Πριν από δύο χρόνια, αφότου είχα ήδη υπηρετήσει για 4 χρόνια στο Σώμα των Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών, και έχοντας υπηρετήσει σε Ιράκ και Αφγανιστάν βρέθηκα στο Πορτ-ντε-Πρινς, να ηγούμαι μιας ομάδας βετεράνων και επαγγελματιών γιατρών σε κάποιες από τις πιο κατεστραμμένες περιοχές της πόλης, τρεις μέρες μετά το σεισμό. Πηγαίναμε στα μέρη που κανένας δεν ήθελε να πάει, που κανένας δεν μπορούσε να πάει και μετά απο τρεις εβδομάδες συνειδητοποίησαμε κάτι. Οι βετεράνοι του στρατού είναι πάρα πολύ καλοί στην αντιμετώπιση καταστροφών. Επιστρέφοντας σπίτι, μαζί με το συνιδρυτή μου, το παρατηρήσαμε και είπαμε ότι υπάρχουν δύο προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι υπάρχει ανεπαρκής ανταπόκριση σε καταστροφές. Καθυστερεί. Είναι απαρχαιωμένη και δεν χρησιμοποιεί την καλύτερη τεχνολογία και ούτε τους καλύτερους ανθρώπους. Το δεύτερο πρόβλημα που συνειδητοποίησαμε ήταν η ανεπαρκής επανένταξη τον βετεράνων στην κοινωνία και αυτό το θέμα είναι πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες τώρα, καθώς οι βετεράνοι επιστρέφουν σπίτι από το Ιράκ και το Αφγανιστάν και αγωνίζονται για να ενταχθούν στην κοινωνία ως πολίτες. Καθίσαμε και μελετήσαμε αυτά τα δύο προβλήματα και τελικά αντιληφθήκαμε κάτι. Αυτά δεν είναι προβλήματα. Στην πραγματικότητα είναι λύσεις και τι εννοώ με αυτό;
Two years ago, after having served four years in the United States Marine Corps and deployments to both Iraq and Afghanistan, I found myself in Port-au-Prince, leading a team of veterans and medical professionals in some of the hardest-hit areas of that city, three days after the earthquake. We were going to the places that nobody else wanted to go, the places nobody else could go, and after three weeks, we realized something. Military veterans are very, very good at disaster response. And coming home, my cofounder and I, we looked at it, and we said, there are two problems. The first problem is there's inadequate disaster response. It's slow. It's antiquated. It's not using the best technology, and it's not using the best people. The second problem that we became aware of was a very inadequate veteran reintegration, and this is a topic that is front page news right now as veterans are coming home from Iraq and Afghanistan, and they're struggling to reintegrate into civilian life. And we sat here and we looked at these two problems, and finally we came to a realization. These aren't problems. These are actually solutions. And what do I mean by that?
Μπορούμε να χρησιμοποίησουμε την αντιμετώπιση των καταστροφών σαν μια ευκαρία για υπηρεσία για τους βετεράνους που επιστρέφουν σπίτι. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι 92% των βετεράνων θέλουν να συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όταν βγάλουν τη στρατιωτική στολή τους. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους βετεράνους για να βελτιώσουμε την αντιμετώπιση καταστροφών. Εκ πρώτης όψεως αυτό έχει νοήμα, και το 2010 αντιμετωπίσαμε το τσουνάμι της Χιλής, τις πλημμύρες στο Πακιστάν, και στείλαμε μονάδες εκπαίδευσης στα σύνορα Ταϊλάνδης - Βιρμανίας. Αλλά, νωρίτερα, φέτος ένα από τα αρχικά μας μέλη μας ανάγκασε να στρέψουμε αλλού την προσοχή του οργανισμού.
Well, we can use disaster response as an opportunity for service for the veterans coming home. Recent surveys show that 92 percent of veterans want to continue their service when they take off their uniform. And we can use veterans to improve disaster response. Now on the surface, this makes a lot of sense, and in 2010, we responded to the tsunami in Chile, the floods in Pakistan, we sent training teams to the Thai-Burma border. But it was earlier this year, when one of our original members caused us to shift focus in the organization.
Αυτός είναι ο Κλέι Χαντ. Ο Κλέι ήταν πεζοναύτης μαζί μου. Υπηρετήσαμε μαζί στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ο Κλέι ήταν μαζί μας στο Πορτ-ντε-Πρινς. Ήταν, επίσης, και στη Χιλή. Φέτος, το Μάρτιο, ο Κλέι αυτοκτόνησε. Ήταν μια τραγωδία που μας ανάγκασε να επαναπροσδιορίσουμε αυτό που κάναμε. Ξέρετε, ο Κλέι δεν αυτοκτόνησε για αυτό που συνέβει στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ο Κλέι αυτοκτόνησε εξαιτίας αυτών που έχασε όταν επέστρεψε σπίτι. ΄Εχασε το σκοπό του. Έχασε την κοινότητά του. Ίσως το πιο τραγικό είναι ότι έχασε την αυτοεκτίμησή του.
This is Clay Hunt. Clay was a Marine with me. We served together in Iraq and Afghanistan. Clay was with us in Port-au-Prince. He was also with us in Chile. Earlier this year, in March, Clay took his own life. This was a tragedy, but it really forced us to refocus what it is that we were doing. You know, Clay didn't kill himself because of what happened in Iraq and Afghanistan. Clay killed himself because of what he lost when he came home. He lost purpose. He lost his community. And perhaps most tragically, he lost his self-worth.
Και έτσι, όπως αξιολογούσαμε και η ηρεμία επέστρεψε από αυτή την τραγωδία, συνειδητοποίησαμε αυτά τα δύο προβλήματα στην αρχική προσέγγιση του οργανισμού μας, ήμασταν ένας οργανισμός που αντιμετώπιζε τις καταστροφές χρησιμοποιώντας τις υπηρεσίες των βετεράνων. Είχαμε πολλές επιτυχίες, και νιώθαμε ότι αλλάζαμε το πρότυπο στην αντιμετώπιση των καταστροφών. Αλλά μετά το συμβάν με τον Κλέι, είχαμε στρέψει αλλού την προσοχή μας, και ξαφνικά προχωρώντας, βλέπουμε τους εαυτούς μας ως έναν οργανισμό βετεράνων που χρησιμοποιεί την αντιμετώπιση των καταστροφών. Γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να δώσουμε αυτό το σκοπό και την κοινότητα και την αυτοεκτίμηση πίσω στο βετεράνο. Οι ανεμοστρόβιλοι στην Tουσκαλούσα και το Τζόπλιν, και μετά ο τύφωνας Αϊρήν, μας έδωσαν την ευκαιρία να το παρατηρήσουμε.
And so, as we evaluated, and as the dust settled from this tragedy, we realized that, of those two problems -- in the initial iteration of our organization, we were a disaster response organization that was using veteran service. We had a lot of success, and we really felt like we were changing the disaster response paradigm. But after Clay, we shifted that focus, and suddenly, now moving forward, we see ourselves as a veteran service organization that's using disaster response. Because we think that we can give that purpose and that community and that self-worth back to the veteran. And tornadoes in Tuscaloosa and Joplin, and then later Hurricane Irene, gave us an opportunity to look at that.
Τώρα θέλω να φανταστείτε για ένα λεπτο, ένα αγόρι 18 χρόνων, που αποφοίτησε από το γυμνάσιο του Κάνσας Σίτυ, στο Μιζούρι. Κατατάχθηκε στο στρατό. Ο στρατός του έδωσε όπλο. Τον έστειλαν στο Ιράκ. Κάθε μέρα φεύγει από τη βάση με μια αποστολή. Αυτή αποστολή είναι να προστατεύσει την ελευθερία της οικογένειας που άφησε πίσω στο σπίτι. Να κρατήσει τους άνδρες γύρω του ζωντανούς. Είναι να ειρηνεύσει το χωριό στο οποίο δουλεύει. Έχει ένα σκοπό. Αλλά επιστρέφει σπίτι στο Κάνσας Σίτυ, στο Μιζούρι, ίσως πάει σε κολέγιο, ίσως βρει δουλειά, αλλά δεν έχει την ίδια αίσθηση του σκοπού του. Του δίνεις ένα αλυσοπρίονο. Τον στέλνεις στο Τζόπλιν μετά από έναν ανεμοστρόβιλο, και ανακτά αυτό το αίσθημα.
Now I want you to imagine for a second an 18-year-old boy who graduates from high school in Kansas City, Missouri. He joins the Army. The Army gives him a rifle. They send him to Iraq. Every day he leaves the wire with a mission. That mission is to defend the freedom of the family that he left at home. It's to keep the men around him alive. It's to pacify the village that he works in. He's got a purpose. But he comes home [to] Kansas City, Missouri, maybe he goes to college, maybe he's got a job, but he doesn't have that same sense of purpose. You give him a chainsaw. You send him to Joplin, Missouri after a tornado, he regains that.
Πηγαίνοντας πίσω, το ίδιο αγόρι, 18 χρόνων έχει αποφοιτήσει από το γυμνάσιο στο Κάνσας Σίτυ, Μιζούρι, κατατάσσεται στο στρατό, ο στρατός του δίνει ένα όπλο, τον στέλνουν στο Ιράκ. Κάθε μέρα βλέπει τα ίδια μάτια γύρω του. Αφήνει τη βάση. Ξέρει ότι αυτοί ανθρώποι γύρω του τον στηρίζουν. Κοιμήθηκαν στην ίδια άμμο. Έχουν ζήσει μαζί. Έχουν φάει μαζί. Έχουν ματώσει μαζί. Πάει σπίτι στο Κάνσας Σίτυ, Μιζούρι. Φεύγει από το στρατό. Βγάζει τη στολή του. Πλέον, δεν έχει αυτή την κοινότητα. Αλλά στέλνεις 25 από αυτούς τους βετεράνους στο Τζόπλιν, Μιζούρι και αυτό το αίσθημα της κοινότητας επιστρέφει.
Going back, that same 18-year-old boy graduates from high school in Kansas City, Missouri, joins the Army, the Army gives him a rifle, they send him to Iraq. Every day he looks into the same sets of eyes around him. He leaves the wire. He knows that those people have his back. He's slept in the same sand. They've lived together. They've eaten together. They've bled together. He goes home to Kansas City, Missouri. He gets out of the military. He takes his uniform off. He doesn't have that community anymore. But you drop 25 of those veterans in Joplin, Missouri, they get that sense of community back.
Ξανά, έχεις ένα αγόρι 18 χρόνων που αποφοιτά από το γυμνάσιο στο Κάνσας Σίτυ. Κατατάσσεται στο στρατό. Ο στρατός του δίνει ένα όπλο Τον στέλνουν στο Ιράκ. Του καρφιτσώνουν ένα μετάλλιο στο στήθος. Πάει σπίτι σε μια παρέλαση για να τον τιμήσουν. Βγάζει τη στολή του. Δεν είναι πλέον ο λοχίας Τζόουνς στην κοινότητά του. Τώρα είναι ο Ντέιβ από το Κάνσας Σίτυ. Δεν έχει πλέον την ίδια αυτοεκτίμηση. Αλλά τον στέλνεις στο Τζόπλιν μετά από έναν ανεμοστρόβιλο, και κάποιος περπατά κοντά του και πάλι, και με μια χειραψία τον ευχαριστεί για τις υπηρεσίες του, τώρα έχουν ξανά την αυτοεκτίμησή τους.
Again, you have an 18-year-old boy who graduates high school in Kansas City. He joins the Army. The Army gives him a rifle. They send him to Iraq. They pin a medal on his chest. He goes home to a ticker tape parade. He takes the uniform off. He's no longer Sergeant Jones in his community. He's now Dave from Kansas City. He doesn't have that same self-worth. But you send him to Joplin after a tornado, and somebody once again is walking up to him and shaking their hand and thanking them for their service, now they have self-worth again.
Νομίζω είναι πολύ σημαντικό, γιατί τώρα χρειάζεται να αναβαθμιστούμε και αυτή η γενιά βετεράνων έχει τη δυνατότητα να το κάνει αν τους δώσουν την ευκαιρία. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. (Χειροκρότημα)
I think it's very important, because right now somebody needs to step up, and this generation of veterans has the opportunity to do that if they are given the chance. Thank you very much. (Applause)