Състрадание. Как изглежда то? Елате с мен на улица "Саут Блъдуърт" 915 в Рали, Северна Каролина, където израснах. Ако везете, ще ни видите вечер на маса, сложена за десетима, но не винаги всички места са заети. В момента, когато вечерята беше готова за сервиране, тъй като мама имаше осем деца, понякога казваше, че не може да разбере кой кой е и къде е. Преди да ядем, тя питаше: "Всички деца ли са тук?" И ако се случеше някой да липсва, трябваше да напълним чиния за него, да я сложим във фурната, и чак тогава можехме да кажем молитва и да ядем.
Compassion: what does it look like? Come with me to 915 South Bloodworth Street in Raleigh, North Carolina, where I grew up. If you come in you will see us: evening time, at table -- set for ten but not always all seats filled -- at the point when dinner is ready to be served. Since mom had eight kids, sometimes she said she couldn't tell who was who and where they were. Before we could eat, she would ask, "Are all the children in?" And if someone happened to be missing, we would have to, we say, "Fix a plate" for that person, put it in the oven, then we could say grace, and we could eat.
Също, докато бяхме на масата, в нашето семейство имаше ритуал, когато на когото и да е от нас се беше случило нещо значимо - дали мама току-що е била избрана за президент на училищното настоятелство, или пък татко беше получил назначение в колежа на нашата религиозна общност, или някой е спечелил пародийния конкурс за таланти, ритуалът в семейството беше, щом се направи обявата, да отделим пет-десет минути за онова, което наричаме преобразяване на този човек, тоест, да се суетим около онзи, който е бил почетен по някакъв начин, защото когато един е почетен, всички са почетени.
Also, while we were at the table, there was a ritual in our family: when something significant had happened for any one of us -- whether mom had just been elected as the president of the PTA, or whether dad had gotten an assignment at the college of our denomination, or whether someone had won the jabberwocky contest for talent -- the ritual at the family was, once the announcement is made, we must take five, ten minutes to do what we call "make over" that person -- that is, to make a fuss over the one who had been honored in some way. For when one is honored, all are honored.
Също трябваше да докладваме за посетените от по-широкото семейство, тоест, по-далечни роднини на семейството, болни и възрастни, които не могат да излизат. Моята задача беше поне веднъж седмично да посещавам Майка Ласитър, която живееше на Ийст Стреет, Майка Уилямсън, който живееше на Бледсоу Авеню, Майка Ладърс, която живееше на Обърлин Роуд. Защо? Защото бяха стари и немощни. Трябваше да минаваме да видим дали нямат нужда от нещо. Защото мама казваше: "Да сме семейство означава да се грижим, да споделяме и да проявяваме внимание един към друг." Те са от нашето семейство."
Also, we had to make a report on our extended "visited" members, that is, extended members of the family, sick and elderly, shut in. My task was, at least once a week, to visit Mother Lassiter who lived on East Street, Mother Williamson who lived on Bledsoe Avenue, and Mother Lathers who lived on Oberlin Road. Why? Because they were old and infirm, and we needed to go by to see if they needed anything. For mom said, "To be family, is to care and share and to look out for one another. They are our family."
И разбира се, понякога имаше награда за това, че си отишъл. Даваха ни сладкиши или пари. Мама казва: "Ако попитат колко струва да отидеш да им напазаруваш, винаги трябва да казваш: "Нищо." А ако настояват, кажи: "Дайте ми, колкото прецените." Такава беше природата на това да си на онази маса. Всъщност тя посочваше, че ако направим това, не само бихме имали радостта от получаването на благодарност от членовете на разширеното семейство, но казваше: "Дори Бог ще се усмихне, а когато Бог се усмихва, има мир, справедливост и радост."
And, of course, sometimes there was a bonus for going. They would offer sweets or money. Mom says, "If they ask you what it costs to either go shopping for them, you must always say, 'Nothing.' And if they insist, say, 'Whatever you mind to give me.'" This was the nature of being at that table. In fact, she indicated that if we would do that, not only would we have the joy of receiving the gratitude from the members of the extended family, but she said, "Even God will smile, and when God smiles, there is peace, and justice, and joy."
И така, на масата на номер 915 научих нещо за състраданието. Разбира се, това беше семейство на пастор, затова трябваше да добавим и Бог към него. И така, стигнах до мисълта, че вечната мама, вечната мама винаги се чуди: Всички деца ли са тук? А ако сме били верни в грижата и споделянето, имахме чувството, че ще има шанс за справедливостта и мира в света.
So, at the table at 915, I learned something about compassion. Of course, it was a minister's family, so we had to add God into it. And so, I came to think that mama eternal, mama eternal, is always wondering: Are all the children in? And if we had been faithful in caring and sharing, we had the sense that justice and peace would have a chance in the world.
Е, не винаги беше чудесно на онази маса. Нека разкажа за един случай, в който не се представихме на ниво. Беше Коледа, а в нашето семейство - о, каква сутрин. Коледната сутрин, когато отваряме подаръците си, когато имаме специални молитви и когато отиваме при старото изправено пиано и пеем коледни песни. Беше много интимен момент. Всъщност можеше да слезеш до елхата да си вземеш подаръците и да се подготвиш да пееш, а после да се приготвиш за закуска, без дори да се изкъпеш или облечеш, само дето татко обърка всичко.
Now, it was not always wonderful at that table. Let me explain a point at which we did not rise to the occasion. It was Christmas, and at our family, oh, what a morning. Christmas morning, where we open up our gifts, where we have special prayers, and where we get to the old upright piano and we would sing carols. It was a very intimate moment. In fact, you could come down to the tree to get your gifts and get ready to sing, and then get ready for breakfast without even taking a bath or getting dressed, except that daddy messed it up.
Имаше един член от неговия персонал, който нямаше къде да празнува на онази Коледа. И татко доведе Елдър Ревълс на семейното честване на Коледа. Помислихме, че трябва да е полудял. Това е нашето време. Това е интимно време. Тогава можем просто да сме, които сме, а сега е дошъл този тесногръд брат, облечен в риза и вратовръзка, докато ние сме още по пижами. Защо татко би довел Елдър Ревълс? Всеки друг път, но не и за честването на Коледа.
There was a member of his staff who did not have any place on that particular Christmas to celebrate. And daddy brought Elder Revels to the Christmas family celebration. We thought he must be out of his mind. This is our time. This is intimate time. This is when we can just be who we are, and now we have this stuffy brother with his shirt and tie on, while we are still in our PJs. Why would daddy bring Elder Revels? Any other time, but not to the Christmas celebration.
А мама ни чу и каза: "Е, знаете ли какво? Ако наистина разбирате природата на това честване, тя е, че това е време, когато разширяваш кръга на любовта. За това е цялото празнуване. Това е време да се направи място, да се сподели радостта от живота в една любяща общност." Така че се изложихме. (Смях)
And mom overheard us and said, "Well, you know what? If you really understand the nature of this celebration, it is that this is a time where you extend the circle of love. That's what the celebration is all about. It's time to make space, to share the enjoyment of life in a beloved community." So, we sucked up. (Laughter)
Но докато растяхме на улица 915, състраданието не беше дума за обсъждане, тя беше усещане как да сме заедно. Ние сме сестри и братя, обединени заедно. И, както е казал Вожд Сиатъл, "Не ние сме изплели паяжината на живота. Всички ние сме нишки в нея. И каквото правим с паяжината, го правим на самите себе си." Ето, това е състрадание.
But growing up at 915, compassion was not a word to be debated; it was a sensibility to how we are together. We are sisters and brothers united together. And, like Chief Seattle said, "We did not spin the web of life. We're all strands in it. And whatever we do to the web, we do to ourselves." Now that's compassion.
Позволете да ви кажа - гледам на света ето по такъв начин. Виждам картини, и нещо ми казва: "Ето, това е състрадание." Ожънато житно поле с малко жито в ъглите, напомнящо ми за еврейската традиция, че действително може да жънеш, но винаги трябва да оставяш малко по краищата, просто за в случай, че има някой, който не е имал дяла, необходим за добро изхранване. Говорим за картина на състрадание.
So, let me tell you, I kind of look at the world this way. I see pictures, and something says, "Now, that's compassion." A harvested field of grain, with some grain in the corners, reminding me of the Hebrew tradition that you may indeed harvest, but you must always leave some on the edges, just in case there's someone who has not had the share necessary for good nurture. Talk about a picture of compassion.
Виждам... и сърцето ми винаги трепва... снимка на д-р Мартин Лутър Кинг-Младши да върви ръка в ръка с Анди Янг и равин Хешел, и може би Тич Нат Хан и някои от другите събрани светци, минават през моста и отиват в Селма. Просто една фотография. Ръка в ръка за борба. Страдащи заедно в една обща надежда, че можем да сме братя и сестри, без случайностите на нашето раждане или нашия етнос да ни ограбват от усещането на единство на битието.
I see -- always, it stirs my heart -- a picture of Dr. Martin Luther King, Jr. walking arm in arm with Andy Young and Rabbi Heschel and maybe Thich Nhat Hanh and some of the other saints assembled, walking across the bridge and going into Selma. Just a photograph. Arm in arm for struggle. Suffering together in a common hope that we can be brothers and sisters without the accidents of our birth or our ethnicity robbing us of a sense of unity of being.
И така, една друга снимка. Ето, тази. Наистина харесвам тази снимка. Когато д-р Мартин Лутър Кинг-Младши беше убит, през онзи ден всички в моята общност бяха разстроени. Чуваше се за размирици из цялата страна. По програма Боби Кенеди трябваше да донесе вътрешноградско известие в Индианаполис. Това е снимката. Казали: "Ще бъде твърде опасно да отидеш." Той настоял: "Трябва да отида."
So, there's another picture. Here, this one. I really do like this picture. When Dr. Martin Luther King, Jr. was assassinated, that day, everybody in my community was upset. You heard about riots all across the land. Bobby Kennedy was scheduled to bring an inner city message in Indianapolis. This is the picture. They said, "It's going to be too volatile for you to go." He insisted, "I must go."
И така, седнали върху каросерията на камион, старшините на общността, а Боби се изправя и казва на хората: "Имам лоши новини за вас. Някои от вас може да не са чули, че д-р Кинг е бил убит, и знам, че сте гневни, знам, че почти бихте желали да имате възможността сега да се захванете с действия за отмъщение, но - казал той, - онова, което наистина искам да знаете, е, че знам как се чувствате. Защото ми беше отнет много близък за мен човек. Знам как се чувствате." И казал: "Надявам е да имате силата да направите онова, което направих аз. Оставих гнева, горчивината, мъката си да къкрят известно време, а после реших, че ще изградя един различен свят и можем да направим това заедно." Ето, това е снимка. Състрадание? Мисля, че го виждам.
So, sitting on a flatbed truck, the elders of the community are there, and Bobby stands up and says to the people, "I have bad news for you. Some of you may not have heard that Dr. King has been assassinated. I know that you are angry, and I know that you would almost wish to have the opportunity to enter now into activities of revenge. But," he said, "what I really want you to know is that I know how you feel. Because I had someone dear to me snatched away. I know how you feel." And he said, "I hope that you will have the strength to do what I did. I allowed my anger, my bitterness, my grief to simmer a while, and then I made up my mind that I was going to make a different world, and we can do that together." That's a picture. Compassion? I think I see it.
Видях го, когато Далай Лама дойде в църквата в Ривърсайд, докато бях пастор и покани представители на верски традиции от целия свят. Помоли ги да предадат едно послание и всеки от тях прочете на собствения си език едно централно твърдение, което беше някаква версия на златното правило. "Както искаш останалите да постъпват с теб, така постъпвай и ти спрямо тях." 12 души, облечени в своите църковни, културни или племенни одеяния, утвърждаващи едно послание. Ние сме толкова свързани, че трябва да се отнасяме един с друг, като че ли едно действие спрямо теб е действие спрямо самия мен.
I saw it when the Dalai Lama came to the Riverside Church while I was a pastor, and he invited representatives of faith traditions from all around the world. He asked them to give a message, and they each read in their own language a central affirmation, and that was some version of the golden rule: "As you would that others would do unto you, do also unto them." Twelve in their ecclesiastical or cultural or tribal attire affirming one message. We are so connected that we must treat each other as if an action toward you is an action toward myself.
Още една картина, докато мисля за църквата в Ривърсайд. 11-ти септември. Снощи за огорчение един вестникар и един човек от телевизията казаха онази вечер, когато бе проведена служба в църквата в Ривърсайд, я проведохме в нашата станция в този град. "Това беше - каза той - един от най-мощните моменти на живота заедно." Всички страдахме, а вие поканихте представители от всички традиции да дойдат и ги поканихте да открият какво има във вашата традиция, което ни казва какво да правим, когато сме били унижени, когато сме били презряни и отхвърлени. И всички те говориха за собствената си традиция, думи за изцелителната мощ на солидарността, един към друг.
One more picture while I'm stinking and thinking about the Riverside Church: 9/11. Last night at Chagrin Fall, a newspaperman and a television guy said, "That evening, when a service was held at the Riverside Church, we carried it on our station in this city. It was," he said, "one of the most powerful moments of life together. We were all suffering. But you invited representatives of all of the traditions to come, and you invited them. 'Find out what it is in your tradition that tells us what to do when we have been humiliated, when we have been despised and rejected.' And they all spoke out of their own traditions, a word about the healing power of solidarity, one with the other."
Е, сега развих усет за състрадание, един вид като втора природа, но станах проповедник. Сега, като проповедник, получих работа. Възложиха ми да проповядвам тази материя, но също ми се удаде случай и да я практикувам. Или, както казваше някога отец Дивайн в Харлем на хората, "Някои хора проповядват Евангелието. Аз трябва да осезавам Евангелието." Така че истинският въпрос е: Как да осезаваш състраданието? Как да го направиш истинско?
I developed a sense of compassion sort of as second nature, but I became a preacher. Now, as a preacher, I got a job. I got to preach the stuff, but I got to do it too. Or, as Father Divine in Harlem used to say to folks, "Some people preach the Gospel. I have to tangibilitate the Gospel." So, the real issue is: How do you tangibilitate compassion? How do you make it real?
Моята вяра постоянно издигаше идеала и ме предизвикваше, когато не го постигах. В моята традиция има един дар, който сме направили на други традиции, всеки по света, който знае историята на добрия самарянин. Много хора мислят за това най-вече в смисъл на благотворителност, случайни актове на доброта. Но за онези, които наистина проучват този текст малко по-задълбочено, ще откриете, че е повдигнат въпрос, който води до тази притча.
My faith has constantly lifted up the ideal, and challenged me when I fell beneath it. In my tradition, there is a gift that we have made to other traditions -- to everybody around the world who knows the story of the "Good Samaritan." Many people think of it primarily in terms of charity, random acts of kindness. But for those who really study that text a little more thoroughly, you will discover that a question has been raised that leads to this parable.
Въпросът е: Коя е най-великата заповед? Според Исус става дума за следното: "Трябва да обичаш себе си, трябва да обичаш Господ, твоя Бог, с цялото си сърце, ум и душа, и съседа като себе си."
The question was: "What is the greatest commandment?" And, according to Jesus, the word comes forth, "You must love yourself, you must love the Lord your God with all your heart, mind and soul, and your neighbor as yourself."
После човекът попитал: "Е, какво искаш да кажеш, съседе?"
And then the person asked, "Well, what do you mean, 'neighbor?'"
А той отговорил, като разказал историята за човека, който попаднал сред крадци как религиозните власти обърнали гръб, и как поддръжниците им в паството обърнали гръб, а един неподозиращ, презрян човек дошъл, видял човека в нужда, донесъл масло и вино за раните му, качил го на собствената си каруца отнесъл го в страноприемницата и помолил ханджията: "Погрижи се за него." И казал: "Ето, това е първоначалната вноска, но ако се нуждае от още нещо, се постарай да му го осигуриш. И каквото друго е нужно, ще го осигуря и ще платя за него, като се върна."
And he answered it by telling the story of the man who fell among thieves, and how religious authorities went the other way, and how their supporters in the congregation went the other way; but an unsuspecting, despised person came along, saw the man in need, provided oil and wine for his wounds, put him on his own transportation, and took him to the inn and asked the innkeeper, "Take care of him." And he said, "Here, this is the initial investment, but if needs continue, make sure that you provide them. And whatever else is needed, I will provide it and pay for it when I return."
Това винаги ми се е струвало задълбочаване на смисъла на онова какво значи да си добър самарянин. Един добър самарянин не е просто такъв, чието сърце е трогнато, в един непосредствен акт на грижа и благотворителност, а такъв, който осигурява система от устойчива грижа - това ми харесва - система от устойчива грижа в страноприемницата, да се погрижат. Мисля, че може би това е единственият път, когато Библията говори за система за здравеопазване и ангажимент да се направи, каквото е необходимо, така че да се погрижат за нуждите на всички Божии деца, така че да можем да отговорим, когато вечната мама попита: "Що се отнася до здраве, всички деца ли са вътре?" А ние да можем да кажем "да".
This always seemed to me to be a deepening of the sense of what it means to be a Good Samaritan. A Good Samaritan is not simply one whose heart is touched in an immediate act of care and charity, but one who provides a system of sustained care -- I like that, 'a system of sustained care ' -- in the inn, take care. I think maybe it's one time when the Bible talks about a healthcare system and a commitment to do whatever is necessary -- that all God's children would have their needs cared for, so that we could answer when mommy eternal asks, "In regards to health, are all the children in?" And we could say yes.
О, каква радост беше да съм човек, търсещ осезателност на състраданието. Спомням си, че работата ми като пастор винаги е включвала грижа за духовните им нужди, да си загрижен за настаняването, за здравеопазването, за затворниците, за немощните, за децата, дори за децата от домове за сираци, за които може би дори никой не може да води документация откъде са тръгнали, накъде отиват. Да бъдеш пастор значи да се грижиш за тези индивидуални нужди.
Oh, what a joy it has been to be a person seeking to tangibilitate compassion. I recall that my work as a pastor has always involved caring for their spiritual needs; being concerned for housing, for healthcare, for the prisoners, for the infirm, for children -- even the foster care children for whom no one can even keep a record where they started off, where they are going. To be a pastor is to care for these individual needs.
Но да бъдеш добър самарянин, а аз винаги казвам - и да бъдеш добър американец, за мен, не е просто да се поздравиш за индивидуалните актове на грижа, състраданието приема корпоративна динамика. Вярвам, че всичко, което сме правили около онази маса на улица Блъдурт, трябва да се прави около маси и ритуали на вяра, докато станем онова семейство, онова задружно семейство, което разбира природата на нашето единство. Ние сме един народ заедно.
But now, to be a Good Samaritan -- and I always say, and to be a good American -- for me, is not simply to congratulate myself for the individual acts of care. Compassion takes on a corporate dynamic. I believe that whatever we did around that table at Bloodworth Street must be done around tables and rituals of faith until we become that family, that family together that understands the nature of our unity. We are one people together.
И така, нека ви обясня какво имам предвид, когато мисля за състрадание и защо мисля, че е толкова важно точно в този момент в историята да решим да установим тази харта за състрадание. Причината да е важно е, че това е много специално време в историята. Време, за което в библейски смисъл бихме могли да говорим като деня, или годината, на Божието благоразположение. Това е сезон на милост. Започват да се случват необичайни неща. Моля, извинете ме, като черен, за това, че празнувам, че изборът на Обама беше необичаен знак за факта, че това е година на благосклонност, и все пак има още толкова много, което е нужно да се направи. Нужно е да осигурим здраве, храна, образование и уважение за всички Божии граждани, всички Божии деца, като помним вечната мама.
So, let me explain to you what I mean when I think about compassion, and why I think it is so important that right at this point in history. We would decide to establish this charter of compassion. The reason it's important is because this is a very special time in history. It is the time that, biblically, we would speak of as the day, or the year, of God's favor. This is a season of grace. Unusual things are beginning to happen. Please pardon me, as a black man, for celebrating that the election of Obama was an unusual sign of the fact that it is a year of favor. And yet, there is so much more that needs to be done. We need to bring health and food and education and respect for all God's citizens, all God's children, remembering mama eternal.
А сега, нека приключа коментарите си, като ви кажа, че винаги, щом усетя нещо много дълбоко, то обикновено приема стихотворна форма. И така, искам да завърша с една малка песен. Приключвам с тази песен... тя е детска песен... защото всички сме деца на масата на вечната мама. И ако вечната мама ни е научила правилно, тази песен ще има смисъл, не само за онези от нас, които са част от това събиране, а за всички, които подпишат хартата за състрадание. Затова го правим.
Now, let me close my comments by telling you that whenever I feel something very deeply, it usually takes the form of verse. And so I want to close with a little song. I close with this song -- it's a children's song -- because we are all children at the table of mama eternal. And if mama eternal has taught us correctly, this song will make sense, not only to those of us who are a part of this gathering, but to all who sign the charter for compassion. And this is why we do it.
В песента се казва: "Направих небесата толкова щастливи днес, като получих Божията любов и я раздадох. Като погледнах нагоре, небесата ми се усмихнаха. Сега съм толкова щастлив. Не виждаш ли? Щастлив съм. Погледни ме. Щастлив съм. Не виждаш ли? Споделянето ме прави щастлив, прави и небесата щастливи. Щастлив съм. Погледни ме. Щастлив съм. Не виждаш ли? Нека споделя щастлива, любяща усмивка с теб.
The song says, ♫ "I made heaven so happy today, ♫ ♫ Receiving God's love and giving it away ♫ ♫ When I looked up, heaven smiled at me ♫ ♫ Now, I'm so happy. Can't you see? ♫ ♫ I'm happy. Look at me. I'm happy. Can't you see? ♫ ♫ Sharing makes me happy, makes heaven happy too ♫ ♫ I'm happy. Look at me. I'm happy. Can't you see? ♫ ♫ Let me share my happy loving smile with you. ♫
Това е състрадание.
That's compassion. (Applause)