijkheid als kunstenaar en wat ik probeer te bereiken. Vandaag sta ik hier op deze boot midden op de oceaan. Er kon geen betere plek zijn om te praten over het ontzettend belangrijke effect van mijn werk. Zoals we allen weten, sterven onze koraalriffen en verkeren onze oceanen in nood.
So here's the thing: the most used, searched and shared image of all my work thus far is this. And I think this is for a reason, or at least I hope it is. What I really hope is that people are beginning to understand that when we think of the environment and the destruction of nature, that we need to start thinking about our oceans, too.
Hier is de essentie: het meest gebruikte, gezochte en gedeelde beeld van al mijn werk tot dusverre is dit. Ik denk dat dat een reden heeft, tenminste dat hoop ik. Ik hoop echt dat de mensen beginnen te begrijpen dat, als we denken aan het milieu en de vernietiging van de natuur, we ook moeten gaan denken aan onze oceanen.
Since building these sites, we've seen some phenomenal and unexpected results. Besides creating over 800 square meters of new habitats and living reef, visitors to the marine park in Cancun now divide half their time between the museum and the natural reefs, providing significant rest for natural, overstressed areas. Visitors to "Ocean Atlas" in the Bahamas highlighted a leak from a nearby oil refinery. The subsequent international media forced the local government to pledge 10 million dollars in coastal cleanups. The sculpture park in Grenada was instrumental in the government designating a spot -- a marine-protected area. Entrance fees to the park now help fund park rangers to manage tourism and fishing quotas. The site was actually listed as a "Wonder of the World" by National Geographic.
Vanaf de opbouw zagen we op deze plekken fenomenale en onverwachte resultaten. We creëerden ruim 800 vierkante meter nieuwe woongebieden en levend rif en bezoekers van het marinepark in Cancun verdelen nu hun tijd gelijkmatig tussen het museum en de natuurlijke riffen, waardoor ze rust geven aan natuurlijke, overbelaste gebieden. Bezoekers aan 'Oceaan Atlas' op de Bahama's stuitten op een lek van een nabijgelegen olieraffinaderij. Daarna dwongen de internationale media de plaatselijke regering 10 miljoen dollar toe te zeggen om de kust schoon te maken. Het beeldenpark in Grenada hielp de regering een plek te bepalen voor een beschermd gebied in zee. Entreekosten voor het park bekostigen deels parkwachters voor het reguleren van het toerisme en de visquota. Het gebied werd als 'wereldwonder' aangemerkt door National Geographic.
So why are we all here today in this room? What do we all have in common? I think we all share a fear that we don't protect our oceans enough. And one way of thinking about this is that we don't regard our oceans as sacred, and we should. When we see incredible places -- like the Himalayas or the La Sagrada Família, or the Mona Lisa, even -- when we see these incredible places and things, we understand their importance. We call them sacred, and we do our best to cherish them, to protect them and to keep them safe. But in order to do that, we are the ones that have to assign that value; otherwise, it will be desecrated by someone who doesn't understand that value.
Waarom zijn we hier nu in deze ruimte? Wat hebben we allemaal gemeenschappelijk? Ik denk dat we allen bang zijn dat we onze oceanen niet genoeg beschermen. Je zou kunnen zeggen dat we onze oceanen niet als heilig beschouwen. Maar dat moet juist! Als we sensationele plekken zien zoals de Himalaya of de Sagrada Família, of zelfs de Mona Lisa -- als we deze ongelooflijk mooie plaatsen en objecten zien, dan begrijpen we het belang ervan. We noemen ze heilig en we doen ons best om ze te koesteren, te beschermen en ze veilig te stellen. Om dat te kunnen doen zijn wij degenen die er die waarde aan moeten toekennen; anders worden ze ontheiligd door iemand die die waarde niet begrijpt.
So I want to finish up tonight by talking about sacred things. When we were naming the site in Cancun, we named it a museum for a very important and simple reason: museums are places of preservation, of conservation and of education. They're places where we keep objects of great value to us, where we simply treasure them for them being themselves. If someone was to throw an egg at the Sistine Chapel, we'd all go crazy. If someone wanted to build a seven-star hotel at the bottom of the Grand Canyon, then we would laugh them out of Arizona. Yet every day we dredge, pollute and overfish our oceans. And I think it's easier for us to do that, because when we see the ocean, we don't see the havoc we're wreaking. Because for most people, the ocean is like this. And it's really hard to think of something that's just so plain and so enormous, as fragile. It's simply too massive, too vast, too endless. And what do you see here? I think most people actually look past to the horizon. So I think there's a real danger that we never really see the sea, and if we don't really see it, if it doesn't have its own iconography, if we miss its majesty, then there's a big danger that we take it for granted.
Ik wil vanavond afsluiten door te spreken over heilige dingen. Toen we de plek in Cancun een naam gaven, noemden we het een museum om een heel belangrijke en eenvoudige reden: musea zijn plekken van bewaring, van behoud en van educatie. Plekken waar wij objecten bewaren die van grote waarde voor ons zijn, waar we ze simpelweg koesteren omdat ze zichzelf zijn. Als iemand een ei naar de Sixtijnse Kapel zou gooien, zouden we allemaal woest worden. Iemand die een zevensterrenhotel zou willen bouwen aan de voet van de Grand Canyon, zouden we uit Arizona weghonen. Toch halen we elke dag onze oceanen leeg, vervuilen ze en over-bevissen ze. Het is voor ons makkelijker om dat te doen want als we de oceaan zien, zien we de door ons aangerichte schade niet. Voor de meeste mensen is dit de oceaan. Het is echt moeilijk om iets zo gewoons en zo gigantisch als kwetsbaar te zien. De oceaan is simpelweg te groots, te uitgestrekt, te onmetelijk. En wat zie je hier? De meeste mensen kijken er overheen tot aan de horizon. Ik denk dat er een reëel gevaar is dat we de zee nooit zien zoals zij is en als we haar nooit zo zien, als ze haar eigen icoon niet heeft, als we haar majesteitelijkheid missen, dan is er een groot gevaar dat we haar als vanzelfsprekend zien.
Cancun is famous for spring break, tequila and foam parties. And its waters are where frat boys can ride around on Jet Skis and banana boats. But because of our work there, there's now a little corner of Cancun that is simply precious for being itself. And we don't want to stop in Grenada, in Cancun or the Bahamas. Just last month, I installed these Four Horsemen of the Apocalypse in the Thames River, in central London, right in front of the Houses of Parliament, putting a stark message about climate change in front of the people that have the power to help change things.
Cancun staat bekend om zijn voorjaarsvakanties, tequila en schuimparty's. Op het water kunnen luidruchtige jongens zich uitleven op jetski's en bananenboten. Maar door ons werk daar is er nu een klein stukje Cancun dat kostbaar is omdat het zichzelf is. We willen niet stoppen in Grenada, in Cancun of op de Bahama's. Verleden maand nog installeerde ik deze Vier Ruiters van de Apocalyps in de Theems, in hartje Londen, vlak voor de Parlementsgebouwen, waarmee ik een sterk signaal over klimaatverandering afgaf, voor de neus van de mensen die de macht hebben om dingen te helpen veranderen.
Because for me, this is just the beginning of the mission. We want to team up with other inventors, creators, philanthropists, educators, biologists, to see better futures for our oceans. And we want to see beyond sculpture, beyond art, even.
Voor mij is dit slechts het begin van een missie. We willen samenwerken met andere uitvinders, ontwerpers, filantropen, leraren, biologen, voor een betere toekomst voor de oceanen. We willen voorbij beeldhouwwerken kijken en zelfs voorbij kunst.
Say you're a 14-year-old kid from the city, and you've never seen the ocean. And instead of getting taken to the natural history museum or an aquarium, you get taken out to the ocean, to an underwater Noah's Ark, which you can access through a dry-glass viewing tunnel, where you can see all the wildlife of the land be colonized by the wildlife of the ocean. Clearly, it would blow your mind.
Stel, je bent een kind van 14 uit de stad en je hebt nog nooit de zee gezien. En in plaats van meegenomen te worden naar het natuurhistorisch museum of een zee-aquarium, word je meegenomen naar de oceaan naar een onderwater Ark van Noach die toegankelijk is via een doorzichtige glazen tunnel, waardoor je de dierenwereld op het land ingenomen kunt zien worden door het dierenrijk van de zee. Het zou absoluut een diepe indruk maken.
So let's think big and let's think deep. Who knows where our imagination and willpower can lead us? I hope that by bringing our art into the ocean, that not only do we take advantage of amazing creativity and visual impact of the setting, but that we are also giving something back, and by encouraging new environments to thrive, and in some way opening up a new -- or maybe it's a really old way of seeing the seas: as delicate, precious places, worthy of our protection.
Laten we groots denken en diep nadenken. Wie weet waar onze verbeelding en wilskracht ons kunnen brengen? Ik hoop dat door onze kunst naar de oceaan te brengen, we niet alleen profijt hebben van verbazingwekkende creativiteit en de visuele impact van de omgeving, maar dat we ook iets teruggeven. Dat we nieuwe milieus laten gedijen en in zekere zin een nieuwe -- of misschien wel oude manier vinden om de zeeën te zien: als kwetsbare, kostbare plekken die onze bescherming waard zijn.
Our oceans are sacred.
Onze oceanen zijn heilig.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)