Θα μοιραστώ μαζί σας ένα παράδειγμα για να αλλάξουμε τη σκοπιά μας στα θέματα της βίας λόγω φύλου -- σεξουαλική κακοποίηση, ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση στη σχέση, σεξουαλική παρενόχληση, σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών. Όλο αυτό το φάσμα των θεμάτων που θα αναφερθώ εν συντομία ως «θέματα βίας λόγω φύλου», έχουν θεωρηθεί ως θέματα των γυναικών στα οποία μερικοί καλοί άντρες βοηθάνε, αλλά έχω ένα πρόβλημα με αυτή τη σκοπιά και δεν το δέχομαι. Δεν τα βλέπω σαν γυναικεία θέματα στα οποία βοηθούν κάποιοι καλοί άντρες. Για την ακρίβεια, θα υποστηρίξω πως αυτά είναι αντρικά θέματα, καταρχήν και κυρίως. (Χειροκρότημα)
I'm going to share with you a paradigm-shifting perspective on the issues of gender violence: sexual assault, domestic violence, relationship abuse, sexual harassment, sexual abuse of children. That whole range of issues that I'll refer to in shorthand as "gender violence issues," they've been seen as women's issues that some good men help out with, but I have a problem with that frame and I don't accept it. I don't see these as women's issues that some good men help out with. In fact, I'm going to argue that these are men's issues, first and foremost. Now obviously --
Προφανώς, είναι και γυναικεία θέματα, το γνωρίζω αυτό, αλλά το να αποκαλείς την βία λόγω φύλου ως γυναικείο θέμα είναι μέρος του προβλήματος, για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι πως δίνει στους άντρες τη δικαιολογία να μην προσέχουν. Σωστά; Πολλοί άντρες ακούν τον όρο «γυναικεία θέματα» και τείνουμε να αποσυντονιζόμαστε και λέμε, «Είμαι άντρας. Αυτό αφορά τις κοπέλες», ή «Αυτό είναι για τις γυναίκες». Και ως αποτέλεσμα, πολλοί άντρες δεν πηγαίνουν πέρα από την πρώτη πρόταση. Λες κι έχει ενεργοποιηθεί ένα τσιπάκι στον εγκέφαλό μας, και οι νευρώνες οδηγούν την προσοχή μας προς μια διαφορετική κατεύθυνση όταν ακούμε τον όρο «γυναικεία θέματα». Αυτό ισχύει επίσης και για τον όρο «φύλο», επειδή πολλοί άνθρωποι ακούν τη λέξη «φύλο» και νομίζουν πως σημαίνει «γυναίκες». Οπότε νομίζουν πως τα θέματα του φύλου είναι συνώνυμα με τα γυναικεία θέματα. Υπάρχει μια σύγχυση με τον όρο φύλο. Επιτρέψτε μου να σας δείξω αυτή τη σύγχυση μέσω αναλογιών. Ας μιλήσουμε για ένα λεπτό για τη φυλή. Στις ΗΠΑ, όταν ακούμε τη λέξη «φυλή», πολλοί άνθρωποι νομίζουν πως εννοούμε τους Αφροαμερικανούς, τους Λατίνους, τους Ασιάτες-Αμερικάνους, τους Ιθαγενείς Αμερικάνους, τους Νοτιοασιάτες, τους νησιώτες του Ειρηνικού, κ.ο.κ. Πολλοί, όταν ακούν τη φράση «σεξουαλικός προσανατολισμός» νομίζουν ότι σημαίνει γκέι, λεσβία, αμφιφυλόφιλος. Και πολλοί, όταν ακούν τη λέξη «φύλο», νομίζουν ότι σημαίνει γυναίκες. Σε κάθε περίπτωση, δεν δίνεται προσοχή στην κυρίαρχη ομάδα. Σωστά; Λες και οι λευκοί δεν έχουν κάποιου είδους φυλετική ταυτότητα ή ανήκουν σε κάποια φυλετική κατηγορία ή κατασκευή, λες και οι ετεροφυλόφιλοι άνθρωποι δεν έχουν σεξουαλικό προσανατολισμό, λες και οι άνδρες δεν έχουν φύλο. Αυτός είναι ένας από τους τρόπους που διατηρούνται δεσπόζουσα συστήματα και αναπαράγουν τον εαυτό τους, σαν να λέμε ότι η κυρίαρχη ομάδα σπάνια προκαλείται έστω για να σκεφτεί για την κυριαρχία της, γιατί αυτό είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της εξουσίας και των προνομίων, η δυνατότητα να μην εξετάζεστε, η έλλειψη ενδοσκόπησης, το να καθίσταται αόρατος σε μεγάλο βαθμό στη συζήτηση για θέματα που κατά κύριο λόγο μας αφορούν. Και είναι εκπληκτικό πώς λειτουργεί αυτό στην ενδοοικογενειακή και σεξουαλική βία, πώς οι άνδρες έχουν σε μεγάλο βαθμό σβηστεί από τη συζήτηση για ένα θέμα που αφορά κυρίως τους άνδρες. Θα σας δείξω για τι πράγμα μιλάω χρησιμοποιώντας την παλιά τεχνολογία. Είμαι της παλιάς σχολής σε ορισμένα θεμελιώδη θέματα. Δουλεύω με - φτιάχνω ταινίες - και δουλεύω με υψηλή τεχνολογία, αλλά είμαι ακόμα παραδοσιακός ως εκπαιδευτικός, και θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτή την άσκηση που απεικονίζει στο επίπεδο της δομής μιας πρότασης πώς ο τρόπος που σκεφτόμαστε, κυριολεκτικά, ο τρόπος που χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας, συνωμοτεί για να κρατήσει την προσοχή μας μακριά από τους άνδρες. Συγκεκριμένα, πρόκειται για την ενδοοικογενειακή βία αλλά μπορείτε να συνδυάσετε άλλες αναλογίες. Αυτό είναι από το έργο της φεμινίστριας γλωσσολόγου Τζούλια Πενέλοπε. Ξεκινάει με μια πολύ βασική πρόταση: «Ο Τζον έδειρε τη Μαίρη». Αυτή είναι μια καλή πρόταση. Ο «Τζον» είναι το υποκείμενο. Το «έδειρε» είναι το ρήμα. Η Μαίρη είναι το αντικείμενο. Καλή πρόταση. Τώρα θα περάσουμε στη δεύτερη πρόταση, που λέει το ίδιο πράγμα στην παθητική φωνή. «Η Μαίρη δάρθηκε από τον Τζον». Τώρα πολλά συνέβησαν σε μία πρόταση. Πήγαμε από το «Ο Τζον έδειρε τη Μαίρη» στο «Η Μαίρη δάρθηκε από τον Τζον». Μετακινήσαμε την προσοχή μας σε μία πρόταση από τον Τζον στη Μαίρη, και μπορείτε να δείτε πως ο Τζον βρίσκεται πολύ κοντά στο τέλος της πρότασης, κοντεύει να πέσει από το χάρτη του ψυχικού μας πεδίου. Στην τρίτη πρόταση, ο Τζον πέφτει, και έχουμε, «Η Μαίρη δάρθηκε», και τώρα όλα αφορούν τη Μαίρη. Δεν σκεφτόμαστε καν τον Τζον. Είναι εντελώς επικεντρωμένο στη Μαίρη. Κατά την τελευταία γενιά, ο όρος που έχουμε χρησιμοποιήσει ως συνώνυμο με το «δάρθηκε» είναι «κακοποιήθηκε» έτσι έχουμε «Η Μαίρη κακοποιήθηκε». Και η τελευταία φράση σε αυτή την ακολουθία, που ρέει από τις άλλες, είναι, «Η Μαίρη είναι μια κακοποιημένη γυναίκα». Έτσι τώρα η ταυτότητα της Μαίρης - η Μαίρη είναι μια κακοποιημένη γυναίκα - είναι αυτό που της έκανε ο Τζον στην πρώτη πρόταση. Όμως αποδείξαμε ότι ο Τζον έχει φύγει από τη συζήτηση εδώ και πολύ καιρό. Τώρα, όσοι από εμάς εργάζονται στον τομέα της ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας γνωρίζουμε ότι το να κατηγορούμε το θύμα είναι σύνηθες σε αυτό το χώρο, είναι δηλαδή σαν να κατηγορούμε το πρόσωπο στο οποίο συνέβη και όχι το πρόσωπο που το έκανε. Και λέμε πράγματα όπως, γιατί αυτές οι γυναίκες βγαίνουν με αυτούς τους άντρες; Γιατί έλκονται από αυτούς τους άνδρες; Γιατί γυρίζουν πίσω; Τι φορούσε σε αυτό το πάρτυ; Τι ηλίθιο πράγμα. Γιατί έπινε με αυτή την ομάδα αντρών σε εκείνο το δωμάτιο του ξενοδοχείου; Κατηγορούμε το θύμα, και υπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό, αλλά ένας από αυτούς είναι ότι η όλη γνωστική δομή μας έχει συσταθεί για να κατηγορήσουμε τα θύματα. Είναι κάτι το υποσυνείδητο. Όλη η γνωστική μας δομή έχει συσταθεί για να υποβάλουμε ερωτήσεις για τις γυναίκες και τις επιλογές τους και τι κάνουν, σκέφτονται, και φοράνε. Εγώ δεν πρόκειται να κατηγορήσω τα άτομα που κάνουν ερωτήσεις για τις γυναίκες, εντάξει; Είναι μια δικαιολογημένη ερώτηση. Αλλά ας είμαστε σαφείς: Ρωτώντας σχετικά με την Μαίρη δεν πρόκειται να μας οδηγήσει οπουδήποτε όσον αφορά την πρόληψη της βίας. Πρέπει να κάνουμε ένα διαφορετικό σύνολο ερωτήσεων. Μπορείτε να δείτε πού το πάω, έτσι δεν είναι; Τα ερωτήματα δεν έχουν να κάνουν με τη Μαίρη. Έχουν να κάνουν με τον Τζον. Τα ερωτήματα περιλαμβάνουν πράγματα όπως, γιατί ο Τζον έδειρε τη Μαίρη; Γιατί η ενδοοικογενειακή βία εξακολουθεί να είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε όλο τον κόσμο; Τι συμβαίνει; Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες κακοποιούν, σωματικά, συναισθηματικά, λεκτικά, και με άλλους τρόπους, τις γυναίκες και τα κορίτσια, και τους άνδρες και τα αγόρια, που ισχυρίζονται ότι αγαπούν; Τι συμβαίνει με τους άνδρες; Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες κακοποιούν σεξουαλικά μικρά κορίτσια και αγόρια; Γιατί είναι ένα κοινό πρόβλημα στην κοινωνία μας και σε όλο τον κόσμο σήμερα; Γιατί ακούμε ξανά και ξανά για νέα σκάνδαλα που ξεσπούν σε μεγάλα ιδρύματα όπως η Καθολική Εκκλησία ή το ποδοσφαιρικό πρόγραμμα στο Πεν Στέιτ, ή οι Πρόσκοποι της Αμερικής, και πολλά άλλα; Και σε τοπικές κοινότητες σε όλη τη χώρα και σε όλο τον κόσμο, έτσι δεν είναι; Ακούμε συνεχώς γι' αυτό. Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών. Τι συμβαίνει με τους άνδρες; Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες βιάζουν γυναίκες στην κοινωνία μας και σε όλο τον κόσμο; Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες, βιάζουν άλλους άνδρες; Τι συμβαίνει με τους άνδρες; Και τότε ποιος είναι ο ρόλος των διαφόρων ιδρυμάτων στην κοινωνία μας, που βοηθούν στην παραγωγή ανδρών που κακοποιούν σε πανδημικά ποσοστά; Επειδή αυτό δεν αφορά μόνο τους επιμέρους δράστες. Αυτός είναι ένας αφελής τρόπος για να κατανοήσεις ένα πολύ βαθύτερο και πιο συστηματικό κοινωνικό πρόβλημα. Ξέρετε, οι δράστες δεν είναι αυτά τα τέρατα που σέρνονται από το βάλτο και έρχονται στην πόλη και κάνουν τις βρομοδουλειές τους, και στη συνέχεια υποχωρούν μέσα στο σκοτάδι. Αυτό είναι μια πολύ αφελής ιδέα, έτσι δεν είναι; Οι δράστες είναι πολύ πιο φυσιολογικοί, και καθημερινοί από αυτό. Το ερώτημα λοιπόν είναι, τι κάνουμε εδώ στην κοινωνία μας και στον κόσμο; Ποιοι είναι οι ρόλοι των διαφόρων φορέων στο να βοηθάνε να δημιουργηθούν άντρες που κακοποιούν; Ποιος είναι ο ρόλος των συστημάτων θρησκευτικών πεποιθήσεων, η αθλητική κουλτούρα, η κουλτούρα της πορνογραφίας, η δομή της οικογένειας, της οικονομίας, και πώς αυτό συναντά, τη φυλή και την εθνικότητα και τον τρόπο που διασταυρώνονται; Πώς λειτουργούν όλα αυτά; Και τότε, όταν θα αρχίσουμε να κάνουμε αυτά τα είδη των συνδέσεων και να θέτουμε αυτά τα σημαντικά και μεγάλα ερωτήματα, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για το πώς μπορούμε να είμαστε μετασχηματιστικοί, Με άλλα λόγια, πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικά; Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τις πρακτικές; Πώς μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνικοποίηση των αγοριών και τους ορισμούς του ανδρισμού που οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα; Αυτό είναι το είδος των ερωτήσεων που χρειάζεται να θέσουμε και το είδος της εργασίας που πρέπει να κάνουμε, αλλά αν είμαστε επικεντρωμένοι στο τι κάνουν και σκέφτονται οι γυναίκες στις σχέσεις ή αλλού, δεν πρόκειται να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Τώρα, καταλαβαίνω ότι πολλές γυναίκες οι οποίες έχουν προσπαθήσει να μιλήσουν για αυτά τα ζητήματα, σήμερα και χθες και για πολλά χρόνια, αποθαρρύνονται για τις προσπάθειές τους. Τους φωνάζουν με άσχημα παρατσούκλια όπως «πολέμιοι των ανδρών» και «μισάνδρες», και το αηδιαστικό και προσβλητικό «Φεμινάζι». Σωστά; Και ξέρετε περί τίνος πρόκειται; Λέγεται «σκοτώστε τον αγγελιοφόρο». Είναι επειδή οι γυναίκες που είναι όρθιες και υπερασπίζονται τον εαυτό τους και τις άλλες γυναίκες καθώς και τους άνδρες και τα αγόρια, είναι μια δήλωση γι' αυτές να κάτσουν κάτω και να το βουλώσουν, να κρατηθεί το σημερινό σύστημα στη θέση του, γιατί δεν μας αρέσει όταν οι άνθρωποι ταράζουν τα νερά. Δεν μας αρέσει όταν οι άνθρωποι αμφισβητούν τη δύναμη μας. Βασικά, καλύτερα να κάτσετε κάτω και να το βουλώσετε. Και δόξα τω Θεώ, οι γυναίκες δεν το έχουν κάνει αυτό. Δόξα τω Θεώ που ζούμε σε έναν κόσμο όπου υπάρχει τόσο πολύ γυναικεία ηγεσία που μπορούν να το εξουδετερώσουν. Αλλά ένας από τους ισχυρούς ρόλους που μπορούν να παίξουν οι άνδρες σε αυτό είναι ότι μπορούμε να πούμε κάποια πράγματα που μερικές φορές οι γυναίκες δεν μπορούν να πουν, ή, ακόμα καλύτερα, μπορούμε να ακουστούμε να λέμε κάποια πράγματα τα οποία οι γυναίκες συχνά δεν μπορούν να ακουστούν να λένε. Τώρα, εκτιμώ ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα. Είναι σεξισμός. Αλλά είναι η αλήθεια. Κι έτσι ένα από τα πράγματα που έχω να πω στους άνδρες, και οι συνάδελφοί μου και εγώ πάντα το λέμε αυτό, χρειαζόμαστε περισσότερους άνδρες που έχουν το θάρρος και τη δύναμη να σηκωθούν και να πουν κάποια από αυτά τα πράγματα, και να σταθούν πλάι στις γυναίκες και όχι εναντίον τους και να προσποιούνται ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι μια μάχη μεταξύ των δύο φύλων και άλλες τέτοιες ανοησίες. Ζούμε μαζί στον κόσμο. Και παρεμπιπτόντως, ένα από τα πράγματα που πραγματικά με ενοχλεί από τη ρητορεία ενάντια στις φεμινίστριες και τους άλλους που έχουν δημιουργήσει κινήματα κακοποιημένων και βιασμένων γυναικών σε όλο τον κόσμο είναι ότι κατά κάποιον τρόπο, όπως είπα, είναι αντί-αρσενικό. Τι γίνεται με όλα τα αγόρια που επηρεάζονται βαθύτατα με αρνητικό τρόπο από όσα κάνει ένας ενήλικας άνδρας εναντίον της μητέρας τους, τους ίδιους, τις αδελφές τους; Τι γίνεται με όλα αυτά τα αγόρια; Τι γίνεται με όλους τους νέους άνδρες και τα αγόρια οι οποίοι έχουν τραυματιστεί από τη βία των ενηλίκων ανδρών; Ξέρετε κάτι; Το ίδιο σύστημα που παράγει άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους, παράγει άνδρες που κακοποιούν άλλους άνδρες. Και αν θέλουμε να μιλήσουμε για άνδρες θύματα, ας μιλήσουμε για άνδρες θύματα. Οι περισσότεροι άνδρες θύματα της βίας είναι τα θύματα βίας άλλων ανδρών. Έτσι, αυτό είναι κάτι που οι γυναίκες και οι άνδρες έχουν κοινό. Είμαστε και οι δύο θύματα της βίας των ανδρών. Γι' αυτό και έχουμε άμεσο προσωπικό συμφέρον, να μην αναφέρουμε το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνδρες που ξέρω έχουν γυναίκες και κορίτσια για το οποία νοιαζόμαστε πολύ, στις οικογένειές μας, τους φιλικούς μας κύκλους και αλλού. Έτσι, υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να μιλήσουν οι άνδρες. Φαίνεται προφανές όταν το λες δυνατά. Έτσι δεν είναι; Τώρα, η φύση της εργασίας που κάνω εγώ και οι συνάδελφοί μου στην αθλητική κουλτούρα και τον στρατό των ΗΠΑ, στα σχολεία, έχουμε καινοτομήσει με την προσέγγιση των παρευρισκομένων στην πρόληψη της βίας λόγω φύλου. Και θέλω να σας δώσω τα κυριότερα σημεία της προσέγγισης των παρευρισκομένων, γιατί είναι μια μεγάλη θεματική μετατόπιση, αν και υπάρχουν πολλά στοιχεία, αλλά η καρδιά του είναι, αντί να βλέπουμε τους άνδρες ως δράστες και τις γυναίκες ως θύματα, ή τις γυναίκες ως δράστες, τους άνδρες ως θύματα, ή οποιουσδήποτε συνδυασμούς. Χρησιμοποιώ το δυαδικό φύλο, ξέρω ότι υπάρχουν περισσότερα από τους άνδρες και τις γυναίκες, από το αρσενικό και το θηλυκό. Υπάρχουν γυναίκες που είναι δράστες, και φυσικά υπάρχουν και άνδρες οι οποίοι είναι θύματα. Υπάρχει ένα ολόκληρο φάσμα. Όμως, αντί να το δούμε με τη δυαδική μορφή επικεντρωνόμαστε σε όλους εμάς που ονομάζουμε παρευρισκομένους, και ένας παρευρισκόμενος ορίζεται ως κάποιος που δεν είναι ο δράστης ή το θύμα σε μια δεδομένη κατάσταση, δηλαδή με άλλα λόγια οι φίλοι, οι συμπαίκτες, οι συνάδελφοι, οι συνεργάτες, τα μέλη της οικογένειας, όσοι από εμάς δεν εμπλέκονται άμεσα σε μια δυάδα κακοποίησης, αλλά είναι ενσωματωμένοι σε κοινωνικές, οικογενειακές, εργασιακές, σχολικές, και άλλες ομότιμες πολιτισμικές σχέσεις με άτομα που μπορεί να είναι σε αυτή την κατάσταση. Τι πρέπει να κάνουμε; Πώς μιλάμε; Πώς προκαλούμε τους φίλους μας; Πώς υποστηρίζουμε τους φίλους μας; Αλλά πώς μπορούμε να μην παραμείνουμε σιωπηλοί μπροστά στην κακοποίηση; Τώρα, όταν πρόκειται για τους άνδρες και την ανδρική κουλτούρα, ο στόχος είναι να κάνουμε τους άνδρες που δεν κακοποιούν να προκαλέσουν τους άνδρες που το κάνουν. Και όταν λέω κακοποιούν, δεν εννοώ μόνο τους άνδρες που δέρνουν γυναίκες. Δεν λέμε απλώς ότι ένας άντρας του οποίου ο φίλος κακοποιεί τη φίλη του, πρέπει να τον σταματήσει τη στιγμή της επίθεσης. Αυτός είναι ένας αφελής τρόπος για τη δημιουργία κοινωνικής αλλαγής. Είναι μια συνέχεια, προσπαθούμε να κάνουμε τους άντρες να διακόψει ο ένας τον άλλο. Έτσι, για παράδειγμα, εάν είστε άντρας και είστε σε μια ομάδα αντρών παίζοντας πόκερ, μιλώντας, κάνοντας παρέα, χωρίς καμιά γυναίκα παρούσα, και ένας τύπος λέει κάτι σεξιστικό ή ταπεινωτικό ή κάτι παρενοχλητικό για τις γυναίκες αντί να γελάσετε ή να κάνετε ότι δεν ακούσατε, χρειαζόμαστε άντρες να λένε, «Έι, αυτό δεν είναι αστείο. Θα μπορούσες να μιλάς για την αδελφή μου, θα μπορούσες να αστειευτείς για κάτι άλλο; Ή θα μπορούσες να μιλήσεις για κάτι άλλο; Δεν μου αρέσουν τέτοιες συζητήσεις». Ακριβώς σαν να είστε ένας λευκός και ένας άλλος λευκός κάνει ένα ρατσιστικό σχόλιο, θα ελπίζατε, εγώ ελπίζω, ότι οι λευκοί θα διακόψουν τον ρατσιστικό σχολιασμό ενός άλλου λευκού. Ακριβώς όπως με τον ετεροσεξισμού, εάν είστε ένα ετεροφυλόφιλο άτομο και εσείς οι ίδιοι δεν παρενοχλείτε ή κακοποιείτε άτομα με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό, αν δεν πείτε κάτι στο πρόσωπο του ετεροφυλόφιλου που το κάνει αυτό κατά μια έννοια, δεν είναι η σιωπή σας μια μορφή συναίνεσης και συνενοχής; Η προσέγγιση των παρευρισκομένων, προσπαθεί να δώσει στους ανθρώπους τα εργαλεία να διακόψουν αυτή τη διαδικασία και να μιλήσουν και να δημιουργήσουν ένα κλίμα ομότιμου πολιτισμού όπου η καταχρηστική συμπεριφορά θα θεωρείται απαράδεκτη, όχι μόνο επειδή είναι παράνομο, αλλά επειδή είναι λάθος και απαράδεκτο στον ομότιμο πολιτισμό. Και αν μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο όπου οι άνδρες που δρουν με σεξιστικούς τρόπους θα χάσουν κύρος, οι νέοι άνδρες και τα αγόρια που δρουν σεξιστικά και παρενοχλούν τα κορίτσια και τις γυναίκες, καθώς και άλλα αγόρια και άνδρες, θα χάσουν κύρος ως αποτέλεσμα αυτού, ξέρετε τι θα γίνει; Θα δούμε μια ριζική μείωση της κακοποίησης. Επειδή ο τυπικός δράστης δεν είναι άρρωστος και διεστραμμένος Είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Έτσι δεν είναι; Ανάμεσα στα πολλά σπουδαία πράγματα που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε στη σύντομη ζωή του ήταν, «Στο τέλος, αυτό που θα πονέσει περισσότερο δεν είναι τα λόγια των εχθρών μας αλλά η σιωπή των φίλων μας». Στο τέλος, αυτό θα πονέσει περισσότερο δεν είναι οι λέξεις των εχθρών μας, αλλά τη σιωπή των φίλων μας. Η ανδρική κουλτούρα ήταν πάρα πολύ σιωπηλή γι' αυτή τη συνεχιζόμενη τραγωδία της βίας των ανδρών κατά των γυναικών και των παιδιών, έτσι δεν είναι; Πάρα πολύ σιωπή. Και αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να σπάσουμε αυτή τη σιωπή, και χρειαζόμαστε περισσότερους άνδρες για να το κάνουμε αυτό. Είναι πιο εύκολο στα λόγια παρά στην πράξη, γιατί το λέω τώρα, αλλά σας λέω ότι δεν είναι εύκολο στην ανδρική κουλτούρα να προκαλούν οι άντρες ο ένας τον άλλον, το οποίο είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους μέρος της αλλαγής της νοοτροπίας που θα πρέπει να συμβεί δεν είναι μόνο η κατανόηση αυτών των θεμάτων ως ανδρικά ζητήματα αλλά είναι επίσης θέματα ηγεσίας για τους άνδρες. Διότι σε τελική ανάλυση, η ευθύνη του να πάρεις θέση σε αυτά τα ζητήματα δεν θα πρέπει να πέσει στους ώμους μικρών αγοριών ή εφήβων αγοριών στο γυμνάσιο ή οι ανδρών στο κολέγιο. Θα πρέπει να είναι σε ενήλικες άνδρες με εξουσία. Οι ενήλικοι άνδρες με εξουσία είναι αυτοί που πρέπει να λογοδοτήσουν επειδή είναι ηγέτες σε αυτά τα ζητήματα, γιατί όταν κάποιος μιλάει σε έναν πολιτισμό από ομότιμους και προκαλεί και διακόπτει, αυτός ή αυτή είναι ένας πραγματικός ηγέτης, σωστά; Αλλά σε μεγάλη κλίμακα, χρειαζόμαστε περισσότερους ενήλικες άνδρες με εξουσία για να ξεκινήσουν την ιεράρχηση αυτών των ζητημάτων, και δεν το έχουμε δει ακόμα αυτό, έτσι δεν είναι; Τώρα, ήμουν σε ένα δείπνο πριν μερικά χρόνια, και δουλεύω εντατικά με το στρατό των ΗΠΑ, σε όλες τις υπηρεσίες. Ήμουν σε αυτό το δείπνο και αυτή η γυναίκα μου είπε - νομίζω ότι πίστευε ότι ήταν έξυπνη - είπε, «Πόσο καιρό κάνετε εκπαίδευση ευαισθησίας με τους πεζοναύτες;» Και είπα, «Με όλο το σεβασμό, δεν κάνω εκπαίδευση ευαισθησίας με τους πεζοναύτες. Τρέχω ένα πρόγραμμα ηγεσίας στο Σώμα των Πεζοναυτών». Ξέρω ότι η απάντησή μου είναι λίγο πομπώδης αλλά είναι μια σημαντική διάκριση, γιατί δεν πιστεύω ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι εκπαίδευση ευαισθησίας. Χρειαζόμαστε εκπαίδευση ηγεσίας, διότι, για παράδειγμα, όταν ένας επαγγελματίας προπονητής ή ένας μάνατζερ ομάδας μπέιζμπολ ή μια ποδοσφαιρικής ομάδας - και δουλεύω σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το χώρο, κάνει ένα σεξιστικό σχόλιο, κάνει μια ομοφοβική δήλωση, κάνει ένα ρατσιστικό σχόλιο, θα υπάρξουν συζητήσεις στα αθλητικά ιστολόγια και στο αθλητικό ραδιόφωνο. Και μερικοί άνθρωποι θα πουν, «Χρειάζεται εκπαίδευση ευαισθησίας». Και άλλοι θα πουν, «Καλά, αφήστε το. Ξέρετε, αυτή είναι υπερβολική πολιτική ορθότητα κι έκανε μια ανόητη δήλωση. Ας προχωρήσουμε». Το επιχείρημά μου είναι ότι δεν χρειάζεται εκπαίδευση ευαισθησίας. Χρειάζεται εκπαίδευση ηγεσίας, γιατί είναι μια κακός ηγέτης, γιατί σε μια κοινωνία με διαφυλική και σεξουαλική διαφορετικότητα -- (Χειροκρότημα) -- και φυλετική και εθνική πολυμορφία, με το να κάνετε τέτοια σχόλια, αποτυγχάνετε ηγετικά. Αν μπορέσουμε να περάσουμε αυτό το κομμάτι σε ισχυρούς άνδρες και γυναίκες στην κοινωνία μας σε όλα τα επίπεδα της θεσμικής αρχής και εξουσίας, θα αλλάξει, θα αλλάξει το παράδειγμα της σκέψης των ανθρώπων. Ξέρετε, για παράδειγμα, δουλεύω πολύ σε αθλητικά προγράμματα σε κολέγια και πανεπιστήμια σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Γνωρίζουμε τόσα πολλά για το πώς να αποτρέψουμε την ενδοοικογενειακή και σεξουαλική βία, σωστά; Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για ένα κολέγιο ή πανεπιστήμιο να μην έχουν κατάρτιση για την πρόληψη της ενδοοικογενειακής και σεξουαλική βίας, υποχρεωτική για όλους τους αθλητές σπουδαστές, προπονητές, υπαλλήλους, ως κομμάτι της εκπαιδευτικής τους διαδικασίας. Γνωρίζουμε αρκετά για να ξέρουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό εύκολα. Αλλά ξέρετε τι λείπει; Η ηγεσία. Αλλά δεν είναι η ηγεσία των αθλητών σπουδαστών. Είναι η ηγεσία του αθλητικού διευθυντή, του πρόεδρου του πανεπιστημίου, των υπεύθυνων που λαμβάνουν τις αποφάσεις σχετικά με τους πόρους και τις προτεραιότητες στις θεσμικές ρυθμίσεις. Τις περισσότερες περιπτώσεις αυτό είναι αποτυχία της ηγεσίας των ανδρών. Κοιτάξτε το Πεν Στέιτ. Το Πεν Στέιτ είναι η αρχή των στιγμών διδασκαλίας για την προσέγγιση των παρευρισκομένων. Είχατε τόσες πολλές περιπτώσεις σ' εκείνο το επίπεδο όπου οι άνδρες σε θέσεις ισχύος απέτυχαν να ενεργήσουν να προστατέψουν τα παιδιά, στην περίπτωση αυτή, τα αγόρια. Είναι πραγματικά απίστευτο. Αλλά όταν φτάσετε σ' αυτό, θα συνειδητοποιήσετε ότι οι άνδρες πιέζονται. Υπάρχουν περιορισμοί εντός της ομότιμης κουλτούρας των ανδρών και γι' αυτό χρειαζόμαστε να ενθαρρύνουμε τους άνδρες να σπάσουν όλες αυτές τις πιέσεις. Ένας τρόπος είναι να πούμε ότι υπάρχουν πολλοί άνδρες που νοιάζονται πολύ για τα θέματα αυτά. Το ξέρω. Δουλεύω με τους άνδρες, και έχω δουλέψει με δεκάδες χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες για πολλές, πολλές δεκαετίες τώρα. Είναι τρομακτικό, όταν το σκεφτείτε, πόσα πολλά χρόνια. Αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί άντρες που νοιάζονται βαθιά γι' αυτά τα θέματα, αλλά το να νοιάζεσαι πολύ δεν είναι αρκετό. Χρειαζόμαστε περισσότερους άνδρες με τα κότσια, με το θάρρος, με τη δύναμη, με την ηθική ακεραιότητα να σπάσουν την συνένοχη σιωπή μας και να προκαλούν ο ένας τον άλλο και να σταθούν με τις γυναίκες και όχι εναντίον τους. Με την ευκαιρία, το χρωστάμε στις γυναίκες. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό. Αλλά επίσης το χρωστάμε στους γιους μας. Το χρωστάμε επίσης στους νέους που μεγαλώνουν σε όλο τον κόσμο μέσα σε καταστάσεις όπου δεν έκαναν την επιλογή να είναι άντρες σε μια κουλτούρα που τους λέει ότι ο ανδρισμός είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος. Δεν ήταν επιλογή τους. Εμείς που έχουμε την επιλογή έχουμε μια ευκαιρία και ευθύνη απέναντί τους. Ελπίζω ότι προχωρώντας μπροστά, άντρες και γυναίκες, με συνεργασία, μπορούμε να ξεκινήσουμε την αλλαγή και ο μετασχηματισμός θα συμβεί. ώστε οι μελλοντικές γενιές να μην έχουν το επίπεδο της τραγωδίας που αντιμετωπίζουμε εμείς καθημερινά. Ξέρω ότι μπορούμε να το κάνουμε. Μπορούμε καλύτερα. Ευχαριστώ πάρα πολύ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Obviously, they're also women's issues, so I appreciate that, but calling gender violence a women's issue is part of the problem, for a number of reasons. The first is that it gives men an excuse not to pay attention, right? A lot of men hear the term "women's issues" and we tend to tune it out, and we think, "I'm a guy; that's for the girls," or "that's for the women." And a lot of men literally don't get beyond the first sentence as a result. It's almost like a chip in our brain is activated, and the neural pathways take our attention in a different direction when we hear the term "women's issues." This is also true, by the way, of the word "gender," because a lot of people hear the word "gender" and they think it means "women." So they think that gender issues is synonymous with women's issues. There's some confusion about the term gender. And let me illustrate that confusion by way of analogy. So let's talk for a moment about race. In the US, when we hear the word "race," a lot of people think that means African-American, Latino, Asian-American, Native American, South Asian, Pacific Islander, on and on. A lot of people, when they hear the word "sexual orientation" think it means gay, lesbian, bisexual. And a lot of people, when they hear the word "gender," think it means women. In each case, the dominant group doesn't get paid attention to. As if white people don't have some sort of racial identity or belong to some racial category or construct, as if heterosexual people don't have a sexual orientation, as if men don't have a gender. This is one of the ways that dominant systems maintain and reproduce themselves, which is to say the dominant group is rarely challenged to even think about its dominance, because that's one of the key characteristics of power and privilege, the ability to go unexamined, lacking introspection, in fact being rendered invisible, in large measure, in the discourse about issues that are primarily about us. And this is amazing how this works in domestic and sexual violence, how men have been largely erased from so much of the conversation about a subject that is centrally about men. And I'm going to illustrate what I'm talking about by using the old tech. I'm old school on some fundamental regards. I make films and I work with high tech, but I'm still old school as an educator, and I want to share with you this exercise that illustrates on the sentence-structure level how the way that we think, literally the way that we use language, conspires to keep our attention off of men. This is about domestic violence in particular, but you can plug in other analogues. This comes from the work of the feminist linguist Julia Penelope. It starts with a very basic English sentence: "John beat Mary." That's a good English sentence. John is the subject, beat is the verb, Mary is the object, good sentence. Now we're going to move to the second sentence, which says the same thing in the passive voice. "Mary was beaten by John." And now a whole lot has happened in one sentence. We've gone from "John beat Mary" to "Mary was beaten by John." We've shifted our focus in one sentence from John to Mary, and you can see John is very close to the end of the sentence, well, close to dropping off the map of our psychic plain. The third sentence, John is dropped, and we have, "Mary was beaten," and now it's all about Mary. We're not even thinking about John, it's totally focused on Mary. Over the past generation, the term we've used synonymous with "beaten" is "battered," so we have "Mary was battered." And the final sentence in this sequence, flowing from the others, is, "Mary is a battered woman." So now Mary's very identity -- Mary is a battered woman -- is what was done to her by John in the first instance. But we've demonstrated that John has long ago left the conversation. Those of us who work in the domestic and sexual violence field know that victim-blaming is pervasive in this realm, which is to say, blaming the person to whom something was done rather than the person who did it. And we say: why do they go out with these men? Why are they attracted to them? Why do they keep going back? What was she wearing at that party? What a stupid thing to do. Why was she drinking with those guys in that hotel room? This is victim blaming, and there are many reasons for it, but one is that our cognitive structure is set up to blame victims. This is all unconscious. Our whole cognitive structure is set up to ask questions about women and women's choices and what they're doing, thinking, wearing. And I'm not going to shout down people who ask questions about women. It's a legitimate thing to ask. But's let's be clear: Asking questions about Mary is not going to get us anywhere in terms of preventing violence. We have to ask a different set of questions. The questions are not about Mary, they're about John. They include things like, why does John beat Mary? Why is domestic violence still a big problem in the US and all over the world? What's going on? Why do so many men abuse physically, emotionally, verbally, and other ways, the women and girls, and the men and boys, that they claim to love? What's going on with men? Why do so many adult men sexually abuse little girls and boys? Why is that a common problem in our society and all over the world today? Why do we hear over and over again about new scandals erupting in major institutions like the Catholic Church or the Penn State football program or the Boy Scouts of America, on and on and on? And then local communities all over the country and all over the world. We hear about it all the time. The sexual abuse of children. What's going on with men? Why do so many men rape women in our society and around the world? Why do so many men rape other men? What is going on with men? And then what is the role of the various institutions in our society that are helping to produce abusive men at pandemic rates? Because this isn't about individual perpetrators. That's a naive way to understanding what is a much deeper and more systematic social problem. The perpetrators aren't these monsters who crawl out of the swamp and come into town and do their nasty business and then retreat into the darkness. That's a very naive notion, right? Perpetrators are much more normal than that, and everyday than that. So the question is, what are we doing here in our society and in the world? What are the roles of various institutions in helping to produce abusive men? What's the role of religious belief systems, the sports culture, the pornography culture, the family structure, economics, and how that intersects, and race and ethnicity and how that intersects? How does all this work? And then, once we start making those kinds of connections and asking those important and big questions, then we can talk about how we can be transformative, in other words, how can we do something differently? How can we change the practices? How can we change the socialization of boys and the definitions of manhood that lead to these current outcomes? These are the kind of questions that we need to be asking and the kind of work that we need to be doing, but if we're endlessly focused on what women are doing and thinking in relationships or elsewhere, we're not going to get to that piece. I understand that a lot of women who have been trying to speak out about these issues, today and yesterday and for years and years, often get shouted down for their efforts. They get called nasty names like "male-basher" and "man-hater," and the disgusting and offensive "feminazi", right? And you know what all this is about? It's called kill the messenger. It's because the women who are standing up and speaking out for themselves and for other women as well as for men and boys, it's a statement to them to sit down and shut up, keep the current system in place, because we don't like it when people rock the boat. We don't like it when people challenge our power. You'd better sit down and shut up, basically. And thank goodness that women haven't done that. Thank goodness that we live in a world where there's so much women's leadership that can counteract that. But one of the powerful roles that men can play in this work is that we can say some things that sometimes women can't say, or, better yet, we can be heard saying some things that women often can't be heard saying. Now, I appreciate that that's a problem, it's sexism, but it's the truth. So one of the things that I say to men, and my colleagues and I always say this, is we need more men who have the courage and the strength to start standing up and saying some of this stuff, and standing with women and not against them and pretending that somehow this is a battle between the sexes and other kinds of nonsense. We live in the world together. And by the way, one of the things that really bothers me about some of the rhetoric against feminists and others who have built the battered women's and rape crisis movements around the world is that somehow, like I said, that they're anti-male. What about all the boys who are profoundly affected in a negative way by what some adult man is doing against their mother, themselves, their sisters? What about all those boys? What about all the young men and boys who have been traumatized by adult men's violence? You know what? The same system that produces men who abuse women, produces men who abuse other men. And if we want to talk about male victims, let's talk about male victims. Most male victims of violence are the victims of other men's violence. So that's something that both women and men have in common. We are both victims of men's violence. So we have it in our direct self-interest, not to mention the fact that most men that I know have women and girls that we care deeply about, in our families and our friendship circles and every other way. So there's so many reasons why we need men to speak out. It seems obvious saying it out loud, doesn't it? Now, the nature of the work that I do and my colleagues do in the sports culture and the US military, in schools, we pioneered this approach called the bystander approach to gender-violence prevention. And I just want to give you the highlights of the bystander approach, because it's a big thematic shift, although there's lots of particulars, but the heart of it is, instead of seeing men as perpetrators and women as victims, or women as perpetrators, men as victims, or any combination in there. I'm using the gender binary. I know there's more than men and women, there's more than male and female. And there are women who are perpetrators, and of course there are men who are victims. There's a whole spectrum. But instead of seeing it in the binary fashion, we focus on all of us as what we call bystanders, and a bystander is defined as anybody who is not a perpetrator or a victim in a given situation, so in other words friends, teammates, colleagues, coworkers, family members, those of us who are not directly involved in a dyad of abuse, but we are embedded in social, family, work, school, and other peer culture relationships with people who might be in that situation. What do we do? How do we speak up? How do we challenge our friends? How do we support our friends? But how do we not remain silent in the face of abuse? Now, when it comes to men and male culture, the goal is to get men who are not abusive to challenge men who are. And when I say abusive, I don't mean just men who are beating women. We're not just saying a man whose friend is abusing his girlfriend needs to stop the guy at the moment of attack. That's a naive way of creating a social change. It's along a continuum, we're trying to get men to interrupt each other. So, for example, if you're a guy and you're in a group of guys playing poker, talking, hanging out, no women present, and another guy says something sexist or degrading or harassing about women, instead of laughing along or pretending you didn't hear it, we need men to say, "Hey, that's not funny. that could be my sister you're talking about, and could you joke about something else? Or could you talk about something else? I don't appreciate that kind of talk." Just like if you're a white person and another white person makes a racist comment, you'd hope, I hope, that white people would interrupt that racist enactment by a fellow white person. Just like with heterosexism, if you're a heterosexual person and you yourself don't enact harassing or abusive behaviors towards people of varying sexual orientations, if you don't say something in the face of other heterosexual people doing that, then, in a sense, isn't your silence a form of consent and complicity? Well, the bystander approach is trying to give people tools to interrupt that process and to speak up and to create a peer culture climate where the abusive behavior will be seen as unacceptable, not just because it's illegal, but because it's wrong and unacceptable in the peer culture. And if we can get to the place where men who act out in sexist ways will lose status, young men and boys who act out in sexist and harassing ways towards girls and women, as well as towards other boys and men, will lose status as a result of it, guess what? We'll see a radical diminution of the abuse. Because the typical perpetrator is not sick and twisted. He's a normal guy in every other way, isn't he? Now, among the many great things that Martin Luther King said in his short life was, "In the end, what will hurt the most is not the words of our enemies but the silence of our friends." In the end, what will hurt the most is not the words of our enemies but the silence of our friends. There's been an awful lot of silence in male culture about this ongoing tragedy of men's violence against women and children, hasn't there? There's been an awful lot of silence. And all I'm saying is that we need to break that silence, and we need more men to do that. Now, it's easier said than done, because I'm saying it now, but I'm telling you it's not easy in male culture for guys to challenge each other, which is one of the reasons why part of the paradigm shift that has to happen is not just understanding these issues as men's issues, but they're also leadership issues for men. Because ultimately, the responsibility for taking a stand on these issues should not fall on the shoulders of little boys or teenage boys in high school or college men. It should be on adult men with power. Adult men with power are the ones we need to be holding accountable for being leaders on these issues, because when somebody speaks up in a peer culture and challenges and interrupts, he or she is being a leader, really. But on a big scale, we need more adult men with power to start prioritizing these issues, and we haven't seen that yet, have we? Now, I was at a dinner a number of years ago, and I work extensively with the US military, all the services. And I was at this dinner and this woman said to me -- I think she thought she was a little clever -- she said, "So how long have you been doing sensitivity training with the Marines?" And I said, "With all due respect, I don't do sensitivity training with the Marines. I run a leadership program in the Marine Corps." Now, I know it's a bit pompous, my response, but it's an important distinction, because I don't believe that what we need is sensitivity training. We need leadership training, because, for example, when a professional coach or a manager of a baseball team or a football team -- and I work extensively in that realm as well -- makes a sexist comment, makes a homophobic statement, makes a racist comment, there will be discussions on the sports blogs and in sports talk radio. And some people will say, "He needs sensitivity training." Other people will say, "Well, get off it. That's political correctness run amok, he made a stupid statement, move on." My argument is, he doesn't need sensitivity training. He needs leadership training, because he's being a bad leader, because in a society with gender diversity and sexual diversity -- (Applause) and racial and ethnic diversity, you make those kind of comments, you're failing at your leadership. If we can make this point that I'm making to powerful men and women in our society at all levels of institutional authority and power, it's going to change the paradigm of people's thinking. You know, for example, I work a lot in college and university athletics throughout North America. We know so much about how to prevent domestic and sexual violence, right? There's no excuse for a college or university to not have domestic and sexual violence prevention training mandated for all student athletes, coaches, administrators, as part of their educational process. We know enough to know that we can easily do that. But you know what's missing? The leadership. But it's not the leadership of student athletes. It's the leadership of the athletic director, the president of the university, the people in charge who make decisions about resources and who make decisions about priorities in the institutional settings. That's a failure, in most cases, of men's leadership. Look at Penn State. Penn State is the mother of all teachable moments for the bystander approach. You had so many situations in that realm where men in powerful positions failed to act to protect children, in this case, boys. It's unbelievable, really. But when you get into it, you realize there are pressures on men. There are constraints within peer cultures on men, which is why we need to encourage men to break through those pressures. And one of the ways to do that is to say there's an awful lot of men who care deeply about these issues. I know this, I work with men, and I've been working with tens of thousands, hundreds of thousands of men for many decades now. It's scary, when you think about it, how many years. But there's so many men who care deeply about these issues, but caring deeply is not enough. We need more men with the guts, with the courage, with the strength, with the moral integrity to break our complicit silence and challenge each other and stand with women and not against them. By the way, we owe it to women. There's no question about it. But we also owe it to our sons. We also owe it to young men who are growing up all over the world in situations where they didn't make the choice to be a man in a culture that tells them that manhood is a certain way. They didn't make the choice. We that have a choice, have an opportunity and a responsibility to them as well. I hope that, going forward, men and women, working together, can begin the change and the transformation that will happen so that future generations won't have the level of tragedy that we deal with on a daily basis. I know we can do it, we can do better. Thank you very much.