If I could reveal anything that is hidden from us, at least in modern cultures, it would be to reveal something that we've forgotten, that we used to know as well as we knew our own names. And that is that we live in a competent universe, that we are part of a brilliant planet, and that we are surrounded by genius.
Als ik iets zou mogen onthullen dat voor ons verborgen is, ten minste in de moderne beschaving, dan zou ik iets onthullen dat we zijn vergeten, dat we daarvoor wel wisten net zo goed als onze eigen namen. En dat is dat we ons bevinden in een gewiekst universum, dat we onderdeel zijn van een briljante planeet. En dat we omgeven worden door genialiteit.
Biomimicry is a new discipline that tries to learn from those geniuses, and take advice from them, design advice. That's where I live, and it's my university as well. I'm surrounded by genius. I cannot help but remember the organisms and the ecosystems that know how to live here gracefully on this planet. This is what I would tell you to remember if you ever forget this again. Remember this. This is what happens every year. This is what keeps its promise. While we're doing bailouts, this is what happened. Spring.
Biomimicry is een nieuwe discipline die probeert te leren van deze genieën, en er advies van krijgt, ontwerpadvies. Hier woon ik. En dat is tevens mijn universiteit. Ik ben omgeven door genialiteit. Ik kan niet anders dan de organismen onthouden en de ecosystemen die op elegante wijze weten te leven op deze planeet. Het volgende wil ik jullie vragen te onthouden, mocht je dit ooit weer vergeten. Onthoud dit. Dit is wat ieder jaar weer gebeurt. Dit is wat zijn belofte waarmaakt. Terwijl wij banken aan het redden waren, gebeurde er dit. Lente.
Imagine designing spring. Imagine that orchestration. You think TED is hard to organize. (Laughter) Right? Imagine, and if you haven't done this in a while, do. Imagine the timing, the coordination, all without top-down laws, or policies, or climate change protocols. This happens every year. There is lots of showing off. There is lots of love in the air. There's lots of grand openings. And the organisms, I promise you, have all of their priorities in order.
Stel je voor: het ontwerpen van de lente. Verbeeld je dat samenspel. En dan vinden jullie het organiseren van TED uitdagend. (Gelach) Toch? Stel het je eens voor, ook als je dat al lange tijd niet gedaan hebt. Verbeeld je de timing, de coördinatie, alles zonder wetten van bovenaf, zonder vast beleid, of procedures van klimaatverandering. Dit gebeurt elk jaar weer. Er is veel uiterlijk vertoon. Er hangt veel liefde in de lucht. Er zijn veel grootse openingen. En de organismen, kan ik je verzekeren, hebben al hun prioriteiten op een rijtje.
I have this neighbor that keeps me in touch with this, because he's living, usually on his back, looking up at those grasses. And one time he came up to me -- he was about seven or eight years old -- he came up to me. And there was a wasp's nest that I had let grow in my yard, right outside my door. And most people knock them down when they're small. But it was fascinating to me, because I was looking at this sort of fine Italian end papers. And he came up to me and he knocked. He would come every day with something to show me. And like, knock like a woodpecker on my door until I opened it up. And he asked me how I had made the house for those wasps, because he had never seen one this big. And I told him, "You know, Cody, the wasps actually made that." And we looked at it together. And I could see why he thought, you know -- it was so beautifully done. It was so architectural. It was so precise.
Mijn buurjongen houdt me alert voor dit alles Want hij ligt, meestal op zijn rug, op te kijken naar die grassen. Hij kwam eens naar me toe, een jaar of zeven, acht was hij toen hij kwam. Er zat een wespennest, dat had ik laten groeien in mijn tuin, net buiten mijn deur. De meeste mensen breken ze af als ze nog klein zijn. Maar het fascineerde mij. Omdat ik er naar keek als een soort fijne Italiaanse boekomslag. Hij kwam naar me toe en klopte. Hij kwam elke dag om me iets te laten zien. Als een specht klopte hij op mijn deur tot ik opendeed. En hij vroeg me hoe ik dat huis voor die wespen gemaakt had. Hij had nog nooit zo'n grote gezien. Ik zei: "Weet je, Cody, het zijn de wespen zelf die dat gedaan hebben." En we keken er samen naar. Ik kon zien wat hij dacht, weet je, het was zo mooi gemaakt. Het was zo architectonisch. Zo precies.
But it occurred to me, how in his small life had he already believed the myth that if something was that well done, that we must have done it. How did he not know -- it's what we've all forgotten -- that we're not the first ones to build. We're not the first ones to process cellulose. We're not the first ones to make paper. We're not the first ones to try to optimize packing space, or to waterproof, or to try to heat and cool a structure. We're not the first ones to build houses for our young.
Het viel me op, dat in zijn jonge leven hij al geloofde in de mythe dat als iets goed gelukt was, dat wij het dan gemaakt moeten hebben. Wat hij niet wist, is wat we allemaal vergeten zijn, dat wij niet de eersten zijn die bouwen. We zijn niet de eersten die cellulose verwerken. We zijn niet de eersten die papier maken. We zijn niet de eersten die proberen ruimtegebruik te optimaliseren, iets waterdicht te maken, of om een gebouw te verwarmen en te koelen. We zijn niet de eersten die een huis bouwen voor hun jongen.
What's happening now, in this field called biomimicry, is that people are beginning to remember that organisms, other organisms, the rest of the natural world, are doing things very similar to what we need to do. But in fact they are doing them in a way that have allowed them to live gracefully on this planet for billions of years. So these people, biomimics, are nature's apprentices. And they're focusing on function. What I'd like to do is show you a few of the things that they're learning. They have asked themselves, "What if, every time I started to invent something, I asked, 'How would nature solve this?'"
Wat op dit moment aan de gang is, in wat we noemen biomimicry, is dat mensen zich beginnen te herinneren dat organismen, andere organismen, de rest van de natuur, dingen op ongeveer dezelfde manier aanpakken als wij dat doen. Maar eigenlijk doen zij dat op een manier die hen in staat heeft gesteld om gracieus te leven op deze planeet, al miljarden jaren lang. Deze mensen, de biomimics, zijn dus de leerlingen van de natuur. Zij focussen op functie. Ik wil nu graag een aantal dingen laten zien die zij aan het leren zijn. Ze hebben zichzelf afgevraagd: "Wat als, iedere keer als ik iets uitgevonden heb, ik zou vragen, 'Hoe zou de natuur dit opgelost hebben?'"
And here is what they're learning. This is an amazing picture from a Czech photographer named Jack Hedley. This is a story about an engineer at J.R. West. They're the people who make the bullet train. It was called the bullet train because it was rounded in front, but every time it went into a tunnel it would build up a pressure wave, and then it would create like a sonic boom when it exited. So the engineer's boss said, "Find a way to quiet this train."
En dit is wat ze aan het leren zijn. Dit is een prachtge foto van de Tsjechische fotograaf Jack Hedley. Het verhaal gaat over een ingenieur van JR West. Van de mensen achter de kogeltrein. Die heet de kogeltrein omdat hij rond is aan de voorkant. Maar iedere keer dat de trein door een tunnel ging werd een drukgolf opgebouwd. Wat leidde to een geluidsexplosie bij de uitgang De chef van de ingenieur droeg hem op: "Bedenk een manier om deze trein stil te krijgen."
He happened to be a birder. He went to the equivalent of an Audubon Society meeting. And he studied -- there was a film about king fishers. And he thought to himself, "They go from one density of medium, the air, into another density of medium, water, without a splash. Look at this picture. Without a splash, so they can see the fish. And he thought, "What if we do this?" Quieted the train. Made it go 10 percent faster on 15 percent less electricity.
Het toeval wil dat hij vogelaar is. Hij ging naar een bijeenkomst van de vogelbescherming. Hij studeerde, er was daar een film over ijsvogels. En hij dacht bij zichzelf: "Zij gaan van het ene medium, lucht, over in het andere medium, water, zonder te spetteren." Kijk naar deze afbeelding. Zonder een spetter, zodat ze de vis kunnen blijven zien. En hij dacht: "Wat als wij dit ook doen?" Het maakt de trein stil. Maakt hem 10 procent sneller, met 15 procent minder electriciteit.
How does nature repel bacteria? We're not the first ones to have to protect ourselves from some bacteria. Turns out that -- this is a Galapagos Shark. It has no bacteria on its surface, no fouling on its surface, no barnacles. And it's not because it goes fast. It actually basks. It's a slow-moving shark. So how does it keep its body free of bacteria build-up? It doesn't do it with a chemical. It does it, it turns out, with the same denticles that you had on Speedo bathing suits, that broke all those records in the Olympics,
Wat doet de natuur om bacteriën af te weren? Wij zijn niet de eersten die onszelf moeten beschermen tegen bacteriën. Het blijkt dat -- dit is de Galapagoshaai. Hij heeft geen bacteriën op zijn huid, geen vervuiling, geen oneffenheden. En dat is niet omdat ze zo snel zijn. Integendeel, ze zijn sloom. Het is een traag bewegende haai. Hoe houden ze dan hun lichaam vrij van aangroei van bacteriën? Ze doen het niet met chemicaliën. Maar, zo is gebleken, met het soort uitsteekels die ze ook hadden op de Speedo zwempakken die alle records verbraken tijdens de Olympische spelen.
but it's a particular kind of pattern. And that pattern, the architecture of that pattern on its skin denticles keep bacteria from being able to land and adhere. There is a company called Sharklet Technologies that's now putting this on the surfaces in hospitals to keep bacteria from landing, which is better than dousing it with anti-bacterials or harsh cleansers that many, many organisms are now becoming drug resistant. Hospital-acquired infections are now killing more people every year in the United States than die from AIDS or cancer or car accidents combined -- about 100,000.
Het is een eigenaardig patroon. En die rangschikking, de vormgeving van het patroon op de huiduitsteeksels voorkomt dat bacteriën kunnen landen en blijven plakken. Een bedrijf met de naam Sharklet Technologies is bezig met het plaatsen ervan op oppervlakken in ziekenhuizen om te voorkomen dat bacteriën zich aanhechten. Wat beter is dan overspoelen met chemicaliën of irriterend schoonmaakmiddel waartegen een hele hoop bacteriën langzaam resistent worden. Ziekenhuisinfecties kosten ieder jaar aan meer mensen het leven, in de VS, dan AIDS, kanker en auto-ongevallen bij elkaar, ongeveer 100.000.
This is a little critter that's in the Namibian desert. It has no fresh water that it's able to drink, but it drinks water out of fog. It's got bumps on the back of its wing covers. And those bumps act like a magnet for water. They have water-loving tips, and waxy sides. And the fog comes in and it builds up on the tips. And it goes down the sides and goes into the critter's mouth. There is actually a scientist here at Oxford who studied this, Andrew Parker. And now kinetic and architectural firms like Grimshaw are starting to look at this as a way of coating buildings so that they gather water from the fog. 10 times better than our fog-catching nets.
Dit is een klein beestje in de woestijn van Namibië. Het heeft geen vers water om te drinken. Maar het drinkt water uit nevel. Het heeft bobbeltjes op de uiteinden van zijn vleugels. En die bobbels werken als een magneet voor water. Ze hebben wateraantrekkende punten en gladde zijkanten. De nevel slaat neer op de punten. En glijdt langs de zijkanten in de mond van de kever. Er is een wetenschapper hier in Oxford die dit bestudeerd heeft, Andrew Parker. Constructiebedrijven en architectenbureaus zoals Grimshaw beginnen er nu naar te kijken als een coating voor gebouwen om water te vormen uit mist. 10 keer beter dan onze eigen dauwopvangnetten.
CO2 as a building block. Organisms don't think of CO2 as a poison. Plants and organisms that make shells, coral, think of it as a building block. There is now a cement manufacturing company starting in the United States called Calera. They've borrowed the recipe from the coral reef, and they're using CO2 as a building block in cement, in concrete. Instead of -- cement usually emits a ton of CO2 for every ton of cement. Now it's reversing that equation, and actually sequestering half a ton of CO2 thanks to the recipe from the coral.
CO2 als een bouwsteen Organismen denken niet aan CO2 als een vorm van vergif. Planten en organismen die schelpen maken, koraal, beschouwen het als bouwmateriaal. Een cementfabriek is op dit moment aan het opstarten in de VS, met de naam Clara. Zij hebben het recept van het koraalrif overgenomen. En ze gebruiken CO2 als grondstof in cement, in beton. In tegenstelling tot cement dat gewoonlijk een ton CO2 uitstoot voor elke ton cement. Nu wordt die vergelijking omgedraaid, in feite wordt een halve ton CO2 opgeslagen met dank aan het recept van de koraal.
None of these are using the organisms. They're really only using the blueprints or the recipes from the organisms. How does nature gather the sun's energy? This is a new kind of solar cell that's based on how a leaf works. It's self-assembling. It can be put down on any substrate whatsoever. It's extremely inexpensive and rechargeable every five years. It's actually a company a company that I'm involved in called OneSun, with Paul Hawken.
Geen van deze voorbeelden gebruiken de organismen zelf. Ze gebruiken allleen de blauwdrukken of de methodes van de organismen. Hoe vangt de natuur zonne-energie op? Dit is een nieuw type zonnecel gebaseerd op de werking van bladeren. Het is zelf-assemblerend. Het kan worden aangebracht op elke ondergrond. Het is uitermate goedkoop en elke vijf jaar herlaadbaar. Het wordt gemaakt door een bedrijf waar ik bij betrokken ben, OneSun. met Paul Hawken.
There are many many ways that nature filters water that takes salt out of water. We take water and push it against a membrane. And then we wonder why the membrane clogs and why it takes so much electricity. Nature does something much more elegant. And it's in every cell. Every red blood cell of your body right now has these hourglass-shaped pores called aquaporins. They actually export water molecules through. It's kind of a forward osmosis. They export water molecules through, and leave solutes on the other side. A company called Aquaporin is starting to make desalination membranes mimicking this technology.
Er zijn vele manieren waarop de natuur water filtert om het te ontdoen van zout. We persen water door een membraan. En dan vragen we ons af waarom dat verstopt raakt en waarom het zoveel energie verbuikt. De natuur doet dit veel eleganter. Je komt het in elke cel tegen. Iedere rode bloedcel in je lichaam, heeft van deze zandlopervormige poriën, zogenaamde aquaporines. In feite zijn ze een doorgeefluik voor watermoleculen. Het is een soort van omgekeerde osmose. Ze laten watermoleculen door, en de opgeloste stof blijft aan de andere kant achter. Een bedrijf genaam Aquaporin is begonnen met het maken van ontziltingsmembranen die deze technologie nabootsen.
Trees and bones are constantly reforming themselves along lines of stress. This algorithm has been put into a software program that's now being used to make bridges lightweight, to make building beams lightweight. Actually G.M. Opel used it to create that skeleton you see, in what's called their bionic car. It lightweighted that skeleton using a minimum amount of material, as an organism must, for the maximum amount of strength.
Bomen en botten zijn constant bezig zichzelf te vernieuwen langs vaste druklijnen. Dit algoritme is ook toegepast in een softwareprogramma dat gebruikt wordt om bruggen zo licht mogelijk te ontwerpen, om lichtgewicht kolommen voor gebouwen te maken. Ook G.M. Opel heeft het gebruikt om dit geraamte te maken, voor wat ze hun bionische auto noemen. Het deed dat met een minimum aan materiaal, zoals organismen dat moeten doen, voor maximale sterkte.
This beetle, unlike this chip bag here, this beetle uses one material, chitin. And it finds many many ways to put many functions into it. It's waterproof. It's strong and resilient. It's breathable. It creates color through structure. Whereas that chip bag has about seven layers to do all of those things. One of our major inventions that we need to be able to do to come even close to what these organisms can do is to find a way to minimize the amount of material, the kind of material we use, and to add design to it. We use five polymers in the natural world to do everything that you see. In our world we use about 350 polymers to make all this.
Deze kever gebruikt, anders dan die chipszak hier, slechts een materiaal, chitine. En het vindt een hele hoop manieren om er vele functies in te bouwen. Het is waterdicht. Het is stevig en veerkrachtig. Het kan ademen. Het creëert kleur door zijn structuur. Daar waar deze chipszak wel zeven lagen nodig heeft om dit te doen. Een van de grootste uitvindingen die we nog moeten doen om in de buurt te komen van wat organismen doen is een manier bedenken om de hoeveelheid materiaal te minimaliseren, het soort materiaal, maar wel op een stijlvolle manier. De natuur kent slechts vijf polymeren om alles te doen wat je hier ziet. Wij gebruiken ongeveer 350 polymeren en maken er dit van.
Nature is nano. Nanotechnology, nanoparticles, you hear a lot of worry about this. Loose nanoparticles. What is really interesting to me is that not many people have been asking, "How can we consult nature about how to make nanotechnology safe?" Nature has been doing that for a long time. Embedding nanoparticles in a material for instance, always. In fact, sulfur-reducing bacteria, as part of their synthesis, they will emit, as a byproduct, nanoparticles into the water. But then right after that, they emit a protein that actually gathers and aggregates those nanoparticles so that they fall out of solution.
Natuur is nano. Nanotechnologie, nanodeeltjes, je hoort er een hoop ophef over. Losse nanodeeltjes. Wat ik echt interessant vind, is dat niet veel mensen zichzelf afvragen: "Hoe kunnen we de natuur raadplegen om nanotechnologie veilig te maken?" De natuur doet dit al lang. Het opnemen van nanodeeltjes in een materiaal bijvoorbeeld, altijd. Zwavel-reducerende bacteriën bijvoorbeeld, emitteren als deel van hun synthese als restproduct, nanodeeltjes in het water. En direct daarna stoten ze een eiwit uit dat in staat is die nanodeeltjes te binden en te verzamelen, zodat ze uit de oplossing verdwijnen.
Energy use. Organisms sip energy, because they have to work or barter for every single bit that they get. And one of the largest fields right now, in the world of energy grids, you hear about the smart grid. One of the largest consultants are the social insects. Swarm technology. There is a company called Regen. They are looking at how ants and bees find their food and their flowers in the most effective way as a whole hive. And they're having appliances in your home talk to one another through that algorithm, and determine how to minimize peak power use.
Energieverbruik. Organismen zijn zuinig met energie. Omdat ze moeten werken of handelen voor elk beetje dat ze kunnen krijgen. Een van de grootste onderzoeksgebieden op dit moment, is de wereld van elektriciteitsnetwerken, je hoort over smart grids. Een van de grootste raadgevers zijn de sociale insecten. Zwermtechnologie. Er is een bedrijf genaamd Regen. Ze kijken naar hoe mieren en bijen hun voedsel of bloemen vinden op de meest effectieve manier met de hele zwerm. Ze zorgen ervoor dat de apparaten in jouw huis met elkaar praten volgens hetzelfde algoritme en bepalen hoe ze piekbelasting kunnen verminderen.
There's a group of scientists in Cornell that are making what they call a synthetic tree, because they are saying, "There is no pump at the bottom of a tree." It's capillary action and transpiration pulls water up, a drop at a time, pulling it, releasing it from a leaf and pulling it up through the roots. And they're creating -- you can think of it as a kind of wallpaper. They're thinking about putting it on the insides of buildings to move water up without pumps.
Een groep wetenschappers in Cornell zijn bezig een synthetische boom te ontwikkelen. Ze zeggen: "Er zit geen pomp onderin een boom." Enkel capillaire krachten en verdamping stuwen water omhoog, een druppel per keer, stuwen het, het komt vrij bij het blad en gaat omhoog vanaf de wortels. Wat zij creëren -- kun je zien als een vorm van behang. Ze denken eraan om dit in huizen in te bouwen voor het vervoeren van water zonder pomp.
Amazon electric eel -- incredibly endangered, some of these species -- create 600 volts of electricity with the chemicals that are in your body. Even more interesting to me is that 600 volts doesn't fry it. You know we use PVC, and we sheath wires with PVC for insulation. These organisms, how are they insulating against their own electric charge? These are some questions that we've yet to ask.
Amazon Electric Eel. Ongelooflijk bedreigd, sommige van deze soorten, produceren 600 Volt electriciteit met de chemicaliën in je lichaam. Wat ik interessanter vind is dat ze niet verbranden door die 600 Volt. Zoal je weet gebruiken wij PVC. We pakken draden in met PVC als isolatie. Deze organismen, hoe beschermen zij zich tegen hun eigen elektrische lading? Op dit soort vragen hebben we nog geen antwoord.
Here's a wind turbine manufacturer that went to a whale. Humpback whale has scalloped edges on its flippers. And those scalloped edges play with flow in such a way that is reduces drag by 32 percent. These wind turbines can rotate in incredibly slow windspeeds, as a result.
Dit is een fabrikant van windturbines die is gaan kijken bij de walvis. De bultrugwalvis heeft vinnen met geschulpte uiteinden. Deze geschulpte vinnen manipuleren de stroming op zo'n manier dat wrijving met 32% afneemt. Deze windturbines kunnen daardoor al roteren bij extreem lage windsnelheden.
MIT just has a new radio chip that uses far less power than our chips. And it's based on the cochlear of your ear, able to pick up internet, wireless, television signals and radio signals, in the same chip. Finally, on an ecosystem scale.
MIT heeft pas een nieuwe radiochip ontwikkeld die veel minder energie verbruikt dan gewone chips. Het is gebaseerd op het slakkenhuis in je oor, en kan draadloze signalen van internet, televisie, en radio opvangen in slechts een chip. Tenslotte, de schaal van ecosystemen.
At Biomimicry Guild, which is my consulting company, we work with HOK Architects. We're looking at building whole cities in their planning department. And what we're saying is that, shouldn't our cities do at least as well, in terms of ecosystem services, as the native systems that they replace? So we're creating something called Ecological Performance Standards that hold cities to this higher bar.
Bij Biomimicry Guild, mijn adviesbureau, werken we samen met HOK Architecten, we kijken naar het bouwen van steden als geheel, in hun planningafdeling. We zeggen het volgende: "Zouden steden niet op zijn minst zo goed moeten zijn, op het gebied van dienstverlening als ecosyteem, als de oorspronkelijke systemen die ze vervangen?" We ontwikkelen de zogenaamde Ecologische Prestatienorm, om steden aan deze hogere norm te laten voldoen.
The question is -- biomimicry is an incredibly powerful way to innovate. The question I would ask is, "What's worth solving?" If you haven't seen this, it's pretty amazing. Dr. Adam Neiman. This is a depiction of all of the water on Earth in relation to the volume of the Earth -- all the ice, all the fresh water, all the sea water -- and all the atmosphere that we can breathe, in relation to the volume of the Earth. And inside those balls life, over 3.8 billion years, has made a lush, livable place for us.
De vraag is -- biomimicry is een uitermate effectieve manier van innoveren. De vraag die ik wil stellen is: "Wat is de moeite om op te lossen?" Als je dit nog niet gezien hebt kan het verbazingwekkend zijn. Dr. Adam Neiman. Dit is een afbeelding van al het water op aarde in verhouding tot het totale volume, al het ijs, al het zoet en al het zout water, en de hele atmosfeer, in relatie tot het totale volume van de aarde. En binnen die bollen heeft het leven, in 3,8 miljard jaar een aangename, leefbaare plek gemaakt voor ons.
And we are in a long, long line of organisms to come to this planet and ask ourselves, "How can we live here gracefully over the long haul?" How can we do what life has learned to do? Which is to create conditions conducive to life. Now in order to do this, the design challenge of our century, I think, we need a way to remind ourselves of those geniuses, and to somehow meet them again.
We zijn deel van een lange, lange keten van organismen op deze planeet, en vragen ons af: "Hoe kunnen we hier gracieus leven op de lange temijn?" Hoe kunnen we doen wat het leven ons geleerd heeft? Het gaat om het scheppen van voorwaarden die bevorderlijk zijn voor leven. Om dit te bereiken, de uitdaging van deze eeuw, denk ik, moeten we onszelf herinneren aan die genieën, en ze opnieuw leren kennen.
One of the big ideas, one of the big projects I've been honored to work on is a new website. And I would encourage you all to please go to it. It's called AskNature.org. And what we're trying to do, in a TEDesque way, is to organize all biological information by design and engineering function.
Een van de grote ideeën, een van de grote projecten waar ik met trots aan werk is een nieuwe website. Ik nodig jullie uit een bezoek te brengen. Hij heet AskNature.org. Wat we proberen te doen, op een TEDachtige wijze, is het ordenen van alle biologische informatie volgens ontwerp en technologische functie.
And we're working with EOL, Encyclopedia of Life, Ed Wilson's TED wish. And he's gathering all biological information on one website. And the scientists who are contributing to EOL are answering a question, "What can we learn from this organism?" And that information will go into AskNature.org. And hopefully, any inventor, anywhere in the world, will be able, in the moment of creation, to type in, "How does nature remove salt from water?" And up will come mangroves, and sea turtles and your own kidneys.
We werken samen met EOL, Encyclopaedia of Life, de TED-wens van Ed Wilson. Hij verzamelt alle biologische informatie op een website. De wetenschappers die meewerken aan EOL beantwoorden een vraag. "Wat kunnen we leren van dit organisme?" En al die informatie gaat naar AskNature.org. Hopelijk zal elke uitvinder, waar dan ook ter wereld, in staat zijn om, tijdens het ontwerpproces, in te typen: "Hoe verwijdert de natuur zout uit water?" En we krijgen dan mangroven en zeeschildpadden te zien, en je eigen nieren.
And we'll begin to be able to do as Cody does, and actually be in touch with these incredible models, these elders that have been here far, far longer than we have. And hopefully, with their help, we'll learn how to live on this Earth, and on this home that is ours, but not ours alone. Thank you very much. (Applause)
En we beginnen om weer te kunnen, doen zoals Cody, en feitelijk in contact te komen met de uitzonderlijke modellen, deze voorgangers die hier veel langer aanwezig zijn dan wijzelf. En hopelijk zullen we, met hun hulp, leren hoe te leven op aarde, en in dit huis dat van ons is, maar niet van ons alleen. Dank je wel. (Applaus)