Παίζω παιχνίδια κι έτσι μου αρέσει να έχω στόχους. Μου αρέσουν οι ειδικές αποστολές και οι κρυφοί στόχοι. Να λοιπόν η ειδική αποστολή μου γι' αυτήν την ομιλία: Θα προσπαθήσω να επιμηκύνω τη ζωή καθενός ατόμου μέσα σε αυτόν τον χώρο κατά επτάμισι λεπτά. Κυριολεκτικά, θα ζήσετε επτάμισι λεπτά περισσότερο απ' όσο πριν, απλά επειδή παρακολουθήσατε αυτήν την ομιλία.
I'm a gamer, so I like to have goals. I like special missions and secret objectives. So here's my special mission for this talk: I'm going to try to increase the life span of every single person in this room by seven and a half minutes. Literally, you will live seven and a half minutes longer than you would have otherwise, just because you watched this talk.
Εντάξει, κάποιοι από εσάς φαίνονται λίγο δύσπιστοι. Δεν πειράζει, γιατί δείτε εδώ -- μπορώ να αποδείξω μαθηματικά ότι αυτό είναι εφικτό. Δε θα βγάζει ιδιαίτερο νόημα τώρα. Θα το εξηγήσω αργότερα, απλά προσέξτε τον αριθμό στο κάτω μέρος: επιπλέον 7,68245837 λεπτά αυτό θα είναι το δώρο μου σε σας αν επιτύχω στην αποστολή μου.
Some of you are looking a little bit skeptical. That's okay, because check it out -- I have math to prove that it is possible. It won't make much sense now. I'll explain it all later, just pay attention to the number at the bottom: +7.68245837 minutes. That will be my gift to you if I'm successful in my mission.
Έχετε κι εσείς μια μυστική αποστολή. Η αποστολή σας είναι να αποφασίσετε πώς θέλετε να ξοδέψετε αυτά τα πρόσθετα επτάμισι λεπτά. Πιστεύω ότι θα πρέπει να κάνετε κάτι ασυνήθιστο με αυτά, γιατί πρόκειται για λεπτά-δώρο. Δεν επρόκειτο να τα έχετε έτσι κι αλλιώς.
Now, you have a secret mission too. Your mission is to figure out how you want to spend your extra seven and a half minutes. And I think you should do something unusual with them, because these are bonus minutes. You weren't going to have them anyway.
Τώρα, επειδή είμαι σχεδιάστρια παιχνιδιών, μπορεί να σκέφτεστε ξέρω τι θέλει να κάνουμε με αυτά τα λεπτά, θέλει να τα ξοδέψουμε παίζοντας παιχνίδια. Αυτή είναι μια απολύτως λογική υπόθεση, με δεδομένο ότι συνηθίζω να ενθαρρύνω τους ανθρώπους να ξοδεύουν περισσότερο χρόνο παίζοντας παιχνίδια. Για παράδειγμα, στην πρώτη μου ομιλία στο TED, πρότεινα ότι θα έπρεπε να ξοδέψουμε 21 δις ώρες την εβδομάδα σε όλο τον πλανήτη, παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Now, because I'm a game designer, you might be thinking to yourself, I know what she wants us to do with those minutes, she wants us to spend them playing games. Now this is a totally reasonable assumption, given that I have made quite a habit of encouraging people to spend more time playing games. For example, in my first TED Talk, I did propose that we should spend 21 billion hours a week, as a planet, playing video games.
Οι 21 δις ώρες είναι πολύς χρόνος. Είναι τόσο πολύς χρόνος, που το πιο συνηθισμένο αυτοπροαίρετο σχόλιο που έχω ακούσει από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο από τότε που έκανα εκείνη την ομιλία είναι αυτό: Τζέιν, τα παιχνίδια είναι καταπληκτικά, κλπ. αλλά στο νεκροκρέβατό σου στα αλήθεια θα εύχεσαι να είχες ξοδέψει περισσότερο χρόνο παίζοντας Angry Birds;
Now, 21 billion hours, it's a lot of time. It's so much time, in fact, that the number one unsolicited comment that I have heard from people all over the world since I gave that talk, is this: Jane, games are great and all, but on your deathbed, are you really going to wish you spent more time playing Angry Birds?
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτή η ιδέα είναι τόσο διεισδυτική -- ότι τα παιχνίδια αποτελούν σπατάλη χρόνου την οποία κάποια στιγμή θα μετανιώσουμε -- αυτό το ακούω οπουδήποτε πηγαίνω. Για παράδειγμα, μια πραγματική ιστορία: μόλις πριν λίγες εβδομάδες, ένας οδηγός ταξί, μόλις έμαθε ότι ένας φίλος κι εγώ βρισκόμασταν στην πόλη για ένα συνέδριο προγραμματιστών παιχνιδιών, γύρισε και είπε -- αυτολεξεί -- «Μισώ τα παιχνίδια. Σπατάλη ζωής. Φαντάσου να φτάνεις στο τέλος της ζωής σου και να μετανιώνεις για όλον αυτό το χρόνο».
This idea is so pervasive -- that games are a waste of time that we will come to regret -- that I hear it literally everywhere I go. For example, true story: Just a few weeks ago, this cab driver, upon finding out that a friend and I were in town for a game developers' conference, turned around and said -- and I quote -- "I hate games. Waste of life. Imagine getting to the end of your life and regretting all that time."
Λοιπόν, θέλω να πάρω αυτό το πρόβλημα στα σοβαρά. Εννοώ ότι θέλω τα παιχνίδια να αποτελούν μια δύναμη του καλού στον κόσμο. Δε θέλω οι παίκτες να μετανιώνουν για τον χρόνο που ξόδεψαν παίζοντας, χρόνο που τους ενθάρρυνα να ξοδέψουν. Έτσι, τελευταία σκέφτομαι αυτό το ερώτημα αρκετά. Όταν θα βρισκόμαστε στο νεκροκρέβατό μας, θα μετανιώνουμε για τον χρόνο που ξοδέψαμε παίζοντας παιχνίδια;
Now, I want to take this problem seriously. I want games to be a force for good in the world. I don't want gamers to regret the time they spent playing, time that I encouraged them to spend. So I have been thinking about this question a lot lately. When we're on our deathbeds, will we regret the time we spent playing games?
Αυτό μπορεί να σας εκπλήξει, αλλά προκύπτει ότι έχει γίνει επιστημονική έρευνα πάνω σε αυτό το ερώτημα. Είναι αλήθεια. Εργαζόμενοι σε γηροκομεία, οι άνθρωποι που μας φροντίζουν όταν πλησιάζουμε στο τέλος της ζωής μας, εξέδωσαν πρόσφατα μια αναφορά για τους πιο συχνούς λόγους απογοήτευσης που εκφράζουν οι άνθρωποι όταν είναι κυριολεκτικά στο νεκροκρέβατό τους. Και αυτό είναι που θέλω να μοιραστώ μαζί σας σήμερα -- τους πέντε πιο συχνούς λόγους απογοήτευσης όσων πεθαίνουν.
Now, this may surprise you, but it turns out there is actually some scientific research on this question. It's true. Hospice workers, the people who take care of us at the end of our lives, recently issued a report on the most frequently expressed regrets that people say when they are literally on their deathbeds. And that's what I want to share with you today -- the top five regrets of the dying.
Νούμερο ένα: Έύχομαι να μην είχα δουλέψει τόσο σκληρά. Νούμερο δύο: Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου. Νούμερο τρία: Εύχομαι να είχα επιτρέψει στον εαυτό μου να νιώσει περισσότερο ευτυχισμένος. Νούμερο τέσσερα: Εύχομαι να είχα το θάρρος να εκφράσω τον πραγματικό μου εαυτό. Και νούμερο πέντε: Εύχομαι να είχα ζήσει μια ζωή αντίστοιχη των ονείρων μου, αντί όσων οι άλλοι ανέμεναν από μένα.
Number one: I wish I hadn't worked so hard. Number two: I wish I had stayed in touch with my friends. Number three: I wish I had let myself be happier. Number four: I wish I'd had the courage to express my true self. And number five: I wish I'd lived a life true to my dreams, instead of what others expected of me.
Τώρα, από όσο ξέρω, κανείς δεν είπε στους εργαζόμενους στα γηροκομεία, εύχομαι να είχα ξοδέψει περισσότερο χρόνο παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά όταν ακούω αυτούς τους πέντε κορυφαίους λόγους απογοήτευσης των ετοιμοθάνατων, δε μπορώ παρά να ακούσω πέντε βαθιές ανθρώπινες επιθυμίες που τα παιχνίδια πραγματικά μας βοηθούν να ικανοποιήσουμε.
Now, as far as I know, no one ever told one of the hospice workers, "I wish I'd spent more time playing video games," but when I hear these top five regrets of the dying, I can't help but hear five deep human cravings that games actually help us fulfill.
Για παράδειγμα, εύχομαι να μην είχα δουλέψει τόσο σκληρά. Για πολλούς ανθρώπους, αυτό σημαίνει, εύχομαι να είχα ξοδέψει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου και με τα παιδιά μου όταν αυτά μεγάλωναν. Γνωρίζουμε ότι το να παίζεις παιχνίδια μαζί τους έχει τεράστια πλεονεκτήματα για την οικογένεια. Μια πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο Μπρίχαμ Γιάνγκ στη Σχολή Οικογενειακής Ζωής ανέφερε ότι οι γονείς που περνούν περισσότερο χρόνο παίζοντας παιχνίδια με τα παιδιά τους έχουν στενότερες σχέσεις μαζί τους στην πραγματική ζωή.
For example, I wish I hadn't worked so hard. For many people, this means, I wish I'd spent more time with my family, with my kids when they were growing up. Well, we know that playing games together has tremendous family benefits. A recent study from Brigham Young University School of Family Life reported that parents who spend more time playing video games with their kids have much stronger real-life relationships with them.
«Εύχομαι να είχα κρατήσει επαφή με τους φίλους μου». Λοιπόν, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων χρησιμοποιούν κοινωνικά παιχνίδια όπως το FarmVille ή το Words With Friends για να κρατήσουν καθημερινή επαφή με φίλους από την πραγματική ζωή και την οικογένεια. Μια πρόσφατη μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν έδειξε ότι αυτά τα παιχνίδια είναι εξαιρετικά ισχυρά εργαλεία διαχείρισης σχέσεων. Μπορούν να μας βοηθήσουν να μείνουμε σε επαφή με ανθρώπους στο κοινωνικό μας δίκτυο από τους οποίους θα απομακρυνόμασταν σε άλλη περίπτωση, αν δεν παίζαμε παιχνίδια μαζί.
"I wish I'd stayed in touch with my friends." Hundreds of millions of people use social games like FarmVille or Words With Friends to stay in daily contact with real-life friends and family. A recent study from the University of Michigan showed that these games are incredibly powerful relationship-management tools. They help us stay connected with people in our social network that we would otherwise grow distant from, if we weren't playing games together.
Εύχομαι να επέτρεπα στον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος. Λοιπόν, εδώ δε μπορώ παρά να σκεφτώ τις ρηξικέλευθες κλινικές δοκιμές που έγιναν πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Καρολίνα που έδειξαν ότι τα δικτυακά παιχνίδια μπορούν να ξεπεράσουν τη φαρμακευτική αγωγή του κλινικού άγχους και της κατάθλιψης. Μόνο 30 λεπτά δικτυακού παιχνιδιού κάθε μέρα ήταν αρκετά να ενισχύσουν σημαντικά τη διάθεση και να βελτιώσουν μακροπρόθεσμα την αίσθηση ευτυχίας.
"I wish I'd let myself be happier." Well, here I can't help but think of the groundbreaking clinical trials recently conducted at East Carolina University that showed that online games can outperform pharmaceuticals for treating clinical anxiety and depression. Just 30 minutes of online game play a day was enough to create dramatic boosts in mood and long-term increases in happiness.
«Εύχομαι να είχα το θάρρος να εκφράσω τον πραγματικό μου εαυτό». Λοιπόν, τα avatar αποτελούν ένα τρόπο να εκφράσουμε τους πραγματικούς εαυτούς μας, μια πιο ηρωική, ιδεατή έκδοση αυτού που μπορεί να γίνουμε. Μπορείτε να το δείτε αυτό σε αυτό το πορτραίτο του alter ego από τον Ρόμπι Κούπερ για έναν παίκτη και το avatar του. Το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ κάνει έρευνα εδώ και πέντε χρόνια για να καταγράψει πώς το να παίζεις ένα παιχνίδι με ένα ιδεατό avatar αλλάζει το πώς σκεφτόμαστε και ενεργούμε στην πραγματική ζωή, κάνοντάς μας περισσότερο θαρραλέους, πιο φιλόδοξους, πιο αφοσιωμένους στους στόχους μας.
"I wish I'd had the courage to express my true self." Well, avatars are a way to express our true selves, our most heroic, idealized version of who we might become. You can see that in this alter ego portrait by Robbie Cooper of a gamer with his avatar. And Stanford University has been doing research for five years now to document how playing a game with an idealized avatar changes how we think and act in real life, making us more courageous, more ambitious, more committed to our goals.
«Εύχομαι να είχα ζήσει μια ζωή αντάξια των ονείρων μου και όχι όσων οι άλλοι ανέμεναν από μένα». Τα παιχνίδια το καταφέρνουν αυτό; Δεν είμαι σίγουρη, γι' αυτό έχω αφήσει ένα ερωτηματικό από το Super Mario. Θα επιστρέψουμε σε αυτό.
"I wish I'd led a life true to my dreams, and not what others expected of me." Are games doing this yet? I'm not sure, so I've left a Super Mario question mark. We're going to come back to this one.
Αλλά εν τω μεταξύ, ίσως αναρωτιέστε, ποια είναι αυτή η σχεδιάστρια παιχνιδιών που μας μιλάει για την απογοήτευση στο νεκροκρέβατο; Είναι αλήθεια, δεν έχω εργαστεί ποτέ σε γηροκομείο, δεν έχω υπάρξει σε νεκροκρέβατο. Αλλά πρόσφατα πέρασα τρεις μήνες στο κρεβάτι, θέλοντας να πεθάνω. Πραγματικά θέλοντας να πεθάνω.
But in the meantime, perhaps you're wondering, who is this game designer to be talking to us about deathbed regrets? And it's true, I've never worked in a hospice, I've never been on my deathbed. But recently I did spend three months in bed, wanting to die. Really wanting to die.
Θα σας πω τώρα αυτήν την ιστορία. Άρχισε πριν δυο χρόνια, όταν χτύπησα το κεφάλι μου και έπαθα διάσειση. Η διάσειση δε θεραπεύτηκε σωστά, και μετά από 30 μέρες είχα ακόμα συμπτώματα ατελείωτων πονοκεφάλων, ναυτίας, ιλίγγου, απώλειας μνήμης και πνευματικής θολούρας. Ο γιατρός μου μού είπε ότι για να θεραπεύσω το μυαλό μου, έπρεπε να το ξεκουράσω. Έτσι, έπρεπε να αποφύγω οτιδήποτε προκαλούσε τα συμπτώματά μου. Για μένα αυτό σήμαινε όχι διάβασμα, όχι γράψιμο, όχι ηλεκτρονικά παιχνίδια, όχι δουλειά ή email, όχι τρέξιμο, όχι αλκοόλ, όχι καφεΐνη. Με άλλα λόγια -- και νομίζω ότι καταλαβαίνετε πού πηγαίνει αυτό -- κανένας λόγος για να ζεις.
Now let me tell you that story. It started two years ago, when I hit my head and got a concussion. The concussion didn't heal properly, and after 30 days, I was left with symptoms like nonstop headaches, nausea, vertigo, memory loss, mental fog. My doctor told me that in order to heal my brain, I had to rest it. So I had to avoid everything that triggered my symptoms. For me that meant no reading, no writing, no video games, no work or email, no running, no alcohol, no caffeine. In other words -- and I think you see where this is going -- no reason to live.
(Γέλια)
(Laughter)
Βέβαια, το λέω στα αστεία, αλλά σοβαρά, ο αυτοκτονικός ιδεασμός είναι ιδιαίτερα κοινός στα τραύματα εγκεφάλου. Συμβαίνει σε έναν στους τρεις και συνέβη και σε μένα. Το μυαλό μου άρχισε να μου λέει, «Τζέιν, θες να πεθάνεις». Μου είπε, «Δε θα γίνεις ποτέ καλά». Μου είπε, «Ο πόνος δε θα περάσει ποτέ».
Of course it's meant to be funny, but in all seriousness, suicidal ideation is quite common with traumatic brain injuries. It happens to one in three, and it happened to me. My brain started telling me, "Jane, you want to die." It said, "You're never going to get better." It said, "The pain will never end."
Αυτές οι φωνές έγιναν τόσο επίμονες και τόσο πειστικές που άρχισα εύλογα να φοβάμαι για τη ζωή μου, τη στιγμή που είπα στον εαυτό μου μετά από 34 μέρες -- και δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή -- είπα, «Είτε θα αυτοκτονήσω, είτε θα το μετατρέψω αυτό σε ένα παιχνίδι».
And these voices became so persistent and so persuasive that I started to legitimately fear for my life, which is the time that I said to myself after 34 days -- and I will never forget this moment -- I said, "I am either going to kill myself or I'm going to turn this into a game."
Γιατί ένα παιχνίδι; Γνωρίζω, μελετώντας την ψυχολογία των παιχνιδιών για πάνω από μια δεκαετία ότι όταν παίζουμε ένα παιχνίδι -- και αυτό βρίσκεται στην επιστημονική βιβλιογραφία -- αντιμετωπίζουμε τις μεγάλες προκλήσεις με περισσότερη δημιουργικότητα, περισσότερη αποφασιστικότητα, περισσότερη αισιοδοξία, και είναι πιο πιθανό να αναζητήσουμε βοήθεια από τους άλλους. Ήθελα να φέρω αυτά τα χαρακτηριστικά των παικτών στην πρόκληση στην πραγματική μου ζωή, έτσι δημιούργησα ένα παιχνίδι ρόλων με θέμα την ανάνηψη το οποίο λέγεται Τζέιν, η σφαγέας των διασείσεων.
Now, why a game? I knew from researching the psychology of games for more than a decade that when we play a game -- and this is in the scientific literature -- we tackle tough challenges with more creativity, more determination, more optimism, and we're more likely to reach out to others for help. I wanted to bring these gamer traits to my real-life challenge, so I created a role-playing recovery game called Jane the Concussion Slayer.
Αυτή λοιπόν έγινε η νέα μυστική μου ταυτότητα, και το πρώτο πράγμα που έκανα σαν σφαγέας ήταν να καλέσω τη δίδυμη αδελφή μου -- έχω μια όμοια δίδυμη αδελφή που λέγεται Κέλλυ -- και να της πω ότι παίζω ένα παιχνίδι για να θεραπεύσω το μυαλό μου, και θέλω να παίξεις κι εσύ μαζί μου. Ήταν πιο εύκολο να ζητήσω βοήθεια με αυτόν τον τρόπο.
Now this became my new secret identity, and the first thing I did as a slayer was call my twin sister -- I have an identical twin sister named Kelly -- and tell her, "I'm playing a game to heal my brain, and I want you to play with me." This was an easier way to ask for help.
Η Κέλλυ έγινε η πρώτη μου σύμμαχος στο παιχνίδι, ο σύζυγός μου Κίγιας ήταν ο επόμενος που ξεκίνησε, και μαζί εντοπίζαμε και πολεμούσαμε τους κακούς. Αυτό μπορεί να ήταν οτιδήποτε μπορούσε να προκαλέσει τα συμπτώματά μου κι έτσι να επιβραδύνει τη θεραπεία μου, πράγματα όπως τα έντονα φώτα και τα μέρη με πολύ κόσμο. Επίσης μαζεύαμε κι ενεργοποιούσαμε βοηθήματα (power-ups). Αυτά ήταν κάτι που μπορούσα να κάνω ακόμα και στη χειρότερη μέρα μου για να νιώσω έστω και λίγο καλά, έστω και λίγο παραγωγική. Πράγματα όπως το να αγκαλιάσω τον σκύλο μου για 10 λεπτά ή να σηκωθώ από το κρεβάτι και να κάνω ένα γύρο γύρω από το τετράγωνο.
She became my first ally in the game, my husband Kiyash joined next, and together we identified and battled the bad guys. Now this was anything that could trigger my symptoms and therefore slow down the healing process, things like bright lights and crowded spaces. We also collected and activated power-ups. This was anything I could do on even my worst day to feel just a little bit good, just a little bit productive. Things like cuddling my dog for 10 minutes, or getting out of bed and walking around the block just once.
Το παιχνίδι ήταν τόσο απλό: Υιοθέτησε μια μυστική ταυτότητα, προσέλαβε τους συμμάχους σου, πολέμα τους κακούς, ενεργοποίησε τα βοηθήματα. Αλλά ακόμα και με ένα τόσο απλό παιχνίδι, μόλις μια-δυο μέρες από τότε που άρχισα να παίζω, εκείνη η ομίχλη της κατάθλιψης και του άγχους έφυγε. Απλά εξαφανίστηκε. Έμοιαζε με ένα θαύμα. Δεν ήταν κάποια θαυματουργή θεραπεία για τους πονοκεφάλους ή τα νοητικά συμπτώματα. Αυτά κράτησαν πάνω από ένα χρόνο και ήταν με διαφορά ο πιο δύσκολος χρόνος της ζωής μου. Αλλά ακόμα κι όταν είχα τα συμπτώματα, ακόμα κι όταν πονούσα, δεν υπέφερα πια.
Now the game was that simple: Adopt a secret identity, recruit your allies, battle the bad guys, activate the power-ups. But even with a game so simple, within just a couple days of starting to play, that fog of depression and anxiety went away. It just vanished. It felt like a miracle. Now it wasn't a miracle cure for the headaches or the cognitive symptoms. That lasted for more than a year, and it was the hardest year of my life by far. But even when I still had the symptoms, even while I was still in pain, I stopped suffering.
Αυτό που έγινε μετά, με το παιχνίδι, με εξέπληξε. Ανέβασα στο δίκτυο κάποια ιστολογήματα και βίντεο, εξηγώντας πώς να παίξεις. Προφανώς, δεν έχουν όλοι πάθει διάσειση, δε θέλουν όλοι να γίνουν «σφαγείς» κι έτσι άλλαξα το όνομα του παιχνιδιού σε SuperBetter.
Now what happened next with the game surprised me. I put up some blog posts and videos online, explaining how to play. But not everybody has a concussion, obviously, not everyone wants to be "the slayer," so I renamed the game SuperBetter.
Σύντομα άρχισα να ακούω από ανθρώπους σε όλον τον κόσμο που υιοθετούσαν τη δική τους μυστική ταυτότητα, προσελάμβαναν τους συμμάχους τους και γίνονταν «σούπερ καλύτερα», αντιμετωπίζοντας προκλήσεις όπως ο καρκίνος και ο χρόνιος πόνος, η κατάθλιψη και η ασθένεια του Κρον. Έπαιζαν ακόμα και άνθρωποι με διαγνώσεις ανίατων ασθενειών, όπως αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση (ALS). Μπορούσα να δω από τα μηνύματα και τα βίντεό τους ότι το παιχνίδι τούς βοηθούσε με τους ίδιους τρόπους που βοήθησε και μένα. Μιλούσαν για το ότι ένιωθαν πιο δυνατοί και γενναίοι. Μιλούσαν για το πώς γίνονταν καλύτερα κατανοητοί από τους φίλους και την οικογένειά τους. Έλεγαν ακόμα για το ότι αισθάνονταν περισσότερο ευτυχισμένοι, παρότι πονούσαν, παρότι αντιμετώπιζαν τη δυσκολότερη πρόκληση της ζωής τους.
And soon, I started hearing from people all over the world who were adopting their own secret identity, recruiting their own allies, and they were getting "super better," facing challenges like cancer and chronic pain, depression and Crohn's disease. Even people were playing it for terminal diagnoses like ALS. And I could tell from their messages and their videos that the game was helping them in the same ways that it helped me. They talked about feeling stronger and braver. They talked about feeling better understood by their friends and family. And they even talked about feeling happier, even though they were in pain, even though they were tackling the toughest challenge of their lives.
Εκείνη την ώρα σκεφτόμουν, τι συμβαίνει εδώ; Εννοώ, πώς μπορεί ένα τόσο ασήμαντο παιχνίδι να παρέμβει τόσο δυναμικά σε τέτοιες σοβαρές περιπτώσεις, συχνά ζητήματα ζωής και θανάτου; Εννοώ, αν δεν είχε λειτουργήσει για μένα, δεν υπήρχε τρόπος να πιστέψω ότι ήταν εφικτό. Λοιπόν, φαίνεται ότι υπάρχει και επιστημονική αλήθεια εδώ. Κάποιοι άνθρωποι γίνονται πιο δυνατοί και ευτυχισμένοι μετά από ένα τραυματικό συμβάν. Αυτό ήταν που συνέβαινε και σε μας.
Now at the time, I'm thinking to myself, what is going on here? I mean, how could a game so trivial intervene so powerfully in such serious, and in some cases life-and-death, circumstances? I mean, if it hadn't worked for me, there's no way I would have believed it was possible. Well, it turns out there's some science here, too. Some people get stronger and happier after a traumatic event. And that's what was happening to us.
Το παιχνίδι μάς βοηθούσε να βιώσουμε αυτό που οι επιστήμονες ονομάζουν μετα-τραυματική ανάπτυξη, κάτι για το οποίο δεν ακούμε συχνά. Συνήθως ακούμε για τη μετα-τραυματική διαταραχή άγχους. Αλλά οι επιστήμονες τώρα γνωρίζουν ότι ένα τραυματικό συμβάν δε μας καταδικάζει να υποφέρουμε αιώνια. Αντίθετα, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σαν μια σανίδα εκτίναξης για να εξαπολύσουμε τα καλύτερα χαρακτηριστικά μας και να ζήσουμε πιο ευτυχισμένες ζωές.
The game was helping us experience what scientists call post-traumatic growth, which is not something we usually hear about. We usually hear about post-traumatic stress disorder. But scientists now know that a traumatic event doesn't doom us to suffer indefinitely. Instead, we can use it as a springboard to unleash our best qualities and lead happier lives.
Αυτά είναι τα πέντε πιο συνηθισμένα πράγματα που άνθρωποι με μετα-τραυματική ανάπτυξη λένε: Έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές μου. Δε φοβάμαι να κάνω ό,τι με κάνει ευτυχισμένο. Νιώθω πιο κοντά στους φίλους και την οικογένειά μου. Κατανοώ τον εαυτό μου καλύτερα. Τώρα ξέρω ποιος πραγματικά είμαι. Έχω μια νέα αίσθηση σημασίας και σκοπού στη ζωή μου. Είμαι περισσότερο ικανός να συγκεντρωθώ στους στόχους και τα όνειρά μου.
Here are the top five things that people with post-traumatic growth say: "My priorities have changed." "I'm not afraid to do what makes me happy." "I feel closer to my friends and family." "I understand myself better. I know who I really am now." "I have a new sense of meaning and purpose in my life." "I'm better able to focus on my goals and dreams."
Αυτό σας ακούγεται γνωστό; Θα έπρεπε, γιατί τα πέντε πιο συνηθισμένα χαρακτηριστικά της μετα-τραυματικής ανάπτυξης είναι βασικά τα άκρως αντίθετα των πέντε πιο συνηθισμένων λόγων μεταμέλειας των μελλοθάνατων. Αυτό είναι ενδιαφέρον, σωστά; Φαίνεται ότι, με κάποιον τρόπο, ένα τραυματικό συμβάν μπορεί να ξεκλειδώσει την ικανότητά μας να ζήσουμε μια ζωή με λιγότερες απογοητεύσεις.
Now, does this sound familiar? It should, because the top five traits of post-traumatic growth are essentially the direct opposite of the top five regrets of the dying. Now this is interesting, right? It seems that somehow, a traumatic event can unlock our ability to lead a life with fewer regrets.
Αλλά πώς λειτουργεί αυτό; Πώς μεταβαίνεις από το τραύμα στην ανάπτυξη; Ή καλύτερα, υπάρχει κάποιος τρόπος να έχεις όλη την ωφέλεια της μετα-τραυματικής ανάπτυξης χωρίς το τραύμα, χωρίς να χρειάζεται να χτυπήσεις το κεφάλι σου εξαρχής; Αυτό θα είναι ωραίο, σωστά;
But how does it work? How do you get from trauma to growth? Or better yet, is there a way to get all the benefits of post-traumatic growth without the trauma, without having to hit your head in the first place? That would be good, right?
Ήθελα να κατανοήσω καλύτερα το φαινόμενο κι έτσι καταβρόχθισα την επιστημονική βιβλιογραφία και να τι έμαθα. Υπάρχουν τέσσερα είδη δύναμης ή ανθεκτικότητας, τα οποία συνεισφέρουν στη μετα-τραυματική ανάπτυξη, και υπάρχουν επιστημονικά επιβεβαιωμένες δραστηριότητες που μπορείτε να κάνετε κάθε μέρα για να αναπτύξετε αυτά τα τέσσερα είδη ανθεκτικότητας, και δε χρειάζεστε ένα τραύμα για να το καταφέρετε.
I wanted to understand the phenomenon better, so I devoured the scientific literature, and here's what I learned. There are four kinds of strength, or resilience, that contribute to post-traumatic growth, and there are scientifically validated activities that you can do every day to build up these four kinds of resilience, and you don't need a trauma to do it.
Θα μπορούσα να σας πω ποια είναι αυτά τα τέσσερα είδη δύναμης, αλλά θα προτιμούσα να τα βιώσετε από πρώτο χέρι. Θα προτιμούσα να ξεκινήσουμε τώρα να τα αναπτύσσουμε όλοι μαζί. Να λοιπόν τι θα κάνουμε. Θα παίξουμε μαζί ένα γρήγορο παιχνίδι. Εδώ είναι που θα κερδίσετε αυτά τα επτάμισι λεπτά της πρόθετης ζωής που σας υποσχέθηκα νωρίτερα. Το μόνο που πρέπει να κάνετε είναι να ολοκληρώσετε με επιτυχία τις τέσσερις πρώτες αποστολές του SuperBetter. Αισθάνομαι ότι μπορείτε να το κάνετε. Πιστεύω σε σας.
I could tell you what these four types of strength are, but I'd rather you experience them firsthand. I'd rather we all start building them up together right now. Here's what we're going to do. We'll play a quick game together. This is where you earn the seven and a half minutes of bonus life that I promised you earlier. All you have to do is successfully complete the first four SuperBetter quests. And I feel like you can do it. I have confidence in you.
Λοιπόν, όλο έτοιμοι; Αυτή είναι η πρώτη σας αποστολή. Πάμε λοιπόν. Διαλέξτε ένα: σηκωθείτε και κάνετε τρία βήματα ή κάντε τα χέρια σας γροθιές, σηκώστε τα πάνω από το κεφάλι σας όσο πο ψηλά μπορείτε για πέντε δευτερόλεπτα. Πάμε! Εντάξει, μου αρέσουν οι άνθρωποι που κάνουν και τα δύο. Είστε υπερεπιτυχημένοι. Πολύ καλά.
So, everybody ready? This is your first quest. Here we go. Pick one: Stand up and take three steps, or make your hands into fists, raise them over your head as high as you can for five seconds, go! All right, I like the people doing both. You are overachievers. Very good.
(Γέλια)
(Laughter)
Μπράβο σε όλους. Αυτό αξίζει ένα πρόσθετο βαθμό σωματικής ανθεκτικότητας, που σημαίνει ότι το σώμα σας μπορεί να αντέξει περισσότερο άγχος και να θεραπεύσει τον εαυτό του ταχύτερα. Τώρα γνωρίζουμε από την έρευνα ότι το κορυφαίο πράγμα που μπορείτε να κάνετε για να ενισχύσετε τη φυσική σας ανθεκτικότητα είναι να μη στέκεστε ακίνητοι. Αυτό αρκεί. Με κάθε δευτερόλεπτο που δεν κάθεστε ακίνητοι, βελτιώνετε ενεργά την υγεία της καρδιάς σας, των πνευμόνων και του μυαλού σας.
Well done, everyone. That is worth +1 physical resilience, which means that your body can withstand more stress and heal itself faster. We know from the research that the number one thing you can do to boost your physical resilience is to not sit still. That's all it takes. Every single second that you are not sitting still, you are actively improving the health of your heart, and your lungs and brains.
Όλοι έτοιμοι για την επόμενη αποστολή; Θέλω να στρίψετε τα δάκτυλά σας ακριβώς 50 φορές ή να μετρήσετε αντίστροφα από το 100 με βήματα του 7, σαν αυτό: 100, 93, ... Πάμε!
Everybody ready for your next quest? I want you to snap your fingers exactly 50 times, or count backwards from 100 by seven, like this: 100, 93... Go!
(Στρίψιμο δακτύλων)
(Snapping)
Μην τα παρατάτε.
Don't give up.
(Στρίψιμο δακτύλων)
(Snapping)
Μην αφήνετε όσους μετρούν αντίστροφα από το 100 να εμπλακούν με το μέτρημά σας μέχρι το 50.
Don't let the people counting down from 100 interfere with your counting to 50.
(Στρίψιμο δακτύλων)
(Snapping)
(Γέλια)
(Laughter)
Ωραία. Γουάου. Αυτή είναι η πρώτη φορά που το βλέπω αυτό. Πρόσθετη φυσική ανθεκτικότητα. Μπράβο σε όλους. Αυτό αξίζει ένα πρόσθετο βαθμό πνευματικής ανθεκτικότητας, που σημαίνει ότι συγκεντρώνεστε πνευματικά περισσότερο, έχετε περισσότερη πειθαρχία, αποφασιστικότητα και θέληση. Γνωρίζουμε από την επιστημονική έρευνα ότι η θέληση στην πραγματικότητα δουλεύει σαν ένας μυς. Δυναμώνει όσο την ασκείτε. Έτσι, το να αντιμετωπίσετε μια μικρή πρόκληση χωρίς να τα παρατήσετε, ακόμα και μια τόσο περίεργη σαν το να στρίψετε τα δάκτυλά σας ακριβώς 50 φορές ή να μετρήσετε ανάποδα από το 100 ανά επτά είναι στην πραγματικότητα ένας επιστημονικά επιβεβαιωμένος τρόπος να ενισχύσετε τη θέλησή σας.
Nice. Wow. That's the first time I've ever seen that. Bonus physical resilience. Well done, everyone. Now that's worth +1 mental resilience, which means you have more mental focus, more discipline, determination and willpower. We know from the scientific research that willpower actually works like a muscle. It gets stronger the more you exercise it. So tackling a tiny challenge without giving up, even one as absurd as snapping your fingers exactly 50 times or counting backwards from 100 by seven is actually a scientifically validated way to boost your willpower.
Τα καταφέρατε καλά. Απόστολή αριθμός τρία. Διαλέξτε: λόγω του δωματίου μέσα στο οποίο βρισκόμαστε, η μοίρα το έχει αποφασίσει αυτό για σας, αλλά να οι άλλες δύο εναλλακτικές. Αν είστε σε εσωτερικό χώρο, βρείτε ένα παράθυρο και κοιτάξτε έξω. Αν είστε έξω, βρείτε ένα παράθυρο και κοιτάξτε μέσα. Ή κάντε μια γρήγορη αναζήτηση στο YouTube ή μιας εικόνας στο Google για "μωρό [το αγαπημένο σας ζώο]".
So good job. Quest number three. Pick one: Because of the room, fate's really determined this for you, but here are the two options. If you're inside, find a window and look out of it. If you're outside, find a window and look in. Or do a quick YouTube or Google image search for "baby [your favorite animal.]"
Θα μπορούσατε να το κάνετε στα τηλέφωνά σας ή απλώς να φωνάξετε κάποια μωρά ζώων, θα βρω μερικά και θα τα εμφανίσω στην οθόνη για μας. Λοιπόν, τι θέλετε να δείτε; Βραδύποδας, καμηλοπάρδαλη, ελέφαντας, φίδι. Εντάξει, ας δούμε τι έχουμε. Μωρό δελφίνι και μωρό λάμα. Κοιτάξτε όλοι. Το πιάσατε; Εντάξει, ένα ακόμα. Μωρό ελέφαντα.
Do it on your phones, or just shout out some baby animals, and I'll put them on the screen. So, what do we want to see? Sloth, giraffe, elephant, snake. Okay, let's see what we got. Baby dolphin and baby llamas. Everybody look. Got that? Okay, one more. Baby elephant.
(Κοινό) Ω!
(Audience) Oh!
Το χειροκροτάμε αυτό; Είναι καταπληκτικό.
We're clapping for that? That's amazing.
(Γέλια)
(Laughter)
Εντάξει, εδώ αισθανόμαστε έναν πρόσθετος βαθμός συναισθηματικής ανθεκτικότητας, που σημαίνει ότι έχετε την ικανότητα να προκαλέσετε δυνατά θετικά συναισθήματα όπως η περιέργεια ή η αγάπη, τα οποία αισθανόμαστε όταν κοιτάμε τα μωρά ζώων, όταν τα χρειάζεστε το περισσότερο.
All right, what we're just feeling there is plus-one emotional resilience, which means you have the ability to provoke powerful, positive emotions like curiosity or love, which we feel looking at baby animals, when you need them most.
Να ένα μυστικό από την επιστημονική βιβλιογραφία για σας. Αν καταφέρετε να βιώσετε τρία θετικά συναισθήματα για κάθε αρνητικό συναίσθημα στη διάρκεια μιας ώρας, μιας μέρας, μιας εβδομάδας, θα βελτιώσετε δραστικά την υγεία σας και την ικανότητάς σας να αντιμετωπίσετε με επιτυχία οποιοδήποτε πρόβλημα αντιμετωπίζετε. Αυτή είναι η αναλογία θετικών συναισθημάτων "3 προς 1". Είναι το αγαπημένο μου κόλπο στο SuperBetter, γι' αυτό συνεχίστε.
Here's a secret from the scientific literature for you. If you can manage to experience three positive emotions for every one negative emotion over the course of an hour, a day, a week, you dramatically improve your health and your ability to successfully tackle any problem you're facing. And this is called the three-to-one positive emotion ratio. It's my favorite SuperBetter trick, so keep it up.
Εντάξει, επιλέξτε μια τελευταία αποστολή: Ανταλλάξτε μια χειραψία με κάποιον για έξι δευτερόλεπτα ή στείλτε ένα γρήγορο ευχαριστήριο μήνυμα στο κινητό, email, Facebook ή το Twitter. Εμπρός!
All right, pick one, last quest: Shake someone's hand for six seconds, or send someone a quick thank you by text, email, Facebook or Twitter. Go!
(Συνομιλίες)
(Chatting)
Πάμε καλά, πάμε καλά. Ωραία, ωραία. Συνεχίστε. Μ' αρέσει! Εντάξει, αυτό σημαίνει έναν πρόσθετο πόντο στην κοινωνική ανθεκτικότητα που σημαίνει ότι παίρνετε περισσότερη δύναμη από τους φίλους σας, τους γείτονες, την οικογένεια, την κοινότητά σας. Ένας ωραίος τρόπος να τονώσουμε την κοινωνική ανθεκτικότητα είναι η ευγνωμοσύνη. Η φυσική επαφή είναι ακόμα καλύτερη.
Looking good, looking good. Nice, nice. Keep it up. I love it! All right, everybody, that is +1 social resilience, which means you actually get more strength from your friends, your neighbors, your family, your community. Now, a great way to boost social resilience is gratitude. Touch is even better.
Να άλλο ένα μυστικό για σας: Ανταλλάσοντας μια χειραψία για έξι δευτερόλεπτα, αυξάνετε δραματικά το επίπεδο της οξυτοκίνης στο αίμα σας, αυτή είναι η ορμόνη της εμπιστοσύνης. Αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι ανταλλάξατε χειραψία έχετε βιοχημική προδιάθεση να συμπαθήσετε και θέλετε να βοηθήσετε ο ένας τον άλλο. Αυτό θα συνεχιστεί κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, γι' αυτό εκμεταλλευτείτε τις ευκαιρίες για δικτύωση.
Here's one more secret for you: Shaking someone's hand for six seconds dramatically raises the level of oxytocin in your bloodstream, now that's the trust hormone. That means that all of you who just shook hands are biochemically primed to like and want to help each other. This will linger during the break, so take advantage of the networking opportunities.
(Γέλια)
(Laughter)
Ωραία, έχετε ολοκληρώσει με επιτυχία τις τέσσερις αποστολές σας, ας δούμε λοιπόν αν έχω ολοκληρώσει τη δική μου αποστολή με επιτυχία να σας δώσω επτά και μισό λεπτά πρόσθετης ζωής. Εδώ θα έχω την ευκαιρία να μοιραστώ άλλο ένα μικρό κομμάτι επιστήμης μαζί σας. Αποδεικνύεται ότι οι άνθρωποι που συστηματικά ενισχύουν αυτούς τους τέσσερις τύπους ανθεκτικότητας -- σωματική, πνευματική, συναισθηματική και κοινωνική -- ζουν δέκα χρόνια περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο. Αυτό είναι αλήθεια, λοιπόν. Αν επιτυγχάνετε συστηματικά την αναλογία "τρία προς ένα" των θετικών συναισθημάτων, αν ποτέ δε μένετε ακίνητοι για περισσότερο από μια ώρα κάθε φορά, αν ανοίγεστε σε ένα άτομο για το οποίο ενδιαφέρεστε κάθε μέρα, αν αντιμετωπίζετε μικρούς στόχους για να τονώσετε τη δύναμη της θέλησής σας, θα ζήσετε δέκα χρόνια περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, και εδώ μπαίνουν τα μαθηματικά που σας έδειξα νωρίτερα.
Well, you have successfully completed your four quests, let's see if I've successfully completed my mission to give you seven and a half minutes of bonus life. Now I get to share one more little bit of science with you. It turns out that people who regularly boost these four types of resilience -- physical, mental, emotional and social -- live 10 years longer than everyone else. So this is true. If you are regularly achieving the three-to-one positive emotion ratio, if you are never sitting still for more than an hour at a time, if you are reaching out to one person you care about every single day, if you are tackling tiny goals to boost your willpower, you will live 10 years longer than everyone else, and here's where that math I showed you earlier comes in.
Έτσι, το μέσο προσδόκιμο ζωής στις Η.Π.Α. και το Ηνωμένο Βασίλειο είναι 78,1 χρόνια, αλλά γνωρίζουμε από πάνω από χίλιες έγκυρες επιστημονικές μελέτες ότι μπορείτε να προσθέσετε δέκα χρόνια ζωής σε αυτό, τονώνοντας τους τέσσερις τύπους ανθεκτικότητας. Έτσι, για κάθε χρόνο κατά τη διάρκεια του οποίου τονώνετε τους τέσσερις τύπους ανθεκτικότητάς σας, στην πραγματικότητα κερδίζετε 0,128 χρόνια ζωής ή 46 περισσότερες ημέρες ή 67.298 λεπτά ζωής, που σημαίνει ότι κάθε μέρα κερδίζετε 184 λεπτά ζωής ή για κάθε ώρα κατά την οποία τονώνετε τους τέσσερις τύπους ανθεκτικότητάς σας, όπως κάναμε μόλις μαζί, κερδίζετε 7,68245837 πρόσθετα λεπτά ζωής.
So, the average life expectancy in the U.S. and the U.K. is 78.1 years, but we know from more than 1,000 peer-reviewed scientific studies that you can add 10 years of life by boosting your four types of resilience. So every single year that you are boosting your four types of resilience, you're actually earning .128 more years of life or 46 more days of life, or 67,298 more minutes of life, which means every single day, you are earning 184 minutes of life, or every single hour that you are boosting your four types of resilience, like we just did together, you are earning 7.68245837 more minutes of life.
Συγχαρητήρια, αυτά τα επτάμισι λεπτά είναι ολόδικά σας. Τα κερδίσατε με την αξία σας.
Congratulations, those seven and a half minutes are all yours. You totally earned them.
Ναι!
Yeah!
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Μπράβο! Καταπληκτικό. Περιμένετε, περιμένετε, περιμένετε. Έχετε ακόμα την ειδική σας αποστολή, τη μυστική αποστολή σας. Πώς θα ξοδέψετε αυτά τα επτάμισι λεπτά πρόσθετης ζωής;
Awesome. Wait, wait, wait. You still have your special mission, your secret mission. How are you going to spend these minutes of bonus life?
Λοιπόν, να η πρότασή μου. Αυτά τα επτάμισι λεπτά είναι σαν τις ευχές ενός τζίνι. Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την πρώτη σας ευχή για να ζητήσετε ένα εκατομμύριο ευχές ακόμα. Έξυπνο, σωστά; Αν, λοιπόν, ξοδέψετε αυτά τα επτάμισι λεπτά σήμερα κάνοντας κάτι που σας κάνει ευτυχισμένους ή κάτι που σας κινητοποιεί σωματικά, ή σας φέρνει σε επαφή με κάποιον για τον οποίο νοιάζεστε, ή απλά αντιμετωπίζοντας μια μικρή πρόκληση, θα τονώσετε την ανθεκτικότητά σας και άρα θα κερδίσετε περισσότερα λεπτά.
Well, here's my suggestion. These seven and a half bonus minutes are kind of like genie's wishes. You can use your first wish to wish for a million more wishes. Pretty clever, right? So, if you spend these seven and a half minutes today doing something that makes you happy, or that gets you physically active, or puts you in touch with someone you care about, or even just tackling a tiny challenge, you're going to boost your resilience, so you're going to earn more minutes.
Τα καλά νέα είναι ότι μπορείτε να συνεχίσετε έτσι. Κάθε ώρα της ημέρας, για κάθε μέρα της ζωής σας, μέχρι το νεκροκρέβατό σας, το οποίο θα βρίσκεται 10 χρόνια αργότερα από όσο θα ήταν αλλιώς. Όταν φτάσετε εκεί, είναι πιο πιθανό, ότι δε θα έχετε κανέναν από εκείνους τους λόγους να μετανιώσετε, γιατί θα έχετε αναπτύξει τη δύναμη και την ανθεκτικότητα να ζήσετε μια ζωή περισσότερο πιστή προς τα όνειρά σας. Με δέκα πρόσθετα χρόνια, μπορεί να έχετε αρκετό χρόνο να παίξετε μερικά παιχνίδια παραπάνω.
And the good news is, you can keep going like that. Every hour of the day, every day of your life, all the way to your deathbed, which will now be 10 years later than it would have otherwise. And when you get there, more than likely, you will not have any of those top five regrets, because you will have built up the strength and resilience to lead a life truer to your dreams. And with 10 extra years, you might even have enough time to play a few more games.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)