Compassion: what does it look like? Come with me to 915 South Bloodworth Street in Raleigh, North Carolina, where I grew up. If you come in you will see us: evening time, at table -- set for ten but not always all seats filled -- at the point when dinner is ready to be served. Since mom had eight kids, sometimes she said she couldn't tell who was who and where they were. Before we could eat, she would ask, "Are all the children in?" And if someone happened to be missing, we would have to, we say, "Fix a plate" for that person, put it in the oven, then we could say grace, and we could eat.
(vỗ tay) Lòng từ bi: Nó trông như thế nào nhỉ? Hãy cùng tôi tới số 915 đường South Bloodworth ở Raleigh, tiểu bang North Carolina, nơi tôi lớn lên. Nếu đến đó bạn sẽ gặp chúng tôi: vào buổi tối, ở bàn ăn dành cho 10 người nhưng ghế không phải luôn đủ người ngồi lúc bữa tối được chuẩn bị sẵn sàng. Bởi vì mẹ tôi có 8 người con, đôi khi bà nói rằng không thể phân biệt được ai là ai và đang ngồi chỗ nào. Trước khi chúng tôi ăn, bà thường hỏi, "Các con đã ngồi vào hết chưa?" Và nếu như thiếu ai đó, chúng tôi phải "Chừa ra một phần" cho người đó, cho vào trong lò, sau đó chúng tôi mới có thể cầu kinh và dùng bữa.
Also, while we were at the table, there was a ritual in our family: when something significant had happened for any one of us -- whether mom had just been elected as the president of the PTA, or whether dad had gotten an assignment at the college of our denomination, or whether someone had won the jabberwocky contest for talent -- the ritual at the family was, once the announcement is made, we must take five, ten minutes to do what we call "make over" that person -- that is, to make a fuss over the one who had been honored in some way. For when one is honored, all are honored.
Và trong khi chúng tôi đã ngồi vào bàn, có một thói quen trong gia đình: khi điều gì đó quan trọng xảy ra với bất kì ai trong chúng tôi hoặc mẹ tôi vừa được bầu làm chủ tịch PTA, hoặc là cha tôi được phân công nhiệm vụ ở đoàn giáo hội hoặc có một ai thắng cuộc thi tài năng Jabberwocky truyền thống trong gia đình chúng tôi, ngay khi tin tức đó được tuyên bố, chúng tôi phải dành ra 5 đến 10 phút để gọi là "trao thưởng" cho người đó điều đó thể hiện tình thương với người được vinh danh ấy. Bởi lẽ khi một người được vinh danh, tất cả đều được vinh danh.
Also, we had to make a report on our extended "visited" members, that is, extended members of the family, sick and elderly, shut in. My task was, at least once a week, to visit Mother Lassiter who lived on East Street, Mother Williamson who lived on Bledsoe Avenue, and Mother Lathers who lived on Oberlin Road. Why? Because they were old and infirm, and we needed to go by to see if they needed anything. For mom said, "To be family, is to care and share and to look out for one another. They are our family."
Hơn nữa, chúng tôi cũng phải báo cáo về những người bà con "đã được thăm" đó là những người họ hàng trong gia đình, những người đang đau ốm hay già yếu. Nhiệm vụ của tôi là ít nhất một lần mỗi tuần, đi thăm Mẹ Lassiter sống ở đường Đông, Mẹ Williamson sống trên đại lộ Bledsoe, và Mẹ Lathers sống trên đường Oberlin. Vì sao? Bởi vì họ đã già cả và ốm yếu, và chúng tôi cần đến thăm để xem họ cần giúp gì không. Bởi mẹ tôi nói: "Gia đình, là phải chăm sóc, chia sẻ và trông chừng lẫn nhau. Họ là gia đình của chúng ta."
And, of course, sometimes there was a bonus for going. They would offer sweets or money. Mom says, "If they ask you what it costs to either go shopping for them, you must always say, 'Nothing.' And if they insist, say, 'Whatever you mind to give me.'" This was the nature of being at that table. In fact, she indicated that if we would do that, not only would we have the joy of receiving the gratitude from the members of the extended family, but she said, "Even God will smile, and when God smiles, there is peace, and justice, and joy."
Và, tất nhiên rằng, đôi khi nếu đi sẽ có phần thưởng. Những người đó thường cho kẹo hoặc tiền. Mẹ tôi nói: "Nếu họ hỏi con rằng đi mua đồ cho họ tốn bao nhiêu tiền, con luôn luôn phải trả lời, "Không tốn đồng nào" Và nếu họ khăng khăng muốn biết, hãy nói "Người đưa con bao nhiêu cũng được." Đó là những gì tự nhiên nhất khi ngồi ở bàn ăn. Thật ra, mẹ tôi chỉ ra rằng nếu chúng tôi làm vậy, chúng tôi không chỉ có được niềm vui trong việc nhận lại sự biết ơn từ những người trong gia đình, mà mẹ tôi còn nói, "Chúa cũng sẽ mỉm cười, và khi Chúa mỉm cười, đó sẽ là hòa bình, là công bằng và niềm vui."
So, at the table at 915, I learned something about compassion. Of course, it was a minister's family, so we had to add God into it. And so, I came to think that mama eternal, mama eternal, is always wondering: Are all the children in? And if we had been faithful in caring and sharing, we had the sense that justice and peace would have a chance in the world.
Vì vậy, trong bàn ăn ở số nhà 915, tôi học được điều gì đó về lòng trắc ẩn. Tất nhiên, vì đó là gia đình của một mục sư nên chúng ta cần tính thêm Chúa Và vì vậy, tôi nghĩ rằng mẹ tôi luôn luôn tự hỏi rằng: "Các con đã ngồi vào hết chưa?" Và nếu chúng tôi luôn tận tâm trong việc quan tâm và chia sẻ Chúng tôi biết rằng công lý và hòa bình luôn có chỗ đứng trong thế giới này
Now, it was not always wonderful at that table. Let me explain a point at which we did not rise to the occasion. It was Christmas, and at our family, oh, what a morning. Christmas morning, where we open up our gifts, where we have special prayers, and where we get to the old upright piano and we would sing carols. It was a very intimate moment. In fact, you could come down to the tree to get your gifts and get ready to sing, and then get ready for breakfast without even taking a bath or getting dressed, except that daddy messed it up.
Bây giờ, mọi thứ không phải luôn tuyệt vời ở bàn ăn Hãy để tôi kể về một thời điểm mà chúng tôi không làm đúng như vậy. Nó vào dịp Giáng Sinh tại gia đình của chúng tôi, một buổi sáng Giáng Sinh, chúng tôi mở quà của mình, nơi chúng tôi có những lời cầu nguyện đặc biệt, và một cây đàn dương cầm đứng cũ. và chúng tôi hát những bài hát mừng Nôen. Khoảnh khắc ấy thật ấm cúng. Thật ra, bạn có thể trèo xuống cây để nhận quà và chuẩn bị hát và sau đó chuẩn bị bữa sáng mà không phải tắm rửa hay thay đồ
There was a member of his staff who did not have any place on that particular Christmas to celebrate. And daddy brought Elder Revels to the Christmas family celebration. We thought he must be out of his mind. This is our time. This is intimate time. This is when we can just be who we are, and now we have this stuffy brother with his shirt and tie on, while we are still in our PJs. Why would daddy bring Elder Revels? Any other time, but not to the Christmas celebration.
ngoại trừ việc cha đã làm hỏng mọi thứ. Có một nhân viên của ông không có nơi nào để mừng lễ Giáng sinh. Và cha đưa Elder Revels đến bữa tiệc mừng Giáng Sinh của gia đình Chúng tôi nghĩ rằng ông hẳn mất trí rồi Đây là khoảnh khắc cho gia đình. Là thời gian gần gũi giữa người thân. Lúc mà chúng tôi có thể là chính mình, và giờ đây chúng tôi có thêm anh chàng buồn tẻ này mặc áo sơ mi và thắt cà vạt, trong khi chúng tôi mặc đồ ngủ. Tại sao cha lại mời Elder Revels đến? Bất cứ lúc nào cũng được nhưng không thể là Giáng Sinh.
And mom overheard us and said, "Well, you know what? If you really understand the nature of this celebration, it is that this is a time where you extend the circle of love. That's what the celebration is all about. It's time to make space, to share the enjoyment of life in a beloved community." So, we sucked up. (Laughter)
Mẹ nghe được chúng tôi nói chuyện và bảo: "Các con biết không? Nếu các con thật sự hiểu ý nghĩa của dịp lễ này đây là thời điểm để các con mở rộng vòng tay yêu thương. Đây là toàn bộ ý nghĩa của dịp lễ này. Đây là thời điểm để chấp nhận, chia sẻ niềm vui trong một cộng đồng yêu thương" Chúng tôi đều á khẩu (cười)
But growing up at 915, compassion was not a word to be debated; it was a sensibility to how we are together. We are sisters and brothers united together. And, like Chief Seattle said, "We did not spin the web of life. We're all strands in it. And whatever we do to the web, we do to ourselves." Now that's compassion.
Nhưng lớn lên ở nhà số 915, lòng trắc ẩn không phải là từ có thế bàn cãi; Đó là tình cảm khi chúng ta cùng nhau chung sống Chúng ta là anh chị em, đoàn kết lại cùng nhau. Và như vị thủ lĩnh da đỏ từng nói: "Con người chưa biết làm tổ để sống. Chúng ta là những sợi tơ trong đó. Và mọi thứ con người làm cho tổ sống đó, tức là làm cho chính mình." Đó chính là lòng trắc ẩn.
So, let me tell you, I kind of look at the world this way. I see pictures, and something says, "Now, that's compassion." A harvested field of grain, with some grain in the corners, reminding me of the Hebrew tradition that you may indeed harvest, but you must always leave some on the edges, just in case there's someone who has not had the share necessary for good nurture. Talk about a picture of compassion.
Để tôi nói với các bạn, tôi nhìn thế giới theo cách này. Tôi nhìn ngắm những bức tranh và điều gì đó nói: "Đó chính là lòng trắc ẩn" Những cánh đồng lúa được thu hoạch với một ít lúa được đặt ở trong góc, nhắc tôi về truyền thống của người Do Thái rằng bạn thực sự có thể thu hoạch, nhưng bạn phải luôn để lại một ít bên lề, phòng trường hợp những người không có sẽ được chia sẻ những thứ cần thiết để sống. Kể về một bức hình về lòng trắc ẩn.
I see -- always, it stirs my heart -- a picture of Dr. Martin Luther King, Jr. walking arm in arm with Andy Young and Rabbi Heschel and maybe Thich Nhat Hanh and some of the other saints assembled, walking across the bridge and going into Selma. Just a photograph. Arm in arm for struggle. Suffering together in a common hope that we can be brothers and sisters without the accidents of our birth or our ethnicity robbing us of a sense of unity of being.
Tôi thấy, nó luôn luôn khuấy động trái tim mình-- bức ảnh của Mục sư Martin Luther King đang đi tay trong tay với Andy Young và Rabbi Heschel và có lẽ có cả Thich Nhat Hanh và một vài vị thánh khác, cùng đi ngang qua cầu và tiến vào Selma. Chỉ là một tấm hình. Tay trong tay vượt qua chông gai. Cùng nhau vượt qua với suy nghĩ chung đó là chúng ta có thể là anh em mà không có sự phân biệt về quê quán hay sắc tộc đã cho chúng ta thấy ý nghĩa của sự đoàn kết.
So, there's another picture. Here, this one. I really do like this picture. When Dr. Martin Luther King, Jr. was assassinated, that day, everybody in my community was upset. You heard about riots all across the land. Bobby Kennedy was scheduled to bring an inner city message in Indianapolis. This is the picture. They said, "It's going to be too volatile for you to go." He insisted, "I must go."
Và có một tấm ảnh nữa. Là bức hình này. Tấm hình mà tôi rất thích. Khi Mục sư Martin Luther King bị ám sát, Ngày đó, tất cả mọi người ở đất nước tôi đều đau buồn Bạn có thể nghe thấy tiếng phản đối ở khắp nơi. Bobby Kennedy được điều để truyền đi một thông điệp đến thành phố Indianapolis Đây là tấm ảnh đó. Họ nói: "Sẽ rất nguy hiểm nếu anh đến đó." Ông ấy vẫn khăng khăng: "Tôi phải đi."
So, sitting on a flatbed truck, the elders of the community are there, and Bobby stands up and says to the people, "I have bad news for you. Some of you may not have heard that Dr. King has been assassinated. I know that you are angry, and I know that you would almost wish to have the opportunity to enter now into activities of revenge. But," he said, "what I really want you to know is that I know how you feel. Because I had someone dear to me snatched away. I know how you feel." And he said, "I hope that you will have the strength to do what I did. I allowed my anger, my bitterness, my grief to simmer a while, and then I made up my mind that I was going to make a different world, and we can do that together." That's a picture. Compassion? I think I see it.
Vì vậy, ngồi trên một chiếc xe tải có những người lớn tuổi trong vùng và Bobby đứng lên và nói với họ "Tôi có một tin xấu cho mọi người Vài người có thể chưa biết việc Mục sư King đã bị ám sát. Và tôi biết mọi người giận dữ và tôi biết mọi người gần như ước gì mình có cơ hội tham gia vào các hoạt động trả thù ngay lúc này. Nhưng," ông nói, "điều mà tôi muốn mọi người biết là tôi biết cảm xúc của mọi người. Bởi tôi cũng từng bị cướp đi một người mà tôi yêu quý Tôi biết mọi người cảm thấy thế nào." Và ông ấy tiếp tục, "Tôi mong mọi người sẽ có sức mạnh làm được điều tôi từng làm. Tôi đã để cơn giận, nỗi cay đắng và đau khổ chiếm lấy mình trong một lúc và rồi tôi quyết định rằng tôi sẽ tạo nên một thế giới khác, và chúng ta có thể thực hiện cùng nhau." Đó là một bức hình. Có lòng trắc ẩn không? Tôi cho rằng có đó.
I saw it when the Dalai Lama came to the Riverside Church while I was a pastor, and he invited representatives of faith traditions from all around the world. He asked them to give a message, and they each read in their own language a central affirmation, and that was some version of the golden rule: "As you would that others would do unto you, do also unto them." Twelve in their ecclesiastical or cultural or tribal attire affirming one message. We are so connected that we must treat each other as if an action toward you is an action toward myself.
Tôi thấy nó khi Đạt Lai Lạt Ma tới nhà thờ Riverside khi tôi là linh mục và ông ấy mời những người đại diện của các tôn giáo trên thế giới. Ông nhờ họ đưa ra một thông điệp, và họ sẽ đọc bằng ngôn ngữ mẹ đẻ của mình một lời khẳng định và đó là vài phiên bản theo nguyên tắc vàng "Khi bạn muốn người khác làm điều gì cho mình, hãy làm điều đó với họ." Mười hai người trong bộ đồ của bộ lạc, hoặc nền văn hóa, hay giáo hội của mình cùng khẳng định một thông điệp. Chúng ta được gắn kết với nhau vì vậy phải đối xử với nhau như thể đang đối xử với chính bản thân mình
One more picture while I'm stinking and thinking about the Riverside Church: 9/11. Last night at Chagrin Fall, a newspaperman and a television guy said, "That evening, when a service was held at the Riverside Church, we carried it on our station in this city. It was," he said, "one of the most powerful moments of life together. We were all suffering. But you invited representatives of all of the traditions to come, and you invited them. 'Find out what it is in your tradition that tells us what to do when we have been humiliated, when we have been despised and rejected.' And they all spoke out of their own traditions, a word about the healing power of solidarity, one with the other."
Một bức ảnh nữa khi tôi vẫn đang nghĩ về nhà thờ Riverside 9/11, đêm cuối ở làng Chargin Fall một phóng viên và nhân viên truyền hình phát biểu rằng: Đêm đó, khi có một buổi lễ ở chùa Riverside, chúng tôi đã mang nó đến nhà ga trong thành phố. "Đó là", anh ta nói: "một trong những khoảnh khắc tác động lớn nhất trong đời. Chúng ta đều đau khổ. Nhưng bạn đã mời những đại diện của tất cả các tín ngưỡng đến và bạn đã mời họ. "Tìm ra điều gì đó trong truyền thống của bạn điều bảo chúng ta nên làm gì khi ta bị xúc phạm, khi chúng ta bị khinh miệt và bị loại bỏ." Và rồi tất cả những người đó sẽ nói lên truyền thống của họ, một từ giúp hàn gắn sự đoàn kết, người này với người khác."
I developed a sense of compassion sort of as second nature, but I became a preacher. Now, as a preacher, I got a job. I got to preach the stuff, but I got to do it too. Or, as Father Divine in Harlem used to say to folks, "Some people preach the Gospel. I have to tangibilitate the Gospel." So, the real issue is: How do you tangibilitate compassion? How do you make it real?
Tôi đã nuôi dưỡng lòng trắc ẩn như một bản chất thứ hai, nhưng tôi đã trở thành một nhà thuyết giáo. Bây giờ, là nhà thuyết giáo, tôi có việc làm. Tôi giảng những điều này nhưng tôi vẫn làm nó. Hoặc như Cha Divine trong Harlem đã từng kể những câu chuyện "Một vài người giảng sách phúc âm. Tôi phải làm rõ về thuyết phúc âm Vậy, vấn đề thực sự là: Làm cách nào để lòng trắc ẩn hiện hữu?" Làm cách nào để bạn biến nó thành sự thật?
My faith has constantly lifted up the ideal, and challenged me when I fell beneath it. In my tradition, there is a gift that we have made to other traditions -- to everybody around the world who knows the story of the "Good Samaritan." Many people think of it primarily in terms of charity, random acts of kindness. But for those who really study that text a little more thoroughly, you will discover that a question has been raised that leads to this parable.
Niềm tin của tôi luôn luôn được nâng đỡ bởi lý tưởng, và thử thách tôi mỗi khi tôi thất bại. Trong truyền thống của tôi, có một món quà mà chúng tôi mang tới các phong tục khác tới mọi người thế giới những người mà biết câu chuyện về "Samaritan nhân hậu". Nhiều người nghĩ đến nó trước hết từ lòng khoan dung, những hành động tốt bụng ngẫu nhiên. Nhưng với những người đọc câu chuyện kỹ hơn, bạn sẽ phát hiện rằng có một câu hỏi được đặt ra điều dẫn đến truyện Kinh thánh này.
The question was: "What is the greatest commandment?" And, according to Jesus, the word comes forth, "You must love yourself, you must love the Lord your God with all your heart, mind and soul, and your neighbor as yourself."
Câu hỏi là: "Lời răn dạy vĩ đại nhất là gì?" Và theo như lời của chúa Jesus, từ đến trước là, "Ngươi phải yêu bản thân mình, Ngươi phải kính mến Chúa bằng cả trái tim, tâm hồn mình, và yêu người lân cận như yêu mình."
And then the person asked, "Well, what do you mean, 'neighbor?'"
Và rồi, người đó hỏi: "Ai là người lân cận tôi?"
And he answered it by telling the story of the man who fell among thieves, and how religious authorities went the other way, and how their supporters in the congregation went the other way; but an unsuspecting, despised person came along, saw the man in need, provided oil and wine for his wounds, put him on his own transportation, and took him to the inn and asked the innkeeper, "Take care of him." And he said, "Here, this is the initial investment, but if needs continue, make sure that you provide them. And whatever else is needed, I will provide it and pay for it when I return."
Và Ngài trả lời bằng cách kể câu chuyện một người đàn ông gục xuống bởi lũ cướp, và thầy tế lễ đã bỏ qua người đó thế nào, và những kẻ sùng đạo cũng bỏ qua người nọ; nhưng một kẻ đáng ghét và không ai ngờ tới đến thấy người đàn ông đang cần giúp đỡ liền đưa dầu và rượu rửa vết thương và cho cỡi con vật của mình và đưa anh ta đến quán trọ và nhờ chủ quán: "Hãy săn sóc người này." Anh ta nói thêm: "Đây là tiền đưa cho thời gian đầu nhưng nếu cần nhiều hơn nữa, cứ cung cấp thêm. Và thứ gì cần thêm, tôi sẽ trả cho anh khi tôi trở lại."
This always seemed to me to be a deepening of the sense of what it means to be a Good Samaritan. A Good Samaritan is not simply one whose heart is touched in an immediate act of care and charity, but one who provides a system of sustained care -- I like that, 'a system of sustained care ' -- in the inn, take care. I think maybe it's one time when the Bible talks about a healthcare system and a commitment to do whatever is necessary -- that all God's children would have their needs cared for, so that we could answer when mommy eternal asks, "In regards to health, are all the children in?" And we could say yes.
Điều này có ý nghĩa sâu sắc với tôi trong việc giải thích ý nghĩa việc trở thành một Samaritan nhân hậu. Một Samaritan nhân hậu không chỉ là người có trái tim biết cảm động mà có những hành động quan tâm và nhân đạo tức thời mà là người chu cấp sự quan tâm lâu dài - tôi thích điều đó, 'một sự quan tâm lâu dài' trong nhà quán, chăm sóc Tôi cho rằng đó là một lần khi Kinh thánh nói về một hệ thống y tế và sự tận tâm luôn luôn là những điều cần thiết, đó là những đứa con của Chúa được quan tâm, Để rồi chúng tôi có thể trả lời khi mẹ luôn hỏi: "Về sức khỏe, các con đã ngồi vào bàn hết chưa ?" Và chúng tôi có thể trả lời là có
Oh, what a joy it has been to be a person seeking to tangibilitate compassion. I recall that my work as a pastor has always involved caring for their spiritual needs; being concerned for housing, for healthcare, for the prisoners, for the infirm, for children -- even the foster care children for whom no one can even keep a record where they started off, where they are going. To be a pastor is to care for these individual needs.
Thật tuyệt vời khi có thể biến lòng nhân ái trở nên hữu hình. Tôi nhớ lại công việc làm mục sư của mình luôn liên quan đến việc chăm sóc đến những nhu cầu tinh thần; quan tâm đến nơi ăn chốn ở và sức khỏe cho các tù nhân, người ốm yếu, trẻ em thậm chí cả những đứa con nuôi không ai có thông tin, lý lịch về quê quán và nơi mà chúng đang hướng tới Nhiệm vụ của một mục sư là quan tâm đến nhu cầu của họ
But now, to be a Good Samaritan -- and I always say, and to be a good American -- for me, is not simply to congratulate myself for the individual acts of care. Compassion takes on a corporate dynamic. I believe that whatever we did around that table at Bloodworth Street must be done around tables and rituals of faith until we become that family, that family together that understands the nature of our unity. We are one people together.
Nhưng giờ, để là một Samaritan nhân hậu-- và tôi luôn nói và để trở thành một công dân Mỹ gương mẫu không chỉ là chúc mừng bản thân vì .những hành động quan tâm cá nhân Lòng nhân ái nên được thể hiện qua hành động của tập thể. Tôi tin rằng mọi điều chúng tôi làm trên bàn ăn ở đường Bloodworth, cần được thực hiện trên các bàn ăn khác với những lễ nghi của niềm tin tới khi chúng ta trở thành một gia đình, gia đình đó cùng nhau cùng hiểu được bản chất của sự đoàn kết Chúng ta đều là một
So, let me explain to you what I mean when I think about compassion, and why I think it is so important that right at this point in history. We would decide to establish this charter of compassion. The reason it's important is because this is a very special time in history. It is the time that, biblically, we would speak of as the day, or the year, of God's favor. This is a season of grace. Unusual things are beginning to happen. Please pardon me, as a black man, for celebrating that the election of Obama was an unusual sign of the fact that it is a year of favor. And yet, there is so much more that needs to be done. We need to bring health and food and education and respect for all God's citizens, all God's children, remembering mama eternal.
Vậy, hãy để tôi giải thích về lòng nhân ái, và tại sao tôi nghĩ điều đó nó thật quan trọng trong thời khắc này Chúng ta nên bắt đầu chương sách của lòng trắc ẩn Nó quan trọng bởi đây là một thời điểm quan trọng trong lịch sử. Là thời điểm, chúng ta có thể lên tiếng như trong ngày, năm, hoặc như một đặc ân của Chúa. Đây là thời điểm của sự khoan dung Những điều đặc biệt sắp xảy ra Xin thứ lỗi cho tôi, một người da đen, tán dương rằng việc bầu cử Obama là một dấu hiệu đặc biệt của sự thật rằng đây là một năm tốt lành. Tuy nhiên, có rất nhiều việc khác cần làm. Chúng ta cần đưa sức khỏe, thức ăn, giáo dục và sự tôn trọng con dân của Chúa, những đứa trẻ của Chúa nhớ nỗi khắc khoải muôn thuở của mẹ.
Now, let me close my comments by telling you that whenever I feel something very deeply, it usually takes the form of verse. And so I want to close with a little song. I close with this song -- it's a children's song -- because we are all children at the table of mama eternal. And if mama eternal has taught us correctly, this song will make sense, not only to those of us who are a part of this gathering, but to all who sign the charter for compassion. And this is why we do it.
Bây giờ, tôi xin được khép lại bằng việc nói với các bạn rằng mỗi khi tôi cảm nhận sâu sắc về điều gì Nó luôn mang hình thức những vần thơ. Tôi xin kết thúc bằng một bài hát ngắn. Tôi sẽ kết thúc bằng bài hát này - một bài hát dành cho trẻ em Bởi chúng ta đều là trẻ nhỏ trên bàn ăn của mẹ Và nếu mẹ đã dạy ta đúng đắn, bài hát này sẽ có ý nghĩa, không chỉ với những người đang ở đây hôm nay mà còn cả những người có lòng khoan dung. Và đây là lý do ta làm việc đó.
The song says, ♫ "I made heaven so happy today, ♫ ♫ Receiving God's love and giving it away ♫ ♫ When I looked up, heaven smiled at me ♫ ♫ Now, I'm so happy. Can't you see? ♫ ♫ I'm happy. Look at me. I'm happy. Can't you see? ♫ ♫ Sharing makes me happy, makes heaven happy too ♫ ♫ I'm happy. Look at me. I'm happy. Can't you see? ♫ ♫ Let me share my happy loving smile with you. ♫
Lời bài hát nói: ♫"Hôm nay tôi rất vui,♫ ♫Nhận và cho đi tình yêu của Chúa♫ ♫Khi tôi ngẩng lên, Thượng đế đang mỉm cười với tôi♫ ♫Giờ tôi thật hạnh phúc. Bạn không thấy sao?♫ ♫Tôi hạnh phúc. Hãy nhìn tôi. Tôi vui. Bạn không thấy sao?♫ ♫Chia sẻ làm tôi và cả Thượng đế đều hạnh phúc.♫ ♫Tôi hạnh phúc. Hãy nhìn tôi. Tôi đang hạnh phúc. Bạn có thấy chăng?♫ ♫Để tôi chia sẻ nụ cười yêu thương hạnh phúc với bạn nhé♫
That's compassion. (Applause)
Đó là lòng trắc ẩn. (vỗ tay)