Compassion: what does it look like? Come with me to 915 South Bloodworth Street in Raleigh, North Carolina, where I grew up. If you come in you will see us: evening time, at table -- set for ten but not always all seats filled -- at the point when dinner is ready to be served. Since mom had eight kids, sometimes she said she couldn't tell who was who and where they were. Before we could eat, she would ask, "Are all the children in?" And if someone happened to be missing, we would have to, we say, "Fix a plate" for that person, put it in the oven, then we could say grace, and we could eat.
חמלה. כיצד היא נראית? בואו איתי לרחוב בלדוורת' מספר 915 ברלי, צפון קרוליינה, היכן שגדלתי. אם תכנסו תראו אותנו, בשעת ערב, מסיבים סביב שולחן הערוך לעשרה, אבל לא תמיד כל הכיסאות מלאים. בזמן בו עומדים להגיש את ארוחת הערב, מאחר ולאמא היו שמונה ילדים, לעיתים אמרה שאיננה יודעת מי זה מי והיכן הם נמצאים. לפני שהורשנו לאכול, היא הייתה שואלת, "האם כל הילדים כאן?" ואם מישהו היה חסר, היינו חייבים, נאמר, להכין צלחת לאותו אדם, להכניס אותה לתנור, ואז היינו יכולים לברך, והיינו יכולים לאכול.
Also, while we were at the table, there was a ritual in our family: when something significant had happened for any one of us -- whether mom had just been elected as the president of the PTA, or whether dad had gotten an assignment at the college of our denomination, or whether someone had won the jabberwocky contest for talent -- the ritual at the family was, once the announcement is made, we must take five, ten minutes to do what we call "make over" that person -- that is, to make a fuss over the one who had been honored in some way. For when one is honored, all are honored.
כמו כן, כשהיינו מסיבים לשולחן, היה טקס במשפחה, כאשר למישהו מאיתנו אירע דבר חשוב, בין אם אמא בדיוק נבחרה לראשות ועד ההורים, ובין אם אבא קיבל מינוי במכללה של העדה שלנו, או שמא מישהו זכה בתחרות כשרונות בכתיבת שירי שטות, הטקס במשפחה היה, ברגע שההכרזה התבצעה, היינו חייבים במשך חמש או עשר דקות לעשות מה שקראנו מהומה, וזה, לחולל מהומה סביב אותו אותו אחד שזכה לכבוד כלשהו, מאחר וכאשר אחד מכובד, כולם מכובדים.
Also, we had to make a report on our extended "visited" members, that is, extended members of the family, sick and elderly, shut in. My task was, at least once a week, to visit Mother Lassiter who lived on East Street, Mother Williamson who lived on Bledsoe Avenue, and Mother Lathers who lived on Oberlin Road. Why? Because they were old and infirm, and we needed to go by to see if they needed anything. For mom said, "To be family, is to care and share and to look out for one another. They are our family."
כמו כן, היה עלינו לדווח על ביקורי מורחבים, כלומר בני משפחתנו המורחבת, המרותקים בשל מחלה או זיקנה. תפקידי היה, לפחות פעם בשבוע, לבקר את אמא לאסיטר אשר חיה ברחוב איסט, אמא וויליאמסון אשר גרה בשדרת בלדסאו, אמא לאת'רס אשר חיה בדרך אוברלין. מדוע? משום שהיו זקנות ולוקות בבריאותן. ועלינו היה לעבור אצלן ולדאוג לצורכיהן. משום שאמא אמרה, "להיות משפחה, זה לדאוג ולחלוק ולשמור אחד על השני. הם המשפחה שלנו."
And, of course, sometimes there was a bonus for going. They would offer sweets or money. Mom says, "If they ask you what it costs to either go shopping for them, you must always say, 'Nothing.' And if they insist, say, 'Whatever you mind to give me.'" This was the nature of being at that table. In fact, she indicated that if we would do that, not only would we have the joy of receiving the gratitude from the members of the extended family, but she said, "Even God will smile, and when God smiles, there is peace, and justice, and joy."
וכמובן, לעיתים הייתה הטבה הכרוכה בביקור. הן הציעו לנו ממתקים או כסף. אמא אומרת, "אם הן שואלות כמה יעלה להן שתערוך קניות עבורן, עליך תמיד לומר, 'כלום.' ואם הן מתעקשות, אמור, 'כמה שתרצי לתת לי.'" זה היה הטבע של להסב לשולחן ההוא. למעשה, היא ציינה שאם נעשה כך, לא די שנזכה באושר שבקבלת הכרת התודה מבני משפחתנו המורחבת, אבל היא אמרה, "אפילו אלוהים יחייך, וכשאלוהים מחייך, שורר שלום, וצדק, ואושר".
So, at the table at 915, I learned something about compassion. Of course, it was a minister's family, so we had to add God into it. And so, I came to think that mama eternal, mama eternal, is always wondering: Are all the children in? And if we had been faithful in caring and sharing, we had the sense that justice and peace would have a chance in the world.
כך, בשולחן ב 915, למדתי משהו על חמלה. כמובן, זו הייתה משפחה של כומר, כך שהיינו חייבים להוסיף את אלוהים לעניין. ולכן, גדלתי לחשוב שהאם הנצחית, האם הנצחית, תמיד תוהה: האם כל הילדים כאן? ואם דבקנו בדאגה ובשיתוף, הייתה לנו תחושה שלצדק ולשלום יש סיכוי בעולמנו.
Now, it was not always wonderful at that table. Let me explain a point at which we did not rise to the occasion. It was Christmas, and at our family, oh, what a morning. Christmas morning, where we open up our gifts, where we have special prayers, and where we get to the old upright piano and we would sing carols. It was a very intimate moment. In fact, you could come down to the tree to get your gifts and get ready to sing, and then get ready for breakfast without even taking a bath or getting dressed, except that daddy messed it up.
כעת, לא תמיד היה כה נפלא סביב אותו השולחן. הרשו לי להסביר נקודה בה לא עמדנו בנסיון. היה זה בחג המולד, ובמשפחתנו, או! איזה בוקר. בוקר חג המולד, כשאנו פותחים את המתנות שלנו, כשיש לנו תפילות מיוחדות, והיכן שהתאספנו סביב הפסנתר הישן שלנו, והיינו שרים שירי הלל. זה היה רגע מאד אינטימי. למעשה, יכול היית לרדת אל עץ האשוח בסלון לקבל את מתנותיך ולהתכונן לשיר, ואז להתארגן לארוחת הבוקר מבלי להתרחץ או להתלבש, למעט מתי שאבא קילקל את זה.
There was a member of his staff who did not have any place on that particular Christmas to celebrate. And daddy brought Elder Revels to the Christmas family celebration. We thought he must be out of his mind. This is our time. This is intimate time. This is when we can just be who we are, and now we have this stuffy brother with his shirt and tie on, while we are still in our PJs. Why would daddy bring Elder Revels? Any other time, but not to the Christmas celebration.
היה חבר בצוות שלו שלא היה לו מקום לחגוג באותו חג המולד המיוחד ואבא הביא את אלדר רוולס לחגיגת חג המולד המשפחתית. חשבנו שהוא בוודאי יצא מדעתו. זה הזמן שלנו. זה זמן אינטימי. זה הזמן בוא אנו יכולים להיות פשוט עצמנו, ועכשיו יש לנו את האח הקפדן הזה, עם העניבה וחולצת הכפתורים שלו, כשאנחנו עדיין בפיג'מות שלנו. מדוע שאבא יביא את אלדר רוולס? בכל זמן אחר, אבל לא לחגיגה הזו.
And mom overheard us and said, "Well, you know what? If you really understand the nature of this celebration, it is that this is a time where you extend the circle of love. That's what the celebration is all about. It's time to make space, to share the enjoyment of life in a beloved community." So, we sucked up. (Laughter)
ואמא ששמעה אותנו אמרה, "ובכן, אתם יודעים מה? אם אתם באמת מבינים את הטבע של החגיגה הזו, זה שזהו בדיוק הזמן להרחיב את מעגל האהבה, בדיוק על זה כל החגיגה נסובה. זה הזמן לעשות מקום, לחלוק את שמחת החיים בתוך קהילה אהובה." אז בלענו את זה בשקט. (צחוק)
But growing up at 915, compassion was not a word to be debated; it was a sensibility to how we are together. We are sisters and brothers united together. And, like Chief Seattle said, "We did not spin the web of life. We're all strands in it. And whatever we do to the web, we do to ourselves." Now that's compassion.
אבל לגדול ב 915, חמלה לא הייתה נושא לויכוח, הייתה זו רגישות לדרך בה אנו חיים יחדיו. אנו אחיות ואחים מאוחדים יחדיו. וכמו שצ'יף סיאטל אמר, "אנחנו לא ארגנו את רשת החיים. כולנו גדילים בתוכה. וכל מה שאנו עושים לרשת, אנו עושים לעצמנו." זוהי חמלה.
So, let me tell you, I kind of look at the world this way. I see pictures, and something says, "Now, that's compassion." A harvested field of grain, with some grain in the corners, reminding me of the Hebrew tradition that you may indeed harvest, but you must always leave some on the edges, just in case there's someone who has not had the share necessary for good nurture. Talk about a picture of compassion.
אם כן, הרשו לי לומר לכם, זוהי הדרך בה אני די בוחן את העולם. אני רואה תמונות, ולפעמים אומר, "כעת, זוהי חמלה." שדה חיטה קצור עם קצת חיטה בפינותיו מזכיר לי את המסורת העיברית על פיה מותר לך אכן לקצור, אולם עליך להשאיר קצת בפאות למקרה בו יש מישהו אשר לא נפל בחלקו די הצורך בכדי להיזון היטב. זוהי תמונה של חמלה.
I see -- always, it stirs my heart -- a picture of Dr. Martin Luther King, Jr. walking arm in arm with Andy Young and Rabbi Heschel and maybe Thich Nhat Hanh and some of the other saints assembled, walking across the bridge and going into Selma. Just a photograph. Arm in arm for struggle. Suffering together in a common hope that we can be brothers and sisters without the accidents of our birth or our ethnicity robbing us of a sense of unity of being.
אני רואה -- וזה תמיד מרגש אותי -- תמונה של דר. מרטין לותר קינג הצעיר צועד שלוב זרועות עם אנדי יאנג והרב השל ואולי את טיק נאט האן [נזיר בודהיסטי], וכמה מהקדושים האחרים נאספים, חוצים את הגשר ונכנסים לתוך סלמה [מצעד זכויות אדם מפורסם]. רק תצלום. יד ביד למען המאבק [לזכויות שחורים בארה"ב]. סובלים יחדיו בתקווה משותפת שנוכל להיות אחים ואחיות ללא קשר למקריות של לידתנו או מוצאנו השודדים אותנו מתחושת האחדות שבקיום.
So, there's another picture. Here, this one. I really do like this picture. When Dr. Martin Luther King, Jr. was assassinated, that day, everybody in my community was upset. You heard about riots all across the land. Bobby Kennedy was scheduled to bring an inner city message in Indianapolis. This is the picture. They said, "It's going to be too volatile for you to go." He insisted, "I must go."
ותמונה נוספת. הנה, זו. אני באמת אוהב את התמונה הזו. כאשר דר. מרטין לותר קינג הצעיר נרצח, באותו היום, כל אחד בקהילה שלי היה נסער. שמעתם על פרעות בכל רחבי הארץ. בובי קנדי עמד לשאת נאום במרכז העיר אינדיאנפוליס. זוהי התמונה. הם אמרו, "זה עומד להיות יותר מדי נפיץ בשבילך ללכת לשם." הוא התעקש, "אני מוכרח ללכת."
So, sitting on a flatbed truck, the elders of the community are there, and Bobby stands up and says to the people, "I have bad news for you. Some of you may not have heard that Dr. King has been assassinated. I know that you are angry, and I know that you would almost wish to have the opportunity to enter now into activities of revenge. But," he said, "what I really want you to know is that I know how you feel. Because I had someone dear to me snatched away. I know how you feel." And he said, "I hope that you will have the strength to do what I did. I allowed my anger, my bitterness, my grief to simmer a while, and then I made up my mind that I was going to make a different world, and we can do that together." That's a picture. Compassion? I think I see it.
כך, ביושבם על אחורי משאית פתוחה, ותיקי הקהילה, ובובי עומד ואומר לאנשים, "יש לי חדשות רעות בשבילכם. כמה ממכם אולי לא שמעו שדר. קינג נרצח, ואני יודע שאתם כועסים, ואני יודע שכמעט הייתם רוצים שתהיה לכם האפשרות לעסוק בפעילות של נקמה, אבל," הוא אמר, "מה שבאמת אני רוצה שתדעו, הוא שאני יודע כיצד אתם מרגישים. בגלל שגם ממני נקטף אדם יקר לי. אני יודע כיצד אתם מרגישים." והוא הוסיף, "אני מקווה שיהיה לכם הכח לעשות מה שאני עשיתי. נתתי לכעס שלי, למרירות שלי, לאבל שלי לרתוח למשך זמן מה, ואז הגעתי להחלטה שאני עומד לשנות את העולם, ואנחנו יכולים לעשות זאת יחדיו." זוהי תמונה. חמלה? חושבני שאני מבחין בה.
I saw it when the Dalai Lama came to the Riverside Church while I was a pastor, and he invited representatives of faith traditions from all around the world. He asked them to give a message, and they each read in their own language a central affirmation, and that was some version of the golden rule: "As you would that others would do unto you, do also unto them." Twelve in their ecclesiastical or cultural or tribal attire affirming one message. We are so connected that we must treat each other as if an action toward you is an action toward myself.
ראיתי אותה כאשר הדלאי למה הגיע לביקור בכנסיית ריוורסייד בה שימשתי ככומר, והוא הזמין נציגי דתות מכל רחבי העולם. הוא ביקש מהם לשלוח מסר, וכולם קראו בשפתם הם הצהרה מרכזית, וזו הייתה גרסה כלשהי של כלל הזהב. "את שתרצה שאחרים יעשו למענך, עשה גם אתה להם." תריסר בלבושם הכנסייתי או התרבותי או השיבטי מצהירים מסר אחד. אנו כה מחוברים, כך שעלינו לנהוג זה בזה כאילו שפעולה המופנית אליך היא פעולה המופנית כלפי.
One more picture while I'm stinking and thinking about the Riverside Church: 9/11. Last night at Chagrin Fall, a newspaperman and a television guy said, "That evening, when a service was held at the Riverside Church, we carried it on our station in this city. It was," he said, "one of the most powerful moments of life together. We were all suffering. But you invited representatives of all of the traditions to come, and you invited them. 'Find out what it is in your tradition that tells us what to do when we have been humiliated, when we have been despised and rejected.' And they all spoke out of their own traditions, a word about the healing power of solidarity, one with the other."
עוד תמונה בהקשר של כנסיית ריוורסייד. הפיגוע ב 9/11. עת של כאב ומפלה, עיתונאי וכתב טלוויזיה אמרו, באותו הערב, בזמן שערכנו טקס בכנסיית ריוורסייד, ערכנו אותו בתחנה שלנו בעיר. "זה היה", הוא אמר, "אחד הרגעים החזקים ביותר של החיים יחדיו." כולנו סבלנו, אבל אתם הזמנתם נציגים של כל המסורות שלנו להגיע, והזמנתם אותם. למצוא מה זה אומר במסורות שלכם שאומר לנו מה לעשות כאשר הושפלנו, כאשר בזו לנו ודחו אותנו. וכל אחד דיבר מתוך המסורת שלו בדבר כוחה המרפא של הסולידריות, אחד עם השני.
I developed a sense of compassion sort of as second nature, but I became a preacher. Now, as a preacher, I got a job. I got to preach the stuff, but I got to do it too. Or, as Father Divine in Harlem used to say to folks, "Some people preach the Gospel. I have to tangibilitate the Gospel." So, the real issue is: How do you tangibilitate compassion? How do you make it real?
ובכן, כעת פיתחתי את תחושה החמלה כמעין טבע שני, אבל נהייתי מטיף. כעת, כמטיף, יש לי תפקיד. עלי להטיף את החומר, אבל עלי גם לקיימו. או, כמו שהאב דיוויין מהארלם נהג לומר לחברים, "יש אנשים המטיפים את הבשורה [הנוצרית]. עליי להמחיש את הבשורה." אזי, השאלה האמיתי היא: כיצד להמחיש חמלה? כיצד תהפוך אותה למציאותית?
My faith has constantly lifted up the ideal, and challenged me when I fell beneath it. In my tradition, there is a gift that we have made to other traditions -- to everybody around the world who knows the story of the "Good Samaritan." Many people think of it primarily in terms of charity, random acts of kindness. But for those who really study that text a little more thoroughly, you will discover that a question has been raised that leads to this parable.
האמונה שלי תמיד רוממה את האידאל, ואיתגרה אותי כאשר נפלתי מתחתיו. המסורת שלי נתנה מתנה למסורת האחרות, כול מי שמכיר את סיפור השומרוני הטוב בעולם. רבים חושבים עליו בעיקר במושגים של צדקה, מעשים אלטרואיסטיים. אבל בעבור אלו שילמדו את הטקסט הזה קצת יותר לעומקו, תגלו שהועלתה שאלה המובילה למשל הזה.
The question was: "What is the greatest commandment?" And, according to Jesus, the word comes forth, "You must love yourself, you must love the Lord your God with all your heart, mind and soul, and your neighbor as yourself."
השאלה הייתה: מהו הדיבר הגדול מכולם? ולפי ישו, הדרש הוא, "עליך לאהוב את עצמך, עליך לאהוב את אדוני אלוהיך בכל לבבך, ובכל מאודך, ואת שכנך כמוך."
And then the person asked, "Well, what do you mean, 'neighbor?'"
ואז האיש שאל, "ובכן, למה כוונתך, שכן?"
And he answered it by telling the story of the man who fell among thieves, and how religious authorities went the other way, and how their supporters in the congregation went the other way; but an unsuspecting, despised person came along, saw the man in need, provided oil and wine for his wounds, put him on his own transportation, and took him to the inn and asked the innkeeper, "Take care of him." And he said, "Here, this is the initial investment, but if needs continue, make sure that you provide them. And whatever else is needed, I will provide it and pay for it when I return."
והוא ענה על ידי הסיפור על האדם שנפל בין גנבים, והסמכויות הדתיות הפנו לו עורף, וגם תומכיהם בקהילות הפנו לו עורף, אולם אדם מתועב ותמים הגיע, ראה את האיש בצרתו, נתן לו שמן ויין לפצעיו, נתן לו את אמצעי תחבורתו שלו, ולקח אותו אל הפונדק וביקש מבעל הפונדק, "טפל בו." והוא אמר, "הנה התשלום הראשוני, אבל אם יהיו עוד צרכים, וודא כי אתה מספק אותם. וכול מה שעוד צריך, אספק ואשלם על כך כשאחזור."
This always seemed to me to be a deepening of the sense of what it means to be a Good Samaritan. A Good Samaritan is not simply one whose heart is touched in an immediate act of care and charity, but one who provides a system of sustained care -- I like that, 'a system of sustained care ' -- in the inn, take care. I think maybe it's one time when the Bible talks about a healthcare system and a commitment to do whatever is necessary -- that all God's children would have their needs cared for, so that we could answer when mommy eternal asks, "In regards to health, are all the children in?" And we could say yes.
זו תמיד הייתה נראית לי העמקה של המשמעות של להיות שומרוני טוב. שומרוני טוב אינו רק מי שליבו רגש, באקט מיידי של דאגה וצדקה, אלא מי שמספק תשתית דאגה ברת קיימא -- אני אוהב את זה -- תשתית ברת קיימא של דאגה בפונדק, תשומת לב. אני חושב שזו אולי הפעם היחידה שהברית החדשה מדברת על מערכת בריאות ועל התחייבות לעשות כל מה שצריך, בכדי שצרכיהם של ילדיו של אלוהים ייטופלו, כך שנוכל לענות כאשר אמא נצח תשאל, "בקשר לבריאות, האם כל הילדים כאן?" ונוכל לענות הן.
Oh, what a joy it has been to be a person seeking to tangibilitate compassion. I recall that my work as a pastor has always involved caring for their spiritual needs; being concerned for housing, for healthcare, for the prisoners, for the infirm, for children -- even the foster care children for whom no one can even keep a record where they started off, where they are going. To be a pastor is to care for these individual needs.
או, איזה אושר זה היה להיות אדם המחפש להמחיש חמלה. אני נזכר שעבודתי ככומר תמיד נסבה סביב הדאגה לצרכים הרוחניים שלהם, בדאגה לדיור, לבריאות, לאסירים, לחולים, לילדים, אפילו לילדים במשפחות אומנה שלהם אפילו אין אולי מי שידע מהיכן התחילו, לאן הם הולכים. להיות כומר זה לדאוג לצרכים האישיים הללו.
But now, to be a Good Samaritan -- and I always say, and to be a good American -- for me, is not simply to congratulate myself for the individual acts of care. Compassion takes on a corporate dynamic. I believe that whatever we did around that table at Bloodworth Street must be done around tables and rituals of faith until we become that family, that family together that understands the nature of our unity. We are one people together.
אבל כעת, בכדי להיות שומרוני טוב, ואני תמיד אומר, ולהיות אמריקני טוב, בשבילי, אין זה די פשוט לשבח את עצמי על מעשים אישיים של דאגה, חמלה מקבלת דינמיקה תאגידית. אני מאמין שכל מה שעשינו סביב השולחן ברחוב בלדוורת', צריך להיעשות מסביב לשולחנות ולפולחני אמונה עד שנהפך לאותה המשפחה, לאותה המשפחה המאוחדת, אשר מבינה את טבע אחדותינו. אנחנו עם אחד ביחד.
So, let me explain to you what I mean when I think about compassion, and why I think it is so important that right at this point in history. We would decide to establish this charter of compassion. The reason it's important is because this is a very special time in history. It is the time that, biblically, we would speak of as the day, or the year, of God's favor. This is a season of grace. Unusual things are beginning to happen. Please pardon me, as a black man, for celebrating that the election of Obama was an unusual sign of the fact that it is a year of favor. And yet, there is so much more that needs to be done. We need to bring health and food and education and respect for all God's citizens, all God's children, remembering mama eternal.
אז, הרשו לי להסביר לכם למה אני מתכוון כשאני חושב על חמלה, ומדוע אני חושב שזה כה חשוב שבדיוק בנקודה זו בהיסטוריה אנו יכולים לחליט לבסס את כתב הזכויות של החמלה. הסיבה שזה חשוב היא שזוהי עת מיוחדת בהיסטוריה. זוהי העת אשר מבחינה תנכי"ת אנו מדברים עליה כשנת החסד האלוהי. זוהי עונת החסד. דברים יוצאי דופן מתחילים להתרגש. אנא סילחו לי, כאדם שחור, כשאני חוגג, את בחירתו של אובמה כסימן בלתי רגיל לעובדה שזוהי שנת חסד, ועדיין יש כה הרבה לעשות. עלינו להביא בריאות ומזון והשכלה וכבוד לכל בני האלוהים, לכל האזרחים של אלוהים, בזוכרינו את אמא נצח.
Now, let me close my comments by telling you that whenever I feel something very deeply, it usually takes the form of verse. And so I want to close with a little song. I close with this song -- it's a children's song -- because we are all children at the table of mama eternal. And if mama eternal has taught us correctly, this song will make sense, not only to those of us who are a part of this gathering, but to all who sign the charter for compassion. And this is why we do it.
כעת, הרשו לסיים בספרי לכם שבכל עת בה אני חש משהו מאד עמוק, זה בדרך כלל מקבל צורה של פיוט. וכך אני מבקש לסיים בשיר קטן. אני סוגר בשיר זה -- זהו שיר ילדים -- מאחר וכולנו ילדים בשולחנה של אמא נצח. ואם אמא נצח לימדה אותנו כראוי, השיר הזה ישמע הגיוני, לא רק לאילו מביננו אשר הם חלק מההתאספות כאן, אלא לכל אלו שחותמים על כתב הזכויות של החמלה. וזוהי הסיבה שלשמה אנו עושים זאת.
The song says, ♫ "I made heaven so happy today, ♫ ♫ Receiving God's love and giving it away ♫ ♫ When I looked up, heaven smiled at me ♫ ♫ Now, I'm so happy. Can't you see? ♫ ♫ I'm happy. Look at me. I'm happy. Can't you see? ♫ ♫ Sharing makes me happy, makes heaven happy too ♫ ♫ I'm happy. Look at me. I'm happy. Can't you see? ♫ ♫ Let me share my happy loving smile with you. ♫
והשיר אומר, ♫ "את השמיים היום כה שימחתי, ♫ ♫ את אהבת האל שקיבלתי לאחר מסרתי ♫ ♫ כשהתבוננתי מעלה, השמיים חייכו אלי חזרה ♫ ♫ כעת אני כה שמח. הלא תראה? ♫ ♫ אני שמח. ראה אותי. אני שמח. הלא תראה? ♫ ♫ לחלוק הופך אותי לשמח, ומשמח גם את השמיים ♫ ♫ אני שמח. ראה אותי. אני שמח. הלא תראה? ♫ ♫ הרשה לי לחלוק חיוך שמח ואוהב איתך ♫
That's compassion. (Applause)
זוהי חמלה.