Καλησπέρα. Ονομάζομαι Τζάρετ Κροσότσκα, και είμαι συγγραφέας και εικονογράφος παιδικών βιβλίων. Χρησιμοποιώ δηλαδή τη φαντασία μου ως κύρια εργασία. Αλλά πολύ πριν η φαντασία μου γίνει το επάγγελμά μου, η φαντασία μου μου έσωσε τη ζωή.
Hello. My name is Jarrett Krosoczka, and I write and illustrate books for children for a living. So I use my imagination as my full-time job. But well before my imagination was my vocation, my imagination saved my life.
Όταν ήμουν παιδί λάτρευα να ζωγραφίζω, και ο πιο ταλαντούχος καλλιτέχνης που ήξερα ήταν η μητέρα μου, αλλά η μητέρα μου είχε εθιστεί στην ηρωίνη. Κι όταν ο γονιός σου είναι ναρκομανής, όσο κι αν προσπαθείς, σπας συνέχεια τα μούτρα σου, σα τον Τσάρλι Μπράουν, γιατί όσο κι αν θέλεις να αγαπήσεις αυτό το άτομο, όσο κι αν θέλεις να αγαπηθείς απ' αυτό το άτομο, κάθε φορά που ανοίγεις την καρδιά σου, καταλήγεις πληγωμένος. Σε όλη την παιδική μου ηλικία η μητέρα μου ήταν στη φυλακή και δεν είχα τον πατέρα μου γιατί δεν ήξερα καν το όνομά του μέχρι να τελειώσω το δημοτικό. Είχα όμως τον παππού και τη γιαγιά μου, από την πλευρά της μητέρας μου, τον Γιόζεφ και τη Σίρλευ, που με υιοθέτησαν λίγο πριν γίνω τριών χρονών και με πήραν σαν να ήμουν δικό τους παιδί, αφού είχαν ήδη μεγαλώσει πέντε παιδιά. Έτσι, δυο άνθρωποι που μεγάλωσαν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 80 ανέλαβαν ένα νέο παιδί. Ήμουν το νέο αίμα της οικογένειας, της οικογένειας Κροσότσκα, το νέο παιδί που ήρθε απ' το πουθενά.
When I was a kid, I loved to draw, and the most talented artist I knew was my mother, but my mother was addicted to heroin. And when your parent is a drug addict, it's kind of like Charlie Brown trying to kick the football, because as much as you want to love on that person, as much as you want to receive love from that person, every time you open your heart, you end up on your back. So throughout my childhood, my mother was incarcerated and I didn't have my father because I didn't even learn his first name until I was in the sixth grade. But I had my grandparents, my maternal grandparents Joseph and Shirley, who adopted me just before my third birthday and took me in as their own, after they had already raised five children. So two people who grew up in the Great Depression, there in the very, very early '80s took on a new kid. I was the Cousin Oliver of the sitcom of the Krosoczka family, the new kid who came out of nowhere.
Και θα 'θελα να πω ότι η ζωή μαζί τους ήταν εντελώς εύκολη. Κάπνιζαν ο καθένας δυο πακέτα την ημέρα, άφιλτρα, και όταν έγινα έξι χρονών, μπορούσα να παραγγέλνω Σάουθερν Κόμφορτ Μανχάταν, με πάγο, και παγάκια στην άκρη για να ξαναγεμίζεις το ποτήρι με αλκοόλ.
And I would like to say that life was totally easy with them. They each smoked two packs a day, each, nonfiltered, and by the time I was six, I could order a Southern Comfort Manhattan, dry with a twist, rocks on the side, the ice on the side so you could fit more liquor in the drink.
Αλλά με λάτρευαν. Με αγαπούσαν τόσο πολύ. Και στήριζαν τις δημιουργικές μου προσπάθειες, γιατί ο παππούς μου ήταν αυτοδημιούργητος άνθρωπος. Διηύθυνε και εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο. Η γιαγιά μου ήταν νοικοκυρά. Κι εγώ ήμουν το παιδί που λάτρευε τους Τρανσφόρμερς, τον Σνούπυ και τα Χελωνονιντζάκια, και τους χαρακτήρες για τους οποίους διάβαζα, τους ερωτευόμουν, και γινόταν φίλοι μου. Κι έτσι οι καλύτεροί μου φίλοι ήταν οι χαρακτήρες για τους οποίους διάβαζα στα βιβλία.
But they loved the hell out of me. They loved me so much. And they supported my creative efforts, because my grandfather was a self-made man. He ran and worked in a factory. My grandmother was a homemaker. But here was this kid who loved Transformers and Snoopy and the Ninja Turtles, and the characters that I read about, I fell in love with, and they became my friends. So my best friends in life were the characters I read about in books.
Πήγα στο δημοτικό σχολείο Gates Lane, στο Worcester, στη Μασαχουσέτη, και είχα υπέροχους δασκάλους εκεί, ιδιαιτέρως την κ. Άλις στην πρώτη δημοτικού. Και πραγματικά, θυμάμαι την αγάπη που έδειχνε σε εμάς τους μαθητές της.
I went to Gates Lane Elementary School in Worcester, Massachusetts, and I had wonderful teachers there, most notably in first grade Mrs. Alisch. And I just, I can just remember the love that she offered us as her students.
Όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού, συνέβη κάτι συνταρακτικό. Επισκέφτηκε το σχολείο μας ένας συγγραφέας, ο Τζακ Γάντος. Ένας συγγραφέας που είχε εκδόσει βιβλία ήρθε να μιλήσει σε εμάς για τη δουλειά του. Και έπειτα, επιστρέψαμε στην τάξη μας και ζωγραφίσαμε τη δική μας εκδοχή για το βασικό του ήρωα, τον Ρότεν Ραλφ. Και ξαφνικά, ο συγγραφέας εμφανίστηκε στην πόρτα, και τον θυμάμαι να περιφέρεται στους διαδρόμους, πηγαίνοντας από παιδί σε παιδί και κοιτάζοντας στα θρανία, χωρίς να λέει κουβέντα. Αλλά σταμάτησε δίπλα στο δικό μου θρανίο, και χτυπώντας απαλά το χέρι του στο θρανίο μου είπε: "Ωραία γάτα." (Γέλιο) Και απομακρύνθηκε. Δυο λέξεις που επηρέασαν καθοριστικά τη ζωή μου.
When I was in the third grade, a monumental event happened. An author visited our school, Jack Gantos. A published author of books came to talk to us about what he did for a living. And afterwards, we all went back to our classrooms and we drew our own renditions of his main character, Rotten Ralph. And suddenly the author appeared in our doorway, and I remember him sort of sauntering down the aisles, going from kid to kid looking at the desks, not saying a word. But he stopped next to my desk, and he tapped on my desk, and he said, "Nice cat." (Laughter) And he wandered away. Two words that made a colossal difference in my life.
Όταν ήμουν στην τρίτη δημοτικού έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, "Η κουκουβάγια που πίστευε ότι είναι ο καλύτερος πιλότος". (Γέλια) Έπρεπε να γράψουμε το δικό μας ελληνικό μύθο, τη δική μας ιστορία, οπότε έγραψα μια ιστορία για μια κουκουβάγια που προκάλεσε τον Ερμή σε αγώνα πετάγματος, και η κουκουβάγια τον εξαπάτησε, κι ο Ερμής ως έλληνας θεός, θύμωσε και αγρίεψε, και μετέτρεψε την κουκουβάγια σε φεγγάρι, οπότε η κουκουβάγια έπρεπε να ζήσει την υπόλοιπη ζωή της σα φεγγάρι ενώ έβλεπε την οικογένεια και τους φίλους της να παίζουν τα βράδια. Ουάου. (Γέλια)
When I was in the third grade, I wrote a book for the first time, "The Owl Who Thought He Was The Best Flyer." (Laughter) We had to write our own Greek myth, our own creation story, so I wrote a story about an owl who challenged Hermes to a flying race, and the owl cheated, and Hermes, being a Greek god, grew angry and bitter, and turned the owl into a moon, so the owl had to live the rest of his life as a moon while he watched his family and friends play at night. Yeah. (Laughter)
Το βιβλίο μου είχε και σελίδα ψευδότιτλου. Ανησυχούσα πολύ για τα πνευματικά μου δικαιώματα στα οκτώ μου. (Γέλια) Ήταν μια ιστορία με λέξεις και εικόνες, ακριβώς αυτό που κάνω και τώρα για να ζω, κάποιες φορές αφήνω τις λέξεις να κλέψουν την παράσταση, και κάποιες άλλες αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους να πουν την ιστορία.
My book had a title page. I was clearly worried about my intellectual property when I was eight. (Laughter) And it was a story that was told with words and pictures, exactly what I do now for a living, and I sometimes let the words have the stage on their own, and sometimes I allowed the pictures to work on their own to tell the story.
Η αγαπημένη μου σελίδα είναι "H σελίδα του συγγραφέα". (Γέλια) Έτσι έμαθα να γράφω για τον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο σε νεαρή ηλικία.
My favorite page is the "About the author" page. (Laughter) So I learned to write about myself in third person at a young age.
Λατρεύω αυτή την τελευταία φράση: "Του άρεσε να φτιάχνει αυτό το βιβλίο". Μου άρεσε να "φτιάχνω" εκείνο το βιβλίο γιατί μου άρεσε να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, και αυτό σημαίνει να γράφεις. Να γράφεις σημαίνει να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου στο χαρτί, και τρομάζω γιατί τώρα που ταξιδεύω σε πολλά σχολεία αυτό είναι άγνωστο στα παιδιά, δηλαδή ότι γράψιμο σημαίνει να χρησιμοποιείς τη φαντασία σου στο χαρτί κι είναι ζήτημα αν τους επιτρέπεται πλέον να γράφουν εντός των σχολικών ωρών. Αγαπούσα το γράψιμο τόσο πολύ που γυρνούσα στο σπίτι έβγαζα κόλλες χαρτιών τις ένωνα με συρραπτικό και γέμιζα τις λευκές σελίδες με λέξεις και εικόνες ακριβώς επειδή μου άρεσε να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου.
So I love that last sentence: "He liked making this book." And I liked making that book because I loved using my imagination, and that's what writing is. Writing is using your imagination on paper, and I do get so scared because I travel to so many schools now and that seems like such a foreign concept to kids, that writing would be using your imagination on paper, if they're allowed to even write now within the school hours. So I loved writing so much that I'd come home from school, and I would take out pieces of paper, and I would staple them together, and I would fill those blank pages with words and pictures just because I loved using my imagination.
Κι έτσι εκείνοι οι ήρωες γίνονταν φίλοι μου. Είχα ένα αυγό, μια τομάτα, ένα μαρούλι και μια κολοκύθα, που ζούσαν σε μια "ψυγειούπολη" και σε μια απ' τις περιπέτειές τους πήγαν σ' ένα στοιχειωμένο σπίτι που ήταν γεμάτο κινδύνους, όπως ένα σατανικό μπλέντερ που προσπάθησε να τους κόψει κομματάκια, μια σατανική τοστιέρα που προσπάθησε να απαγάγει τα δυο ψωμάκια του τοστ, κι ένας σατανικός φούρνος μικροκυμάτων που προσπάθησε να λιώσει το φίλο τους που ήταν ένα κομμάτι βούτυρο. (Γέλια) Έφτιαχνα και τα δικά μου κόμικς, ένας ακόμα τρόπος να λέω ιστορίες, μέσα από λέξεις και εικόνες.
And so these characters would become my friends. There was an egg, a tomato, a head of lettuce and a pumpkin, and they all lived in this refrigerator city, and in one of their adventures they went to a haunted house that was filled with so many dangers like an evil blender who tried to chop them up, an evil toaster who tried to kidnap the bread couple, and an evil microwave who tried to melt their friend who was a stick of butter. (Laughter) And I'd make my own comics too, and this was another way for me to tell stories, through words and through pictures.
Όταν ήμουν στην έκτη τάξη, οι δημόσιες δαπάνες για τα καλλιτεχνικά μειώθηκαν στα δημόσια σχολεία του Worcester. Το μάθημα καλλιτεχνικών από μια φορά την εβδομάδα έγινε δυο φορές το μήνα, μετά μια φορά το μήνα και μετά καθόλου. Ο παππούς μου, που ήταν έξυπνος άνθρωπος, κατάλαβε το πρόβλημα, γιατί γνώριζε πως αυτό ήταν το μοναδικό πράγμα που είχα. Δεν έπαιζα σπορ. Είχα την τέχνη. Κι έτσι ένα απόγευμα μπήκε στο δωμάτιό μου, κάθισε στο κρεβάτι μου και μου είπε "Τζάρετ, εσύ αποφασίζεις, αλλά αν θες μπορούμε να σε στείλουμε στα μαθήματα του Μουσείου Τεχνών του Worcester". Ενθουσιάστηκα. Κι έτσι, από την έκτη ως και το λύκειο, μία, δύο ή και τρεις φορές την εβδομάδα παρακολουθούσα μαθήματα στο Μουσείο Τεχνών και περιτριγυριζόμουν από παιδιά που τους άρεσε να ζωγραφίζουν, από παιδιά που μοιράζονταν το ίδιο πάθος.
Now when I was in sixth grade, the public funding all but eliminated the arts budgets in the Worcester public school system. I went from having art once a week to twice a month to once a month to not at all. And my grandfather, he was a wise man, and he saw that as a problem, because he knew that was, like, the one thing I had. I didn't play sports. I had art. So he walked into my room one evening, and he sat on the edge of my bed, and he said, "Jarrett, it's up to you, but if you'd like to, we'd like to send you to the classes at the Worcester Art Museum." And I was so thrilled. So from sixth through 12th grade, once, twice, sometimes three times a week, I would take classes at the art museum, and I was surrounded by other kids who loved to draw, other kids who shared a similar passion.
Η καριέρα μου στις εκδόσεις ξεκίνησε όταν σχεδίασα το εξώφυλλο του ημερολογίου της δευτέρας γυμνασίου κι αν αναρωτιέστε για τη στολή της μασκότ που σχεδίασα, ήμουν φανατικός των Bell Biv DeVoe και του MC Hammer και του Vanilla Ice εκείνο τον καιρό. (Γέλια) Ακόμα και σήμερα μπορώ να τραγουδήσω το "Ice, Ice Baby" στο καραόκε χωρίς να κοιτάζω στην οθόνη. Μη με προκαλείτε γιατί θα το κάνω.
Now my publishing career began when I designed the cover for my eighth grade yearbook, and if you're wondering about the style of dress I put our mascot in, I was really into Bell Biv DeVoe and MC Hammer and Vanilla Ice at the time. (Laughter) And to this day, I still can do karaoke to "Ice, Ice Baby" without looking at the screen. Don't tempt me, because I will do it.
Κι έτσι με στείλανε σε ιδιωτικό σχολείο, πήγα μέχρι τα οκτώ σε δημόσια σχολεία, αλλά για κάποιο λόγο ο παππούς μου ανησύχησε γιατί στο τοπικό δημόσιο λύκειο μαχαίρωσαν και σκότωσαν κάποιον, και δεν ήθελε να πάω εκεί. Ήθελε να πάω σε ιδιωτικό και με έβαλε να διαλέξω. Μπορείς να πας στο Holy Name, που είναι μεικτό ή στο St. John's, που είναι αρρένων. Πολύ έξυπνος άνθρωπος, γιατί ήξερε τι θα διάλεγα, ένιωθα σαν να αποφασίζω από μόνος μου και ήξερε ότι δε θα διάλεγα το St. John's κι έτσι πήγα στο Holy Name, όπου είχα μια δύσκολη προσαρμογή, γιατί, όπως είπα, δεν έπαιζα σπορ κι εκεί ήταν επικεντρωμένοι στα σπορ, αλλά βρήκα παρηγοριά στην τάξη καλλιτεχνικών του κ. Σιάλ. Κι εδώ αναπτύχθηκα. Δεν κρατιόμουν να πάω για μάθημα.
So I get shipped off to private school, K through eight, public schools, but for some reason my grandfather was upset that somebody at the local high school had been stabbed and killed, so he didn't want me to go there. He wanted me to go to a private school, and he gave me an option. You can go to Holy Name, which is coed, or St. John's, which is all boys. Very wise man, because he knew I would, I felt like I was making the decision on my own, and he knew I wouldn't choose St. John's, so I went to Holy Name High School, which was a tough transition because, like I said, I didn't play sports, and it was very focused on sports, but I took solace in Mr. Shilale's art room. And I just flourished here. I just couldn't wait to get to that classroom every day.
Πώς έκανα φίλους; Ζωγράφιζα καρικατούρες των δασκάλων μου -- (Γέλια) -- και τις μοίραζα. Στην τάξη των αγγλικών, στην πρώτη λυκείου, ο φίλος μου ο Τζον, που καθόταν δίπλα μου, γέλασε κάπως δυνατά. Ο κος Γκρινγουντ δε χάρηκε. (Γέλια) Είδε αμέσως ότι εγώ ήμουν η αιτία του σαματά και για πρώτη φορά στη ζωή μου αποβλήθηκα απ' την τάξη και σκέφτηκα "Ωχ, καταστράφηκα. Ο παππούς μου θα με σκοτώσει". Τότε βγήκε στο διάδρομο και μου είπε "Δώσε μου το τετράδιο". Και σκέφτηκα, "Ωχ, όχι. Νομίζει ότι είναι σημείωμα". Και πήρα τη ζωγραφιά και του την έδωσα. Μείναμε για λίγο σιωπηλοί, και μετά μου είπε "Είσαι πραγματικό ταλέντο". (Γέλια) "Είσαι πολύ καλός. Ξέρεις, η σχολική εφημερίδα χρειάζεται ένα νέο γελοιογράφο κι αυτός θα πρέπει να είσαι εσύ. Απλά σταμάτα να ζωγραφίζεις μέσα στην τάξη μου".
So how did I make friends? I drew funny pictures of my teachers -- (Laughter) -- and I passed them around. Well, in English class, in ninth grade, my friend John, who was sitting next to me, laughed a little bit too hard. Mr. Greenwood was not pleased. (Laughter) He instantly saw that I was the cause of the commotion, and for the first time in my life, I was sent to the hall, and I thought, "Oh no, I'm doomed. My grandfather's just going to kill me." And he came out to the hallway and he said, "Let me see the paper." And I thought, "Oh no. He thinks it's a note." And so I took this picture, and I handed it to him. And we sat in silence for that brief moment, and he said to me, "You're really talented." (Laughter) "You're really good. You know, the school newspaper needs a new cartoonist, and you should be the cartoonist. Just stop drawing in my class."
Κι έτσι οι γονείς μου δεν έμαθαν ποτέ για το συμβάν. Δε βρήκα το μπελά μου. Με σύστησε στην κ. Κάσευ, που διηύθυνε τη σχολική εφημερίδα κι ήμουν επί τρεισήμισι χρόνια ο γελοιογράφος της εφημερίδας του σχολείου μου, έχοντας να αντιμετωπίσω πολύ σοβαρά ζητήματα όπως ότι τα τριτάκια είναι κακά, τα πρωτάκια είναι φυτά, ο χορός αποφοίτησης είναι πανάκριβος. Δεν το πιστεύω πόσα λεφτά θες για να πας στο χορό αποφοίτησης. Έβαζα τις φωνές στο διευθυντή τότε, επίσης, έγραψα μια σειρά από ιστορίες για ένα αγόρι που το λέγανε Wesley κι ήταν άτυχος στον έρωτα κι ορκιζόμουν σε όλους πως δεν ήμουν εγώ, αλλά στα μετέπειτα χρόνια έτσι ακριβώς ήμουν κι εγώ.
So my parents never found out about it. I didn't get in trouble. I was introduced to Mrs. Casey, who ran the school newspaper, and I was for three and a half years the cartoonist for my school paper, handling such heavy issues as, seniors are mean, freshmen are nerds, the prom bill is so expensive. I can't believe how much it costs to go to the prom. And I took the headmaster to task and then I also wrote an ongoing story about a boy named Wesley who was unlucky in love, and I just swore up and down that this wasn't about me, but all these years later it was totally me.
Αλλά ήταν φοβερά, γιατί μπορούσα να γράφω αυτές τις ιστορίες, μπορούσα να σκεφτώ αυτές τις ιδέες που θα δημοσιεύονταν στη σχολική εφημερίδα και θα τις διάβαζαν άνθρωποι που δεν τους γνώριζα. Λάτρευα το γεγονός ότι μπορούσα να μοιράζομαι τις ιδέες μου μέσω της εφημερίδας.
But it was so cool because I could write these stories, I could come up with these ideas, and they'd be published in the school paper, and people who I didn't know could read them. And I loved that thought, of being able to share my ideas through the printed page.
Στα 14α γενέθλιά μου ο παππούς και η γιαγιά μου μου έδωσαν το καλύτερό μου δώρο : ένα σχεδιαστήριο, στο οποίο δουλεύω μέχρι σήμερα. Είκοσι χρόνια μετα κι ακόμα δουλεύω σ' αυτό το σχεδιαστήριο κάθε μέρα. Εκείνο το απόγευμα, στα 14α γενέθλιά μου μου χάρισαν το σχεδιαστήριο και μετά φάγαμε κινέζικο. Ήταν το πεπρωμένο μου: "Θα έχεις επιτυχίες στη δουλειά σου". Το κόλλησα επάνω αριστερά στο σχεδιαστήριο κι όπως βλέπετε, είναι ακόμα εκεί. Ποτέ δεν ζήτησα κάτι απ' τον παππού και τη γιαγιά μου. Εκτός από δύο πράγματα: Το Rusty, ένα φοβερό χάμστερ που έζησε μια μεγάλη και όμορφη ζωή όταν εγώ ήμουν στην τετάρτη δημοτικού . (Γέλια) Και μια βιντεοκάμερα. Ήθελα πολύ μια βιντεοκάμερα. Μετά από πολλά παρακάλια, τα Χριστούγεννα πήρα μια μεταχειρισμένη βιντεοκάμερα και άρχισα αμέσως να φτιάχνω τα δικά μου κινούμενα σχέδια μόνος μου και σ' όλο το λύκειο έφτιαχνα τα δικά μου κινούμενα σχέδια. Στην πρώτη λυκείου, έπεισα το δάσκαλο των αγγλικών μου να με αφήσει να κάνω τη δική μου βιβλιοπαρουσίαση πάνω στο "Μιζερι" του Στήβεν Κινγκ σαν κινούμενο σχέδιο. (Γέλια)
On my 14th birthday, my grandfather and my grandmother gave me the best birthday present ever: a drafting table that I have worked on ever since. Here I am, 20 years later, and I still work on this table every day. On the evening of my 14th birthday, I was given this table, and we had Chinese food. And this was my fortune: "You will be successful in your work." I taped it to the top left hand of my table, and as you can see, it's still there. Now I never really asked my grandparents for anything. Well, two things: Rusty, who was a great hamster and lived a great long life when I was in fourth grade. (Laughter) And a video camera. I just wanted a video camera. And after begging and pleading for Christmas, I got a second-hand video camera, and I instantly started making my own animations on my own, and all throughout high school I made my own animations. I convinced my 10th grade English teacher to allow me to do my book report on Stephen King's "Misery" as an animated short. (Laughter)
Και συνέχισα να φτιάχνω κόμικς. Συνέχισα να φτιάχνω κόμικς και στο Μουσείο Τεχνών του Worcester μου έδωσαν την καλύτερη συμβουλή που μου είχε ποτέ δώσει δάσκαλος. Ο Μαρκ Λιντς, καταπληκτικός δάσκαλος και καλός μου φίλος μέχρι και σήμερα, ήμουν 14 ή 15, μπήκα στα μισά του μαθήματος κινουμένων σχεδίων που δίδασκε κι ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που έλαμπα. Είχα ένα βιβλίο που έλεγε πώς να σχεδιάζεις κινούμενα σχέδια όπως η Μαρβέλ και έμαθα πώς να ζωγραφίζω υπερήρωες, πώς να ζωγραφίζω μια γυναίκα, πώς να ζωγραφίζω τους μυς του σώματος, όπως ακριβώς έπρεπε να είναι, αν ποτέ ζωγράφιζα τον X-Men ή το Spiderman. Ξαφνικά άσπρισε το πρόσωπό του, με κοίταξε και είπε "Ξέχνα όλα όσα έχεις μάθει". Δεν καταλάβαινα. Είπε "'Έχεις καταπληκτικό στυλ. Απόλαυσε το στυλ σου. Μη ζωγραφίζεις όπως σου υπέδειξαν να ζωγραφίζεις. Ζωγράφιζε με τον τρόπο που ζωγραφίζεις και μείνε σ' αυτόν, γιατί είσαι πραγματικά καλός".
And I kept making comics. I kept making comics, and at the Worcester Art Museum, I was given the greatest piece of advice by any educator I was ever given. Mark Lynch, he's an amazing teacher and he's still a dear friend of mine, and I was 14 or 15, and I walked into his comic book class halfway through the course, and I was so excited, I was beaming. I had this book that was how to draw comics in the Marvel way, and it taught me how to draw superheroes, how to draw a woman, how to draw muscles just the way they were supposed to be if I were to ever draw for X-Men or Spiderman. And all the color just drained from his face, and he looked at me, and he said, "Forget everything you learned." And I didn't understand. He said, "You have a great style. Celebrate your own style. Don't draw the way you're being told to draw. Draw the way you're drawing and keep at it, because you're really good."
Όταν ήμουν έφηβος ήμουν ανήσυχος, όπως κάθε έφηβος, αλλά 17 χρόνια με μια μάνα που ερχόταν κι έφευγε απ' τη ζωή μου όποτε της κάπνιζε κι έναν πατέρα ανύπαρκτο, ήμουν θυμωμένος. Στα 17 μου γνώρισα τον πατέρα μου για πρώτη φορά και τότε έμαθα πως είχα έναν αδερφό και μια αδερφή, τους οποίους δε γνώριζα. Την ημέρα που γνώρισα τον πατέρα μου για πρώτη φορά με απέρριψαν απ' τη Σχολή Σχεδίου του Rhode Island, το μοναδικό κολέγιο που ήθελα να πάω.
Now when I was a teenager, I was angsty as any teenager was, but after 17 years of having a mother who was in and out of my life like a yo-yo and a father who was faceless, I was angry. And when I was 17, I met my father for the first time, upon which I learned I had a brother and sister I had never known about. And on the day I met my father for the first time, I was rejected from the Rhode Island School of Design, my one and only choice for college.
Αλλά τότε ήταν που πήγα στο Camp Sunshine για μια εβδομάδα εθελοντισμού, δουλεύοντας με τα πιο καταπληκτικά παιδιά, παιδιά με λευχαιμία. Κι ένα παιδί, ο Έρικ, μου άλλαξε τη ζωή. Ο Έρικ δεν έζησε για να γιορτάσει τα έκτα του γενέθλια, αλλά ο Έρικ ζει μαζί μου κάθε μέρα.
But it was around this time I went to Camp Sunshine to volunteer a week and working with the most amazing kids, kids with leukemia, and this kid Eric changed my life. Eric didn't live to see his sixth birthday, and Eric lives with me every day.
Μετά από αυτή την εμπειρία, ο δάσκαλός μου στα καλλιτεχνικά, ο κ. Σιάλ, έφερε κάτι εικονογραφημένα βιβλία και σκέφτηκα "Εικονογραφημένα βιβλία για παιδιά!" κι άρχισα να γράφω βιβλία για νέους αναγνώστες στην τελευταία τάξη του λυκείου. Τελικά μπήκα στη Σχολή Σχεδίου του Rhode Island. Πήρα μεταγραφή για το RISD ως δευτεροετής φοιτητής κι εκεί παρακολούθησα όσα μαθήματα συγγραφής μπορούσα κι εκεί έγραψα μια ιστορία για έναν γιγάντιο, πορτοκαλί γυμνοσάλιαγκα που ήθελε να γίνει φίλος μ' ένα παιδί. Το παιδί τον βαριόταν. Έστειλα το βιβλίο σε ένα κάρο εκδότες και κάθε φορά το απέρριπταν, απασχολήθηκα, όμως, και στο Hole στην κατασκήνωση Wall Gang, μια φοβερή κατασκήνωση για παιδιά που πάσχουν από σοβαρές ασθένειες και τα παιδιά στην κατασκήνωση διάβαζαν τις ιστορίες μου και τους τις διάβαζα κι εγώ και είδα ότι η δουλειά μου είχε ανταπόκριση.
So after this experience, my art teacher, Mr. Shilale, he brought in these picture books, and I thought, "Picture books for kids!" and I started writing books for young readers when I was a senior in high school. Well, I eventually got to the Rhode Island School of Design. I transferred to RISD as a sophomore, and it was there that I took every course that I could on writing, and it was there that I wrote a story about a giant orange slug who wanted to be friends with this kid. The kid had no patience for him. And I sent this book out to a dozen publishers and it was rejected every single time, but I was also involved with the Hole in the Wall Gang Camp, an amazing camp for kids with all sorts of critical illnesses, and it's those kids at the camp that read my stories, and I read to them, and I saw that they responded to my work.
Αποφοίτησα από το RISD. Ο παππούς και η γιαγιά μου ήταν πολύ περήφανοι, μετακόμισα στη Βοστόνη και άνοιξα μαγαζί. Άνοιξα ένα εργαστήριο και προσπάθησα να εκδόσω τα έργα μου. Έστελνα τα βιβλία μου. Έστελνα εκατοντάδες κάρτες σε συντάκτες και καλλιτεχνικούς διευθυντές, αλλά δεν είχα καμία απόκριση. Ο παππούς μου, μου τηλεφωνούσε κάθε εβδομάδα και με ρώταγε "Τζάρετ πώς τα πας; Έχεις δουλειά;". Είχε επενδύσει πολλά λεφτά για τις σπουδές μου. Του έλεγα "Ναι, έχω. Γράφω και εικονογραφώ βιβλία για παιδιά". Μου έλεγε "Ποιός σε πληρώνει γι' αυτό;" Και του ΄λεγα "Κανένας, κανένας, κανένας ακόμα. Αλλά ξέρω ότι θα συμβεί".
I graduated from RISD. My grandparents were very proud, and I moved to Boston, and I set up shop. I set up a studio and I tried to get published. I would send out my books. I would send out hundreds of postcards to editors and art directors, but they would go unanswered. And my grandfather would call me every week, and he would say, "Jarrett, how's it going? Do you have a job yet?" Because he had just invested a significant amount of money in my college education. And I said, "Yes, I have a job. I write and illustrate children's books." And he said, "Well, who pays you for that?" And I said, "No one, no one, no one just yet. But I know it's going to happen."
Δούλευα τα σαββατοκύριακα στο πρόγραμμα του Hole in the Wall για να βγάλω κάποια έξτρα λεφτά, καθώς προσπαθούσα να σταθώ στα πόδια μου κι αυτό το παιδί, που ήταν το "υπέρτατο" παιδί, άρχισα να το φωνάζω "Monkey Boy" και πήγα σπίτι κι έγραψα ένα βιβλίο που λεγόταν "Good Night, Monkey Boy". Έστειλα την τελευταία παρτίδα κάρτες. Κι έλαβα ένα μέιλ από ένα συντάκτη στο Random House με θέμα "Ωραία δουλειά!", θαυμαστικό.
Now, I used to work the weekends at the Hole in the Wall off-season programming to make some extra money as I was trying to get my feet off the ground, and this kid who was just this really hyper kid, I started calling him "Monkey Boy," and I went home and wrote a book called "Good Night, Monkey Boy." And I sent out one last batch of postcards. And I received an email from an editor at Random House with a subject line, "Nice work!" Exclamation point.
"Αγαπητέ Τζάρετ, έλαβα την κάρτα σου. Μου άρεσε το έργο σου κι επισκέφθηκα την ιστοσελίδα σου, αναρωτιέμαι αν προσπάθησες ποτέ να γράψεις μια δική σου ιστορία, γιατί πραγματικά μου αρέσουν τα έργα σου και θα τους ταίριαζαν κάποιες ιστορίες. Αν ποτέ βρεθείς στη Νέα Υόρκη ενημέρωσέ με". Αυτό ήταν από ένα συντάκτη των εκδόσεων Random House Children's Books.
"Dear Jarrett, I received your postcard. I liked your art, so I went to your website and I'm wondering if you ever tried writing any of your own stories, because I really like your art and it looks like there are some stories that go with them. Please let me know if you're ever in New York City." And this was from an editor at Random House Children's Books.
Κι έτσι την επόμενη εβδομάδα "έτυχε" να βρεθώ στη Νέα Υόρκη. (Γέλια) Συναντήθηκα με το συντάκτη κι έφυγα απ' τη Νέα Υόρκη με συμβόλαιο για το πρώτο μου βιβλίο "Good Night, Monkey Boy" που εκδόθηκε στις 12 Ιουνίου του 2001.
So the next week I "happened" to be in New York. (Laughter) And I met with this editor, and I left New York for a contract for my first book, "Good Night, Monkey Boy," which was published on June 12, 2001.
Η τοπική εφημερίδα πανηγύρισε το γεγονός. Στο τοπικό βιβλιοπωλείο έγινε χαμός. Ξεπούλησαν όλα τους τα βιβλία. Ο φίλος μου το περιέγραψε ως ολονυκτία, αλλά χαρούμενη, γιατί όλοι όσοι ήξερα κάθονταν στη σειρά για να με δουν, δεν ήμουν, όμως, νεκρός. Απλώς υπέγραφα βιβλία. Ο παππούς κι η γιαγιά μου κάθονταν στη μέση. Ήταν πανευτυχείς. Αισθάνονταν μεγάλη υπερηφάνεια. Ήταν εκεί η κ.Άλις, ο κ.Σιάλ, η κ. Κάσευ. Η κ. Άλις σταμάτησε μπροστά απ' τη σειρά και είπε "Εγώ του έμαθα να διαβάζει". (Γέλια)
And my local paper celebrated the news. The local bookstore made a big deal of it. They sold out of all of their books. My friend described it as a wake, but happy, because everyone I ever knew was there in line to see me, but I wasn't dead. I was just signing books. My grandparents, they were in the middle of it. They were so happy. They couldn't have been more proud. Mrs. Alisch was there. Mr. Shilale was there. Mrs. Casey was there. Mrs. Alisch cut in front of the line and said, "I taught him how to read." (Laughter)
Τότε συνέβη κάτι που μου άλλαξε τη ζωή. Έλαβα το πρώτο σημαντικό μέιλ από θαυμαστή μου, ήταν ένα παιδί που αγαπούσε το Monkey Boy τόσο πολύ που ήθελε μια τούρτα γενεθλίων με το Monkey Boy. Για ένα παιδί δύο χρονών αυτό είναι κάτι σαν τατουάζ. (Γέλια) Καταλαβαίνετε; Έχεις μόνο μια τούρτα το χρόνο. Και για το παιδί αυτό ήταν μόνο η δεύτερη τούρτα του. Έλαβα αυτή τη φωτογραφία και σκέφτηκα "Αυτή η φωτογραφία θα αποτυπωθεί στο μυαλό του για όλη του τη ζωή. Θα έχει αυτή τη φωτογραφία για πάντα στα οικογενειακά του άλμπουμ".
And then something happened that changed my life. I got my first piece of significant fan mail, where this kid loved Monkey Boy so much that he wanted to have a Monkey Boy birthday cake. For a two-year-old, that is like a tattoo. (Laughter) You know? You only get one birthday per year. And for him, it's only his second. And I got this picture, and I thought, "This picture is going to live within his consciousness for his entire life. He will forever have this photo in his family photo albums."
Έτσι, από εκείνη τη στιγμή, αυτή η φωτογραφία βρίσκεται καδραρισμένη μπροστά μου, ενώ δουλεύω τα βιβλία μου.
So that photo, since that moment, is framed in front of me while I've worked on all of my books.
Έχω εκδόσει 10 εικονογραφημένα βιβλία. Το "Punk Farm", το "Baghead", το "Ollie the Purple Elephant". Μόλις ολοκλήρωσα το ένατο βιβλίο για τη σειρά "Lunch Lady", που είναι ένα μυθιστόρημα σε επεισόδια κινουμένων σχεδίων για μια κυρία που σερβίρει καφέ και πολεμάει το έγκλημα. Αναμένω την κυκλοφορία ενός παιδικού βιβλίου με εικόνες και κείμενα που λέγεται "Platypus Police Squad: The Frog Who Croaked". Ταξιδεύω ανά την επικράτεια σε αμέτρητα σχολεία, λέγοντας στα παιδιά πως ζωγραφίζουν καταπληκτικές γάτες.
I have 10 picture books out. "Punk Farm," "Baghead," "Ollie the Purple Elephant." I just finished the ninth book in the "Lunch Lady" series, which is a graphic novel series about a lunch lady who fights crime. I'm expecting the release of a chapter book called "Platypus Police Squad: The Frog Who Croaked." And I travel the country visiting countless schools, letting lots of kids know that they draw great cats.
Συναντάω παιδιά με κουκούλες. Οι κυρίες που σερβίρουν καφέ μου φέρονται άψογα. Είμαι πια γνωστός γιατί τα παιδιά με έκαναν γνωστό. Η σειρά "Lunch Lady" έχει κερδίσει δύο φορές το βραβείο "Children's Choice Book of the Year" στην κατηγορία της τρίτης ή τέταρτης τάξης δημοτικού και οι νικητές παρουσιάστηκαν σε μια γιγαντοοθόνη στην Times Square. Το "Punk Farm" και το "Lunch Lady" πρόκειται να γίνουν ταινίες, δηλαδή είμαι και παραγωγός κινηματογράφου, πράγμα που πραγματικά πιστεύω ότι οφείλεται σε εκείνη τη βιντεοκάμερα που μου έδωσαν στην τρίτη γυμνασίου. Είδα ανθρώπους να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους με θέμα το "Punk Farm", ανθρώπους να ντύνονται τις απόκριες σαν "Punk Farm", ένα παιδικό δωμάτιο σαν "Punk Farm", γεγονός που με ανησυχεί για τη μελλοντική πορεία αυτού του παιδιού.
And I meet Bagheads. Lunch ladies treat me really well. And I got to see my name in lights because kids put my name in lights. Twice now, the "Lunch Lady" series has won the Children's Choice Book of the Year in the third or fourth grade category, and those winners were displayed on a jumbotron screen in Times Square. "Punk Farm" and "Lunch Lady" are in development to be movies, so I am a movie producer and I really do think, thanks to that video camera I was given in ninth grade. I've seen people have "Punk Farm" birthday parties, people have dressed up as "Punk Farm" for Halloween, a "Punk Farm" baby room, which makes me a little nervous for the child's well-being in the long term.
Παίρνω τα πιο φανταστικά μέιλ από θαυμαστές κι αναλαμβάνω τα πιο φανταστικά πρότζεκτ, η σπουδαιότερη στιγμή για μένα ήταν τις περσινές απόκριες. Χτύπησε η πόρτα κι ήταν ένας μασκαράς ντυμένος σαν ήρωάς μου. Ήταν φανταστικό.
And I get the most amazing fan mail, and I get the most amazing projects, and the biggest moment for me came last Halloween. The doorbell rang and it was a trick-or-treater dressed as my character. It was so cool.
Ο παππούς κι η γιαγιά μου δε ζούνε πια και για να τους τιμήσω, ξεκίνησα μια υποτροφία στο Μουσείο Τεχνών του Worcester για παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα και οι κηδεμόνες τους δεν μπορούν να πληρώσουν τα μαθήματα. Παρουσίασαν τα 10 πρώτα χρόνια της δουλειάς μου και ξέρετε ποιος ήταν στη γιορτή; Η κ. Άλις.
Now my grandparents are no longer living, so to honor them, I started a scholarship at the Worcester Art Museum for kids who are in difficult situations but whose caretakers can't afford the classes. And it displayed the work from my first 10 years of publishing, and you know who was there to celebrate? Mrs. Alisch.
Της είπα "κ. Άλις, τι κάνετε;"
I said, "Mrs. Alisch, how are you?"
Και μου απάντησε "Είμαι εδώ". (Γέλια)
And she responded with, "I'm here." (Laughter)
Πράγματι. Είστε ζωντανή κι αυτό αρκεί για την ώρα.
That's true. You are alive, and that's pretty good right now.
Όμως, το σπουδαιότερο για μένα, η πιο σημαντική μου δουλειά αυτή τη στιγμή είναι ότι είμαι πατέρας, έχω δυο πανέμορφες κόρες και σκοπός μου είναι να τους μεταδώσω έμπνευση μέσα απ' τα βιβλία που βρίσκονται σε κάθε γωνιά του σπιτιού μας, τις τοιχογραφίες που ζωγράφισα στα δωμάτιά τους τις ήσυχες στιγμές που βρίσκεις για να δημιουργήσεις, ζωγραφίζοντας φατσούλες στο πλακόστρωτο της αυλής, αφήνοντάς τες να καθίσουν στο ίδιο ακριβώς γραφείο που κάθομαι τα τελευταία 20 χρόνια. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So the biggest moment for me, though, my most important job now is I am a dad myself, and I have two beautiful daughters, and my goal is to surround them by inspiration, by the books that are in every single room of our house to the murals I painted in their rooms to the moments for creativity where you find, in quiet times, by making faces on the patio to letting her sit in the very desk that I've sat in for the past 20 years. Thank you. (Applause)