Compassion: what does it look like? Come with me to 915 South Bloodworth Street in Raleigh, North Carolina, where I grew up. If you come in you will see us: evening time, at table -- set for ten but not always all seats filled -- at the point when dinner is ready to be served. Since mom had eight kids, sometimes she said she couldn't tell who was who and where they were. Before we could eat, she would ask, "Are all the children in?" And if someone happened to be missing, we would have to, we say, "Fix a plate" for that person, put it in the oven, then we could say grace, and we could eat.
Compasiunea. Cum arată ea? Veniți cu mine pe str. South Bloodworth la nr. 915 în Raleigh, North Carolina, unde am crescut. Dacă veniţi înăuntru, ne veți vedea pe noi, seara la o masă așezată pentru zece persoane, dar nu întotdeauna cu scaunele ocupate. În momentul în care cina este gata să fie servită, deoarece mama a avut opt copii, uneori spunea că nu putea face diferența între cine era cine și unde erau. Înainte de a putea mânca, ea întreba, „Sunt toți copiii înăuntru?” Și dacă se întâmpla să lipsească unul dintre noi, trebuia, spunem noi, să pregătim o farfurie pentru acea persoană, să o punem în cuptor, apoi puteam spune rugăciunea și puteam mânca.
Also, while we were at the table, there was a ritual in our family: when something significant had happened for any one of us -- whether mom had just been elected as the president of the PTA, or whether dad had gotten an assignment at the college of our denomination, or whether someone had won the jabberwocky contest for talent -- the ritual at the family was, once the announcement is made, we must take five, ten minutes to do what we call "make over" that person -- that is, to make a fuss over the one who had been honored in some way. For when one is honored, all are honored.
De asemenea, în timp ce eram la masă, exista un ritual în familia noastră, când ceva semnificativ se întâmplase pentru oricare dintre noi, fie că mama tocmai fusese aleasă ca președinte al Asociației de Părinți fie că tata primise o sarcină la colegiul din comunitatea noastră, sau fie că vreunul dintre noi câștigase concursul de talente Jabberwocky, ritualul familiei era, odată făcut anunțul, să ne luăm cinci, zece minute pentru a face ceea ce noi numeam - a face caz de acea persoană, și anume, a face mare zarvă în jurul persoanei care a fost onorată într-un fel sau altul, pentru că atunci când este onorat unul, toți sunt onorați.
Also, we had to make a report on our extended "visited" members, that is, extended members of the family, sick and elderly, shut in. My task was, at least once a week, to visit Mother Lassiter who lived on East Street, Mother Williamson who lived on Bledsoe Avenue, and Mother Lathers who lived on Oberlin Road. Why? Because they were old and infirm, and we needed to go by to see if they needed anything. For mom said, "To be family, is to care and share and to look out for one another. They are our family."
De asemenea, trebuia să facem un raport cu privire la persoanele din afara casei, pe care le-am vizitat, și anume, membri ai familiei extinse, bolnavi și bătrâni izolați. Sarcina mea era, cel puțin o dată pe săptămână, să le vizitez pe Maica Lassiter, care locuia pe East Street, Maica Williamson care locuia pe Bledsoe Avenue, Maica Lathers care locuia pe Oberlin Road. De ce? Deoarece erau bătrâne și infirme. Și era nevoie să le facem o vizită pentru a vedea dacă nu aveau nevoie de ceva. Deoarece mama ne-a spus: „A fi o familie înseamnă să vă pese și să împărtășiți și să aveți grijă unul de celălalt. Ele sunt familia noastră.”
And, of course, sometimes there was a bonus for going. They would offer sweets or money. Mom says, "If they ask you what it costs to either go shopping for them, you must always say, 'Nothing.' And if they insist, say, 'Whatever you mind to give me.'" This was the nature of being at that table. In fact, she indicated that if we would do that, not only would we have the joy of receiving the gratitude from the members of the extended family, but she said, "Even God will smile, and when God smiles, there is peace, and justice, and joy."
Și, bineînţeles, uneori exista un bonus pentru a merge în vizită. Ele ne ofereau dulciuri sau bani. Mama spune: „Dacă te întreabă cât le costă să mergi să le faci cumpărăturile, trebuie să spui întotdeauna: „Nimic”. Și dacă insistă, spune: „Bine, cât considerați dumneavoastră”. Asta însemna să stai la masa aceea. De fapt, ea ne-a sugerat că dacă vom face acest lucru, nu numai că vom avea bucuria de a primi recunoștință de la membrii familiei extinse, dar a spus: „Chiar și Dumnezeu va zâmbi, și atunci când Dumnezeu zâmbește, există pace, și dreptate, și bucurie.”
So, at the table at 915, I learned something about compassion. Of course, it was a minister's family, so we had to add God into it. And so, I came to think that mama eternal, mama eternal, is always wondering: Are all the children in? And if we had been faithful in caring and sharing, we had the sense that justice and peace would have a chance in the world.
Deci, la masa de la nr. 915, am învățat ceva despre compasiune. Bineînțeles, era familia unui preot, deci trebuia să îl adăugăm pe Dumnezeu. Și așa, am ajuns să mă gândesc că Mama Eternă, Mama Eternă, se întreabă mereu: Sunt toți copiii înăuntru? Și dacă am fost loiali grijii și împărtășirii, aveam sentimentul că dreptatea și pacea ar avea o șansă în lume.
Now, it was not always wonderful at that table. Let me explain a point at which we did not rise to the occasion. It was Christmas, and at our family, oh, what a morning. Christmas morning, where we open up our gifts, where we have special prayers, and where we get to the old upright piano and we would sing carols. It was a very intimate moment. In fact, you could come down to the tree to get your gifts and get ready to sing, and then get ready for breakfast without even taking a bath or getting dressed, except that daddy messed it up.
Acum, nu a fost întotdeauna minunat la acea masă. Permiteți-mi să vă spun despre un moment în care nu ne-am ridicat la înălțimea ocaziei. Era Crăciunul, și în familia noastă, oh, ce dimineață. Dimineața de Crăciun, când ne deschideam cadourile, când spuneam rugăciuni speciale și când ne duceam la vechia pianină, și cântam colinde. Era un moment foarte intim. De fapt, puteai să cobori la brad să-ţi iei cadourile și să te a te pregăteşti să cânți, și apoi să te pregăteşti de micul dejun, fără să fie măcar nevoie să faci o baie sau să te îmbraci, atâta doar că tati a dat totul peste cap.
There was a member of his staff who did not have any place on that particular Christmas to celebrate. And daddy brought Elder Revels to the Christmas family celebration. We thought he must be out of his mind. This is our time. This is intimate time. This is when we can just be who we are, and now we have this stuffy brother with his shirt and tie on, while we are still in our PJs. Why would daddy bring Elder Revels? Any other time, but not to the Christmas celebration.
Era un membru al personalului său care nu avea nici un loc în care să sărbătorească acel Crăciun. Și tati l-a adus pe Elder Revels la sărbătoarea de familie a Crăciunului. Ne-am gândit că trebuie să-și fi pierdut mințile. Acesta este timpul nostru. Acesta este un moment intim. Acesta este momentul când putem să fim pur și simplu cine suntem, și acum îl avem pe acest frate înțepat, cu cămașa și cravata pusă, în timp ce noi suntem încă în pijamale. De ce l-ar aduce tati pe Elder Revels? În orice alt moment, dar nu la sărbătoarea Crăciunului.
And mom overheard us and said, "Well, you know what? If you really understand the nature of this celebration, it is that this is a time where you extend the circle of love. That's what the celebration is all about. It's time to make space, to share the enjoyment of life in a beloved community." So, we sucked up. (Laughter)
Și mama ne-a auzit fără să vrea și ne-a spus, „Ei bine, știți ceva? Dacă înțelegeți cu adevărat sensul acestei sărbători, este acela că acesta este un timp în care extinzi cercul iubirii. La acest lucru se referă această întreagă sărbătoare. Este timpul să facem spațiu, să împărtășim bucuria vieții într-o comunitate iubită.” Așadar, am înghițit în sec. (Râsete)
But growing up at 915, compassion was not a word to be debated; it was a sensibility to how we are together. We are sisters and brothers united together. And, like Chief Seattle said, "We did not spin the web of life. We're all strands in it. And whatever we do to the web, we do to ourselves." Now that's compassion.
Însă, crescând la nr. 915, compasiunea nu a fost un cuvânt care să fie supus dezbaterii, era o sensibilitate a modului în care eram împreună. Suntem surori și frați uniți împreună. Și, așa cum a spus Chief Seattle: „Nu noi am țesut rețeaua vieții, suntem cu toții componente ale ei. Și orice am face acestei rețele, ne facem nouă înșine.” Abia asta e compasiune.
So, let me tell you, I kind of look at the world this way. I see pictures, and something says, "Now, that's compassion." A harvested field of grain, with some grain in the corners, reminding me of the Hebrew tradition that you may indeed harvest, but you must always leave some on the edges, just in case there's someone who has not had the share necessary for good nurture. Talk about a picture of compassion.
Deci, dați-mi voie să vă spun, cam aşa privesc eu lumea. Văd imagini și ceva îmi spune: „Abia asta e compasiune.” Un câmp de cereale secerat, cu câteva cereale în colțuri amintindu-mi de tradiția Ebraică conform căreia poți într-adevăr să culegi, dar trebuie întotdeauna să lași ceva pe margini în cazul în care există cineva care nu are cota necesară pentru hrană sănătoasă. Vorbind despre o imagine a compasiunii.
I see -- always, it stirs my heart -- a picture of Dr. Martin Luther King, Jr. walking arm in arm with Andy Young and Rabbi Heschel and maybe Thich Nhat Hanh and some of the other saints assembled, walking across the bridge and going into Selma. Just a photograph. Arm in arm for struggle. Suffering together in a common hope that we can be brothers and sisters without the accidents of our birth or our ethnicity robbing us of a sense of unity of being.
Văd -- întotdeauna îmi tulbură inima -- o imagine a Dr. Martin Luther King Jr. mergând braț la braț cu Andy Young și Rabbi Heschel și poate Thich Nhat Hanh și câțiva dintre ceilalți sfinți ai ansamblului, trecând peste pod și mergând înspre Selma. Doar o fotografie. Braț la braț pentru luptă. Suferind împreună într-o speranță comună că putem fi frați și surori fără accidentele nașterii și etniei noastre care ne lipsesc de sentimentul unității ființei.
So, there's another picture. Here, this one. I really do like this picture. When Dr. Martin Luther King, Jr. was assassinated, that day, everybody in my community was upset. You heard about riots all across the land. Bobby Kennedy was scheduled to bring an inner city message in Indianapolis. This is the picture. They said, "It's going to be too volatile for you to go." He insisted, "I must go."
Și, mai este o imagine. Priviți, aceasta. Chiar îmi place această imagine. Când a fost asasinat Dr. Martin Luther King Jr., în acea zi, toată lumea din comunitatea mea a fost supărată. Auzeai despre rebeliuni în toată țara. Bobby Kennedy a fost programat să aducă un mesaj intern în Indianapolis. Aceasta este fotografia. Au spus: „Va fi prea volatil să mergi acolo.” El a insistat: „Trebuie să merg.”
So, sitting on a flatbed truck, the elders of the community are there, and Bobby stands up and says to the people, "I have bad news for you. Some of you may not have heard that Dr. King has been assassinated. I know that you are angry, and I know that you would almost wish to have the opportunity to enter now into activities of revenge. But," he said, "what I really want you to know is that I know how you feel. Because I had someone dear to me snatched away. I know how you feel." And he said, "I hope that you will have the strength to do what I did. I allowed my anger, my bitterness, my grief to simmer a while, and then I made up my mind that I was going to make a different world, and we can do that together." That's a picture. Compassion? I think I see it.
Deci, așezați pe un camion platformă, bătrânii comunității, iar Bobby se ridică și le spune oamenilor: „Am vești proaste pentru voi. O parte dintre voi se poate să nu fi auzit că Dr. King a fost asasinat, și știu că sunteți supărați, și știu și că aproape că vă doriți să aveți oportunitatea să intrați acum în activități de răzbunare, dar,” a spus, „ceea ce vreau ca voi să știți, cu adevărat, este că știu cum vă simțiți. Deoarece cineva drag mie a fost smuls de lângă mine. Știu cum vă simțiți.” Și a mai spus: „Sper că veți avea puterea să faceți ceea ce am făcut eu. Am permis furiei, amărăciunii, durerii mele să fiarbă la foc mic un timp, și apoi m-am decis că urma să fac o lume diferită și putem face acest lucru împreună.” Aceasta este o imagine. Compasiunea? Cred că o văd.
I saw it when the Dalai Lama came to the Riverside Church while I was a pastor, and he invited representatives of faith traditions from all around the world. He asked them to give a message, and they each read in their own language a central affirmation, and that was some version of the golden rule: "As you would that others would do unto you, do also unto them." Twelve in their ecclesiastical or cultural or tribal attire affirming one message. We are so connected that we must treat each other as if an action toward you is an action toward myself.
Am văzut-o atunci când Dalai Lama a venit la Biserica Riverside pe când eram pastor, și a invitat reprezentanți ai credințelor din întreaga lume. El le-a cerut acestora să transmită un mesaj, și au citit cu toții în propria lor limbă o afirmație centrală, și a fost un gen de versiune a regulii de aur. ”Așa cum ați vrea ca alții să se poarte cu voi, așa să vă purtați cu ei.” 12 în straiele lor eclesiastice sau culturale sau tribale afirmând un singur mesaj. Suntem atât de conectați, încât trebuie să ne tratăm unii pe alții ca și cum o acțiune îndreptată către tine este o acțiune îndreptată către mine însumi.
One more picture while I'm stinking and thinking about the Riverside Church: 9/11. Last night at Chagrin Fall, a newspaperman and a television guy said, "That evening, when a service was held at the Riverside Church, we carried it on our station in this city. It was," he said, "one of the most powerful moments of life together. We were all suffering. But you invited representatives of all of the traditions to come, and you invited them. 'Find out what it is in your tradition that tells us what to do when we have been humiliated, when we have been despised and rejected.' And they all spoke out of their own traditions, a word about the healing power of solidarity, one with the other."
Încă o imagine în timp ce mă gândesc la Biserica Riverside. 9/11. Aseară la chagrin fall, un ziarist și un om de televiziune au spus, în acea seară, când s-a ținut slujba la Biserica Riverside, am transmis-o la postul de radio local. „A fost", a spus, „una dintre cele mai puternice momente ale vieții împreună”. Sufeream cu toții, dar ați invitat reprezentanți ai tuturor tradițiilor să vină, și i-ați invitat: "Descoperiți ce anume este în tradiția voastră care ne spune ce să facem atunci când am fost umiliți, când am fost disprețuiți și respinși." Și au rostit cu toții din învăţăturile propriilor credinţe un cuvânt despre puterea de vindecare a solidarității, unul cu celălalat.
I developed a sense of compassion sort of as second nature, but I became a preacher. Now, as a preacher, I got a job. I got to preach the stuff, but I got to do it too. Or, as Father Divine in Harlem used to say to folks, "Some people preach the Gospel. I have to tangibilitate the Gospel." So, the real issue is: How do you tangibilitate compassion? How do you make it real?
Ei bine, acum am dezvoltat un simț al compasiunii, un soi de a doua natură, dar am devenit predicator. Acum, ca predicator, am o slujbă. Trebuie să predic, dar trebuie, de asemenea, să şi fac ce am predicat. Sau, așa cum obișnuia să spună oamenilor Părintele Divine in Harlem: ”Unele persoane predică Evanghelia. Eu trebuie să fac Evanghelia tangibilă.” Deci, adevărata problemă este: Cum faci compasiunea tangibilă? Cum o faci reală?
My faith has constantly lifted up the ideal, and challenged me when I fell beneath it. In my tradition, there is a gift that we have made to other traditions -- to everybody around the world who knows the story of the "Good Samaritan." Many people think of it primarily in terms of charity, random acts of kindness. But for those who really study that text a little more thoroughly, you will discover that a question has been raised that leads to this parable.
Credința mea a ridicat constant idealul, și m-a provocat atunci când cădeam mai prejos de el. În tradiția mea, există un cadou pe care noi l-am făcut altor tradiții, tuturor din întreaga lume care știu povestea bunului samaritean. Multă lume se gândeşte la ea, în primul rând, în termenii carității, acte aleatorii de bunătate. Dar pentru aceia care studiază cu adevărat acel text mai în detaliu, veți descoperi că o întrebare a fost ridicată care duce la această parabolă.
The question was: "What is the greatest commandment?" And, according to Jesus, the word comes forth, "You must love yourself, you must love the Lord your God with all your heart, mind and soul, and your neighbor as yourself."
Întrebarea a fost: Care este cea mai mare poruncă? Și, conform lui Iisus, cuvântul vine înainte: ”Trebuie să te iubești pe tine însuți, trebuie să îl iubești pe Domnul Dumnezeul tău cu toată inima, mintea și sufletul tău, și pe aproapele tău ca pe tine însuți.”
And then the person asked, "Well, what do you mean, 'neighbor?'"
Și apoi persoana a întrebat: ”Ei bine, ce vrei să spui prin, aproapele?”
And he answered it by telling the story of the man who fell among thieves, and how religious authorities went the other way, and how their supporters in the congregation went the other way; but an unsuspecting, despised person came along, saw the man in need, provided oil and wine for his wounds, put him on his own transportation, and took him to the inn and asked the innkeeper, "Take care of him." And he said, "Here, this is the initial investment, but if needs continue, make sure that you provide them. And whatever else is needed, I will provide it and pay for it when I return."
Și el a răspuns prin a spune povestea bărbatului care a căzut pradă hoților, și cum autoritățile religioase au mers în cealaltă direcție, și cum susținătorii din congregația lor au mers în cealaltă direcție, dar o persoană nebănuită, disprețuită a venit, l-a văzut pe cel în nevoie, a oferit ulei și vin pentru rănile sale, l-a dus cu propriul său mijloc de transport, și l-a dus la han și i-a cerut hangiului: ”Ai grijă de el,” Și i-a spus: ”Iată, aici este investiția inițială, dar dacă are nevoie să continue, asigură-te că îi vei oferi ce are nevoie. Și orice altceva mai este nevoie, eu îți voi furniza și voi plăti pentru tot când mă întorc.”
This always seemed to me to be a deepening of the sense of what it means to be a Good Samaritan. A Good Samaritan is not simply one whose heart is touched in an immediate act of care and charity, but one who provides a system of sustained care -- I like that, 'a system of sustained care ' -- in the inn, take care. I think maybe it's one time when the Bible talks about a healthcare system and a commitment to do whatever is necessary -- that all God's children would have their needs cared for, so that we could answer when mommy eternal asks, "In regards to health, are all the children in?" And we could say yes.
Acest lucru mi s-a părut mereu să fie o adâncire a ceea ce înseamnă să fii un bun samaritean. Un bun samaritean nu este doar cel a cărui inimă este atinsă, într-un act imediat de grijă și caritate, ci unul care furnizează un sistem de îngrijire susținută - îmi place asta - un sistem de îngrijire susținută în han, a avea grijă. Mă gândesc că poate acesta este un moment în care Biblia vorbește despre un sistem medical și o angajare în a face tot ceea ce este necesar, ca toți copiii lui Dumnezeu să aibă toate nevoile îngrijite, astfel încât să putem răspunde atunci când ne va întreba eterna mamă: ”În ceea ce privește sănătatea, sunt toți copiii înăuntru?” Și noi să putem răspunde cu da.
Oh, what a joy it has been to be a person seeking to tangibilitate compassion. I recall that my work as a pastor has always involved caring for their spiritual needs; being concerned for housing, for healthcare, for the prisoners, for the infirm, for children -- even the foster care children for whom no one can even keep a record where they started off, where they are going. To be a pastor is to care for these individual needs.
Oh, ce bucurie a fost să fiu o persoană ce caută compasiunea tangibilă. Îmi amintesc că munca mea ca pastor a implicat mereu grija pentru nevoile spirituale, grija pentru adăpost, sistemul medical, pentru prizonieri, pentru infirmi, pentru copii, chiar și pentru copiii aflați în asistență maternală pentru care nimeni nu ține, poate, nici un document de unde au început, încotro se îndreaptă. A fi pastor înseamnă să îţi pese de aceste nevoi individuale.
But now, to be a Good Samaritan -- and I always say, and to be a good American -- for me, is not simply to congratulate myself for the individual acts of care. Compassion takes on a corporate dynamic. I believe that whatever we did around that table at Bloodworth Street must be done around tables and rituals of faith until we become that family, that family together that understands the nature of our unity. We are one people together.
Dar acum, a fi un bun samaritean, și eu spun mereu, și a fi un bun american, din punctul meu de vedere, nu înseamnă pur și simplu să mă felicit pe mine însumi pentru actele individuale de grijă, compasiunea ia o dinamică de corporație. Cred că orice am făcut în jurul mesei pe str. Bloodworth, trebuie să fie făcut în jurul meselor și ritualurilor credinței până ce devenim acea familie, acea familie împreună, care înțelege natura unității noastre. Suntem un singur popor împreună.
So, let me explain to you what I mean when I think about compassion, and why I think it is so important that right at this point in history. We would decide to establish this charter of compassion. The reason it's important is because this is a very special time in history. It is the time that, biblically, we would speak of as the day, or the year, of God's favor. This is a season of grace. Unusual things are beginning to happen. Please pardon me, as a black man, for celebrating that the election of Obama was an unusual sign of the fact that it is a year of favor. And yet, there is so much more that needs to be done. We need to bring health and food and education and respect for all God's citizens, all God's children, remembering mama eternal.
Așadar, lăsați-mă să vă explic ce vreau să spun atunci când vorbesc despre compasiune, și de ce consider că este atât de important ca exact în acest moment din istorie să decidem să stabilim acestă cartă a compasiunii. Motivul pentru care este important este deoarece acesta este un moment foarte special în istorie. Este momentul în care, din punct de vedere biblic, am vorbi despre acest lucru ca ziua, sau anul, privilegiului lui Dumnezeu. Este un sezon al grației. Lucruri neobișnuite încep să se întâmple. Vă rog să mă scuzați, întrucât eu sunt un bărbat de culoare, pentru că sărbătoresc faptul că alegerea lui Obama ca președinte a fost un semn neobișnuit al faptului că este un an al privilegiului. Şi totuși, există încă atât de multe lucruri ce trebuiesc făcute. Trebuie să aducem sănătate și hrană și educație și să-i respectăm pe toți cetățenii lui Dumnezeu, toții copiii lui Dumnezeu, amintindu-ne de eterna mamă.
Now, let me close my comments by telling you that whenever I feel something very deeply, it usually takes the form of verse. And so I want to close with a little song. I close with this song -- it's a children's song -- because we are all children at the table of mama eternal. And if mama eternal has taught us correctly, this song will make sense, not only to those of us who are a part of this gathering, but to all who sign the charter for compassion. And this is why we do it.
Acum, dați-mi voie să-mi închei comentariile prin a vă spune că oricând simt ceva foarte profund, ia, de obicei, forma unui vers. Și astfel, vreau să închei cu un mic cântec. Închei cu acest cântec - este un cântec pentru copii - întrucât cu toții suntem copii la masa eternei mame. Și dacă mama eternă ne-a învățat corect, acest cântec va avea sens, nu doar pentru aceia dintre noi care sunt parte a acestei adunări, ci pentru toţi cei care semnează carta compasiunii. Și acesta este motivul pentru care o facem.
The song says, ♫ "I made heaven so happy today, ♫ ♫ Receiving God's love and giving it away ♫ ♫ When I looked up, heaven smiled at me ♫ ♫ Now, I'm so happy. Can't you see? ♫ ♫ I'm happy. Look at me. I'm happy. Can't you see? ♫ ♫ Sharing makes me happy, makes heaven happy too ♫ ♫ I'm happy. Look at me. I'm happy. Can't you see? ♫ ♫ Let me share my happy loving smile with you. ♫
Cântecul spune ♫ ”Am făcut raiul atât de fericit astăzi, ♫ ♫ Primind dragostea lui Dumnezeu și dând-o mai departe ♫ ♫ Când am privit în sus, raiul mi-a zâmbit ♫ ♫ Acum, sunt atât de fericit. Nu poți să vezi? ♫ ♫ Sunt fericit. Privește-mă. Sunt fericit. Nu poți să vezi?♫ ♫ Să împart mă face fericit, și face fericit și raiul, de asemenea ♫ ♫ Sunt fericit. Privește-mă. Sunt fericit. Nu poți să vezi? ♫ ♫ Dă-mi voie să împart acest zâmbet iubitor și fericit cu tine ♫
That's compassion. (Applause)
Aceasta este compasiunea.