Όταν εκδόθηκε το πρώτο βιβλίο μου για παιδιά το 2001, επέστρεψα στο παλιό δημοτικό μου για να μιλήσω στους μαθητές για τη συγγραφή και την εικονογράφηση, και ενώ έστηνα τον προβολέα διαφανειών στην τραπεζαρία, κοιτούσα τον χώρο και ήταν εκεί η παλιά τραπεζοκόμος μου. Ήταν ακόμα εκεί, στο σχολείο και, ακούραστη, ετοίμαζε το φαγητό της ημέρας. Την πλησίασα για να τη χαιρετήσω και είπα, «Γεια σου Τζίνι, τι κάνεις;» με κοίταξε και κατάλαβα ότι με γνώρισε αλλά δεν κατάλαβε ακριβώς ποιος ήμουν και είπε, «Στίβεν Κροζάσκα;» Με ξάφνιασε που ήξερε ότι ήμουν ένας Κροζάσκα, αλλά ο Στίβεν είναι ο θείος μου, με περνάει 20 χρόνια και την είχε τραπεζοκόμο όταν ήταν παιδί. Άρχισε να μου λέει για τα εγγόνια της και με εξέπληξε. Η τραπεζοκόμος μου είχε εγγόνια, άρα και παιδιά, άρα έφευγε απ' το σχολείο στο τέλος της ημέρας; Νόμιζα ότι ζούσε στην τραπεζαρία με τις κουτάλες σερβιρίσματος. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ κάτι τέτοιο μέχρι τότε.
When my first children's book was published in 2001, I returned to my old elementary school to talk to the students about being an author and an illustrator, and when I was setting up my slide projector in the cafetorium, I looked across the room, and there she was: my old lunch lady. She was still there at the school and she was busily preparing lunches for the day. So I approached her to say hello, and I said, "Hi, Jeannie! How are you?" And she looked at me, and I could tell that she recognized me, but she couldn't quite place me, and she looked at me and she said, "Stephen Krosoczka?" And I was amazed that she knew I was a Krosoczka, but Stephen is my uncle who is 20 years older than I am, and she had been his lunch lady when he was a kid. And she started telling me about her grandkids, and that blew my mind. My lunch lady had grandkids, and therefore kids, and therefore left school at the end of the day? I thought she lived in the cafeteria with the serving spoons. I had never thought about any of that before.
Αυτή η τυχαία συνάντηση με ενέπνευσε και έφτιαξα τη σειρά εικονογραφήσεων «Η Τραπεζοκόμος», μια σειρά κόμικ για μια τραπεζοκόμο που χρησιμοποιεί τα γκλομπ της από ψαροκροκέτες για να πολεμήσει μοχθηρά υποκατάστατα σάιμποργκ, ένα σχολικό λεωφορείο-τέρας και μεταλλαγμένους μαθητές και στο τέλος κάθε βιβλίου, πιάνει τον κακό με το δίχτυ μαλλιών της και λέει: «Σερβίρω δικαιοσύνη!»
Well, that chance encounter inspired my imagination, and I created the Lunch Lady graphic novel series, a series of comics about a lunch lady who uses her fish stick nunchucks to fight off evil cyborg substitutes, a school bus monster, and mutant mathletes, and the end of every book, they get the bad guy with their hairnet, and they proclaim, "Justice is served!"
(Γέλια) (Χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)
Είναι εκπληκτικό, γιατί τη σειρά την καλοδέχτηκαν τόσο πολύ οι μικροί αναγνώστες και μου έστειλαν τα πιο απίστευτα γράμματα, κάρτες και εικονογραφήσεις. Όσο πήγαινα σε σχολεία, παρατηρούσα ότι οι τραπεζοκόμοι συμμετείχαν στον προγραμματισμό πολύ ουσιαστικά. Από ακτή σε ακτή, όλες οι τραπεζοκόμες μου έλεγαν το ίδιο πράγμα, «Ευχαριστούμε που έφτιαξες έναν υπερήρωα που μας μοιάζει». Γιατί την τραπεζοκόμο δεν την αντιμετωπίζουν πολύ ευγενικά στη λαϊκή κουλτούρα όσο περνάει ο καιρός. Σήμαινε, όμως, τόσα πολλά για την Τζίνι. Όταν πρωτοεκδόθηκαν τα βιβλία, την προσκάλεσα στο πάρτι παρουσίασης του βιβλίου και μπροστά σε όλους εκεί, όλους όσους είχε ταΐσει τόσα χρόνια, της έδωσα μέρος της εικονογράφησης και κάποια βιβλία. Δύο χρόνια αφότου βγήκε αυτή η φωτογραφία απεβίωσε και πήγα στο ξενύχτισμά της και δεν περίμενα αυτό που είδα εκεί, γιατί δίπλα στο φέρετρό της υπήρχε αυτή η ζωγραφιά και ο σύζυγός της μου είπε ότι ήταν σημαντικό για εκείνη που είχα αναγνωρίσει τη σκληρή δουλειά της, είχα επικυρώσει αυτό που έκανε.
And it's been amazing, because the series was so welcomed into the reading lives of children, and they sent me the most amazing letters and cards and artwork. And I would notice as I would visit schools, the lunch staff would be involved in the programming in a very meaningful way. And coast to coast, all of the lunch ladies told me the same thing: "Thank you for making a superhero in our likeness." Because the lunch lady has not been treated very kindly in popular culture over time. But it meant the most to Jeannie. When the books were first published, I invited her to the book launch party, and in front of everyone there, everyone she had fed over the years, I gave her a piece of artwork and some books. And two years after this photo was taken, she passed away, and I attended her wake, and nothing could have prepared me for what I saw there, because next to her casket was this painting, and her husband told me it meant so much to her that I had acknowledged her hard work,
Αυτό με ενέπνευσε να δημιουργήσω μια ημέρα
I had validated what she did.
για να μπορούμε να αναγεννούμε αυτό το συναίσθημα στις τραπεζαρίες όλης της χώρας. Ημέρα Ηρώων Φαγητού στο σχολείο, μια ημέρα όπου τα παιδιά μπορούν να φτιάχνουν εργασίες για τους τραπεζοκόμους τους. Συνεργάστηκα με τη Σχολική Ένωση Διατροφής, ξέρατε πως πάνω από 30 εκατ. παιδιά συμμετέχουν καθημερινά σε σχολικά προγράμματα διατροφής; Αυτό ισούται με πάνω από πέντε δις γεύματα που φτιάχνονται ανά σχολικό έτος.
And that inspired me to create a day where we could recreate that feeling in cafeterias across the country: School Lunch Hero Day, a day where kids can make creative projects for their lunch staff. And I partnered with the School Nutrition Association, and did you know that a little over 30 million kids participate in school lunch programs every day. That equals up to a little over five billion lunches made every school year.
Και οι ηρωικές ιστορίες ξεπερνάνε το ένα παιδί που βάζει μερικές παραπάνω κοτομπουκιές στον δίσκο του. Η κυρία Μπρέντα στην Καλιφόρνια προσέχει όποιον μαθητή έρχεται στην ουρά της και μετά δίνει αναφορά στο σύμβουλο καθοδήγησης αν υπάρχει πρόβλημα. Οι τραπεζοκόμες στο Κεντάκι κατάλαβαν ότι το 67% των μαθητών τους βασίζονται σε αυτά τα γεύματα καθημερινά και ότι δεν είχαν φαγητό το καλοκαίρι, οπότε πήραν ένα σχολικό λεωφορείο έφτιαξαν μια κινητή μονάδα διατροφής και τριγυρνούσαν στις γειτονιές ταΐζοντας 500 παιδιά κάθε μέρα το καλοκαίρι.
And the stories of heroism go well beyond just a kid getting a few extra chicken nuggets on their lunch tray. There is Ms. Brenda in California, who keeps a close eye on every student that comes through her line and then reports back to the guidance counselor if anything is amiss. There are the lunch ladies in Kentucky who realized that 67 percent of their students relied on those meals every day, and they were going without food over the summer, so they retrofitted a school bus to create a mobile feeding unit, and they traveled around the neighborhoods feedings 500 kids a day during the summer.
Και τα παιδιά έφτιαξαν φανταστικές εργασίες. Το ήξερα ότι θα το έκαναν. Έφτιαξαν κάρτες-χάμπουργκερ από χαρτί γκοφρέ. Έβγαλαν φωτογραφία το κεφάλι της τραπεζοκόμου τους το κόλλησαν πάνω στο καρτούν μου έπειτα το κόλλησαν σε ένα κουτί με γάλα και το παρουσίασαν με λουλούδια. Έφτιαξαν τα δικά τους κόμικ, με πρωταγωνίστρια την τραπεζοκόμο-καρτούν μαζί με τις πραγματικές τραπεζοκόμους τους. Έφτιαξαν ευχαριστήριες πίτσες, όπου κάθε παιδί υπέγραψε μια διαφορετική γαρνιτούρα στην πίτσα από χαρτί γκοφρέ.
And kids made the most amazing projects. I knew they would. Kids made hamburger cards that were made out of construction paper. They took photos of their lunch lady's head and plastered it onto my cartoon lunch lady and fixed that to a milk carton and presented them with flowers. And they made their own comics, starring the cartoon lunch lady alongside their actual lunch ladies. And they made thank you pizzas, where every kid signed a different topping of a construction paper pizza.
Συγκινήθηκα τόσο πολύ από την ανταπόκριση που έδειξαν οι τραπεζοκόμες, γιατί κάποια γυναίκα μου είπε, «Μέχρι σήμερα, ένιωθα σαν να ήμουν στο τέρμα του πλανήτη σε αυτό το σχολείο. Δεν πίστευα πώς μας έβλεπε κανείς εδώ πέρα». Μια άλλη γυναίκα μου είπε, «Ξέρεις, αυτό που μου έμεινε είναι ότι αυτό που κάνω είναι σημαντικό».
For me, I was so moved by the response that came from the lunch ladies, because one woman said to me, she said, "Before this day, I felt like I was at the end of the planet at this school. I didn't think that anyone noticed us down here." Another woman said to me, "You know, what I got out of this is that what I do is important."
Φυσικά αυτό που κάνει είναι σημαντικό. Αυτό που κάνουν όλες τους είναι σημαντικό. Ταΐζουν τα παιδιά μας κάθε μέρα και πριν να μπορέσουν να μάθουν τα παιδιά, η κοιλίτσα τους πρέπει να γεμίσει και αυτές οι γυναίκες και οι άντρες δουλεύουν στην πρώτη γραμμή για να δημιουργήσουν μια κοινωνία με παιδεία.
And of course what she does is important. What they all do is important. They're feeding our children every single day, and before a child can learn, their belly needs to be full, and these women and men are working on the front lines to create an educated society.
Οπότε ελπίζω πως μέχρι την Ημέρα Ηρώων Φαγητού στο Σχολείο θα έχετε ευχαριστήσει τους τραπεζοκόμους και ελπίζω να θυμάστε πόσο δυνατό μπορεί να είναι ένα «ευχαριστώ». Ένα «ευχαριστώ» μπορεί να αλλάξει ζωές. Αλλάζει τη ζωή αυτού που το ακούει και αλλάζει τη ζωή αυτού που το λέει.
So I hope that you don't wait for School Lunch Hero Day to say thank you to your lunch staff, and I hope that you remember how powerful a thank you can be. A thank you can change a life. It changes the life of the person who receives it, and it changes the life of the person who expresses it.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)