I've been working on issues of poverty for more than 20 years, and so it's ironic that the problem that and question that I most grapple with is how you actually define poverty. What does it mean? So often, we look at dollar terms -- people making less than a dollar or two or three a day. And yet the complexity of poverty really has to look at income as only one variable. Because really, it's a condition about choice, and the lack of freedom.
Ik werk al meer dan 20 jaar in de problematiek van armoede, en dus is het ironisch dat het probleem en de vraag waar ik het meest mee worstel is hoe je eigenlijk armoede definieert. Wat betekent het? Vaak bekijken we het in dollartermen -- mensen die minder dan 2 of 3 dollar per dag verdienen. En toch is bij een gecompliceerd iets als armoede inkomen slechts een van de variabelen. Want in feite gaat het om keuzes, en een gebrek aan vrijheid.
And I had an experience that really deepened and elucidated for me the understanding that I have. It was in Kenya, and I want to share it with you. I was with my friend Susan Meiselas, the photographer, in the Mathare Valley slums. Now, Mathare Valley is one of the oldest slums in Africa. It's about three miles out of Nairobi, and it's a mile long and about two-tenths of a mile wide, where over half a million people live crammed in these little tin shacks, generation after generation, renting them, often eight or 10 people to a room. And it's known for prostitution, violence, drugs: a hard place to grow up. And when we were walking through the narrow alleys, it was literally impossible not to step in the raw sewage and the garbage alongside the little homes. But at the same time it was also impossible not to see the human vitality, the aspiration and the ambition of the people who live there: women washing their babies, washing their clothes, hanging them out to dry. I met this woman, Mama Rose, who has rented that little tin shack for 32 years, where she lives with her seven children. Four sleep in one twin bed, and three sleep on the mud and linoleum floor. And she keeps them all in school by selling water from that kiosk, and from selling soap and bread from the little store inside.
Ik heb een ervaring gehad, die echt verdieping en verheldering bracht in het begrip dat ik ervan heb. Het was in Kenya, en ik wil het graag met jullie delen. Ik was met mijn vriendin Susan Meiselas, de fotografe, in de Mathare Valley sloppenwijken. Mathare Valley is een van de oudste sloppenwijken in Afrika. Het is zo'n vijf kilometer buiten Nairobi, het is anderhalve kilometer lang en 300 meter breed, waar zo'n half miljoen mensen, opgepropt leven in deze tinnen hokjes, generatie na generatie, huren ze ze, vaak met acht of tien per kamer. Het staat bekend om prostitutie, geweld, drugs. Een lastige plek om op te groeien. En terwijl we rondliepen door de smalle steegjes , was het letterlijk onmogelijk om niet in de open riolering en het afval naast de kleine huizen te stappen. Maar tegelijkertijd was het ook onmogelijk om de menselijke vitaliteit te missen, de hoop en de ambitie van de mensen die daar leven. Vrouwen die hun baby's wassen, hun kleding wassen, ze te drogen hangen. Ik ontmoette deze vrouw, Mama Rose, die dat kleine tinnen schuurtje al 32 jaar huurde, waar ze woont met haar zeven kinderen. Vier slapen er in een tweepersoons bed, en drie slapen in de modder op de linoleum vloer. Ze houdt ze allemaal op school door water te verkopen vanuit die kiosk, en zeep en brood vanuit het kleine winkeltje daarbinnen.
It was also the day after the inauguration, and I was reminded how Mathare is still connected to the globe. And I would see kids on the street corners, and they'd say "Obama, he's our brother!" And I'd say "Well, Obama's my brother, so that makes you my brother too." And they would look quizzically, and then be like, "High five!"
Het was ook de dag na de inwijding van Obama, dit wees me erop hoe Mathare nog met de wereld verbonden is. Ik zag kinderen op de hoek van de straat, en ze zeiden "Obama, hij is onze broer" en ik zei "Nou, Obama is mijn broer dus dat maakt jou ook mijn broer." Ze keken me vragend aan, en dan kreeg je een "High Five!"
And it was here that I met Jane. I was struck immediately by the kindness and the gentleness in her face, and I asked her to tell me her story. She started off by telling me her dream. She said, "I had two. My first dream was to be a doctor, and the second was to marry a good man who would stay with me and my family, because my mother was a single mom, and couldn't afford to pay for school fees. So I had to give up the first dream, and I focused on the second." She got married when she was 18, had a baby right away. And when she turned 20, found herself pregnant with a second child, her mom died and her husband left her -- married another woman. So she was again in Mathare, with no income, no skill set, no money. And so she ultimately turned to prostitution. It wasn't organized in the way we often think of it. She would go into the city at night with about 20 girls, look for work, and sometimes come back with a few shillings, or sometimes with nothing. And she said, "You know, the poverty wasn't so bad. It was the humiliation and the embarrassment of it all."
Dit was de plek waar ik Jane ontmoette. Ik werd meteen geraakt door de vriendelijkheid en de zachtheid in haar gezicht, en vroeg haar om me haar verhaal te vertellen. Ze begon met haar dromen. Ze zei, "Ik had er twee. Mijn eerste was een dokter te worden, de tweede was een goede man te trouwen die bij mij en mijn familie zou blijven. Want mijn moeder was een alleenstaande moeder, en kon het schoolgeld niet betalen. Ik moest de eerste droom dus opgeven, en richtte me op de tweede." Ze trouwde toen ze 18 was, en kreeg meteen een baby. Toen ze 20 werd ontdekte ze dat ze zwanger was van een tweede kind, haar moeder overleed en haar man verliet haar -- trouwde een andere vrouw. Dus zat ze opnieuw in Mathare, zonder inkomen, vaardigheden of geld. En zo kwam ze uiteindelijk in de prostitutie terecht. Het was niet zo georganiseerd zoals we dat vaak denken. Ze ging dan 's avonds de stad in met zo'n 20 meisjes, zoekend naar werk, soms kwam ze terug met een paar centen, en soms met niets. Ze zei, "Weet je, de armoede was niet zo erg. Het was de vernedering en de schaamte voor dit alles."
In 2001, her life changed. She had a girlfriend who had heard about this organization, Jamii Bora, that would lend money to people no matter how poor you were, as long as you provided a commensurate amount in savings. And so she spent a year to save 50 dollars, and started borrowing, and over time she was able to buy a sewing machine. She started tailoring. And that turned into what she does now, which is to go into the secondhand clothing markets, and for about three dollars and 25 cents she buys an old ball gown. Some of them might be ones you gave. And she repurposes them with frills and ribbons, and makes these frothy confections that she sells to women for their daughter's Sweet 16 or first Holy Communion -- those milestones in a life that people want to celebrate all along the economic spectrum. And she does really good business. In fact, I watched her walk through the streets hawking. And before you knew it, there was a crowd of women around her, buying these dresses.
In 2001 veranderde haar leven. Ze had een vriendin die had gehoord over een organisatie, Jamii Bora, die geld leende aan mensen, hoe arm je ook was, zolang je maar voorzag in een evenredig gespaard bedrag. En dus besteedde ze een jaar aan het sparen van 50 dollar, en begon met lenen, en naarmate de tijd vorderde kon ze een naaimachine kopen. Ze begon met kleermaken. En dat ontwikkelde zich tot wat ze nu doet, ze gaat naar tweedehands kledingmarkten, en voor zo'n drie dollar 25 koopt ze een oude baljurk. Het kan zijn dat jij die weggegeven hebt. En ze past ze aan met dingetjes en lintjes, en maakt zo deze overvolle confectie die ze verkoopt aan vrouwen voor hun dochters "sweet 16" of eerste Communie -- deze mijlpalen in een leven, die mensen willen vieren over het hele economische spectrum. En ze doet echt goede zaken. Ik zag haar daadwerkelijk lopen door de straten, al verkopend. Voordat je het wist, was er een menigte vrouwen bij haar die deze jurken kocht.
And I reflected, as I was watching her sell the dresses, and also the jewelry that she makes, that now Jane makes more than four dollars a day. And by many definitions she is no longer poor. But she still lives in Mathare Valley. And so she can't move out. She lives with all of that insecurity, and in fact, in January, during the ethnic riots, she was chased from her home and had to find a new shack in which she would live.
En ik bedacht me, terwijl ik haar de jurken zag verkopen, en ook de juwelen die ze maakt, dat Jane nu meer dan vier dollar per dag verdient. En volgens veel definities is ze niet arm meer. Maar ze leeft nog steeds in Mathare Valley. En dus kan ze niet weg. Ze moet leven met al die onzekerheid, en in feite, in Januari, tijdens de etnische rellen, werd ze uit haar huis gejaagd en moest ze een nieuw hok vinden om in te kunnen wonen.
Jamii Bora understands that and understands that when we're talking about poverty, we've got to look at people all along the economic spectrum. And so with patient capital from Acumen and other organizations, loans and investments that will go the long term with them, they built a low-cost housing development, about an hour outside Nairobi central. And they designed it from the perspective of customers like Jane herself, insisting on responsibility and accountability. So she has to give 10 percent of the mortgage -- of the total value, or about 400 dollars in savings. And then they match her mortgage to what she paid in rent for her little shanty. And in the next couple of weeks, she's going to be among the first 200 families to move into this development.
Jamii Bora begrijpt dat. En begrijpt dat wanneer we het over armoede hebben, we moeten kijken naar mensen in het hele economische spectrum. En zo is er met geduldig kapitaal van Acumen en andere organisaties, leningen en investeringen voor de lange termijn, een wijk met goedkope huizen ontwikkeld en gebouwd, ongeveer een uur buiten het centrum van Nairobi. En ze ontwierpen deze vanuit het perspectief van afnemers als Jane zelf, die staan op verantwoordelijkheid en verantwoording. Dus moet ze 10 procent van de hypotheek betalen -- van de totale waarde, ongeveer 400 dollar aan spaargeld. En dan maken ze de afbetaling gelijk aan wat ze aan huur betaalde voor haar kleine hutje. En in de komende weken zal ze te midden van de eerste 200 families deze nieuwe wijk betrekken.
When I asked her if she feared anything, or whether she would miss anything from Mathare, she said, "What would I fear that I haven't confronted already? I'm HIV positive. I've dealt with it all." And she said, "What would I miss? You think I will miss the violence or the drugs? The lack of privacy? Do you think I'll miss not knowing if my children are going to come home at the end of the day?" She said "If you gave me 10 minutes my bags would be packed." I said, "Well what about your dreams?" And she said, "Well, you know, my dreams don't look exactly like I thought they would when I was a little girl. But if I think about it, I thought I wanted a husband, but what I really wanted was a family that was loving. And I fiercely love my children, and they love me back." She said, "I thought that I wanted to be a doctor, but what I really wanted to be was somebody who served and healed and cured. And so I feel so blessed with everything that I have, that two days a week I go and I counsel HIV patients. And I say, 'Look at me. You are not dead. You are still alive. And if you are still alive you have to serve.'" And she said, "I'm not a doctor who gives out pills. But maybe me, I give out something better because I give them hope."
Toen ik haar vroeg of ze ergens bang voor was, of dat ze iets zou missen uit Mathare, zei ze, "Wat moet ik vrezen dat ik niet al heb geconfronteerd? Ik ben HIV positief. Ik heb alles al gezien." En ze zei, "Wat ik zou missen? Denk je dat ik het geweld of de drugs zal missen? Het gebrek aan privacy? Dat ik niet weet of mijn kinderen thuis zullen komen aan het einde van de dag?" Ze zei "Als je me 10 minuten gaf zouden mijn koffers gepakt zijn." Ik zei, "En je dromen dan?" En zei zei, "Nou, weet je, mijn dromen zijn niet dezelfde als ik dacht dat ze zouden zijn toen ik een meisje was. Maar als ik erover nadenk, ik dacht dat ik een man wilde, maar wat ik echt wilde was een familie die lief had. En ik hou hartstochtelijk van mijn kinderen, en zij van mij." Ze zei, "Ik dacht dat ik een arts wilde worden, maar wat ik echt wilde was iemand zijn die diende en genas en herstelde. En dus voel ik me zo gezegend met alles dat ik heb, dat ik twee dagen per week HIV-patienten bijsta. En ik zei, 'Kijk naar me. Je bent niet dood. Je leeft nog steeds. Zolang je leeft moet je dienbaar zijn.' " En zij zei, "Ik ben geen arts die pillen geeft. Maar misschien geef ik wel iets beters omdat ik ze hoop geef."
And in the middle of this economic crisis, where so many of us are inclined to pull in with fear, I think we're well suited to take a cue from Jane and reach out, recognizing that being poor doesn't mean being ordinary. Because when systems are broken, like the ones that we're seeing around the world, it's an opportunity for invention and for innovation. It's an opportunity to truly build a world where we can extend services and products to all human beings, so that they can make decisions and choices for themselves. I truly believe it's where dignity starts. We owe it to the Janes of the world. And just as important, we owe it to ourselves.
En midden in deze economische crisis, die zovelen van ons geneigd zijn te benaderen met angst, denk ik dat we er goed aan doen iets van Jane te leren en uit te dragen, te erkennen dat arm niet gelijk staat aan gewoontjes zijn. Omdat wanneer systemen falen, zoals we dat zien in heel de wereld, is het een kans voor inventiviteit en innovatie. Het is een kans om echt een wereld te bouwen waar we diensten en producten kunnen verlenen aan alle mensen, zodat zij zelf kunnen beslissen en kiezen. Ik geloof echt dat daar waardigheid begint. We zijn het verplicht aan de Janes van deze wereld. En net zo belangrijk, we zijn het onszelf verplicht.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)