Αυτή η ιστορία μιλά για την λήψη της φαντασίας στα σοβαρά. 14 χρόνια πριν, πρωτοσυνάντησα αυτό το συνηθισμένο υλικό, δίχτυ ψαρέματος, έχει την ίδια χρήση εδώ και αιώνες. Σήμερα, το χρησιμοποιώ για να δημιουργήσω μόνιμες, κυμματώδεις, χυμώδεις φόρμες στην κλίμακα των κτιρίων σε πόλεις ανά τον κόσμο. Ήμουν ένα μη αναμενόμενο άτομο για το κάνω αυτό. Δεν σπούδασα ποτέ γλυπτική, επιστήμες μηχανικού ή αρχιτεκτονική. Στην πραγματικότητα, μετά το κολέγιο έκανα αιτήσεις σε εφτά σχολές τέχνης και με απερρίψαν και οι εφτά.
This story is about taking imagination seriously. Fourteen years ago, I first encountered this ordinary material, fishnet, used the same way for centuries. Today, I'm using it to create permanent, billowing, voluptuous forms the scale of hard-edged buildings in cities around the world. I was an unlikely person to be doing this. I never studied sculpture, engineering or architecture. In fact, after college I applied to seven art schools and was rejected by all seven.
Ξεκίνησα μόνη μου να γίνω καλλιτέχνης, και ζωγράφιζα για 10 χρόνια, όταν μου προσφέραν μια υποτροφία Φούλμπραϊτ για την Ινδία. Με την υπόσχεση να κάνω εκθέσεις πινάκων, έστειλα με πλοίο τα έργα μου και έφτασα στο Μαχαμπαλιπουράμ. Η ημερομηνία της έκθεσης έφτασε -- οι πίνακές μου όχι. Έπρεπε να κάνω κάτι. Το ψαροχώρι ήταν διάσημο για τη γλυπτική. Οπότε δοκίμασα να φορμάρω χαλκό. Αλλά το να κάνω μεγάλες μορφές ήταν πολύ βαρύ και ακριβό. Πήγα μια βόλτα στην παραλία, κοιτάζοντας τους ψαράδες να μοντάρουν τα δίχτυα τους σε στοίβες στην άμμο. Το έβλεπα καθημερινά, αλλά αυτή τη φορά το είδα διαφορετικά -- μια νέα προσέγγιση στη γλυπτική, ένας τρόπος να κάνεις ογκομετρικά σχήματα χωρίς βαριά συμπαγή υλικά.
I went off on my own to become an artist, and I painted for 10 years, when I was offered a Fulbright to India. Promising to give exhibitions of paintings, I shipped my paints and arrived in Mahabalipuram. The deadline for the show arrived -- my paints didn't. I had to do something. This fishing village was famous for sculpture. So I tried bronze casting. But to make large forms was too heavy and expensive. I went for a walk on the beach, watching the fishermen bundle their nets into mounds on the sand. I'd seen it every day, but this time I saw it differently -- a new approach to sculpture, a way to make volumetric form without heavy solid materials.
Το πρώτο ικανοποιητικό γλυπτό μου ήταν σε συνεργασία με αυτούς τους ψαράδες. Είναι μια αυτοπροσωπογραφία με τίτλο "Φαρδιοί Γοφοί." (Χειροκρότημα) Τα τοποθετήσαμε σε πασσάλους για να τα φωτογραφήσουμε. Ανακάλυψα ότι οι απαλές τους επιφάνειες αποκάλυπταν κάθε πτυχή στον άνεμο σε σταθερά εναλλασσόμενα μοτίβα. Είχα υπνωτιστεί. Συνέχισα να μελετώ τις παραδοσιακές τέχνες και να συνεργάζομαι με τεχνήτες, μετά στη Λιθουανία με κατασκευαστές δαντέλας. Μου άρεσε η λεπτομέρεια που έδινε στη δουλειά μου, αλλά ήθελα να τα κάνω μεγαλύτερα -- να μεταμορφωθούν από αντικείμενα που κοιτάς σε κάτι που μπορείς να χαθείς μέσα του.
My first satisfying sculpture was made in collaboration with these fishermen. It's a self-portrait titled "Wide Hips." (Laughter) We hoisted them on poles to photograph. I discovered their soft surfaces revealed every ripple of wind in constantly changing patterns. I was mesmerized. I continued studying craft traditions and collaborating with artisans, next in Lithuania with lace makers. I liked the fine detail it gave my work, but I wanted to make them larger -- to shift from being an object you look at to something you could get lost in.
Επιστρέφοντας στην Ινδία για να δουλέψω με τους ψαράδες, κάναμε ένα δίχτυ ενάμιση εκατομμυρίου χειροποίητων κόμπων -- που εγκαταστάθηκε για σύντομο διάστημα στη Μαδρίτη. Χιλιάδες άνθρωποι το είδαν, και ένας από αυτούς ήταν ο πολεοδόμος Μανουέλ Σόλα-Μοράλες που επανασχεδίαζε την παραλιακή στο Πόρτο, στην Πορτογαλία. Ρώτησε αν μπορούσα να κατασκευάσω το ίδιο ως μόνιμο κομμάτι μιας πόλης. Δεν ήξερα αν μπορούσα να το κάνω αυτό και να διαφυλάξω την τέχνη μου. Ανθεκτικό, μηχανοποιημένο, μόνιμο -- όλα αυτά είναι σε αντιδιαστολή με την ιδιοσυγκρασία, την ευαισθησία και το ευφήμερο.
Returning to India to work with those fishermen, we made a net of a million and a half hand-tied knots -- installed briefly in Madrid. Thousands of people saw it, and one of them was the urbanist Manual Sola-Morales who was redesigning the waterfront in Porto, Portugal. He asked if I could build this as a permanent piece for the city. I didn't know if I could do that and preserve my art. Durable, engineered, permanent -- those are in opposition to idiosyncratic, delicate and ephemeral.
Για δύο χρόνια, ερευνούσα για μια ίνα που να μπορεί να επιβιώσει την υπεριώδη ακτινοβολία, τον αέρα με άλατα, τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, και ταυτόχρονα να παραμένει αρκετά μαλακή ώστε να κινείται ως ρευστό στον άνεμο. Χρειαζόμασταν κάτι που να κρατάει το δίχτυ πάνω εκεί στο μέσο του κυκλικού κόμβου. Οπότε υψώσαμε αυτό το μεταλλικό δαχτυλίδι 22.5 τόνων. Έπρεπε να το σχεδιάσουμε ώστε να κινείται ελαφρά σε μέτριο αεράκι και να επιβιώνει τους ανέμους καταιγίδας. Αλλά δεν υπάρχει λογισμικό σχεδιασμού που να αναπαριστά κάτι πορώδες και κινούμενο. Βρήκα ένα λαμπρό μηχανικό αεροναυπηγικής που σχεδιάζει ιστιοπλοϊκά για τους αγώνες Αμερικάνικου Κυπέλου που λέγεται Πίτερ Χέππελ. Με βοήθησε να αντιμετωπίσω τη διπλή πρόκληση του σχήματος ακριβείας και της ελαφράς κίνησης.
For two years, I searched for a fiber that could survive ultraviolet rays, salt, air, pollution, and at the same time remain soft enough to move fluidly in the wind. We needed something to hold the net up out there in the middle of the traffic circle. So we raised this 45,000-pound steel ring. We had to engineer it to move gracefully in an average breeze and survive in hurricane winds. But there was no engineering software to model something porous and moving. I found a brilliant aeronautical engineer who designs sails for America's Cup racing yachts named Peter Heppel. He helped me tackle the twin challenges of precise shape and gentle movement.
Δεν μπορούσα να το κατασκευάσω με το γνωστό μου τρόπο, διότι οι χειροποίητοι κόμποι δεν θα αντέχαν σε καταιγίδα. Οπότε ανέπτυξα μια σχέση με μια βιομηχανική μονάδα κατασκευής διχτυού, έμαθα τις μεταβλητές των μηχανημάτων τους, και βρήκα έναν τρόπο να κάνω δαντέλες με αυτά. Δεν υπήρχε γλώσσα για να μεταγλωτίσουμε αυτήν την αρχαία, ξεχωριστή τέχνη σε κάτι που ο χειριστής μηχανής μπορεί να παράγει. Οπότε χρειάστηκε να δημιουργήσουμε μία. Τρία χρόνια και δύο παιδιά αργότερα, υψώσαμε αυτό το δαντελωτό δίχτυ 5000 τετραγωνικών μέτρων. Ήταν δύσκολο να το πιστέψω ότι αυτό που φαντάστηκα ήταν τώρα κατασκευασμένο, μόνιμο και δεν έχασε τίποτα στη μετάφραση.
I couldn't build this the way I knew because hand-tied knots weren't going to withstand a hurricane. So I developed a relationship with an industrial fishnet factory, learned the variables of their machines, and figured out a way to make lace with them. There was no language to translate this ancient, idiosyncratic handcraft into something machine operators could produce. So we had to create one. Three years and two children later, we raised this 50,000-square-foot lace net. It was hard to believe that what I had imagined was now built, permanent and had lost nothing in translation.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτή η διασταύρωση ήταν μουντή και ανώνυμη. Τώρα είχε την αίσθηση του τόπου. Περπάτησα απο κάτω για πρώτη φορά. Όπως έβλεοα την αέρινη χορογραφία να ξεδιπλώνεται, ένιωσα καταφύγιο και, την ίδια στιγμή, συνδεδεμένη με τον απέραντο ουρανό. Η ζωή μου δεν θα ήταν πια η ίδια. Ήθελα να δημιουργήσω οάσεις αγαλμάτων σε μέρη των πόλεων ανά τον κόσμο. Πρόκειται να μοιραστώ δύο κατευθύνσεις που είναι νέες στη δουλειά μου.
This intersection had been bland and anonymous. Now it had a sense of place. I walked underneath it for the first time. As I watched the wind's choreography unfold, I felt sheltered and, at the same time, connected to limitless sky. My life was not going to be the same. I want to create these oases of sculpture in spaces of cities around the world. I'm going to share two directions that are new in my work.
Το Ιστορικό Δημαρχείο της Φιλαδέλφειας: είναι μια πλατεία, ένιωσα, που χρειαζόταν ένα υλικό γλυπτικής που να ήταν ελαφρύτερο από δίχτυ. Οπότε πειραματιστήκαμε με μικροσκοπικά ατομικά μόρια νερού για να δημιουργήσουμε μια στεγνή ομίχλη που μορφοποιείται από τον άνεμο. Και στα πειράματα ανακαλύψαμε ότι μπορεί να μορφοποιηθεί από τους ανθρώπους που μπορούν να διαδράσουν και να κινηθούν διαμέσου του χωρίς να βραχούν. Χρησιμοποιώ αυτό το υλικό γλυπτικής για να ανιχνεύσω τη διαδρομή του υπόγειου τρένου πάνω στο έδαφος σε πραγματικό χρόνο -- όπως με τις ακτίνες Χ που ξεδιπλώνουν το σύστημα κυκλοφορίας της πόλης.
Historic Philadelphia City Hall: its plaza, I felt, needed a material for sculpture that was lighter than netting. So we experimented with tiny atomized water particles to create a dry mist that is shaped by the wind and in testing, discovered that it can be shaped by people who can interact and move through it without getting wet. I'm using this sculpture material to trace the paths of subway trains above ground in real time -- like an X-ray of the city's circulatory system unfolding.
Επόμενη πρόκληση, η Μπιενάλε της Αμερικής στο Ντένβερ ζήτησε αν θα μπορούσα να αναπαραστήσω τα 35 έθνη του δυτικού ημισφαίριου και τη διασύνδεσή τους σε ένα γλυπτό. (Γέλια) Δεν ήξερα από που να ξεκινήσω, αλλά είπα ναι. Διάβασα για τον πρόσφατο σεισμό στη Χιλή και το τσουνάμι που εξαπλώθηκε σε όλο τον Ειρηνικό Ωκεανό. Άλλαξε της τεκτονικές πλάκες της Γης, επιτάχυνε την περιστροφή του πλανήτη και κυριολεκτικά μείωσε τη διάρκεια της ημέρας. Οπότε επικοινώνησα με το ΝΟΑΑ, και ρώτησα αν μοιράζονταν τα δεδομένα τους για το τσουνάμι, και τα μετέφρασα σε αυτό. Έχει τίτλο: "1.26" κάνει αναφορά στον αριθμό των μικροδευτερολέπτων που μειώθηκε η ημέρα της Γης.
Next challenge, the Biennial of the Americas in Denver asked, could I represent the 35 nations of the Western hemisphere and their interconnectedness in a sculpture? (Laughter) I didn't know where to begin, but I said yes. I read about the recent earthquake in Chile and the tsunami that rippled across the entire Pacific Ocean. It shifted the Earth's tectonic plates, sped up the planet's rotation and literally shortened the length of the day. So I contacted NOAA, and I asked if they'd share their data on the tsunami, and translated it into this. Its title: "1.26" refers to the number of microseconds that the Earth's day was shortened.
Δεν μπορούσα να κατασκευάσω αυτό πάνω σε ατσαλένιο δαχτυλίδι, το γνωστό μου τρόπο. Το σχήμα του ήταν πολύ πολύπλοκο τώρα. Οπότε αντικατέστησα το μεταλλικό οπλισμό με μαλακό, λεπτό δίχτυ μιας ίνας 15 φορές δυνατότερης από το ατσάλι. Το άγαλμα τώρα μπορούσε να είναι τελείως μαλακό, που το έκανε τόσο ελαφρύ που μπορούσε να δέσει στα υπάρχοντα κτίρια -- κυριολεκτικά έγινε κομμάτι του υφάσματος της πόλης. Δεν υπήρχε λογισμικό που μπορούσε να εξάγει αυτές τις πολύπλοκες δικτυακές φόρμες και να τις προσομοιώσει με τη βαρύτητα. Οπότε έπρεπε να το δημιουργήσουμε.
I couldn't build this with a steel ring, the way I knew. Its shape was too complex now. So I replaced the metal armature with a soft, fine mesh of a fiber 15 times stronger than steel. The sculpture could now be entirely soft, which made it so light it could tie in to existing buildings -- literally becoming part of the fabric of the city. There was no software that could extrude these complex net forms and model them with gravity. So we had to create it.
Ύστερα με κάλεσαν από την Πόλη της Νέας Υόρκης ρωτώντας αν μπορούσα να προσαρμόσω αυτές τις ιδέες στην Τάιμ Σκουέαρ ή στην Χαϊλάιν. Αυτή η νέα μέθοδος εύκαμπτης κατασκευής μου δίνει τη δυνατότητα να τα προσομοιώσω αυτά και να κατασκευάσω αυτά τα γλυπτά στην κλίμακα ουρανοξύστη. Ακόμα δεν έχουν χρηματοδότηση, αλλά ονειρεύομαι τώρα να φέρω αυτά στις πόλεις ανά τον κόσμο όπου χρειάζονται περισσότερο.
Then I got a call from New York City asking if I could adapt these concepts to Times Square or the High Line. This new soft structural method enables me to model these and build these sculptures at the scale of skyscrapers. They don't have funding yet, but I dream now of bringing these to cities around the world where they're most needed.
14 χρόνια πριν, έψαξα για ομορφιά στα παραδοσιακά πράγματα, στις μορφές τεχνών. Τώρα τις συνδυάζω με τα υλικά υψηλής τεχνολογίας και τη μηχανική για να δημιουργήσω ηδονικές, κυματώδεις φόρμες στην κλίμακα των κτιρίων. Οι καλλιτεχνικοί μου ορίζοντες συνεχίζουν να μεγαλώνουν.
Fourteen years ago, I searched for beauty in the traditional things, in craft forms. Now I combine them with hi-tech materials and engineering to create voluptuous, billowing forms the scale of buildings. My artistic horizons continue to grow.
Θα σας αφήσω με αυτή την ιστορία. Μου τηλεφώνησε ένας φίλος από το Φοίνιξ. Μια δικηγόρος στο γραφείο που ποτέ δεν ενδιαφερόταν για την τέχνη, δεν επισκεύτηκε ποτέ το τοπικό μουσείο τέχνης, έσυρε όλους όσους μπορούσε από το κτίριο και τους έβγαλε έξω για να ξαπλώσουν κάτω από το γλυπτό. Εκεί ήταν με τα σακάκια τους, ξαπλωμένοι στο γρασίδι, να παρατηρούν τις εναλλασόμενες μορφές του ανέμου δίπλα σε ανθρώπους που δεν γνώριζαν, να μοιράζονται την επανανακάλυψη του θαύματος.
I'll leave you with this story. I got a call from a friend in Phoenix. An attorney in the office who'd never been interested in art, never visited the local art museum, dragged everyone she could from the building and got them outside to lie down underneath the sculpture. There they were in their business suits, laying in the grass, noticing the changing patterns of wind beside people they didn't know, sharing the rediscovery of wonder.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.
Thank you. Thank you. Thank you. Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)