Υπάρχουν τρεις λέξεις που εξηγούν γιατί βρίσκομαι εδώ. Είναι οι λέξεις «Έιμι Κράουζ Ρόζενταλ».
There are three words that explain why I am here. They are "Amy Krouse Rosenthal."
Η Έιμι στο τέλος της ζωής της, έπαιρνε μορφίνη και νοσηλευόταν στο σπίτι, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο που έγραψε για τη στήλη «Μοντέρνα Αγάπη» στις 3 Μαρτίου 2017. Το διάβασαν περισσότερα από πέντε εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως. Το κείμενο ήταν αβάσταχτα θλιμμένο, ειρωνικό και αστείο, με ωμή ειλικρίνεια. Παρόλο που αφορούσε την κοινή μας ζωή, το κείμενο εστίαζε σε μένα. Ο τίτλος του ήταν: «Μπορεί να θέλεις να παντρευτείς τον σύζυγό μου». Ήταν μια προσωπική αγγελία για μένα δοσμένη με δημιουργικό τρόπο Η Έιμι κυριολεκτικά άφησε ένα κενό ώστε να το γεμίσω εγώ με μια άλλη ερωτική ιστορία.
At the end of Amy's life, hyped up on morphine and home in hospice, the "New York Times" published an article she wrote for the "Modern Love" column on March 3, 2017. It was read worldwide by over five million people. The piece was unbearably sad, ironically funny and brutally honest. While it was certainly about our life together, the focus of the piece was me. It was called, "You May Want to Marry My Husband." It was a creative play on a personal ad for me. Amy quite literally left an empty space for me to fill with another love story.
Η Έιμι ήταν η γυναίκα μου για τη μισή μου ζωή. Ήταν η σύντροφός μου και αναθρέψαμε τρία υπέροχα παιδιά, μεγάλα πια, και ήταν στ' αλήθεια το κορίτσι μου. Είχαμε τόσα πράγματα κοινά. Μας άρεσαν ίδια πράγματα στην τέχνη, τα ίδια ντοκιμαντέρ, η ίδια μουσική. Η μουσική ήταν ένα σημαντικό κομμάτι της κοινής μας ζωής. Μοιραζόμασταν τις ίδιες αξίες. Ήμασταν ερωτευμένοι, και η αγάπη μας μεγάλωνε μέχρι και την τελευταία της μέρα. Η Έιμι ήταν μια πολυγραφότατη συγγραφέας. Πέρα από δύο καινοτόμες αυτοβιογραφίες, εξέδωσε περισσότερα από 30 παιδικά βιβλία. Μετά το θάνατό της, το βιβλίο που έγραψε με την κόρη μας Πάρις με τίτλο «Αγαπητό κορίτσι», βρέθηκε στην πρώτη θέση στη λίστα με τα ευπώλητα των New York Times. Αυτοπροσδιοριζόταν ως μικροσκοπική παραγωγός ταινιών. Είχε ύψος 1,55 και οι ταινίες της δεν είχαν μεγάλη διάρκεια.
Amy was my wife for half my life. She was my partner in raising three wonderful, now grown children, and really, she was my girl, you know? We had so much in common. We loved the same art, the same documentaries, the same music. Music was a huge part of our life together. And we shared the same values. We were in love, and our love grew stronger up until her last day. Amy was a prolific author. In addition to two groundbreaking memoirs, she published over 30 children's books. Posthumously, the book she wrote with our daughter Paris, called "Dear Girl," reached the number one position on the "New York Times" bestseller list. She was a self-described tiny filmmaker. She was 5'1" and her films were not that long.
(Γέλια)
(Laughter)
Οι ταινίες της έδειχναν τη φυσική της ικανότητα να φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Ήταν επίσης μια καταπληκτική ομιλήτρια, μιλούσε με παιδιά και ενήλικες όλων των ηλικιών σε όλο τον κόσμο.
Her films exemplified her natural ability to gather people together. She was also a terrific public speaker, talking with children and adults of all ages all over the world.
Η δική μου ιστορία πένθους είναι μοναδική γιατί δημοσιεύτηκε. Ωστόσο, η διεργασία του πένθους δεν είναι μόνο δική μου ιστορία. Η Έιμι μού έδωσε την άδεια να προχωρήσω, και είμαι πολύ ευγνώμων γι' αυτό. Τώρα που πέρασε περίπου ένας χρόνος στη νέα μου ζωή, έμαθα μερικά πράγματα. Είμαι εδώ για να μοιραστώ την πορεία προς τα εμπρός, μέσα από τη θλίψη. Πριν όμως το κάνω αυτό, νομίζω ότι είναι σημαντικό να μιλήσω λιγάκι για το τέλος της ζωής, γιατί έκτοτε αυτό διαμόρφωσε τον συναισθηματικό μου κόσμο. Ο θάνατος είναι ένα θέμα ταμπού, σωστά;
Now, my story of grief is only unique in the sense of it being rather public. However, the grieving process itself was not my story alone. Amy gave me permission to move forward, and I'm so grateful for that. Now, just a little over a year into my new life, I've learned a few things. I'm here to share with you part of the process of moving forward through and with grief. But before I do that, I think it would be important to talk a little bit about the end of life, because it forms how I have been emotionally since then. Death is such a taboo subject, right?
Η Έιμι έφαγε το τελευταίο της γεύμα στις 9 Ιανουαρίου 2017. Κατάφερε να επιβιώσει δύο μήνες ακόμη χωρίς στερεά τροφή. Οι γιατροί μας είπαν ότι θα μπορούσε να νοσηλευτεί είτε στο σπίτι είτε στο νοσοκομείο. Δεν μας είπαν όμως ότι η Έιμι θα συρρικνωνόταν στο μισό της βάρος, ότι δεν θα ξάπλωνε ποτέ ξανά με τον σύζυγό της, και ότι το να ανεβεί τις σκάλες σύντομα θα έμοιαζε σαν μαραθώνιος. Η κατ' οίκον νοσηλεία ακούγεται σαν ένα καλό περιβάλλον για να πεθάνεις. Τι ωραία, να μην να ακούς μηχανήματα να κάνουν μπιπ μπιπ, να πηγαίνεις και να έρχεσαι όλη την ώρα, χωρίς ενοχλήσεις για να πάρεις υποχρεωτικά τα φάρμακα, σπίτι για να πεθάνεις μαζί με την οικογένειά σου. Προσπαθήσαμε όσο γινόταν να δώσουμε νόημα σ' αυτές τις εβδομάδες. Μιλούσαμε συχνά για τον θάνατο. Όλοι ξέρουν ότι θα τους συμβεί στα σίγουρα, αλλά το ότι μπορούσαμε να μιλάμε ανοιχτά γι' αυτό ήταν απελευθερωτικό. Μιλήσαμε για ζητήματα που είχαμε όπως ο γονεϊκός ρόλος. Την ρώτησα πως θα μπορούσα να είμαι καλύτερος γονιός όταν αυτή θα έλειπε. Σ' αυτές τις συζητήσεις, μου έδωσε αυτοπεποίθηση τονίζοντας πόσο καλή σχέση είχα με το κάθε παιδί, και ότι μπορούσα να τα καταφέρω. Ξέρω ότι θα υπάρξουν πολλές στιγμές που θα ευχόμουν εκείνη κι εγώ να παίρναμε τις αποφάσεις μαζί. Ήμασταν πάντα τόσο συντονισμένοι. Θα πάρω το θάρρος και θα σας πω αυτές τις συζητήσεις εσείς να τις κάνετε τώρα, που είστε υγιείς. Σας παρακαλώ μην περιμένετε.
Amy ate her last meal on January 9, 2017. She somehow lived an additional two months without solid food. Her doctors told us we could do hospice at home or in the hospital. They did not tell us that Amy would shrink to half her body weight, that she would never lay with her husband again, and that walking upstairs to our bedroom would soon feel like running a marathon. Home hospice does have an aura of being a beautiful environment to die in. How great that you don't have the sounds of machines beeping and going on and off all the time, no disruptions for mandatory drug administration, home with your family to die. We did our best to make those weeks as meaningful as we could. We talked often about death. Everybody knows it's going to happen to them, like, for sure, but being able to talk openly about it was liberating. We talked about subjects like parenting. I asked Amy how I could be the best parent possible to our children in her absence. In those conversations, she gave me confidence by stressing what a great relationship I had with each one of them, and that I can do it. I know there will be many times where I wish she and I can make decisions together. We were always so in sync. May I be so audacious as to suggest that you have these conversations now, when healthy. Please don't wait.
Κατά τη νοσηλεία της κατ' οίκον, οργανώσαμε σε ομάδες τους επισκέπτες. Πόσο γενναία ήταν η Έιμι που τους δεχόταν, παρόλο που το σώμα της κατέρρεε. Είχαμε μια βραδιά Κράουζ, τους γονείς της και τα τρία αδέρφια της. Μετά ήρθαν οι φίλοι και η οικογένεια. Όλοι είπαν όμορφες ιστορίες για την Έιμι και για εμάς. Η Έιμι είχε μια τεράστια επίδραση στους καλούς της φίλους.
As part of our hospice experience, we organized groups of visitors. How brave of Amy to receive them, even as she began her physical decline. We had a Krouse night, her parents and three siblings. Friends and family were next. Each told beautiful stories of Amy and of us. Amy made an immense impact on her loyal friends.
Αλλά η κατ' οίκον νοσηλεία δεν είναι τόσο ωραία για τους επιζώντες συγγενείς. Θα πω κάποια προσωπικά πράγματα εδώ και θα σας πω ότι μέχρι και σήμερα, έχω αναμνήσεις από εκείνες τις τελευταίες εβδομάδες που με στοιχειώνουν. Θυμάμαι να περπατάω προς τα πίσω στο μπάνιο, καθώς βοηθούσα την Έιμι σε κάθε της βήμα. Αισθανόμουν τόσο δυνατός. Δεν είμαι τόσο μεγαλόσωμος, αλλά τα χέρια μου φαίνονταν τόσο υγιή σε σχέση με το εύθραστο σώμα της Έιμι. Κι αυτό το σώμα κατέρρευσε μέσα στο σπίτι μας. Στις 13 Μαρτίου του περασμένου χρόνου, η γυναίκα μου πέθανε από καρκίνο ωοθηκών στο κρεβάτι μας. Κατέβασα το άψυχο σώμα της από τις σκάλες, διασχίζοντας την τραπεζαρία και το καθιστικό ως το φορείο που περίμενε για να πάει το σώμα της για αποτέφρωση. Ποτέ δεν θα μου φύγει αυτή η εικόνα από το μυαλό. Αν ξέρετε κάποιον που έζησε την εμπειρία της κατ' οίκον νοσηλείας, να το καταθέσετε αυτό. Να πείτε ότι ακούσατε τον Τζέισον που έλεγε πόσο σκληρό είναι να έχεις αυτές τις αναμνήσεις και ότι θα είστε εκεί αν θελήσουν ποτέ να μιλήσουν. Μπορεί να μη θέλουν να μιλήσουν, αλλά είναι ωραίο να συνδέεσαι με κάποιον που ζει κάθε μέρα με αυτές τις εικόνες. Το ξέρω πως ακούγεται απίστευτο, αλλά ποτέ κανείς δεν με ρώτησε.
But home hospice is not so beautiful for the surviving family members. I want to get a little personal here and tell you that to this date, I have memories of those final weeks that haunt me. I remember walking backwards to the bathroom, assisting Amy with each step. I felt so strong. I'm not such a big guy, but my arms looked and felt so healthy compared to Amy's frail body. And that body failed in our house. On March 13 of last year, my wife died of ovarian cancer in our bed. I carried her lifeless body down our stairs, through our dining room and our living room to a waiting gurney to have her body cremated. I will never get that image out of my head. If you know someone who has been through the hospice experience, acknowledge that. Just say you heard this guy Jason talk about how tough it must be to have those memories and that you're there if they ever want to talk about it. They may not want to talk, but it's nice to connect with someone living each day with those lasting images. I know this sounds unbelievable, but I've never been asked that question.
Το άρθρο της Έιμι έγινε η αιτία να ζήσω το πένθος δημόσια. Πολλοί αναγνώστες μου έγραψαν υπέροχα λόγια και σκέψεις. Το εύρος της επίδρασης της Έιμι ήταν βαθύτερο και μεγαλύτερο απ' ό,τι εμείς κι η οικογένειά της ξέραμε. Μερικές από τις απαντήσεις που έλαβα με βοήθησαν στη διαδικασία του πένθους μέσα από το χιούμορ τους, όπως το email που έλαβα από μια αναγνώστρια που διάβασε το άρθρο και δήλωσε, «Θα σε παντρευτώ όταν θα είσαι έτοιμος
Amy's essay caused me to experience grief in a public way. Many of the readers who reached out to me wrote beautiful words of reflection. The scope of Amy's impact was deeper and richer than even us and her family knew. Some of the responses I received helped me with the intense grieving process because of their humor, like this email I received from a woman reader who read the article, declaring, "I will marry you when you are ready --
(Γέλια)
(Laughter)
υπό τον όρο να μην ξαναπιείς ποτέ. Κανένας άλλος όρος. Υπόσχομαι ότι θα πεθάνω μετά από σένα. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ».
"provided you permanently stop drinking. No other conditions. I promise to outlive you. Thank you very much."
Μ' αρέσει βέβαια μια καλή τεκίλα, αλλά αυτό δεν είναι το πρόβλημά μου. Πως θα μπορούσα να αρνηθώ μια τέτοια πρόταση;
Now, I do like a good tequila, but that really is not my issue. Yet how could I say no to that proposal?
(Γέλια)
(Laughter)
Γέλασα μέσα από τα δάκρυά μου όταν διάβασα αυτό από έναν οικογενειακό φίλο: «Θυμάμαι τα δείπνα τα Σάββατα σπίτι σας και την Έιμι να μου μαθαίνει να φτιάχνω κρουτόν από καλαμποκόψωμο. Μόνο η Έιμι θα μπορούσε να βρει κάτι το δημιουργικό στα κρουτόν».
I laughed through the tears when I read this note from a family friend: "I remember Shabbat dinners at your home and Amy teaching me how to make cornbread croutons. Only Amy could find creativity in croutons."
(Γέλια)
(Laughter)
Στις 27 Ιουλίου, λίγους μόνο μήνες μετά τον θάνατο της Έιμι, ο πατέρας μου πέθανε από επιπλοκές σχετιζόμενες με μια μάχη δεκαετιών με την ασθένεια του Πάρκινσον. Αναρωτήθηκα: πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Τι είναι αυτό που μας κάνει ικανούς να αντιμετωπίσουμε την απώλεια και παρόλ' αυτά να συνεχίζουμε; Ήταν αυτό μια δοκιμασία; Γιατί στην οικογένειά μου και στα υπέροχα παιδιά μου; Η αναζήτηση των απαντήσεων, το ομολογώ, είναι αγώνας μιας ολόκληρης ζωής, αλλά το κλειδί της δύναμής μου να επιμένω ήταν η πολύ δημόσια δήλωση της Έιμι πως έπρεπε να προχωρήσω. Εκείνον τον χρόνο, αυτό ακριβώς έκανα. Προσπάθησα να βγω έξω και να αναζητήσω τη χαρά και την ομορφιά που ξέρω ότι αυτή ζωή μπορεί να μας δώσει. Αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα: οι οικογενειακές συγκεντρώσεις, το να πηγαίνω σε γάμους κι εκδηλώσεις για την Έιμι, παρόλο που ήταν γεμάτες αγάπη, ήταν όλες πολύ δύσκολες να τις αντέξω. Με λένε αξιοθαύμαστο. «Πώς τα καταφέρνεις τόσο καλά εκείνες τις στιγμές;» Λένε: «Το κάνεις με τόση χάρη». Λοιπόν, μαντέψτε. Είμαι θλιμμένος τον περισσότερο καιρό. Συχνά αισθάνομαι χάλια, και ξέρω ότι έτσι αισθάνονται και άλλοι επιζώντες σύζυγοι, παιδιά, γονείς και άλλα μέλη της οικογένειας.
On July 27, just a few months after Amy's death, my dad died of complications related to a decades-long battle with Parkinson's disease. I had to wonder: How much can the human condition handle? What makes us capable of dealing with this intense loss and yet carry on? Was this a test? Why my family and my amazing children? Looking for answers, I regret to say, is a lifelong mission, but the key to my being able to persevere is Amy's expressed and very public edict that I must go on. Throughout this year, I have done just that. I have attempted to step out and seek the joy and the beauty that I know this life is capable of providing. But here's the reality: those family gatherings, attending weddings and events honoring Amy, as loving as they are, have all been very difficult to endure. People say I'm amazing. "How do you handle yourself that way during those times?" They say, "You do it with such grace." Well, guess what? I really am sad a lot of the time. I often feel like I'm kind of a mess, and I know these feelings apply to other surviving spouses, children, parents and other family members.
Στο ιαπωνικό ζεν, υπάρχει η λέξη «Shoji», που μεταφράζεται ως «γέννηση-θάνατος». Δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ ζωής και θανάτου παρά μια λεπτή γραμμή που ενώνει τα δύο. Η γέννηση, το χαρούμενο, υπέροχο, ζωντανό κομμάτι της ζωής, και ο θάνατος, αυτά που θέλουμε να ξεφορτωθούμε, λέγεται ότι αντιμετωπίζονται εξίσου. Σε αυτή τη νέα ζωή που βρέθηκα, κάνω ό,τι μπορώ να αποδεχτώ αυτή την ιδέα και να προχωρήσω με το πένθος.
In Japanese Zen, there is a term "Shoji," which translates as "birth death." There is no separation between life and death other than a thin line that connects the two. Birth, or the joyous, wonderful, vital parts of life, and death, those things we want to get rid of, are said to be faced equally. In this new life that I find myself in, I am doing my best to embrace this concept as I move forward with grieving.
Ωστόσο, τους πρώτους μήνες μετά τον θάνατο της Έιμι, ήμουν σίγουρος ότι η απελπισία θα ήταν για πάντα εκεί, και θα καταβρόχθιζε τα πάντα. Σύντομα είχα την τύχη να λάβω μια ελπιδοφόρα συμβουλή. Τα μέλη μιας ομάδας ανθρώπων που έχασαν συζύγους επικοινώνησαν μαζί μου. Συγκεκριμένα, μια φίλη που επίσης έχασε τον σύντροφό της, μου επαναλάμβανε: «Τζέισον, θα βρεις τη χαρά». Δεν ήξερα καν για ποιο πράγμα μιλούσε. Πώς ήταν δυνατόν αυτό; Αλλά επειδή η Έιμι μου έδωσε μια πολύ δημόσια άδεια να βρω επίσης την ευτυχία, τώρα αισθάνομαι που και που χαρά. Όπως όταν χόρευα τη νύχτα σε μια συναυλία των LCD Soundsystem, όταν ταξίδευα με τον αδερφό και κολλητό μου ή με ένα συμφοιτητή για να συναντήσουμε σπουδαίους ανθρώπους που δε γνώριζα. Όταν παρατήρησα ότι στη βεράντα μου χτυπούσε ο ήλιος μια κρύα μέρα, βγαίνοντας έξω, ξαπλώνοντας εκεί, ενώ η ζεστασιά σκέπαζε το κορμί μου. Η χαρά πηγάζει από τα τρία υπέροχα παιδιά μου. Είναι ο γιος μου ο Τζάστιν, που μου στέλνει μια σέλφι με έναν ηλικιωμένο τύπο με ένα τεράστιο, δυνατό μπράτσο και τη λεζάντα: «Βρήκα τον Ποπάι», μ' ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο.
In the early months following Amy's death, though, I was sure that the feeling of despair would be ever-present, that it would be all-consuming. Soon I was fortunate to receive some promising advice. Many members of the losing-a-spouse club reached out to me. One friend in particular who had also lost her life partner kept repeating, "Jason, you will find joy." I didn't even know what she was talking about. How was that possible? But because Amy gave me very public permission to also find happiness, I now have experienced joy from time to time. There it was, dancing the night away at an LCD Soundsystem concert, traveling with my brother and best friend or with a college buddy on a boys' trip to meet a group of great guys I never met before. From observing that my deck had sun beating down on it on a cold day, stepping out in it, laying there, the warmth consuming my body. The joy comes from my three stunning children. There was my son Justin, texting me a picture of himself with an older gentleman with a massive, strong forearm and the caption, "I just met Popeye," with a huge grin on his face.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι ο αδερφός του ο Μάιλς, που πήγαινε προς το τρένο την πρώτη του μέρα στη δουλειά μετά την αποφοίτησή του, που σταμάτησε και κοίταξε πίσω και με ρώτησε, «Τι ξεχνάω;» Τον καθησύχασα αμέσως: «Είσαι 100% έτοιμος. Το 'χεις». Και η κόρη μου η Πάρις, όταν περπατούσαμε μαζί στο Μπάτερσι Παρκ στο Λονδίνο, με βουνά από πεσμένα φύλλα, τον ήλιο να λάμπει νωρίς το πρωί, καθώς πηγαίναμε για γιόγκα.
There was his brother Miles, walking to the train for his first day of work after graduating college, who stopped and looked back at me and asked, "What am I forgetting?" I assured him right away, "You are 100 percent ready. You got this." And my daughter Paris, walking together through Battersea Park in London, the leaves piled high, the sun glistening in the early morning on our way to yoga.
Θα προσέθετα πως η ομορφιά είναι εκεί για να την ανακαλύψουμε, ομορφιά με τη ματιά της φιλοσοφίας του wabi-sabi, ομορφιά παρόλ' αυτά. Αφενός, όταν βλέπω κάτι αυτής της κατηγορίας, θέλω να πω: «Έιμι, το είδες αυτό; Το άκουσες αυτό; Είναι υπερβολικά ωραίο για να μη το μοιραζόμαστε». Από την άλλη πλευρά, βιώνω αυτές τις στιγμές μ' έναν εντελώς νέο τρόπο. Υπάρχει η ομορφιά που βρήκα στη μουσική, όπως η στιγμή στο τελευταίο άλμπουμ της ορχήστρας του Μάντσεστερ, όταν το τραγούδι «The Alien» ενώνεται χωρίς διακοπή με το τραγούδι «The Sunshine», ή στην ομορφιά που σε κυριεύει με το «Killing me» του Λουκ Σιτάλ Σινγκ, όπου στο ρεφρέν λέει: «Και με σκοτώνει που δεν είσαι εδώ μαζί μου. Ζω ευτυχισμένος, αλλά αισθάνομαι ένοχος». Υπάρχει ομορφιά στις απλές στιγμές που έχει να μας προσφέρει η ζωή, ένας τρόπος να βλέπουμε τον κόσμο που έχει τόσο πολύ από το DNA της Έιμι, όπως στην πρωινή μου διαδρομή, που βλέπω τον ήλιο να καθρεφτίζεται στα νερά της λίμνης Μίσιγκαν, ή σταματάω και βλέπω αληθινά πως λάμπει το φως σε διαφορετικές στιγμές της μέρας στο σπίτι που χτίσαμε μαζί. Ακόμη και μετά από μια καταιγίδα στο Σικάγο, όταν παρατηρώ το φρέσκο χιόνι που σκέπασε όλη τη γειτονιά. Ή όταν μπαίνω στο δωμάτιο της κόρης μου όταν κάνει εξάσκηση στην κιθάρα.
I would add that beauty is also there to discover, and I mean beauty of the wabi-sabi variety but beauty nonetheless. On the one hand, when I see something in this category, I want to say, "Amy, did you see that? Did you hear that? It's too beautiful for you not to share with me." On the other hand, I now experience these moments in an entirely new way. There was the beauty I found in music, like the moment in the newest Manchester Orchestra album, when the song "The Alien" seamlessly transitions into "The Sunshine," or the haunting beauty of Luke Sital-Singh's "Killing Me," whose chorus reads, "And it's killing me that you're not here with me. I'm living happily, but I'm feeling guilty." There is beauty in the simple moments that life has to offer, a way of seeing that world that was so much a part of Amy's DNA, like on my morning commute, looking at the sun reflecting off of Lake Michigan, or stopping and truly seeing how the light shines at different times of the day in the house we built together; even after a Chicago storm, noticing the fresh buildup of snow throughout the neighborhood; or peeking into my daughter's room as she's practicing the bass guitar.
Ακούστε, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος. Έχω την πιο καταπληκτική οικογένεια που με αγαπά και με στηρίζει. Έχω τα μέσα για την προσωπική μου ανάπτυξη κατά τη διάρκεια του πένθους. Αλλά είτε πρόκειται για ένα διαζύγιο, είτε για την απώλεια μιας δουλειάς που χρειάστηκε πολύ μόχθο ή όταν ένα μέλος της οικογένειας πεθαίνει ξαφνικά ή με έναν αργό και οδυνηρό θάνατο, θα ήθελα να σας προσφέρω αυτό που μου δόθηκε: μια λευκή κόλλα χαρτί. Τι θα κάνετε με αυτό το εσκεμμένο κενό, με αυτή τη νέα αρχή;
Listen, I want to make it clear that I'm a very fortunate person. I have the most amazing family that loves and supports me. I have the resources for personal growth during my time of grief. But whether it's a divorce, losing a job you worked so hard at or having a family member die suddenly or of a slow-moving and painful death, I would like to offer you what I was given: a blank of sheet of paper. What will you do with your intentional empty space, with your fresh start?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)