Έχω περάσει πολύ καιρό ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο τελευταία μιλώντας σε ομάδες φοιτητών και επαγγελματιών. Και συνειδητοποιώ ότι παντού ακούω παρόμοια πράγματα. Από τη μια, λένε, "Τώρα είναι η ώρα για αλλαγές." Θέλουν να συμμετέχουν σ' αυτές. Μιλούν για την επιθυμία να ζήσουν μια ζωή με σκοπό και βαθύτερο νόημα. Αλλά από την άλλη ακούω τους ανθρώπους να μιλούν για φόβο, για μια επιθυμία να μείνουν μακριά από τον κίνδυνο. Λένε, "Θέλω πραγματικά να ζήσω μια ζωή με σκοπό, αλλά δεν ξέρω από πού ν' αρχίσω. Δε θέλω να απογοητεύσω την οικογένεια ή τους φίλους μου." Εγώ δουλεύω ενάντια στην παγκόσμια φτώχεια. Και μου λένε, "Θέλω κι εγώ να δουλέψω ενάντια στην παγκόσμια φτώχεια, αλλά τι θα σημάνει αυτό για την καριέρα μου; Μήπως μπω στο περιθώριο; Μήπως δε βγάζω αρκετά χρήματα; Μήπως δεν παντρευτώ ποτέ και δεν κάνω παιδιά;" Ως γυναίκα που δεν παντρεύτηκε παρά πολύ αργότερα - και χαίρομαι που περίμενα - (γέλια) - και δεν έκανα παιδιά, κοιτάζω αυτούς τους νέους ανθρώπους και τους λέω, "Η δουλειά σου δεν είναι να είσαι τέλειος. Η δουλειά σου είναι απλώς να είσαι άνθρωπος. Και τίποτα σημαντικό δε συμβαίνει στη ζωή χωρίς κάποιο κόστος." Αυτές οι συζητήσεις είναι πραγματικά ενδεικτικές του τι συμβαίνει σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Οι ηγέτες μας κι εμείς οι ίδιοι τα θέλουμε όλα, αλλά δε μιλάμε για το κόστος, δε μιλάμε για τις θυσίες.
I've been spending a lot of time traveling around the world these days, talking to groups of students and professionals, and everywhere I'm finding that I hear similar themes. On the one hand, people say, "The time for change is now." They want to be part of it. They talk about wanting lives of purpose and greater meaning. But on the other hand, I hear people talking about fear, a sense of risk-aversion. They say, "I really want to follow a life of purpose, but I don't know where to start. I don't want to disappoint my family or friends." I work in global poverty. And they say, "I want to work in global poverty, but what will it mean about my career? Will I be marginalized? Will I not make enough money? Will I never get married or have children?" And as a woman who didn't get married until I was a lot older -- and I'm glad I waited -- (Laughter) -- and has no children, I look at these young people and I say, "Your job is not to be perfect. Your job is only to be human. And nothing important happens in life without a cost." These conversations really reflect what's happening at the national and international level. Our leaders and ourselves want everything, but we don't talk about the costs. We don't talk about the sacrifice.
Ένα από τα αγαπημένα μου λογοτεχνικά αποσπάσματα γράφτηκε από την Τίλι Όλσεν, τη μεγάλη Αμερικανίδα συγγραφέα του Νότου. Σε ένα σύντομο διήγημα με τίτλο "Ω, Ναι", μιλάει για μια λευκή γυναίκα στη δεκαετία του '50 με μια κόρη που πιάνει φιλία με μια μικρή Αφροαμερικανίδα. Κι εκείνη κοιτάζει το παιδί της με ένα αίσθημα περηφάνιας, αλλά ταυτόχρονα αναρωτιέται, ποιο είναι το τίμημα που θα πληρώσει; "Καλύτερα να αφιερωθείς (στη ζωή, με ό,τι συνεπάγεται) παρά να ζήσεις ανέγγιχτος." Αλλά το πραγματικό ερώτημα είναι ποιο είναι το κόστος του να μην τολμήσεις; Ποιο είναι το κόστος του να μην προσπαθήσεις;
One of my favorite quotes from literature was written by Tillie Olsen, the great American writer from the South. In a short story called "Oh Yes," she talks about a white woman in the 1950s who has a daughter who befriends a little African American girl, and she looks at her child with a sense of pride, but she also wonders, what price will she pay? "Better immersion than to live untouched." But the real question is, what is the cost of not daring? What is the cost of not trying?
Είχα το μεγάλο προνόμιο στη ζωή μου να γνωρίσω εξαιρετικούς ηγέτες που επέλεξαν να ζήσουν μια ζωή αφιέρωσης. Μια γυναίκα που γνώριζα ήταν συνεργάτης σ' ένα πρόγραμμα που διηύθυνα στο Ίδρυμα Ροκφέλερ και τ' όνομά της είναι Ίνκγριντ Γουασιναγουατόκ. Ήταν αρχηγός της φυλής Μενομινί, αυτοχθόνων της Αμερικής. Όταν οι συνεργάτες μαζευόμασταν, μας παρότρυνε να σκεφτόμαστε πώς οι γηραιοί στον πολιτισμό των αυτόχθονων Αμερικανών λάμβαναν αποφάσεις. Και μας εξηγούσε ότι κυριολεκτικά έφερναν μπροστά τους την εικόνα των παιδιών από εφτά γενιές στο μέλλον, να τους κοιτάζουν από τη Γη. Κοίταζαν αυτά τα πρόσωπα, έχοντάς τα σαν οδηγούς για το μέλλον. Η Ίνγκριντ καταλάβαινε ότι είμαστε ενωμένοι ο ένας με τον άλλον, όχι μόνο ως ανθρώπινα όντα, άλλα με καθετί ζωντανό πάνω στον πλανήτη.
I've been so privileged in my life to know extraordinary leaders who have chosen to live lives of immersion. One woman I knew who was a fellow at a program that I ran at the Rockefeller Foundation was named Ingrid Washinawatok. She was a leader of the Menominee tribe, a Native American peoples. And when we would gather as fellows, she would push us to think about how the elders in Native American culture make decisions. And she said they would literally visualize the faces of children for seven generations into the future, looking at them from the Earth, and they would look at them, holding them as stewards for that future. Ingrid understood that we are connected to each other, not only as human beings, but to every living thing on the planet.
Και κατά τραγικό τρόπο, το 1999 όταν ήταν στην Κολομβία καθώς εργαζόταν με τη φυλή Ούα, για να προστατεύσει τον πολιτισμό και τη γλώσσα τους, απήγαγαν την ίδια και δύο συναδέλφους της και τους βασάνισαν και τους εκτέλεσαν οι Επαναστατικές Ένοπλες Δυνάμεις της Κολομβίας. Και κάθε φορά που οι συνεργάτες συναντιόμασταν μετά απ' αυτό, αφήναμε μια καρέκλα άδεια για το πνεύμα της. Και πάνω από μια δεκαετία αργότερα, όταν μιλάω με συνεργάτες σε ΜΚΟ, είτε είμαστε στο Τρέντον, στο Νιου Τζέρσεϋ ή στο γραφείο στο Λευκό Οίκο, και αναφερόμαστε στην Ίνγκριντ, όλοι λένε πως προσπαθούν να αφομοιώσουν τη σοφία της και το πνεύμα της και πραγματικά να χτίσουν πάνω σε ό,τι δεν κατάφερε να τελειώσει από την αποστολή της ζωής της. Όταν σκεφτόμαστε για παρακαταθήκες, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια πιο ισχυρή, παρότι η ζωή της ήταν τόσο σύντομη.
And tragically, in 1999, when she was in Colombia working with the U'wa people, focused on preserving their culture and language, she and two colleagues were abducted and tortured and killed by the FARC. And whenever we would gather the fellows after that, we would leave a chair empty for her spirit. And more than a decade later, when I talk to NGO fellows, whether in Trenton, New Jersey or the office of the White House, and we talk about Ingrid, they all say that they're trying to integrate her wisdom and her spirit and really build on the unfulfilled work of her life's mission. And when we think about legacy, I can think of no more powerful one, despite how short her life was.
Συγκινήθηκα επίσης από τις γυναίκες της Καμπότζης, όμορφες γυναίκες, γυναίκες που διατήρησαν την παράδοση των κλασικών χορών της χώρας. Τις συνάντησα στις αρχές της δεκαετίας του '90. Κατά τη δεκαετία του '70, υπό το καθεστώς του Πολ Ποτ, το κίνημα των Ερυθρών Χμερ σκότωσε πάνω από ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Εστίασαν και εξόντωσαν τους διανοούμενους και την ελίτ, τους καλλιτέχνες, τις χορεύτριες. Στο τέλος του πολέμου, είχαν απομείνει ζωντανές μόνο 30 από αυτές τις κλασικές χορεύτριες. Και οι γυναίκες αυτές που είχα το προνόμιο να γνωρίσω, όταν πλέον είχαν απομείνει μόνο τρεις στη ζωή, έλεγαν ιστορίες για την εποχή που βρίσκονταν στα κρεβάτια τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έλεγαν πόσο σκληρά προσπαθούσαν να θυμούνται τα αποσπάσματα των χορών, ελπίζοντας πως κι άλλες ήταν ακόμα ζωντανές κι έκαναν το ίδιο.
And I've been touched by Cambodian women -- beautiful women, women who held the tradition of the classical dance in Cambodia. And I met them in the early '90s. In the 1970s, under the Pol Pot regime, the Khmer Rouge killed over a million people, and they focused and targeted the elites and the intellectuals, the artists, the dancers. And at the end of the war, there were only 30 of these classical dancers still living. And the women, who I was so privileged to meet when there were three survivors, told these stories about lying in their cots in the refugee camps. They said they would try so hard to remember the fragments of the dance, hoping that others were alive and doing the same.
Μια απ' αυτές τις γυναίκες στάθηκε σε μια τέλεια στάση, με τα χέρια στη μέση, κι εξιστόρησε το ξανασμίξιμο των 30 μετά τον πόλεμο και πόσο εξαιρετικό ήταν. Χοντρά δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό της, αλλά καμιά στιγμή δε σήκωσε τα χέρια της για να τα σκουπίσει. Οι γυναίκες αυτές αποφάσισαν ότι θα διδάξουν, όχι την επόμενη γενιά κοριτσιών, γιατί είχαν ήδη μεγαλώσει πολύ, αλλά τη μεθεπόμενη. Και κάθισα εκεί στην αίθουσα κοιτάζοντας αυτές τις γυναίκες να χτυπούν τα χέρια τους - τι όμορφος ρυθμός - καθώς αυτές οι μικρές νεράιδες χόρευαν γύρω τους, φορώντας υπέροχα μεταξωτά χρώματα. Και σκέφτηκα, μετά από όλη αυτή τη θηριωδία, έτσι προσεύχονται στην πραγματικότητα οι άνθρωποι. Γιατί εστιάζουν στην απόδοση τιμών σε ό,τι πιο όμορφο από το παρελθόν μας και κοιτάζουμε πώς να το χτίσουμε μέσα στην υπόσχεση για το μέλλον μας. Κι αυτά που οι γυναίκες αυτές είχαν κατανοήσει είναι κάποιες φορές τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουμε κάνει και για τα οποία έχουμε δαπανήσει χρόνο είναι αυτά τα πράγματα που δεν μπορούν να μετρηθούν.
And one woman stood there with this perfect carriage, her hands at her side, and she talked about the reunion of the 30 after the war and how extraordinary it was. And these big tears fell down her face, but she never lifted her hands to move them. And the women decided that they would train not the next generation of girls, because they had grown too old already, but the next generation. And I sat there in the studio watching these women clapping their hands -- beautiful rhythms -- as these little fairy pixies were dancing around them, wearing these beautiful silk colors. And I thought, after all this atrocity, this is how human beings really pray. Because they're focused on honoring what is most beautiful about our past and building it into the promise of our future. And what these women understood is sometimes the most important things that we do and that we spend our time on are those things that we cannot measure.
Επίσης με άγγιξε η σκοτεινή πλευρά της δύναμης και της εξουσίας. Κι έμαθα πως η δύναμη, ιδίως στην απόλυτη μορφή της, δεν κάνει διακρίσεις. Το 1986, μετακόμισα στη Ρουάντα, και δούλεψα με μια πολύ μικρή ομάδα ντόπιων γυναικών για να ξεκνήσω την πρώτη τράπεζα μικροχρηματοδότησης στη χώρα. Μια απ' αυτές τις γυναίκες ήταν η Άγκνες - τη βλέπετε στ' αριστερά - ήταν μια απ' τις πρώτες τρεις γυναίκες βουλευτές στη Ρουάντα, και η παρακαταθήκη που θα έπρεπε να αφήσει θα ήταν να γίνει μια από τις μητέρες της χώρας. Δημιουργήσαμε ένα ίδρυμα, βασισμένο στην κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα μεταξύ των φύλων, τη δυνατότητα χειραφέτησης των γυναικών.
I also have been touched by the dark side of power and leadership. And I have learned that power, particularly in its absolute form, is an equal opportunity provider. In 1986, I moved to Rwanda, and I worked with a very small group of Rwandan women to start that country's first microfinance bank. And one of the women was Agnes -- there on your extreme left -- she was one of the first three women parliamentarians in Rwanda, and her legacy should have been to be one of the mothers of Rwanda. We built this institution based on social justice, gender equity, this idea of empowering women.
Αλλά η Άγκνες ενδιαφερόταν περισσότερο για τα στολίδια της εξουσίας παρά γι΄αυτούς τους σκοπούς, απ' ότι φάνηκε τελικά. Παρότι είχε λάβει μέρος στη δημιουργία ενός φιλελεύθερου κόμματος, ενός πολιτικού κόμματος που βασιζόταν στην πολυμορφία και την ανεκτικότητα, περίπου τρεις μήνες πριν τη γενοκτονία, άλλαξε πλευρά και εντάχθηκε στο εξτρεμιστικό κόμμα, το Hutu Power, κι έγινε υπουργός δικαιοσύνης για το καθεστώς των γενοκτόνων κι έγινε γνωστή για τις παροτρύνσεις της στους άντρες να σκοτώνουν πιο γρήγορα και να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν γυναίκες. Καταδικάστηκε για εγκλήματα γενοκτονίας πρώτου βαθμού. Και την επισκεπτόμουν στις φυλακές, καθόμουν δίπλα της, με τα γόνατά μας ακουμπιστά, κι έπρεπε να παραδεχτώ στον εαυτό μου πως τέρατα υπάρχουν μέσα σε όλους μας, αλλά ίσως να μην είναι ακριβώς τέρατα, αλλά μάλλον σπασμένα κομμάτια του εαυτού μας, πικρίες, κρυφή ντροπή, και σκφτόμουν ακόμα ότι τελικά είναι εύκολο για τους δημαγωγούς να λυμαίνονται αυτά τα κομμάτια αυτά τα θραύσματα, αν θέλετε, και να μας κάνουν να κοιτάζουμε τα άλλα όντα, τους άλλους ανθρώπους σαν κατώτερους από εμάς - και σε ακραίες περιπτώσεις, να καταλήγουμε να κάνουμε φρικτές πράξεις.
But Agnes cared more about the trappings of power than she did principle at the end. And though she had been part of building a liberal party, a political party that was focused on diversity and tolerance, about three months before the genocide, she switched parties and joined the extremist party, Hutu Power, and she became the Minister of Justice under the genocide regime and was known for inciting men to kill faster and stop behaving like women. She was convicted of category one crimes of genocide. And I would visit her in the prisons, sitting side-by-side, knees touching, and I would have to admit to myself that monsters exist in all of us, but that maybe it's not monsters so much, but the broken parts of ourselves, sadnesses, secret shame, and that ultimately it's easy for demagogues to prey on those parts, those fragments, if you will, and to make us look at other beings, human beings, as lesser than ourselves -- and in the extreme, to do terrible things.
Και δεν υπάρχει καμιά ομάδα πιο ευάλωτη σε τέτοιου είδους δημαγωγία από τους νεαρούς άντρες. Έχω ακούσει να λένε πως το πιο επικίνδυνο ζώο στον πλανήτη είναι ο έφηβος άντρας. Κι έτσι σε μια συγκέντρωση όπου επικεντρωνόμαστε στη γυναίκα, ενώ είναι μείζονος σημασίας να επενδύσουμε στα κορίτσια μας και να εξισώσουμε τους όρους του ανταγωνισμού και να βρούμε τρόπους να τα τιμήσουμε, πρέπει και να θυμόμαστε πως τα κορίτσια και οι γυναίκες τίθενται στο περιθώριο και βιάζονται και γίνονται θύματα και γίνονται αόρατες ακριβώς σ' αυτές τις κοινωνίες όπου τα αγόρια και οι άντρες μας νιώθουν ανήμποροι, ανίκανοι να προσφέρουν. Και (να θυμόμαστε) ότι, όταν κάθονται στη γωνιά του δρόμου και το μόνο που μπορούν να σκεφτούν για το μέλλον είναι η ανεργία, η έλλειψη εκπαίδευσης, η έλλειψη δυνατοτήτων, τότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πώς η μεγαλύτερη πηγή "καταξίωσης" μπορεί να προέλθει από μια στολή κι ένα όπλο.
And there is no group more vulnerable to those kinds of manipulations than young men. I've heard it said that the most dangerous animal on the planet is the adolescent male. And so in a gathering where we're focused on women, while it is so critical that we invest in our girls and we even the playing field and we find ways to honor them, we have to remember that the girls and the women are most isolated and violated and victimized and made invisible in those very societies where our men and our boys feel disempowered, unable to provide. And that, when they sit on those street corners and all they can think of in the future is no job, no education, no possibility, well then it's easy to understand how the greatest source of status can come from a uniform and a gun.
Κάποιες φορές, ελάχιστες επενδύσεις μπορούν να απελευθερώσουν τεράστιες, ατελείωτες δυνατότητες που υπάρχουν μέσα σε όλους μας. Ένας από συνεργάτες του Acumen Fund στην οργάνωσή μου, ο Σουράι Σουντακάρ, έχει αυτό που αποκαλούμε "ηθική φαντασία": τη δυνατότητα να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου και να ηγείσαι από αυτήν την οπτική γωνία. Δούλευε λοιπόν με μια ομάδα νεαρών αντρών από τη μεγαλύτερη παραγκούπολη στον κόσμο, την Κιμπέρα. Και είναι απίστευτοι άνθρωποι. Μαζί λοιπόν ξεκίνησαν μια λέσχη βιβλίου για μια εκατοστή ανθρώπων στις παραγκουπόλεις και διαβάζουν πολλούς από τους συγγραφείς της TED και τους αρέσουν πολύ. Αργότερα έκαναν κι ένα διαγωνισμό επιχειρηματικού σχεδίου. Και μετά αποφάσισαν ότι θέλουν να διοργανώσουν ομιλίες TEDx.
Sometimes very small investments can release enormous, infinite potential that exists in all of us. One of the Acumen Fund fellows at my organization, Suraj Sudhakar, has what we call moral imagination -- the ability to put yourself in another person's shoes and lead from that perspective. And he's been working with this young group of men who come from the largest slum in the world, Kibera. And they're incredible guys. And together they started a book club for a hundred people in the slums, and they're reading many TED authors and liking it. And then they created a business plan competition. Then they decided that they would do TEDx's.
Έχω μάθει τόσα πολλά από τον Κρις και τον Κέβιν και τον Άλεξ και το Χέρμπερτ και όλους αυτούς τους νεαρούς άντρες. Ο Άλεξ, κατά κάποιο τρόπο, το έθεσε πιο σωστά. Είπε: "Ένιωθα σαν να μην ήμουν κανένας, αλλά τώρα νιώθω πως είμαι κάποιος." Και θεωρώ πως είναι εντελώς λάθος να συνδέουμε όλα αυτά με το εισόδημα. Αυτό που πραγματικά λαχταράμε ως ανθρώπινα όντα είναι να μη μένουμε αφανείς για τους άλλους. Και ο λόγος που αυτοί οι νεαροί διοργανώνουν ομιλίες TEDx, όπως μου είπαν, είναι γιατί είχαν πια βαρεθεί οι μόνες ομιλίες που γίνονταν στις παραγκουπόλεις να αφορούν το AIDS, ή, στην καλύτερη περίπτωση, τη μικροχρηματοδότηση. Ήθελαν να πανηγυρίσουν για όλα αυτά που είναι όμορφα στις παραγκουπόλεις της Κιμπέρα ή του Μαθάρε - τους φωτορεπόρτερ και τους δημιουργούς, τους καλλιτέχνες του γκράφιτι, τους δασκάλους και τους επιχειρηματίες. Κι αυτό κάνουν. Βγάζω το καπέλο σε όλους εσάς στην Κιμπέρα.
And I have learned so much from Chris and Kevin and Alex and Herbert and all of these young men. Alex, in some ways, said it best. He said, "We used to feel like nobodies, but now we feel like somebodies." And I think we have it all wrong when we think that income is the link. What we really yearn for as human beings is to be visible to each other. And the reason these young guys told me that they're doing these TEDx's is because they were sick and tired of the only workshops coming to the slums being those workshops focused on HIV, or at best, microfinance. And they wanted to celebrate what's beautiful about Kibera and Mathare -- the photojournalists and the creatives, the graffiti artists, the teachers and the entrepreneurs. And they're doing it. And my hat's off to you in Kibera.
Η δική μου δουλειά εστιάζει στο να καθιστά τη φιλανθρωπική δράση πιο αποτελεσματική και να μειώνει τους αποκλεισμούς που συνεπάγεται ο καπιταλισμός. Στο Acumen Fund, παίρνουμε φιλανθρωπικούς πόρους και τους επενδύουμε σ'αυτό που ονομάζουμε ασθενές κεφάλαιο - είναι χρήματα που θα δοθούν σε επιχειρηματίες οι οποίοι βλέπουν τους φτωχούς, όχι σαν παθητικούς δέκτες ελεημοσύνης, αλλά σαν δυναμικούς παράγοντες αλλαγής που θέλουν να λύσουν οι ίδιοι τα προβλήματά τους και να πάρουν οι ίδιοι τις αποφάσεις που τους αφορούν. Αφήνουμε τα χρήματά μας για 10 με 15 χρόνια, κι όταν τα παίρνουμε πίσω, τα επενδύουμε σε άλλες καινοτομίες που στοχεύουν στην αλλαγή. Ξέρω ότι αποδίδει. Έχουμε επενδύσει περισσότερα από 50 εκ. δολάρια σε 50 εταιρίες. Κι αυτές οι εταιρίες έχουν φέρει ακόμα 200 εκ. δολάρια σ' αυτές τις ξεχασμένες αγορές. Μόνο αυτήν τη χρονιά, παρείχαν υπηρεσίες 40 εκατομμυρίων όπως υγιειονομική περίθαλψη μητέρων και στέγαση, υπηρεσίες επείγουσας ανάγκης, ηλιακή ενέργεια, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια να λύνουν τα προβλήματά τους.
My own work focuses on making philanthropy more effective and capitalism more inclusive. At Acumen Fund, we take philanthropic resources and we invest what we call patient capital -- money that will invest in entrepreneurs who see the poor not as passive recipients of charity, but as full-bodied agents of change who want to solve their own problems and make their own decisions. We leave our money for 10 to 15 years, and when we get it back, we invest in other innovations that focus on change. I know it works. We've invested more than 50 million dollars in 50 companies, and those companies have brought another 200 million dollars into these forgotten markets. This year alone, they've delivered 40 million services like maternal health care and housing, emergency services, solar energy, so that people can have more dignity in solving their problems.
Το ασθενές κεφάλαιο δε βολεύει τους ανθρώπους που ψάχνουν για εύκολες λύσεις, εύκολες δραστηριότητες, γιατί δε βλέπουμε το κέρδος ως αυτοσκοπό. Αλλά βρίσκουμε τους επιχειρηματίες που βάζουν τον άνθρωπο και τον πλανήτη πάνω από το κέρδος. Και τελικά, θέλουμε να είμαστε μέρος μιας κίνησης που θα μετράει το αποτέλεσμα, που θα μετράει αυτό που είναι σημαντικό για εμάς. Έτσι, το όνειρο μου είναι ότι μια μέρα θα ζούμε σ' έναν κόσμο όπου δε θα τιμούμε μόνο αυτούς που παίρνουν το χρήμα και το αυξάνουν, αλλά θα ψάχνουμε αυτούς που παίρνουν τους πόρους και τους αξιοποιούν για ν' αλλάξουν τον κόσμο με τους πιο θετικούς τρόπους. Και μόνο όταν θα τους τιμούμε και θα τους γιορτάζουμε και θα τους δίνουμε ξεχωριστή θέση θα έχει αλλάξει πραγματικά ο κόσμος.
Patient capital is uncomfortable for people searching for simple solutions, easy categories, because we don't see profit as a blunt instrument. But we find those entrepreneurs who put people and the planet before profit. And ultimately, we want to be part of a movement that is about measuring impact, measuring what is most important to us. And my dream is we'll have a world one day where we don't just honor those who take money and make more money from it, but we find those individuals who take our resources and convert it into changing the world in the most positive ways. And it's only when we honor them and celebrate them and give them status that the world will really change.
Τον προηγούμενο Μάιο πέρασα ένα εξαιρετικό 24ωρο όπου είδα τα δύο οράματα για τον κόσμο να συνυπάρχουν - το ένα βασισμένο στη βία και το άλλο στην υπέρβαση. Έτυχε να βρίσκομαι στη Λαχόρη, στο Πακιστάν, την ημέρα που δύο τζαμιά δέχτηκαν βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας. Η αιτία των επιθέσεων είναι πως οι άνθρωποι που προσεύχονταν μέσα ήταν από μια συγκεκριμένη σέκτα του Ισλάμ την οποία οι φονταμενταλιστές δε θεωρούν εντελώς μουσουλμανική. Και αυτοί οι βομβιστές δεν αφαίρεσαν απλώς εκατό ζωές αλλά κατάφεραν πολύ μεγαλύτερο πλήγμα, γιατί έσπειραν περισσότερο μίσος, περισσότερη οργή, περισσότερο φόβο και σίγουρα απελπισία.
Last May I had this extraordinary 24-hour period where I saw two visions of the world living side-by-side -- one based on violence and the other on transcendence. I happened to be in Lahore, Pakistan on the day that two mosques were attacked by suicide bombers. And the reason these mosques were attacked is because the people praying inside were from a particular sect of Islam who fundamentalists don't believe are fully Muslim. And not only did those suicide bombers take a hundred lives, but they did more, because they created more hatred, more rage, more fear and certainly despair.
Αλλά μέσα σε λιγότερες από 24 ώρες, 13 μίλια μακριά από αυτά τα τζαμιά, επισκέφθηκα έναν από τους συνεργάτες στους οποίους έχουμε επενδύσει, έναν εξαιρετικό άνθρωπο, τον Τζαβάντ Ασλάμ, ο οποίος τολμά να ζει μια ζωή αφιέρωσης. Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Βαλτιμόρη, με σπουδές ως μεσίτης, με προϋπηρεσία στο χώρο, μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, αποφάσισε να πάει στο Πακιστάν και να κάνει τη διαφορά. Για δύο χρόνια, δεν έβγαλε σχεδόν καθόλου χρήματα, έναν πενιχρό μισθό, αλλά έμαθε κοντά σ' έναν απίστευτο κατασκευαστή ονόματι Τασνίμ Σαντίκι. Και ονειρεύτηκε να χτίσει μια κοινότητα σ' ένα στείρο κομμάτι γης χρησιμοποιώντας ασθενές κεφάλαιο και συνέχισε να πληρώνει το τίμημα. Στάθηκε πιστός στις αρχές του και αρνήθηκε να πληρώσει δωροδοκίες. Του πήρε σχεδόν δύο χρόνια μόνο για να νομιμοποιήσει τη γη. Αλλά μου έδειξε πώς το επίπεδο των ηθικών αξιών μπορεί να ανέβει από τη δράση ενός και μόνο ανθρώπου.
But less than 24 hours, I was 13 miles away from those mosques, visiting one of our Acumen investees, an incredible man, Jawad Aslam, who dares to live a life of immersion. Born and raised in Baltimore, he studied real estate, worked in commercial real estate, and after 9/11 decided he was going to Pakistan to make a difference. For two years, he hardly made any money, a tiny stipend, but he apprenticed with this incredible housing developer named Tasneem Saddiqui. And he had a dream that he would build a housing community on this barren piece of land using patient capital, but he continued to pay a price. He stood on moral ground and refused to pay bribes. It took almost two years just to register the land. But I saw how the level of moral standard can rise from one person's action.
Σήμερα, 2.000 άνθρωποι ζουν σε 300 σπίτια σ' αυτήν την όμορφη κοινότητα. Και υπάρχουν σχολεία και νοσοκομεία και καταστήματα. Αλλά μόνο ένα τζαμί. Ρώτησα λοιπόν τον Τζαβάντ, "Πώς τα καταφέρνετε; Αυτή η κοινότητα είναι πολύ ποικιλόμορφη. Ποιος χρησιμοποιεί το τζαμί τις Παρασκευές;" Απάντησε, "Μακρυά ιστορία. Ήταν δύσκολα, μια δύσκολη διαδρομή, αλλά τελικά οι επικεφαλής της κοινότητας συναντήθηκαν, συνειδητοποιώντας ότι έχουμε μόνο ο ένας τον άλλον. Κι αποφασίσαμε να εκλέξουμε τους τρεις ιμάμηδες που έχαιραν μεγαλύτερου σεβασμού κι αυτοί θα εναλλάσσονταν και περιοδικά καθένας τους θα έλεγε την προσευχή της Παρασκευής. Αλλά ολόκληρη η κοινότητα, όλες οι διαφορετικές σέκτες, συμπεριλαμβανομένων των Σία και των Σούνι, θα κάθονταν μαζί και θα προσεύχονταν."
Today, 2,000 people live in 300 houses in this beautiful community. And there's schools and clinics and shops. But there's only one mosque. And so I asked Jawad, "How do you guys navigate? This is a really diverse community. Who gets to use the mosque on Fridays?" He said, "Long story. It was hard, it was a difficult road, but ultimately the leaders of the community came together, realizing we only have each other. And we decided that we would elect the three most respected imams, and those imams would take turns, they would rotate who would say Friday prayer. But the whole community, all the different sects, including Shi'a and Sunni, would sit together and pray."
Αυτού του είδους την ηθική καθοδήγηση και το θάρρος χρειαζόμαστε στον κόσμο μας. Αντιμετωπίζουμε τεράστια θέματα ως κόσμος - την οικονομική κρίση, το φαινόμενο του θερμοκηπίου κι αυτή την αυξανόμενη αίσθηση φόβου και αλλοτρίωσης. Και καθημερινά έχουμε την επιλογή. Μπορούμε να διαλέξουμε τον εύκολο δρόμο, τον πιο κυνικό δρόμο, που κάποιες φορές βασίζεται στο όνειρο ενός παρελθόντος που δεν υπήρξε πραγματικά, ενός φόβου προς τον άλλον, αποστασιοποίησης και μομφής, ή μπορούμε να πάρουμε τον πολύ δυσκολότερο δρόμο του μετασχηματισμού, της υπέρβασης, της συμπόνιας και της αγάπης, αλλά και της δικαιοσύνης και ανάληψης ευθυνών.
We need that kind of moral leadership and courage in our worlds. We face huge issues as a world -- the financial crisis, global warming and this growing sense of fear and otherness. And every day we have a choice. We can take the easier road, the more cynical road, which is a road based on sometimes dreams of a past that never really was, a fear of each other, distancing and blame. Or we can take the much more difficult path of transformation, transcendence, compassion and love, but also accountability and justice.
Είχα τη μεγάλη τιμή να δουλέψω με τον παιδοψυχολόγο Δρ. Ρόμπερτ Κόουλς που υπερασπίστηκε τις αλλαγές που διεκδικούσε το Κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα στις ΗΠΑ. Μου διηγήθηκε λοιπόν την απίστευτη ιστορία ενός εξάχρονου κοριτσιού με το όνομα Ρούμπι Μπρίτζες, του πρώτου παιδιού που κατάργησε το διαχωρισμό στα σχολεία του Νότου - σ΄ αυτήν την περίπτωση στη Νέα Ορλεάνη. Μου είπε πως κάθε μέρα αυτό το κοριτσάκι, ντυμένο με το όμορφο φορεματάκι του, περπατούσε με πραγματική χάρη μέσα από μια φάλαγγα λευκών που ούρλιαζαν θυμωμένα, που την αποκαλούσαν τέρας, που απειλούσαν να τη δηλητηριάσουν - αλλοιωμένα πρόσωπα. Και κάθε μέρα την παρατηρούσε κι ήταν σαν να μιλούσε στο πλήθος. Τη ρωτούσε "Ρούμπι, τι λες;" Κι εκείνη απαντούσε, "Δε μιλάω." Τελικά της είπε, "Ρούμπι, το βλέπω πως μιλάς. Τι είναι αυτό που λες;" Κι εκείνη είπε, "Δρ. Κόουλς, δε μιλάω. Προσεύχομαι." Κι εκείνος ρώτησε, "Ποια είναι λοιπόν η προσευχή σου;" Κι εκείνη απάντησε, "Προσεύχομαι: Πατέρα συγχώρεσέ τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν." Στην ηλικία των έξι ετών, αυτό το παιδί ζούσε μια ζωή αφιέρωσης, και η οικογένειά της πλήρωσε το τίμημα. Αλλά έγινε κομμάτι της ιστορίας και ανέδειξε την ιδέα πως όλοι μας θα πρέπει να έχουμε πρόσβαση στην εκπαίδευση.
I had the great honor of working with the child psychologist Dr. Robert Coles, who stood up for change during the Civil Rights movement in the United States. And he tells this incredible story about working with a little six-year-old girl named Ruby Bridges, the first child to desegregate schools in the South -- in this case, New Orleans. And he said that every day this six-year-old, dressed in her beautiful dress, would walk with real grace through a phalanx of white people screaming angrily, calling her a monster, threatening to poison her -- distorted faces. And every day he would watch her, and it looked like she was talking to the people. And he would say, "Ruby, what are you saying?" And she'd say, "I'm not talking." And finally he said, "Ruby, I see that you're talking. What are you saying?" And she said, "Dr. Coles, I am not talking; I'm praying." And he said, "Well, what are you praying?" And she said, "I'm praying, 'Father, forgive them, for they know not what they are doing.'" At age six, this child was living a life of immersion, and her family paid a price for it. But she became part of history and opened up this idea that all of us should have access to education.
Η τελευταία μου ιστορία είναι για έναν όμορφο νεαρό που λέγεται Τζόζεφατ Μπιαρουχάνγκα κι είναι κι αυτός συνεργάτης του Acumen Fund, από μια γεωργική κοινότητα της Ουγκάντα. Τον τοποθετήσαμε σε μια εταιρία στη δυτική Κένυα, μόλις 200 μίλια μακριά. Και στο τέλος της χρονιάς που πέρασε μαζί μας, μου είπε "Ζακλίν, ήταν τόσο ταπεινωτικό, γιατί νόμιζα πως ως αγρότης και ως Αφρικανός θα μπορούσα να καταλάβω πώς να υπερβώ τις πολιτισμικές διαφορές. Αλλά ιδιαίτερα όταν μιλούσα στις γυναίκες από την Αφρική, κάποιες φορές επαναλάμβανα τα ίδια λάθη - μου ήταν τόσο δύσκολο να μάθω πώς να ακούω." Και συνέχισε, "Οπότε συμπεραίνω ότι, υπό πολλές έννοιες, η ηγεσία μοιάζει με μια καλλιέργεια ρυζιού. Γιατί στο αποκορύφωμά του στο αποκορύφωμα της δύναμής του, είναι όμορφο, πράσινο, τρέφει τον κόσμο, απλώνεται προς τον ουρανό. Αλλά αμέσως πριν το θερισμό, σκύβει με μεγάλη ευγνωμοσύνη και ταπεινοφροσύνη για ν' αγγίξει τη γη απ' όπου προήλθε."
My final story is about a young, beautiful man named Josephat Byaruhanga, who was another Acumen Fund fellow, who hails from Uganda, a farming community. And we placed him in a company in Western Kenya, just 200 miles away. And he said to me at the end of his year, "Jacqueline, it was so humbling, because I thought as a farmer and as an African I would understand how to transcend culture. But especially when I was talking to the African women, I sometimes made these mistakes -- it was so hard for me to learn how to listen." And he said, "So I conclude that, in many ways, leadership is like a panicle of rice. Because at the height of the season, at the height of its powers, it's beautiful, it's green, it nourishes the world, it reaches to the heavens." And he said, "But right before the harvest, it bends over with great gratitude and humility to touch the earth from where it came."
Χρειαζόμαστε ηγέτες. Εμείς οι ίδιοι χρειάζεται να ηγηθούμε πιστεύοντας με τόλμη ότι εμείς οι ίδιοι μπορούμε να εξαπλώσουμε τη θεμελιώδη παραδοχή πως όλοι οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι ίσοι με κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί σ' αυτόν τον πλανήτη. Και χρειαζόμαστε να αναγνωρίζουμε με ταπεινοφροσύνη ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε καθένας μόνος του. Ο Ρόμπερτ Κένεντυ είπε κάποτε "λίγοι από μας έχουν τη δύναμη ν' αλλάξουν την ιστορία, αλλά καθένας από μας μπορεί να εργαστεί για ν' αλλάξει ένα μικρό κομμάτι των γεγονότων. Και είναι από το άθροισμα όλων αυτών των πράξεων που θα γραφτεί η ιστορία αυτής της γενιάς." Οι ζωές μας είναι τόσο σύντομες, και ο χρόνος μας πάνω στον πλανήτη τόσο πολύτιμος, και το μόνο που πραγματικά έχουμε είναι ο ένας τον άλλον. Μακάρι καθένας από σας να ζήσει μια ζωή αφιέρωσης. Δε θα είναι αναγκαστικά μια εύκολη ζωή, αλλά τελικά, αυτό είναι που θα μας κρατήσει ζωντανούς.
We need leaders. We ourselves need to lead from a place that has the audacity to believe we can, ourselves, extend the fundamental assumption that all men are created equal to every man, woman and child on this planet. And we need to have the humility to recognize that we cannot do it alone. Robert Kennedy once said that "few of us have the greatness to bend history itself, but each of us can work to change a small portion of events." And it is in the total of all those acts that the history of this generation will be written. Our lives are so short, and our time on this planet is so precious, and all we have is each other. So may each of you live lives of immersion. They won't necessarily be easy lives, but in the end, it is all that will sustain us.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)