Είμαι η Jane McGonigal. Είμαι σχεδιάστρια παιχνιδιών. Φτιάχνω διαδικτυακά παιχνίδια, εδώ και 10 χρόνια. Και ο στόχος μου για την επόμενη δεκαετία είναι να προσπαθήσω να κάνω τόσο εύκολο το να μπορεί κάποιος να σώσει τον πραγματικό κόσμο όσο εύκολα μπορεί να σώσει τον εικονικό. Έχω ένα σχέδιο γι' αυτό και αυτό απαιτεί το να πειστούν περισσότεροι άνθρωποι, μαζί κι εσείς, να αναλώνουν περισσότερο χρόνο παίζοντας μεγαλύτερα και καλύτερα παιχνίδια.
I'm Jane McGonigal. I'm a game designer. I've been making games online now for 10 years, and my goal for the next decade is to try to make it as easy to save the world in real life as it is to save the world in online games. Now, I have a plan for this, and it entails convincing more people, including all of you, to spend more time playing bigger and better games.
Αυτή τη στιγμή ξοδεύουμε τρία δισεκατομμύρια ώρες κάθε εβδομάδα παίζοντας διαδικτυακά παιχνίδια. Κάποιοι από σας μπορεί να σκέφτονται, "Αυτός είναι πολύς χρόνος που ξοδεύουμε ήδη" Ίσως είναι και υπερβολικός, αν υπολογίσουμε πόσα επείγοντα προβλήματα έχουμε να λύσουμε στον πραγματικό κόσμο. Αλλά στην πράξη, σύμφωνα με την έρευνά μου, στο Ινστιτούτο για το Μέλλον (Institute for the future) μάλλον το αντίθετο είναι αλήθεια. Τρία δισεκατομμύρια ώρες παιχνιδιού δε φτάνουν ούτε κατά διάνοια για να λύσουν τα πιο επείγοντα προβλήματα του κόσμου.
Right now we spend three billion hours a week playing online games. Some of you might be thinking, "That's a lot of time to spend playing games. Maybe too much time, considering how many urgent problems we have to solve in the real world." But actually, according to my research at the Institute for the Future, actually the opposite is true. Three billion hours a week is not nearly enough game play to solve the world's most urgent problems.
Πιστεύω ότι αν θέλουμε να επιβιώσουμε πάνω στον πλανήτη για τον επόμενο αιώνα πρέπει να αυξήσουμε αυτόν τον αριθμό. Έχω υπολογίσει ότι το σύνολο που χρειαζόμαστε είναι 21 δισεκατομμύρια ώρες παιχνιδιού κάθε εβδομάδα. Αυτή, λοιπόν, είναι μια ιδέα που είναι δύσκολο να την καταλάβει κανείς, γι'αυτό θα το πω ξανά, για να το χωνέψουμε. Αν θέλουμε να λύσουμε προβλήματα σαν την πείνα, τη φτώχεια, την κλιματική αλλαγή, τις παγκόσμιες συγκρούσεις, την παχυσαρκία, πιστεύω ότι πρέπει να καταφέρουμε να παίζουμε online παιχνίδια για τουλάχιστον 21 δισεκατομμύρια ώρες την εβδομάδα μέχρι το τέλος της επόμενης δεκαετίας. (Γέλια) Όχι. Μιλάω σοβαρά.
In fact, I believe that if we want to survive the next century on this planet, we need to increase that total dramatically. I've calculated the total we need at 21 billion hours of game play every week. So, that's probably a bit of a counter-intuitive idea, so I'll say it again, let it sink in: If we want to solve problems like hunger, poverty, climate change, global conflict, obesity, I believe that we need to aspire to play games online for at least 21 billion hours a week, by the end of the next decade. (Laughter) No. I'm serious. I am.
Να γιατί. Αυτή η εικόνα λίγο πολύ συνοψίζει γιατί πιστεύω ότι τα παιχνίδια είναι τόσο απαραίτητα στη μελλοντική επιβίωση του ανθρώπινου είδους. (Γέλιο) Αλήθεια.
Here's why. This picture pretty much sums up why I think games are so essential to the future survival of the human species.
Αυτό είναι ένα πορτραίτο από ένα φωτογράφο ονόματι Phil Toledano. Ήθελε να "πιάσει" το συναίσθημα του παιχνιδιού. Έτσι, έστησε μια κάμερα μπροστά από παίκτες όσο αυτοί έπαιζαν. Κι αυτό είναι ένα τυπικό συναίσθημα παιχνιδιού. Τώρα, αν δεν είστε παίκτες μπορεί να μην κατανοήσετε κάποια από τα λεπτά νοήματα σε αυτήν τη φωτογραφία. Πιθανόν βλέπετε την αίσθηση του επείγοντος, λίγο φόβο, αλλά και έντονη συγκέντρωση, βαθιά εστίαση στην αντιμετώπιση ενός πραγματικά δύσκολου προβλήματος.
(Laughter) Truly. This is a portrait by photographer Phil Toledano. He wanted to capture the emotion of gaming, so he set up a camera in front of gamers while they were playing. And this is a classic gaming emotion. Now, if you're not a gamer, you might miss some of the nuance in this photo. You probably see the sense of urgency, a little bit of fear, but intense concentration, deep, deep focus on tackling a really difficult problem.
Αν είστε παίκτες, θα παρατηρήσετε λίγες λεπτομέρειες, το ζάρωμα πάνω από τα μάτια και γύρω από το στόμα είναι σημάδια αισιοδοξίας. Και τα ανασηκωμένα φρύδια, δείχνουν έκπληξη. Αυτός είναι ένας παίκτης στα πρόθυρα αυτού που λέγεται επική νίκη. (Γέλια) Βλέπω ότι το έχετε ακούσει αυτό. ΟΚ, ωραία. Άρα υπάρχουν κάποιοι παίκτες ανάμεσά μας. Μια επική νίκη είναι ένα αποτέλεσμα που είναι τόσο εκπληκτικά θετικό που δεν είχατε καν ιδέα ότι ήταν εφικτό μέχρι που το καταφέρατε. Ήταν σχεδόν πέρα από τα όρια της φαντασίας. Κι όταν το καταφέρετε, σοκάρεστε από την ανακάλυψη των πραγματικών δυνατοτήτων σας. Αυτή είναι η επική νίκη. Αυτός είναι ένας παίκτης λίγο πριν μια επική νίκη. Κι αυτό είναι το πρόσωπο που θέλουμε να δούμε σε εκατομμύρια λύτες προβλημάτων σε όλον τον κόσμο καθώς προσπαθούμε να υπερβούμε τα εμπόδια του επόμενου αιώνα. Το πρόσωπο κάποιου που, ενάντια σε όλα τα προγνωστικά, βρίσκεται πριν από μια επική νίκη.
If you are a gamer, you will notice a few nuances here: the crinkle of the eyes up, and around the mouth is a sign of optimism, and the eyebrows up is surprise. This is a gamer who's on the verge of something called an "epic win." (Laughter) Oh, you've heard of that. OK, good, so we have some gamers among us. An epic win is an outcome that is so extraordinarily positive, you had no idea it was even possible until you achieved it. It was almost beyond the threshold of imagination, and when you get there, you're shocked to discover what you're truly capable of. That's an epic win. This is a gamer on the verge of an epic win. And this is the face that we need to see on millions of problem-solvers all over the world as we try to tackle the obstacles of the next century -- the face of someone who, against all odds, is on the verge of an epic win.
Τώρα, δυστυχώς, αυτό είναι περισσότερο το πρόσωπο που βλέπουμε στην καθημερινότητα καθώς προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε επείγοντα προβλήματα. Αυτή είναι η έκφραση που ονομάζω "δεν τα καταφέρνω στη ζωή". Και είμαι εγώ στη φωτογραφία. Το βλέπετε; Ωραία. Στην πραγματικότητα είμαι εγώ με την έκφραση "δεν τα καταφέρνω στη ζωή". Αυτό είναι ένα graffiti στην παλιά γειτονιά μου στο Μπέρκλει στην Καλιφόρνια, όπου έκανα το διδακτορικό μου πάνω στο γιατί είμαστε καλύτεροι στα παιχνίδια από ό,τι στην πραγματική ζωή. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που έχουν πολλοί παίκτες. Αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε τόσο καλοί στην πραγματική ζωή, όσο στα παιχνίδια.
Now, unfortunately this is more of the face that we see in everyday life now as we try to tackle urgent problems. This is what I call the "I'm Not Good At Life" face. This is actually me making it. Can you see? Yes. Good. This is me making the "I'm Not Good At Life" face. This is a piece of graffiti in my old neighborhood in Berkeley, California, where I did my PhD on why we're better in games than we are in real life. And this is a problem that a lot of gamers have. We feel that we are not as good in reality as we are in games.
Και δεν εννοώ τόσο επιτυχημένοι, αν και η επιτυχία είναι μέρος του. Πετυχαίνουμε περισσότερα στους δικτυακούς κόσμους. Αλλά... ...επίσης εννοώ καλοί σαν να λέμε ότι έχουμε κίνητρο να κάνουμε κάτι που έχει σημασία, ότι έχουμε έμπνευση να συνεργαστούμε. Κι όταν βρισκόμαστε σε εικονικούς κόσμους πιστεύω ότι πολλοί από εμάς εμφανίζουμε την καλύτερη έκδοση του εαυτού μας, με μεγαλύτερη πιθανότητα να βοηθήσουμε, με μεγαλύτερη πιθανότητα να επιμείνουμε σε ένα πρόβλημα όσο χρειαστεί, να σηκωθούμε μετά από μια αποτυχία και να προσπαθήσουμε ξανά. Και στην πραγματική ζωή, όταν αντιμετωπίζουμε την αποτυχία, όταν συναντάμε εμπόδια, συχνά δεν αισθανόμαστε το ίδιο. Νιώθουμε αποκαμωμένοι. Νιώθουμε νικημένοι. Νιώθουμε άγχος, ίσως κατάθλιψη, απογοήτευση ή κυνισμό. Ποτέ δεν έχουμε αυτά τα συναισθήματα όταν παίζουμε παιχνίδια, απλά δεν υπάρχουν στα παιχνίδια. Έτσι, αυτό είναι που ήθελα να μελετήσω όταν ήμουν μεταπτυχιακή φοιτήτρια.
I don't mean just good as in successful, although that's part of it. We do achieve more in game worlds. But I also mean good as in motivated to do something that matters -- inspired to collaborate and to cooperate. And when we're in game worlds, I believe that many of us become the best version of ourselves -- the most likely to help at a moment's notice, the most likely to stick with a problem as long at it takes, to get up after failure and try again. And in real life, when we face failure, when we confront obstacles, we often don't feel that way. We feel overcome, we feel overwhelmed, we feel anxious, maybe depressed, frustrated or cynical. We never have those feelings when we're playing games, they just don't exist in games. So that's what I wanted to study when I was a graduate student. What about games makes it impossible
Τι είναι αυτό στα παιχνίδια που αποκλείει το να αισθανόμαστε ότι δε μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα; Πώς μπορούμε να πάρουμε αυτα τα συναισθήματα από τα παιχνίδια και να τα χρησιμοποιήσουμε στον πραγματικό κόσμο; Έτσι, μελέτησα παιχνίδια σαν το World of Warcraft, που είναι στην πράξη το ιδεώδες περιβάλλον συνεργατικής αντιμετώπισης προβλημάτων. Κι άρχισα να παρατηρώ κάποια πράγματα που κάνουν τις επικές νίκες πιθανές στους online κόσμους.
to feel that we can't achieve everything? How can we take those feelings from games and apply them to real-world work? So I looked at games like World of Warcraft, which is really the ideal collaborative problem-solving environment. And I started to notice a few things that make epic wins so possible in online worlds.
Έτσι, το πρώτο πράγμα είναι ότι όποτε εμφανίζεστε σε έναν από αυτούς τους κόσμους ειδικά στο World of Warcraft, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες πρόθυμοι να σε εμπιστευτούν για μια αποστολή διάσωσης του κόσμου, ευθύς αμέσως. Αλλά όχι οποιαδήποτε αποστολή, αλλά μια που ταιριάζει απόλυτα με το τρέχον επίπεδό σας στο παιχνίδι. Σωστά; Έτσι, μπορείτε να τη φέρετε εις πέρας. Δε θα σας δώσουν μια πρόκληση στην οποία δε μπορείτε να αντεπεξέλθετε. Αλλά μια που είναι στα όρια των δυνατοτήτων σας. Έτσι, πρέπει να προσπαθήσετε σκληρά. Δεν υπάρχει ανεργία στο World of Warcraft. Δε μπορείτε να κάθεστε άεργοι. Υπάρχει πάντα κάτι συγκεκριμένο και σημαντικό να γίνει. Και υπάρχουν και πολυάριθμοι συνεργάτες. Όπου πάτε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι είναι έτοιμοι να συνεργαστούν με σας για να πετύχετε στην επική σας αποστολή.
The first thing is whenever you show up in one of these online games, especially in World of Warcraft, there are lots and lots of different characters who are willing to trust you with a world-saving mission, right away. But not just any mission, it's a mission that is perfectly matched with your current level in the game. Right? So you can do it. They never give you a challenge you can't achieve. But it is on the verge of what you're capable of, so you have to try hard. But there's no unemployment in World of Warcraft; no sitting around, wringing your hands -- there's always something specific and important to be done. There are also tons of collaborators. Everywhere you go, hundreds of thousands of people ready to work with you to achieve your epic mission.
Αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνε εύκολα στην πραγματική ζωή, η αίσθηση ότι έχουμε στη διάθεσή μας χιλιάδες συνεργάτες. Και επίσης υπάρχει αυτή η επική, η εμπνευσμένη ιστορία του γιατί είμαστε εδώ και του τι κάνουμε. Και τότε λαμβάνουμε όλα αυτά τη θετική ανατροφοδότηση. Έχετε ακούσει για την άνοδο σε +1 επίπεδο και την αύξηση της δύναμης κατά +1 και την αύξηση της ευφυΐας κατά +1. Δε λαμβάνουμε αυτά τα συνεχή μηνύματα στην πραγματική ζωή. Κι όταν κατέβω από αυτήν τη σκηνή, δεν πρόκειται να έχω αύξηση κατά +1 στην ικανότητα ομιλίας και στις "τρελές" ιδέες ή αύξηση κατά +20 στις "τρελές" ιδέες. Δεν παίρνω αυτή την ανατροφοδότηση στην αληθινή ζωή
That's not something we have in real life that easily, this sense that at our fingertips are tons of collaborators. And there's this epic story, this inspiring story of why we're there, and what we're doing, and we get all this positive feedback. You guys have heard of leveling up, +1 strength, +1 intelligence. We don't get that kind of constant feedback in real life. When I get off this stage, I'm not going to have +1 speaking, and +1 crazy idea, +20 crazy idea. I don't get that feedback in real life.
Το πρόβλημα με τα συνεργατικά δικτυακά περιβάλλοντα σαν το World of Warcraft είναι ότι μας προσφέρει τόση ικανοποίηση το να βρισκόμαστε πριν από μια επική νίκη όλη την ώρα, που αποφασίζουμε να δαπανήσουμε όλο μας το χρόνο σε αυτούς τους εικονικούς κόσμους. Είναι απλά καλύτερο από την πραγματική ζωή. Έτσι, μέχρι τώρα, συλλογικά οι παίκτες του World of Warcraft έχουν ξοδέψει 5.93 εκατομμύρια χρόνια λύνοντας τα εικονικά προβλήματα του Azeroth. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Μπορεί να ακούγεται έτσι. Αλλά για να το θέσουμε στις σωστές βάσεις: πριν από 5.93 εκατομμύρια χρόνια ο πρώτος πρόγονός μας από τα θηλαστικά σηκώθηκε στα δύο πόδια. Ήταν το πρώτο όρθιο θηλαστικό.
Now, the problem with collaborative online environments like World of Warcraft is that it's so satisfying to be on the verge of an epic win all the time, we decide to spend all our time in these game worlds. It's just better than reality. So, so far, collectively all the World of Warcraft gamers have spent 5.93 million years solving the virtual problems of Azeroth. Now, that's not necessarily a bad thing. It might sound like it's a bad thing. But to put that in context: 5.93 million years ago was when our earliest primate human ancestors stood up. That was the first upright primate.
ΟΚ, όταν μιλάμε για το πόση ώρα επενδύουμε στο να παίζουμε παιχνίδια, ο μόνος λογικός τρόπος να το σκεφτόμαστε είναι μιλώντας για το χρόνο που αντιστοιχεί στην ανθρώπινη εξέλιξη, που είναι κάτι ασυνήθιστο. Αλλά είναι και κατάλληλο. Γιατί από ό,τι φαίνεται ξοδεύοντας όλον αυτόν το χρόνο παίζοντας παιχνίδια, στην πραγματικότητα αλλάζουμε τις δυνατότητές μας σαν ανθρώπινα όντα. Εξελισσόμαστε σε ένα πιο συνεργατικό και φιλεύσπλαχνο είδος. Είναι αλήθεια. Το πιστεύω.
So when we talk about how much time we're currently investing in playing games, the only way it makes sense to even think about it is to talk about time at the magnitude of human evolution, which is an extraordinary thing. But it's also apt, because it turns out that by spending all this time playing games, we're actually changing what we are capable of as human beings. We're evolving to be a more collaborative and hearty species. This is true. I believe this.
Αναλογιστείτε αυτό το πραγματικά ενδιαφέρον στατιστικό στοιχείο. Δημοσιεύτηκε πρόσφατα από έναν ερευνητή στο πανεπιστήμο Carnegie Mellon. Το μέσο νεαρό άτομο σήμερα σε μια χώρα με ισχυρή κουλτούρα παιχνιδιών θα έχει ξοδέψει 10.000 ώρες σε online παιχνίδια, μέχρι την ηλικία των 21. Οι 10.000 ώρες είναι ένας πραγματικά ενδιαφέρων αριθμός για δύο λόγους. Πρώτα απ'όλα, για τα παιδιά στις Η.Π.Α. οι 10.080 ώρες είναι ο ακριβής χρόνος που θα ξοδέψουν στο σχολείο από την πέμπτη τάξη μέχρι να τελειώσουν το λύκειο αν δε χάσουν ούτε ώρα.
So, consider this really interesting statistic; it was recently published by a researcher at Carnegie Mellon University: The average young person today in a country with a strong gamer culture will have spent 10,000 hours playing online games by the age of 21. Now 10,000 hours is a really interesting number for two reasons. First of all, for children in the United States, 10,080 hours is the exact amount of time you will spend in school, from fifth grade to high school graduation, if you have perfect attendance.
Έτσι, έχουμε ένα ολόκληρο παράλληλο σύστημα εκπαίδευσης στη διάθεσή μας όπου οι νέοι άνθρωποι μαθαίνουν όσα χρειάζονται για να είναι καλοί παίκτες όσο μαθαίνουν οτιδήποτε άλλο στο σχολείο. Κάποιοι από εσάς έχουν μάλλον διαβάσει το νέο βιβλίο του Malcolm Gladwell με τίτλο Outliers (ακραίοι). Έτσι, θα έχετε ακούσει για τη θεωρία του σχετικά με την επιτυχία, τη θεωρία επιτυχίας των 10.000 ωρών. Είναι βασισμένη στη σπουδαία έρευνα στη γνωσιακή επιστήμη που λέει ότι αν επενδύσουμε 10.000 ώρες στη συστηματική μελέτη οποιουδήποτε θέματος μέχρι την ηλικία των 21, θα γίνουμε εξπέρ σε αυτό. Θα είμαστε το ίδιο καλοί σε αυτό όσο οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι στον κόσμο. Κι έτσι, αυτό που έχουμε στα χέρια μας είναι μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων που είναι εξπέρ στα παιχνίδια.
(Laughter) So, we have an entire parallel track of education going on, where young people are learning as much about what it takes to be a good gamer as they're learning about everything else in school. Some of you have probably read Malcolm Gladwell's new book "Outliers," so you would have heard of his theory of success, the "10,000 hours" theory of success. It's based on this great cognitive-science research that says if we can master 10,000 hours of effortful study at anything by the age of 21, we will be virtuosos at it. We will be as good at whatever we do as the greatest people in the world. And so, now what we're looking at is an entire generation of young people who are virtuoso gamers.
Έτσι, το μεγάλο ερώτημα είναι "Σε τι ακριβώς γίνονται τόσο καλοί οι παίκτες;" Γιατί αν μπορούσαμε να το καταλάβουμε αυτό θα είχαμε μια χωρίς προηγούμενο πηγή ανθρώπινου δυναμικού στα χέρια μας. Αυτός είναι ο αριθμός των ατόμων σε όλον τον κόσμο που ξοδεύουν τουλάχιστον μια ώρα την ημέρα παίζοντας δικτυακά παιχνίδια. Αυτοί είναι οι εξπέρ παίκτες μας. 500 εκατομμύρια άνθρωποι που είναι εξαιρετικά καλοί σε κάτι. Και στην επόμενη δεκαετία θα έχουμε άλλο ένα δισεκατομμύριο παίκτες που είναι εξαιρετικά καλοί σε οτιδήποτε είναι αυτό. Αν δεν το ξέρετε ήδη, αυτό έρχεται. Η βιομηχανία παιχνιδιών αναπτύσσει παιχνιδομηχανές με χαμηλή κατανάλωση ενέργειας που δουλεύουν με τα ασύρματα τηλεφωνικά δίκτυα αντί για το ευρυζωνικό internet έτσι ώστε παίκτες σε όλον τον κόσμο, ειδικά στην Ινδία, την Κίνα και τη Βραζιλία, θα μπορούν να συνδεθούν. Περιμένουν ένα ακόμα δισεκατομμύριο παίκτες στην επόμενη δεκαετία. Ανεβάζοντας το σύνολο σε 1.5 δισεκατομμύρια παίκτες.
So, the big question is, "What exactly are gamers getting so good at?" Because if we could figure that out, we would have a virtually unprecedented human resource on our hands. This is how many people we now have in the world who spend at least an hour a day playing online games. These are our virtuoso gamers, 500 million people who are extraordinarily good at something. And in the next decade, we're going to have another billion gamers who are extraordinarily good at whatever that is. If you don't know it already, this is coming. The game industry is developing consoles that are low-energy and that work with the wireless phone networks instead of broadband Internet, so that gamers all over the world, particularly in India, China, Brazil, can get online. They expect one billion more gamers in the next decade. It will bring us up to 1.5 billion gamers.
Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι σε τι αυτά τα παιχνίδια μας κάνουν εξπέρ. Αυτά είναι τα τέσσερα πράγματα που σκέφτηκα. Το πρώτο είναι η ακραία αισιοδοξία. ΟΚ. Σκεφτείτε το σαν ακραία εσωτερική παρόρμηση. Η ακραία αισιοδοξία είναι η θέληση να δράσουμε αμέσως να υπερβούμε ένα εμπόδιο, σε συνδυασμό με την πίστη ότι έχουμε βάσιμες ελπίδες επιτυχίας. Οι παίκτες πάντοτε πιστεύουν ότι μια επική νίκη είναι εφικτή, και ότι πάντοτε αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις, και μάλιστα τώρα. Οι παίκτες δε χασομεράνε. Οι παίκτες είναι εξπέρ στο να δημιουργούν έναν στενό κοινωνικό ιστό. Υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες έρευνες που δείχνουν ότι συμπαθούμε κάποιον περισσότερο αφού παίξουμε ένα παιχνίδι μαζί του, ακόμα και αν έχουμε χάσει παταγωδώς. Και ο λόγος είναι ότι χρειάζεται να εμπιστευόμαστε ιδιαίτερα κάποιον για να παίξουμε ένα παιχνίδι μαζί του. Έχουμε εμπιστοσύνη ότι θα ξοδέψουν το χρόνο τους μαζί μας, ότι θα παίξουν με τους ίδιους κανόνες, θα κυνηγήσουν τον ίδιο στόχο και θα μείνουν στο παιχνίδι μέχρι αυτό να τελειώσει.
So I've started to think about what these games are making us virtuosos at. Here are the four things I came up with. The first is urgent optimism. OK, think of this as extreme self-motivation. Urgent optimism is the desire to act immediately to tackle an obstacle, combined with the belief that we have a reasonable hope of success. Gamers always believe that an epic win is possible, and that it's always worth trying, and trying now. Gamers don't sit around. Gamers are virtuosos at weaving a tight social fabric. There's a lot of interesting research that shows we like people better after we play a game with them, even if they've beaten us badly. And the reason is, it takes a lot of trust to play a game with someone. We trust that they will spend their time with us, that they will play by the same rules, value the same goal, stay with the game until it's over.
Κι έτσι, παίζοντας ένα παιχνίδι μαζί, στην πραγματικότητα χτίζονται δεσμοί εμπιστοσύνης και συνεργασίας. Και τελικά έχουμε χτίσει ισχυρότερες κοινωνικές σχέσεις σαν αποτέλεσμα. Ευδαιμονική παραγωγικότητα. Το λατρεύω! Και, ξέρετε, υπάρχει ένας λόγος που ο μέσος παίκτης του World of Warcraft παίζει για 22 ώρες την εβδομάδα, σαν μια δουλειά ημιαπασχόλησης. Είναι γιατί γνωρίζουμε, ότι όταν παίζουμε ένα παιχνίδι είμαστε στην πραγματικότητα πιο ευτυχισμένοι δουλεύουμε πιο σκληρά, από ότι όταν χαλαρώνουμε ή χαζολογάμε. Ξέρουμε ότι σαν ανθρώπινα όντα είμαστε "ρυθμισμένοι" να κάνουμε σκληρή, σημαντική δουλειά. Και οι παίκτες είναι διατεθειμένοι να εργαστούν σκληρά όλη την ώρα, αν τους δώσουμε την κατάλληλη δουλειά.
And so, playing a game together actually builds up bonds and trust and cooperation. And we actually build stronger social relationships as a result. Blissful productivity. I love it. You know, there's a reason why the average World of Warcraft gamer plays for 22 hours a week -- kind of a half-time job. It's because we know, when we're playing a game, that we're actually happier working hard than we are relaxing, or hanging out. We know that we are optimized as human beings, to do hard and meaningful work. And gamers are willing to work hard all the time, if they're given the right work.
Τελικά, το επικό νόημα. Οι παίκτες λατρεύουν να είναι μέρος αποστολών με νόημα σε ιστορίες πλανητικής κλίμακας. Μια μικρή ιστορία που θα μας βοηθήσει να το θέσουμε στη σωστή βάση. Όλοι ξέρετε τη Wikipedia, το μεγαλύτερο wiki στον κόσμο. Το δεύτερο μεγαλύτερο wiki με σχεδόν 80.000 άρθρα είναι το wiki του World of Warcraft. Πέντε εκατομμύρια χρήστες το χρησιμοποιούν κάθε μήνα. Έχουν συγκεντρώσει περισσότερες πληροφορίες για το World of Warcraft στο internet από οποιοδήποτε άλλο θέμα σε οποιοδήποτε άλλο wiki στον κόσμο. Χτίζουν μια επική ιστορία. Χτίζουν μια επική πηγή γνώσης σχετικά με το World of Warcraft.
Finally: epic meaning. Gamers love to be attached to awe-inspiring missions to human planetary-scale stories. So, just one bit of trivia that helps put that into perspective: So, you all know Wikipedia, biggest wiki in the world. Second biggest wiki in the world, with nearly 80,000 articles, is the World of Warcraft wiki. Five million people use it every month. They have compiled more information about World of Warcraft on the Internet than any other topic covered on any other wiki in the world. They are building an epic story. They are building an epic knowledge resource about the World of Warcraft.
ΟΚ, αυτές είναι τέσσερις υπερδυνάμεις που συνοψίζονται σε ένα πράγμα. Οι παίκτες είναι παντοδύναμα, αισιόδοξα άτομα. Είναι άνθρωποι που πιστεύουν ότι έχουν τη δυνατότητα σε ατομικό επίπεδο να αλλάξουν τον κόσμο. Και το μόνο πρόβλημα είναι ότι πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν εικονικούς κόσμους και όχι τον πραγματικό. Αυτό είναι το πρόβλημα που προσπαθώ να λύσω.
Okay, so these are four superpowers that add up to one thing: Gamers are super-empowered hopeful individuals. These are people who believe that they are individually capable of changing the world. And the only problem is, they believe that they are capable of changing virtual worlds and not the real world. That's the problem that I'm trying to solve.
Υπάρχει ένας οικονομολόγος ονόματι Edward Castronova. Η δουλειά του είναι καταπληκτική. Ασχολείται με το γιατί οι άνθρωποι επενδύουν τόσο χρόνο και ενέργεια και χρήματα στους δικτυακούς κόσμους. Και λέει: "Παρατηρούμε το ανάλογο μιας μαζικής φυγής προς εικονικούς κόσμους και διαδικτυακά παιχνιδοπεριβάλλοντα". Και είναι οικονομολόγος. Άρα είναι λογικός. Και λέει... (Γέλια) Όχι σαν εμένα -- είμαι μια σχεδιάστρια παιχνιδιών - είμαι υπερβολική. Αλλά λέει, ότι αυτό είναι απόλυτα λογικό, γιατί οι παίκτες μπορούν να πετύχουν περισσοτερα στους εικονικούς κόσμους, από ό,τι στην πραγματική ζωή. Μπορούν να έχουν ισχυρότερους κοινωνικούς δεσμούς στα παιχνίδια από ό,τι στην πραγματική ζωή. Παίρνουν καλύτερη ανατροφοδότηση και νιώθουν μεγαλύτερη ανταμοιβή στα παιχνίδια από όσο στην πραγματική ζωή. Έτσι, λέει ότι αυτήν τη στιγμή είναι απόλυτα λογικό οι παίκτες να περνούν περισσότερο χρόνο στους εικονικούς κόσμους από ό,τι στον πραγματικό. Συμφωνώ ότι είναι λογικό, προς το παρόν. Αλλά αυτή δεν είναι, με καμία δύναμη, μια βέλτιστη κατάσταση. Πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε τον πραγματικό κόσμο περισσότερο σαν ένα παιχνίδι.
There's an economist named Edward Castronova. His work is brilliant. He looks at why people are investing so much time and energy and money in online worlds. And he says, "We're witnessing what amounts to no less than a mass exodus to virtual worlds and online game environments." And he's an economist, so he's rational. And he says -- (Laughter) Not like me, I'm a game designer; I'm exuberant. But he says that this makes perfect sense, because gamers can achieve more in online worlds than they can in real life. They can have stronger social relationships in games than they can have in real life; they get better feedback and feel more rewarded in games than they do in real life. So he says, for now it makes perfect sense for gamers to spend more time in virtual worlds than the real world. Now, I also agree that that is rational, for now. But it is not, by any means, an optimal situation. We have to start making the real world work more like a game.
Έτσι, εμπνέομαι από κάτι που συνέβη πριν 2.5000 χρόνια. Αυτά είναι αρχαία ζάρια, φτιαγμένα από οπλές προβάτου. Σωστά; Πριν να έχουμε τα καταπληκτικά χειριστήρια παιχνιδιών είχαμε τις οπλές προβάτου. Και αυτές αντιπροσωπεύουν το πρώτο υλικό παχνιδιών σχεδιασμένο από τον άνθρωπο. Αν γνωρίζετε τη δουλειά του αρχαίου Έλληνα ιστορικού Ηρόδοτου, μπορεί να γνωρίζετε αυτήν την ιστορία. Είναι η ιστορία και ο λόγος του εφευρέτη των παιχνιδιών Ο Ηρόδοτος λέει ότι τα παιχνίδια, ειδικά αυτά με ζάρια είχαν εφευρεθεί στο Βασίλειο της Λυδίας σε καιρό λιμού.
I take my inspiration from something that happened 2,500 years ago. These are ancient dice, made out of sheep's knuckles. Before we had awesome game controllers, we had sheep's knuckles. And these represent the first game equipment designed by human beings, and if you're familiar with the work of the ancient Greek historian Herodotus, you might know this history, which is the history of who invented games and why. Herodotus says that games, particularly dice games, were invented in the kingdom of Lydia, during a time of famine.
Φαίνεται ότι ο λιμός ήταν τόσο έντονος που ο βασιλιάς της Λυδίας αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνουν κάτι τρελό. Οι άνθρωποι υπέφεραν. Οι άνθρωποι τσακώνονταν. Ήταν μια ακραία συγκυρία. Χρειάζονταν μια ακραία λύση. Έτσι, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, εφήυραν τα παιχνίδια με ζάρια και επέβαλλαν ενιαία πολιτική σε όλο το βασίλειο. Τη μια μέρα, όλοι θα έτρωγαν. Και την επόμενη μέρα, όλοι θα έπαιζαν παιχνίδια. Και θα ήταν τόσο αφοσιωμένοι στο να παίζουν ζάρια γιατί τα παιχνίδια μας αποροφούν τόσο πολύ και μας βυθίζουν σε μια τόσο ικανοποιητική ευδαιμονική παραγωγικότητα, που θα αγνοούσαν το γεγονός ότι δεν υπήρχε καθόλου τροφή. Και έτσι την επόμενη μέρα, όλοι θα έπαιζαν παιχνίδια. Και την μεθεπόμενη θα έτρωγαν.
Apparently, there was such a severe famine that the king of Lydia decided they had to do something crazy. People were suffering. People were fighting. It was an extreme situation, they needed an extreme solution. So, according to Herodotus, they invented dice games, and they set up a kingdom-wide policy: On one day, everybody would eat, and on the next day, everybody would play games. And they would be so immersed in playing the dice games, because games are so engaging, and immerse us in such satisfying, blissful productivity, they would ignore the fact that they had no food to eat. And then on the next day, they would play games; and on the next day, they would eat.
Και σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, πέρασαν έτσι 18 χρόνια, επιβιώνοντας το λιμό, τρώγοντας τη μια μέρα και παίζοντας παιχνίδια την άλλη. Νομίζω πως αυτός είναι ο τρόπος που χρησιμοποιούμε τα παιχνίδια σήμερα. Χρησιμοποιούμε τα παιχνίδια για να ξεφύγουμε από τα βάσανα της ζωής. Χρησιμοποοιύμε τα παιχνίδια για να απομακρυνθούμε από ό,τι δε δουλεύει σωστά στον πραγματικό κόσμο, οτιδήποτε δε μας ικανοποιεί στην πραγματική ζωή, και παίρνουμε αυτό που χρειαζόμαστε από τα παιχνίδια.
And according to Herodotus, they passed 18 years this way, surviving through a famine, by eating on one day, and playing games on the next. Now, this is exactly, I think, how we're using games today. We're using games to escape real-world suffering -- we're using games to get away from everything that's broken in the real environment, everything that's not satisfying about real life,
Αλλά δε χρειάζεται να τελειώνει εκεί.
and we're getting what we need from games.
Και εδώ είναι το συναρπαστικό. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, μετά από 18 χρόνια ο λιμός δεν απομακρυνόταν. Έτσι ο βασιλιάς αποφάσισε ότι θα έπαιζαν ένα τελευταίο παιχνίδι με τα ζάρια. Διαίρεσαν το βασίλειο σε δύο μέρη. Έπαιξαν μια παρτίδα με τα ζάρια, και οι νικητές θα ξεκινούσαν μια επική αποστολή. Θα έφευγαν από τη Λυδία και θα αναζητούσαν ένα νέο μέρος να μείνουν, αφήνοντας μόνο τόσους ανθρώπους όσους θα μπορούσαν να επιζήσουν με τις διαθέσιμες πηγές, και με την ελπίδα να μεταφέρουν τον πολιτισμό κάπου όπου θα μπορούσε να ανθίσει.
But it doesn't have to end there. This is really exciting. According to Herodotus, after 18 years the famine wasn't getting better, so the king decided they would play one final dice game. They divided the entire kingdom in half. They played one dice game, and the winners of that game got to go on an epic adventure. They would leave Lydia, and they would go out in search of a new place to live, leaving behind just enough people to survive on the resources that were available, and hopefully to take their civilization somewhere else where they could thrive.
Ακούγεται τρελό, σωστά; Αλλά πρόσφατα, στοιχεία από το DNA έδειξαν ότι οι Ετρούσκοι, που αργότερα δημιούργησαν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έχουν κοινό DNA με τους αρχαίους κατοίκους της Λυδίας. Έτσι πρόσφατα, οι επιστήμονες έφτασαν στο συμπέρασμα ότι η τρελή ιστορία του Ηρόδοτου είναι αληθινή. Και οι γεωλόγοι έχουν βρει στοιχεία παγκόσμιας πτώσης της θερμοκρασίας που κράτησε σχεδόν 20 χρόνια και μπορεί να εξηγεί το λιμό. Έτσι, αυτή η τρελή ιστορία μπορεί να είναι αληθινή. Μπορεί πραγματικά να έσωσαν τον πολιτισμό τους παίζοντας παιχνίδια, καταφεύγοντας στα παιχνίδια για 18 χρόνια και μετά είχαν τόση έμπνευση, και γνώριζαν τόσα πολλά για το πώς να έρχονται πιο κοντά με τα παιχνίδια, που τελικά έσωσαν όλον τον πολιτισμό με αυτόν τον τρόπο.
Now, this sounds crazy, right? But recently, DNA evidence has shown that the Etruscans, who then led to the Roman Empire, actually share the same DNA as the ancient Lydians. And so, recently, scientists have suggested that Herodotus' crazy story is actually true. And geologists have found evidence of a global cooling that lasted for nearly 20 years, that could have explained the famine. So this crazy story might be true. They might have actually saved their culture by playing games, escaping to games for 18 years, and then been so inspired, and knew so much about how to come together with games, that they actually saved the entire civilization that way.
ΟΚ, μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Παίζουμε Warcraft από το 1994.
Okay, we can do that. (Laughter)
Αυτό ήταν το πρώτο παιχνίδι στρατηγικής πραγματικού χρόνου από τη σειρά World of Warcraft. Αυτό ήταν πριν 16 χρόνια. Αυτοί έπαιζαν ζάρια για 18 χρόνια, εμείς παίζουμε Warcraft για 16 χρόνια. Λέω πως είμαστε έτοιμοι για το δικό μας επικό παιχνίδι. Αυτοί έστειλαν το μισό πολιτισμό τους να ψάξει ένα νέο κόσμο. Από εκεί υπολογίζω τα 21 δισεκατομμύρια χρόνια παιχνιδιού. Ας καταφέρουμε να πείσουμε τους μισούς από εμάς να ξοδέψουν μια ώρα τη μέρα παίζοντας παιχνίδια, μέχρι να λύσουμε προβλήματα του πραγματικού κόσμου.
We've been playing Warcraft since 1994. That was the first real-time strategy game from the World of Warcraft series. That was 16 years ago. They played dice games for 18 years, we've been playing Warcraft for 16 years. I say we are ready for our own epic game. Now, they had half the civilization go off in search of a new world, so that's where I get my 21 billion hours a week of game-play from. Let's get half of us to agree to spend an hour a day playing games, until we solve real-world problems.
Ξέρω ότι ρωτάτε "πώς θα λύσουμε προβλήματα του πραγματικού κόσμου στα παιχνίδια;" Λοιπον, σε αυτό έχω αφιερώσει τη δουλειά μου στα προηγούμενα χρόνια στο Ινστιτούτο για το Μέλλον. Έχουμε αυτό το πανώ στα γραφεία μας στο Palo Alto και εκφράζει την άποψή μας για το πώς πρέπει να προσπαθήσουμε να βλέπουμε το μέλλον. Δε θέλουμε να προσπαθήσουμε να προβλέψουμε το μέλλον. Θέλουμε να το δημιουργήσουμε. Θέλουμε να φανταστούμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και θέλουμε να δώσουμε στους ανθρώπους τη δύναμη να το πραγματοποιήσουν. Θέλουμε να φανταστούμε επικές νίκες, και μετά να δώσουμε στους ανθρώπους τα μέσα να τις επιτύχουν.
Now, I know you're asking, "How are we going to solve real-world problems in games?" Well, that's what I've devoted my work to over the past few years, at the Institute for the Future. We have this banner in our offices in Palo Alto, and it expresses our view of how we should try to relate to the future. We do not want to try to predict the future. What we want to do is make the future. We want to imagine the best-case scenario outcome, and then we want to empower people to make that outcome a reality. We want to imagine epic wins, and then give people the means to achieve the epic win. I'm just going to very briefly show you three games that I've made
Θα σας δείξω σύντομα τρία παιχνίδια που έχω φτιάξει σε μια προσπάθεια να δώσω στους ανθρώπους τα μέσα να επιτύχουν επικές νίκες στο δικό τους μέλλον. Αυτό είναι το World without Oil. Φτιάξαμε αυτό το παιχνίδι το 2007. Είναι ένα δικτυακό παιχνίδι στο οποίο προσπαθείς να επιβιώσεις εν μέσω έλλειψης πετρελαίου. Η έλλειψη πετρελαίου είναι φανταστική, αλλά έχουμε προσθέσει αρκετό δικτυακό περιεχόμενο έτσι ώστε να πιστέψετε ότι είναι αληθινή και να ζήσετε την πραγματική σας ζωή σαν να μας έχει τελειώσει το πετρέλαιο. Έτσι, όταν ξεκινάτε το παιχνίδι εγγράφεστε, μας λέτε πού ζείτε. Και σας δίνουμε βίντεο από ειδήσεις σε πραγματικό χρόνο ροές δεδομένων που σας δείχνουν ακριβώς πόσο κοστίζει το πετρέλαιο, τι δεν είναι διαθέσιμο, πώς επηρεάζονται οι προμήθειες τροφής, πώς επηρεάζονται οι μετακινήσεις, αν κλείνουν τα σχολεία, αν υπάρχει αναβρασμός. Και θα πρέπει να δείτε πώς θα ζούσατε στην πραγματική ζωή σας αν αυτό ήταν αλήθεια. Και σας ζητάμε να γράψετε στο blog γι'αυτό, να ανεβάσετε video ή φωτογραφίες.
that are an attempt to give people the means to create epic wins in their own futures. This is World Without Oil. We made this game in 2007. This is an online game in which you try to survive an oil shortage. The oil shortage is fictional, but we put enough online content out there for you to believe that it's real, and to live your real life as if we've run out of oil. So when you come to the game, you sign up, tell us where you live, and then we give you real-time news videos, data feeds that show you exactly how much oil costs, what's not available, how food supply is being affected, how transportation is being affected, if schools are closed, if there's rioting, and you have to figure out how you would live your real life as if this were true. And then we ask you to blog about it, to post videos, to post photos.
Ξεκινήσαμε πιλοτικά το παιχνίδι με 1.700 παίκτες το 2007. Και έκτοτε το παρακολουθούμε για τρία χρόνια. Και μπορώ να σας πω ότι είναι μια εμπειρία που μας αλλάζει. Κανείς δε θέλει να αλλάξει το πώς ζει επειδή είναι καλό για τον κόσμο ή επειδή πρέπει να το κάνουμε. Αλλά αν τους βυθίσεις σε μια επική περιπέτεια και τους πεις "το πετρέλαιο μας τελείωσε". Αυτή είναι μια εκπληκτική ιστορία και περιπέτεια για να ξεκινήσεις. Προκάλεσε τον εαυτό σου για να δεις πώς θα επιβιώσεις. Οι περισσότεροι από τους παίκτες έχουν διατηρήσει τις συνήθειες που έμαθαν στο παιχνίδι.
We piloted this game with 1,700 players in 2007, and we've tracked them for the three years since. And I can tell you that this is a transformative experience. Nobody wants to change how they live, just because it's good for the world, or because we're supposed to. But if you immerse them in an epic adventure and tell them, "We've run out of oil. This is an amazing story and adventure for you to go on. Challenge yourself to see how you would survive," most of our players have kept up the habits that they learned in this game.
Έτσι, για το επόμενο παιχνίδι που θα σώσει τον κόσμο, αποφασίσαμε να στοχεύσουμε σε ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από το πετρέλαιο. Φτιάξαμε ένα παιχνίδι με το όνομα Superstruct στο Ινστιτούτο για το Μέλλον. Και η υπόθεση ήταν ότι ένας υπερυπολογιστής υπολόγισε ότι οι άνθρωποι έχουν μόνο 23 χρόνια ζωής στον πλανήτη. Ο υπερυπολογιστής λεγόταν Σύστημα Προειδοποίησης Παγκόσμιας Εξάλειψης, βέβαια. Ζητήσαμε από τους χρήστες να συνδεθούν περίπου σαν σε μια ταινία του Jerry Bruckheimer. Ξέρετε τις ταινίες του Jerry Bruckheimer, όπου δημιουργείς μια ομάδα-όνειρο. Έχεις τον αστροναύτη, τον επιστήμονα, τον πρώην κατάδικο, κι όλοι έχουν κάτι σημαντικό να κάνουν για να σώσουν τον κόσμου. (Γέλια)
So for the next world-saving game, we decided to aim higher -- bigger problem than just peak oil. We did a game called Superstruct at the Institute for the Future. And the premise was, a supercomputer has calculated that humans have only 23 years left on the planet. This supercomputer was called the Global Extinction Awareness System, of course. We asked people to come online -- almost like a Jerry Bruckheimer movie. You know Jerry Bruckheimer movies, you form a dream team -- you've got the astronaut, the scientist, the ex-convict, and they all have something to do to save the world. (Laughter)
Αλλά στο παιχνίδι μας, αντί να έχεις απλά πέντε ανθρώπους στην ομάδα-όνειρο, είπαμε ότι όλοι είναι μέλη της ομάδας και η δουλειά σας είναι να εφεύρετε το μέλλον της ενέργειας, το μέλλον της τροφής, το μέλλον της υγείας, το μέλλον της ασφάλειας και το μέλλον του διχτυού κοινωνικής προστασίας. Είχαμε 8.000 παίκτες να παίζουν εκείνο το παιχνίδι για 8 εβδομάδες. Πρότειναν 500 απίστευτα δημιουργικές λύσεις που μπορείτε να δείτε, αν συνδεθείτε και γράψετε "Superstruct" στο Google.
But in our game, instead of just having five people on the dream team, we said, "Everybody's on the dream team, and it's your job to invent the future of energy, the future of food, the future of health, the future of security and the future of the social safety net." We had 8,000 people play that game for eight weeks. They came up with 500 insanely creative solutions that you can go online, Google "Superstruct," and see.
Τέλος, το τελευταίο παιχνίδι, θα το ξεκινήσουμε στις 3 Μαρτίου. Είναι ένα παιχνίδι σε συνεργασία με το World Bank Institute. Αν το ολοκληρώσετε, θα λάβετε διαπίστευση από το World Bank Institute σαν Κοινωνικός νεωτεριστής, τάξη του 2010. Δουλεύοντας με πανεπιστήμια σε όλη την περιοχή της Αφρικής κάτω από τη Σαχάρα, τους προσκαλούμε να αναπτύξουν τις ικανότητες κοινωνικής καινοτομίας. Έχουμε μια γραφική νουβέλα (graphic novel). Έχουμε άνοδο στις ικανότητες όπως επίγνωση του τοπικού περιβάλλοντος, δικτύωση της γνώσης, διατηρησιμότητα, όραμα και χρηστικότητα. Θέλω να σας προσκαλέσω όλους να μοιραστείτε αυτό το παιχνίδι με τους νέους ανθρώπους, παντού στον κόσμο, ειδικά στις αναπτυσσόμενες περιοχές, οι οποίοι μπορεί να ωφεληθούν από το να έρθουν πιο κοντά στο να προσπαθήσουν να φανταστούν τις δικές τους κοινωνικές δραστηριότητες για να σώσουν τον κόσμο.
So, finally, the last game, we're launching it March 3rd. This is a game done with the World Bank Institute. If you complete the game, you will be certified by the World Bank Institute as a Social Innovator, class of 2010. Working with universities all over sub-Saharan Africa, and we are inviting them to learn social innovation skills. We've got a graphic novel, we've got leveling up in skills like local insight, knowledge networking, sustainability, vision and resourcefulness. I would like to invite all of you to please share this game with young people, anywhere in the world, particularly in developing areas, who might benefit from coming together to try to start to imagine their own social enterprises to save the world.
Θα κλείσω την ομιλία τώρα. Θέλω να ρωτήσω κάτι. Τι νομίζετε ότι συμβαίνει μετά; Έχουμε όλους αυτούς τους καταπληκτικούς παίκτες, έχουμε αυτά τα παιχνίδια που είναι πιλοτικά στο τι μπορούμε να κάνουμε, αλλά κανένα από αυτά δεν έχει σώσει τον πραγματικό κόσμο ακόμα. Ελπίζω πώς θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι οι παίκτες είναι ένας ανθρώπινος πόρος που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να κάνουμε δουλειά στον πραγματικό κόσμο, ότι τα παιχνίδια είναι μια παντοδύναμη πλατφόρμα αλλαγής. Έχουμε όλες αυτές τις καταπληκτικές υπερδυνάμεις, χαρούμενη δημιουργικότητα, ικανότητα δημιουργίας ενός στενού κοινωνικού ιστού, το αίσθημα της έντονης αισιοδοξίας και την επιθυμία για επικό νόημα.
So, I'm going to wrap up now. I want to ask a question. What do you think happens next? We've got all these amazing gamers, we've got these games that are kind of pilots of what we might do, but none of them have saved the real world yet. Well I hope you will agree with me that gamers are a human resource that we can use to do real-world work, that games are a powerful platform for change. We have all these amazing superpowers: blissful productivity, the ability to weave a tight social fabric, this feeling of urgent optimism and the desire for epic meaning. I really hope that we can come together to play games that matter,
Πραγματικά ελπίζω ότι μπορούμε να έρθουμε κοντά για να παίξουμε παιχνίδια που έχουν σημασία, έτσι ώστε να επιβιώσουμε στον πλανήτη για ακόμα έναν αιώνα. Και ελπίζω ότι θα έρθετε μαζί μου για να φτιάξουμε και να παίξουμε παιχνίδια σαν αυτά. Όταν κοιτάζω μπροστά στην επόμενη δεκαετία ξέρω σίγουρα δύπ πράγματα, ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε οποιοδήποτε μέλλον φανταστούμε, και ότι μπορούμε να παίξουμε οποιαδήποτε παιχνίδια θέλουμε. Γι'αυτό λέω, ας αρχίσουν τα παιχνίδια που θα αλλάξουν τον κόσμο. Ευχαριστώ. (Χειροκροτήματα)
to survive on this planet for another century. That's my hope, that you will join me in making and playing games like this. When I look forward to the next decade, I know two things for sure: that we can make any future we can imagine, and we can play any games we want, so I say: Let the world-changing games begin. Thank you. (Applause)