I was born in Switzerland and raised in Ghana, West Africa. Ghana felt safe to me as a child. I was free, I was happy. The early 70s marked a time of musical and artistic excellence in Ghana. But then by the end of the decade, the country had fallen back into political instability and mismanagement.
M-am născut în Elveţia şi am crescut în Ghana, Africa de vest. Ghana mi s-a părut un loc sigur în copilărie. Eram liber, eram fericit. Începutul anilor 70 a marcat o perioadă de înflorire muzicală şi artistică în Ghana. Dar apoi, până la sfârşitul decadei, ţara a recăzut în instabilitate politică şi management defectuos.
In 1979, I witnessed my first military coup. We the children had gathered at a friend's house. It was a dimly lit shack. There was a beaten up black and white television flickering in the background, and a former head of state and general was being blindfolded and tied to the pole. The firing squad aimed, fired -- the general was dead. Now this was being broadcast live. And shortly after, we left the country, and we returned to Switzerland.
În 1979, am asistat la prima lovitură de stat militară. Noi, copiii, ne-am adunat în casa unui prieten. Era o baracă slab luminată. Înăuntru era un televizor alb negru pâlpâind în fundal, iar un fost şef de stat şi general era legat la ochi şi înlănţuit de stâlp. Echipa de intervenţie a ţintit, a tras - generalul murise. Acest eveniment era transmis în direct. Şi la scurt timp după, am părăsit ţara şi ne-am întors în Elveţia.
Now Europe came as a shock to me, and I think I started feeling the need to shed my skin in order to fit in. I wanted to blend in like a chameleon. I think it was a tactic of survival. And it worked, or so I believed.
Am fost şocat de Europa, şi se pare că am început să simt nevoia să-mi schimb pielea pentru a mă integra. Vroiam să mă adaptez, ca un cameleon. Cred că a fost o tactică de supravieţuire. Şi a avut rezultat, sau asta am crezut eu.
So here I was in 2008 wondering where I was in my life. And I felt I was being typecast as an actor. I was always playing the exotic African. I was playing the violent African, the African terrorist. And I was thinking, how many terrorists could I possibly play before turning into one myself? And I had become ashamed of the other, the African in me. And fortunately I decided in 2008 to return to Ghana, after 28 years of absence. I wanted to document on film the 2008 presidential elections. And there, I started by searching for the footprints in my childhood. And before I even knew it, I was suddenly on a stage surrounded by thousands of cheering people during a political rally.
Deci, în 2008, am fost în situaţia de a mă întreba în ce punct ajunsesem din viaţa mea. Şi am simţit că primeam aceleaşi roluri ca actor. Jucam mereu rolul africanului exotic. Jucam rolul africanului violent, africanului terorist. Şi mă gândeam, câţi terorişti aş mai putea să interpretez până să mă transform într-unul? Şi a început să-mi fie ruşine de celălalt, de africanul din mine. Din fericire, am decis în 2008 să mă întorc în Ghana, după 28 de ani de absenţă. Am vrut să fac un documentar al alegerilor prezidenţiale din 2008. Şi acolo, am început prin a căuta urmele copilăriei mele. Şi, înainte de a realiza ce se petrece m-am regăsit, dintr-o dată pe scenă înconjurat de mii de oameni entuziaşti în timpul unei reuniuni politice.
And I realized that, when I'd left the country, free and fair elections in a democratic environment were a dream. And now that I'd returned, that dream had become reality, though a fragile reality. And I was thinking, was Ghana searching for its identity like I was looking for my identity? Was what was happening in Ghana a metaphor for what was happening in me? And it was as if through the standards of my Western life, I hadn't lived up to my full potential. I mean, nor had Ghana, even though we had been trying very hard.
Şi mi-am dat seama că, atunci când părăsiem ţara, alegerile corecte şi libere într-un mediu democratic erau un vis. Iar acum când m-am întors, visul acela devenise realitate, deşi o realitate fragilă. Şi mă gândeam, îşi căuta Ghana identitatea la fel cum mi-o căutam şi eu? Era ceea ce se întâmpla în Ghana o metaforă pentru ceea ce mi se întâmpla mie? Şi simţeam că respectând standardele vieţii mele occidentale nu îmi atinsesem potenţialul maxim. De altfel, nici Ghana, deşi încercasem din răsputeri.
Now in 1957, Ghana was the first sub-Saharan country to gain its independence. In the late 50s, Ghana and Singapore had the same GDP. I mean, today, Singapore is a First World country and Ghana is not. But maybe it was time to prove to myself, yes, it's important to understand the past, it is important to look at it in a different light, but maybe we should look at the strengths in our own culture and build on those foundations in the present.
În 1957, Ghana a fost prima ţară sub-sahariană care şi-a câştigat independenţa. La sfârşitul anilor 50, Ghana şi Singapore aveau acelaşi PIB. Actualmente, Singapore este unul dintre statele cele mai dezvoltate din lume iar Ghana nu. Dar poate venise timpul să-mi dovedesc că da, e important să înţelegem trecutul, este important să-l privim dintr-o perspectivă diferită, dar poate ar trebui să privim punctele forte ale culturii noastre şi pe acestea să punem bazele prezentului.
So here I was, December 7th, 2008. The polling stations opened to the voters at 7:00 AM, but voters, eager to take their own political fate into their hands, were starting to line up at 4:00 AM in the morning. And they had traveled from near, they had traveled from far, because they wanted to make their voices heard. And I asked one of the voters, I said, "Whom are you going to vote for?" And he said, "I'm sorry, I can't tell you." He said that his vote was in his heart. And I understood, this was their election, and they weren't going to let anyone take it away from them.
Deci, iată-mă, la 7 decembrie 2008. Secţiile de votare s-au deschis votanţilor la 7 dimineaţa, dar votanţii, nerăbdători să-şi ia în mâini soarta politică, au început să sosească la 4 dimineaţa. Şi veniseră din apropiere, veniseră de departe, pentru că au dorit să-şi facă vocea auzită. Şi l-am întrebat pe unul din votanţi, i-am spus: "Pentru cine veţi vota?" Iar el mi-a spus, "Regret, dar nu pot să vă spun." Mi-a spus că votul se afla în inima sa. Şi am înţeles că acestea erau alegerile lor, şi nu vor lăsa pe nimeni să le fure.
Now the first round of the voting didn't bring forth a clear winner -- so nobody had achieved the absolute majority -- so voting went into a second round three weeks later. The candidates were back on the road; they were campaigning. The rhetoric of the candidates, of course, changed. The heat was on. And then the cliche came to haunt us. There were claims of intimidation at the polling stations, of ballot boxes being stolen. Inflated results started coming in and the mob was starting to get out of control. We witnessed the eruption of violence in the streets. People were being beaten brutally. The army started firing their guns. People were scrambling. It was complete chaos. And my heart sank, because I thought, here we are again. Here is another proof that the African is not capable of governing himself. And not only that, I am documenting it -- documenting my own cultural shortcomings.
Primul tur nu a oferit nimănui o victorie clară - aşadar, nimeni nu a obţinut majoritatea absolută - deci alegerile au intrat în al doilea tur, trei săptămâni mai târziu. Candidaţii erau din nou pe drumuri; erau în campanie electorală. Discursul candidaţilor desigur că s-a schimbat. Tensiunea a crescut. Iar apoi clişeul a început să ne bântuie. Existau plângeri de intimidare la secţiile de votare, de furt a urnelor de vot. Au început să apară exagerări ale rezultatelor şi populaţia a început să-şi piardă controlul. Am fost martorii dezlănţuirii violenţei pe străzi. Oamenii erau bătuţi cu brutalitate. Armata a deschis focul. Oamenii fugeau dintr-o parte în alta. A fost un haos total. Şi inima mea s-a întristat, pentru că, m-am gândit, am revenit. Iată o altă dovadă că poporul african este incapabil de autoguvernare. Şi nu doar atât, fac şi un documentar pe tema asta - fac un documentar despre propriile mele defecte culturale.
So when the echo of the gunshots had lingered, it was soon drowned by the chanting of the mob, and I didn't believe what I was hearing. They were chanting, "We want peace. We want peace." And I realized it had to come from the people. After all, they decide, and they did. So the sounds that were before distorted and loud, were suddenly a melody. The sounds of the voices were harmonious. So it could happen. A democracy could be upheld peacefully. It could be, by the will of the masses who were now urgently pressing with all their heart and all their will for peace.
Aşa că, atunci când ecoul armelor mai persista, a fost curând acoperit de zgomotele mulţimii, şi nu-mi venea să cred ce auzeam. Oamenii strigau, "Vrem pace. Vrem pace." Şi mi-am dat seama că depindea de oameni. La urma urmei, ei decideau, şi asta au făcut. Aşa că, sunetele care înainte fuseseră confuze şi zgomotoase, au devenit dintr-o dată melodioase. Sunetele vocilor erau armonioase. Deci, era posibil. O democraţie poate fi susţinută în mod paşnic. Este posibil prin voinţa maselor care acum făceau presiuni imediate cu tot sufletul şi toată dorinţa lor pentru pace.
Now here's an interesting comparison. We in the West, we preach the values, the golden light of democracy, that we are the shining example of how it's done. But when it comes down to it, Ghana found itself in the same place in which the U.S. election stalled in the 2000 presidential elections -- Bush versus Gore. But instead of the unwillingness of the candidates to allow the system to proceed and the people to decide, Ghana honored democracy and its people. It didn't leave it up to the Supreme Court to decide; the people did.
Iată acum o comparaţie interesantă. Noi occidentalii, predicăm valorile, esenţa democraţiei, aceea că suntem exemplele sclipitoare a cum ar trebui ea să fie. Dar, în final, Ghana s-a găsit în aceeaşi situaţie în care s-au blocat şi scrutinurile din S.U.A. la alegerile prezidenţiale din 2000 - Bush versus Gore. Dar, în loc de refuzul candidaţilor de a permite sistemului să acţioneze şi oamenilor să decidă, Ghana a adus un omagiu democraţiei şi cetăţenilor ei. Nu a lăsat decizia la latitudinea Curţii Supreme; poporul a decis.
Now the second round of voting did not bring forth a clear winner either. I mean, it was so incredibly close. The electoral commissioner declared, with the consent of the parties, to run an unprecedented second re-run. So the people went back to the polls to determine their own president, not the legal system. And guess what, it worked. The defeated candidate gave up power and made way for Ghana to move into a new democratic cycle. I mean, at the absolute time for the absolute need of democracy, they did not abuse their power. The belief in true democracy and in the people runs deep, proving that the African is capable of governing himself.
Nici în al doilea tur de scrutin nu s-a conturat o victorie clară a unuia dintre candidaţi. Adică, finalul fusese aproape. Comisarul electoral a declarat, cu consimţământul partidelor, să organizeze, fără precedent, o a doua repetare. Astfel oamenii s-au întors la secţiile de votare pentru a-şi alege preşedintele, nu cadrul legal. Şi, ghiciţi ce s-a întâmplat, a mers. Candidatul înfrânt a renunţat la putere permiţându-i Ghanei să se îndrepte spre un nou ciclu democratic. Adică, în momentul crucial, pentru nevoia crucială de democraţie, nu au abuzat de puterea lor. Încrederea în adevărata democraţie şi în oameni este profundă, dovedind că poporul african este capabil de autoguvernare.
Now the uphill battle for Ghana and for Africa is not over, but I have proof that the other side of democracy exists, and that we must not take it for granted. Now I have learned that my place is not just in the West or in Africa, and I'm still searching for my identity, but I saw Ghana create democracy better. Ghana taught me to look at people differently and to look at myself differently. And yes, we Africans can.
Lupta pentru dezvoltare a Ghanei şi a Africii nu a luat sfârşit, dar am dovada că cealaltă latură a democraţiei există, şi că nu trebuie să o minimalizăm. Am învăţat că locul meu nu este numai în Africa de Vest, şi îmi caut încă identitatea, dar am văzut Ghana creând democraţia mai bine. Ghana m-a învăţat să privesc altfel oamenii şi să mă privesc altfel. Şi da, noi africanii putem.
Thank you.
Vă mulţumesc.
(Applause)
(Aplauze)