Escaping slavery; risking everything to save her family; leading a military raid; championing the cause of women’s suffrage; these are just a handful of the accomplishments of one of America’s most courageous heroes.
فرار از بردگی؛ خطر کردن همه چیز برای نجات خانوادهاش؛ رهبری یک یورش نظامی؛ دفاع از حق رأی زنان؛ اینها فقط مشتی از دستاوردهای یکی از شجاعترین قهرمانان آمریکا است.
Harriet Tubman was born Araminta Ross in Dorchester County, Maryland, in the early 1820s. Born into chattel slavery, Araminta, or Minty, was the fifth of nine children.
هریت تابمن با نام آرامینتا راس در دورچستر کاونتی، ایالت مریلند، در اویل دهه ۱۸۲۰ به دنیا آمد. آرامینتا یا مینتی در بردهداری خصوصی به دنیا آمد و بچه پنجم از نه بچه بود.
Two of Minty’s older sisters were sold to a chain gang. Even as a small child, Minty was hired out to different owners, who subjected her to whippings and punishment.
دو خواهر بزرگتر مینتی به دسته زنجیربند فروخته شده بودند. حتی به عنوان کودکی خردسال، مینتی صاحبان مختلفی داشت، که به او شلاق میکشیدند و تنبیهش میکردند.
Young Minty’s life changed forever on an errand to a neighborhood store. There, an overseer threw a two-pound weight at a fugitive enslaved person, missed, and struck Minty instead. Her injury caused her to experience sleeping spells, which we know of today as narcolepsy, for the rest of her life.
زندگی مینتی جوان در ماموریتی به فروشگاه محله برای همیشه دستخوش تغییر شد. آنجا، یک متصدی وزنهای یک کیلویی را به سمت یک برده فراری پرتاب کرد، که خطا رفت و در عوض به مینتی خورد. جراحت او باعث شد حملههای خوابی را تجربه کند که امروز به نام خوابتازش یا نارکولپسی میشناسیم، و تا آخر عمر با او بود.
Minty’s owner tried to sell her, but there were no buyers for an enslaved person who fell into sleeping spells. She was instead put to work with her father, Ben Ross, who taught her how to lumber. Lumbering increased Minty’s physical strength and put her in touch with free black sailors who shipped the wood to the North. From them, Minty learned about the secret communications that occurred along trade routes, information that would prove invaluable later in her life.
صاحب مینتی سعی کرد او را بفروشد، اما هیچ خریداری برای بردهای که به حمله خواب دچار بود وجود نداشت. در عوض به کار با پدرش، بن راس، گماشته شد، که چوببری را به او یاد داد. چوببری استقامت فیزیکی مینتی را بالا برد او را در ارتباط با ملوانان سیاهپوست آزادی قرار داد که چوب را به شمال میبردند. مینتی از آنها از ارتباطات سریای خبردار شد که در راههای تجارت رخ میداد، اطلاعاتی که بعدها در زندگیاش معلوم شد که بسیار گرانبها بودهاند.
In this mixed atmosphere of free and enslaved blacks working side by side, Minty met John Tubman, a free black man she married in 1844. After marriage, she renamed herself Harriet, after her mother.
در این فضای اختلاط سیاهان آزاد و برده که در کنار هم کار میکردند، مینتی با جان تابمن آشنا شد، مرد سیاه آزادی که در ۱۸۴۴ با او ازدواج کرد. بعد از ازدواج او اسم مادرش هریت را روی خود گذاشت.
Harriet Tubman’s owner died in 1849. When his widow planned to sell off her enslaved human beings, Harriet feared she would be sold away from everyone she loved. She had heard of an “underground railroad," a secret network of safe houses, boat captains, and wagon drivers willing to harbor fugitive enslaved people on their way north.
صاحب هریت تابمن در سال ۱۸۴۹ درگذشت. وقتی بیوه او تصمیم گرفت همه بردههایش را بفروشد، هریت ترسید از همه کسانی که دوستشان دارد دور بیفتد. او درباره «راهآهن سری» شنیده بود، شبکهای مخفی از خانههای امن، قایقرانان، و گاریچیها که حاضر بودند بردههای فراری را در راهشان به شمال پناه دهند.
So Tubman fled with two of her brothers, Ben and Harry. They eventually turned back, fearing they were lost. But in one of her sleeping spells, Harriet dreamed that she could fly like a bird. Looking down below, she saw the path to liberation. And in the autumn of 1849, she set out on her own, following the North Star to Pennsylvania, and to freedom.
پس تابمن با دو برادرش، بن و هری، فرار کرد. آنها در نهایت از ترس گم شدن برگشتند. اما در یکی از حملههای خواب او، هریت خواب دید میتواند مثل یک پرنده پرواز کند. با نگاهی به پایین، او راه آزادی را دید. و در پاییز ۱۸۴۹، او به تنهایی پا به راه گذاشت، و ستاره قطبی را تا پنسیلوانیا، و تا آزادی دنبال کرد.
Tubman returned to the South 13 times to free her niece, brothers, parents, and many others. She earned the nickname Black Moses and worked diligently with fellow abolitionists to help enslaved people escape, first to the North, and later to Canada.
تابمن ۱۳ بار به جنوب برگشت تا خواهرزاده، برادران، پدر و مادرش، و بسیاری دیگر را آزاد کند. نام مستعار او شد موسای سیاه و او به همراه دوستان حامی لغو بردهداریاش سخت کوشید تا به بردهها کمک کند فرار کنند، اول به شمال، و بعد به کانادا.
Harriet Tubman worked as a Union army nurse, scout, and spy during the Civil War. In 1863, she became the first woman in United States history to plan and lead a military raid, liberating nearly 700 enslaved persons in South Carolina.
هریت تابمن در طول جنگ داخلی به عنوان پرستار ارتش اتحاد، پیش آهنگ، و جاسوس کار کرد. در سال ۱۸۶۳، او به اولین زن تاریخ ایالات متحده بدل شد که یک حمله نظامی را طرحریزی و رهبری کرد، که موجب آزادی نزدیک به ۷۰۰ انسان دربند در کارولینای جنوبی شد.
After the war, the 13th Amendment to the U.S. Constitution legally abolished slavery, while the 14th expanded citizenship and the 15th gave voting rights to formerly enslaved black men.
بعد از جنگ، در اصلاحیه ۱۳ام قانون اساسی ایالات متحده بردهداری از نظر قانون لغو شد، اصلاحیه ۱۴ام حق شهروندی را گسترش داد و اصلاحیه ۱۵ام حق رای را برای مردان سیاهی که پیش از آن برده بودند فرآهم کرد.
But she was undaunted, and she persisted. She raised funds for formerly enslaved persons and helped build schools and a hospital on their behalf.
اما او از پای ننشست و اصرار ورزید. او برای بردگان سابق کمک مالی جمع کرد و از طرف آنها به ساخت مدارس و بیمارستانها کمک کرد.
In 1888, Tubman became more active in the fight for women’s right to vote. In 1896, she appeared at the founding convention of the National Association of Colored Women in Washington D.C. and later at a woman’s suffrage meeting in Rochester, New York. There she told the audience: “I was a conductor on the Underground Railroad, and I can say what many others cannot. I never ran my train off the track, and I never lost a passenger.”
در سال ۱۸۸۸، تابمن در مبارزه برای حق رای زنان بیشتر فعال شد. در سال ۱۸۹۶، او در گردهمآیی تاسیس انجمن ملی زنان رنگینپوست در واشنگتن دی. سی. و بعد در جلسهای برای حمایت از حق رای زنان در روچستر نیویورک ظاهر شد. آنجا او به حاضران گفت: «من یکی از راهنمایان راهآهن سری بودم، و میتوانم حرفی بزنم که خیلیها نمیتوانند. قطار من هیچوقت از ریل خارج نشد و هرگز هم مسافری را جا نگذاشتم.»
As her fame grew, various friends and allies helped her in the fight to collect a veteran’s pension for her service in the Union Army. In 1899, she was finally granted $20 a month. In a fitting twist of fate, the United States Treasury announced in 2016 that Tubman’s image will appear on a redesigned twenty dollar bill.
بعد از اینکه آوازهاش پیچید، دوستان و متحدان مختلف به او در مبارزه یاری رساندند تا حق بازنشستگی جانبازیاش به خاطر خدمت در ارتش اتحاد را بگیرد. در سال ۱۸۹۹، بالاخره ماهیانه ۲۰ دلار به او اعطا شد. چرخ سرنوشت طوری گشت، که خزانهداری ایالات متحده در سال ۲۰۱۶ اعلام کرد که تصویر تابمن روی اسکناس بیست دلاری طرح جدید نقش خواهد بست.
Harriet Tubman died on March 10, 1913. Even on her deathbed at age 91, she kept the freedom of her people in mind. Her final words were: "I go away to prepare a place for you.”
هریت تابمن در ۱۰ مارس ۱۹۱۳ دیده از جهان فروبست. حتی در بستر مرگ در سن ۹۱ سالگی هم، آزادی مردمش را به یاد داشت. حرفهای آخرش این بود: «من میروم تا جایی برای شما آماده کنم.»