I'd like you to ask yourself, what do you feel when you hear the words "organic chemistry?" What comes to mind? There is a course offered at nearly every university, and it's called Organic Chemistry, and it is a grueling, heavy introduction to the subject, a flood of content that overwhelms students, and you have to ace it if you want to become a doctor or a dentist or a veterinarian. And that is why so many students perceive this science like this ... as an obstacle in their path, and they fear it and they hate it and they call it a weed-out course. What a cruel thing for a subject to do to young people, weed them out. And this perception spread beyond college campuses long ago. There is a universal anxiety about these two words.
Stel jezelf eens de vraag: wat voel je wanneer je de woorden ‘organische chemie’ hoort? Wat komt er in je op? Bijna elke universiteit biedt een cursus aan die Organische Chemie heet. Het is een slopende, zware inleiding op het onderwerp, een vloed aan informatie die studenten overweldigt en je moet ervoor slagen als je arts, tandarts of dierenarts wil worden. Daarom zien zo veel studenten deze wetenschap als dit ... als een obstakel op hun pad, ze vrezen en haten het en ze noemen het een sneuvelvak. Wat een wreed vak, om jongeren uit te wieden. Die perceptie verspreidde zich al lang geleden tot buiten de universiteiten. Er is een universele bezorgdheid over deze twee woorden.
I happen to love this science, and I think this position in which we have placed it is inexcusable. It's not good for science, and it's not good for society, and I don't think it has to be this way. And I don't mean that this class should be easier. It shouldn't. But your perception of these two words should not be defined by the experiences of premed students who frankly are going through a very anxious time of their lives. So I'm here today because I believe that a basic knowledge of organic chemistry is valuable, and I think that it can be made accessible to everybody, and I'd like to prove that to you today. Would you let me try?
Ik hou toevallig van deze wetenschap en ik denk dat de positie waarin we ze hebben geplaatst onvergeeflijk is. Het is niet goed voor de wetenschap en het is niet goed voor de samenleving. En ik denk niet dat dat hoeft. Ik bedoel niet dat deze cursus gemakkelijker zou moeten zijn. Helemaal niet. Maar jouw idee van deze twee woorden mag niet stoelen op de ervaringen van studenten geneeskunde die een zeer enerverende tijd in hun leven doormaken. Daarom sta ik hier vandaag, omdat ik geloof dat basiskennis van organische chemie waardevol is en ik denk dat ze voor iedereen toegankelijk kan worden gemaakt. Dat wil ik jullie vandaag bewijzen. Mag het?
Audience: Yeah!
Publiek: Jaa!
Jakob Magolan: All right, let's go for it.
Jakob Magolan: Oké, we gaan ervoor.
(Laughter)
(Gelach)
Here I have one of these overpriced EpiPens. Inside it is a drug called epinephrine. Epinephrine can restart the beat of my heart, or it could stop a life-threatening allergic reaction. An injection of this right here will do it. It would be like turning the ignition switch in my body's fight-or-flight machinery. My heart rate, my blood pressure would go up so blood could rush to my muscles. My pupils would dilate. I would feel a wave of strength. Epinephrine has been the difference between life and death for many people. This is like a little miracle that you can hold in your fingers.
Hier heb ik een al te dure EpiPen. Het geneesmiddel erin heet epinefrine. Epinefrine kan mijn hartslag opnieuw opstarten of een levensbedreigende allergische reactie stoppen. Een injectie hier zal het doen. Het start de vecht-of-vlucht machinerie in mijn lichaam op. Hartslag en bloeddruk stijgen en bloed raast naar mijn spieren. Mijn pupillen verwijden. Ik voel een golf van kracht. Epinefrine maakte voor veel mensen het verschil uit tussen leven en dood. Dit is als een klein wonder dat je in je vingers kunt houden.
Here is the chemical structure of epinephrine. This is what organic chemistry looks like. It looks like lines and letters ... No meaning to most people. I'd like to show you what I see when I look at that picture. I see a physical object that has depth and rotating parts, and it's moving. We call this a compound or a molecule, and it is 26 atoms that are stitched together by atomic bonds. The unique arrangement of these atoms gives epinephrine its identity, but nobody has ever actually seen one of these, because they're very small, so we're going to call this an artistic impression, and I want to explain to you how small this is. In here, I have less than half a milligram of it dissolved in water. It's the mass of a grain of sand. The number of epinephrine molecules in here is one quintillion. That's 18 zeroes. That number is hard to visualize. Seven billion of us on this planet? Maybe 400 billion stars in our galaxy? You're not even close. If you wanted to get into the right ballpark, you'd have to imagine every grain of sand on every beach, under all the oceans and lakes, and then shrink them all so they fit in here.
Hier is de chemische structuur van epinefrine. Dit is hoe organische chemie eruit ziet. Het lijkt op lijnen en letters ... Zonder betekenis voor de meeste mensen. Ik wil jullie graag tonen wat ik in dit beeld zie. Ik zie een fysiek object met diepte en draaiende delen, en het beweegt. Dit noemen we een verbinding of een molecuul. Het zijn 26 atomen. Ze zijn aan elkaar gehecht door atoombindingen. De unieke opstelling van deze atomen geeft epinefrine zijn identiteit, maar niemand heeft er ooit een echt gezien, want ze zijn erg klein. Dus gaan we dit een artistieke impressie noemen en ik wil jullie uitleggen hoe klein dit is. Hierin zit minder dan een halve milligram ervan opgelost in water. Ongeveer zoveel als een zandkorrel. Hierin zitten één triljoen moleculen epinefrine. Dat zijn 18 nullen. Dat aantal is moeilijk te visualiseren. Zeven miljard mensen op deze planeet? Misschien 400 miljard sterren in ons melkwegstelsel? Je komt niet eens in de buurt. Om ongeveer tot dat aantal te komen, zou je elke zandkorrel van elk strand, van alle oceanen en meren moeten nemen en ze dan allemaal inkrimpen, zodat ze hierin passen.
Epinephrine is so small we will never see it, not through any microscope ever, but we know what it looks like, because it shows itself through some sophisticated machines with fancy names like "nuclear magnetic resonance spectrometers." So visible or not, we know this molecule very well. We know it is made of four different types of atoms, hydrogen, carbon, oxygen and nitrogen. These are the colors we typically use for them. Everything in our universe is made of little spheres that we call atoms. There's about a hundred of these basic ingredients, and they're all made from three smaller particles: protons, neutrons, electrons. We arrange these atoms into this familiar table. We give them each a name and a number. But life as we know it doesn't need all of these, just a smaller subset, just these. And there are four atoms in particular that stand apart from the rest as the main building blocks of life, and they are the same ones that are found in epinephrine: hydrogen, carbon, nitrogen and oxygen. Now what I tell you next is the most important part. When these atoms connect to form molecules, they follow a set of rules. Hydrogen makes one bond, oxygen always makes two, nitrogen makes three and carbon makes four. That's it. HONC -- one, two, three, four. If you can count to four, and you can misspell the word "honk," you're going to remember this for the rest of your lives.
Epinefrine is zo klein dat we het nooit zullen zien, door geen enkele microscoop ooit, maar we weten hoe het eruit ziet, omdat het zich toont via een aantal geavanceerde machines met mooie namen zoals ‘nucleaire magnetische resonantie spectrometers’. Maar zichtbaar of niet, we kennen dit molecuul heel goed. Het bevat vier verschillende atoomsoorten: waterstof, koolstof, zuurstof en stikstof. Dit zijn de kleuren die we er meestal voor gebruiken. Alles in ons universum is gemaakt van kleine bolletjes die we atomen noemen. Er zijn ongeveer honderd van deze basisingrediënten, allemaal gemaakt van drie nog kleinere deeltjes: protonen, neutronen, elektronen. Wij rangschikken die atomen in deze vertrouwde tabel. We geven ze elk een naam en een nummer. Maar het gekende leven heeft ze niet allemaal nodig, slechts deze kleinere deelverzameling. En vier atomen in het bijzonder onderscheiden zich van de rest als de belangrijkste bouwstenen van het leven. Het zijn dezelfde als die in epinefrine: waterstof, koolstof, stikstof en zuurstof. Wat ik nu ga zeggen, is het belangrijkste onderdeel. Wanneer deze atomen zich verbinden tot moleculen volgen ze een aantal regels. Waterstof maakt één binding, zuurstof altijd twee, stikstof drie en koolstof vier. Dat is het. HONC - één, twee, drie, vier. Als je tot vier kunt tellen en het woord ‘honk’ fout kunt spellen, ga je je dit voor de rest van je leven herinneren.
(Laughter)
(Gelach)
Now here I have four bowls with these ingredients. We can use these to build molecules. Let's start with epinephrine. Now, these bonds between atoms, they're made of electrons. Atoms use electrons like arms to reach out and hold their neighbors. Two electrons in each bond, like a handshake, and like a handshake, they are not permanent. They can let go of one atom and grab another. That's what we call a chemical reaction, when atoms exchange partners and make new molecules. The backbone of epinephrine is made mostly of carbon atoms, and that's common. Carbon is life's favorite structural building material, because it makes a good number of handshakes with just the right grip strength. That's why we define organic chemistry as the study of carbon molecules.
Nu heb ik hier vier kommen met deze ingrediënten. We kunnen ze gebruiken om moleculen te bouwen. Laten we beginnen met epinefrine. Nu bestaan deze bindingen tussen atomen uit elektronen, waarmee ze als armen naar hun buren reiken om ze vast te houden, twee elektronen per binding als een 'handdruk' en zoals een handdruk zijn ze niet blijvend. Ze kunnen loslaten en een ander grijpen. Dat is een chemische reactie waarbij atomen wisselen van partners en nieuwe moleculen maken. De ruggengraat van epinefrine bestaat vooral uit koolstofatomen en dat is vaak zo. Koolstof is het favoriete structurele bouwmateriaal van het leven, want het maakt veel handdrukken met precies de juiste grijpkracht. Daarom definiëren we de organische chemie als de studie van koolstofmoleculen.
Now, if we build the smallest molecules we can think of that follow our rules, they highlight our rules, and they have familiar names: water, ammonia and methane, H20 and NH3 and CH4. The words "hydrogen," "oxygen" and "nitrogen" -- we use the same words to name these three molecules that have two atoms each. They still follow the rules, because they have one, two and three bonds between them. That's why oxygen gets called O2.
Als we de kleinste moleculen maken die we kunnen bedenken en die onze regels volgen, benadrukken ze onze regels, en ze hebben bekende namen: water, ammoniak en methaan, H2O, NH3 en CH4. De woorden ‘waterstof’, ‘zuurstof’ en ‘stikstof’ -- we gebruiken dezelfde namen voor de drie moleculen met elk twee atomen. Zij volgen die regels ook, want ze hebben één, twee en drie bindingen tussen hen. Daarom is zuurstof O2.
I can show you combustion. Here's carbon dioxide, CO2. Above it, let's place water and oxygen, and beside it, some flammable fuels. These fuels are made of just hydrogen and carbon. That's why we call them hydrocarbons. We're very creative.
Ik kan je verbranding laten zien. Hier is koolstofdioxide, CO2. Laten we erboven water en zuurstof plaatsen en ernaast enkele ontvlambare brandstoffen. Die bevatten alleen waterstof en koolstof. Daarom heten ze koolwaterstoffen.
(Laughter)
We zijn erg creatief.
(Gelach)
So when these crash into molecules of oxygen, as they do in your engine or in your barbecues, they release energy and they reassemble, and every carbon atom ends up at the center of a CO2 molecule, holding on to two oxygens, and all the hydrogens end up as parts of waters, and everybody follows the rules. They are not optional, and they're not optional for bigger molecules either, like these three. This is our favorite vitamin sitting next to our favorite drug,
Als ze tegen zuurstofmoleculen botsen, zoals in je motor of je barbecue, zetten ze energie vrij en herschikken ze zich. Elke koolstof komt in het centrum van een CO2-molecuul te zitten, tussen twee zuurstofatomen. Alle waterstofatomen eindigen als delen van water. Iedereen volgt de regels. Ze zijn niet optioneel, ook niet voor grotere moleculen zoals deze drie. Dit is onze favoriete vitamine naast onze favoriete drug.
(Laughter)
(Gelach)
and morphine is one of the most important stories in medical history. It marks medicine's first real triumph over physical pain, and every molecule has a story, and they are all published. They're written by scientists, and they're read by other scientists, so we have handy representations to do this quickly on paper, and I need to teach you how to do that.
Morfine is een van de belangrijkste verhalen in de medische geschiedenis. Het was de eerste triomf van de geneeskunde op fysieke pijn. Elke molecule heeft zijn verhaal en ze zijn allemaal gepubliceerd. Wetenschappers beschrijven ze en andere wetenschappers lezen ze. Daarom die handige voorstellingen om dit snel te doen op papier en ik moet je leren hoe dat moet.
So we lay epinephrine flat on a page, and then we replace all the spheres with simple letters, and then the bonds that lie in the plane of the page, they just become regular lines, and the bonds that point forwards and backwards, they become little triangles, either solid or dashed to indicate depth. We don't actually draw these carbons. We save time by just hiding them. They're represented by corners between the bonds, and we also hide every hydrogen that's bonded to a carbon. We know they're there whenever a carbon is showing us any fewer than four bonds. The last thing that's done is the bonds between OH and NH. We just get rid of those to make it cleaner, and that's all there is to it. This is the professional way to draw molecules. This is what you see on Wikipedia pages.
We leggen epinefrine plat op een pagina en vervangen alle bollen door eenvoudige letters. Dan worden de bindingen, die in het vlak van de pagina liggen, rechte lijnen en de bindingen naar boven en naar onder, worden kleine driehoeken, ofwel vol, ofwel gearceerd om diepte aan te geven. Koolstoffen tekenen we niet. We besparen tijd door ze te verbergen. Ze worden voorgesteld door de hoeken tussen de bindingen, en we verstoppen ook elke waterstof die aan een koolstofatoom is gebonden. We weten dat ze er zijn als koolstof minder dan vier bindingen heeft. Het laatste dat we aanpakken zijn de bindingen tussen O en H en N en H. Die laten we weg om het schoner te maken, en dat is alles wat er is. Dat is de professionele manier om moleculen voor te stellen. Dat is wat je ziet op Wikipediapagina's.
It takes a little bit of practice, but I think everyone here could do it, but for today, this is epinephrine. This is also called adrenaline. They're one and the same. It's made by your adrenal glands. You have this molecule swimming through your body right now. It's a natural molecule. This EpiPen would just give you a quick quintillion more of them.
Het vraagt wat oefening, maar ik denk dat iedereen hier dat zou kunnen. Maar voor vandaag is dit epinefrine. Ook wel adrenaline genoemd. Ze zijn één en hetzelfde. Het ontstaat in de bijnieren. Dit molecuul zit nu in je lichaam. Het is een natuurlijk molecuul. Deze EpiPen geeft je er even één triljoen meer van.
(Laughter)
(Gelach)
We can extract epinephrine from the adrenal glands of sheep or cattle, but that's not where this stuff comes from. We make this epinephrine in a factory by stitching together smaller molecules that come mostly from petroleum. And this is 100 percent synthetic. And that word, "synthetic," makes some of us uncomfortable. It's not like the word "natural," which makes us feel safe. But these two molecules, they cannot be distinguished. We're not talking about two cars that are coming off an assembly line here. A car can have a scratch on it, and you can't scratch an atom. These two are identical in a surreal, almost mathematical sense. At this atomic scale, math practically touches reality. And a molecule of epinephrine ... it has no memory of its origin. It just is what it is, and once you have it, the words "natural" and "synthetic," they don't matter, and nature synthesizes this molecule just like we do, except nature is much better at this than we are.
We kunnen epinefrine extraheren uit de bijnieren van schapen en runderen, maar daar komt dit spul niet vandaan. We maken dit epinefrine in een fabriek uit kleinere moleculen die meestal afkomstig zijn uit aardolie. Dit is 100% synthetisch. En dat woord ‘synthetisch’ maakt sommigen ongemakkelijk. Het is niet zoals het woord ‘natuurlijk’, dat veilig aanvoelt. Maar deze twee moleculen kunnen niet van elkaar worden onderscheiden. We hebben het niet over twee auto's die van een lopende band komen. Een auto kan een kras hebben, maar een atoom kan je niet krassen. Deze twee zijn identiek op een surreële, bijna wiskundige wijze. Op deze atomaire schaal raakt wiskunde vrijwel de werkelijkheid. En een molecuul van epinefrine ... heeft geen herinnering aan zijn herkomst. Het is gewoon wat het is, en als je het eenmaal hebt, doen de woorden ‘natuurlijk’ en ‘synthetisch’ er niet toe. De natuur synthetiseert dit molecuul net als wij, behalve dat de natuur het beter kan dan wij.
Before there was life on earth, all the molecules were small, simple: carbon dioxide, water, nitrogen, just simple things. The emergence of life changed that. Life brought biosynthetic factories that are powered by sunlight, and inside these factories, small molecules crash into each other and become large ones: carbohydrates, proteins, nucleic acids, multitudes of spectacular creations. Nature is the original organic chemist, and her construction also fills our sky with the oxygen gas we breathe, this high-energy oxygen.
Voordat er sprake was van leven op aarde, waren alle moleculen klein en eenvoudig: koolstofdioxide, water, stikstof, gewoon simpele dingen. Het ontstaan van het leven veranderde dat. Leven bracht biosynthetische fabrieken die door zonlicht worden aangedreven, en in deze fabrieken botsen kleine moleculen tegen elkaar en worden ze grote moleculen: koolhydraten, eiwitten, nucleïnezuren, allerlei spectaculaire creaties. De natuur is de originele organische chemicus en haar werk vult ook onze lucht met zuurstofgas dat we inademen, dat is hoge-energie zuurstof.
All of these molecules are infused with the energy of the sun. They store it like batteries. So nature is made of chemicals. Maybe you guys can help me to reclaim this word, "chemical," because it has been stolen from us. It doesn't mean toxic, and it doesn't mean harmful, and it doesn't mean man-made or unnatural. It just means "stuff," OK?
Al deze moleculen zitten vol energie van de zon. Ze slaan ze op als batterijen. De natuur is dus gemaakt van chemische stoffen. Helpen jullie mij het woord ‘chemische stof’ terug te winnen? Want het is ons ontstolen. Het betekent niet giftig of schadelijk en het betekent ook niet door de mens gemaakt of onnatuurlijk. Het betekent gewoon ‘stof’, oké?
(Laughter)
(Gelach)
You can't have chemical-free lump charcoal. That is ridiculous.
Een klomp houtskool zonder chemicaliën bestaat niet. Dat is belachelijk.
(Laughter)
(Gelach)
And I'd like to do one more word. The word "natural" doesn't mean "safe," and you all know that. Plenty of nature's chemicals are quite toxic, and others are delicious, and some are both ...
En ik wil nog iets zeggen. Het woord ‘natuurlijk’ is niet hetzelfde als ‘veilig’, dat weten jullie. Tal van chemicaliën uit de natuur zijn zeer giftig en anderen zijn lekker en sommige zijn beide ...
(Laughter)
(Gelach)
toxic and delicious.
toxisch en lekker.
The only way to tell whether something is harmful is to test it, and I don't mean you guys. Professional toxicologists: we have these people. They're well-trained, and you should trust them like I do.
De enige manier om uit te maken of iets schadelijk is, is het te testen, en dan bedoel ik niet door jullie. Professionele toxicologen: ze bestaan, ze zijn goed opgeleid en je moet ze vertrouwen zoals ik dat doe.
So nature's molecules are everywhere, including the ones that have decomposed into these black mixtures that we call petroleum. We refine these molecules. There's nothing unnatural about them. We purify them. Now, our dependence on them for energy -- that means that every one of those carbons gets converted into a molecule of CO2. That's a greenhouse gas that is messing up our climate. Maybe knowing this chemistry will make that reality easier to accept for some people, I don't know, but these molecules are not just fossil fuels. They're also the cheapest available raw materials for doing something that we call synthesis. We're using them like pieces of LEGO. We have learned how to connect them or break them apart with great control. I have done a lot of this myself, and I still think it's amazing it's even possible. What we do is kind of like assembling LEGO by dumping boxes of it into washing machines, but it works.
De moleculen van de natuur zijn overal, inclusief degene die zijn afgebroken tot de zwarte mengsels die we petroleum noemen. We zuiveren deze moleculen. Er is niets onnatuurlijks aan. We zuiveren ze. We zijn ervan afhankelijk voor onze energie, wat betekent dat elk van de C-atomen wordt omgezet tot CO2. Dat is een broeikasgas dat ons klimaat verstoort. Misschien helpt kennis van die chemie die realiteit makkelijker te aanvaarden voor sommigen, ik weet het niet, maar deze moleculen zijn niet enkel fossiele brandstoffen. Ze zijn ook de goedkoopst beschikbare grondstoffen voor iets dat we synthese noemen. We gebruiken ze als LEGO-blokjes. We leerden hoe ze met grote precisie te verbinden of uit elkaar te halen. Ik heb dat zelf vaak gedaan en ik vind het nog steeds verbazingwekkend dat het kan. Wat wij doen is net zoiets als het samenstellen van LEGO door dozen ervan in wasmachines te gooien, maar het werkt.
We can make molecules that are exact copies of nature, like epinephrine, or we can make creations of our own from scratch, like these two. One of these eases the symptoms of multiple sclerosis; the other one cures a type of blood cancer that we call T-cell lymphoma. A molecule with the right size and shape, it's like a key in a lock, and when it fits, it interferes with the chemistry of a disease. That's how drugs work. Natural or synthetic, they're all just molecules that happen to fit snugly somewhere important.
We kunnen exacte kopieën maken van de natuurlijke moleculen, zoals epinefrine, of we kunnen eigen creaties maken, zoals deze twee. Een verzacht de symptomen van multiple sclerose. De andere geneest een soort bloedkanker die wij T-cel lymfoom noemen. Een molecuul van de juiste grootte en vorm is als een sleutel in een slot. Wanneer het past, interfereert het met de chemie van een ziekte. Zo werken medicijnen. Natuurlijke of synthetische, het zijn allemaal maar moleculen die precies in iets belangrijks passen.
But nature is much better at making them than we are, so hers look more impressive than ours, like this one. This is called vancomycin. She gave this majestic beast two chlorine atoms to wear like a pair of earrings. We found vancomycin in a puddle of mud in a jungle in Borneo in 1953. It's made by a bacteria. We can't synthesize this cost-efficiently in a lab. It's too complicated for us, but we can harvest it from its natural source, and we do, because this is one of our most powerful antibiotics. And new molecules are reported in our literature every day. We make them or we find them in every corner of this planet. And that's where drugs come from, and that's why your doctors have amazing powers ...
Maar de natuur kan het veel beter dan wij, dus de hare zijn indrukwekkender dan de onze, zoals deze hier. Dit heet vancomycine. De natuur gaf dit indrukwekkende beest twee chlooratomen, net een paar oorbellen. We vonden vancomycine in 1953 in een modderpoel in een jungle in Borneo. Het wordt gemaakt door een bacterie. We kunnen het niet kostenefficiënt synthetiseren in een lab. Te ingewikkeld voor ons, maar we kunnen het oogsten uit de natuur, en dat doen we, want het is een van onze meest krachtige antibiotica. Elke dag vermeldt onze literatuur nieuwe moleculen. We maken ze of we vinden ze in alle uithoeken van deze planeet. Daar komen de geneesmiddelen vandaan en daarom hebben artsen geweldige krachten ...
(Laughter)
(Gelach)
to cure deadly infections and everything else.
om dodelijke infecties en al het andere te genezen.
Being a physician today is like being a knight in shining armor. They fight battles with courage and composure, but also with good equipment. So let's not forget the role of the blacksmith in this picture, because without the blacksmith, things would look a little different ...
Vandaag is de dokter als een ridder in een schitterend harnas. Ze leveren hun gevechten met moed en vastberadenheid, maar ook met goed materiaal. Vergeet dus de rol van de smid niet in dit beeld, want zonder de smid zou het er wat anders uitzien ...
(Laughter)
(Gelach)
But this science is bigger than medicine. It is oils and solvents and flavors, fabrics, all plastics, the cushions that you're sitting on right now -- they're all manufactured, and they're mostly carbon, so that makes all of it organic chemistry. This is a rich science.
Maar deze wetenschap omvat meer dan geneeskunde. Het is olie, oplosmiddelen, aroma's, textiel, alle kunststoffen, de kussens waar je nu op zit -- ze zijn allemaal vervaardigd, en ze zijn vooral koolstof, dus dat maakt het allemaal organische chemie. Dit is een rijke wetenschap.
I left out a lot today: phosphorus and sulfur and the other atoms, and why they all bond the way they do, and symmetry and non-bonding electrons, and atoms that are charged, and reactions and their mechanisms, and it goes on and on and on, and synthesis takes a long time to learn.
Ik liet vandaag een stuk weg: fosfor en zwavel en andere atomen, en waarom ze zich allemaal zo verbinden, en symmetrie en niet-bindende elektronen, en atomen met lading, en reacties en hun mechanismen, en het gaat maar door en door. Synthese aanleren vergt veel tijd.
But I didn't come here to teach you guys organic chemistry -- I just wanted to show it to you, and I had a lot of help with that today from a young man named Weston Durland, and you've already seen him. He's an undergraduate student in chemistry, and he also happens to be pretty good with computer graphics.
Maar ik ben hier niet om jullie organische chemie te leren -- ik wil ze alleen maar laten zien, met heel veel hulp van een jonge man, Weston Durland genaamd. Jullie hebben hem al gezien. Hij is een student in de chemie, en toevallig ook vrij goed in computergraphics.
(Laughter)
(Gelach)
So Weston designed all the moving molecules that you saw today. He and I wanted to demonstrate through the use of graphics like these to help someone talk about this intricate science. But our main goal was just to show you that organic chemistry is not something to be afraid of. It is, at its core, a window through which the beauty of the natural world looks richer.
Weston ontwierp al die bewegende moleculen die je vandaag zag. Hij en ik wilden door het gebruik van graphics als deze iemand helpen praten over deze ingewikkelde wetenschap. Maar ons belangrijkste doel was gewoon laten zien dat organische chemie niet iets is om bang voor te zijn. Het is in wezen een venster waardoor de schoonheid van de natuurlijke wereld
Thank you.
beter tot zijn recht komt.
Dank je.
(Applause)
(Applaus)