Most of the time, art and science stare at each other across a gulf of mutual incomprehension. There is great confusion when the two look at each other. Art, of course, looks at the world through the psyche, the emotions -- the unconscious at times -- and of course the aesthetic. Science tends to look at the world through the rational, the quantitative -- things that can be measured and described -- but it gives art a terrific context of understanding.
Meestal staren kunst en wetenschap over een kloof van wederzijds onbegrip naar elkaar. Er is grote verwarring als die twee naar elkaar kijken. Kunst kijkt natuurlijk naar de wereld door de psyche, de emoties - zelfs soms het onbewuste - en natuurlijk het esthetische. De wetenschap heeft de neiging om naar de wereld te kijken door een rationele, kwantitatieve bril - dingen die kunnen worden gemeten en beschreven - maar ze geeft de kunst een geweldige context voor [kennis en] begrip.
In the Extreme Ice Survey, we're dedicated to bringing those two parts of human understanding together, to merging the art and science to the end of helping us understand nature and humanity's relationship with nature better. Specifically, I as a person who's been a professional nature photographer my whole adult life, am firmly of the belief that photography, video, film have tremendous powers for helping us understand and shape the way we think about nature and about ourselves in relationship to nature.
In de Extreme Ice Survey, brengen we deze twee delen van het menselijke begrijpen bij elkaar. We combineren kunst en wetenschap om de natuur en de relatie van de mensheid met de natuur beter te begrijpen. Als iemand die al heel zijn volwassen leven een professionele natuurfotograaf is, ben ik er stellig van overtuigd dat fotografie, video en film een enorme macht hebben om ons de natuur te helpen begrijpen. Ze vormen de manier waarop we denken over de natuur en over onszelf in relatie tot de natuur.
In this project, we're specifically interested, of course, in ice. I'm fascinated by the beauty of it, the mutability of it, the malleability of it, and the fabulous shapes in which it can carve itself. These first images are from Greenland. But ice has another meaning. Ice is the canary in the global coal mine. It's the place where we can see and touch and hear and feel climate change in action.
In dit project zijn we natuurlijk in ijs geïnteresseerd. Ik ben gefascineerd door de schoonheid, de veranderlijkheid, de vervormbaarheid en de prachtige vormen, waarin het zich voordoet. Deze eerste foto's zijn afkomstig uit Groenland. Maar ijs heeft nog een andere betekenis. IJs is de kanarie in de wereldwijde kolenmijn. Het is de plek waar we de klimaatverandering in actie kunnen zien, aanraken, horen en voelen.
Climate change is a really abstract thing in most of the world. Whether or not you believe in it is based on your sense of is it raining more or is it raining less? Is it getting hotter or is it getting colder? What do the computer models say about this, that and the other thing? All of that, strip it away. In the world of the arctic and alpine environments, where the ice is, it's real and it's present. The changes are happening. They're very visible. They're photographable. They're measurable.
Klimaatverandering is een heel abstract ding in het grootste deel van de wereld. Of je er al dan niet in gelooft is gebaseerd op je gevoel van of het nu meer of minder regent, of het warmer of kouder wordt. Of op wat de computermodellen zeggen over deze, gene of nog een andere meting. Vergeet dat allemaal. Aan de polen en in de alpiene milieus waar ijs is, is [klimaatverandering] echt aanwezig. De veranderingen gebeuren. Ze zijn zichtbaar. Ze zijn te fotograferen. Ze zijn meetbaar.
95 percent of the glaciers in the world are retreating or shrinking. That's outside Antarctica. 95 percent of the glaciers in the world are retreating or shrinking, and that's because the precipitation patterns and the temperature patterns are changing. There is no significant scientific dispute about that. It's been observed, it's measured, it's bomb-proof information. And the great irony and tragedy of our time is that a lot of the general public thinks that science is still arguing about that. Science is not arguing about that. In these images we see ice from enormous glaciers, ice sheets that are hundreds of thousands of years old breaking up into chunks, and chunk by chunk by chunk, iceberg by iceberg, turning into global sea level rise.
95 procent van de gletsjers in de wereld trekken terug of krimpen. Buiten Antarctica trekken 95 procent van de gletsjers in de wereld zich terug of krimpen ze omdat de neerslag- en temperatuurpatronen veranderen. Er is geen significante wetenschappelijke discussie meer over. Het is waargenomen, het is gemeten, het is staalharde informatie. De grote ironie en tragiek van onze tijd is dat het grote publiek denkt dat de wetenschap er nog steeds over bakkeleit. De wetenschap ruziet daar niet meer over. In deze beelden zien we ijs van enorme gletsjers, honderdduizenden jaren oude ijskappen in stukken breken en stuk, per stuk, per stuk, ijsberg na ijsberg, aanleiding geven tot de mondiale zeespiegelstijging.
So, having seen all of this in the course of a 30-year career, I was still a skeptic about climate change until about 10 years ago, because I thought the story of climate change was based on computer models. I hadn't realized it was based on concrete measurements of what the paleoclimates -- the ancient climates -- were, as recorded in the ice sheets, as recorded in deep ocean sediments, as recorded in lake sediments, tree rings, and a lot of other ways of measuring temperature.
Ik zag dit alles in de loop van mijn 30-jarige carrière en bleef nog steeds sceptisch over de klimaatverandering tot ongeveer 10 jaar geleden, omdat ik dacht dat het verhaal van de klimaatverandering gebaseerd was op computermodellen. Ik had me niet gerealiseerd dat het gebaseerd was op concrete metingen van wat de paleoklimaten - de oude klimaten - waren, zoals vastgelegd in de ijskappen, zoals vastgelegd in de oceaansedimenten, zoals vastgelegd in meersedimenten, boomringen, en een heleboel andere manieren om temperatuur te meten.
When I realized that climate change was real, and it was not based on computer models, I decided that one day I would do a project looking at trying to manifest climate change photographically. And that led me to this project. Initially, I was working on a National Geographic assignment -- conventional, single frame, still photography. And one crazy day, I got the idea that I should -- after that assignment was finished -- I got the idea that I should shoot in time-lapse photography, that I should station a camera or two at a glacier and let it shoot every 15 minutes, or every hour or whatever and watch the progression of the landscape over time.
Toen ik me realiseerde dat de klimaatverandering echt was en niet gebaseerd op computermodellen, besloot ik op een dag om met een project te beginnen om de klimaatverandering fotografisch vast te leggen. Dat leidde me naar dit project. In eerste instantie was ik bezig met een opdracht voor National Geographic, met conventionele beeld-per-beeld fotografie. Op een gekke dag kreeg ik het idee dat ik - - nadat deze opdracht klaar was - dit zou moeten fotograferen met time-lapse-fotografie, dat ik een paar camera’s op een gletsjer moest zetten en hen om de 15 minuten of uur of wat dan ook een beeld laten schieten om de veranderingen van het landschap in de tijd vast te leggen.
Well, within about three weeks, I incautiously turned that idea of a couple of time-lapse cameras into 25 time-lapse cameras. And the next six months of my life were the hardest time in my career, trying to design, build and deploy out in the field these 25 time-lapse cameras. They are powered by the sun. Solar panels power them. Power goes into a battery. There is a custom made computer that tells the camera when to fire. And these cameras are positioned on rocks on the sides of the glaciers, and they look in on the glacier from permanent, bedrock positions, and they watch the evolution of the landscape. We just had a number of cameras out on the Greenland Ice Sheet. We actually drilled holes into the ice, way deep down below the thawing level, and had some cameras out there for the past month and a half or so. Actually, there's still a camera out there right now. In any case, the cameras shoot roughly every hour. Some of them shoot every half hour, every 15 minutes, every five minutes.
Na ongeveer drie weken werd dat idee halsoverkop van een paar time-lapse-camera's tot 25 time-lapse-camera's uitgebreid. De komende zes maanden waren zowat de moeilijkste tijd in mijn carrière om deze 25 time-lapse-camera’s te ontwerpen, te bouwen en in het gebied uit te zetten. Ze worden aangedreven door de zon. Zonnepanelen leveren de energie die in een batterij wordt opgeslagen. Een op maat gemaakte computer vertelt de camera wanneer te schieten. Deze camera's staan op de rotsen aan de zijkanten van de gletsjers, en ze kijken uit op de gletsjer vanaf permanente, rotsvaste posities en volgen de evolutie van het landschap. We hadden net een aantal camera's op de Groenlandse ijskap geplaatst. We boorden gaten in het ijs tot diep onder het dooiniveau en lieten de camera's voor de afgelopen anderhalve maand of zo achter. In feite staat er nu nog altijd een camera. De camera's schieten ongeveer elk uur, elk half uur, elke 15 minuten, om de vijf minuten.
Here's a time lapse of one of the time-lapse units being made. (Laughter) I personally obsessed about every nut, bolt and washer in these crazy things. I spent half my life at our local hardware store during the months when we built these units originally.
Hier is een time-lapse opname van het in elkaar steken van zo’n time-lapse-eenheid. (Gelach) Ik was persoonlijk geobsedeerd door elke moer, bout en ring in deze gekke apparaten. Ik bracht de helft van mijn tijd in onze lokale hardware winkel door tijdens de maanden waarin we deze eenheden hebben gebouwd.
We're working in most of the major glaciated regions of the northern hemisphere. Our time-lapse units are in Alaska, the Rockies, Greenland and Iceland, and we have repeat photography positions, that is places we just visit on an annual basis, in British Columbia, the Alps and Bolivia.
We werken in de meeste van de grote gletsjerregio's van het noordelijk halfrond. Onze time-lapse-eenheden staan in Alaska, de Rockies, Groenland en IJsland. Bepaalde plaatsen in Brits Columbia, de Alpen en Bolivia bezoeken we maar eenmaal per jaar.
It's a big undertaking. I stand here before you tonight as an ambassador for my whole team. There's a lot of people working on this right now. We've got 33 cameras out this moment. We just had 33 cameras shoot about half an hour ago all across the northern hemisphere, watching what's happened. And we've spent a lot of time in the field. It's been a fantastic amount of work. We've been out for two and a half years, and we've got about another two and a half years yet to go.
Het is een grote onderneming. Ik sta hier vanavond als een ambassadeur voor mijn hele team. Veel mensen zijn nu bij het project betrokken. We hebben op dit moment 33 camera's. Ongeveer een half uur geleden namen 33 camera's over het hele noordelijk halfrond een foto van wat daar gebeurde. We hebben veel tijd ter plekke doorgebracht. Het is een fantastische hoeveelheid werk. Het nam ons twee en een half jaar volledig in beslag en we hebben nog eens twee en een half jaar te gaan.
That's only half our job. The other half of our job is to tell the story to the global public. You know, scientists have collected this kind of information off and on over the years, but a lot of it stays within the science community. Similarly, a lot of art projects stay in the art community, and I feel very much a responsibility through mechanisms like TED, and like our relationship with the Obama White House, with the Senate, with John Kerry, to influence policy as much as possible with these pictures as well. We've done films. We've done books. We have more coming. We have a site on Google Earth that Google Earth was generous enough to give us, and so forth, because we feel very much the need to tell this story, because it is such an immediate evidence of ongoing climate change right now.
Dat is slechts de helft van ons werk. De andere helft van onze taak is om het verhaal te vertellen aan het wereldwijde publiek. Wetenschappers hebben dit soort informatie door de jaren heen verzameld, maar veel ervan blijft binnen de wetenschappelijke gemeenschap. Ook veel kunstprojecten blijven in de kunstgemeenschap. Ik voel me zeer verantwoordelijk om via mechanismen zoals TED, en door onze relatie met het Obama White House, met de Senaat, met het kantoor van John Kerry om ook het beleid zoveel mogelijk door deze foto's te beïnvloeden. We hebben films en boeken gemaakt. Er komt nog meer. We hebben een site op Google Earth - Google Earth was genereus genoeg om ze ons te geven - want we voelen heel erg de behoefte om dit verhaal te vertellen, omdat het zo'n een direct bewijs van de aan de gang zijnde klimaatverandering is.
Now, one bit of science before we get into the visuals. If everybody in the developed world understood this graph, and emblazoned it on the inside of their foreheads, there would be no further societal argument about climate change because this is the story that counts. Everything else you hear is just propaganda and confusion. Key issues: this is a 400,000 year record. This exact same pattern is seen going back now almost a million years before our current time. And several things are important.
Nog een beetje wetenschap voordat we in de beelden duiken. Als iedereen in de ontwikkelde wereld deze grafiek begreep en ze zich eigen maakte zou er geen verdere maatschappelijke discussie over klimaatverandering meer zijn, want dit is het verhaal dat telt. Al de rest is gewoon propaganda en verwarring. Belangrijkste onderwerpen: dit is een verslag van de voorbije 400.000 jaar. Exact hetzelfde patroon vinden we bijna een miljoen jaar voor onze huidige tijd terug. Een aantal dingen zijn belangrijk.
Number one: temperature and carbon dioxide in the atmosphere go up and down basically in sync. You can see that from the orange line and the blue line. Nature naturally has allowed carbon dioxide to go up to 280 parts per million. That's the natural cycle. Goes up to 280 and then drops for various reasons that aren't important to discuss right here. But 280 is the peak. Right now, if you look at the top right part of that graph, we're at 385 parts per million. We are way, way outside the normal, natural variability. Earth is having a fever. In the past hundred years, the temperature of the Earth has gone up 1.3 degrees Fahrenheit, .75 degrees Celsius, and it's going to keep going up because we keep dumping fossil fuels into the atmosphere. At the rate of about two and a half parts per million per year. It's been a remorseless, steady increase.
Nummer een: temperatuur en kooldioxidegehalte in de atmosfeer gaan gesynchroniseerd op en neer. Je kunt dat zien aan de oranje en de blauwe lijn. De natuur liet op natuurlijke wijze het kooldioxidegehalte stijgen tot 280 delen per miljoen. Dat is de natuurlijke cyclus. Stijgt tot 280 en daalt daarna om verschillende redenen die op dit moment niet belangrijk zijn om te bespreken. Maar 280 is de piek. Nu, als je kijkt naar het bovenste rechtergedeelte van die grafiek, staan we op 385 delen per miljoen. We zitten ver boven de normale, natuurlijke variabiliteit. De Aarde heeft koorts. In de afgelopen honderd jaar is de temperatuur van de aarde 1,3 graden Fahrenheit of 0,75 graden Celsius gestegen en het blijft omhooggaan want we blijven fossiele brandstoffen verbranden. Aan ongeveer twee en een half delen per miljoen per jaar. Het is een meedogenloze, gestage toename.
We have to turn that around. That's the crux, and someday I hope to emblazon that across Times Square in New York and a lot of other places. But anyway, off to the world of ice.
We moeten dat omdraaien. Dat is cruciaal en ooit hoop ik dat op Times Square in New York en vele andere plaatsen te kijk te stellen. Maar goed nu naar de wereld van ijs.
We're now at the Columbia Glacier in Alaska. This is a view of what's called the calving face. This is what one of our cameras saw over the course of a few months. You see the glacier flowing in from the right, dropping off into the sea, camera shooting every hour. If you look in the middle background, you can see the calving face bobbing up and down like a yo-yo. That means that glacier's floating and it's unstable, and you're about to see the consequences of that floating. To give you a little bit of a sense of scale, that calving face in this picture is about 325 feet tall. That's 32 stories. This is not a little cliff. This is like a major office building in an urban center. The calving face is the wall where the visible ice breaks off, but in fact, it goes down below sea level another couple thousand feet. So there's a wall of ice a couple thousand feet deep going down to bedrock if the glacier's grounded on bedrock, and floating if it isn't.
We zijn nu aan de Columbia Gletsjer in Alaska. Dit is een beeld van wat het afkalven wordt genoemd. Dit is wat een van onze camera's zag in de loop van een paar maanden. Je kan de gletsjer van rechts zien komen en in zee vallen. De camera schiet elk uur. Als je naar het midden van de achtergrond kijkt, zie je de afkalvingszijde op en neer gaan als een jojo. Dat betekent dat de gletsjer drijft en onstabiel is. Je gaat dadelijk de gevolgen van dat drijven zien. Om jullie een beetje een gevoel van schaal te geven, de afkalvingszijde op deze foto is ongeveer 100 meter hoog. Dat is 32 verdiepingen. Dit is geen klein klifje. Dit is iets als een groot kantoorgebouw in een stedelijk centrum. De afkalvingszijde is de muur waar het zichtbare ijs afbreekt maar in feite gaat het beneden de zeespiegel nog een goede duizend meter door. Er is daar een ijsmuur van meer dan een kilometer diep naar beneden tot op het gesteente, als de gletsjer op een rots ligt. En anders drijvend in het water.
Here's what Columbia's done. This is in south central Alaska. This was an aerial picture I did one day in June three years ago. This is an aerial picture we did this year. That's the retreat of this glacier. The main stem, the main flow of the glacier is coming from the right and it's going very rapidly up that stem. We're going to be up there in just a few more weeks, and we expect that it's probably retreated another half a mile, but if I got there and discovered that it had collapsed and it was five miles further back, I wouldn't be the least bit surprised.
Hier is wat Columbia heeft gedaan. Dit is in het zuiden van centraal Alaska. Dit was een luchtfoto van juni drie jaar geleden. En deze van dit jaar. Dat is de terugtrekking van deze gletsjer. Het belangrijkste deel, de belangrijkste stroming van de gletsjer komt van rechts en het vordert zeer snel. We gaan daar nog een paar weken doorbrengen en we verwachten dat het zich waarschijnlijk nog een 800 meter zal terugtrekken. Maar als ik terug zou gaan en ontdekken dat het was ingestort en 8 kilometer verder naar achteren verschoven, zou ik niet in het minst verrast zijn.
Now it's really hard to grasp the scale of these places, because as the glaciers -- one of the things is that places like Alaska and Greenland are huge, they're not normal landscapes -- but as the glaciers are retreating, they're also deflating, like air is being let out of a balloon. And so, there are features on this landscape. There's a ridge right in the middle of the picture, up above where that arrow comes in, that shows you that a little bit. There's a marker line called the trim line above our little red illustration there. This is something no self-respecting photographer would ever do -- you put some cheesy illustration on your shot, right? -- and yet you have to do it sometimes to narrate these points. But, in any case, the deflation of this glacier since 1984 has been higher than the Eiffel Tower, higher than the Empire State Building.
Het is echt moeilijk de omvang van deze plaatsen te vatten want als de gletsjers - gebieden als Alaska en Groenland zijn enorm, het zijn geen normale landschappen - maar als de gletsjers terugtrekken, lopen ze ook leeg, net als lucht die ontsnapt uit een ballon. Dit landschap heeft ook speciale kenmerken. Er is een heuvelrug in het midden van de foto, tot boven de plaats waar die pijl komt. Zo kun je dat een klein beetje zien. Er is een markeerlijn of scheidingslijn boven die kleine rode figuur daar. Dit zou een zichzelf respecterende fotograaf nooit doen - een wat onnozel prentje op zijn foto zetten - en toch moet je het soms doen om dit duidelijk te maken. Maar in ieder geval is de deflatie van deze gletsjer sinds 1984 hoger dan de Eiffeltoren, hoger dan het Empire State Building.
A tremendous amount of ice has been let out of these valleys as it's retreated and deflated, gone back up valley. These changes in the alpine world are accelerating. It's not static. Particularly in the world of sea ice, the rate of natural change is outstripping predictions of just a few years ago, and the processes either are accelerating or the predictions were too low to begin with. But in any case, there are big, big changes happening as we speak.
Een enorme hoeveelheid ijs is weg uit deze valleien omdat het zich terugtrok, leegliep en hogerop in het dal ging. Deze veranderingen in de alpine wereld versnellen. Het is niet statisch. Vooral in de wereld van het zee-ijs overtreft de snelheid van de natuurlijke verandering de voorspellingen van slechts een paar jaar geleden. Ofwel versnellen de processen ofwel waren de voorspellingen in het begin te laag. Maar in ieder geval zijn er grote, zeer grote veranderingen gaande.
So, here's another time-lapse shot of Columbia. And you see where it ended in these various spring days, June, May, then October. Now we turn on our time lapse. This camera was shooting every hour. Geologic process in action here. And everybody says, well don't they advance in the winter time? No. It was retreating through the winter because it's an unhealthy glacier. Finally catches up to itself, it advances.
Hier is nog een time-lapse shot van Columbia. Je kan zien waar het eindigde op deze verschillende lentedagen, In juni, mei, dan oktober. Nu zetten we onze time-lapse weer aan. Deze camera fotografeerde om het uur. Geologisch proces in actie hier. Iedereen vraagt zich af ze in de winter niet vooruitgaan. Nee, ook tijdens de winter trekt hij terug want het is een ongezonde gletsjer. Tot slot haalt hij zichzelf in, gaat hij vooruit.
And you can look at these pictures over and over again because there's such a strange, bizarre fascination in seeing these things you don't normally get to see come alive. We've been talking about "seeing is believing " and seeing the unseen at TED Global. That's what you see with these cameras. The images make the invisible visible. These huge crevasses open up. These great ice islands break off -- and now watch this. This has been the springtime this year -- a huge collapse. That happened in about a month, the loss of all that ice.
Je kunt steeds weer naar deze foto's kijken want het is zo vreemd, bizar fascinerend om deze dingen tot leven te zien komen. Wat je normaal niet te zien krijgt. We hebben het op TED Global gehad over zien is geloven en het onzichtbare zien. Dat is wat je ziet met deze camera's. De beelden maken het onzichtbare zichtbaar. Deze enorme kloven openen zich. Deze grote eilanden van ijs breken af- en kijk nu naar dit. Dit was in de lente van dit jaar - een enorme ineenstorting. Dat gebeurde in ongeveer een maand tijd, het verlies van al dat ijs.
So that's where we started three years ago, way out on the left, and that's where we were a few months ago, the last time we went into Columbia. To give you a feeling for the scale of the retreat, we did another cheesy illustration, with British double-decker buses. If you line up 295 of those nose to tail, that's about how far back that was. It's a long way.
Dat is waar we drie jaar geleden begonnen, helemaal aan de linkerkant, en dat is waar we een paar maanden geleden waren, de laatste keer dat we naar Columbia gingen. Om jullie een gevoel voor de omvang van de terugtrekking te geven, hebben we er nog een zo’n melig prentje aan toegevoegd. Met Britse dubbeldekkerbussen. Als je er 295 van neus aan staart plaatst, is dat ongeveer hoe ver die gletsjer terug is geweken. Het is een lange weg.
On up to Iceland. One of my favorite glaciers, the Sólheimajökull. And here, if you watch, you can see the terminus retreating. You can see this river being formed. You can see it deflating. Without the photographic process, you would never see this. This is invisible. You can stand up there your whole life and you would never see this, but the camera records it.
Nu naar IJsland. Een van mijn favoriete gletsjers, de Sólheimajökull. Hier zie je het uiteinde terugtrekken, je ziet de rivier gevormd worden, je kunt hem zien leeglopen. Zonder het fotografische proces zou je dit nooit zien. Dit is onzichtbaar. Je kunt er je hele leven staan en niets zien, maar de camera registreert het.
So we wind time backwards now. We go back a couple years in time. That's where it started. That's where it ended a few months ago.
We laten de film nu achterwaarts lopen. We gaan een paar jaar terug in de tijd. Dat is waar het begon. Dat is waar het een paar maanden geleden eindigde.
And on up to Greenland. The smaller the ice mass, the faster it responds to climate. Greenland took a little while to start reacting to the warming climate of the past century, but it really started galloping along about 20 years ago. And there's been a tremendous increase in the temperature up there.
Op naar Groenland. Hoe kleiner de ijsmassa, hoe sneller ze reageert op het klimaat. Op Groenland duurde het even voor het op gang kwam door de klimaatopwarming van de afgelopen eeuw, maar 20 jaar geleden is het echt snel beginnen gaan. Er was al een enorme toename van de temperatuur.
It's a big place. That's all ice. All those colors are ice and it goes up to about two miles thick, just a gigantic dome that comes in from the coast and rises in the middle. The one glacier up in Greenland that puts more ice into the global ocean than all the other glaciers in the northern hemisphere combined is the Ilulissat Glacier.
Het is een grote plaats. Allemaal ijs. Al die kleuren zijn ijs en het gaat omhoog tot wel drie kilometer dik, een gigantische koepel die vertrekt vanuit de kust en stijgt naar het midden. Er is een gletsjer in Groenland die meer ijs in de oceaan afzet dan alle andere gletsjers in het hele noordelijk halfrond: de Ilulissat Gletsjer.
We have some cameras on the south edge of the Ilulissat, watching the calving face as it goes through this dramatic retreat. Here's a two-year record of what that looks like. Helicopter in front of the calving face for scale, quickly dwarfed. The calving face is four and a half miles across, and in this shot, as we pull back, you're only seeing about a mile and a half. So, imagine how big this is and how much ice is charging out. The interior of Greenland is to the right. It's flowing out to the Atlantic Ocean on the left. Icebergs, many, many, many, many times the size of this building, are roaring out to sea.
We hebben een aantal camera's op de zuidelijke rand van de Ilulissat. Ze houden de afkalvingszijde in het oog bij zijn dramatische aftocht. Hier is een verslag van twee jaar van hoe dat eruit ziet. De helikopter aan de voorkant van de afkalvingszijde geeft de schaal weer. Hij verkleint snel. De afkalvingszijde is zeven kilometer breed en in deze opname, als we achteruitgaan, kun je er slechts een goede twee kilometer ervan zien. Je kan je voorstellen hoe groot dit is en hoeveel ijs er wordt afgevoerd. Het binnenland van Groenland is aan de rechterkant. Het stroomt naar de Atlantische Oceaan aan de linkerkant. IJsbergen, vele malen groter dan dit gebouw rollen naar zee.
We just downloaded these pictures a couple weeks ago, as you can see. June 25th, monster calving events happened. I'll show you one of those in a second.
Deze foto's hebben we slechts een paar weken geleden gedownload zoals je kunt zien op 25 juni, met enorme afkalvinggebeurtenissen. Ik zal je er dadelijk een van tonen.
This glacier has doubled its flow speed in the past 15 years. It now goes at 125 feet a day, dumping all this ice into the ocean. It tends to go in these pulses, about every three days, but on average, 125 feet a day, twice the rate it did 20 years ago.
De stroomsnelheid van deze gletsjer is in de afgelopen 15 jaar verdubbeld. Hij gaat nu tegen 125 meter per dag en dumpt al dit ijs in de oceaan. Hij heeft de neiging om met stoten te gaan, ongeveer om de drie dagen, maar gemiddeld is het 125 m per dag. Dat is twee keer de snelheid van 20 jaar geleden.
Okay. We had a team out watching this glacier, and we recorded the biggest calving event that's ever been put on film. We had nine cameras going. This is what a couple of the cameras saw. A 400-foot-tall calving face breaking off. Huge icebergs rolling over. Okay, how big was that? It's hard to get it. So an illustration again, gives you a feeling for scale. A mile of retreat in 75 minutes across the calving face, in that particular event, three miles wide. The block was three-fifths of a mile deep, and if you compare the expanse of the calving face to the Tower Bridge in London, about 20 bridges wide. Or if you take an American reference, to the U.S. Capitol Building and you pack 3,000 Capitol Buildings into that block, it would be equivalent to how large that block was. 75 minutes.
Oké. We hadden een team om deze gletsjer te bekijken, en we hebben het grootste afkalvingsevenement ooit vastgelegd op film. Met negen camera's. Dit is wat een paar van de camera's zagen. Een 400 meter hoge zijde breekt af. Enorme, enorme ijsbergen vallen om. Oké, hoe groot was dat nu? Het is moeilijk te vatten. Weer een vergelijking geeft je een gevoel voor schaal. Anderhalve kilometer terugtrekking in 75 minuten met een 5 kilometer brede afkalvingszijde. Het blok was 1 kilometer diep. Als je de uitgestrektheid van de afkalvingszijde met de Tower Bridge in Londen vergelijkt, was dat ongeveer 20 bruggen breed. Of als je een Amerikaanse referentie wil, kunnen er 3.000 Kapitoolgebouwen in dat blok, Dat geeft je een idee hoe groot dat blok was. Dat allemaal in slechts 75 minuten.
Now I've come to the conclusion after spending a lot of time in this climate change world that we don't have a problem of economics, technology and public policy. We have a problem of perception. The policy and the economics and the technology are serious enough issues, but we actually can deal with them. I'm certain that we can. But what we have is a perception problem because not enough people really get it yet. You're an elite audience. You get it. Fortunately, a lot of the political leaders in the major countries of the world are an elite audience that for the most part gets it now. But we still need to bring a lot of people along with us. And that's where I think organizations like TED, like the Extreme Ice Survey can have a terrific impact on human perception and bring us along. Because I believe we have an opportunity right now.
Nu ben ik, na veel tijd te besteden aan leren over klimaatverandering, tot de conclusie gekomen dat we geen probleem van economie, technologie en de openbare orde hebben. We hebben een perceptieprobleem. Het beleid, de economie en de technologie zijn al ernstige problemen, maar we kunnen ze aan. Ik ben er zeker van dat we dat kunnen. Maar we hebben een perceptieprobleem omdat veel mensen het nog niet doorhebben. Jullie zijn een elitepubliek. Je snapt het. Gelukkig is een groot deel van de politieke leiders in de belangrijkste landen van de wereld een elitepubliek dat het nu voor het grootste deel doorheeft. Maar we moeten nog steeds veel mensen meekrijgen. Dat is waar ik denk dat organisaties als TED, net als de Extreme Ice Survey een geweldige invloed op de menselijke perceptie kunnen hebben en ons dichter bij het doel brengen. Omdat ik denk dat we nu een kans hebben.
We are nearly on the edge of a crisis, but we still have an opportunity to face the greatest challenge of our generation and, in fact, of our century. This is a terrific, terrific call to arms to do the right thing for ourselves and for the future. I hope that we have the wisdom to let the angels of our better nature rise to the occasion and do what needs to be done. Thank you.
We staan bijna op de rand van een crisis, maar we hebben nog een kans om de grootste uitdaging van onze generatie, in feite van onze eeuw aan te pakken. Dit is een oproep om voor onszelf en voor de toekomst het juiste te doen. Ik hoop dat we de wijsheid zullen hebben om de engelen van onze betere natuur te laten doen wat gedaan moet worden. Dank.
(Applause)
(Applaus)