War has been a part of my life since I can remember. I was born in Afghanistan, just six months after the Soviets invaded, and even though I was too young to understand what was happening, I had a deep sense of the suffering and the fear around me.
Zolang ik me kan herinneren is er oorlog om mij heen geweest. Ik ben geboren in Afghanistan, krap zes maanden na de Russiche inval, en hoewel ik te jong was om te begrijpen wat er gaande was, voelde ik diep van binnen het leed en de angst om mij heen.
Those early experiences had a major impact on how I now think about war and conflict. I learned that when people have a fundamental issue at stake, for most of them, giving in is not an option. For these types conflicts -- when people's rights are violated, when their countries are occupied, when they're oppressed and humiliated -- they need a powerful way to resist and to fight back. Which means that no matter how destructive and terrible violence is, if people see it as their only choice, they will use it. Most of us are concerned with the level of violence in the world. But we're not going to end war by telling people that violence is morally wrong. Instead, we must offer them a tool that's at least as powerful and as effective as violence.
Deze vroege ervaringen hebben mijn denken over oorlog en conflict sterk gevormd. Ik leerde dat als het bij iemand gaat om iets fundamenteels, voor de meeste mensen opgeven geen optie is. In dit soort conflicten -- als er rechten worden geschonden, als een land wordt bezet, als mensen worden verdrukt en vernederd -- moeten mensen zich met kracht kunnen verzetten en terugvechten. En ondanks al die vernietiging die geweld met zich meebrengt, zullen mensen als ze geen andere mogelijkheden zien, er tóch naar grijpen. De meesten van ons maken zich zorgen over al het geweld in de wereld. Maar oorlog stoppen kan niet door tegen iedereen te zeggen dat geweld immoreel is. Nee, we moeten mensen gereedschap geven dat minstens even krachtig en effectief is als geweld.
This is the work I do. For the past 13 years, I've been teaching people in some of the most difficult situations around the world how they can use nonviolent struggle to conduct conflict. Most people associate this type of action with Gandhi and Martin Luther King. But people have been using nonviolent action for thousands of years. In fact, most of the rights that we have today in this country -- as women, as minorities, as workers, as people of different sexual orientations and citizens concerned with the environment -- these rights weren't handed to us. They were won by people who fought for them and who sacrificed for them. But because we haven't learned from this history, nonviolent struggle as a technique is widely misunderstood.
Dat is mijn werk. Sinds 13 jaar leer ik mensen overal ter wereld, vaak in de moeilijkste omstandigheden, hoe ze met geweldloze middelen strijd kunnen voeren. De meeste mensen denken bij 'geweldloos' aan Gandhi en Martin Luther King. Maar mensen hebben al duizenden jaren geweldloos actie gevoerd. En de meeste rechten die wij nu hebben in dit land, als vrouwen, als minderheden, als werknemers, als mensen met verschillende seksuele oriëntaties, en als mensen die ons bekommeren om het milieu -- al die rechten hebben we niet zomaar. Die zijn bevochten door mensen die er offers voor hebben gebracht. Maar omdat we niets hebben geleerd van de geschiedenis is geweldloos verzet een onbegrepen aanpak.
I met recently with a group of Ethiopian activists, and they told me something that I hear a lot. They said they'd already tried nonviolent action, and it hadn't worked. Years ago they held a protest. The government arrested everyone, and that was the end of that. The idea that nonviolent struggle is equivalent to street protests is a real problem. Because although protests can be a great way to show that people want change, on their own, they don't actually create change -- at least change that is fundamental.
Ik sprak onlangs met een groep Ethiopische activisten. Die zeiden iets wat ik heel vaak hoor: dat ze geweldloze actie hadden geprobeerd en het had niet gewerkt. Jaren geleden hadden ze gedemonstreerd. Iedereen was gearresteerd en dat was het dan. Mensen denken dat geweldloze actie gelijk staat aan demonstreren, en dat is echt een probleem. Want hoewel je door acties op straat duidelijk maakt dat je verandering wilt, brengen zulke acties op zich geen echte verandering teweeg -- tenminste geen fundamentele verandering.
(Laughter)
(Gelach)
Powerful opponents are not going to give people what they want just because they asked nicely ... or even not so nicely.
Een machtige tegenstander geeft mensen niet zomaar wat ze willen enkel omdat ze het netjes vragen… of misschien minder netjes.
(Laughter)
(Gelach)
Nonviolent struggle works by destroying an opponent, not physically, but by identifying the institutions that an opponent needs to survive, and then denying them those sources of power. Nonviolent activists can neutralize the military by causing soldiers to defect. They can disrupt the economy through strikes and boycotts. And they can challenge government propaganda by creating alternative media.
Met geweldloze actie vernietig je een tegenstander -- niet letterlijk, maar door vast te stellen wat de tegenstander nodig heeft, en dan te zorgen dat hij er niet meer bij kan. Geweldloze activisten kunnen militaire macht neutraliseren door soldaten te laten overlopen. Ze kunnen de economie ontwrichten door stakingen en boycots. En ze kunnen de regeringspropaganda tegenspreken via alternatieve media.
There are a variety of methods that can be used to do this. My colleague and mentor, Gene Sharp, has identified 198 methods of nonviolent action. And protest is only one. Let me give you a recent example.
Er zijn allerlei manieren om dit te doen. Mijn collega en mentor Gene Sharp heeft een lijst opgesteld met 198 manieren van geweldloos verzet. Demonstreren is daar maar één van. Laat ik een recent voorbeeld noemen.
Until a few months ago, Guatemala was ruled by corrupt former military officials with ties to organized crime. People were generally aware of this, but most of them felt powerless to do anything about it -- until one group of citizens, just 12 regular people, put out a call on Facebook to their friends to meet in the central plaza, holding signs with a message: "Renuncia YA" -- resign already. To their surprise, 30,000 people showed up. They stayed there for months as protests spread throughout the country. At one point, the organizers delivered hundreds of eggs to various government buildings with a message: "If you don't have the huevos" -- the balls -- "to stop corrupt candidates from running for office, you can borrow ours."
Tot een paar maanden geleden werd Guatemala geregeerd door corrupte ex-militairen die banden hadden met de onderwereld. De mensen wisten dat wel, maar de meesten voelden zich machteloos om er iets tegen te doen -- tot een groepje burgers, twaalf gewone mensen, hun vrienden op Facebook opriepen om naar de centrale plaza te komen met borden waarop stond: "Renuncia YA!" -- "Treed NU af!" Tot hun verbazing kwamen er 30.000 mensen opdagen. Maandenlang bleven die daar terwijl het hele land de straat opging. Op zeker moment bezorgden de activisten honderden eieren bij diverse regeringsgebouwen met de boodschap: "Als jullie de huevos niet hebben" -- de ballen -- "om corrupte kandidaten te weren bij de verkiezingen, dan kunnen jullie de onze lenen."
(Laughter)
(Gelach)
(Applause)
(Applaus)
President Molina responded by vowing that he would never step down. And the activists realized that they couldn't just keep protesting and ask the president to resign. They needed to leave him no choice. So they organized a general strike, in which people throughout the country refused to work. In Guatemala City alone, over 400 businesses and schools shut their doors. Meanwhile, farmers throughout the country blocked major roads. Within five days, the president, along with dozens of other government officials, resigned already.
President Molina's antwoord was dat hij nooit ofte nimmer zou aftreden. De actievoerders beseften dat ze niet konden blijven demonstreren en de president verzoeken om af te treden. Ze moesten hem geen keus meer laten. Dus organiseerden ze een staking waarbij mensen in het hele land het werk neerlegden. Alleen al in Guatemala Stad gingen meer dan 400 bedrijven en scholen dicht. Intussen... blokkeerden boeren snelwegen in het hele land. Al binnen vijf dagen trad de president af en tientallen regeringsfunctionarissen volgden zijn voorbeeld.
(Applause)
(Applaus)
I've been greatly inspired by the creativity and bravery of people using nonviolent action in nearly every country in the world. For example, recently a group of activists in Uganda released a crate of pigs in the streets. You can see here that the police are confused about what to do with them.
Ik ben enorm geïnspireerd door de creativiteit en de moed van mensen die geweldloos actie hebben gevoerd in bijna ieder land ter wereld. Een voorbeeld. Onlangs heeft een actiegroep in Oeganda varkens losgelaten in de straten. Hier kun je zien dat de politiemensen niet weten wat daarmee te doen.
(Laughter)
(Gelach)
The pigs were painted the color of the ruling party. One pig was even wearing a hat, a hat that people recognized.
De varkens droegen de kleuren van de regeringspartij. Eén varken droeg zelfs een hoed, een hoed die de mensen herkenden.
(Laughter)
(Gelach)
Activists around the world are getting better at grabbing headlines, but these isolated actions do very little if they're not part of a larger strategy. A general wouldn't march his troops into battle unless he had a plan to win the war. Yet this is how most of the world's nonviolent movements operate. Nonviolent struggle is just as complex as military warfare, if not more. Its participants must be well-trained and have clear objectives, and its leaders must have a strategy of how to achieve those objectives.
Actievoerders in de hele wereld weten steeds beter de krant te halen. Toch halen deze losstaande acties maar heel weinig uit, tenzij ze in een bredere strategie passen. Een generaal laat zijn troepen niet oprukken zonder strategie om de oorlog te winnen. Niettemin opereren de meeste geweldloze bewegingen zo. Geweldloze strijd is even gecompliceerd als militaire oorlogvoering, zo niet gecompliceerder. Wie meedoet moet goed getraind zijn en duidelijke doelen hebben, en de leiders moeten een strategie hebben om die doelen te bereiken.
The technique of war has been developed over thousands of years with massive resources and some of our best minds dedicated to understanding and improving how it works. Meanwhile, nonviolent struggle is rarely systematically studied, and even though the number is growing, there are still only a few dozen people in the world who are teaching it. This is dangerous, because we now know that our old approaches of dealing with conflict are not adequate for the new challenges that we're facing.
De techniek van het oorlogvoeren is in duizenden jaren ontwikkeld met eindeloos veel geld. De knapste koppen hebben al hun kennis en kunde ingezet om die techniek te verbeteren. Maar geweldloze strijd wordt maar zelden systematisch bestudeerd en hoewel het er steeds meer worden, zijn er nog steeds maar weinig mensen die er les over geven. Dat is gevaarlijk, want we weten nu dat de manieren waarop we altijd met conflicten omgingen niet toereikend zijn voor de uitdagingen die zich nu voordoen.
The US government recently admitted that it's in a stalemate in its war against ISIS. But what most people don't know is that people have stood up to ISIS using nonviolent action. When ISIS captured Mosul in June 2014, they announced that they were putting in place a new public school curriculum, based on their own extremist ideology. But on the first day of school, not a single child showed up. Parents simply refused to send them. They told journalists they would rather homeschool their children than to have them brainwashed.
De Amerikaanse regering gaf onlangs toe dat haar strijd tegen IS in een patstelling verkeert. Maar de meeste mensen weten niet dat er mensen geweldloos tegen IS in actie zijn gekomen. Toen IS in juni 2014 Mosul innam, maakten ze bekend dat ze op scholen een nieuw lesprogramma gingen invoeren op basis van hun eigen extremistische leer. Maar op de eerste schooldag kwam er niet één kind opdagen. Ouders hielden hun kinderen gewoon thuis en zeiden tegen de pers dat ze liever thuisonderricht gaven dan hen te laten hersenspoelen.
This is an example of just one act of defiance in just one city. But what if it was coordinated with the dozens of other acts of nonviolent resistance that have taken place against ISIS? What if the parents' boycott was part of a larger strategy to identify and cut off the resources that ISIS needs to function; the skilled labor needed to produce food; the engineers needed to extract and refine oil; the media infrastructure and communications networks and transportation systems, and the local businesses that ISIS relies on? It may be difficult to imagine defeating ISIS with action that is nonviolent. But it's time we challenge the way we think about conflict and the choices we have in facing it.
Dit is maar één voorbeeld van een daad van openlijk verzet in één enkele stad. Maar stel dat dat was opgezet tegelijk met die vele andere geweldloze verzetsacties die tegen IS zijn gevoerd? En dat de boycot door de ouders deel was geweest van een brede strategie om IS af te snijden van de bronnen die het nodig heeft om te functioneren: arbeidskrachten voor de voedselproductie; ingenieurs voor de winning en raffinage van olie; media-infrastructuur en communicatienetwerken; transportsystemen, en de lokale bedrijven die IS nodig heeft? Misschien kun je je moeilijk indenken dat IS te verslaan is met geweldloze actie. Maar laten we onze ideeën over conflicten op de helling zetten, en inzien dat we opties hebben.
Here's an idea worth spreading: let's learn more about where nonviolent action has worked and how we can make it more powerful, just like we do with other systems and technologies that are constantly being refined to better meet human needs. It may be that we can improve nonviolent action to a point where it is increasingly used in place of war. Violence as a tool of conflict could then be abandoned in the same way that bows and arrows were, because we have replaced them with weapons that are more effective. With human innovation, we can make nonviolent struggle more powerful than the newest and latest technologies of war. The greatest hope for humanity lies not in condemning violence but in making violence obsolete.
Dit idee is waard om uit te dragen: we zoeken uit waar geweldloze actie heeft gewerkt en bedenken hoe we het krachtiger kunnen maken, zoals we immers ook doen met andere systemen en technologieën, die we doorlopend verfijnen zodat we er nog meer aan hebben. Misschien kunnen we het middel van geweldloze actie verbeteren zodat het steeds meer gebruikt gaat worden in plaats van oorlog. Geweld kan dan worden afgedankt als manier om conflicten te beslechten, net zoals ooit pijl en boog, die we hebben vervangen door effectievere wapens. Door vernieuwend te denken kunnen we geweldloze strijd krachtiger maken dan de nieuwste, modernste oorlogstechnologie. Echte hoop voor de mensheid ligt niet in het veroordelen van geweld maar in het afzien ervan omdat 't achterhaald is.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)