Most of the time, art and science stare at each other across a gulf of mutual incomprehension. There is great confusion when the two look at each other. Art, of course, looks at the world through the psyche, the emotions -- the unconscious at times -- and of course the aesthetic. Science tends to look at the world through the rational, the quantitative -- things that can be measured and described -- but it gives art a terrific context of understanding.
For det meste betrakter kunst og vitenskap hverandre over en kløft av gjensidige misforståelser. De to ser på hverandre med stor forvirring. Kunsten ser selvfølgelig på verden gjennom sjelen, følelsene – selv de underbevisste av og til – og naturligvis det estetiske. Vitenskapen ser verden med rasjonelle briller, det kvantitative – ting som kan måles og beskrives – men den gir kunsten et kjempemessig grunnlag for forståelse.
In the Extreme Ice Survey, we're dedicated to bringing those two parts of human understanding together, to merging the art and science to the end of helping us understand nature and humanity's relationship with nature better. Specifically, I as a person who's been a professional nature photographer my whole adult life, am firmly of the belief that photography, video, film have tremendous powers for helping us understand and shape the way we think about nature and about ourselves in relationship to nature.
Vi i Extreme Ice Survey ønsker å bringe disse to erkjennelsesmåtene nærmere hverandre, slå kunst og vitenskap sammen for til slutt å hjelpe oss å forstå naturen og menneskenes forhold til naturen bedre. Særlig for meg personlig, som har vært profesjonell naturfotograf i hele mitt voksne liv, står det klart at fotografier, video og film har en enorm evne til å hjelpe oss å forstå, og forme den måten vi tenker om natur, og om oss selv i forhold til naturen.
In this project, we're specifically interested, of course, in ice. I'm fascinated by the beauty of it, the mutability of it, the malleability of it, and the fabulous shapes in which it can carve itself. These first images are from Greenland. But ice has another meaning. Ice is the canary in the global coal mine. It's the place where we can see and touch and hear and feel climate change in action.
I dette prosjektet er vi naturligvis spesielt interessert i is. Jeg er fascinert av hvor vakker og foranderlig den er, hvor smidig den er, og hvilke fantastiske former den kan lage av seg selv. Disse første bildene er fra Grønland. Men is har også en annen betydning. Isen er kanarifuglen i den globale kullgruva. Det er det stedet vi kan se og ta på og høre og føle klimaendringer i aksjon.
Climate change is a really abstract thing in most of the world. Whether or not you believe in it is based on your sense of is it raining more or is it raining less? Is it getting hotter or is it getting colder? What do the computer models say about this, that and the other thing? All of that, strip it away. In the world of the arctic and alpine environments, where the ice is, it's real and it's present. The changes are happening. They're very visible. They're photographable. They're measurable.
Klimaendringer er et abstrakt begrep i de fleste deler av verden. Om dere tror på det eller ikke beror på følelsen av om det regner mer eller mindre, og om det blir varmere eller kaldere. - Eller på hva datasimuleringer sier om dette - det og andre målinger. Glem alt dette. I den arktiske og alpine verden, der det er is, er endringene reelle, og tilstedeværende. Endringene skjer. De er veldig synlige. De kan fotograferes. De er målbare.
95 percent of the glaciers in the world are retreating or shrinking. That's outside Antarctica. 95 percent of the glaciers in the world are retreating or shrinking, and that's because the precipitation patterns and the temperature patterns are changing. There is no significant scientific dispute about that. It's been observed, it's measured, it's bomb-proof information. And the great irony and tragedy of our time is that a lot of the general public thinks that science is still arguing about that. Science is not arguing about that. In these images we see ice from enormous glaciers, ice sheets that are hundreds of thousands of years old breaking up into chunks, and chunk by chunk by chunk, iceberg by iceberg, turning into global sea level rise.
95 prosent av verdens isbrees trekker seg tilbake eller krymper. Det vil si utenfor Antarktis. 95 prosent av verdens isbreer trekker seg tilbake eller krymper. fordi nedbørs- og temperaturforholdene endrer seg. Det er ingen betydelig vitenskapelig diskusjon om det. Det er observert og målt; det er bombesikker informasjon. Og vår tids store ironi og tragedie er at mange vanlige mennesker fremdeles tror det er et vitenskapelig stridstema. Vitenskapen diskuterer ikke det. På disse bildene ser vi is fra enorme isbreer, isdekker som er flere hundre tusen år gamle brytes opp i stykke, etter stykke, etter stykke, etter stykke isfjell etter isfjell, slik at havnivået heves.
So, having seen all of this in the course of a 30-year career, I was still a skeptic about climate change until about 10 years ago, because I thought the story of climate change was based on computer models. I hadn't realized it was based on concrete measurements of what the paleoclimates -- the ancient climates -- were, as recorded in the ice sheets, as recorded in deep ocean sediments, as recorded in lake sediments, tree rings, and a lot of other ways of measuring temperature.
Så etter å ha sett alt dette i løpet av en 30-årig karriere, var jeg fremdeles skeptisk til klimaendringer til for omtrent 10 år siden, fordi jeg trodde at fortellingen om klimaendringer var basert på datasimuleringer. Jeg var ikke klar over hvilke konkrete målinger som lå bak, eller hva paleoklimatologi – jordas historiske klima – var,♫ slik det er registrert og bevart i isdekkene og i havdypets sedimenter, registrert i sedimenter i innsjøer, årringer i trær, og mange andre metoder for temperaturmåling.
When I realized that climate change was real, and it was not based on computer models, I decided that one day I would do a project looking at trying to manifest climate change photographically. And that led me to this project. Initially, I was working on a National Geographic assignment -- conventional, single frame, still photography. And one crazy day, I got the idea that I should -- after that assignment was finished -- I got the idea that I should shoot in time-lapse photography, that I should station a camera or two at a glacier and let it shoot every 15 minutes, or every hour or whatever and watch the progression of the landscape over time.
Da jeg innså at klimaendringene var reelle, og ikke basert på datasimuleringer, bestemte jeg meg for en dag å gjennomføre et prosjekt der jeg fotografisk ville prøve å påvise klimaendringene. Og det ledet meg til dette prosjektet. I utgangspunktet jobbet jeg med et oppdrag for National Geographic, med tradisjonelt enkeltbilde, stillsfotografering. Og en sprø dag fikk jeg den ideen at jeg – etter at oppdraget var ferdig – – skulle gjøre intervallfotografering, at jeg skulle plassere et kamera eller to på isbreen og la dem ta bilder hvert kvarter, hver time eller noe slikt og få se forandringene i landskapet over tid.
Well, within about three weeks, I incautiously turned that idea of a couple of time-lapse cameras into 25 time-lapse cameras. And the next six months of my life were the hardest time in my career, trying to design, build and deploy out in the field these 25 time-lapse cameras. They are powered by the sun. Solar panels power them. Power goes into a battery. There is a custom made computer that tells the camera when to fire. And these cameras are positioned on rocks on the sides of the glaciers, and they look in on the glacier from permanent, bedrock positions, and they watch the evolution of the landscape. We just had a number of cameras out on the Greenland Ice Sheet. We actually drilled holes into the ice, way deep down below the thawing level, and had some cameras out there for the past month and a half or so. Actually, there's still a camera out there right now. In any case, the cameras shoot roughly every hour. Some of them shoot every half hour, every 15 minutes, every five minutes.
Vel, i løpet av omtrent tre uker var jeg uforsiktig nok til å la ideen om et par kameraer bli til 25 intervallkameraer. De neste seks månedene var de tøffeste i hele min karriere, der jeg konstruerte, bygget og plasserte 25 intervallkameraer ut i felten. De får energi fra sola, ved at de er utstyrt med solpaneler. Strømmen lagres i batterier. De har en spesiallaget datamaskin som bestemmer når bildene skal tas. Kameraene er plassert på høyder ved siden av isbreene, slik at de ser inn på breen fra en posisjon på fast grunn, og slik at de ser utviklingen av landskapet. Vi hadde ganske enkelt et antall kameraer på innlandsisen på Grønland. Faktisk boret vi hull i isen, langt under nedtiningsgrensen og lot kameraene stå der halvannen måned eller noe slikt. Det står faktisk igjen et kamera der ute akkurat nå. I alle fall, det ble tatt bilder omtrent hver time, hver halvtime, hvert kvarter eller hvert femte minutt.
Here's a time lapse of one of the time-lapse units being made. (Laughter) I personally obsessed about every nut, bolt and washer in these crazy things. I spent half my life at our local hardware store during the months when we built these units originally.
Her er en intervallfotografering av hvordan fotoboksene ble laget. (Latter) Jeg var som besatt av hver skrue og mutter i disse sære boksene. Jeg brukte halve livet mitt på den lokale jernvaren i de månedene da vi opprinnelig bygde disse enhetene.
We're working in most of the major glaciated regions of the northern hemisphere. Our time-lapse units are in Alaska, the Rockies, Greenland and Iceland, and we have repeat photography positions, that is places we just visit on an annual basis, in British Columbia, the Alps and Bolivia.
Vi jobber i de fleste områder som har store isbreer på den nordlige halvkule. Våre intervallkameraer er i Alaska, Rocky Mountains, Grønland og Island, og vi har steder der vi gjør gjentatte fotograferinger det vil si at vi kommer dit på årlige besøk, til British Columbia, Alpene og Bolivia.
It's a big undertaking. I stand here before you tonight as an ambassador for my whole team. There's a lot of people working on this right now. We've got 33 cameras out this moment. We just had 33 cameras shoot about half an hour ago all across the northern hemisphere, watching what's happened. And we've spent a lot of time in the field. It's been a fantastic amount of work. We've been out for two and a half years, and we've got about another two and a half years yet to go.
Det er en stor oppgave, og jeg står her i kveld som en ambassadør for hele teamet mitt. Det er mange som jobber med dette akkurat nå. Vi har i øyeblikket 33 kameraer ute. Det var 33 kameraer som tok bilde for en halv time siden over hele den nordlige halvkule, slik at de så hva som hendte. Vi har tilbrakt mye tid i felten. Det har vært en enorm arbeidsmengde. Vi har vært ute i to og et halvt år, og har omtrent to og et halvt år igjen.
That's only half our job. The other half of our job is to tell the story to the global public. You know, scientists have collected this kind of information off and on over the years, but a lot of it stays within the science community. Similarly, a lot of art projects stay in the art community, and I feel very much a responsibility through mechanisms like TED, and like our relationship with the Obama White House, with the Senate, with John Kerry, to influence policy as much as possible with these pictures as well. We've done films. We've done books. We have more coming. We have a site on Google Earth that Google Earth was generous enough to give us, and so forth, because we feel very much the need to tell this story, because it is such an immediate evidence of ongoing climate change right now.
Og det er bare halve jobben. Den andre halvparten er å fortelle vår historie til et globalt publikum. Som dere vet, har vitenskapsmenn samlet inn denne type informasjon over mange år, men mye av den forblir innenfor forskningsmiljøet. På samme måte forblir mange kunstprosjekter innenfor kunstverden, og derfor føler jeg et stort ansvar, gjennom arrangement som TED, og likedan gjennom forholdet til Obama og Det Hvite Hus, gjennom Senatet og John Kerrys kontor, å påvirke politikken så mye som mulig med disse bildene. Vi har laget filmer. Vi ha laget bøker. Mer kommer senere. Vi har en site på Google Earth som Google Earth var generøse nok til å gi oss – alt sammen fordi vi føler et stort behov for å fortelle denne historien, fordi det er et så påtrengende bevis for at klimaet endres akkurat nå.
Now, one bit of science before we get into the visuals. If everybody in the developed world understood this graph, and emblazoned it on the inside of their foreheads, there would be no further societal argument about climate change because this is the story that counts. Everything else you hear is just propaganda and confusion. Key issues: this is a 400,000 year record. This exact same pattern is seen going back now almost a million years before our current time. And several things are important.
Bare litt vitenskap før vi går løs på bildematerialet. Hvis alle i den utviklede del av verden forsto denne grafen, og projiserte den på innsiden av panna, ville det ikke bli noen fortsatt samfunnsdebatt om klimaendringer fordi dette er den historien som teller. Alt annet dere hører er bare propaganda og forvirring. Sakens kjerne: dette er en 400.000 års opptegnelse. Nøyaktig samme mønster kan ses å gå helt tilbake til nesten en million år før nåtiden. Og flere ting er viktige.
Number one: temperature and carbon dioxide in the atmosphere go up and down basically in sync. You can see that from the orange line and the blue line. Nature naturally has allowed carbon dioxide to go up to 280 parts per million. That's the natural cycle. Goes up to 280 and then drops for various reasons that aren't important to discuss right here. But 280 is the peak. Right now, if you look at the top right part of that graph, we're at 385 parts per million. We are way, way outside the normal, natural variability. Earth is having a fever. In the past hundred years, the temperature of the Earth has gone up 1.3 degrees Fahrenheit, .75 degrees Celsius, and it's going to keep going up because we keep dumping fossil fuels into the atmosphere. At the rate of about two and a half parts per million per year. It's been a remorseless, steady increase.
For det første: temperaturen og innholdet av karbondioksid i atmosfæren varierer hovedsakelig i takt. Det kan dere se av den oransje og den blå linjen. Naturen har latt innholdet av karbondioksid gå opp i 280 parts per million. Der er den naturlige syklusen. Det går opp til 280 og avtar igjen av ulike årsaker som det ikke er viktig å diskutere akkurat nå. Men 280 er maksimum. Akkurat nå, som dere ser øverst til høyre på grafen, er vi på 385 parts per million. Vi er langt, langt utenfor den normale, naturlige variasjonen. Jorda har feber. I de siste hundre år har temperaturen på jorda gått opp 1,3 grader Fahrenheit, 0,75 grader Celsius, og den går fortsatt oppover fordi vi fortsetter å dumpe fossile drivstoff i atmosfæren. I en hastighet av omtrent to og en halv part per million for hvert år. Det er en ubarmhjertig, jevn stigning.
We have to turn that around. That's the crux, and someday I hope to emblazon that across Times Square in New York and a lot of other places. But anyway, off to the world of ice.
Vi er nødt til å snu. Det er sakens kjerne, og en dag håper jeg at jeg kan slå det opp på Times Square i New York og mange andre steder. Men uansett, nå drar vi til isens verden.
We're now at the Columbia Glacier in Alaska. This is a view of what's called the calving face. This is what one of our cameras saw over the course of a few months. You see the glacier flowing in from the right, dropping off into the sea, camera shooting every hour. If you look in the middle background, you can see the calving face bobbing up and down like a yo-yo. That means that glacier's floating and it's unstable, and you're about to see the consequences of that floating. To give you a little bit of a sense of scale, that calving face in this picture is about 325 feet tall. That's 32 stories. This is not a little cliff. This is like a major office building in an urban center. The calving face is the wall where the visible ice breaks off, but in fact, it goes down below sea level another couple thousand feet. So there's a wall of ice a couple thousand feet deep going down to bedrock if the glacier's grounded on bedrock, and floating if it isn't.
Vi er på Columbia Glacier i Alaska. Her ser vi på det som kalles kalvingsfront. Dette er hva et av kameraene våre fanget opp i løpet av noen måneder. Som dere ser, flyter breen inn fra høyre, og kalver i sjøen, mens kameraet tar bilder hver time. I bakgrunnen, midt på bildet, kan dere se kalvingsfronten duppe opp og ned som en jojo. Det betyr at isbreen flyter og at den er ustabil, og dere skal snart få se konsekvensen av at den flyter. For å gi dere en liten følelse av målestokken: kalvingsfronten på dette bildet er omtrent hundre meter høy. Det er 32 etasjer. Dette er ikke en liten skrent. Den er høy som en kontorbygning i et bysenter. Kalvingsfronten er veggen der den synlige isen brytes løs, men i virkeligheten går den ned under havoverflaten ytterligere 5-600 meter. Det er altså en isvegg som er 5-600 meter dyp som går ned til bunnen, hvis breen ligger på fjell, eller flyter, hvis den ikke gjør det.
Here's what Columbia's done. This is in south central Alaska. This was an aerial picture I did one day in June three years ago. This is an aerial picture we did this year. That's the retreat of this glacier. The main stem, the main flow of the glacier is coming from the right and it's going very rapidly up that stem. We're going to be up there in just a few more weeks, and we expect that it's probably retreated another half a mile, but if I got there and discovered that it had collapsed and it was five miles further back, I wouldn't be the least bit surprised.
Det var altså Columbia. Dette er i sørlige, sentrale Alaska. Dette er et flyfoto jeg tok en dag i juni for tre år siden. Og dette er et flyfoto fra i år. Det viser hvor langt isbreen har trukket seg tilbake. Hovedarmen, hovedflyten av is, kommer fra høyre og kalvingen foregår raskt langs den armen. Vi skal dit om bare noen uker, og forventer at den har trukket seg tilbake enda noen hundre meter, men hvis jeg kommer dit og oppdager at den har brutt sammen og at fronten er 8 kilometer lenger bak, vil jeg ikke bli overrasket.
Now it's really hard to grasp the scale of these places, because as the glaciers -- one of the things is that places like Alaska and Greenland are huge, they're not normal landscapes -- but as the glaciers are retreating, they're also deflating, like air is being let out of a balloon. And so, there are features on this landscape. There's a ridge right in the middle of the picture, up above where that arrow comes in, that shows you that a little bit. There's a marker line called the trim line above our little red illustration there. This is something no self-respecting photographer would ever do -- you put some cheesy illustration on your shot, right? -- and yet you have to do it sometimes to narrate these points. But, in any case, the deflation of this glacier since 1984 has been higher than the Eiffel Tower, higher than the Empire State Building.
Det er vanskelig å forestille seg størrelsen av disse stedene for når breene – en ting er at områder som Alaska og Grønland er enorme, de er ikke vanlige landskap – men når isbreer trekker seg tilbake, synker de også sammen, som når luften går ut av en ballong. Det er litt av noen detaljer i dette landskapet. Det er en rygg på midten av bildet, akkurat der pilen peker, som viser dere litt av størrelsen. Det er en markeringslinje, en brekant, over den røde figuren der. Ingen fotograf med selvrespekt ville gjøre noe slikt – sette inn en dum figur på bildet sitt, ikke sant? – og likevel må man gjøre slikt av og til for å få fram poenget. Uansett, denne isbreen har siden 1984 sunket sammen mer enn høyden av Eiffeltårnet, mer enn Empire State Building.
A tremendous amount of ice has been let out of these valleys as it's retreated and deflated, gone back up valley. These changes in the alpine world are accelerating. It's not static. Particularly in the world of sea ice, the rate of natural change is outstripping predictions of just a few years ago, and the processes either are accelerating or the predictions were too low to begin with. But in any case, there are big, big changes happening as we speak.
En uhorvelig masse is har kommet ut av disse dalene da den trakk seg tilbake og sank sammen, oppover dalen. Endringene i den alpine verden akselererer. De er ikke statiske. Særlig i isens verden går endringene mye raskere enn det som ble spådd for få år siden og enten er det prosessene som akselererer, eller så er det spådommene som var for beskjedne i starten. Det er i alle fall store, store endringer som skjer akkurat nå.
So, here's another time-lapse shot of Columbia. And you see where it ended in these various spring days, June, May, then October. Now we turn on our time lapse. This camera was shooting every hour. Geologic process in action here. And everybody says, well don't they advance in the winter time? No. It was retreating through the winter because it's an unhealthy glacier. Finally catches up to itself, it advances.
Her er et annet intervallopptak fra Columbia. Dere ser hvor den endte på ulike tidspunkt i 2006 og 2007 juni, mai, så oktober. Så starter vi intervallopptaket. Kameraet tok bilder hver time. Det er en geologisk prosess i aksjon her. Og alle sier: "Rykker de ikke fram i løpet av vinteren?" Nei. Den trakk seg tilbake, fordi det er en usunn isbre. Der tar den endelig igjen seg selv og rykker fram.
And you can look at these pictures over and over again because there's such a strange, bizarre fascination in seeing these things you don't normally get to see come alive. We've been talking about "seeing is believing " and seeing the unseen at TED Global. That's what you see with these cameras. The images make the invisible visible. These huge crevasses open up. These great ice islands break off -- and now watch this. This has been the springtime this year -- a huge collapse. That happened in about a month, the loss of all that ice.
Man kan se på disse bildene igjen og igjen fordi det er en så pussig, bisarr opplevelse å se at det man vanligvis ikke får se, blir levende. Vi sier ofte at når man får se noe, tror man på det og å se det usette på TED Global, det er det dere ser gjennom disse kameraene. Bildene gjør det usynlige synlig. Store bresprekker åpner seg Store isøyer brytes løs – – og se nå. Dette var våren 2009 – et digert sammenbrudd. Det skjedde i løpet av en måned, tapet av all den isen.
So that's where we started three years ago, way out on the left, and that's where we were a few months ago, the last time we went into Columbia. To give you a feeling for the scale of the retreat, we did another cheesy illustration, with British double-decker buses. If you line up 295 of those nose to tail, that's about how far back that was. It's a long way.
Der startet vi altså for tre år siden, helt til venstre, og der endte vi opp for noen måneder siden, siste gang vi var til Columbia. For å gi dere en følelse av avstanden den har trukket seg tilbake, laget vi en dum illustrasjon til den. Med engelske to-etasjes busser. Hvis dere stiller opp 295 av dem, støtfanger mot støtfanger, får dere avstanden. Det er langt.
On up to Iceland. One of my favorite glaciers, the Sólheimajökull. And here, if you watch, you can see the terminus retreating. You can see this river being formed. You can see it deflating. Without the photographic process, you would never see this. This is invisible. You can stand up there your whole life and you would never see this, but the camera records it.
Så drar vi til Island. En av mine favorittisbreer, Solheimsjøkulen. Her kan dere se at brefronten trekker seg tilbake, elver blir dannet og dere kan se at den flates ut. Uten den fotografiske prosessen, kunne dere aldri ha sett det. Det er usynlig. Dere kan stå her opp hele livet og aldri se dette, men kameraene registrerer det.
So we wind time backwards now. We go back a couple years in time. That's where it started. That's where it ended a few months ago.
Så spoler vi tilbake. Vi går et par år tilbake i tid. Her var det vi startet. Her endte vi opp for noen få måneder siden.
And on up to Greenland. The smaller the ice mass, the faster it responds to climate. Greenland took a little while to start reacting to the warming climate of the past century, but it really started galloping along about 20 years ago. And there's been a tremendous increase in the temperature up there.
Så drar vi til Grønland. Dess mindre ismassen er, dess raskere reagerer den på klimaet. Det tok litt tid før Grønland reagerte på det varmere klimaet i forrige århundre, men det gikk over i galopp for omtrent 20 år siden. Og det har vært en enorm økning i temperaturen der oppe.
It's a big place. That's all ice. All those colors are ice and it goes up to about two miles thick, just a gigantic dome that comes in from the coast and rises in the middle. The one glacier up in Greenland that puts more ice into the global ocean than all the other glaciers in the northern hemisphere combined is the Ilulissat Glacier.
Grønland er stort, alt er is. Alt det fargede er is, og den er opp til tre kilometer tykk, som en gigantisk kuppel som går fra kysten og hever seg mot midten. Det er en isbre på Grønland som frakter mer is til verdenshavet enn alle de andre isbreene til sammen: Ilulissat isbreen.
We have some cameras on the south edge of the Ilulissat, watching the calving face as it goes through this dramatic retreat. Here's a two-year record of what that looks like. Helicopter in front of the calving face for scale, quickly dwarfed. The calving face is four and a half miles across, and in this shot, as we pull back, you're only seeing about a mile and a half. So, imagine how big this is and how much ice is charging out. The interior of Greenland is to the right. It's flowing out to the Atlantic Ocean on the left. Icebergs, many, many, many, many times the size of this building, are roaring out to sea.
Vi har noen kameraer ved den sørlige kanten av Ilulissat, som ser kalvingsfronten i dramatisk tilbaketrekning. Her er to år med opptak av hvordan det tar seg ut. Helikopteret i forgrunnen av fronten sier noe om størrelsen. Kalvingsfronten er over 7 kilometer bred og i dette opptaket – idet vi zoomer ut – ser dere bare omtrent 2,5 kilometer av den. Så forestill dere hvor stor den er, og hvor mye is den pøser ut. Det indre av Grønland er til høyre. Den flyter ut i Atlanterhavet til venstre. Isfjell, mange mange ganger større enn denne bygningen durer ut mot havet.
We just downloaded these pictures a couple weeks ago, as you can see. June 25th, monster calving events happened. I'll show you one of those in a second.
Vi lastet ned disse bildene for et par uker siden som dere kan se, den 25. juni, med tilfeller av monsterkalvinger. Dere skal få se en om et øyeblikk.
This glacier has doubled its flow speed in the past 15 years. It now goes at 125 feet a day, dumping all this ice into the ocean. It tends to go in these pulses, about every three days, but on average, 125 feet a day, twice the rate it did 20 years ago.
Breen har doblet hastigheten de siste 15 årene. Den beveger seg nå 38 meter om dagen, og dumper all isen i havet. Den pulserer, med en frekvens på tre dager, men i gjennomsnitt gjør den 38 meter per dag, to ganger hastigheten for 20 år siden.
Okay. We had a team out watching this glacier, and we recorded the biggest calving event that's ever been put on film. We had nine cameras going. This is what a couple of the cameras saw. A 400-foot-tall calving face breaking off. Huge icebergs rolling over. Okay, how big was that? It's hard to get it. So an illustration again, gives you a feeling for scale. A mile of retreat in 75 minutes across the calving face, in that particular event, three miles wide. The block was three-fifths of a mile deep, and if you compare the expanse of the calving face to the Tower Bridge in London, about 20 bridges wide. Or if you take an American reference, to the U.S. Capitol Building and you pack 3,000 Capitol Buildings into that block, it would be equivalent to how large that block was. 75 minutes.
Ok. Vi hadde et team som observerte isbreen, og vi registrerte den største kalvingen som noensinne er filmet. Det var ni kameraer i gang. Dette er hva et par av dem så. En del av en 120 meter høy front brytes løs. Gigantiske isfjell som ruller rundt. Ok, hvor stort var det? Det er vanskelig å fatte. Som en illustrasjon, for å gi dere en følelse av størrelsen. Omtrent halvannen kilometer på 75 minutter. og tvers over denne renna: omtrent fem kilometer. Blokka var 1000 meter dyp, og hvis dere sammenligner kalvingsfronten med Bridge of London, er den omtrent 20 bruer bred. Eller et amerikansk eksempel: ta Capitolbygningen og pakk 3000 av dem inn i den blokka, så har dere omtrent hvor stor den var. Og det bare på 75 minutter.
Now I've come to the conclusion after spending a lot of time in this climate change world that we don't have a problem of economics, technology and public policy. We have a problem of perception. The policy and the economics and the technology are serious enough issues, but we actually can deal with them. I'm certain that we can. But what we have is a perception problem because not enough people really get it yet. You're an elite audience. You get it. Fortunately, a lot of the political leaders in the major countries of the world are an elite audience that for the most part gets it now. But we still need to bring a lot of people along with us. And that's where I think organizations like TED, like the Extreme Ice Survey can have a terrific impact on human perception and bring us along. Because I believe we have an opportunity right now.
Jeg har kommet til den konklusjon – etter å ha brukt mye tid på å lære om klimaforandringer – at vi ikke har økonomiske, teknologiske eller politiske problemer. Vi har et oppfattelsesproblem. Politiske, økonomiske og teknologiske saker kan være vanskelige nok, men vi kan hanskes med dem. Det er jeg sikker på at vi kan. Men vi har problem med oppfattelsen fordi det er ikke mange nok som skjønner det ennå. Dere er et elitetilhørere. Dere fatter det. Heldigvis er mange av de politiske lederne i verdens største land også elitetilhørere, som for det meste skjønner det nå. Men vi trenger å få mange fler med oss. Og der tror jeg organisasjoner som TED, akkurat som Extreme Ice Survey, kan ha en enorm påvirkning på menneskelig oppfatning og få oss videre. Fordi jeg tror at vi har en mulighet akkurat nå.
We are nearly on the edge of a crisis, but we still have an opportunity to face the greatest challenge of our generation and, in fact, of our century. This is a terrific, terrific call to arms to do the right thing for ourselves and for the future. I hope that we have the wisdom to let the angels of our better nature rise to the occasion and do what needs to be done. Thank you.
Vi er nesten på kanten av en krise, men vi har fremdeles en mulighet gripe den største utfordringen i vår generasjon, ja faktisk, i vårt århundre. Dette er et kampsignal om å gjøre det rette for oss selv og for framtiden. Jeg håper vi har visdom nok til å la våre beste egenskaper ta styringen, slik at vi gjør det som er nødvendig. Tusen takk.
(Applause)
(Applaus)