Διένυσα όλη μου τη σταδιοδρομία
As someone who has spent his entire career trying to be invisible
προσπαθώντας να μείνω αόρατος.
standing in front of an audience is a cross between
Το να στέκομαι μπροστά σε κοινό είναι σα να εγκαταλείπω το σώμα μου και ταυτόχρονα να έχω κοκαλώσει. Συγχωρήστε με λοιπόν που θα παραβώ μία από τις δέκα εντολές του TED και θα στηριχτώ στη γραπτή ομιλία μου. Ελπίζω μόνο μην πέσει κεραυνός να με κάψει προτού την ολοκληρώσω. [Προσοχή, εμφανίζονται σκληρές εικόνες] Θα ήθελα να μιλήσω για τις ιδέες που με παρακίνησαν να ασχοληθώ με τη φωτογραφία τεκμηρίωσης.
an out-of-body experience and a deer caught in the headlights, so please forgive me for violating one of the TED commandments by relying on words on paper, and I only hope I'm not struck by lightning bolts before I'm done. I'd like to begin by talking about some of the ideas that motivated me to become a documentary photographer.
Ήμουν φοιτητής τη δεκαετία του ’60,
I was a student in the '60s, a time of social upheaval and questioning,
εποχή κοινωνικών ταραχών και αμφισβήτησης και, σε προσωπικό επίπεδο, εποχή ενός αφυπνιστικού αισθήματος ιδεαλισμού. Ο πόλεμος στο Βιετνάμ μαινόταν, το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων ήταν σε εξέλιξη και οι εικόνες ασκούσαν ισχυρή επίδραση επάνω μου. Άλλα μας έλεγε η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία και άλλα οι φωτογράφοι. Εγώ πίστευα τους φωτογράφους, όπως και εκατομμύρια άλλοι Αμερικανοί. Οι εικόνες τους πυροδότησαν την αντίσταση στον πόλεμο και τον ρατσισμό. Δεν ήταν απλώς μια ιστορική καταγραφή, συνέβαλαν να αλλάξει ο ρους της ιστορίας. Οι φωτογραφίες τους έγιναν μέρος της συλλογικής μας συνείδησης και, καθώς η συναίσθηση εξελίχθηκε σε κοινό αίσθημα, η αλλαγή κατέστη όχι μόνο δυνατή, αλλά και αναπόφευκτη.
and on a personal level, an awakening sense of idealism. The war in Vietnam was raging; the Civil Rights Movement was under way; and pictures had a powerful influence on me. Our political and military leaders were telling us one thing, and photographers were telling us another. I believed the photographers, and so did millions of other Americans. Their images fueled resistance to the war and to racism. They not only recorded history; they helped change the course of history. Their pictures became part of our collective consciousness and, as consciousness evolved into a shared sense of conscience, change became not only possible, but inevitable.
Είδα ότι η ελεύθερη ροή της πληροφορίας που αντιπροσωπεύει η δημοσιογραφία, συγκεκριμένα η οπτική δημοσιογραφία, θέτει στο επίκεντρο τις πολιτικές, και τα οφέλη και το τίμημά τους. Αποδίδει εύσημα στην ορθή λήψη αποφάσεων, προσδίδοντας δυναμική στην επιτυχία. Μπροστά στην πολιτική ακρισία ή αδράνεια, γίνεται ένα είδος παρέμβασης, αποτιμώντας τη ζημιά και ζητώντας μας να επαναπροσδιορίσουμε τη συμπεριφορά μας. Αναδεικνύει το ανθρώπινο στοιχείο σε ζητήματα που από μακριά φαίνονται θεωρητικά, ιδεολογικά ή τεραστίων διαστάσεων στον παγκόσμιο αντίκτυπό τους. Ό,τι συμβαίνει εκεί έξω, μακριά από τα κέντρα εξουσίας, συμβαίνει στους απλούς πολίτες, στον κάθε ένα χωριστά.
I saw that the free flow of information represented by journalism, specifically visual journalism, can bring into focus both the benefits and the cost of political policies. It can give credit to sound decision-making, adding momentum to success. In the face of poor political judgment or political inaction, it becomes a kind of intervention, assessing the damage and asking us to reassess our behavior. It puts a human face on issues which from afar can appear abstract or ideological or monumental in their global impact. What happens at ground level, far from the halls of power, happens to ordinary citizens one by one.
Κατάλαβα ότι η φωτογραφία τεκμηρίωσης μπορεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα από τη δική τους σκοπιά. Δίνει φωνή σε αυτούς που δεν θα είχαν φωνή αλλιώς. Ως αντίδραση, κινητοποιεί την κοινή γνώμη και δίνει ώθηση στον δημόσιο διάλογο. Έτσι δεν αφήνει τα εμπλεκόμενα μέρη να έχουν τον πλήρη έλεγχο της ατζέντας, όσο και να το ήθελαν. Στα χρόνια αυτά της ωρίμανσης, πήρε σάρκα και οστά η ιδέα ότι η ελεύθερη πληροφόρηση είναι απολύτως αναγκαία για να λειτουργήσει σωστά μια ελεύθερη και δυναμική κοινωνία. Ο Τύπος είναι βέβαια επιχείρηση και για να επιβιώσει πρέπει να είναι επιτυχημένη επιχείρηση. Πρέπει όμως να βρεθεί η σωστή ισορροπία ανάμεσα στα ζητούμενα του μάρκετινγκ και τη δημοσιογραφική ευθύνη.
And I understood that documentary photography has the ability to interpret events from their point of view. It gives a voice to those who otherwise would not have a voice. And as a reaction, it stimulates public opinion and gives impetus to public debate, thereby preventing the interested parties from totally controlling the agenda, much as they would like to. Coming of age in those days made real the concept that the free flow of information is absolutely vital for a free and dynamic society to function properly. The press is certainly a business, and in order to survive it must be a successful business, but the right balance must be found between marketing considerations and journalistic responsibility.
Για να λυθούν τα κοινωνικά προβλήματα, πρέπει πρώτα να διαγνωστούν. Σε ένα ανώτερο επίπεδο, ο Τύπος ανήκει στον τομέα υπηρεσιών και η υπηρεσία που προσφέρει είναι η ενημέρωση. Δεν χρειάζεται κάθε ιστορία να έχει να πουλήσει κάτι. Κάποτε έρχεται και ο καιρός της προσφοράς. Αυτή ήταν μια παράδοση που ήθελα να ακολουθήσω. Βλέποντας το τεράστιο διακύβευμα για όλους όσους αγγίζει ο πόλεμος και ότι η οπτική δημοσιογραφία μπορεί να συντελέσει στην επίλυση συγκρούσεων, ήθελα να γίνω φωτογράφος, για να γίνω πολεμικός φωτογράφος. Πίστευα όμως βαθιά μέσα μου ότι μια φωτογραφία που δείχνει το αληθινό πρόσωπο του πολέμου είναι σχεδόν εξ ορισμού μια αντιπολεμική φωτογραφία.
Society's problems can't be solved until they're identified. On a higher plane, the press is a service industry, and the service it provides is awareness. Every story does not have to sell something. There's also a time to give. That was a tradition I wanted to follow. Seeing the war created such incredibly high stakes for everyone involved and that visual journalism could actually become a factor in conflict resolution -- I wanted to be a photographer in order to be a war photographer. But I was driven by an inherent sense that a picture that revealed the true face of war would almost by definition be an anti-war photograph.
Θα ήθελα να σας ταξιδέψω με εικόνες σε γεγονότα και θέματα, με τα οποία ασχολήθηκα τα τελευταία 25 χρόνια. Το 1981 πήγα στη Βόρεια Ιρλανδία. Δέκα κρατούμενοι, μέλη του ΙΡΑ, έκαναν απεργία πείνας, διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες στις φυλακές. Η αντίδραση στους δρόμους ήταν το ξέσπασμα βίαιων συγκρούσεων. Είδα ότι η πρώτη γραμμή στους σύγχρονους πολέμους δεν βρίσκεται σε απόμακρα πεδία μαχών, αλλά εκεί ακριβώς που μένουν άνθρωποι. Αρχές της δεκαετίας του ’80, έμεινα για καιρό στην Κεντρική Αμερική, που είχε βυθιστεί στη δίνη εμφυλίων πολέμων, διχασμένη από το ιδεολογικό ρήγμα του Ψυχρού Πολέμου.
I'd like to take you on a visual journey through some of the events and issues I've been involved in over the past 25 years. In 1981, I went to Northern Ireland. 10 IRA prisoners were in the process of starving themselves to death in protest against conditions in jail. The reaction on the streets was violent confrontation. I saw that the front lines of contemporary wars are not on isolated battlefields, but right where people live. During the early '80s, I spent a lot of time in Central America, which was engulfed by civil wars that straddled the ideological divide of the Cold War.
Στη Γουατεμάλα, η κεντρική κυβέρνηση, ελεγχόμενη από έναν ολιγάρχη ευρωπαϊκής καταγωγής, εξαπέλυε εκστρατεία καμένης γης κατά των επαναστατημένων αυτοχθόνων. Είδα λοιπόν μια εικόνα που καθρέφτιζε την ιστορία της Λατινικής Αμερικής: κατάκτηση με τη Βίβλο και από δίπλα το σπαθί. Ένας αντάρτης κατά των Σαντινίστας τραυματίστηκε θανάσιμα σε μια επίθεση του διοικητή Ζίρο εναντίον μιας πόλης στη νότια Νικαράγουα. Ένα κατεστραμμένο τανκ της εθνοφρουράς του Σομόσα απέμεινε ως ενθύμιο στη Μανάγκουα, μετουσιωμένο από την ενέργεια και την ψυχή ενός παιδιού. Την ίδια περίοδο γινόταν εμφύλιος πόλεμος στο Ελ Σαλβαδόρ. Και πάλι, ο άμαχος πληθυσμός εγκλωβίστηκε στη σύγκρουση.
In Guatemala, the central government -- controlled by a oligarchy of European decent -- was waging a scorched Earth campaign against an indigenous rebellion, and I saw an image that reflected the history of Latin America: conquest through a combination of the Bible and the sword. An anti-Sandinista guerrilla was mortally wounded as Commander Zero attacked a town in Southern Nicaragua. A destroyed tank belonging to Somoza's national guard was left as a monument in a park in Managua, and was transformed by the energy and spirit of a child. At the same time, a civil war was taking place in El Salvador, and again, the civilian population was caught up in the conflict.
Από το 1981 καλύπτω την ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση. Το στιγμιότυπο είναι από την έναρξη της δεύτερης ιντιφάντα το 2000, τότε που ακόμα έπεφταν πέτρες και μολότοφ εναντίον ενός στρατού. Το 2001 η εξέγερση κλιμακώθηκε και κατέληξε σε ένοπλη σύγκρουση. Ένα μείζον επεισόδιο ήταν η καταστροφή του παλαιστινιακού προσφυγικού καταυλισμού στην πόλη Τζενίν της Δυτικής Όχθης. Δίχως την πολιτική βούληση να βρεθεί κοινό έδαφος, οι διαρκείς προστριβές με εκατέρωθεν επιθέσεις και αντεπιθέσεις δημιουργούν μόνο καχυποψία, μίσος και εκδικητικότητα και διαιωνίζουν τον κύκλο της βίας.
I've been covering the Palestinian-Israeli conflict since 1981. This is a moment from the beginning of the second intifada, in 2000, when it was still stones and Molotovs against an army. In 2001, the uprising escalated into an armed conflict, and one of the major incidents was the destruction of the Palestinian refugee camp in the West Bank town of Jenin. Without the political will to find common ground, the continual friction of tactic and counter-tactic only creates suspicion and hatred and vengeance, and perpetuates the cycle of violence.
Τη δεκαετία του ’90, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι εθνοτικές ρήξεις οδήγησαν στη διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας και ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Βοσνίας, Κροατίας και Σερβίας. Αυτή είναι μια σκηνή μάχης από σπίτι σε σπίτι στο Μόσταρ, ο γείτονας εναντίον του γείτονα. Μια κρεβατοκάμαρα, χώρος στενής ανθρώπινης επαφής, ο χώρος από όπου ξεκινά η ίδια η ζωή, έγινε πεδίο μάχης. Ένα τζαμί στη βόρεια Βοσνία καταστράφηκε από το πυροβολικό των Σέρβων και μετατράπηκε σε πρόχειρο νεκροτομείο. Νεκροί σέρβοι στρατιώτες περιμαζεύτηκαν μετά τη μάχη, για να γίνει ανταλλαγή με αιχμάλωτους ή σκοτωμένους βόσνιους στρατιώτες. Αυτό κάποτε ήταν πάρκο. Ο βόσνιος στρατιώτης που με συνόδευε μου είπε πως όλοι οι φίλοι του ήταν εκεί.
In the '90s, after the breakup of the Soviet Union, Yugoslavia fractured along ethnic fault lines, and civil war broke out between Bosnia, Croatia and Serbia. This is a scene of house-to-house fighting in Mostar, neighbor against neighbor. A bedroom, the place where people share intimacy, where life itself is conceived, became a battlefield. A mosque in northern Bosnia was destroyed by Serbian artillery and was used as a makeshift morgue. Dead Serbian soldiers were collected after a battle and used as barter for the return of prisoners or Bosnian soldiers killed in action. This was once a park. The Bosnian soldier who guided me told me that all of his friends were there now.
Την ίδια ώρα, στη Νότια Αφρική, μετά την αποφυλάκιση του Νέλσον Μαντέλα, ο μαύρος πληθυσμός έμπαινε στην τελική φάση της απελευθέρωσής του από το απαρτχάιντ. Ένα πράγμα που χρειάστηκε να μάθω ως δημοσιογράφος ήταν τι να κάνω με την οργή μου. Έπρεπε να τη χρησιμοποιήσω, να διοχετεύσω την ενέργειά της, να τη μεταστοιχειώσω σε κάτι που καθαρίζει τη ματιά μου αντί να τη θολώνει. Στο Τρανσκάι, βρέθηκα σε μια τελετή ενηλικίωσης της φυλής Κόζα. Έφηβα αγόρια ζούσαν σε απομόνωση, τα σώματά τους καλυμμένα με λευκή άργιλο. Μετά από αρκετές εβδομάδες ξεπλένονταν, έτοιμα να αναλάβουν ανδρικές ευθύνες. Ήταν ένα πολύ παλιό τελετουργικό. Έμοιαζε να συμβολίζει τον πολιτικό αγώνα που άλλαζε το πρόσωπο της Νότιας Αφρικής.
At the same time in South Africa, after Nelson Mandela had been released from prison, the black population commenced the final phase of liberation from apartheid. One of the things I had to learn as a journalist was what to do with my anger. I had to use it, channel its energy, turn it into something that would clarify my vision, instead of clouding it. In Transkei, I witnessed a rite of passage into manhood, of the Xhosa tribe. Teenage boys lived in isolation, their bodies covered with white clay. After several weeks, they washed off the white and took on the full responsibilities of men. It was a very old ritual that seemed symbolic of the political struggle that was changing the face of South Africa.
Παιδιά στο Σοβέτο παίζουν τραμπολίνο. Αλλού στην Αφρική υπήρχε λιμός. Στη Σομαλία κατέρρευσε η κεντρική κυβέρνηση και ξέσπασε πόλεμος μεταξύ φυλετικών ομάδων. Οι αγρότες εκδιώκονταν από τη γη τους, οι σοδειές και τα κοπάδια καταστρέφονταν ή λεηλατούνταν. Η λιμοκτονία χρησιμοποιήθηκε ως όπλο μαζικής καταστροφής. Πρωτόγονη τακτική, αλλά άκρως αποτελεσματική. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι εξολοθρεύτηκαν με αργό και οδυνηρό τρόπο. Η διεθνής κοινότητα ανταποκρίθηκε στέλνοντας τεράστια ανθρωπιστική βοήθεια και σώθηκαν οι ζωές εκατοντάδων χιλιάδων άλλων ανθρώπων. Αμερικανικά στρατεύματα εστάλησαν για τη φύλαξη των φορτίων, αλλά τελικά ενεπλάκησαν στη σύγκρουση και αποσύρθηκαν μετά την τραγική μάχη στο Μογκαντίσου. Στο νότιο Σουδάν, σε έναν ακόμα εμφύλιο πόλεμο, η λιμοκτονία χρησιμοποιήθηκε ως μέσο γενοκτονίας.
Children in Soweto playing on a trampoline. Elsewhere in Africa there was famine. In Somalia, the central government collapsed and clan warfare broke out. Farmers were driven off their land, and crops and livestock were destroyed or stolen. Starvation was being used as a weapon of mass destruction -- primitive but extremely effective. Hundreds of thousands of people were exterminated, slowly and painfully. The international community responded with massive humanitarian relief, and hundreds of thousands of more lives were saved. American troops were sent to protect the relief shipments, but they were eventually drawn into the conflict, and after the tragic battle in Mogadishu, they were withdrawn. In southern Sudan, another civil war saw similar use of starvation as a means of genocide.
Διεθνείς ΜΚΟ συνενώθηκαν πάλι υπό την αιγίδα του ΟΗΕ σε μια κολοσσιαία εκστρατεία αρωγής, που έσωσε χιλιάδες ζωές. Είμαι μάρτυρας και θέλω η μαρτυρία μου να είναι ειλικρινής, χωρίς λογοκρισία. Θέλω επίσης να είναι ισχυρή, εύγλωττη, και όσο το δυνατό ακριβοδίκαιη για τα ανθρώπινα βιώματα που φωτογραφίζω. Ο άνθρωπος αυτός ήταν σε κέντρο σίτισης ΜΚΟ. Τον βοηθούσαν όσο μπορούσε να βοηθηθεί. Δεν είχε κυριολεκτικά τίποτα. Πραγματικά σκελετός. Και όμως, κατάφερνε να βρει το κουράγιο και τη θέληση να κινηθεί. Δεν είχε παραιτηθεί, κι αν αυτός ο άνθρωπος δεν παραιτείται, πώς μπορεί οποιοσδήποτε εκεί έξω να διανοηθεί έστω ότι χάνεται η ελπίδα; To 1994, αφού είχα καλύψει για ένα τρίμηνο τις νοτιοαφρικανικές εκλογές, είδα την ορκωμοσία του Νέλσον Μαντέλα. Ήταν το πιο ενθαρρυντικό πράγμα που αντίκρισα ποτέ. Πρότυπο για ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει η ανθρωπότητα. Την επόμενη μέρα έφυγα για τη Ρουάντα και ήταν σαν ελεύθερη πτώση στην κόλαση.
Again, international NGOs, united under the umbrella of the U.N., staged a massive relief operation and thousands of lives were saved. I'm a witness, and I want my testimony to be honest and uncensored. I also want it to be powerful and eloquent, and to do as much justice as possible to the experience of the people I'm photographing. This man was in an NGO feeding center, being helped as much as he could be helped. He literally had nothing. He was a virtual skeleton, yet he could still summon the courage and the will to move. He had not given up, and if he didn't give up, how could anyone in the outside world ever dream of losing hope? In 1994, after three months of covering the South African election, I saw the inauguration of Nelson Mandela, and it was the most uplifting thing I've ever seen. It exemplified the best that humanity has to offer. The next day I left for Rwanda, and it was like taking the express elevator to hell.
Αυτός ο άντρας μόλις είχε απελευθερωθεί από στρατόπεδο θανάτου των Χούτου. Με άφησε να τον φωτογραφίζω για πολλή ώρα, μάλιστα έστρεψε το πρόσωπό του προς το φως σα να ήθελε να τον βλέπω καλύτερα. Πιστεύω πως ήξερε τι είχαν να πουν οι ουλές του στον υπόλοιπο κόσμο. Σαστισμένη ίσως ή αποθαρρυμένη από τον στρατιωτικό όλεθρο στη Σομαλία, η διεθνής κοινότητα σιώπησε αυτή τη φορά. Περίπου 800.000 άνθρωποι σφαγιάστηκαν από συμπατριώτες τους, ακόμη και από γείτονές τους, οπλισμένους με γεωργικά εργαλεία.
This man had just been liberated from a Hutu death camp. He allowed me to photograph him for quite a long time, and he even turned his face toward the light, as if he wanted me to see him better. I think he knew what the scars on his face would say to the rest of the world. This time, maybe confused or discouraged by the military disaster in Somalia, the international community remained silent, and somewhere around 800,000 people were slaughtered by their own countrymen -- sometimes their own neighbors -- using farm implements as weapons.
Ίσως επειδή το πάθημα έγινε μάθημα, μετά τη χλιαρή αντίδραση στον πόλεμο στη Βοσνία και την αποτυχία στη Ρουάντα, όταν η Σερβία επιτέθηκε στο Κόσοβο, η ανάληψη δράσης σε διεθνές επίπεδο ήταν πολύ πιο αποφασιστική. Οι νατοϊκές δυνάμεις εισέβαλαν και ο σερβικός στρατός αποσύρθηκε. Αλβανοί του Κοσόβου είχαν δολοφονηθεί, οι αγροί τους καταστράφηκαν και τεράστιος αριθμός ανθρώπων εκτοπίστηκε με τη βία. Φιλοξενήθηκαν σε καταυλισμούς προσφύγων που δημιουργήθηκαν από ΜΚΟ στην Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία. Το αποτύπωμα ενός ανθρώπου που κάηκε μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Η εικόνα μού θύμισε σπηλαιογραφία και πόσο πρωτόγονοι παραμένουμε ακόμα.
Perhaps because a lesson had been learned by the weak response to the war in Bosnia and the failure in Rwanda, when Serbia attacked Kosovo, international action was taken much more decisively. NATO forces went in, and the Serbian army withdrew. Ethnic Albanians had been murdered, their farms destroyed and a huge number of people forcibly deported. They were received in refugee camps set up by NGOs in Albania and Macedonia. The imprint of a man who had been burned inside his own home. The image reminded me of a cave painting, and echoed how primitive we still are in so many ways.
Μεταξύ 1995 και 1996 κάλυψα στο Γκρόζνι τους δύο πρώτους πολέμους στην Τσετσενία. Αυτός είναι ένας Τσετσένος αντάρτης στη γραμμή πυρός κατά του ρωσικού στρατού. Οι Ρώσοι βομβάρδιζαν συνεχώς το Γκρόζνι για εβδομάδες, σκοτώνοντας κυρίως αμάχους που ήταν ακόμη παγιδευμένοι στην πόλη. Βρήκα ένα αγόρι από το ορφανοτροφείο να περιπλανιέται στην πρώτη γραμμή. Η δουλειά μου σταδιακά μετατοπίστηκε και, πέρα από τον πόλεμο, επικεντρώθηκε σε κρίσιμα κοινωνικά θέματα. Μετά την πτώση του Τσαουσέσκου, πήγα στη Ρουμανία όπου βρήκα ένα είδος παιδικών γκουλάγκ με χιλιάδες ορφανά να κρατούνται σε συνθήκες μεσαίωνα. Ο Τσαουσέσκου είχε επιβάλει ένα θεσμικό σύστημα ελεγχόμενων γεννήσεων που μετέτρεπε το γυναικείο σώμα σε όργανο της κρατικής οικονομικής πολιτικής. Παιδιά που η οικογένειά τους αδυνατούσε να τα στηρίξει μεγάλωναν σε κρατικά ορφανοτροφεία. Παιδιά με συγγενείς ανωμαλίες χαρακτηρίζονταν ανίατα και περιορίζονταν διά βίου σε απάνθρωπες συνθήκες.
Between 1995 and '96, I covered the first two wars in Chechnya from inside Grozny. This is a Chechen rebel on the front line against the Russian army. The Russians bombarded Grozny constantly for weeks, killing mainly the civilians who were still trapped inside. I found a boy from the local orphanage wandering around the front line. My work has evolved from being concerned mainly with war to a focus on critical social issues as well. After the fall of Ceausescu, I went to Romania and discovered a kind of gulag of children, where thousands of orphans were being kept in medieval conditions. Ceausescu had imposed a quota on the number of children to be produced by each family, thereby making women's bodies an instrument of state economic policy. Children who couldn't be supported by their families were raised in government orphanages. Children with birth defects were labeled incurables, and confined for life to inhuman conditions.
Με τις αναφορές να βγαίνουν στο φως, κατέφτασε πάλι η διεθνής βοήθεια. Ερευνώντας την παρακαταθήκη των ανατολικοευρωπαϊκών καθεστώτων, καταπιάστηκα αρκετούς μήνες με το θέμα της βιομηχανικής μόλυνσης, με περιπτώσεις πλήρους αδιαφορίας για το περιβάλλον, την υγεία των εργατών ή του γενικού πληθυσμού. Ένα εργοστάσιο αλουμινίου στην Τσεχοσλοβακία ήταν γεμάτο καρκινογόνο καπνό και σκόνη. Τέσσερις στους πέντε εργάτες αρρώστησαν με καρκίνο.
As reports began to surface, again international aid went in. Going deeper into the legacy of the Eastern European regimes, I worked for several months on a story about the effects of industrial pollution, where there had been no regard for the environment or the health of either workers or the general population. An aluminum factory in Czechoslovakia was filled with carcinogenic smoke and dust, and four out of five workers came down with cancer.
Μετά την πτώση του Σουχάρτο στην Ινδονησία, άρχισα να ερευνώ τις συνθήκες φτώχειας σε μια χώρα που όδευε προς τον εκσυγχρονισμό. Πέρασα αρκετό χρόνο με έναν άνθρωπο, που ζούσε με την οικογένειά του δίπλα στις ράγες του τρένου. Είχε χάσει το χέρι και το πόδι του σε σιδηροδρομικό δυστύχημα. Όταν δημοσιεύτηκε η ιστορία, οι αυθόρμητες δωρεές έπεσαν βροχή. Ανοίχτηκε ειδικός λογαριασμός, η οικογένεια ζει πλέον σε σπίτι στην εξοχή και οι βασικές της ανάγκες έχουν καλυφθεί. Αυτή ήταν μια ιστορία που δεν είχε στόχο να πουλήσει. Η δημοσιογραφία άνοιξε μια δίοδο στο φυσικό αίσθημα γενναιοδωρίας και οι αναγνώστες ανταποκρίθηκαν. Συνάντησα άστεγα παιδιά που ήρθαν στην Τζακάρτα από την επαρχία και κατέληξαν να ζουν σε έναν σταθμό τρένου. Στην ηλικία των 12 ή 14 ετών, γίνονται επαίτες και ναρκομανείς. Οι φτωχοί της αγροτικής υπαίθρου έγιναν φτωχοί των πόλεων και στην πορεία, έγιναν αόρατοι.
After the fall of Suharto in Indonesia, I began to explore conditions of poverty in a country that was on its way towards modernization. I spent a good deal of time with a man who lived with his family on a railway embankment and had lost an arm and a leg in a train accident. When the story was published, unsolicited donations poured in. A trust fund was established, and the family now lives in a house in the countryside and all their basic necessities are taken care of. It was a story that wasn't trying to sell anything. Journalism had provided a channel for people's natural sense of generosity, and the readers responded. I met a band of homeless children who'd come to Jakarta from the countryside, and ended up living in a train station. By the age of 12 or 14, they'd become beggars and drug addicts. The rural poor had become the urban poor, and in the process, they'd become invisible.
Αυτοί οι χρήστες ηρωίνης σε κέντρο απεξάρτησης στο Πακιστάν μου θύμισαν θεατρικούς ήρωες του Μπέκετ. Απομονωμένοι, περιμένουν μες στο σκοτάδι, κι όμως τους τραβά το φως. Το αποφυλλωτικό «Πορτοκαλί Παράγοντας» χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο του Βιετνάμ, για να στερήσει την κάλυψη στους Βιετκόνγκ και τα στρατεύματα του Βόρειου Βιετνάμ. Το δραστικό του συστατικό ήταν η διοξίνη, μια εξαιρετικά τοξική χημική ουσία, που ψεκάστηκε σε τεράστιες ποσότητες και οι επιδράσεις της πέρασαν μέσω των γονιδίων στην επόμενη γενιά. Το 2000 ξεκίνησα να καταγράφω παγκόσμια ζητήματα υγείας, εστιάζοντας πρώτα στο AIDS στην Αφρική. Προσπάθησα να πω την ιστορία από τη σκοπιά του έργου των φροντιστών. Το θεωρούσα σημαντικό να τονιστεί πως οι άνθρωποι είχαν βοήθεια είτε από διεθνείς ΜΚΟ είτε από φορείς της τοπικής κοινότητας.
These heroin addicts in detox in Pakistan reminded me of figures in a play by Beckett: isolated, waiting in the dark, but drawn to the light. Agent Orange was a defoliant used during the Vietnam War to deny cover to the Vietcong and the North Vietnamese army. The active ingredient was dioxin, an extremely toxic chemical that was sprayed in vast quantities, and whose effects passed through the genes to the next generation. In 2000, I began documenting global health issues, concentrating first on AIDS in Africa. I tried to tell the story through the work of caregivers. I thought it was important to emphasize that people were being helped, whether by international NGOs or by local grassroots organizations.
Η επιδημία άφησε τόσα παιδιά ορφανά, που οι γιαγιάδες ανέλαβαν ρόλο γονέα. Πολλά παιδιά γεννήθηκαν με HIV. Ένα νοσοκομείο στη Ζάμπια. Άρχισα να σημειώνω τη στενή σύνδεση μεταξύ HIV/AIDS και φυματίωσης. Αυτό είναι ένα νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Καμπότζη. Οι φωτογραφίες μου μπορούν να στηρίξουν το έργο των ΜΚΟ φωτίζοντας κρίσιμα κοινωνικά προβλήματα, με τα οποία έρχονται αντιμέτωπες. Πήγα στο Κονγκό με τους ΓΧΣ και συνέβαλα σε ένα βιβλίο και μια έκθεση που έφερναν στο προσκήνιο έναν ξεχασμένο πόλεμο με εκατομμύρια νεκρούς, όπου η απουσία ιατρικής φροντίδας χρησιμοποιήθηκε ως όπλο. Ένα υποσιτισμένο παιδί το μετρούν στο πλαίσιο προγράμματος θεραπευτικής σίτισης.
So many children have been orphaned by the epidemic that grandmothers have taken the place of parents, and a lot of children had been born with HIV. A hospital in Zambia. I began documenting the close connection between HIV/AIDS and tuberculosis. This is an MSF hospital in Cambodia. My pictures can play a supporting role to the work of NGOs by shedding light on the critical social problems they're trying to deal with. I went to Congo with MSF, and contributed to a book and an exhibition that focused attention on a forgotten war in which millions of people have died, and exposure to disease without treatment is used as a weapon. A malnourished child being measured as part of the supplemental feeding program.
Το φθινόπωρο του 2004 πήγα στο Νταρφούρ. Αυτή τη φορά, απεσταλμένος από περιοδικό, αλλά και πάλι συνεργάστηκα στενά με τους ΓΧΣ. Η διεθνής κοινότητα ακόμα δεν έχει βρει τρόπο να ασκήσει την απαραίτητη πίεση για να σταματήσει αυτή η γενοκτονία. Νοσοκομείο των ΓΧΣ σε καταυλισμό εκτοπισμένων. Ένα μακρόχρονο πρότζεκτ μου αφορά το έγκλημα και την τιμωρία στην Αμερική. Αυτό το περιστατικό είναι στη Νέα Ορλεάνη. Ένας αλυσοδεμένος κατάδικος στην Αλαμπάμα δένεται με τις χειροπέδες του περασμένες σε στύλο κάτω από τον μεσημεριάτικο ήλιο. Αυτή η εμπειρία έθεσε πολλά ζητήματα, μεταξύ άλλων, περί φυλής και ισότητας, αλλά και για ποιον η χώρα μας διαθέτει ευκαιρίες και επιλογές. Στον προαυλισμό αλυσοδεμένων κρατουμένων στην Αλαμπάμα.
In the fall of 2004 I went to Darfur. This time I was on assignment for a magazine, but again worked closely with MSF. The international community still hasn't found a way to create the pressure necessary to stop this genocide. An MSF hospital in a camp for displaced people. I've been working on a long project on crime and punishment in America. This is a scene from New Orleans. A prisoner on a chain gang in Alabama was punished by being handcuffed to a post in the midday sun. This experience raised a lot of questions, among them questions about race and equality and for whom in our country opportunities and options are available. In the yard of a chain gang in Alabama.
Δεν είδα τα δύο αεροπλάνα να πέφτουν. Όταν κοίταξα έξω από το παράθυρό μου και είδα τον πρώτο Πύργο να καίγεται, σκέφτηκα ότι μπορεί να ήταν ατύχημα. Όταν ξανακοίταξα μετά από λίγο και είδα τον δεύτερο Πύργο να καίγεται, κατάλαβα πως είχαμε πόλεμο. Μέσα στα συντρίμμια, στο Σημείο Μηδέν, συνειδητοποίησα κάτι. Φωτογραφίζω από το 1981 στον ισλαμικό κόσμο, όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Αφρική, την Ασία και την Ευρώπη. Όταν φωτογράφιζα στα διάφορα αυτά μέρη, νόμιζα ότι κάλυπτα διαφορετικές ιστορίες. Όμως στις 11/9 η ιστορία αποκρυσταλλώθηκε. Κατάλαβα ότι στην πραγματικότητα κάλυπτα την ίδια ιστορία για πάνω από 20 χρόνια και ότι η επίθεση στη Νέα Υόρκη ήταν το πιο πρόσφατο επεισόδιό της.
I didn't see either of the planes hit, and when I glanced out my window, I saw the first tower burning, and I thought it might have been an accident. A few minutes later when I looked again and saw the second tower burning, I knew we were at war. In the midst of the wreckage at Ground Zero, I had a realization. I'd been photographing in the Islamic world since 1981 -- not only in the Middle East, but also in Africa, Asia and Europe. At the time I was photographing in these different places, I thought I was covering separate stories, but on 9/11 history crystallized, and I understood I'd actually been covering a single story for more than 20 years, and the attack on New York was its latest manifestation.
Το εμπορικό κέντρο της Καμπούλ στο τέλος του εμφυλίου πολέμου, λίγο προτού η πόλη πέσει στους Ταλιμπάν. Θύματα ναρκοπεδίων στο κέντρο αποκατάστασης του Ερυθρού Σταυρού υπό τη διαχείριση του Αλμπέρτο Κάιρο. Ένα αγόρι που έχασε το πόδι του από παρατημένη νάρκη. Είδα με τα μάτια μου ανείπωτη δυστυχία στον ισλαμικό κόσμο από πολιτική καταπίεση, εμφυλίους, ξένες εισβολές, φτώχεια, πείνα. Κατάλαβα ότι μέσα στην οδύνη του ο ισλαμικός κόσμος έβγαζε κραυγή απελιπισίας. Γιατί δεν ακούγαμε; Μαχητής των Ταλιμπάν, πυροβολημένος σε μάχη, καθώς η Βόρεια Συμμαχία έμπαινε στην Κουντούζ. Παραμονές του πολέμου με το Ιράκ, μια και ο αμερικανικός στρατός θα είχε πολύ καλή κάλυψη, αποφάσισα να καλύψω την εισβολή μέσα από τη Βαγδάτη. Μια αγορά χτυπήθηκε από οβίδα όλμου, που αποδεκάτισε μια οικογένεια. Την επομένη της εισβολής των αμερικανικών δυνάμεων στη Βαγδάτη, μια μονάδα πεζοναυτών περικύκλωσε ληστές τράπεζας και επευφημήθηκε από το πλήθος. Ελπιδοφόρα στιγμή που δεν κράτησε για πολύ.
The central commercial district of Kabul, Afghanistan at the end of the civil war, shortly before the city fell to the Taliban. Land mine victims being helped at the Red Cross rehab center being run by Alberto Cairo. A boy who lost a leg to a leftover mine. I'd witnessed immense suffering in the Islamic world from political oppression, civil war, foreign invasions, poverty, famine. I understood that in its suffering, the Islamic world had been crying out. Why weren't we listening? A Taliban fighter shot during a battle as the Northern Alliance entered the city of Kunduz. When war with Iraq was imminent, I realized the American troops would be very well covered, so I decided to cover the invasion from inside Baghdad. A marketplace was hit by a mortar shell that killed several members of a single family. A day after American forces entered Baghdad, a company of Marines began rounding up bank robbers and were cheered on by the crowds -- a hopeful moment that was short lived.
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, επετράπη στους Σιίτες το προσκύνημα στην Καρμπάλα, για την ημέρα της Ασούρα. Έμεινα κατάπληκτος με τον όγκο του πλήθους και τον θρησκευτικό του ζήλο. Μια ομάδα αντρών κάνουν πορεία και κόβονται με μαχαίρια. Οι Σιίτες ήταν ολοφάνερα μια υπολογίσιμη δύναμη. Καλά θα κάναμε να τους καταλάβουμε και να μάθουμε πώς πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε. Κάλυπτα για μήνες πέρυσι την επιστροφή των τραυματιών μας από το μέτωπο του Ιράκ πίσω στην πατρίδα.
For the first time in years, Shi'ites were allowed to make the pilgrimage to Karbala to observe Ashura, and I was amazed by the sheer number of people and how fervently they practiced their religion. A group of men march through the streets cutting themselves with knives. It was obvious that the Shi'ites were a force to be reckoned with, and we would do well to understand them and learn how to deal with them. Last year I spent several months documenting our wounded troops, from the battlefield in Iraq all the way home.
Ιατρικό πλήρωμα ελικοπτέρου κάνει ΚΑΡΠΑ σε στρατιώτη που πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Η στρατιωτική ιατρική έγινε τόσο αποτελεσματική, που το ποσοστό επιβίωσης των τραυματισμένων στρατιωτών είναι το μεγαλύτερο μέχρι τώρα στην πολεμική μας ιστορία. Το κατεξοχήν όπλο στον πόλεμο είναι ο αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός. Το κατεξοχήν τραύμα είναι η σοβαρή βλάβη στην κνήμη. Μετά τον σφοδρό πόνο και το τραύμα, περιμένει τους τραυματίες μια επίπονη σωματική και ψυχολογική μάχη στο κέντρο αποκατάστασης. Το ψυχικό τους σθένος ήταν εντυπωσιακό. Προσπαθούσα να φανταστώ τον εαυτό μου στη θέση τους. Υποκλινόμουν στο κουράγιο και την αποφασιστικότητά τους μπροστά σε τέτοια καταστροφική απώλεια. Καλοί άνθρωποι οδηγήθηκαν σε αλγεινή κατάσταση για αμφίβολα αποτελέσματα. Μια μέρα στο κέντρο, κάποιος άρχισε να μιλάει για σέρφινγκ και άτομα, που ποτέ πριν δεν είχαν κάνει σέρφινγκ, είπαν: «Εμπρός, πάμε». Και πήγαν για σέρφινγκ.
This is a helicopter medic giving CPR to a soldier who had been shot in the head. Military medicine has become so efficient that the percentage of troops who survive after being wounded is much higher in this war than in any other war in our history. The signature weapon of the war is the IED, and the signature wound is severe leg damage. After enduring extreme pain and trauma, the wounded face a grueling physical and psychological struggle in rehab. The spirit they displayed was absolutely remarkable. I tried to imagine myself in their place, and I was totally humbled by their courage and determination in the face of such catastrophic loss. Good people had been put in a very bad situation for questionable results. One day in rehab someone, started talking about surfing and all these guys who'd never surfed before said, "Hey, let's go." And they went surfing.
Οι φωτογράφοι φτάνουν στα έσχατα άκρα της ανθρώπινης εμπειρίας, για να δείξουν στον κόσμο τι συμβαίνει. Κάποιες φορές διακινδυνεύουν τη ζωή τους, γιατί πιστεύουν πως η γνώμη και η επιρροή σας μετράνε. Οι φωτογραφίες τους απευθύνονται στα καλύτερα ένστικτά σας: τη γενναιοδωρία, την αντίληψη σωστού και λάθους, την ικανότητα και βούληση για ενσυναίσθηση, την άρνηση να αποδεχτείτε το απαράδεκτο. Η ευχή μου για το TED: Υπάρχει μια καίρια ιστορία και είναι αναγκαίο να ειπωθεί. Εύχομαι το TED να με βοηθήσει να την καταστήσω προσβάσιμη, να με βοηθήσει να βρω καινοτόμους και συνταρακτικούς τρόπους, να χρησιμοποιήσω την ειδησεογραφική φωτογραφία στην ψηφιακή εποχή. Ευχαριστώ πολύ.
Photographers go to the extreme edges of human experience to show people what's going on. Sometimes they put their lives on the line, because they believe your opinions and your influence matter. They aim their pictures at your best instincts, generosity, a sense of right and wrong, the ability and the willingness to identify with others, the refusal to accept the unacceptable. My TED wish: there's a vital story that needs to be told, and I wish for TED to help me gain access to it and then to help me come up with innovative and exciting ways to use news photography in the digital era. Thank you very much.
(Χειροκρότημα)