Αυτός είναι ο Τσάρλι Γουίλιαμς. Ήταν 94 ετών όταν τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Στη δεκαετία του 1930, ο Ρούζβελτ έβαλε χιλιάδες και χιλιάδες Αμερικάνους να δουλέψουν ξανά, χτίζοντας γέφυρες και υποδομές και τούνελ, αλλά έκανε επίσης και κάτι ενδιαφέρον, το οποίο ήταν να προσλάβει μερικούς εκατοντάδες συγγραφείς να ψάξουν την Αμερική για να καταγράψουν τις ιστορίες συνηθισμένων Αμερικανών. Ο Τσάρλι Γουίλιαμς, ένας φτωχός γεωργός, κανονικά δε θα ήταν το θέμα μιας μεγάλης συνέντευξης, αλλά ο Τσάρλι υπήρξε πραγματικά σκλάβος μέχρι τα 22 του χρόνια. Και οι ιστορίες που καταγράφτηκαν απ' τη ζωή του συνθέτουν μια από τις πιο σημαντικές ιστορίες εμπειριών που έχει ζήσει άνθρωπος, γεμάτες από πρώην σκλάβους.
This is Charley Williams. He was 94 when this photograph was taken. In the 1930s, Roosevelt put thousands and thousands of Americans back to work by building bridges and infrastructure and tunnels, but he also did something interesting, which was to hire a few hundred writers to scour America to capture the stories of ordinary Americans. Charley Williams, a poor sharecropper, wouldn't ordinarily be the subject of a big interview, but Charley had actually been a slave until he was 22 years old. And the stories that were captured of his life make up one of the crown jewels of histories, of human-lived experiences filled with ex-slaves.
Η Άννα Ντίβερ Σμιθ είχε πει πως υπάρχει λογοτεχνία μέσα στον καθένα μας, και τρεις γενιές αργότερα, ήμουν μέρος ενός προγράμματος ονόματι StoryCorps, το οποίο ξεκίνησε να καταγράψει τις ιστορίες συνηθισμένων Αμερικάνων τοποθετώντας μια ηχομονωμένη καμπίνα σε δημόσια μέρη. Η ιδέα είναι πολύ, πολύ απλή. Μπαίνεις μέσα σ'αυτες τις καμπίνες, παίρνεις συνέντευξη από τη γιαγιά σου ή κάποιον συγγενή, φεύγεις με αντίγραφο της συνέντευξης και μια συνέντευξη πηγαίνει στην Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Είναι ουσιαστικά ένας τρόπος να φτιάξεις αρχείο εθνικών προφορικών ιστοριών, μια συζήτηση τη φορά. Και η ερώτηση είναι, ποιον θέλεις να θυμάσαι αν είχες μόνο 45 λεπτά με τη γιαγιά σου; Το ενδιαφέρον είναι πως στις συζητήσεις με τον ιδρυτή, Dave Isay, πάντα μιλούσαμε γι' αυτό ως ένα λίγο ανατρεπτικό σχέδιο, γιατί όταν το σκέφτεσαι, δεν έχει να κάνει πραγματικά με τις ιστορίες που λέγονται, έχει να κάνει με το να ακούει κανείς, και έχει να κάνει με τις ερωτήσεις που μπορείς να ρωτήσεις, ερωτήσεις που ίσως να μην έχεις άδεια να ρωτήσεις οποιαδήποτε άλλη μέρα. Θα σας παίξω μόνο μερικά αποσπάσματα από το πρόγραμμα
Anna Deavere Smith famously said that there's a literature inside of each of us, and three generations later, I was part of a project called StoryCorps, which set out to capture the stories of ordinary Americans by setting up a soundproof booth in public spaces. The idea is very, very simple. You go into these booths, you interview your grandmother or relative, you leave with a copy of the interview and an interview goes into the Library of Congress. It's essentially a way to make a national oral histories archive one conversation at a time. And the question is, who do you want to remember -- if you had just 45 minutes with your grandmother? What's interesting, in conversations with the founder, Dave Isay, we always actually talked about this as a little bit of a subversive project, because when you think about it, it's actually not really about the stories that are being told, it's about listening, and it's about the questions that you get to ask, questions that you may not have permission to on any other day. I'm going to play you just a couple of quick excerpts from the project.
( Ο Χεσούς Μελέντεζ μιλάει για τις τελευταίες στιγμές του ποιητή Πέδρο Πιέτρι)
[Jesus Melendez talking about poet Pedro Pietri's final moments]
« Απογειωθήκαμε, και όπως ανεβαίναμε, πριν σταθεροποιηθούμε, το σημείο σταθεροποίησής μας ήταν 45,000 πόδια, οπότε πριν σταθεροποιηθούμε, Ο Πέδρο άρχισε να μας αφήνει, και η ομορφιά σε αυτό ήταν ότι πιστεύω πως υπάρχει κάτι μετά τη ζωή. Το βλέπεις στον Πέδρο.»
Jesus Melendez: We took off, and as we were ascending, before we had leveled off, our level-off point was 45,000 feet, so before we had leveled off, Pedro began leaving us, and the beauty about it is that I believe that there's something after life. You can see it in Pedro.
(Ο Ντάνι Περάσα προς την γυναίκα του Άννι Περάσα, παντρεμένοι 26 χρόνια)
[Danny Perasa to his wife Annie Perasa married 26 years]
« Βλέπεις, το θέμα είναι, ότι πάντα νιώθω τύψεις όταν σου λέω "σ'αγαπώ", και το λέω υπερβολικά συχνά. Το λέω για να σου θυμίζω ότι όσο κοντόχοντρος και αν είμαι, προέρχεται από μένα, είναι σαν να ακούς ένα πανέμορφο τραγούδι από ένα παλιό χαλασμένο ραδιόφωνο, και είναι ωραίο που συνεχίζεις να κρατάς το ραδιόφωνο μέσα στο σπίτι σου.»
Danny Perasa: See, the thing of it is, I always feel guilty when I say "I love you" to you, and I say it so often. I say it to remind you that as dumpy as I am, it's coming from me, it's like hearing a beautiful song from a busted old radio, and it's nice of you to keep the radio around the house.
(Γέλια)
(Laughter)
(Ο Μάικλ Γουόλμετζ με την κοπέλα του Ντέμπορα Μπράκαρζ)
[Michael Wolmetz with his girlfriend Debora Brakarz]
« Λοιπόν, αυτό είναι το δαχτυλίδι που έδωσε ο πατέρας μου στην μητέρα μου, και μπορούμε να το αφήσουμε εκεί. Και μάζεψε χρήματα και αγόρασε αυτό, και έκανε πρόταση στην μητέρα μου μ' αυτό, οπότε σκέφτηκα ότι θα σου το έδινα ώστε να μπορεί να είναι και εκείνος μαζί μας και γι' αυτό. Οπότε θα μοιραστώ το μικρόφωνο μαζί σου τώρα, Ντέμπορα. Ποιο είναι το σωστό δάχτυλο; ( Η Ντέμπορα Μπράκαρζ κλαίει) - Ντέμπορα, θα με παντρευτείς, σε παρακαλώ; - Ναι, Φυσικά. Σ'αγαπώ. (Φιλί) Οπότε, παιδιά, έτσι παντρευτήκαμε η μητέρα σας και εγώ, σε μια καμπίνα στο σταθμό του Γκραντ Σέντραλ , με το δαχτυλίδι του πατέρα μου. Ο παππούς μου ήταν ταξιτζής για 40 χρόνια. Μάζευε πελάτες από δω, κάθε μέρα. Οπότε φαίνεται σωστό.»
Michael Wolmetz: So this is the ring that my father gave to my mother, and we can leave it there. And he saved up and he purchased this, and he proposed to my mother with this, and so I thought that I would give it to you so that he could be with us for this also. So I'm going to share a mic with you right now, Debora. Where's the right finger? Debora Brakarz: (Crying) MW: Debora, will you please marry me? DB: Yes. Of course. I love you. (Kissing) MW: So kids, this is how your mother and I got married, in a booth in Grand Central Station with my father's ring. My grandfather was a cab driver for 40 years. He used to pick people up here every day. So it seems right.
Πρέπει να πω, πως δεν διάλεξα τα συγκεκριμένα δείγματα για να σας κάνω να κλάψετε, γιατί όλα σε κάνουν να κλαις. Ολο το πρόγραμμα βασίζεται σ'αυτή την πράξη της αγάπης, που είναι το να ακούει κανείς. Και αυτή η κίνηση του να χτίσεις έναν θεσμό από μια στιγμή συζήτησης, και από το να ακούει κανείς, είναι πράγματι σε μεγάλο βαθμό, αυτό που κάνει η εταιρία μου, Local Projects, με τις ασχολίες μας γενικότερα. Οπότε είμαστε εταιρία σχεδίασης μέσων επικοινωνίας και συνεργαζόμαστε με πολλά και διαφορετικά ιδρύματα, χτίζοντας εγκαταστάσεις μέσων επικοινωνίας για μουσεία και δημόσιους χώρους.
Jake Barton: So I have to say I did not actually choose those individual samples to make you cry because they all make you cry. The entire project is predicated on this act of love which is listening itself. And that motion of building an institution out of a moment of conversation and listening is actually a lot of what my firm, Local Projects, is doing with our engagements in general. So we're a media design firm, and we're working with a broad array of different institutions building media installations for museums and public spaces.
Η τελευταία μας ενασχόληση είναι με το Μουσείο Τέχνης του Κλίβελαντ, για το οποίο έχουμε δημιουργήσει μια ασχολία ονόματι Γκαλερί Ένα. Και το Γκαλερί Ένα είναι ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα γιατί ξεκίνησε μ' αυτήν την τεράστια επέκταση των 350 εκατομυρίων δολλαρίων για το Μουσείο Τέχνης του Κλίβελαντ, και πράγματι, φέραμε αυτό το κομμάτι ειδικά για να δημιουργηθεί νέα χωρητικότητα, νέο κοινό, την ίδια στιγμή που το ίδιο το μουσείο μεγαλώνει.
Our latest engagement is the Cleveland Museum of Art, which we've created an engagement called Gallery One for. And Gallery One is an interesting project because it started with this massive, $350 million expansion for the Cleveland Museum of Art, and we actually brought in this piece specifically to grow new capacity, new audiences, at the same time that the museum itself is growing.
Ο Γκλεν Λόουρι, ο επικεφαλής του MoMΑ, το έθεσε καλύτερα απ' όλους όταν είπε: «Θέλουμε τους επισκέπτες να σταματήσουν να είναι επισκέπτες. Οι επισκέπτες είναι παροδικοί. Θέλουμε ανθρώπους που ζουν εδώ, ανθρώπους που έχουν ιδιοκτησία.»
Glenn Lowry, the head of MoMA, put it best when he said, "We want visitors to actually cease being visitors. Visitors are transient. We want people who live here, people who have ownership."
Οπότε αυτό που κάνουμε είναι ότι φτιάχνουμε μια ευρεία γκάμα από διαφορετικούς τρόπους για να ενασχοληθούν οι άνθρωποι με το υλικό μέσα σ' αυτές τις γκαλερί, έτσι ώστε να μπορεί κάποιος να έχει μια παραδοσιακή εμπειρία από γκαλερί, αλλά αν τον ενδιαφέρει, να μπορεί να ασχοληθεί με οποιοδήποτε έργο τέχνης και να δει το αρχικό πλαίσιο απ' το οποίο προήλθε, ή να χειριστεί το ίδιο το έργο. Οπότε, για παράδειγμα, μπορείς να κάνεις κλικ σ' αυτήν την κεφαλή λιονταριού, και αυτή είναι η ημερομηνία καταγωγής του, το 1300 π.Χ. Ή αυτό το κομμάτι εδώ, μπορείς να δεις το ίδιο το υπνοδωμάτιο. Αλλάζει πράγματι τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεσαι για αυτό το είδος ζωγραφικής με τέμπερα. Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου γιατί μπορείς να δεις το ίδιο το στούντιο. Αυτή είναι η προτομή του Ροντέν. Σου δίνει την αίσθηση ενός εργοστασίου δημιουργικότητας. Και σε κάνει να σκέφτεσαι για τα κυριολεκτικα εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης δημιουργικότητας και πώς κάθε διαφορετικό έργο παίρνει μια θέση σ' αυτήν την ιστορία. Αυτός είναι ο Πικάσσο, φυσικά ενσαρκώνοντας τόσο μεγάλο μέρος αυτής στον 20ο αιώνα.
And so what we're doing is making a broad array of different ways for people to actually engage with the material inside of these galleries, so you can still have a traditional gallery experience, but if you're interested, you can actually engage with any individual artwork and see the original context from where it's from, or manipulate the work itself. So, for example, you can click on this individual lion head, and this is where it originated from, 1300 B.C. Or this individual piece here, you can see the actual bedroom. It really changes the way you think about this type of a tempera painting. This is one of my favorites because you see the studio itself. This is Rodin's bust. You get the sense of this incredible factory for creativity. And it makes you think about literally the hundreds or thousands of years of human creativity and how each individual artwork stands in for part of that story. This is Picasso, of course embodying so much of it from the 20th century.
Έτσι λοιπόν, η επόμενη μας εφαρμογή, την οποία θα σας δείξω, αξιοποιεί την ιδέα της γενεαλογίας της δημιουργικότητας. Είναι ένας αλγόριθμος που σου επιτρέπει να περιηγηθείς στην πραγματική συλλογή του μουσείου χρησιμοποιώντας την αναγνώριση προσώπου. Οπότε αυτό το άτομο κάνει διάφορες γκριμάτσες, και στην πραγματικότητα φέρνει μπρος διάφορα αντικείμενα της συλλογής που συνδέονται με το πώς ακριβώς φαίνεται αυτή. Οπότε μπορείτε να φανταστείτε πως, καθώς οι άνθρωποι παίζουν μέσα στο ίδιο το μουσείο, αποκτάει κανείς την αίσθηση αυτής της συναισθηματικής σύνδεσης, τον τρόπο με τον οποίο το πρόσωπό μας συνδέεται με τα χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Αυτή είναι μια εφαρμογή που σου επιτρέπει να σχεδιάσεις και μετά φέρνει μπρος αντικείμενα χρησιμοποιώντας τα ίδια σχήματα. Οπότε όλο και περισσότερο προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να μπορούν οι ίδιοι οι άνθρωποι να συντάσσουν μέσα στο μουσείο, να είναι δημιουργικοί, ακόμα και όταν κοιτάνε τη δημιουργικότητα άλλων, και να τους κατανοούν.
And so our next interface, which I'll show you, actually leverages that idea of this lineage of creativity. It's an algorithm that actually allows you to browse the actual museum's collection using facial recognition. So this person's making different faces, and it's actually drawing forth different objects from the collection that connect with exactly how she's looking. And so you can imagine that, as people are performing inside of the museum itself, you get this sense of this emotional connection, this way in which our face connects with the thousands and tens of thousands of years. This is an interface that actually allows you to draw and then draws forth objects using those same shapes. So more and more we're trying to find ways for people to actually author things inside of the museums themselves, to be creative even as they're looking at other people's creativity and understanding them.
Οπότε σε αυτόν τον τοίχο, τον τοίχο των συλλογών, μπορείτε να δείτε και τα 3,000 έργα, την ίδια στιγμή, και μπορείτε να συντάξετε τις δικές σας ατομικές περιηγήσεις του μουσείου, ώστε να μπορέσετε να τις μοιραστείτε, και κάποιος μπορεί να πάρει μέρος σε περιήγηση με τον διευθυντή του μουσείου ή σε περιήγηση με το μικρό ξαδερφάκι τους.
So in this wall, the collections wall, you can actually see all 3,000 artworks all at the same time, and you can actually author your own individual walking tours of the museum, so you can share them, and someone can take a tour with the museum director or a tour with their little cousin.
Αλλά καθ' όλη τη διάρκεια που εργαζόμασταν πάνω στην ενασχόληση για το Κλίβελαντ, στο βάθος εργαζόμασταν επίσης πάνω στη μεγαλύτερη μας ενασχόληση μέχρι τώρα, η οποία είναι το Μνημείο και Μουσείο της 11ης Σεπτεμβρίου.
But all the while that we've been working on this engagement for Cleveland, we've also been working in the background on really our largest engagement to date, and that's the 9/11 Memorial and Museum.
Ξεκινήσαμε το 2006 ως μέρος μιας ομάδας με την Thinc Design για να δημιουργήσουμε το πρωτότυπο σχέδιο για το μουσείο, και μετά κάναμε όλον τον σχεδιασμό των μεσών επικοινωνίας, για το μουσείο και για το μνημείο, και μετά και για τις παραγωγές των μέσων επικοινωνίας. Το μνημείο άνοιξε το 2011, και το μουσείο θα ανοίξει την επόμενη χρονιά, το 2014. Και μπορείτε να δείτε απ'αυτές τις εικόνες, η τοποθεσία είναι τόσο ακατέργαστη και σχεδόν αρχαιολογική. Και φυσικά το γεγονός το ίδιο είναι τόσο πρόσφατο, κάπου μεταξύ ιστορίας και τρεχόντων γεγονότων, ήταν τεράστια πρόκληση να φανταστούμε πώς μπορείς να ζήσεις μέχρι ένα τέτοιο σημείο, ένα τέτοιο γεγονός, να πεις αυτήν την ιστορία.
So we started in 2006 as part of a team with Thinc Design to create the original master plan for the museum, and then we've done all the media design both for the museum and the memorial and then the media production. So the memorial opened in 2011, and the museum's going to open next year in 2014. And you can see from these images, the site is so raw and almost archaeological. And of course the event itself is so recent, somewhere between history and current events, it was a huge challenge to imagine how do you actually live up to a space like this, an event like this, to actually tell that story.
Οπότε αυτό με το οποίο ξεκινήσαμε ήταν ένας καινουριος τρόπος σκέψης του να χτίσεις ένα ίδρυμα, μέσω ενός πρότζεκτ ονόματι «Κάνε Ιστορία», το οποίο ξεκινήσαμε το 2009. Οπότε εκτιμάται πως το ένα τρίτο του κόσμου είδε ζωντανά την 11η Σεπτεμβρίου, και το ένα τρίτο του κόσμου άκουσε γι' αυτό μέσα σε 24 ώρες, κάνοντας το εκ φύσεως τότε που έγινε, μια πρωτοφανή στιγμή παγκόσμιας επίγνωσης. Οπότε το ξεκινήσαμε αυτό για να αιχμαλωτήσουμε τις ιστορίες απ' όλον τον κόσμο, μέσω βίντεο, μέσω φωτογραφιών, μέσω γραπτής ιστορίας, οπότε οι εμπειρίες των ανθρώπων εκείνη τη μέρα, που ήταν, στην πραγματικότητα, ένα τεράστιο ρίσκο γι' αυτό το ίδρυμα να κάνει αυτήν την ανοιχτή πλατφόρμα την πρώτη του κίνηση. Αλλά αυτό συνδυάστηκε με την καμπίνα προφορικής ιστορίας, πραγματικά ό,τι πιο απλό έχουμε φτιάξει ποτέ, όπου βρίσκεις τον εαυτό σου σ' έναν χάρτη. Είναι σε έξι γλώσσες, και μπορείς να πεις τη δική σου ιστορία για το τι σου συνέβει εκείνη τη μέρα. Και όταν αρχίσαμε να βλέπουμε τις τρομερές εικόνες και ιστορίες που ήρθαν στο φως απ' όλον τον κόσμο -- αυτό είναι προφανώς μέρος του συστήματος προσγείωσης -- ξεκινήσαμε πραγματικά να καταλαβαίνουμε ότι υπήρχε αυτή η καταπληκτική συμμετρία μεταξύ του ίδιου του γεγονότος, μεταξύ του τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι διηγούνταν τις ιστορίες του γεγονότος, και του πώς εμείς οι ίδιοι είχαμε ανάγκη να πούμε την ιστορία.
And so what we started with was really a new way of thinking about building an institution, through a project called Make History, which we launched in 2009. So it's estimated that a third of the world watched 9/11 live, and a third of the world heard about it within 24 hours, making it really by nature of when it happened, this unprecedented moment of global awareness. And so we launched this to capture the stories from all around the world, through video, through photos, through written history, and so people's experiences on that day, which was, in fact, this huge risk for the institution to make its first move this open platform. But that was coupled together with this oral histories booth, really the simplest we've ever made, where you locate yourself on a map. It's in six languages, and you can tell your own story about what happened to you on that day. And when we started seeing the incredible images and stories that came forth from all around the world -- this is obviously part of the landing gear -- we really started to understand that there was this amazing symmetry between the event itself, between the way that people were telling the stories of the event, and how we ourselves needed to tell that story.
Αυτή η εικόνα ειδικά πραγματικά αιχμαλώτισε την προσοχή μας εκείνον τον καιρό, γιατί συνοψίζει τόσο το γεγονός. Αυτή είναι μια φωτογραφία από το τούνελ Μπρούκλιν - Μπάτερι. Εκεί είναι ένας πυροσβέστης που έχει κολλήσει στην κίνηση, οπότε οι πυροσβέστες οι ίδιοι τρέχουν σχεδόν δυόμισι χιλιόμετρα μέχρι την ίδια την τοποθεσία με πάνω από 30 κιλά εξοπλισμό στις πλάτες τους. Και λάβαμε αυτό το υπέροχο e-mail που έλεγε: « Κοιτάζοντας τις χιλιάδες φωτογραφίες της τοποθεσίας, βρήκα απροσδόκητα μια φωτογραφία του γιου μου. Ήταν ένα συναισθηματικό σοκ, αλλά παρ' όλα αυτά μια ευλογία να βρω αυτή τη φωτογραφία,» Και μας έγραφε επειδή είπε: «Θα ήθελα να ευχαριστήσω προσωπικά τον φωτογράφο που ανάρτησε την φωτογραφία, καθώς σήμαινε για μένα περισσότερα απ' ότι μπορούν να εκφράσουν οι λέξεις, να έχω πρόσβαση σ' αυτό που είναι μάλλον η τελευταία φωτογραφία του γιου μου.»
This image in particular really captured our attention at the time, because it so much sums up that event. This is a shot from the Brooklyn-Battery Tunnel. There's a firefighter that's stuck, actually, in traffic, and so the firefighters themselves are running a mile and a half to the site itself with upwards of 70 pounds of gear on their back. And we got this amazing email that said, "While viewing the thousands of photos on the site, I unexpectedly found a photo of my son. It was a shock emotionally, yet a blessing to find this photo," and he was writing because he said, "I'd like to personally thank the photographer for posting the photo, as it meant more than words can describe to me to have access to what is probably the last photo ever taken of my son."
Και μας έκανε πραγματικά να αναγνωρίσουμε τι χρειαζόταν να γίνει αυτό το ίδρυμα για να μπορέσει να πει αυτήν την ιστορία. Δεν μπορούμε να έχουμε απλά έναν ιστορικό ή έναν έφορο να εξιστορεί αντικειμενικά, στο τρίτο πρόσωπο, ένα τέτοιο γεγονός όταν έχεις μάρτυρες της ιστορίας που θα βρουν το δρόμο τους μέσα στο ίδιο το μουσείο.
And it really made us recognize what this institution needed to be in order to actually tell that story. We can't have just a historian or a curator narrating objectively in the third person about an event like that, when you have the witnesses to history who are going to make their way through the actual museum itself.
Οπότε αρχίσαμε να φανταζόμαστε το μουσείο, μαζί με την δημιουργική ομάδα στο μουσείο και τους έφορους. Σκεφτόμασταν για το πώς η πρώτη φωνή που θα άκουγε κανείς μέσα στο μουσείο, θα ήταν από τους άλλους επισκέπτες. Οπότε δημιουργήσαμε την ιδέα μιας γκαλερί ονόματι «Θυμόμαστε». Και θα σας παίξω μόνο ένα μέρος ενός αντίγραφου, αλλά θα αποκτήσετε την αίσθηση του πώς είναι να εισέρχεστε σ' εκείνη την στιγμή στο χρόνο και να μεταφερθείτε πίσω στο χρόνο.
And so we started imagining the museum, along with the creative team at the museum and the curators, thinking about how the first voice that you would hear inside the museum would actually be of other visitors. And so we created this idea of an opening gallery called We Remember. And I'll just play you part of a mockup of it, but you get a sense of what it's like to actually enter into that moment in time and be transported back in history.
(Βίντεο) Φωνή 1: Ήμουν στη Χονολουλού της Χαβάης. Φωνή 2: Ήμουν στο Κάιρο της Αιγύπτου.
(Video) Voice 1: I was in Honolulu, Hawaii. Voice 2: I was in Cairo, Egypt.
Φωνή 3: Στην οδό Σανζ Ελιζέ, στο Παρίσι. Φωνή 4: Στο κολλέγιο, στο U.C. Berkeley.
Voice 3: Sur les Champs-Élysées, à Paris. Voice 4: In college, at U.C. Berkeley.
Φωνή 5: Ήμουν στην πλατεία Τάιμς. Φωνή 6: Σάο Πάολο, Βραζιλία.
Voice 5: I was in Times Square. Voice 6: São Paolo, Brazil.
(Πολλές φωνές)
(Multiple voices)
Φωνή 7: Ήταν μάλλον γύρω στις 11 το βράδυ.
Voice 7: It was probably about 11 o'clock at night.
Φωνή 8: Οδηγούσα προς τη δουλειά στις 5:45 τοπική ώρα το πρωί.
Voice 8: I was driving to work at 5:45 local time in the morning.
Φωνή 9: Ήμασταν σε συνεδρίαση όταν κάποιος όρμηξε μέσα και είπε, «Θεέ μου, ένα αεροπλάνο μόλις συνετρίβη στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου.»
Voice 9: We were actually in a meeting when someone barged in and said, "Oh my God, a plane has just crashed into the World Trade Center."
Φωνή 10: Προσπαθούσα μανιωδώς να βρώ ένα ραδιόφωνο.
Voice 10: Trying to frantically get to a radio.
Φωνή 11: Όταν το άκουσα στο ραδιόφωνο --
Voice 11: When I heard it over the radio --
Φωνή 12: Το άκουσα στο ραδιόφωνο.
Voice 12: Heard it on the radio.
(Πολλές φωνές)
(Multiple voices)
Φωνή 13 : Έλαβα μια κλήση απ' τον πατέρα μου. Φωνή 14: Χτύπησε το τηλέφωνο, με ξύπνησε. Ο συνέταιρος μου είπε ν' ανοίξω την τηλεόραση.
Voice 13: I got a call from my father. Voice 14: The phone rang, it woke me up. My business partner told me to turn on the television.
Φωνή 15: Οπότε άνοιξα την τηλεόραση.
Voice 15: So I switched on the television.
Φωνή 16: Όλα τα κανάλια στην Ιταλία δείχνανε το ίδιο πράγμα.
Voice 16: All channels in Italy were displaying the same thing.
Φωνή 17: Τους Δίδυμους Πύργους. Φωνή 18: Τους Δίδυμους Πύργους.
Voice 17: The Twin Towers. Voice 18: The Twin Towers.
ΤΜ: Και μετακινείσαι από κει, μέσα σ'αυτόν τον ανοιχτό χώρο σαν σπηλιά. Αυτός είναι ο λεγόμενος τοίχος τσιμεντολάσπης. Είναι ο πρωτότυπος, ανασκαμμένος τοίχος στη βάση του Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου που άντεξε την πίεση του ποταμού Χάντσον για έναν ολόκληρο χρόνο μετά το ίδιο το γεγονός. Οπότε σκεφτήκαμε να μεταφέρουμε αυτήν την αίσθηση αυθεντικότητας, της παρουσίας εκείνης της στιγμής, μέσα στην ίδια την έκθεση. Και λέμε τις ιστορίες του να είσαι μέσα στους πύργους μέσω του ίδιου ηχητικού κολάζ, οπότε ακούς ανθρώπους να μιλάνε κυριολεκτικά για το ότι είδαν τα αεροπλάνα καθώς έμπαιναν στο κτήριο, ή καθώς κατέβαιναν τα σκαλιά. Και όπως μπαίνετε μέσα στην έκθεση που μιλάει για την ανάκτηση, προβάλουμε απευθείας αυτές τις στιγμές πάνω στον διεστραμμένο χάλυβα, όλες τις εμπειρίες από ανθρώπους που έκαναν κυριολεκτικά εκσκαφές πάνω στον ίδιο το σωρό. Και μπορείτε να ακούσετε προφορικές ιστορίες από ανθρώπους που δούλευαν στην αλυσίδα μεταφοράς κουβάδων καθώς βλέπετε κυριολεκτικά τις χιλιάδες εμπειρίες εκείνης της στιγμής.
JB: And you move from there into that open, cavernous space. This is the so-called slurry wall. It's the original, excavated wall at the base of the World Trade Center that withstood the actual pressure from the Hudson River for a full year after the event itself. And so we thought about carrying that sense of authenticity, of presence of that moment into the actual exhibition itself. And we tell the stories of being inside the towers through that same audio collage, so you're hearing people literally talking about seeing the planes as they make their way into the building, or making their way down the stairwells. And as you make your way into the exhibition where it talks about the recovery, we actually project directly onto these moments of twisted steel all of the experiences from people who literally excavated on top of the pile itself. And so you can hear oral histories -- so people who were actually working the so-called bucket brigades as you're seeing literally the thousands of experiences from that moment.
Και όπως φεύγετε απ' αυτή τη στιγμή αφήγησης, κατανοώντας την 11η Σεπτεμβρίου, γυρίζουμε το μουσείο πάλι σε στιγμή ακρόασης και μιλάμε με τον καθένα από τους επισκέπτες και τους ρωτάμε για τις δικές τους εμπειρίες απ' την 11η Σεπτεμβρίου. Και τους ρωτάμε ερωτήσεις που στην πραγματικότητα δεν απαντιόνται, τα είδη των ερωτήσεων που η 11η Σεπτεμβρίου βγάζει σε όλους μας. Οπότε αυτές είναι ερωτήσεις όπως: « Πώς μπορεί η δημοκρατία να ισορροπήσει την ελευθερία και την ασφάλεια;» «Πώς μπόρεσε να συμβεί η 11η Σεπτεμβρίου;» «Πώς άλλαξε ο κόσμος μετά την 11η Σεπτεμβρίου;»
And as you leave that storytelling moment understanding about 9/11, we then turn the museum back into a moment of listening and actually talk to the individual visitors and ask them their own experiences about 9/11. And we ask them questions that are actually not really answerable, the types of questions that 9/11 itself draws forth for all of us. And so these are questions like, "How can a democracy balance freedom and security?" "How could 9/11 have happened?" "And how did the world change after 9/11?"
Οπότε αυτές οι προφορικές ιστορίες, τις οποίες στην πραγματικότητα συλλέγουμε ήδη εδώ και χρόνια, αναμειγνύονται μαζί με συνεντεύξεις που παίρνουμε από ανθρώπους όπως ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, ο Μπιλ Κλίντον, ο Ρούντι Τζουλιάνι, και αναμειγνύεις όλους αυτούς τους σημαντικούς ανθρώπους και αυτές τις διαφορετικές εμπειρίες, αυτές τις διαφορετικές σκέψεις για την 11 Σεπτεμβρίου. Και ξαφνικά το ίδρυμα, για άλλη μια φορά, μετατρέπεται σε ακουστική εμπειρία. Οπότε θα σας παίξω ένα μικρό απόσπασμα από ένα πρωτότυπο δείγμα που φτιάξαμε με κάποιες απ'αυτές τις φωνές, αλλά σου δίνει πραγματικά την αίσθηση της ποίησης των συλλογισμών του καθενός για το γεγονός.
And so these oral histories, which we've actually been capturing already for years, are then mixed together with interviews that we're doing with people like Donald Rumsfeld, Bill Clinton, Rudy Giuliani, and you mix together these different players and these different experiences, these different reflection points about 9/11. And suddenly the institution, once again, turns into a listening experience. So I'll play you just a short excerpt of a mockup that we made of a couple of these voices, but you really get a sense of the poetry of everyone's reflection on the event.
(Βίντεο) Φωνή 1: Η 11η Σεπτεμβρίου δεν ήταν απλά μια εμπειρία της Νέας Υόρκης.
(Video) Voice 1: 9/11 was not just a New York experience.
Φωνή 2: Είναι κάτι που μοιραστήκαμε και είναι κάτι που μας ένωσε.
Voice 2: It's something that we shared, and it's something that united us.
Φωνή 3: Και ήξερα όταν είδα πως άνθρωποι που ήταν εκεί εκείνη την ημέρα, που άμεσα πήγαν να βοηθήσουν γνωστούς και άγνωστους, ήταν κάτι που θα μας βοηθούσε να τα καταφέρουμε.
Voice 3: And I knew when I saw that, people who were there that day who immediately went to help people known and unknown to them was something that would pull us through.
Φωνή 4: Όλo το ξεχειλισμα στοργής και συγκίνησης που προήλθε από τη χώρα μας, ήταν κάτι που πραγματικά θα μείνει για πάντα μαζί μου.
Voice 4: All the outpouring of affection and emotion that came from our country was something really that will forever, ever stay with me.
Φωνή 5: Μέχρι και σήμερα προσεύχομαι γι'αυτούς που έχασαν τις ζωές τους, και γι'αυτούς που έδωσαν τις ζωές τους για να βοηθήσουν άλλους. αλλά μου υπενθυμίζει επίσης τη δομή αυτής της χώρας, την αγάπη, τη συμπόνια, τη δύναμη, και είδα ένα έθνος να ενώνεται στη μέση μιας φριχτής τραγωδίας.
Voice 5: Still today I pray and think about those who lost their lives, and those who gave their lives to help others, but I'm also reminded of the fabric of this country, the love, the compassIon, the strength, and I watched a nation come together in the middle of a terrible tragedy.
Οπότε, καθώς οι άνθρωποι βγαίνουν από το μουσείο, συλλογιζόμενοι την εμπειρία και τις σκέψεις τους πάνω σε αυτή, πηγαίνουν μετά στον πραγματικό χώρο του μνημείου, επειδή έχουν ανεβεί ξανά πάνω, και στην πραγματικότητα, συμμετείχαμε στο μνημείο αφού είχαμε δημιουργήσει το μουσείο εδώ και μερικά χρόνια. Ο αρχικός σχεδιαστής του μνημείου, ο Μάικλ Αράντ, είχε στο μυαλό του την εικόνα όλων των ονομάτων να εμφανίζονται χωρίς διαφοροποίηση, σχεδόν τυχαία Ένας πραγματικά ποιητικός συλλογισμός, επιπλέον της φύσης του ίδιου του τρομοκρατικού γεγονότος, αλλά ήταν τεράστια πρόκληση για τις οικογένειες, για το ίδρυμα, σίγουρα για αυτούς που ανταποκρίθηκαν πρώτοι, και υπήρξε μια διαπραγμάτευση που προχώρησε και βρέθηκε μια λύση για να δημιουργηθεί μια σειρά, όχι από άποψη χρονολογίας, ή αλφαβητικά, αλλά μέσω κάτι που ονομάζεται ουσιώδης συνέχεια. Οπότε αυτές είναι ομαδοποιήσεις των ονομάτων που εμφανίζονται αδιαφοροποίητα, αλλά στην πραγματικότητα έχουν μια σειρά, και εμείς, μαζί με τον Τζερ Θορπ, δημιουργήσαμε έναν αλγόριθμο για να λάβει τεράστια ποσότητα πληροφοριών ώστε να ξεκινήσει να συνδέει μαζί ολά αυτά τα διαφορετικά ονόματα Οπότε αυτή είναι μια εικόνα του ίδιου του αλγόριθμου με τα ονόματα κωδικοποιημένα για λόγους εχεμύθειας, αλλά μπορείτε να δείτε ότι αυτές οι στήλες χρωμάτων είναι στην πραγματικότητα οι τέσσερις διαφορετικές πτήσεις, οι δύο διαφορετικοί πύργοι, οι πρώτοι ανταποκριτές, και μπορείτε να δείτε μέσα εκεί διαφορετικούς ορόφους, και μετά, οι πράσινες γραμμές είναι οι διαπροσωπικοί σύνδεσμοι που ζητήθηκαν από τις ίδιες τις οικογένειες. Οπότε όταν πηγαίνετε στο μνημείο, μπορείτε πράγματι να δείτε την κύρια οργάνωση μέσα στις ίδιες τις ξεχωριστές ομάδες. Μπορείτε να δείτε τον τρόπο με τον οποίο η γεωγραφία του γεγονότος αντανακλάται μέσα στο μνημείο, και μπορείτε να ψάξετε για ένα όνομα, ή στην συγκεκριμένη περίπτωση έναν εργοδότη, τον Kάντορ Φιτζέραλντ, και να δείτε τον τρόπο με τον οποίο όλα αυτά τα ονόματα, αυτά τα εκατοντάδες ονόματα, είναι στην πραγματικότητα οργανωμένα μέσα στο ίδιο το μνημείο, και να το χρησιμοποιήσετε για να κατευθυνθείτε μέσα σ' αυτό. Και πιο σημαντικό, όταν πράγματι βρίσκεστε στην τοποθεσία του μνημείου, μπορείτε να δείτε αυτούς τους συνδέσμους. Μπορείτε να δείτε τις σχέσεις μεταξύ των διαφορετικών ονομάτων. Οπότε ξαφνικά, αυτό που είναι μια αδιαφοροποίητη, ανώνυμη ομάδα ονομάτων, αναπηδά στην πραγματικότητα ως μια ατομική ζωή. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο Χάρι Ράμος, ο οποίος ήταν διευθυντής του εμπορικού τμήματος σε μια τράπεζα επενδύσεων, ο οποίος σταμάτησε για να βοηθήσει τον Βίκτορ Γουόλντ στον 55ο όροφο το Νότιου Πύργου, Και ο Ράμος είπε στον Γουόλντ, σύμφωνα με μαρτυρίες, «Δεν θα σε αφήσω.» Και η χήρα του Γουόλντ ζήτησε να τοποθετηθούν ο ένας δίπλα στον άλλον στη λίστα.
JB: And so as people make their way out of the museum, reflecting on the experience, reflecting on their own thoughts of it, they then move into the actual space of the memorial itself, because they've gone back up to grade, and we actually got involved in the memorial after we'd done the museum for a few years. The original designer of the memorial, Michael Arad, had this image in his mind of all the names appearing undifferentiated, almost random, really a poetic reflection on top of the nature of a terrorism event itself, but it was a huge challenge for the families, for the foundation, certainly for the first responders, and there was a negotiation that went forth and a solution was found to actually create not an order in terms of chronology, or in terms of alphabetical, but through what's called meaningful adjacency. So these are groupings of the names themselves which appear undifferentiated but actually have an order, and we, along with Jer Thorp, created an algorithm to take massive amounts of data to actually start to connect together all these different names themselves. So this is an image of the actual algorithm itself with the names scrambled for privacy, but you can see that these blocks of color are actually the four different flights, the two different towers, the first responders, and you can actually see within that different floors, and then the green lines are the interpersonal connections that were requested by the families themselves. And so when you go to the memorial, you can actually see the overarching organization inside of the individual pools themselves. You can see the way that the geography of the event is reflected inside of the memorial, and you can search for an individual name, or in this case an employer, Cantor Fitzgerald, and see the way in which all of those names, those hundreds of names, are actually organized onto the memorial itself, and use that to navigate the memorial. And more importantly, when you're actually at the site of the memorial, you can see those connections. You can see the relationships between the different names themselves. So suddenly what is this undifferentiated, anonymous group of names springs into reality as an individual life. In this case, Harry Ramos, who was the head trader at an investment bank, who stopped to aid Victor Wald on the 55th floor of the South Tower. And Ramos told Wald, according to witnesses, "I'm not going to leave you." And Wald's widow requested that they be listed next to each other.
Πριν από τρεις γενιές, έπρεπε να κάνουμε τους ανθρώπους να βγουν έξω και να καταγράψουν τις ιστορίες των απλών ανθρώπων. Σήμερα, βέβαια, υπάρχει ένα πρωτοφανές ποσοστό ιστοριών για όλους εμάς που καταγράφεται για τις μελλοντικές γενιές. Και αυτή είναι η ελπίδα μας, ότι υπάρχει ποίηση μέσα σε καθεμιά από τις ιστορίες μας.
Three generations ago, we had to actually get people to go out and capture the stories for common people. Today, of course, there's an unprecedented amount of stories for all of us that are being captured for future generations. And this is our hope, that's there's poetry inside of each of our stories.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)