I'm Jane McGonigal. I'm a game designer. I've been making games online now for 10 years, and my goal for the next decade is to try to make it as easy to save the world in real life as it is to save the world in online games. Now, I have a plan for this, and it entails convincing more people, including all of you, to spend more time playing bigger and better games.
Ես Ջեյն Մքգոնիգալն եմ: Ես դիզայներ եմ: Արդեն 10 տարի է ես առցանց խաղեր եմ ստեղծում և հաջորդ տասնամյակի համար ես նպատակ ունեմ` փորձել իրական կյանքում հնարավոր դարձնել աշխարհը փրկելը, ինչպես որ առցանց խաղերում է: Սրա հետ կապված մի պլան ունեմ, որը խնդիր ունի հնարավորինս շատ մարդկանց համոզել` ներառյալ ձեզ, որպեսզի ավելի շատ ժամանակ ծախսեք ավելի կարևոր և ավելի լավ խաղեր խաղալու վրա:
Right now we spend three billion hours a week playing online games. Some of you might be thinking, "That's a lot of time to spend playing games. Maybe too much time, considering how many urgent problems we have to solve in the real world." But actually, according to my research at the Institute for the Future, actually the opposite is true. Three billion hours a week is not nearly enough game play to solve the world's most urgent problems.
Ներկայումս մենք շաբաթական 3 միլիարդ ժամ ենք ծախսում առցանց խաղեր խաղալու վրա: Ձեզանից մի քանիսը գուցե մտածեն. <<Խաղ խաղալու համար դա շատ ժամանակ է: Գուցե չափազանց շատ է, եթե հաշվի առնենք, թե ինչքան հրատապ խնդիրներ ունենք իրական կյանքում լուծելու համար>>: Բայց <<Ապագայի Ինստիտուտ>> կազմակերպության շրջանականերում իմ կատարած հետազոտության տվյալների համաձայն` հակառակ պնդումն է ճիշտ: Շաբաթական 3 միլիարդ ժամ առցանց խաղը բավական չէ աշխարհի ամենահրատապ խնդիրնեը լուծելու համար:
In fact, I believe that if we want to survive the next century on this planet, we need to increase that total dramatically. I've calculated the total we need at 21 billion hours of game play every week. So, that's probably a bit of a counter-intuitive idea, so I'll say it again, let it sink in: If we want to solve problems like hunger, poverty, climate change, global conflict, obesity, I believe that we need to aspire to play games online for at least 21 billion hours a week, by the end of the next decade.
Իրականում, ես համոզված եմ, որ եթե ուզում ենք մյուս դարում էլ ապրենք այս մոլորակի վրա, մենք ստիպված ենք արմատականորեն մեծացնել ընդհանուր միավորը: Հաշվել եմ , որ մեզ անհրաժեշտ է շաբաթական 21միլիարդ ժամ խաղալ ամեն շաբաթ: Հավանաբար մի քիչ հակասական գաղափար է, բայց նորից կասեմ, որպեսզի լավ ըմբռնեք. Եթե ուզում ենք լուծել այնպիսի խնդիրներ, ինչպիսիք են օրինակ սովը, եղանակային տատանումները, համաշխարհային հակամարտությունները, ճարպակալությունը, համողված եմ, որ պետք է ձգտենք առցանց խաղեր խաղանք շաբաթական 21 միլիարդ ժամ
(Laughter)
մինչ հաջորդ տասնամյակի վերջ: (Ծիծաղ)
No. I'm serious. I am.
Չէ . լուրջ եմ ասում: Իրոք:
Here's why. This picture pretty much sums up why I think games are so essential to the future survival of the human species.
Ահա թե ինչու: Այս նկարը շատ լավ է լուսաբանում, թե ինչու եմ ես կարծում, որ խաղերն այդքան կարևոր են ապագայում մարդկային տեսակի փորկության համար: (Ծիծաղ) Ճիշտ եմ ասում:
(Laughter)
Truly. This is a portrait by photographer Phil Toledano. He wanted to capture the emotion of gaming, so he set up a camera in front of gamers while they were playing. And this is a classic gaming emotion. Now, if you're not a gamer, you might miss some of the nuance in this photo. You probably see the sense of urgency, a little bit of fear, but intense concentration, deep, deep focus on tackling a really difficult problem.
Այս դիմանկարի հեղինակը Ֆիլ Տոլեդանո անունով մի լուսանկարիչ է: Նա ուզում էր նկարել հուզմունքը խաղի ժամանակ, դրա համար էլ նա խաղացողների դիմաց ֆոտոխցիկ էր տեղադրել: Սա խաղալու հուզմունքի դասական օրինակ է: Եթե դուք խաղացող չեք, հավանաբար դուք չեք նկատել այս նկարի նրբություններից մեկը: Երևի տեսնում եք հրատապության զգացումը, մի քիչ էլ վախ, բայց լարված կենտրոնացում, ուշադրության կենտրոնացում իսկապես դժվար խնդրի լուծման վրա:
If you are a gamer, you will notice a few nuances here: the crinkle of the eyes up, and around the mouth is a sign of optimism, and the eyebrows up is surprise. This is a gamer who's on the verge of something called an "epic win."
Եթե խաղացող եք, այստեղ կնկատեք մի քանի նրբություն` աչքերի վերևի կնճիռները և բերանի կողքի կնճիռները լավատեսության նշան են, իսկ հոնքերը վեր բարձրացնելը` զարմանքի: Ահա մի խաղացող, ով գտնվում է մի բանի եզրին,
(Laughter)
որ կոչվում է դյութազնական հաղթանակ:
Oh, you've heard of that. OK, good, so we have some gamers among us. An epic win is an outcome that is so extraordinarily positive, you had no idea it was even possible until you achieved it. It was almost beyond the threshold of imagination, and when you get there, you're shocked to discover what you're truly capable of. That's an epic win. This is a gamer on the verge of an epic win. And this is the face that we need to see on millions of problem-solvers all over the world as we try to tackle the obstacles of the next century -- the face of someone who, against all odds, is on the verge of an epic win.
(Ծիծաղ) Օ, լսել եք դրա մասին: Շատ լավ է, ուրեմն մեր մեջ մի քանի խաղացողներ կան: <<Դյութազնական հաղթանակը>> չափազանց դրական մի բանի արդյունքն է, որ չեք էլ կարծել, որ հնարավոր է, մինչև որ դուք անձամբ եք իրագործել այն: Այն գրեթե դուրս էր երևակայության սահմաններից: Եվ երբ հասնում եք դրան, դուք շոկի մեջ եք հայտնվում` բացահայտելով, թե ինչի եք ընդունակ: Սա մի խաղացքող է , ով գտնվում է <<դյութազնական հաղթանակի>> շեմին: Եվ սա այն դեմքն է, որ մեզ անհրաժեշտ է տեսնել ամբողջ աշխարհում խնդիր լուծողների մեջ, քանի որ մենք փորձում ենք հարթել մյուս դարաշրջանի խոչընդոտները, Մեկի դեմքը, ով անկախ բոլոր դժվարություններից` գտնվում է << առասպելական հաղթանակի>> շեմին:
Now, unfortunately this is more of the face that we see in everyday life now as we try to tackle urgent problems. This is what I call the "I'm Not Good At Life" face. This is actually me making it. Can you see? Yes. Good. This is me making the "I'm Not Good At Life" face. This is a piece of graffiti in my old neighborhood in Berkeley, California, where I did my PhD on why we're better in games than we are in real life. And this is a problem that a lot of gamers have. We feel that we are not as good in reality as we are in games.
Իրականում, դժբախտաբար սա այն դեմքերից մեկն է, ում հանդիպում ենք, մեր առօրյայում, երբ փորձում ենք լուծել հրատապ խնդիրներ: Ես սա անվանում եմ <<Ինձ մոտ կյանքը լավ չի ստացվում>> դեմք և հիմնականում ես եմ դրա պատճառը: Տեսնում եք, չէ, բարի: Իրականում ես եմ <<Ինձ մոտ կյանքը լավ չի ստացվում>> դեմքով: Այս գրաֆիտիները իմ նախկին բակից են` Բերկելիից, Կալիֆոռնիա, որտեղ ես պաշտպանել եմ իմ դոկտորականը, Թե ինչու ենք մենք ավելի լավը խաղերում և ոչ թե իրական կյանքում թեմայով: Եվ սա այն խնդիրն է, որ շատ խաղացողներ ունեն: Մենք զգում ենք, որ կյանքում մենք այնքան լավը չենք ինչպես որ խաղերում ենք:
I don't mean just good as in successful, although that's part of it. We do achieve more in game worlds. But I also mean good as in motivated to do something that matters -- inspired to collaborate and to cooperate. And when we're in game worlds, I believe that many of us become the best version of ourselves -- the most likely to help at a moment's notice, the most likely to stick with a problem as long at it takes, to get up after failure and try again. And in real life, when we face failure, when we confront obstacles, we often don't feel that way. We feel overcome, we feel overwhelmed, we feel anxious, maybe depressed, frustrated or cynical. We never have those feelings when we're playing games, they just don't exist in games. So that's what I wanted to study when I was a graduate student.
Եվ ես բնավ ի նկատի չունեմ լավը հաջողակ լինելու իմաստով, չնայած որ լավ լինելը դրա մի մասն է կազմում: Մենք իսկապես ավելինին ենք հասնում խաղերի աշխարհում: Բայց ես նաև ի նկատի ունեմ լավ, շահագրգռված լինելու իմաստով, որ ցանկանաս անելու մի բան, որը նշանակություն ունի` ոգեշնչված լինելու իմաստով համագործակցելու և կորպորացիայի համար: Եվ երբ ես խաղերի աշխարհում եմ հավատացած եմ, որ մեզանից շատերս դառնում ենք ինքներս մեր հնարավոր լավագույն տարբերակը, ով պատրաստ է օգնելու առաջին իսկ զգուշացման դեպքում, ով մեծ հավանականությամբ կպայքարի խնդրի լուծման համար, ինչքան էլ որ այն տևի և չի ընկճվի ձախողումից և կրկին կփորձի: Իսկ իրական կյանքում, երբ մենք ձաղողումների առաջ ենք կանգնում, երբ հանդիպում ենք խոչընդոտների, մենք հաճախ այդպես չենք զգում մեզ: Մենք պարտված ու ճնշված ենք զգում մեզ, մենք մտահոգվում ենք, ընկճվում, հիասթափվում ու ցինիկի նման ենք մեզ պահում: Մեզ այդ նույն զգացողությունները չունենք խաղեր խաղալիս, խաղերում դրանք գոյություն չունեն: Ահա սա հենց այն էր, ինչը ես ուզում էի ուսումնասիրել:
What about games makes it impossible
երբ ավարտում էի համալսարանը:
to feel that we can't achieve everything? How can we take those feelings from games and apply them to real-world work? So I looked at games like World of Warcraft, which is really the ideal collaborative problem-solving environment. And I started to notice a few things that make epic wins so possible in online worlds.
Ինչ կասեք այն մասին, որ խաղերը թույլ են տալիս մտածել, որ մենք ցանկացած բանի կարող ենք հասնել: Ինչպես կարող ենք վերցնել խաղերից այդ զգացումներն ու ներմուծենք դրանք իրական աշխարհ: Այսպիսով, ես դիտարկեցի <<Նավատորմիղի աշխարհը>> խաղը, որն իսկապես իդեալական միջավայր է խնդիրները համատեղ լուծելու համար: Սկսեցի նկատել մի քանի բաներ, որոնք առցանց աշխարհում հնարավոր են դարձնում դյութազնական հաղթանակները:
The first thing is whenever you show up in one of these online games, especially in World of Warcraft, there are lots and lots of different characters who are willing to trust you with a world-saving mission, right away. But not just any mission, it's a mission that is perfectly matched with your current level in the game. Right? So you can do it. They never give you a challenge you can't achieve. But it is on the verge of what you're capable of, so you have to try hard. But there's no unemployment in World of Warcraft; no sitting around, wringing your hands -- there's always something specific and important to be done. There are also tons of collaborators. Everywhere you go, hundreds of thousands of people ready to work with you to achieve your epic mission.
Նախ, երբ էլ որ հայտնվեք խաղերից որևէ մեկում` հատկապես <<Նավատորմիղի աշխարհում>>, կհանդիպեք շատ հերոսների, ովքեր ձեզ են ուզում հանձնարարեն աշխարհը փրկելու առաքելությունը հենց հիմա: Բայց ոչ թե հենց այնպես ամեն մի առաքելություն, այլ մի առաքելություն, որն հիանալի կերպով համապատասխանում է ձեր խաղի մակարդակի հետ: Այնպես որ դուք կարող եք այն հաղթահարել: Նրանք երբեք այնպիսի հանձնարարություններ չեն տալիս ձեզ, որոնք դուք չեք կարող կատարել: Սա ձեր ընդունակություններից էլ ավելին է պահանջում, այնպես որ դուք պետք է ջանքեր գործադրեք, բայց <<նավատորմիղի աշխարհում>> գործազրկություն չկա: Ձեռքերը ծալած նստել չկա միշտ էլ հատուկ ու կարևոր մի բան կա անելու: Բազում համագործակիցներ կան, Ուր էլ որ գնում եք, հազարավոր մարդիկ կան, ովքեր պատրաստ են աշխատել ձեզ հետ` որ դուք հասնեք ձեր դյութազնական հաղթանակին:
That's not something we have in real life that easily, this sense that at our fingertips are tons of collaborators. And there's this epic story, this inspiring story of why we're there, and what we're doing, and we get all this positive feedback. You guys have heard of leveling up, +1 strength, +1 intelligence. We don't get that kind of constant feedback in real life. When I get off this stage, I'm not going to have +1 speaking, and +1 crazy idea, +20 crazy idea. I don't get that feedback in real life.
Իրական կյանքում մեզ սրանք հեշտ չեն տրվում, այս զգացումը, որ մեր մատներիը բազմաթիվ գործընկերներ ունեն: Գոյություն ունի նաև այս դյութազնական պատմությունը, այս ոգեշնչող պատմությունը, թե ինչու ենք մենք այնտեղ և ինչ ենք անում: Եվ վերջապես մենք ստանում ենք այդ դրական արձագանքը: Դուք լսած կլինեք մակարդակը անցնելու և +1ուժի և և +1 ընդունակության մասին: Մենք նման հաստատուն հետադարձ կապ չունենք իրական կյանքում: Երբ իջնեմ այս բեմից, չեմ ստանալու +1 ելույթ, և +1 ցնցող գաղափար, ոչ էլ +20 ցնցող գաղափար: Ես իրական կյանքում այդպիսի հետադարձ կապ չունեմ:
Now, the problem with collaborative online environments like World of Warcraft is that it's so satisfying to be on the verge of an epic win all the time, we decide to spend all our time in these game worlds. It's just better than reality. So, so far, collectively all the World of Warcraft gamers have spent 5.93 million years solving the virtual problems of Azeroth. Now, that's not necessarily a bad thing. It might sound like it's a bad thing. But to put that in context: 5.93 million years ago was when our earliest primate human ancestors stood up. That was the first upright primate.
Խնդիրները, որոնք առնչվում են համագործակցային առցանց տիրույթին, ինչպես օրինակ <<Նավատորմիղի աշխարհը>>, այն է, որ միշտ ցանկալի է լինել դյութազնական հաղթանակի եզրին, որ մենք որոշում ենք մեր ամբողջ ժամանակը անցկացնել խաղերի աշխարհում: Այն ավելի լավն է, քան իրականությունը: Այնքան հեռու է իրականությունից, որ ամբողջ աշխարհի խաղացողները միասին վերցրած 5.93 միլիոն ժամ են անցկացրել` Ազերոթի վիրտուալ խնդրի լուծման վրա: Պարտադիր չէ, որ սա վատ բան լինի: Հնարավոր է` այն հչում է որպես վատ բան: Բայց սրան նայեք այն համատեքստում, որ 5.93 միլիոն տարի առաջ էր, որ մեր պրիմատ նախահայրերը կարող էին կանգնել: Առաջին պրիմատներն են, որ կարողացան ուղիղ քայլել:
So when we talk about how much time we're currently investing in playing games, the only way it makes sense to even think about it is to talk about time at the magnitude of human evolution, which is an extraordinary thing. But it's also apt, because it turns out that by spending all this time playing games, we're actually changing what we are capable of as human beings. We're evolving to be a more collaborative and hearty species. This is true. I believe this.
Լավ, երբ խոսում ենք այն մասին, թե ինչքան ժամանակ ենք ացկացնում խաղալով, մի միջոցը որ խելամիտ է դարձնում դրա մասին նույնիսկ մտածելը, մարդկության էվոլյուցիայի կարևորության մասին խոսելն է, որը մի զարմանալի բան է: Բայց սա նաև օգտակար բան է: Քանի որ պարզվում է, որ այսքան ժամանակը խաղերի վրա ծախսելով, մենք իրականում փոխում ենք այն, թե ինչի ենք մենք ընդունակ որպես մարդկային արարածներ: Զարգանալով մենք դառնում ենք ավելի համագործակցող և անկեղծ տեսակներ: Սա ճիշտ է:Ես հավատում եմ դա:
So, consider this really interesting statistic; it was recently published by a researcher at Carnegie Mellon University: The average young person today in a country with a strong gamer culture will have spent 10,000 hours playing online games by the age of 21. Now 10,000 hours is a really interesting number for two reasons. First of all, for children in the United States, 10,080 hours is the exact amount of time you will spend in school, from fifth grade to high school graduation, if you have perfect attendance.
Եկեք դիտարկենք մի իսկապես հետաքրքիր վիճակագրություն: Այն վերջերս է հրատարակվել Քարնեգի-Մելոն համալսարանի մի հետազոտողի կողմից: Միջին երիտասարդը, ով ապրում է խաղերի զարգացած մշակույթ ուենցող մի երկրում, խաղերի վրա ծախսած կլինի 10,000 ժամ մինչև 21 տարեկան դառնալը: 10,000 ժամը հետաքրքիր թիվ է երկու պատճառով: Նախ և առաջ, ԱՄՆում երեխաները հենց 10,080 ժամը հենց այնքան ժամանակն է, որ դու կանցկացնես դպրոցում 5-րդ դասարանից մինչև դպրոցն ավարտելը, եթե դու անթերի հաճախումներ ունես:
(Laughter)
Այսպես, մենք սրան զուգահեռ գնացող
So, we have an entire parallel track of education going on, where young people are learning as much about what it takes to be a good gamer as they're learning about everything else in school. Some of you have probably read Malcolm Gladwell's new book "Outliers," so you would have heard of his theory of success, the "10,000 hours" theory of success. It's based on this great cognitive-science research that says if we can master 10,000 hours of effortful study at anything by the age of 21, we will be virtuosos at it. We will be as good at whatever we do as the greatest people in the world. And so, now what we're looking at is an entire generation of young people who are virtuoso gamers.
մի ամբողջ ծրագիր ունենք, որտեղ երիտասարդները սովորում են նրա մասին, թե ինչպես դառնալ լավ խաղացող, ինչպես որ սովորում են մնացած այլ բաների մասին դպրոցում: Եվ միգուցե ձեզանից ոմանք կարդացել են, Մալքոլմ Գլադուելի նոր գիրքը` <<Կողմնակիները>>: Ուրեմն, դուք լսած կլինեք հաջողության իր տեսության մասին` հաջողության 10,000 ժամանոց տեսություն: Այն հիմնված է փայլուն գիտաճանաչողական հետազոտությունների վրա, այսինքն, եթե մենք կարողանանք 10,000 ժամ տքնաջան ուսումնասիրենք որևէ բան նախքան 21 տարեկան դառնալը, մենք վիրտուոզ կդառնանք: Ինչ էլ որ անենք, մեզ մոտ այնքան լավ կստացվի, ինչպես որ մեծն մարդկանց մոտ է ստացվում: Եվ այսպես, հիմա մենք ուսումնասիրում ենք երիտասարդների մի ամբողջ սերունդ, ովքեր վիրտուոզ խաղացողներ են:
So, the big question is, "What exactly are gamers getting so good at?" Because if we could figure that out, we would have a virtually unprecedented human resource on our hands. This is how many people we now have in the world who spend at least an hour a day playing online games. These are our virtuoso gamers, 500 million people who are extraordinarily good at something. And in the next decade, we're going to have another billion gamers who are extraordinarily good at whatever that is. If you don't know it already, this is coming. The game industry is developing consoles that are low-energy and that work with the wireless phone networks instead of broadband Internet, so that gamers all over the world, particularly in India, China, Brazil, can get online. They expect one billion more gamers in the next decade. It will bring us up to 1.5 billion gamers.
Այսպիսով ամենամեծ հարցը հետևյալն է. <<հատկապես ինչում են խաղցողները դառնում վիրտուոզ>> Որովհետև, փորձենք պատկերացնել, մենք փաստորեն կունենանք նախադեպը չունեցող մարդկային ռեսուրսներ մեր ձեռքերում: Ահա թե քանի մարդ է աշխարհում օրեկան ամենաքիչը մեկ ժամ անցկացնում խաղեր խաղալով: Սրանք մեր վիրտուոզ խաղացողներն են` 500 միլիոն մարդ, ովքեր պրոֆեսիոնալներ են ինչ-որ բանից: Եվ հաջորդ տասնամյակում մենք ունենալու ենք ևս մեկ միլիարդ խաղացողներ, ովքեր պրոֆեսիոնալներ են իրենց գործում: Եթե դեռ գործից տեղյակ չեք, կտեղեկանաք: Խաղերի արդյունաբերությունը զարգացնում է կառավարակետեր, որոնք քիչ էներգիա են խլում ե աշխատում են անլար հեռախոսային ցանցերով բազմաշերտ համացանցի փոխարեն, որպեսզի ամբողջ աշխարհի` մասնավորապես Հնդկաստանի, Չինաստանի, Բրազիլիայի խաղացողները կարողանան լինել առցանց: Նրանք ակնկալում են ևս մեկ միլիարդ խաղացողներ հաջորդ տասնամյակում: Մեր թիվը կհասնի 1.5 միլիարդ խաղացողների:
So I've started to think about what these games are making us virtuosos at. Here are the four things I came up with. The first is urgent optimism. OK, think of this as extreme self-motivation. Urgent optimism is the desire to act immediately to tackle an obstacle, combined with the belief that we have a reasonable hope of success. Gamers always believe that an epic win is possible, and that it's always worth trying, and trying now. Gamers don't sit around. Gamers are virtuosos at weaving a tight social fabric. There's a lot of interesting research that shows we like people better after we play a game with them, even if they've beaten us badly. And the reason is, it takes a lot of trust to play a game with someone. We trust that they will spend their time with us, that they will play by the same rules, value the same goal, stay with the game until it's over.
Այսպես, ես սկսեցի մտածել, թե ինչպես են այդ խաղերը մեզ վիրտուոզ դարձնում: Ահա այն 4 բաները, որոնք ես բացահայտեցի: Առաջինը, պարտադիր, լավատեսությունն է: Լավ, վերաբերվեք սրան որպես արտակարգ ինքնամոտիվացիա: Պարտադիր լավատեսությունը խոչընդոտը հաղթահարելու համար շտապ գործելու ցանկությունն է` միախառնված այն հավատի հետ, որ մենք հաջողության հասնելու խելամիտ հույս ունենք: Խաղացողները միշտ էլ հավատում են, որ անհավանական հաղթանակը հնարավոր է: Եվ արժի սա փորձել, ու փորձել հենց հիմա: Խաղացողները երկար չեն սպասում: Խաղացողները վիրտուոզ կերպով ստեղծում են սոցիալական մի միահյուսված մարմին: Արված հետազոտությունները ցույց են տալիս, որ մենք մարդկանց շատ ավելի ենք հավանում, երբ նրանց հետ խաղում ենք, նույնիսկ, եթե մեզ հաղթել են: Պատճառն այն է, որ վստահություն է պետք մեկի հետ խաղ խաղալու համար: Մենք վստահ ենք, որ նրանք իրենց ժամանակը կանցկացնեն մեզ հետ, որ նրանք միևնույն կանոններով կխաղան, կգնահատեն նույն հաղթանակը, կմնան խաղի մեջ, քանի դեռ խաղն ավարտված չէ:
And so, playing a game together actually builds up bonds and trust and cooperation. And we actually build stronger social relationships as a result. Blissful productivity. I love it. You know, there's a reason why the average World of Warcraft gamer plays for 22 hours a week -- kind of a half-time job. It's because we know, when we're playing a game, that we're actually happier working hard than we are relaxing, or hanging out. We know that we are optimized as human beings, to do hard and meaningful work. And gamers are willing to work hard all the time, if they're given the right work.
Այսպես, միասին խաղ խաղալը իրականում ստեղծում է սերտ կապեր, վստահություն և համագործակցություն: Եվ որպես արդյունք, մենք ավելի ամուր սոցիալական հարաբերություններ ենք կառուցում: Երանելի արդյունավետություն: Խենթանում եմ սրա համար: Գիտեք, պատճառաբանված է այն փաստը, թե ինչու <<Նավատորմիղի աշխարհ>> խաղացողը շաբաթական 22 ժամ է խաղում` գրեթե կես դրույքով աշխատանք: Որովհետև մենք գիտենք, որ երբ մենք խաղեր ենք խաղում, մենք իրականում ավելի երջանիկ ենք, ավելի շատ աշխատում ենք, քան թե հանգստանում կամ ժամանակ անցկացնում: Մենք գիտենք, որ մենք` որպես մարդկային արարածներ, օպտիմալացված ենք դժվար և իմաստալից աշխատանք անելու համար: Իսկ խաղացողները ուզում են անըդհատ քրտնաջան աշխատել, եթե նրանց ճիշտ աշխատանք են տալիս:
Finally: epic meaning. Gamers love to be attached to awe-inspiring missions to human planetary-scale stories. So, just one bit of trivia that helps put that into perspective: So, you all know Wikipedia, biggest wiki in the world. Second biggest wiki in the world, with nearly 80,000 articles, is the World of Warcraft wiki. Five million people use it every month. They have compiled more information about World of Warcraft on the Internet than any other topic covered on any other wiki in the world. They are building an epic story. They are building an epic knowledge resource about the World of Warcraft.
Վերջապես` <<Դյուցազնական նշանակություն>>: Խաղացողները սիրում են նրեգրավված լինել իրենց մոլորակի մարդկային պատմությունների մեծ ակնածանք ներշնչող առաքելություններում: Այսպիսով, սա մի փոքրիկ մանրունք է, որ օգնում է այս ամենին հեռանկար ունենալ: Դուք բոլորդ էլ տեղյակ եք, որ Wikipedia-ն է աշխարհի ամենամեծ հանրագիտարանը: Երկրորդ ամենամեծ հանրագիտարանը` մոտավորապես 80,000 հոդվածներով, <<Նավատորմիղի աշխարհի>> հանրագիտարանն է: 5 միլիոն մարդ է այն օգտագործում ամեն ամիս: Նրանք համացանցում ավելի շատ տեղեկություններ են կազմել քան ցանկացած այլ հանրագիտարան` ցանկացած այլ հոդվածի մասին: Նրան դյուցազնական պատմություն են կերտում: Նրանք դյուցազնական գիտելիքներ են հաղորդում <<Նավատորմիղի աշխարհի>> մասին:
Okay, so these are four superpowers that add up to one thing: Gamers are super-empowered hopeful individuals. These are people who believe that they are individually capable of changing the world. And the only problem is, they believe that they are capable of changing virtual worlds and not the real world. That's the problem that I'm trying to solve.
Լավ, սրանք այն 4 գերուժերն են, որ ավելացվում են մի բանի վրա: Խաղացողները գերօժտված, լիահույս անհատականություններ են: Սրանք այն մարդիկ են, ովքեր հավատում են, որ անհատապես ընդունակ են փոխել աշխարհը: Եվ միակ խնդիրն այն է, որ նրանք հավատում են, որ ընդունակ են փոխել վիրտուալ աշխարհը և ոչ թե իրական աշխարհը: Սա է այն խնդիրը, որ փորձում եմ լուծել:
There's an economist named Edward Castronova. His work is brilliant. He looks at why people are investing so much time and energy and money in online worlds. And he says, "We're witnessing what amounts to no less than a mass exodus to virtual worlds and online game environments." And he's an economist, so he's rational. And he says --
Էդուարդ Կաստրոնովա անունով մի տնտեսագետ կա: Նրա աշխատանքը փայլուն է: Նա ուսումնասիրում է, թե ինչու են մարդիկ այդքան շատ ժամանակ ու էներգիա և գումար ծախսում առցանց աշխարհի վրա: Եվ նա ասում է <<Մենք ականատես ենք այն բանին, որ վիրտուալ խաղերի գումարները նույնն են, ինչ որ իրական կյանոքում>>: Եվ նա տնտեսագետ է: Ուրեմն խելացի է: Նա ասում է... (ծիծաղ)
(Laughter)
Ոչ թե իմ նման, ես խաղեր նախագծող եմ, ես նախագծող եմ:
Not like me, I'm a game designer; I'm exuberant. But he says that this makes perfect sense, because gamers can achieve more in online worlds than they can in real life. They can have stronger social relationships in games than they can have in real life; they get better feedback and feel more rewarded in games than they do in real life. So he says, for now it makes perfect sense for gamers to spend more time in virtual worlds than the real world. Now, I also agree that that is rational, for now. But it is not, by any means, an optimal situation. We have to start making the real world work more like a game.
Բայց նա ասում է, որ սրանում իմաստ կա, քանի որ խաղացողները ավելիին են հասնում առցանց խաղերում, քան կարող են իրական կյանքում: Նրանք խաղերում կարող են ունենալ ավելի ամուր սոցիալական հարաբերություններ, քան իրական կյանքում: Նարանք ավելի լավ հետադարձ կապ են ստանում և պարգևատրված են զգում ավելի շատ խաղերում, քան թե իրական կյանում: Այսպես, նա ասում է, որ այժմ բնական է, որ խաղացողները ավելի շատ ժամանակ են անցկացնում վիրտուալ աշխարհում, քան թե իրական կյանքում: Ես նաև համամիտ եմ, որ սա այժմ շատ խելամիտ է: Բայց, բնականաբար, սա օպտիմալ իրավիճակ չէ: Մենք պետք է սկսենք աշխարհը ավելի նմանեցնել խաղի:
I take my inspiration from something that happened 2,500 years ago. These are ancient dice, made out of sheep's knuckles. Before we had awesome game controllers, we had sheep's knuckles. And these represent the first game equipment designed by human beings, and if you're familiar with the work of the ancient Greek historian Herodotus, you might know this history, which is the history of who invented games and why. Herodotus says that games, particularly dice games, were invented in the kingdom of Lydia, during a time of famine.
Այսպես, ես ոգեշնչվում եմ մի բանից, որ կատարվել է 2,500 տարի առաջ: Սրանք հնադարյան զառեր են` պատրաստված ոչխարի ոսկորից, չէ: Նախքան խաղերի հեռակառավարման վահանակները, մենք ունեինք ոչխարների ոսկորներ: Եվ սա իրենից ներկայացնում է առաջին խաղային գործիքը, որ նախագծվել է մարդկային էակի կողմից: Եվ եթե ծանոթ եք հին Հունաստանի պատմաբան Հերոդոտոսի աշխատանքներին, դուք հնարավոր է` իմանաք այս պատմությունը, որը այն պատմությունն է, թե ով է ստեղծել խաղերն ու ինչու: Հերոդոտոսն ասում է, որ խաղերը, հատկապես զառերով խաղերը, Լիդիայի թագավորությունում են ստեղծվել սովի տարիներին:
Apparently, there was such a severe famine that the king of Lydia decided they had to do something crazy. People were suffering. People were fighting. It was an extreme situation, they needed an extreme solution. So, according to Herodotus, they invented dice games, and they set up a kingdom-wide policy: On one day, everybody would eat, and on the next day, everybody would play games. And they would be so immersed in playing the dice games, because games are so engaging, and immerse us in such satisfying, blissful productivity, they would ignore the fact that they had no food to eat. And then on the next day, they would play games; and on the next day, they would eat.
Ըստ երևույթին, այնպիսի սարսափելի սով է եղել, որ Լիդիայի թագավորը որոշել է, որ պետք է մի խելամիտ բան անել: Մարդիկ տառապում էին: Մարդիկ պայքարում էին: Ծայրահեղ իրավիճակ էր, նրանց անհրաժեշտ էր ծարահեղ լուծում: Այսպիսով, համաձայն Հերոդոտոսի, նրանք հայտնաբերեցին զառերով խաղերը և ստեղծեցին ամբողջ թագավորության համար քաղաքականություն` Մի օր բոլորը ուտում էին, իսկ հաջորդ օրը բոլորը խաղեր էին խաղում: Բոլորն էլ շատ տպավորված էին զառերով խաղերով, քանի որ խաղերը բավականին գրավիչ են և ընկղմում են մեզ այնպիսի երանելի արդյունավետության մեջ, որ այդ մարդիկ անտեսում էին այն փաստը, ար նրանք ուտելու բան չունեին: ևվ հետո` հաջորդ օրը, նրան խաղեր էին խաղում. իսկ հաջորդ օրը` խաղում:
And according to Herodotus, they passed 18 years this way, surviving through a famine, by eating on one day, and playing games on the next. Now, this is exactly, I think, how we're using games today. We're using games to escape real-world suffering -- we're using games to get away from everything that's broken in the real environment, everything that's not satisfying about real life, and we're getting what we need from games.
Եվ համաձայն Հերոդոտոսին, նրանք 18 տարի ապրելով այսպես դիմակայեցին սովին ուտելով մի օր և հաջորդ օրը խաղալով: Ես կարծում եմ, մենք այսօր հենց այսպես ենք խաղեր խաղում: Մենք օգտագործում ենք խաղերը խուսափելու իրական կյանքի տառապանքներից: Մենք օգտագործում ենք խաղերը, որպեսզի հեռանանք իրական միջավայրի ոչ ցանկալի բաներից, ամենից, ինչը որ գոհացնող չէ, և մենք խաղերից ստանում ենք այն, ինչն անհրաժեշտ է մեզ: Բայց ամեն ինչ դրանով չի վերջանում:
But it doesn't have to end there. This is really exciting. According to Herodotus, after 18 years the famine wasn't getting better, so the king decided they would play one final dice game. They divided the entire kingdom in half. They played one dice game, and the winners of that game got to go on an epic adventure. They would leave Lydia, and they would go out in search of a new place to live, leaving behind just enough people to survive on the resources that were available, and hopefully to take their civilization somewhere else where they could thrive.
Սա իսկապես զարմանալի է: Համաձայն Հերոդոտոսի, 18 տարի անց սովը թեթևացավ, այսպիսով, թագավորը որոշեց, որ նանք մի վերջին խաղ պետք է խաղան: Նրանք իրենց ամբողջ թագավորությունը բաժանեցին 2 մասի: Նրանք խաղացին մի խաղ, և խաղի հաղթողները անցնելու էին դյուցազնական արկածների միջով: Նրանք լքելու էին Լիդիան, և փնտրելու էին մի ուրիշ բնակության վայր, իրենց հետևից թողնելով այնքան մարդ, որոնք կարող էին գոյատևել մնացած պաշարով ` հույս ունենալով իրենց քաղաքակրթությունը տանել մեկ այլ վայր, որտեղ հնարավոր էր բարգավաճել:
Now, this sounds crazy, right? But recently, DNA evidence has shown that the Etruscans, who then led to the Roman Empire, actually share the same DNA as the ancient Lydians. And so, recently, scientists have suggested that Herodotus' crazy story is actually true. And geologists have found evidence of a global cooling that lasted for nearly 20 years, that could have explained the famine. So this crazy story might be true. They might have actually saved their culture by playing games, escaping to games for 18 years, and then been so inspired, and knew so much about how to come together with games, that they actually saved the entire civilization that way.
Զարմանալի է հնչում, այնպես չէ: Բայց վերջերս, ԴՆԹ-ի փորձը ցույց տվեց, որ Էտրուսկները, ովքեր հետագայում ղեկավարում էին Հռոմեական Կայսրությունը, իրականում նույն ԴՆԹ ունեն, ինչ որ հին Լիդիացիները: Եվ այսպես, վերջերս, գիտնականները առաջարկում են, որ Հերոդոտոսի զարմանալի պատմությունը իրականում ճշմարիտ է: Երկրաբանները մոտավորապես 20 տարի տևած համաշխարհային սառցակալմանը վերաբերող փաստեր են գտել, որոնք հնարավոր է բացահայտեն սովին դիմակայելու գաղտնիքը: Այսպիսով, այս զարմանալի պատմությունը գուցեև ճիշտ է: Հնարավոր է նրանք իրականում փրկել են իրենց մշակույթը խաղերի միջոցով, 18 տարի խաղեր խաղալով և հետո այնքան ոգեշնչված էին, և գիտեին, թե ինչպես համախմբվեին խաղերի շուրջ, այդ ձևով նրանք գրեթե ամբողջ մի քաղաքակրթությունն են փրկել:
Okay, we can do that.
Լավ, մենք կարող ենք անել դա:
(Laughter)
Մենք <<Նավատորմիղի աշխահարհ>> խաղում ենք սկսած 1994ից:
We've been playing Warcraft since 1994. That was the first real-time strategy game from the World of Warcraft series. That was 16 years ago. They played dice games for 18 years, we've been playing Warcraft for 16 years. I say we are ready for our own epic game. Now, they had half the civilization go off in search of a new world, so that's where I get my 21 billion hours a week of game-play from. Let's get half of us to agree to spend an hour a day playing games, until we solve real-world problems.
Դա ժամանակին առաջին ռազմավարական խաղն էր <<Նավատորմիղի աշխահարհ>> շարքից: Մենք խաղացել ենք զառերով խաղեր 18 տարի, <<Նավատորմիղի աշխահարհ>> խաղացել ենք 16 տարի: Ասում եմ` մենք պատրաստ ենք մեր դյուցազնական խաղին: Հիմա քաղաքակրթության կեսն ուզում է նոր աշխարհ հայտնաբերել, ահա թե որտեղից են ստացվում շաբաթական 21միլիարդ ժամ խաղերը: Եկեք համաձայնենք, որ մեզանից գոնե կեսը օրեկան մի ժամ խաղեր են խաղում, մինչև որ լուծում ենք իրական կյանքի խնդիրները:
Now, I know you're asking, "How are we going to solve real-world problems in games?" Well, that's what I've devoted my work to over the past few years, at the Institute for the Future. We have this banner in our offices in Palo Alto, and it expresses our view of how we should try to relate to the future. We do not want to try to predict the future. What we want to do is make the future. We want to imagine the best-case scenario outcome, and then we want to empower people to make that outcome a reality. We want to imagine epic wins, and then give people the means to achieve the epic win.
Հիմա գիտեմ, հարցնում եք` <<Ինչպես ենք լուծելու իրական կյանքի խնդիրները խաղերում>>, դե դա այն է, ինչին ես նվիրել եմ իմ աշխատանքը անցած մի քանի տարիների ընթացքում Ապագայի ինստիտուտում: Այս պաստառը գտնվում է Պալո Ալտոյի մեր գրասենյակներում, և այն արտահայտում է մեր տեսակետը, թե ինչպես է պետք փորձել այն կապել ապագայի հետ: Մենք չենք ուզում փորձել ապագան կանխատեսել: Մենք ուզում ենք ապագան կերտել: Մենք ուզում ենք պատկերացնել հնարավոր լավագույն սցենարի տարբերակը և հետո մենք ուզում ենք հնարավորություն տալ մարդկանց այդ ամենն իրականություն դարձնել: Մենք ուզում ենք պատկերացնել դյուցազնական հաղթանակներ,
I'm just going to very briefly show you three games that I've made
և հետո մարդկանց տրամադրել միջոցներ հասնելու դյուցազնական հաղթանակին:
that are an attempt to give people the means to create epic wins in their own futures. This is World Without Oil. We made this game in 2007. This is an online game in which you try to survive an oil shortage. The oil shortage is fictional, but we put enough online content out there for you to believe that it's real, and to live your real life as if we've run out of oil. So when you come to the game, you sign up, tell us where you live, and then we give you real-time news videos, data feeds that show you exactly how much oil costs, what's not available, how food supply is being affected, how transportation is being affected, if schools are closed, if there's rioting, and you have to figure out how you would live your real life as if this were true. And then we ask you to blog about it, to post videos, to post photos.
Ձեզ արագ ցույց կտամ 3 խաղ, որոնք ես եմ նախագծել, որոնք փորձեր են մարդկանց տալու միջոցներ` իրենց ապագայում դյուցազնական հաղթանակներ գրանցելու համար: Այսպիսով, սա <<Աշխարհն առանց նավթի>> խաղն է: Մենք այս խաղը պատրաստել ենք 2007ին: Սա առցացն խաղ է, որտեղ փորձում եք գոյատևել նավթի պակասության դեպքում: Նավթի պակասությունը հնարված է, բայց բավականին առցանց բովանդակություն ենք դրել, որպեսզի հավատաք, որ այն իրական է և դա ձեր իրական կյանքում է, և նավթի իրական պակաս կա: Այսպիսով, երբ խաղ եք մտնում, գրանցվում եք, ասում եք, թե որտեղ եք ապրում, և հետո մենք ձեզ ենք տրամադրում իրական ժամանակի տեսանյութեր տեղեկատվության ալիքներ, որոնք ցույց են տալիս նավթի գինը, ապրանքների հասանելիությունը, թե ինչպիսի ազդեցություն է ունենում տեղափոխությունը սննդի վրա, եթե դպրոցները փակվեն, եթե անկարգություններ լինեն, և դուք ստիպված եք որոշել, թե ինչպես կապրեիք ձեր իրական կյանքը, եթե սա ճիշտ լիներ: Հետո ձեզ խնդրում ենք դրա մասին գրել բլոգում, տեղադրել տեսանյութեր և լուսանկարներ:
We piloted this game with 1,700 players in 2007, and we've tracked them for the three years since. And I can tell you that this is a transformative experience. Nobody wants to change how they live, just because it's good for the world, or because we're supposed to. But if you immerse them in an epic adventure and tell them, "We've run out of oil. This is an amazing story and adventure for you to go on. Challenge yourself to see how you would survive," most of our players have kept up the habits that they learned in this game.
2007-ին մենաք այս խաղը սկսեցինք 1,700 խաղացողների հետ և այդ ժամանակից ի վեր, մենք 3 տարի է հետևվում ենք իրենց: Եվ կարող եմ ասել ձեզ, որ սա ձևափոխության փորձ է: Ոչ ոք չի ուզում փոխել իր կենսակերպը պարզապես աշխարհի բարօրության համար, կամ էլ, որ պետք է այդպես անելը: Բայց եթե այն դնեք դյուցազնական արկածների մեջ և ասեք նրանց <<Մենք նավթ չունենք: Սա զարմանալի պատմություն է և արկած է քեզ համար: Փորձիր և կտեսնես, թե ինչպես կգոյատևեմ>>, մեր խաղացողներից շատերը պահպանել են ան սովորույթները, ո սովորել են այս խաղում:
So for the next world-saving game, we decided to aim higher -- bigger problem than just peak oil. We did a game called Superstruct at the Institute for the Future. And the premise was, a supercomputer has calculated that humans have only 23 years left on the planet. This supercomputer was called the Global Extinction Awareness System, of course. We asked people to come online -- almost like a Jerry Bruckheimer movie. You know Jerry Bruckheimer movies, you form a dream team -- you've got the astronaut, the scientist, the ex-convict, and they all have something to do to save the world.
Այսպիսով, հաջորդ աշխարհ փրկելու խաղում մենք որոշեցինք ավելի բարձր նպատակներ դնել, ավելի դժվար խնդիր առաջադրել , քան թե նավթի սակավությունը: Մենք ստեղծեցինք գերկառույց խաղը Ապագայի ինստիտուտում: Եվ որպես նախաբան, գերհզոր համակարգիչը հաշվում է, որ մարդկությանը երկրի վրա մնալու է ընդհամենը 23 տարի: Այս գերհզոր համակարգիչը անվանվեց Համշխարհային Ոչնչացման իրազեկման համակարգ, իհարկե: Մենք խնդրեցինք մարդկանց մտնել համացանց գրեթե Ջերի Բրուխեյմերի ֆիլմերի նման: Գիտեք, Ջերի Բրուխեյմերի ֆիլմերը` դու երազածդ խումբ ես հավաքում, դուք ունեք տիեզերագնց, գիտնական և նախկին դատապարտյալ, և նրանք բոլորն էլ մի բան պետք է անեն աշխարհը փրկելու համար:
(Laughter)
(Ծիծաղ)
But in our game, instead of just having five people on the dream team, we said, "Everybody's on the dream team, and it's your job to invent the future of energy, the future of food, the future of health, the future of security and the future of the social safety net." We had 8,000 people play that game for eight weeks. They came up with 500 insanely creative solutions that you can go online, Google "Superstruct," and see.
Բայց մեր խաղում ամենալավ խմբում 5 հոգի ունենալու փոխարեն, մենք ասացինք. <<Բոլորն երազածդ խմբի կազմում են, և ձեր գործն է էներգիայի, սննդի, առողջության, անվտանգության և հասարակության պաշտպանության և սոցիալական ցանցի ապագաի ստեղծումն: 8 շաբաթվա ընթացքում 8000 մարդ էր այս խաղը խաղացել: Նրանք առաջարկել էին 500 կրեատիվ լուծումներ, որոնք կարող եք տեսնել, եթե Գուգլում փնտրեք Գերկառույցներ բառը:
So, finally, the last game, we're launching it March 3rd. This is a game done with the World Bank Institute. If you complete the game, you will be certified by the World Bank Institute as a Social Innovator, class of 2010. Working with universities all over sub-Saharan Africa, and we are inviting them to learn social innovation skills. We've got a graphic novel, we've got leveling up in skills like local insight, knowledge networking, sustainability, vision and resourcefulness. I would like to invite all of you to please share this game with young people, anywhere in the world, particularly in developing areas, who might benefit from coming together to try to start to imagine their own social enterprises to save the world.
Այսպիսով, վերջին խաղը, Մենք այն 3d տարբերակով կսկսենք Մարտին: Այս խաղը ստեղծվել է Համաշխարհային Բանկի Ինստիտուտի հետ: Եթե ավարտեք խաղը, սերտիֆիկատ կստանաք Համաշխարհային Բանկի Ինստիտուտի կողմից` որպես 2010 դասի Հասարակական նորարար: Աշխատում ենք ամբողջ ենթասահարական Աֆրիկայի համալսարանների հետ և հրավիրում ենք նրանց սովորել հասարակական նորարարությունների հմտություններ: Մենք գրաֆիկական վեպ ունենք, մենք դրական տենդենց ունենք այնպիսի հմտությունների բարձրացման հարցում, ինչպիսիք են միջավայրի ընկալումը, գիտելիքների ընդլայնումը, կայունությունը, աշխարհայացքը և հնարամտությունը: Կուզենայի բոլորիդ հրավիրել, խնդրում եմ այս խաղը տարածեք երիտասարդների շրջանում, աշխարհի ցանկացած վայրում, հատկապես զարգացող երկրներում, ովքեր կարող են շահել միավորվելուց, որպեսզի փորձեն երևակայել իրենց սեփական հասարակական կազմակերպությունները` աշխարհը փրկելու համար:
So, I'm going to wrap up now. I want to ask a question. What do you think happens next? We've got all these amazing gamers, we've got these games that are kind of pilots of what we might do, but none of them have saved the real world yet. Well I hope you will agree with me that gamers are a human resource that we can use to do real-world work, that games are a powerful platform for change. We have all these amazing superpowers: blissful productivity, the ability to weave a tight social fabric, this feeling of urgent optimism and the desire for epic meaning.
Պատրաստվում եմ ամփոփել ասվածս հիմա: Ուզում եմ մի հարց տալ: Ինչ եք մտածում, հետո ինչ կլինի: Մենք ունենք այս հիանալի խաղերը, մենք ունենք այս խաղերը որպես նմուշներ, թե ինչ պետք է անենք, բայց դրանցից և ոչ մեկը դեռ չի փրկել աշխարհը: Հույս ունեմ կհամաձայնեք ինձ հետ, որ խաղերը մարդկային ռեսուրսներ են, որոնք կարող ենք օգտագործվել իրական աշխարհի գործերում, որ խաղերը հզոր հարթակներ են փոփոխության համար: Մենք ունենք այս բոլոր գերուժերը` երանելի արդյունավետություն, հնարավորություն ստեղծելու ամուր հասարակական խումբ,
I really hope that we can come together to play games that matter,
պարտադիր լավատեսության զգացում և դյուցազնական նշանակության ցանկություն:
to survive on this planet for another century. That's my hope, that you will join me in making and playing games like this. When I look forward to the next decade, I know two things for sure: that we can make any future we can imagine, and we can play any games we want, so I say: Let the world-changing games begin.
Ես իսկապես հույս ունեմ, որ մենք կարող ենք համախմբվել, խաղալու խաղեր, որոնք կարևոր են հաջորդ դարում էլ այս մոլորակի վրա գոյատևել: Եվ հույս ունեմ, որ կմիանաք այսպիսի խաղեր ստեղծելու և խաղալու գործին: Երբ հայացք եմ ուղղում դեպի հաջորդ տասնամյակը, ես 2 բան հաստատ գիտեմ, որ մենք կարող ենք ստեղծել մեր պատկերացրած ապագան և կարող ենք խաղալ մեր ուզած ցանկացած խաղը: Այսպիսով, ասում եմ` Թող սկսվեն աշխարհը փոխող խաղերը:
Thank you.
Շնորհակալություն:
(Applause)
Ծափահարություններ: