As someone who has spent his entire career trying to be invisible
Voor iemand die zijn carrière lang heeft getracht onzichtbaar te zijn,
standing in front of an audience is a cross between an out-of-body experience and a deer caught in the headlights, so please forgive me for violating one of the TED commandments by relying on words on paper, and I only hope I'm not struck by lightning bolts before I'm done. I'd like to begin by talking about some of the ideas that motivated me to become a documentary photographer.
is voor een publiek staan een kruising tussen een uittredingservaring en een ree gevangen in de schijnwerpers. Vergeef me daarom mijn overtreding van een van de TED-geboden door woorden van papier te lezen. Ik hoop dat ik niet getroffen word door bliksem voor ik klaar ben. Ik wil beginnen met praten over enkele ideeën die me motiveerden om documentairefotograaf te worden.
I was a student in the '60s, a time of social upheaval and questioning, and on a personal level, an awakening sense of idealism. The war in Vietnam was raging; the Civil Rights Movement was under way; and pictures had a powerful influence on me. Our political and military leaders were telling us one thing, and photographers were telling us another. I believed the photographers, and so did millions of other Americans. Their images fueled resistance to the war and to racism. They not only recorded history; they helped change the course of history. Their pictures became part of our collective consciousness and, as consciousness evolved into a shared sense of conscience, change became not only possible, but inevitable.
Ik was student in de jaren 60, een tijd van sociale onrust en bevraging, en op persoonlijk niveau een ontwakend idealisme. De oorlog in Vietnam woedde; de Burgerrechtenbeweging kwam eraan; en beelden hadden een krachtige invloed op me. Onze politieke en militaire leiders vertelden ons één ding, en fotografen vertelden ons iets anders. Ik geloofde de fotografen, net als miljoenen andere Amerikanen. Hun beelden voedden weerstand tegen de oorlog en racisme. Ze legden niet alleen de geschiedenis vast; ze hielpen deze van koers veranderen. Hun beelden werden deel van ons collectieve bewustzijn en, terwijl bewustzijn evolueerde naar een gezamenlijk geweten, werd verandering niet slechts mogelijk, maar onvermijdelijk.
I saw that the free flow of information represented by journalism, specifically visual journalism, can bring into focus both the benefits and the cost of political policies. It can give credit to sound decision-making, adding momentum to success. In the face of poor political judgment or political inaction, it becomes a kind of intervention, assessing the damage and asking us to reassess our behavior. It puts a human face on issues which from afar can appear abstract or ideological or monumental in their global impact. What happens at ground level, far from the halls of power, happens to ordinary citizens one by one.
Ik zag dat de vrije stroom van informatie via de journalistiek, vooral visuele journalistiek, zicht kan bieden op zowel de voordelen als de kosten van politiek beleid. Het kan goede besluitvorming lauweren en succes bekrachtigen. Geconfronteerd met slechte politieke keuzes of nalatigheid, wordt het een soort interventie, die de schade opneemt en ons vraagt ons gedrag te veranderen. Het geeft een menselijk gezicht aan zaken die van verre abstract kunnen lijken, of ideologisch of monumentaal in hun mondiale invloed. Wat er op grondniveau gebeurt, ver van de machtscentra, gebeurt met gewone mensen, een voor een.
And I understood that documentary photography has the ability to interpret events from their point of view. It gives a voice to those who otherwise would not have a voice. And as a reaction, it stimulates public opinion and gives impetus to public debate, thereby preventing the interested parties from totally controlling the agenda, much as they would like to. Coming of age in those days made real the concept that the free flow of information is absolutely vital for a free and dynamic society to function properly. The press is certainly a business, and in order to survive it must be a successful business, but the right balance must be found between marketing considerations and journalistic responsibility.
Ik begreep dat documentairefotografie het vermogen heeft om gebeurtenissen te interpreteren vanuit hun blikveld. Het geeft een stem aan degenen die anders geen stem zouden hebben. Als reactie stimuleert het publieke opinie en geeft het impulsen aan publiek debat, waardoor het verhindert dat de betrokken partijen volledig de agenda bepalen, hoezeer ze dat ook zouden willen. Volwassen worden in die dagen, maakte werkelijkheid van het concept, dat een vrije stroom van informatie essentieel is voor het functioneren van een dynamische maatschappij. De pers is zeker een bedrijf, en om te overleven moet het een succesvol bedrijf zijn. De juiste balans moet echter gevonden worden tussen marketingoverwegingen en journalistieke verantwoordelijkheid.
Society's problems can't be solved until they're identified. On a higher plane, the press is a service industry, and the service it provides is awareness. Every story does not have to sell something. There's also a time to give. That was a tradition I wanted to follow. Seeing the war created such incredibly high stakes for everyone involved and that visual journalism could actually become a factor in conflict resolution -- I wanted to be a photographer in order to be a war photographer. But I was driven by an inherent sense that a picture that revealed the true face of war would almost by definition be an anti-war photograph.
Maatschappelijke problemen zijn pas oplosbaar als ze geïdentificeerd zijn. Op een hoger plan is de pers een dienstverlener, en de verleende dienst is bewustzijn. Niet ieder verhaal hoeft iets te verkopen. Er is ook een tijd om te geven. Dat was een traditie die ik wilde volgen. Nu ik zag hoe oorlog de belangen van alle betrokkenen op scherp zette en dat visuele journalistiek een rol kon spelen in de oplossing van conflicten, wilde ik fotograaf worden om oorlogsfotograaf te zijn. Maar ik werd gedreven door een inherent besef dat een foto die het ware gezicht van oorlog blootlegt, bijna per definitie een anti-oorlogsfoto zou zijn.
I'd like to take you on a visual journey through some of the events and issues I've been involved in over the past 25 years. In 1981, I went to Northern Ireland. 10 IRA prisoners were in the process of starving themselves to death in protest against conditions in jail. The reaction on the streets was violent confrontation. I saw that the front lines of contemporary wars are not on isolated battlefields, but right where people live. During the early '80s, I spent a lot of time in Central America, which was engulfed by civil wars that straddled the ideological divide of the Cold War.
Ik zou jullie willen meenemen op een visuele reis door gebeurtenissen en thema's waarmee ik te maken had in de laatste 25 jaar. In 1981 ging ik naar Noord-Ierland. 10 IRA-gevangenen waren in hongerstaking gegaan om tegen de gevangenisomstandigheden te protesteren. De reactie op de straten was gewelddadige confrontatie. Ik zag dat de frontlinies van de hedendaagse oorlogen niet op afgelegen slagvelden liggen, maar daar waar mensen wonen. Gedurende de vroege jaren 80, was ik veel in Centraal Amerika, dat overspoeld werd door burgeroorlogen die de ideologische scheidslijn van de koude oorlog overspanden.
In Guatemala, the central government -- controlled by a oligarchy of European decent -- was waging a scorched Earth campaign against an indigenous rebellion, and I saw an image that reflected the history of Latin America: conquest through a combination of the Bible and the sword. An anti-Sandinista guerrilla was mortally wounded as Commander Zero attacked a town in Southern Nicaragua. A destroyed tank belonging to Somoza's national guard was left as a monument in a park in Managua, and was transformed by the energy and spirit of a child. At the same time, a civil war was taking place in El Salvador, and again, the civilian population was caught up in the conflict.
In Guatemala voerde de centrale regering -- gecontroleerd door een oligarchie van Europese origine -- een verschroeide aarde-campagne tegen een inheemse opstand. Een beeld dat de geschiedenis van Latijns Amerika weerspiegelde: verovering met de Bijbel en het zwaard. Een anti-Sandinisten-guerrillastrijder geraakte dodelijk gewond toen Commandant Zero een stad in Zuid-Nicaragua aanviel. Een verwoestte tank van Somoza's nationale garde werd achtergelaten in een park in Managua, en werd getransformeerd door de energie en spirit van een kind. Tegelijkertijd woedde er een burgeroorlog in El Salvador, en weer was de burgerbevolking verwikkeld in het conflict.
I've been covering the Palestinian-Israeli conflict since 1981. This is a moment from the beginning of the second intifada, in 2000, when it was still stones and Molotovs against an army. In 2001, the uprising escalated into an armed conflict, and one of the major incidents was the destruction of the Palestinian refugee camp in the West Bank town of Jenin. Without the political will to find common ground, the continual friction of tactic and counter-tactic only creates suspicion and hatred and vengeance, and perpetuates the cycle of violence.
Ik heb het Palestijns-Israëlische conflict verslagen sinds 1981. Dit is een moment uit het begin van de tweede intifada, in 2000, toen het nog stenen en Molotovs waren tegen een leger. In 2001 escaleerde de opstand in een gewapend conflict, en een van de belangrijkste incidenten was de verwoesting van een Palestijns vluchtelingenkamp in Jenin, op de Westelijke Jordaanoever. Zonder de politieke wil tot toenadering, creëert de voortdurende frictie van aanval en tegenaanval enkel wantrouwen en haat en wraak, en doet de geweldcyclus voortduren.
In the '90s, after the breakup of the Soviet Union, Yugoslavia fractured along ethnic fault lines, and civil war broke out between Bosnia, Croatia and Serbia. This is a scene of house-to-house fighting in Mostar, neighbor against neighbor. A bedroom, the place where people share intimacy, where life itself is conceived, became a battlefield. A mosque in northern Bosnia was destroyed by Serbian artillery and was used as a makeshift morgue. Dead Serbian soldiers were collected after a battle and used as barter for the return of prisoners or Bosnian soldiers killed in action. This was once a park. The Bosnian soldier who guided me told me that all of his friends were there now.
In de jaren 90, na de opdeling van de Sovjetunie, brak Joegoslavië uiteen langs etnische breuklijnen, en burgeroorlog brak uit tussen Bosnië, Kroatië, en Servië. Dit is een scène van huis-aan-huis-gevechten in Mostar, buurman tegen buurman. Een slaapkamer, de plek waar mensen intiem zijn, waar leven wordt verwekt... werd een slagveld. Een moskee in noordelijk Bosnië werd verwoest door Servische artillerie en gebruikt als provisorisch lijkenhuis. Dode Servische soldaten werden verzameld na de strijd en gebruikt als ruilmiddel voor de terugkeer van gevangen of gesneuvelde Bosnische soldaten. Dit was ooit een park. De Bosnische soldaat die mijn gids was, vertelde me dat al zijn vrienden hier nu waren.
At the same time in South Africa, after Nelson Mandela had been released from prison, the black population commenced the final phase of liberation from apartheid. One of the things I had to learn as a journalist was what to do with my anger. I had to use it, channel its energy, turn it into something that would clarify my vision, instead of clouding it. In Transkei, I witnessed a rite of passage into manhood, of the Xhosa tribe. Teenage boys lived in isolation, their bodies covered with white clay. After several weeks, they washed off the white and took on the full responsibilities of men. It was a very old ritual that seemed symbolic of the political struggle that was changing the face of South Africa.
Tegelijkertijd in Zuid-Afrika, na de vrijlating van Nelson Mandela uit de gevangenis, begon de zwarte bevolking aan de laatste fase van bevrijding uit apartheid. Een van de dingen die ik moest leren als journalist was omgaan met mijn woede. Ik moest haar gebruiken, haar energie omvormen in iets dat mijn blik zou verhelderen, in plaats van vertroebelen. In Transkei zag ik een ontgroeningsritueel van de Xhosa-stam. Tienerjongens leefden geïsoleerd, hun lichamen met klei besmeurd. Na enkele weken wasten ze het wit eraf en namen de volle verantwoordelijkheden van mannen op zich. Het was een heel oud ritueel dat symbolisch leek voor de politieke worsteling die het gezicht van Zuid-Afrika veranderde.
Children in Soweto playing on a trampoline. Elsewhere in Africa there was famine. In Somalia, the central government collapsed and clan warfare broke out. Farmers were driven off their land, and crops and livestock were destroyed or stolen. Starvation was being used as a weapon of mass destruction -- primitive but extremely effective. Hundreds of thousands of people were exterminated, slowly and painfully. The international community responded with massive humanitarian relief, and hundreds of thousands of more lives were saved. American troops were sent to protect the relief shipments, but they were eventually drawn into the conflict, and after the tragic battle in Mogadishu, they were withdrawn. In southern Sudan, another civil war saw similar use of starvation as a means of genocide.
Kinderen in Soweto, spelend op een trampoline. Elders in Afrika heerste hongersnood. In Somalië stortte de centrale regering ineen, en stammenoorlogen braken uit. Boeren werden van hun land gedreven, en gewassen en vee werden verwoest of gestolen. Uithongering werd gebruikt als massavernietigingswapen -- primitief maar effectief. Honderden duizenden mensen werden uitgeroeid, langzaam en pijnlijk. De internationale gemeenschap reageerde met omvangrijke humanitaire hulp, en honderdduizenden levens werden gered. Amerikaanse troepen werden gestuurd om de hulpzendingen te beschermen, maar ze raakten in het conflict verwikkeld en na de tragische strijd in Mogadishu werden ze teruggetrokken. In zuidelijk Soedan werd in een andere burgeroorlog uithongering gebruikt als middel tot genocide.
Again, international NGOs, united under the umbrella of the U.N., staged a massive relief operation and thousands of lives were saved. I'm a witness, and I want my testimony to be honest and uncensored. I also want it to be powerful and eloquent, and to do as much justice as possible to the experience of the people I'm photographing. This man was in an NGO feeding center, being helped as much as he could be helped. He literally had nothing. He was a virtual skeleton, yet he could still summon the courage and the will to move. He had not given up, and if he didn't give up, how could anyone in the outside world ever dream of losing hope? In 1994, after three months of covering the South African election, I saw the inauguration of Nelson Mandela, and it was the most uplifting thing I've ever seen. It exemplified the best that humanity has to offer. The next day I left for Rwanda, and it was like taking the express elevator to hell.
Weer organiseerden ngo's, verenigd onder de VN, een enorme hulpactie en duizenden levens werden gered. Ik ben een getuige en ik wil dat mijn getuigenis eerlijk en ongecensureerd is. Ik wil ook dat ze krachtig en welsprekend is, en zoveel mogelijk recht doet aan de ervaring van de mensen die ik fotografeer. Deze man was in een ngo-voedselcentrum, en werd geholpen voor zover dat kon. Hij had letterlijk niets. Hij was bijna een skelet, en toch kon hij de moed en de wil optrommelen om te bewegen. Hij had niet opgegeven, en als hij niet opgaf, hoe kon iemand in de buitenwereld dan ooit de hoop opgeven? In 1994, na drie maanden van verslaggeving over de Zuid-Afrikaanse verkiezingen, zag ik de beëdiging van Nelson Mandela. Het was het meest verheffende wat ik ooit had gezien. Het vertegenwoordigde het beste dat de mensheid te bieden heeft. De volgende dag vertrok ik naar Rwanda, en het was alsof ik de lift naar de hel nam.
This man had just been liberated from a Hutu death camp. He allowed me to photograph him for quite a long time, and he even turned his face toward the light, as if he wanted me to see him better. I think he knew what the scars on his face would say to the rest of the world. This time, maybe confused or discouraged by the military disaster in Somalia, the international community remained silent, and somewhere around 800,000 people were slaughtered by their own countrymen -- sometimes their own neighbors -- using farm implements as weapons.
Deze man was net bevrijd uit een Hutu-doodskamp. Hij stond me toe hem lang te fotograferen, en hij keerde zelfs zijn gezicht naar het licht, alsof hij wilde dat ik hem beter zag. Ik denk dat hij wist wat de littekens op zijn gezicht de wereld zouden vertellen. Deze keer, misschien verward of ontmoedigd door de militaire ramp in Somalië, bleef de internationale gemeenschap stil, en zo'n 800.000 mensen werden afgeslacht door hun landgenoten -- soms hun eigen buren -- die landbouwgereedschap gebruikten als wapens.
Perhaps because a lesson had been learned by the weak response to the war in Bosnia and the failure in Rwanda, when Serbia attacked Kosovo, international action was taken much more decisively. NATO forces went in, and the Serbian army withdrew. Ethnic Albanians had been murdered, their farms destroyed and a huge number of people forcibly deported. They were received in refugee camps set up by NGOs in Albania and Macedonia. The imprint of a man who had been burned inside his own home. The image reminded me of a cave painting, and echoed how primitive we still are in so many ways.
Misschien was er een les geleerd door de zwakke respons op de oorlog in Bosnië en het falen in Rwanda, want toen Servië Kosovo aanviel, werd er veel doortastender internationale actie ondernomen. NAVO-troepen werden gestuurd, en het Servische leger trok zich terug. Etnische Albanezen waren vermoord, hun boerderijen verwoest en een groot aantal mensen gedeporteerd. Ze werden opgevangen in vluchtelingenkampen van ngo's in Albanië en Macedonië. De afdruk van een man die verbrand was in zijn eigen huis. Het beeld herinnerde me aan grotschilderingen, en echode hoe primitief we nog steeds in veel opzichten zijn.
Between 1995 and '96, I covered the first two wars in Chechnya from inside Grozny. This is a Chechen rebel on the front line against the Russian army. The Russians bombarded Grozny constantly for weeks, killing mainly the civilians who were still trapped inside. I found a boy from the local orphanage wandering around the front line. My work has evolved from being concerned mainly with war to a focus on critical social issues as well. After the fall of Ceausescu, I went to Romania and discovered a kind of gulag of children, where thousands of orphans were being kept in medieval conditions. Ceausescu had imposed a quota on the number of children to be produced by each family, thereby making women's bodies an instrument of state economic policy. Children who couldn't be supported by their families were raised in government orphanages. Children with birth defects were labeled incurables, and confined for life to inhuman conditions.
Tussen 1995 en 1996 gaf ik verslag van de eerste twee oorlogen in Tsjetsjenië vanuit Grozny. Dit is een Tsjetsjeense rebel aan de frontlinie tegen het Russische leger. De Russen bombardeerden Grozny onophoudelijk, twee weken lang, en doodden voornamelijk de burgers die er vastzaten. Ik vond een jongen uit het plaatselijke weeshuis die aan de frontlinie rondzwierf. Mijn werk is uitgegroeid van voornamelijk gericht op oorlog, naar tevens gefocust op belangrijke sociale thema's. Na de val van Ceausescu ging ik naar Roemenië en ontdekte een soort goelag van kinderen, met duizenden wezen in middeleeuwse condities. Ceausescu had een quotum gesteld voor het toegestane aantal kinderen in elk gezin. Vrouwenlichamen werden zo een instrument van economisch staatsbeleid. Kinderen, die door hun gezin niet konden verzorgd worden, groeiden op in weeshuizen van de staat. Kinderen met geboortebeperkingen heetten "ongeneeslijk", en zaten levenslang opgesloten onder inhumane omstandigheden.
As reports began to surface, again international aid went in. Going deeper into the legacy of the Eastern European regimes, I worked for several months on a story about the effects of industrial pollution, where there had been no regard for the environment or the health of either workers or the general population. An aluminum factory in Czechoslovakia was filled with carcinogenic smoke and dust, and four out of five workers came down with cancer.
Na verslaggeving hiervan, kwam wederom internationale hulp op gang. Dieper gravend in de nalatenschap van Oost-Europese regimes, werkte ik maandenlang aan een verhaal over de effecten van industriële vervuiling waar geen rekening was gehouden met het milieu of de gezondheid van de arbeiders of de bevolking. Een aluminiumfabriek in Tsjecho-Slowakije was gevuld met kankerverwekkende rook en stof, en vier van de vijf arbeiders kregen kanker.
After the fall of Suharto in Indonesia, I began to explore conditions of poverty in a country that was on its way towards modernization. I spent a good deal of time with a man who lived with his family on a railway embankment and had lost an arm and a leg in a train accident. When the story was published, unsolicited donations poured in. A trust fund was established, and the family now lives in a house in the countryside and all their basic necessities are taken care of. It was a story that wasn't trying to sell anything. Journalism had provided a channel for people's natural sense of generosity, and the readers responded. I met a band of homeless children who'd come to Jakarta from the countryside, and ended up living in a train station. By the age of 12 or 14, they'd become beggars and drug addicts. The rural poor had become the urban poor, and in the process, they'd become invisible.
Na de val van Soeharto in Indonesië begon ik de omstandigheden van armoede te verkennen in een land op weg naar modernisatie. Ik bracht veel tijd door met een man die met zijn familie op een spoorwegkade leefde en die een arm en een been had verloren bij een treinongeval. Toen het verhaal verscheen, stroomden ongevraagd donaties binnen. Een beheerd fonds werd opgezet, en de familie leeft nu in een huis op het platteland en er wordt in al hun basisbehoeften voorzien. Het was een verhaal dat niets trachtte te verkopen. Journalistiek had een kanaal geboden voor de natuurlijke vrijgevigheid van mensen, en de lezers reageerden. Ik ontmoette een groep dakloze plattelandskinderen in Jakarta, die nu in een treinstation leefden. Op hun 12e of 14e, waren ze nu bedelaars en drugsverslaafd. De landelijke armen waren nu de stedelijke armen, en intussen waren ze onzichtbaar geworden.
These heroin addicts in detox in Pakistan reminded me of figures in a play by Beckett: isolated, waiting in the dark, but drawn to the light. Agent Orange was a defoliant used during the Vietnam War to deny cover to the Vietcong and the North Vietnamese army. The active ingredient was dioxin, an extremely toxic chemical that was sprayed in vast quantities, and whose effects passed through the genes to the next generation. In 2000, I began documenting global health issues, concentrating first on AIDS in Africa. I tried to tell the story through the work of caregivers. I thought it was important to emphasize that people were being helped, whether by international NGOs or by local grassroots organizations.
Deze afkickende heroïneverslaafden in Pakistan herinnerden me aan karakters in een stuk van Beckett: geïsoleerd, wachtend in het donker, maar aangetrokken door het licht. Agent Orange was een ontbladeringsmiddel, gebruikt in Vietnam om de Vietcong en het Noord-Vietnamese leger dekking te ontnemen. De actieve ingrediënt was dioxine, een extreem giftige stof die in grote hoeveelheden werd gesproeid, en waarvan de effecten door de genen werden doorgegeven. In 2000 begon ik mondiale gezondheidsproblemen te documenteren, eerst gericht op aids in Afrika. Ik vertelde het verhaal door het werk van de verzorgers. Ik vond het belangrijk om te benadrukken dat mensen werden geholpen, zij het door internationale ngo's of door plaatselijke organisaties.
So many children have been orphaned by the epidemic that grandmothers have taken the place of parents, and a lot of children had been born with HIV. A hospital in Zambia. I began documenting the close connection between HIV/AIDS and tuberculosis. This is an MSF hospital in Cambodia. My pictures can play a supporting role to the work of NGOs by shedding light on the critical social problems they're trying to deal with. I went to Congo with MSF, and contributed to a book and an exhibition that focused attention on a forgotten war in which millions of people have died, and exposure to disease without treatment is used as a weapon. A malnourished child being measured as part of the supplemental feeding program.
Zoveel kinderen zijn wees door de epidemie, dat grootmoeders de plaats hebben ingenomen van ouders, en een hoop kinderen werden geboren met hiv. Een hospitaal in Zambia. Ik begon het nauwe verband tussen hiv/aids en tuberculose te documenteren. Dit is een hospitaal van Artsen Zonder Grenzen in Cambodia. Mijn foto's kunnen het werk van ngo's ondersteunen door kritieke sociale problemen te belichten, waar ze mee kampen. Ik ging naar Congo met Artsen Zonder Grenzen, en droeg bij aan een boek en een expositie, die de aandacht richtten op een vergeten oorlog waarin miljoenen mensen zijn omgekomen, en waar blootstelling aan ziekte zonder behandeling gebruikt wordt als wapen. Een ondervoed kind wordt gewogen als onderdeel van een voedingsprogramma.
In the fall of 2004 I went to Darfur. This time I was on assignment for a magazine, but again worked closely with MSF. The international community still hasn't found a way to create the pressure necessary to stop this genocide. An MSF hospital in a camp for displaced people. I've been working on a long project on crime and punishment in America. This is a scene from New Orleans. A prisoner on a chain gang in Alabama was punished by being handcuffed to a post in the midday sun. This experience raised a lot of questions, among them questions about race and equality and for whom in our country opportunities and options are available. In the yard of a chain gang in Alabama.
In de herfst van 2004 ging ik naar Darfur. Deze keer was ik op reportage voor een tijdschrift maar werkte wederom nauw samen met Artsen Zonder Grenzen. De internationale gemeenschap heeft nog steeds geen manier gevonden om genoeg druk uit te oefenen om deze genocide te stoppen. Een AZG-hospitaal in een kamp voor ontheemden. Ik heb gewerkt aan een lang project over misdaad en straffen in Amerika. Dit is een scène uit New Orleans. Een gevangene in een 'chain gang' in Alabama werd voor straf aan een rek gebonden in de middagzon. Deze ervaring riep veel vragen op, waaronder vragen over ras en gelijkheid, en voor wie in ons land kansen en keuzes beschikbaar zijn. Op de buitenplaats van een 'chain gang' in Alabama.
I didn't see either of the planes hit, and when I glanced out my window, I saw the first tower burning, and I thought it might have been an accident. A few minutes later when I looked again and saw the second tower burning, I knew we were at war. In the midst of the wreckage at Ground Zero, I had a realization. I'd been photographing in the Islamic world since 1981 -- not only in the Middle East, but also in Africa, Asia and Europe. At the time I was photographing in these different places, I thought I was covering separate stories, but on 9/11 history crystallized, and I understood I'd actually been covering a single story for more than 20 years, and the attack on New York was its latest manifestation.
Ik zag geen van beide vliegtuigen crashen, en toen ik uit mijn raam keek, zag ik de eerste toren branden, en dacht dat het wellicht een ongeluk was. Enkele minuten later toen ik weer keek en de tweede toren zag branden, wist ik dat we in oorlog waren. Midden tussen de puinhopen van Ground Zero, kreeg ik een inzicht. Ik had gefotografeerd in de Islamitische wereld sinds 1981 -- niet alleen in het Midden-Oosten, maar ook in Afrika, Azië en Europa. Toen ik deze verschillende plaatsen fotografeerde dacht ik dat het verschillende verhalen waren, maar op 11 september kristalliseerde de geschiedenis, en ik begreep dat ik 20 jaar lang één verhaal had gebracht. De aanval op New York was de laatste manifestatie.
The central commercial district of Kabul, Afghanistan at the end of the civil war, shortly before the city fell to the Taliban. Land mine victims being helped at the Red Cross rehab center being run by Alberto Cairo. A boy who lost a leg to a leftover mine. I'd witnessed immense suffering in the Islamic world from political oppression, civil war, foreign invasions, poverty, famine. I understood that in its suffering, the Islamic world had been crying out. Why weren't we listening? A Taliban fighter shot during a battle as the Northern Alliance entered the city of Kunduz. When war with Iraq was imminent, I realized the American troops would be very well covered, so I decided to cover the invasion from inside Baghdad. A marketplace was hit by a mortar shell that killed several members of a single family. A day after American forces entered Baghdad, a company of Marines began rounding up bank robbers and were cheered on by the crowds -- a hopeful moment that was short lived.
Het centrale commerciële district van Kabul, Afghanistan aan het eind van de burgeroorlog, kort voordat de Taliban de stad overnam. Landmijnslachtoffers worden geholpen bij het Rode Kruis-centrum, geleid door Alberto Cairo. Een jongen die een been verloor aan een vergeten mijn. Ik had immens lijden meegemaakt in de Islamitische wereld door politieke verdrukking, burgeroorlog, buitenlandse invasie, armoede, honger. Ik begreep dat in haar lijden, de Islamitische wereld het uitgeschreeuwd had. Waarom luisterden we niet? Een Taliban-vechter, gedood tijdens een gevecht toen de Noordelijke Alliantie de stad Kunduz binnentrok. Toen de oorlog met Irak naderde, realiseerde ik me dat de Amerikaanse troepen veel media-aandacht kregen dus besloot ik verslag te doen van de invasie vanuit Bagdad. Een marktplaats werd geraakt door een mortiergranaat die verscheidene leden van één familie doodde. Een dag nadat Amerikaanse troepen Bagdad binnentrokken, pakte een compagnie Mariniers bankrovers op aangemoedigd door het publiek -- een hoopvol moment dat van korte duur was.
For the first time in years, Shi'ites were allowed to make the pilgrimage to Karbala to observe Ashura, and I was amazed by the sheer number of people and how fervently they practiced their religion. A group of men march through the streets cutting themselves with knives. It was obvious that the Shi'ites were a force to be reckoned with, and we would do well to understand them and learn how to deal with them. Last year I spent several months documenting our wounded troops, from the battlefield in Iraq all the way home.
Voor het eerst in jaren mochten Sjiieten de pelgrimage maken naar Karbala voor de Ashura. Ik stond versteld van de hoeveelheid mensen en hoe gedreven ze hun geloof praktiseren. Een groep mannen trekt door de straten terwijl ze zich snijden met messen. Het was duidelijk dat de Sjiieten een formidabele kracht waren, en dat we ze maar beter konden begrijpen en met ze leren om te gaan. Vorig jaar heb ik verscheidene maanden onze gewonde manschappen gevolgd van het slagveld in Irak helemaal naar huis.
This is a helicopter medic giving CPR to a soldier who had been shot in the head. Military medicine has become so efficient that the percentage of troops who survive after being wounded is much higher in this war than in any other war in our history. The signature weapon of the war is the IED, and the signature wound is severe leg damage. After enduring extreme pain and trauma, the wounded face a grueling physical and psychological struggle in rehab. The spirit they displayed was absolutely remarkable. I tried to imagine myself in their place, and I was totally humbled by their courage and determination in the face of such catastrophic loss. Good people had been put in a very bad situation for questionable results. One day in rehab someone, started talking about surfing and all these guys who'd never surfed before said, "Hey, let's go." And they went surfing.
Dit is een helikopterverpleegkundige die een soldaat met hoofdwond reanimeert. Militaire medische zorg is zo efficiënt geworden dat het percentage soldaten dat overleeft na een verwonding veel hoger is dan in iedere andere oorlog in onze geschiedenis. Het standaard oorlogswapen is de bermbom, en de standaard verwonding is ernstig beenletsel. Na gruwelijke pijn en trauma, zien de gewonden een slopende fysieke en psychologische strijd in het revalidatiecentrum tegemoet. Het enthousiasme dat ze tentoonspreidden was absoluut opmerkelijk. Ik probeerde me voor te stellen dat ik in hun plaats was en werd totaal deemoedig van hun moed en volharding ten aanzien van zulk catastrofaal verlies. Goede mensen waren in een zeer slechte situatie geplant, voor bedenkelijke resultaten. Op een dag in het revalidatiecentrum begon iemand over surfen, en al deze jongens die nog nooit gesurft hadden zeiden: "Kom, we gaan." En ze gingen surfen.
Photographers go to the extreme edges of human experience to show people what's going on. Sometimes they put their lives on the line, because they believe your opinions and your influence matter. They aim their pictures at your best instincts, generosity, a sense of right and wrong, the ability and the willingness to identify with others, the refusal to accept the unacceptable. My TED wish: there's a vital story that needs to be told, and I wish for TED to help me gain access to it and then to help me come up with innovative and exciting ways to use news photography in the digital era. Thank you very much.
Fotografen gaan naar de extreme uitersten van menselijke ervaring om mensen te tonen wat er gebeurt. Soms riskeren ze hun leven omdat ze je mening en jouw invloed belangrijk vinden. Ze richten hun foto's op je beste instincten: vrijgevigheid, rechtvaardigheidsgevoel, het vermogen en de bereidheid je met anderen te identificeren, de weigering het onacceptabele te accepteren. Mijn TED-wens: Er is een cruciaal verhaal dat verteld moet worden, en ik wens dat TED me helpt er toegang toe te krijgen en me dan helpt innovatieve en spannende manieren te vinden om nieuwsfotografie te gebruiken in het digitale tijdperk. Mijn hartelijke dank.
(Applause)
(Applaus)